ลิงน้อยตัวหนึ่งเดินคอตกออกมาจากฝูง มันถูกเพื่อนลิงเด็กด้วยกันไล่ออกมาไม่ให้เล่นด้วย เป็นเพราะความอัปลักษณ์ของมัน ที่มีหางที่สั้นกุดจนเกือบจะมองไม่เห็นว่าเป็นหาง ทำให้มันมองดูแล้วเหมือนลูกมนุษย์ที่มีขนเต็มตัวซะมากกว่า
เจ้าลิงน้อยเดินไปพลางก็นึกน้อยใจไปพลางว่าทำไมต้องเป็นมันด้วย ที่เกิดมาไม่เหมือนคนอื่น  มันไม่มีหาง ทำให้เวลาปีนต้นไม้ มันจะปีนได้ช้ากว่าลิงในวัยเดียวกันทุกตัว แล้วมันก็มักจะตกต้นไม้บ่อย ๆ เพราะไม้มีหางเอาไว้คอยทรงตัว แล้วที่สำคัญที่สุดคือ มันมักจะโดนรังเกียจจากเพื่อน ๆ ไม่ให้เล่นด้วย เพราะว่าเวลาเล่นเกมส์ต่าง ๆ มันมักจะเป็นตัวถ่วงให้เพื่อน ๆ ที่อยู่ฝ่ายเดียวกับมันต้องเป็นฝ่ายแพ้เสมอ
" ฮือ ฮือ ใคร ๆ ก็ไม่อยากคบกับเรา ทำไม ๆ เราต้องเป็นอย่างนี้ด้วย " เจ้าลิงน้อยเดินไปก็ร้องไห้ไป
มันเดินก้มหน้าก้มตาร้องไห้เรื่อยไป เดินเรื่ยไป จนไม่รู้ว่าได้เดินออกมาไกลจากฝูงเท่าไร จนแสงอาทิตย์กำลังจะหมดไป มันเงยหน้าขึ้นมามองดูรอบ ๆ ก็ตกใจเพราะเป็นป่าที่มันไม่คุ้นเคยและท้องฟ้าก็กำลังจะมืดลง ๆ ทุกที มันพยายามทบทวนความจำเท่าที่มี ว่ามันเดินมาจากทางไหน แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก เพราะตอนที่มันออกเดินมา มันมัวแต่ร้องไห้เสียใจจนไม่สนใจอะไรเลย
มันรู้ว่าตอนนี้แม่คงต้องเป็นห่วงแล้วว่ามันหายไปไหน ป่านนี้แล้วยังไม่กลับไปหาแม่อีก
มันรวบรวมความกล้าทั้หมดที่มีกลั้นน้ำตาไม่ให้ร้องไห้เพราะความกลัว แล้วออกเดินไปในทางที่มันคิดว่าน่าจะเป็นทางกลับไปหาแม่ แต่ยิ่งเดินไปท้องฟ้าก็มืดลงทุกที ยังไม่มีทีท่าว่ามันจะเจอฝูงลิงที่จากมา
มันคิดถึงแม่ คิดถึงคำที่แม่คอยเตือนอยู่เสมอ ว่าอย่าไปเที่ยวเล่นไกลจากฝูงเพราะถ้าหลงจากฝูงเข้าไปในป่าลึก จะมีสัตว์ดุร้ายที่คอยจ้องจะเล่นงานและทำอันตรายมันอยู่ ทำให้เจ้าลิงน้อยยิ่งกลัวมากขึ้นไปอีก แต่มันรู้ว่าเเม่รออยู่และคงต้องเป็นกังวลไม่แพ้มันเหมือนกัน มันบังคับขาตัวเองให้ก้าวต่อไปอย่างเงียบกริบ ตาก็คอยสอดส่องดูว่ามีสัตว์ร้ายหรือไม่ หูก็คอยฟังเสียงและระวังตัวอยู่เสมอ
เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ จนพระจันทร์ขึ้น พระจันทร์ใจดีเห็นลิงน้อยเดินอยู่ตัวเดียวกลางป่าลึกก็ยิ้มให้แล้วเข้ามาถามว่าลิงน้อยมาทำอะไรในป่าลึกนี้ในเวลามืดค่ำอย่างนี้ ไม่กลัวพวกสัตว์ดุร้ายหรอกหรือ
ลิงน้อยจึงเล่าให้พระจันทร์ฟังทั้งหมดว่าเพราะอะไรและเดินหลงออกมาจากฝูงได้อย่างไร
พระจันทร์มองลิงน้อยด้วยความเอ็นดูและบอกว่า ถึงเจ้าจะไม่มีหางแต่เจ้าก็เป็นลิงอยู่ดี และไม่ต้องไปสนใจว่าเพื่อน ๆ จะล้อจะรังเกียจอย่างไร เพราะถึงอย่างไรเจ้าก็มีแม่ลิงที่แสนดีรักและเป็นห่วงอยู่เสมอ เจ้าไม่ควรทำให้คนที่รักเจ้าต้องเสียใจ  วันหน้าถ้าจะทำอะไรเจ้าต้องคิดให้ดีก่อน  
หลังจากสั่งสอนเสร็จพระจันทร์ก็บอกลิงน้อยว่า ตามลำแสงของข้ามา ข้าจะนำเจ้ากลับไปหาแม่เอง
" ลิงน้อย ๆ ตื่นได้แล้ว ถึงเวลาอาหารเย็นแล้วจ๊ะ ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้ " ลิงน้อยรู้สึกถึงมืออุ่น ๆ ทำจับอยู่ที่หน้าผาก จึงลืมตาขึ้นมาดู  แม่นั่นเอง! ลิงน้อยกอดแม่แน่น น้ำตาที่แห้งไปแล้วไหลออกมาใหม่ ลิงน้อยบอกแม่ว่าต่อไปนี้จะไม่ไปไหนไกลและจะไม่ทำให้แม่ต้องเป็นห่วงอีกเลย