ความคิดเห็นที่ 1 ๘. ลุงเชลบี้ออกจากร้านตัดผมพร้อมกับสิงโตตัวนั้นเมื่อตอน ห้าโมงเย็น ลุงสังเกตเห็นว่าเจ้าสิงโตมองลุงอย่างหิวโหย ลุงเลยออกปากชวนว่า"กินอาหารเย็นกับผมดีไหม?" เจ้าสิงโตตอบว่าไม่รังเกียจ ดังนั้น ลุงเลยพามันไปที่ภัตตาคารดี ๆ ร้านเล็ก ๆ ตรงถนน สายที่ห้าสิบเจ็ด "ผมว่าท่านต้องชอบอาหารร้านนี้ทุกอย่างล้วนรสชาด เอร็ด อร่อย" บริกรกล่าว ขณะเรานั่งลง "เออ " เจ้าสิงโตเอ่ย " ดูไม่ค่อยดีเลย แต่-เอาเถอะ- ถ้า เจ้าว่างั้นก็-" " หยุดนะ หยุด" บริกรร้องห้าม " ท่านกำลังกินเมนูจนหมด แล้ว" "โอ๊ย ตาย" เจ้าสิงโตอุทาน "ข้าเสียใจ แต่เจ้าว่า ทุกอย่าง ล้วนรสชาด เอร็ดอร่อย นี่-" "ท่านสิงโตคร๊าบ" บริกรกล่าว "ผมหมายถึงแต่เฉพาะอาหาร เท่านั้น เมนูที่นี่ไม่อร่อยอะไรเลย แล้วผมอยากแนะนำว่า การกินเมนูนี่ก็รสนิยมไม่เอาไหนเลยล่ะ" "อาจใช่นะ" สิงโตรับ "แต่ก็ยังกิริยาดีกว่าเขมือบบริกรล่ะ" "ผมก็ว่านั้นถูกคร๊าบ"บริกรกล่าวพร้อมฉีกยิ้มกว้าง "แต่ ตอนนี้ ท่านสุภาพบุรุษ รับเนื้อแกะเคียงด้วยมันฝรั่งกับถั่ว ฝักยาวอบแล้วตามด้วยพุดดิ้งช๊อโกแล็ตกับ-" "ข้าอยากได้มาร์ชเมลโลว์" สิงห์หนุ่มบอก "มาร์ชเมลโลว์หรือครับ? "บริกรถาม "ที่นี่เราไม่เสิร์ฟมาร์ช เมลโลว์ ร้านนี้เป็นภัตตาคารหรูหรา-" "กรฺกรฺรฺรฺ" เจ้าสิงโตคำราม "ได้ คร๊าบ" บริกรบอก แล้วออกวิ่งแจ้นเข้าไปในครัว ชั่วครู่ต่อมา เขากลับมาพร้อมมาชเมลโลว์ลูกงามมีไฟลุก เสียบอยู่บนปลายมีดดาบ "อ้า!" เจ้าสิงโตส่งเสียงพึงพอใจ "แล้วก็ได้มารฺ์ชเมลโลว์ แล้วก็ได้มารฺ์ชเมลโลว์ แม้วก๋ได้ลาร์เมลโลว์ " หนูเห็นได้ เลยนะว่ามันตื่นเต้นขนาดไหน มันตะครุบมาร์ชเมลโลว์แล้วออกปากว่า"มันเบาอย่างกะขน นกน่ะ" มันวางมาร์ชเมลโลว์บนลิ้น "โอ๊ว์ มันกรอบนอก" มันบอก มันใช้ฟันซี่โตกัดเป็นชิ้นเล็ก ชิ้นน้อย "โอ๊ว์ ข้างในมันหวาน มันด้วย" มันกล่าว มันเคี้ยวจนหมด "โอ้" มันอุทาน แล้วหลับตาลงยิ้ม แล้วมันก็กลืนลงคอ "อร่อย " มันบอก "อร่อยกว่ากระต่ายเป็นไหน ๆ " "เอามาร์ชเมลโลว์อีก" มันร้องบอก " ขอมารฺ์ชเมลโลว์อีก ขออีก ๆ ๆ" "ได้ครับ ท่าน" บริกรรับคำ แล้วออกวิ่งแจ้นเข้าไปในครัว และกลับมาพร้อมมาร์ชเมลโลว์เต็มถาด "อร่อย " มันบอก "เอามาร์ชเมลโลว์อีก" แล้วบริกรก็นำมารฺช เมลโลว์ย่างแบบทางใต้มาให้ "วิเศษ" เจ้าสิงโตออกปาก แล้วเขาก็เอามาร์ชเมลโลว์ในซ้อสมะเขือเทศมาให้ "เด็ดสะระตี่เลย" เจ้าสิงโตชม แล้วเขาก็เอามาร์ช เมลโลว์คน(*แบบไข่คน) มาร์ชเมลโลว์ ต้ม มาร์ชเมลโลว์ตุ๋น มาร์ชเมลโลว์แกง มาร์ชเมลโลว์สับ มาร์ชเมลโลว์ต้มสตูว์ มาร์ชเมลโลว์เจียว และสาระพัด มาร์ชเมลโลว์มาให้ หนูทายสิจ๊ะว่าเจ้าสิงโตกินอะไรเป็นของหวาน? ผิด! มันกินผ้าเช็ดปาก ฮ่า! ฮ่า! ตลกไหมล่ะนั่น ในที่สุดเจ้าสิงโตมันก็นั่งเอนหลังแล้วตบพุงเบา ๆ "ข้ารู้สึกวิเศษจริงๆ " มันบอกแล้วยิ้ม ใช้หางปัดที่ปาก "ตอนนี้ข้าต้องหาสูทแบบสุภาพบุรุษ -แบบนายพราน ใส่ น่ะ บอกข้าสอว่ารู้จักช่างเสื้อดี ๆ ที่ไหนหรือเปล่าลุงเชลบี้" แล้วเจ้าสิงโตและลุงเชลบี้ของหนูควงแขนกันไปที่ร้านช่าง ตัดเสื้อที่ถนนเทย์เลอร์ และเมื่อเราเข้าไปที่นั่นก็มีช่างตัด เสื้อนายหนึ่ง ผู้ช่วยช่างตัดเสื้ออีกนาย และผู้ช่วยของผู้ ช่วยช่างตัดเสื้ออีกคน "สวัสดีช่างตัดเสื้อ" เจ้าสิงโตทัก "ตัดชุดสูทให้ข้าสักตัวสิ" "สูทสำหรับสิงโตรึ?" ช่างตัดเสื้อถาม "ไม่แน่นอน" "ไม่เป็นเด็ดขาด!" ผู้ช่วยช่างตัดเสื้อบอก "ไม่มีวัน"ผู้ช่วย ของผู้ช่วยช่างตัดเสื้อบอก "กรฺกรฺรฺรฺ" เจ้าสิงโตคำราม "สูทผ้าทวีดสีน้ำตาลสวย ๆ สักตัวเป็นไงครับ" นายช่างแนะนำ "สูทผ้ากาบาดีนสีฟ้างาม ๆ สักตัวเป็นไงครับ" ผู้ช่วยช่างตัดเสื้อ เสนอ "เอางี้ไหมครับสูทสีม่วงสีเหลืองมีลายดอกสีแดงดีไหม ครับ" ผู้ช่วยของผู้ช่วยนายช่างตัดเสื้อถาม แล้วเจ้าสิงโตก็ลองสูทสองสามตัว "ข้าไม่ชอบเลย" เจ้าสิงโตบอก"สูทมาร์เมลโลว์ขาวดีไหม" "สูทมาร์เมลโลว์รึ? ทำไมล่ะ งี่เง่าจัง ท่านตัดสูทมาร์ชเมล โลว์ไม่ได้หรอก!" "กรฺกรฺรฺรฺ" เจ้าสิงโตคำราม "ได้ครับ ท่าน!" ช่างตัดเสื้อบอก "ได้แน่นอนครับ!" ผุ้ช่วยช่างตัดเสื้อบอก แต่ผู้ช่วยของผู้ ช่วยช่างตัดเสื้อไม่ได้พูดอะไรเพราะเขาได้ลงไปที่ร้านขาย ลูกกวาด เหมาซื้อมาร์เมลโลซ์มาทั้งหมดที่พบเจอ หลังจากนั้นชั่วครู่ เขากลับมาพร้อมกับมาร์เมลโลว์ทั้งหมด แล้วช่างทั้งสาม ก็สุมหัวกันคิดว่าจะตัดสูทมาร์ชเมลโลว์กัน อย่างไรดี ทีแรกพวกเขาลองเย็บด้วยเข็มกับด้ายแต่ใช้ไม่ได้ แล้วผู้ช่วยของผู้ช่วยช่างตัดเสื้อก็มีความคิด ดังนั้น พวกเขาก็เลยติดมาร์ชเมลโลว์ด้วยแยมราสเบอรีมา ทำสูท แล้วเอามาอวดเจ้าสิงโต "ดูเป็นไงบ้างครับ" พวกเขาถาม "อา-หร่อย!"เจ้าสิงโตบอกแล้วก็สวม หนู ๆ น่าจะได้เห็นมัน หัวโต ๆ ติดอยู่ในสูทมาร์ชเมลโลว์ และมันก็มองโฉมตัว เองในกระจก "วิเศษจัง" เจ้าสิงโตบอก "ตอนนี้ข้าก็เป็นสิงห์.