ความคิดเห็นที่ 1                                                   บทที่                                                     ๒                                      ว่ายังไงล่ะพ่อคนฉลาด? ย้ายบ้าน นี่จะย้ายไปที่ไหน แล้วต้องไปกันนานแค่ไหนนี่? ผมนั่งจังงังในห้องกิน ข้าว เหมือนปลาทองลอยแน่นิ่งในโหลปลา คามิลลสมองผมเขม็งๆไม่ละตา                 "ดูท่าจะเกิดแต่เรื่องร้ายๆนะเด็กๆ"                แดร็คูลิงค์กลับจากไปแวะดูสุสานแห่งใหม่ น่าเศร้าที่ว่าสุสานใหม่มีที่ แคบและไม่มีอุโมงค์ นอกจากพวกเราแล้วก็ยังมีหนังสือหนังหาอีกนับพันๆเล่มในตู้ เก็บของ เราต้องการที่กว้างขวางสักหน่อย                "คุณลุงครับผมชื่อว่าคุณลุงคงหาทางออกได้" ผมบอกด้วยความมั่นใจ               คนซดหมึกไล่ลำคอโดยไม่ยอมหันมามองผมตรงๆ               "เออ ฉันว่าเราคงย้ายไปอยู่ที่ร้านหนังสือของพ่อเธอชั่วคราวจนกว่าจะ หาที่ทางดี ๆ ได้ใหม่นะ"                ผมเห็นเงาสะท้อนใบหน้าผมเปลี่ยนสีไปในกระจกเหนือโต๊ะเครื่องแป้ง ของคามิลลา กลายเป็นสีม่วงของหมึกที่ตากแดดจนซีด                 "แต่นั่นเป็นเรื่องบ้าแท้ๆ โลงศพในร้านหนังสือ .  .  ."                  "แล้วมีห้องใต้หลังคาหรือเปล่าล่ะ"                   "มีครับ แต่มันเล็ก แล้วอย่าลืมนะครับว่า พ่อผมมักตรวจตราเฝ้าข้าว ของทรัพย์สินท่านอย่างใกล้ชิด หากไปเจอว่ามรกนังสือที่ไม่ใช่ของท่านแปลก ปลอมมา ท่านจะไหวตัวว่ามีไส้ศึก แล้วเราจะซ่อนเสบียงอาหารของเราได้อย่างไร นี่"                    แดร็กคูลิงทำหน้านิ้วคิ้วขมวด                   "งั้นเราจำต้องทิ้งไว้ที่นี่แล้วไปซดหนังสือของพ่อเธอแทนล่ะนะ"                    ผมโกรธจนหน้ามืดพอ ๆ กับหมึกที่เราพูดถึงกันอยู่                  "มันเป็นอาชญากรรม! ถ้าคุณลุงลองแตะหนังสือพ่อผมสักหน้า พ่อ แก่ผมคงตายแน่"                   เมื่อเห็นว่าผมแน่วแน่เพียงไร แดร็กคูลิงเลยยอมถอย                   "ฉันแค่ล้อเล่นน่ะโอดิลอน ฉันก็แค่ตาคนซดหมึกแก่สังขารทรุด โทรม  โดยสัจจริงฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีเหมือนกัน เวลนก็เหลือน้อยเต็มที เรา จำต้องหาทางออกให้ได้ก่อนพรุ่งนี้"                   เหตุการณ์ช่างร้ายกาจจริงๆ                  "แล้วถ้าย้ายไปอยู่ห้องสมุดสาธารณะล่ะคะ" คามิลลาถาม "มันใหญ่ กว่า แล้วคนจะสงสัยเราน้อยกว่าในร้านหนังสือ"                   "เหลวไหลน่ะ คามิลลา ห้องสมุดมันพลุกพล่านเกินไป" ผมว่า " ถ้า เราไปอยู่ก็จะเป็นที่ผิดสังเกตในไม่ช้า สื่งที่เราต้องการคือหาห้องสมุดที่มีสมุดเป็น ล้าน ๆ เล่มและมีห้องเก็บของเป็นร้อยๆห้อง แต่ปัญหาคือไม่มีสถานที่อย่างนั้นใน เมือง"                   "ในเมื่อเธอออกฉลาดนัก ก็ไปหาทางมาอล้วเราจะคอยสนับสนุน เอง"                    ผมมองเธอพลางส่งยิ้มยั่วเธอ "บังเอิญมีอยูที่หนึ่ง"                   "งั้น  ว่ายังไงล่ะพ่อคนฉลาด? ไหนว่ามาสิความคิดแสนมหัศจรรย์ ของเธอเป็นไง?"                    