ความคิดเห็นที่ 1        บ้านของโจอยู่บนภูเขาห่างออกไปจากตัวเมืองไม่ไกลนัก คนในเมืองตั้งชื่อว่า ภูเขาของเม็คเคนซี่ เนื่องจากหิมะหนาได้ปกคลุมถนน มันทำให้การเดินทางของเธอยากยิ่งขึ้นไปอีก ถึงแม้ว่าเธอจะซื้อโซ่คล้องกับยางรถทั้งสี่ของเธอเพื่อให้มันเกาะถนนยิ่งขึ้น แต่ว่ามันก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย หลังจากที่แมรี่พยายามขับรถขึ้นถนนแคบและชันได้เพียงแค่ครึ่งทาง  กระโปรงหน้ารถเธอก็มีไอน้ำพ่นขึ้นมา  “ไม่นะ ได้โปรดเถอะ อย่าได้มาเป็นอะไรไปตอนนี้เลย!!” แมรี่ร้องตะโกนอย่างขัดใจ        หลังจากที่นั่งสงบจิตใจอยู่ในรถได้ไม่นาน อากาศภายในรถเริ่มเย็นเข้ามากขึ้นทุกที เธอต้องเริ่มตัดสินใจทำอะไรสักอย่างก่อนที่เธอจะหนาวตายในรถอย่างนี้ เนื่องจากภูเขาเป็นลูกนี้เป็นพื้นที่ส่วนตัว เธอคิดว่ามันคงไม่มีรถผ่านมากมายนัก นั่งรออยู่ในรถคงไม่ทำให้อะไรดีขึ้น ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจเดินเพื่อที่จะขึ้นไปยังบ้านของโจ อย่างน้อยๆ ก็อาจมีคนลงมาช่วยเลื่อนรถเธอได้  แมรี่นึกเสียใจอยู่ครามครันนึกว่าตัวเองจะสามารถขับรถในสภาพนี้ได้ เธอลืมไปว่าเธอไม่ชินและคุ้นเคยกับการขับรบบนหิมะมาก่อน คงอีกนานกว่าเธอจะสามารถฝึกฝนให้ชำนาญ        มือและเท้าของเธอเริ่มที่จะหมดความรู้สึก หูและแก้มของเธอเย็นยะเยือก และเริ่มที่จะเจ็บปวดจากความหนาวเหน็บ ก่อนที่ประสาทสัมผัสที่ค่อยๆหมดความรู้สึก แมรี่ได้ยินเสียงกระหึ่มของเครื่องยนต์มาจากทางด้านหลัง  รถกระบะสีดำคันใหญ่เข้ามาจอดเทียบข้าง แมรี่รู้สึกได้ถึงสายตาที่มองมายังเธอจากคนขับ หลังจากที่รถดับสนิท คนขับร่างกำยำสูงใหญ่ลงมายืนตรงหน้าเธอ สายตาคมสำรวจตัวเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า เนื่องจากเขาไม่ได้พูดอะไรออกมา แมรี่ก็ไม่มีกระจิตกระใจและเรี่ยวแรงที่จะอธิบายอะไรทั้งสิ้น  หลังจากที่ชายหนุ่มสำรวจเธอ เขาก็ช้อนร่างเล็กเบาบางของเธอขึ้นไปยังที่นั่งข้างคนขับ ความอบอุ่นในรถผ่านเข้ามาสู่ร่างกายเธอ  อย่างน้อยเธอก็รอดตายแน่นอนแล้ว         วูฟล์จ้องมองหญิงสาวร่างเล็กอย่างไม่เชื่อสายตาของตัวเอง ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนที่โง่ขนาดที่จะแต่งตัวอย่างนี้ออกมาในอากาศที่หนาวไปถึงขั้วหัวใจ คำถามผุดขึ้นมาในใจของเขา แล้วหล่อนมาทำอะไรบนภูเขาของเท่ากันนี่ ขึ้นมาได้ยังไงกัน  หลังจากที่สำรวจเธอได้ไม่นานวูฟล์ก็รู้ทันทีว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาคือใคร การที่อาศัยอยู่ในเมืองเล็ก คนแปลกหน้าที่ผ่านเข้ามาในสังคมก็เป็นที่รับรู้โดยทั่ว ครูคนใหม่ของโรงเรียนมัธยมในเมืองนี่เอง หล่อนแต่งตัวได้ไม่สมกับสภาพอากาศเลยจริงๆ  ชุดกระโปรงไหมพรมสีน้ำเงินพองของเธอถูกทับไปด้วยเสื้อโค้ตสีน้ำตาลคลุมยาวไปถึงเข่า ถุงเท้าที่ไม่เข้าไปกับรองเท้ามีส้น โอ รองเท้ามีส้น นี่หล่อนไม่รู้เลยรึไงว่าควรจะใส่บูธในสภาพอย่างนี้ แถมยังผ้าพันคอที่ถูกมัดจนคลุมไปเกือบทั้งหัว และหน้านั่นอีก นี่ยังไม่นับแว่นตากันลมที่ใหญไปซะครึ่งหน้าเจ้าหล่อน ใบหน้าที่ไม่ได้ถูกแต่งเติม ริมฝีปากที่ไม่มีแม้แต่ลิปมันเพื่อป้องกันความแห้งของหน้าหนาว นี่หล่อนขึ้นมาทำอะไรบนภูเขาของเขานี่         วูฟล์ใช้เวลาสำรวจหญิงสาวตรงหน้าทั้งสิ้นเพียงสองวินาที ก็ตัดสินในว่าเขาไม่สามารถปล่อยเธอเดินไปอย่างไร้จุดหมายได้ อย่างน้อยเขาก็สามารถทำให้เธออุ่นได้ก่อนที่จะไต่ถามสอบความกัน        “นี่คุณเดินมานานเท่าไหร่แล้ว”  วูฟท์โพล่งถามคำถามแรกที่มีอยู่ในใจออกไป          แมรี่รู้สึกว่าตัวเองหยุดหายใจไปช่วงหนึ่งหลังจากได้ยินเสียงทุ้มห้าวที่เอ่ยมาจากชายที่เพิ่งช่วยชีวิตเธอมา สมองเธอพยายามนึกทบทวนอย่างรวดเร็ว          “เอ่อ . คงไม่นานเท่าไหร่”  แมรี่ตอบอย่างเกรงๆด้วยสำเนียงใต้หวานแปร่ง  “คงได้ประมาณสิบห้านาทีก่อนที่คุณจะมากระมัง หม้อน้ำรถฉันรั่วจอดอยู่ตีนเขาโน่นแน่ะ”              วูฟล์สำรวจแมรี่อีกครั้งหลังจากที่หล่อนตอบคำถาม พลางนึกโล่งใจเนื่องจากแก้มเธอเริ่มที่จะมีสีชมพูระเรื่อขึ้นมาบ้าง ก็ไม่รู้ว่จากความอบอุ่นที่ได้รับในรถ หรือเป็นเพราะว่าหล่อนอายกันแน่ แต่อย่างน้อยเธอก็เริ่มดีขึ้นใจสายตาเขา   แมรี่เริ่มรู้สึกถึงรถที่ชะลอความเร็วลด บ้านไม้หลังใหญ่ปรากฏขึ้มาสู่สายตา หลังวูฟท์จอดรถไว้ถนนหน้าประตูบ้าน เขาก็อุ้มแมรี่ลงจากรถและพาหล่อนเดินเข้าสู่ภายในตัวบ้าน           “ฉันชื่อ แมรี่ พอตเตอร์ เป็นครูคนใหม่ของโรงเรียน” แมรี่พยายามแนะนำตัวอย่างเป็นมิตรที่สุด เธอคงไม่ต้องบอกอีกต่อไปว่าโรงเรียนไหนเพราะว่าทั้งเมืองก็มีอยู่โรงเรียนเดียว          “ผมรู้แล้ว” วูฟล์ตอบพลางถอดถุงมือและเสื้อโค้ตของแมรี่ออก          “เอะ คุณรู้ได้ไงนี่”          “ไม่ค่อยมีคนแปลกหน้าผ่านมามากนักหรอกที่รูธ” ตาที่มองตรงมาทำให้แมรี่สังเกตเห็นดวงตาที่ดำขวับราวกับความมืดของค่ำคืน สายตาที่มองไม่ออกของวูฟล์ทำให้เธอเกิดความรู้สึกแปลกๆ          “เอ คุณคือคุณเม็คเคนซี่ใช่รึเปล่าคะ”          “ผม วูฟล์ เม็คเคนซี่”          เนื่องจากหน้าตาที่แสดงออกชัดว่าชายผู้นี้เป็นอินเดียนแดง แมรี่จึงเก็บความสงสัยไม่อยู่เพราะนามสกุลของเขาไม่ได้บ่งบอกว่าเป็นนามสกุลของอเมริกันอินเดียนเลยแม้ตแต่น้อย         “ฉันคิดว่าชื่อเม็คเคนซี่ของคุณไม่ได้เป็นชื่อของคนอินเดียนทั่วไปเลยนี่ คุณ ” “สก็อตติช ชื่อของผมเป็นสก็อตติช แต่ผมเป็นคนอินเดียนแดง” วูฟล์พูดออกมาอย่างใกล้หมดความอดทน นี่เจ้าหล่อนเป็นใครกันนี่ สอดรู้สอดเห็นไปหมด   “อ้อ คุณคือพวกลูกครึ่งนี่เอง” แมรี่โพล่งออกมาเสมือนตอบคำถามให้ตัวเอง วูฟล์พยายามที่จะไม่สนใจในคำพูดของเธอเนื่องจากท่าทางที่แมรี่แสดงออกนั้นไม่ได้มีความดูถูกเหยียดหยามพลเมืองชั้นสองเลย นี่หล่อนคงไม่รู้สินะว่าในเมืองเล็กๆที่เธอย้ายมาอยู่นี่ ความเป็นอินเดียนแดงมันเป็นเรื่องแปลกประหลาดและน่ารังเกียจ           วูฟล์เริ่มที่จะจัดการให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายของแมรี่ เริ่มต้นด้วยการเตรียมกาแฟ หลังจากนั้นเขาก็จัดการถอดถุงมือและถุงเท้าที่เปียกไปด้วยหิมะ แมรี่ตอบสนองการกระทำของวูฟล์อย่างไม่ค่อยมีสติสัมปะชัญญะนัก เธอมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่วูฟล์พยายามที่จะถอดเสื้อโค้ตของเธอออก          “นี่คุณทำอะไรน่ะ จะมาถอดเสื้อชั้นทำไม”          “ถ้าใส่อยู่ผมก็นวดแขนนวดขาคุณไม่ได้น่ะสิ นวดไว้เลือดมันจะได้ไหลเวียนได้สะดวก”           หลังจากฟังคำอธิบายออกมาจากริมฝีปากหนาได้รู้ของชายหนุ่ม แมรี่ตะลึงไปชั่วครู่ เนื่องจากเธอไม่เคยได้รู้ถึงความคิดที่ว่าการนวดแขนขาจะทำให้ร่างกายอุ่นขึ้น  แต่อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่อาจจะมีข้อโต้แย้งได้เนื่องจากเธอก็ไม่เคยชินกับการใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางหิมะอย่างนี้อยู่เหมือนกัน         วูฟล์ลอบมองพฤติกรรมของแมรี่อยู่เงียบๆ มองจากแววตาสีฟ้าจัดที่จ้องมาอย่างกับว่าเขาจะทำมิดีมิร้ายเธอแทนที่จะช่วยเธอนั้น เขาก็ตัดสินใจปลอบใจเธอไป          “ไม่ต้องกลัวหรอก วันนี้เป็นวันเสาร์ ผมจะข่มขืนผู้หญิงแค่วันอังคารกับวันพฤหัสเท่านั้น”          “แล้ววันเสาร์มันไม่ดีตรงไหนเหรอ” แมรี่โพล่งถามออกไปโดยไม่ได้คิด หากคิดได้ในทันทีที่คำพูดเธอจบลง   ‘บ้าจริง นี่เขาจะคิดว่าเราเชื้อเชิญเค้ารึเปล่านี่’          วูฟล์แทบไม่เชื่อหูตัวเองว่าเขาได้ยินคำนี้ออกมาจากริมฝีปากบางคู่นั้น หล่อนต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่พูดอะไรออกมาอย่างนั้น แต่หลังจากที่เขามองเห็นแววตาตื่นตระหนกหลังจากที่เธอพูดจบ เขาก็ตัดสินใจไม่ต่อล้อต่อเถียงอีกต่อไป ทางที่ดีที่สุดคงต้องเปลี่ยนหัวข้อสนทนากันกระมัง             ระหว่างที่วูฟล์จัดการถอดเสื้อคลุมและถุงน่องของแมรี่ออก เขาสังเกตเห็นรูปร่างบอบบางน่าถนุถนอมอยู่ภายใต้เสื้อผ้าที่ไร้รสนิยมนั้น  ความนุ่มของผิวสาวกอรปกับความหอมแปลกๆแบบดอกไม้ในยามฤดูใบไม้ผลิที่เขาสัมผัส ทำให้ร่างกายของเขาเกิดปฏิกิริยาตอบสนองอย่างเลี่ยงไม่ได้ ‘นี่เขากำลังมีปฏิกิริยากับครูมัธยมตัวเล็กเนี่ยนะ’ วูฟล์แทบไม่เชื่อตัวเอง สงสัยเขาต้องการผู้หญิงมากขนาดที่เห็นใครก็ทำให้เขารุ่มร้อนไปหมดอย่างนั้น ผมสีน้ำตาลที่หนานุ่มเหมือนไยไหมของครูสาวผ่านเข้ามาสู่สายตาอันแหลมคม วูฟล์ต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะไม่เอื้อมมือไปเพียงเพื่อสัมผัสความนุ่มนวลหอมยวลอันนั้น แล้วยังร่างกายที่สะพรั่งสมส่วนไปหมดนั้นอีก    ในที่สุดเขาก็สลัดความคิดออกไป พยายามที่จะตั้งสมาธิกับสิ่งที่เขากำลังจะทำต่อไปคือ เตรียมกาแฟร้อนเพื่อให้ความอบอุ่นแก่ร่างการเธอ           “ที่ฉันมาที่นี่ก็เพื่อมาคุยกับโจ ถ้าคุณจะอนุญาต” แมรี่เริ่มจัดการกับธุระที่เธอตั้งใจมาทำทันที          “โจไม่อยู่บ้าน โจเข้าไปทำงานที่ฟาร์ม อีกประมาณชั่วโมงกว่าๆ ถึงจะกลับ”          “คุณคือพ่อของโจเหรอคะ” แมรี่ถามด้วยความสงสัย เนื่องจากวูฟล์ไม่น่าจะมีอายุมากขนาดที่มีลูกชายอายุถึงสิบหกปี อย่างมากเขาน่าจะอายุประมาณสามสิบต้นๆเท่านั้น           “ใช่” วูฟล์ตอบ หากแต่ก็ไม่ได้คลายความสงสัยของแมรี่           “แล้วแม่ของโจ .” แมรี่ถามต่อ           “เธอตายไปนานแล้ว”             หลังจากที่ได้คำตอบมา แมรี่คิดว่าเนื่องจากโจไม่มีแม่ คนที่เธอควรจะพูดเรื่องเรียนของโจด้วยคือวูฟล์ เธอจึงไม่ยืดเยื้ออีกต่อไป           “คุณรู้สึกยังไงคะ ที่โจเลิกไปโรงเรียน”           “มันคือความต้องการของโจ” วูฟล์ตอบออกมาเสียงเรียบ           “แต่โจเพิ่งอายุสิบหกปี ยังเด็กเกินไปที่จะตัดสินใจเรื่องใหญ่ขนาดนี้ด้วยตัวเอง” แมรี่ไม่ยอมแพ้ ถึงแม้ว่าน้ำเสียงและท่าทางของวูฟล์ดูจะไม่ค่อยพอใจนักที่เธอเข้ามายุ่งกับลูกชายของเขา            “โจเป็นอินเดียนแดง อายุสิบหกถือว่าเป็นผู้ใหญ่แล้ว และโจก็ตัดสินใจเลิกเรียนด้วยตัวของเค้าเอง โจอ่านหนังสือได้ เขียนได้ คำนวณได้ นอกจากนั้นโจยังเรียนรู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่มีเกี่ยวกับม้า โจเลิกที่จะเรียนเพื่อทำงานที่นี่เต็มเวลา เขาไม่ต้องการอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว” วูฟล์ตอบอย่างเสียไม่ได้ เขาไม่ชอบที่ต้องมาตอบคำถามอย่างนี้กับคนแปลกหน้า นี่หล่อนไม่ได้รู้เลยว่าสถานะของเขาและโจที่มีต่อคนในเมืองนี้หรือเมืองไหนๆ ไม่ว่าเขาพ่อลูกจะไปที่ไหนก็ไม่มีใครต้อนรับ และไม่ว่าพวกเขาจะมีความรู้สูงส่งเพียงใด พวกเขาก็ไม่สามารถยกสถานะตัวเองให้เทียบเท่ากับพลเมืองชั้นหนึ่งได้เลย          “ยังไงๆ ฉันก็ต้องการพูดกับโจอยู่ดี” แมรี่ตอบออกมาอย่างคนที่ตัดสินใจทำอะไรอย่างเด็ดเดี่ยวแล้ว          “มันขึ้นอยู่กับโจว่าเขาอยากคุยกับคุณรึเปล่า” จากคุณ : ไอรยา - [ 12 เม.ย. 46 03:49:45 ]

ความคิดเห็นที่ 2                “แล้วคุณจะไม่ช่วยชั้นพูดกับโจเลยเหรอ เรื่องการเรียนของเขาน่ะ” “นี่คุณผู้หญิง คุณนี่ช่างไม่เข้าใจอะไรเลยนะ โจเป็นอินเดียนแดง บางทีคุณอาจจะไม่เข้าใจว่ามันหมายความว่าอะไร อินเดียนแดงไม่เป็นที่ต้อนรับ เป็นส่วนที่น่ารังเกียจของสังคม แล้วโจจะได้อะไรจากการเรียนเล่านอกจากการดูถูกเหยียดหยาม แม้แต่ครูที่สอนเขาเองก็ไม่ได้แสดงออกว่าโจมีตัวมีตนในชั้นเรียน ทำไมโจต้องการที่จะกลับไปอยู่ในสภาพอย่างนั้นอีกเล่า” วูฟล์ตอบออกมาด้วยความโมโห อย่างน้อยเขาคงช่วยทำให้ผู้หญิงคนนี้ตาสว่างได้บ้าง “คุณจะว่าอะไรก็แล้วแต่ ยังไงชั้นก็จะคุยกับโจด้วยตัวฉันเองอยู่ดี” แมรี่ตอบอย่างคนไม่ยอมแพ้ “อย่างที่ผมพูด มันขึ้นอยู่ที่โจว่าต้องการคุยกับคุณรึเปล่า” การสนทนาที่ดูเหมือนว่าจะเพิ่มความเข้มข้นขึ้นทุกขณะค่อยๆจบลงเมื่อวูฟล์เล็งเห็นว่ายังไงเขาก็คงทำให้หล่อนกลับลงไปจากภูเขาเขาก่อนที่จะคุยกับโจไม่ได้ ในที่สุดเขาก็เปลี่ยนบทสนทนา “ผมว่าคุณควรจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้านี้ออกก่อนที่จะไม่สบายไป เสื้อเก่าๆของโจคุณน่าจะใส่ได้นะผมว่า” “แล้วมันอยู่ที่ไหนล่ะคะ” แมรี่ถามพร้อมลอบถอนหายใจที่การสนทนายุติลง  “อยู่ในห้องนอนโจนั่นแหละ เดี๋ยวผมพาคุณไปเอง” วูฟล์พาเธอเดินออกจากครัวเพื่อไปยังห้องนอนของโจ “อ้อ แล้วก็ไม่ต้องห่วงนะ ยังไงๆผมก็จะพยายามยับยั้งห้ามใจไม่ให้ทำอะไรคุณ แล้วหลังจากที่คุณแต่งตัวเสร็จก็ออกไปจากบ้านหลังนี้ได้” วูฟล์ยั่ว หลังจากที่แอบเห็นแมรี่มีปฏิกิริยากับคำว่าห้องนอน จบตอนที่ 1 เรื่องนี้เป็นเรื่องที่มีฉาก love scene บ้าง ก็ไม่รู้ว่าจะแปลได้รึเปล่า....แบบว่ามันเขินอ่ะค่ะ  แต่ว่ายังไงก็จะพยายามต่อไป  ยังไงก็ช่วยติชมกันด้วยนะคะ จากคุณ : ไอรยา - [ 12 เม.ย. 46 03:55:01 ]