ผมยังนิ่งเงียบไปอีกสักสองสามวินาที เพื่อลิ้มรสกระหายใคร่รู้ของ ชัยชนะอย่างหมอบราบคาบแก้ว                   "ลองเปลี่ยนสุสานกัน"                   "นี่แสดงว่าเธอยังอ่อนประสบการณ์ เป็นแค่คนซดหมึกแบบสุก ๆ ดิบ ๆ ไม่งั้นเธอคงรู้ดีว่าแวมไพร์แก่ๆเช่นเดียวกับคุณลุงแดร็กคูลิงค์มิอาจไปไกล จากหลุมศพดั้งเดิมได้เกินหนึ่งไมล์ มิฉะนั้นจะเหือดแห้งกลายเป็นผุยผงไปหมด"                    "แต่ไม่มีผลกับเธอและฉันนี่" ผมตอบ                    "เธอคงไม่คิดจะทิ้งคุณลุงไปใช่ไหม"                    ผมโกรธจนแทบระงับไว้ไม่อยู่ เกือบตอบสวนไปว่า " ทำไมจะไม่ ล่ะ?" แต่ผมก็แค่ผละจากอุโมงค์และกระแทกประตูปิดแทน ผมเพียงต้องการอา- กาศบริสุทธิ์ให้คิดอะไรออก ระหว่างทางที่จากออกไป คามิลลาตะโกนไล้หลังมาว่า                    "ถ้าหาหนทางออกไม่ได้ภายในคืนนี้ฉันต้องกลับไปอยู่กับพ่อแม่ เธอต้องการอย่างนั้นหรือ?"                    ผมโศกเศร้ายิ่งนัก คามิลลามาอาศัยอยู่กับคุณลุงเพื่อเรียนหนังสือ เพราะคุณพ่อคุณแม่เธออยู่ในสุสานห่างไกลใจกลางภูเขา คุณพ่อคงไม่ยอมให้ผม เที่ยวไปอยู่ไกลๆหลายร้อยไมล์กับคามิลลา แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับแดร็กคูลิงค์ เฒ่าคุณลุงที่รักของเรา                   ผมออกจากสุสานด้วยความคิดดำมืดและมัวซัวหดหู่ ผมใม่รู้กระทั่ง ว่าขาผมไปยังที่แห่งใด  แล้วผมก็เริ่มฝันหวาน . . . จากคุณ : ผึ้งแก้ว - [4 มี.ค. 45 17:13:07] แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 46 23:36:42 แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 46 23:36:13 จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 12 เม.ย. 46 23:29:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2                                                    บทที่                                                      ๓                                          สายน้ำหมึกใต้สะพาน            ผมเดินไปตามท่าน้ำริมแม่น้ำแชปเตอร์ ซึ่งแบ่งแยกเมืองเราออกเป็นสอง ส่วน การเพ่งพินิจสายน้ำช่วยให้สบายใจขึ้น   ผมพาลจินตนาการไปถึงสายน้ำหมึก ไหลหลากออกมาจากห้องสมุดหลังใหญ่โตมโหฬาร    คำนับพัน ๆ คำจากหนังสือ นวนิยายพรั่งพรูอยู่ใต้แทบเท้าผม จนผมต้องก้มตัวลงตะครุบเอาไว้            ผมนึกแปลกใจว่า  จะเป็นเช่นไรหนอถ้าซดหนังสือหลาย  ๆ  เล่มในคราว เดียวกัน   ผมรู้แล้วว่าแบ่งหนังสือให้คนอื่นซดเป็นไง  แต่ซดหนังสือทีเดียวควบกัน สองเล่มพร้อม ๆ กัน  ประโยคจากเล่มหนึ่งไปต่อกับย่อหน้าของอีกเล่มคงน่าเพลิด เพลินนัก            ผมระทึกใจกับความคิดนี้จนออกโลดเต้นไปตามถนนหนทาง                  ราวกับยอมให้ผจญภัยได้เป็นสองเท่า   มีทั้งความน่ากลัว  ความสุขและ เสียงหัวเราะ  เริ่มจากเป็นโคบาลขึ่หลังม้าแล้วกลายเป็นมนุษย์อวกาศเดินทางด้วย ยานอวกาศ หลบหนีไปต่อหน้าต่อตาพวกอินเดียแดงแล้วถูกมนุษย์ต่างดาวที่น่าสะ พรึงกลัวจับตัวไป!   แล้วเอาเรื่องมาผสมผเสกันล่ะเป็นไง? ชีวิตในเต้นซึ่งพลัดหลง อยู่ในจักรวาล  หรือโจมตีรถม้าโดยสาร(โบราณ)ด้วยปืนเลเซอร์ . . .            ง่ายมากเลย!  ก็แค่ใช้หลอดสองชายกลับด้านกันแค่นั้นเอง!             ความคิดพวกนี้ชวนวิงเวียนศีรษะ   มันยั่วยวนชวนผมให้โจนลงไปแหวก ว่ายในแม่น้ำเพื่อซดดื่มกินดับความกระหาย             และแล้วฝันนั้นพลันหายวับไป แม่น้ำแชปเตอร์คืนกลับมาเป็นน้ำ ความ โกรธหวนกลับคืนมาอีกครั้ง  พวกคนซดหมึกนำเรื่องยุ่งยากมาให้ชีวิตผม   ผมเคย ไร้เดียงสาจนโชคชะตานำพามาพานพบแดร็กคูลิงค์ปรากฎกายขึ้นที่ร้านหนังสือ ของคุณพ่อผม  ก่อนหน้านั้นผมรู้แต่พียงว่าหลอดเอาไว้ใช้ดูดน้ำมะนาวเท่านั้น. . .             ผมเตะก้อนกรวดด้วยความโกรธ มองตามทางที่มันกระเด็นไปแล้วก็ตก ตะลึงกับภาพที่เห็น ตีกสูงใหญ่ สูงเกินกว่าหอไอเฟล สูงกว่าตึกแฝดของศูนย์การ ค้าโลก(ที่ถูกถล่มใป) รูปร่างคล้าย หนังสือเปิดค้าง . . . น่าทึ่งจริงเลย! ผมไม่เคย เห็นตึกนี้มาก่อน ตึกนี้ผุดออกมาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย             รูปร่างดั่งมีมนตร์ของตึกยักษ์ทำให้ความโกรธผมหมดไป      นี่เป็นนิ มิตรของพระเจ้าแห่งชาวซดหมึกส่งสารมาหรือเปล่านะ? ๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑               จากคุณ : ผึ้งแก้ว - [6 มี.ค. 45 08:01:27] แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 46 23:43:00 จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 12 เม.ย. 46 23:39:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3                                                 บทที่                                                   ๔                                      โลงใบเล็กไปสำหรับมัมมี เมื่อผมกลับมาที่สุสานก็คำแล้ว คามิลลาถลาอย่างกราดเกรี้ยวตรงเข้ามาหาผม             "เธอไปไหนมาหา? ฉันคิดว่าเธอจะทอดทิ้งเราไปเสียแล้ว เธอไม่รักฉัน อีกแล้ว!"             เธอพร่ำรำพันต่อไป ไม่ยอมหยุดให้ผมตอบ             "เธอตระหนักไหมว่าเราเหลือเวลาคืนเดียวแต่ยังไม่รู้ว่าจะไปหนไหนกัน? เธอน่าจะเห็นว่าคุณลุงแดร็กคูลิงค์ไม่สบายเพียงใด!"             