ความคิดเห็นที่ 3 นึกว่าวูฟล์ เม็คเคนซี่  จะเป็นพวกฆาตกรบ้ากามเสียอีก (สงสัยว่าถ้าเป็นวันอังคารกับวันพฤหัสเขาจะจัดการกับครูตัวน้อยเปล่านี่ ....-_-"...) จากคุณ : GTW - [ 12 เม.ย. 46 07:20:55 A:202.133.172.70 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 เฮือก เห็นชื่อนิยายแล้วสะดุ้งเลย  เป็นซีรียส์ที่เราชอบมากๆ ว้าว ว้าว   ฉากเลิฟซีนหลังๆมันจะ... มากเลยนะ จะแปลลงพันธ์ทิพย์ได้เหรอ ^^; ยังไงก็...แนะนำว่าให้ลงชื่อผู้แต่งคือ Linda Howard ด้วยนะคะ ^_^ จากคุณ : froggie - [ 12 เม.ย. 46 10:10:13 A:210.1.51.145 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 คุณ GTW   แหะๆ ตอนที่อ่านก็ไม่ได้คิดอะไรเท่าไหร่หรอกค่ะ คุณ linda เค้าเขียนหนังสือได้ดีมากๆ ลื่นไหลมากๆ เลยไม่ได้คิดอะไรเรื่องนั้น แต่ตอนมาแปลนี่สิรู้สึกเหมือนกันว่าฉากอย่างนี้มันเยอะจังค่ะ แต่ตอนต่อๆไปจะเริ่มเข้าเรื่องมากขึ้นแล้วคะ คุณ froggie   ขอบคุณมากๆนะคะที่ช่วยเตือน ลืมไปเลย นึกว่าตัวเองลงไว้แล้ว แล้วคุณfroggie ชอบเรื่องไหนที่สุดคะ ไอรยาชอบเรื่องของ zane ที่สุดในบรรดาพี่น้องตระกูลนี้ แต่ถ้าเป็นนิยายของ linda howard เท่าที่อ่านมาชอบเรื่อง son of the morning ที่สุด ดีใจจังที่มีคนชอบนักเขียนคนเดียวกัน แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 46 11:11:43 จากคุณ : ไอรยา - [ 12 เม.ย. 46 11:09:51 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขำนายวูลฟ์จัง จะข่มขืนยังต้องเลือกวัน อิอิ ชอบเลิฟซีนเยอะๆ แปลมาเถอะค่ะ ฮี่ๆๆๆ ปล. ขอบคุณมากนะคะ ที่คุณไอรยาก็ติดตามอ่าน นิยายของโอ้โฮ ^___^ จากคุณ : O-HO - [ 12 เม.ย. 46 13:37:43 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มารออ่านเลิฟซีนค่ะ ฮี่ ๆๆ แปลดีค่ะ อ่านแล้วลื่นไหลดี มีจุดที่พิมพ์ผิดอยู่นิด ๆ อะค่ะ ^^ จากคุณ : Clear Ice - [ 12 เม.ย. 46 17:15:19 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่า ตกใจมากๆค่ะที่มีการแปลเรื่องนี้ลงในเน็ต เราเคยอ่านเล่มที่สำนักพิมพ์เคยตีพิมพ์แล้วเนื้อเรื่องมาน - -. ผุ้ใหญ่มากๆเลยนะ(เลิฟซีน) มานสนุกจิงๆล่ะค่ะ คุณแปลได้ดีมากด้วยค่ะ แต่อ่า ถ้าถึงฉากนั้นแล้วมานจะลงในนี้ได้ไหมนี่ - -"  เหอๆ จากคุณ : Lastquarter - [ 11 เม.ย. 47 23:13:02 ]