ผมเดินลงไปในอุโมงค์เพื่อสำรวจความเสียหาย แดร็กคูลิงค์นอนแผ่ใน โลงของคามิลลา แขนขาเกยเลยออกมาจากขอบโลง เขากำลังจะแห้งตาย ผมแตะ แก้มเขา ที่ดูแห้งกรอบคล้ายกระดาษเก่า            ทันใดนั้นผมรู้สึกกลัวขึ้นมา เขาแน่นิ่งไม่ไหวติงดูคล้ายมัมมี            "คุณลุงแดร็กคูลิงค์ครับ!" ผมเขย่าร่างเขาที่ไม่เคลื่อนไหว มีแค่เสียงกระ- ดาษยับยู่ยี่เท่านั้น           คามิลลาตามมาหลังผม ความเงียบของเธอช่างเย็นยะเยือกเช่นเดียวกับคำ สั่งประหาร ผมรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ลึก ๆ คือ สภาพย่ำแย่และความผิดของผมที่เรา ไม่รู้ว่าจะไปอยู่ไหน!            เธอคิดผิดยิ่ง!            ผมก้มตัวไปหาคนซดหมึก และกระซิบกระซาบข้างหูถึงความลับ . . .            แดร็กคูลิงค์ ขยับเปลือกตาที่ดูคล้ายเจือไว้ด้วยหมืกสีแดง แต่ ผมเห็นเขา กลับมามีชีวิตชีวาจากม่านตาสีฟ้า เขายืดใบหน้าย่นยับให้เรียบด้วยฝ่ามือ เลียริม ฝีปากโปร่งใสด้วยลิ้นปลายคมแหลม และลุกเก้ๆกังๆขึ้นนั่งในโลงของหลานสาว ไม้ลั่นเอี๊ยดอ๊าดขณะเสียงกระดูกลั่นดังเปราะ            "น่าสนใจมากเจ้าหนู"            แล้วแดร็กคูลิงค์กระโดดแผล็วออกจากโลงราวกับเด็กหนุ่ม ต้องขอบคุณ ผมที่ทำให้ความกระปรี้กระเปร่าของเขากลับคืนมา            "รอเดี๋ยวค่ะ" คามิลลาตะโกนบอก  แก้มเธอแดงราวลนไฟผมเผ้ายุ่งเหยิง เป็นรังนก "ทั้งสองคนอย่านึกว่าจะหนีพ้นไปได้นะ หนูไม่ชอบให้ใครกระซิบ กระซาบคุยกันต่อหน้า"             เมื่อนึกถึงที่เธอทักทายผมเมื่อก่อนหน้า ผมจึงอยากเอาคืนให้สมกัน              "คุณลุงแดร็กคูลิงค์ เราจะเชื่อใจเธอได้ไหมครับ" ผมยั่วเย้า              คนซดหมึกเฒ่าลูบคางเบาๆ              "ไม่รู้สิ โอดิลอน เธอไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเอง ฉันยกให้เธอตัดสินใจ เองเถอะ"                "โอ้ย หนูเกลียดทั้งสองคน"                 คามิลลา ถลาตรงมาหา ผมหลบกรงเล็บเธอ และเหนี่ยวเอวไว้ เธอ โกรธว่าชื่อเธอที่จารึกบนแขน  ทำให้ผิวผมไหม้                 "คามิลล่ายอดรัก เราจะไปเสียจากที่นี่ตลอดกาลแล้ว ผมเจอขุม ทรัพย์เมื่อกลางวันนี้  มันเป็นห้องสมุดขนาดใหญ่ยักษ์ในฝันของผมอยู่ที่เกือบๆจะ ข้างบ้านนี่เอง" ๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑ จากคุณ : ผึ้งแก้ว - [7 มี.ค. 45 22:43:52] แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 46 23:46:23 จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 12 เม.ย. 46 23:44:27 ]

ความคิดเห็นที่ 4                                                  บทที่                                                    ๕                                        ผมมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง เราสุมเศษไม้จากโลงของแดร็กคูลิงค์ ใส่โลงของคามิลลา  แล้ววางซ้อนเหนือโลง ของผม มีคนซดหมึกหามอยู่ด้านหนี่ง อีกด้านผมกับคามิลลาช่วยกันหาม เราออก เดินไปทีละก้าวช้า ๆ ตรงไปยังบ้านใหม่ของเรากัน          เมื่อเราเข้าไปใกล้ ผมก็เริ่มตื่นกลัว แล้วคำพูดก็ไหลพรูออกมาจากปาก          "มันเป็นห้องสมุดหลังมหึมา มีชื่อว่า ห้องสมุดแห่งโลก" ผมกล่าว          "สวยจัง" คามิลลาบอกขณะชื่นชมผนังกระจกที่เป็นประกายแวววาวใต้ จันทร์เพ็ญ          "คุณลุงแดร็กคิวลิงค์ครับ"ผมกล่าวต่อไป " ท่านทราบไหมครับว่าสถานที่นี้ มีห้องหับซอกหลืบนับร้อย สำหรับเราไว้หลบซ่อน? และก็มีหนังสือในนั้นนับล้านๆ เล่มให้เราเขมือบ มันเป็นสรวงสวรรค์ของตนซดหมึกนะครับ!"         "รอให้เห็นกับตาก่อนเถอะ" แดร็กคูลิงค์บอกเสียงอู้อี้          "อะไรอยู่บนสนามหน้าตึกสูงนั่น?" คามิลลาถาม "ดูคล้ายต้นไม้เลย"          "นั่นน่ะต้นไม้ ดอกไม้และม้านั่ง เป็นสวนสมบูรณ์แบบสำหรับคู่รักเลย" ผม ว่า " เราจะได้ใช้หลอดปลายคู่กันยามนกขับขานร้องเพลงและต้นไม้พร่ำรำพันกับ สายลม"          แม่สาวน้อยแฟนผมเหมือนต้องมนตร์จังงังของสถานที่ ดวงตาเธอเบิกกว้าง จนผมแลเห็นขอบฟ้าในนั้น แดร็กคูลิงค์ค่อนข้างระวังตัวแจ          "ฉันว่าตึกนั่นหน้าตาทันสมัยเกินไปสำหรับฉันนะ" เขาว่า          "อย่ากังวลไปเลยครับคุณลุง  ท่านจะปลอดภัยที่นั่น และห้องสมุดยักษ์นั่น ก็ห่างจากสุสานเดิมไม่ถึงไมล์"           นี่ช่วยยืนยันให้ท่านแน่ใจว่าจะไม่กลายเป็นผุยผงไป . . .           "ถ้างั้นก็ รีบไปกันเถอะ นี่เดินจนหิวอย่างไม่น่าเชื่อเลย"            ท่าทางเขาเร่งรีบอย่างไม่น่าเชื่อ           เราเริ่มออกสำรวจตัวตึกสูง หลงบ้างบางที ในที่สุดก็ขนโลงใส่ลิฟท์และกด ปุ่มชั้นบนสุด แต่เมื่อประตูเปิดออก . . .            "ว้ายยยยยยยย!"           เมื่อได้ยินเสียงคามิลลากรีดร้อง ผมก็ถลาจะไปช่วยเธอ ด้วยความเร่งรีบ ผมสะดุดจนโลงล้มมาทับ แล้วผมก็เห็นรองเท้าบู้ทของยามกะกลางคืน           คามิลลาตัวสั่นเกมือนใบไม้ไหวแต่ก็ยังฝืนมาช่วยผมให้ลุกขึ้น ยามไม่ เคลื่อนไหวและไม่ส่งเสียง เขารออะไรอยู่          แดร็กคูลิงค์จ้องมองเขา  ยืนนิ่งราวกับหิน ผมเริ่มแอบมองหาทางหนีตรง บันไดหนีไฟ          "อย่าได้คิดหนีเลยครับ ผมมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง คุณๆคงสนุกกับมัน"            เขายิ้มกว้างอวด          "ผมชื่อแซร์จ เมื่อก่อนเคยเป็นเจ้าของร้านหนังสือ แล้วก็มีลูกค้าประหลาด เข้ามาในร้าน เขามีชื่อว่า . . . แดร็กคูลิงค์ ในไม่ช้าผมก็ขายร้านไป เพราะแทนที่ จะขายหนังสือผมกับบริโภคมัน แต่ผมไม่เสียใจนะ"          คุณลุงแดร็กคูลิงค์จำแซร์จได้ทันที แล้วหัวเราะหึๆ         "ที่นี่คุณจะรู้สึกเหมือนอยู่บ้าน  " อดีตเจ้าของร้านหนังสือบอก "คุณได้เข้า มายังแดร็กคูวิลล์ นครคนซดหมึกอย่างไม่รู้ตัว เชิญมาสำรวจอาณาจักรเล็กๆของเรา"          ผมกุมแขนคามิลลาและคุณลุงแดร็กคูลิงค์ แล้วเราก็ตามแซร์จไปที่ใจ กลางห้องสมุดแห่งโลก           ใต้บริเวณที่จอดรถ เป็นที่พิเศษขุดโดยพวกชาวซดหมึก  สุสานใต้ดินแผ่ กว้างต่อหน้าต่อตาเราชวนให้คิดถึงสุสานของคุณลุงอย่างประหลาด แต่เล็กกว่า หน่อย และติดไฟฮาโลเจนแทนแสงแดดและแสงเดือนที่ขาดไป           แดร็กคูลิงค์ทรุดตัวล้มลงกับพื้น ใช้มือกอบดินมากำมือหนึ่ง " แต่ว่า . . ."           "ใช่แล้วครับ"แซร์จว่า เป็นดินเช่นเดียวกันกับของที่สุสานคุณ เรานำมันใส่ ถังมาไว้ที่นี่หลายเดือนมาแล้ว เห็นไหม  พวกเราไม่มีใครยอมเสี่ยงให้แห้งตายแหง แก๋กันหรอก เรารู้ว่าไม่วันใดวันหนึ่งคุณก็ต้องมาอยู่ที่นี่"           ผมบอกได้ว่าผู้เฒ่าซดหมึกยังไม่ค่อยดีใจนัก ผมกระซิบกระซาบใส่หูคามิลลา แล้วเราก็ออกวิ่ง           "พวกเธอจะไปไหนกันน่ะ?"            "เราจะกลับปเอาไม้มาเพิ่ม โลงของท่านต้องซ่อม ท่านต้องพักสักหน่อย หลังเรื่องยุ่ง ๆ ทั้งหมดนี่"             เราไม่รอคำตอบคุณลุง เพราะท่านไม่ค่อยมีอารมณ์ขัน แล้วผมก็มีโครง การอื่นเกิดขึ้น  มีเพียงคามิลลาเท่านั้นที่รู้ -เป็นเรื่องสมเหตุสมผล คือ  . . . ผม กำลังวางแผนสร้างโลงคู่ครับ                                          -=จบ=- จากคุณ : The gl@ss Bee  - [9 มี.ค. 45 18:35:11] แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 46 23:51:11 จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 12 เม.ย. 46 23:48:30 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คุณ  นารูมิ หึ  หึ หึ . . .เห็นด้วยๆ คุณ รสา รสา   คุณ O-HO จริงคับ ขอบคุณครับ คุณ scottie์ คุณ : p thanx ครับ คุณ น้ำลายบูด คุณ @im you'rwelcome`! คุณ ninaM 'จารย์GTW 1. . .2 . . .3์ ์ ์ 5 5 5 55 ขอบคุณสำหรับความเห็นครับ แก้ไขเมื่อ 13 เม.ย. 46 00:06:16 จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 13 เม.ย. 46 00:04:58 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แวะมาบอก สุขสันต์วันสงกรานต์ และวันอีสเตอร์นะคะ จากคุณ : รสา รสา - [ 13 เม.ย. 46 02:41:17 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่ารักดีครับ... ซดหมึก... ซดน้ำไปก่อนละกัน...ฮ่า ๆ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 13 เม.ย. 46 06:12:31 ]

ความคิดเห็นที่ 8 บรรยากาศน่ากลัวพิกล(คนคิดมากนะ อิอิ) ขอบคุณนะครับ สำหรับเบียร์สด 3 โอ่งที่ให้ HE'...HE'!!! จากคุณ : GTW - [ 13 เม.ย. 46 07:05:05 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คราวนี้ได้อ่านทีเดียวทั้งเรื่อง :) จากคุณ : scottie - [ 15 เม.ย. 46 14:40:03 ]

ความคิดเห็นที่ 10 happy!! i reaD ALL and love it so cute! จากคุณ : ninaM - [ 16 เม.ย. 46 15:49:48 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตอบความคิดเห็นใน กระทู้ใหม่นะครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2194882/W2194882.html#3 จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 16 เม.ย. 46 22:21:45 ]