สำอาง แล้ว . . .แต่ดูเหมือนหลวมโพลก ! บางทีเจ้าอาจรีดให้ เรียบได้" "แต่มาร์เมลดโลว์รีดไม่ได้ " นายช่างเสื้อท้วง "มาร์ชเมล โลว์จะ . . . " "กรฺกรฺรฺรฺ" เจ้าสิงโตคำราม ผู้ช่วยช่างตัดเสื้อจึงนำเตารีดมาเริ่มรีดชุดสูทมาร์ชเมลโลว์ บนตัวเจ้าสิงโตแล้วหนูรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น? แน่ล่ะหนูรู้อยู่ แล้ว มาร์ชเมลโลว์ ลายเปรอะทั่วตัวจากหัวจดเท้าเจ้าสิงโต ด้วยมาร์ชเมลโลว์ละลายเหลวหยดติ๋ง ๆ มาร์ชเมลโลว์หยดเข้าตา จนมันมองไม่เห็น หยดเข้าหูจน ไม่ได้ยินเสียงอะไร และหยดใส่ปากซึ่งเขาชอบมาก ๆ ลุง เชลบี้แสนดีคนเดิม พาเจ้าสิงโตน่าสงสารออกจากร้านตัด เสื้อพากลับโรงแรมไปอาบน้ำอุ่นเร็วที่สุดที่จะทำได้ จะบอกให้ว่าทั้ง ช่างตัดเสื้อ ผู้ช่วยช่างตัดเสื้อ และผู้ช่วย ของผู้ช่วยช่างตัดเสื้อดูเหมือนจะดีอกดีใจที่เห็นเราจากมา และลูงเชื่อว่าพวกเขายังโกรธลุงที่พาสิงโตเข้าร้านไปซื้อ ชุดสูทมาร์ชเมลโลว์ โดย The gl@ss Bee (glassbee)  [28 ธ.ค. 2545 , 09:45:23 น.]   แก้ไขเมื่อ 18 เม.ย. 46 21:17:27 จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 18 เม.ย. 46 21:15:16 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ๙. ในที่สุดเราก็ไปถึงโรงแรม หลังจากนั้นก็ขึ้น ๆ ลง ๆ ลิฟท์ อีกยี่สิบแปดเที่ยว แล้วจึงไปหานายคณะละครสัตว์ เขาสั่ง ให้สิงห์หนุ่มไปอาบน้ำอีกหนเอาคราบมาร์ชเมลโลว์ออก แล้วถามลุงว่าจะอยู่รับบัตเตอร์มิลค์สักแก้วไหม ลุงเลยรับ คำว่า"ได้ครับ ผมอยู่" ดังนั้น นายคณะละครกับเจ้าสิงโตและลุงจึงนั่งล้อมวงดื่ม บัตเตอร์มิลค์จนดึกจนดื่น คุยตลกโป กฮา สูบซิการ์มวนโต ดำ และร้องเพลงมารฺชเมลโลว์ "ชั้นว่าเราควรเข้านอนหลับฝันดีดีกว่า" นายคณะละครสัตว์ กล่าวทิ้งท้าย "เพราะพรุ่งนี้เรื่องต่างๆ จะเริ่มปะดังเข้ามาหา ลาฟคาดิโอ ผูยิ่งใหญ่ ดาราแห่งคณะละครสัตว์ ฟินช์ฟิง เกอร์" "ใครคือ ฟินช์ฟิงเกอร์" สิงห์หนุ่มถาม "นั่นชั้นเอง" นายคณะละครบอก "แล้วใคร คือ ลาฟคาดิโอ ผู้ยิ่งใหญ่ ?" เจ้าสิงโตซัก "นั่นนายไง" นายคณะละครตอบ "แต่ชื่อข้าคือ กรัมมฟคฟฟหรือ มมมฟฟ หรืออะไรพรรค์ นั้นน่ะ" สิงหนุ่มบอก "อย่างี่เง่าน่ะ นายจะบอกชื่อกรัมมฟคฟฟ ผู้ยิ่งใหญ่หรืออะ ไรแบบนั้นไม่ได้หรอก พรุ่งนี้จะเริ่มมีแต่เรื่องปะดังมาหานาย จริง ๆ นะ" นายคณะละครสัตว์ว่า จะบอกให้นะจ๊ะ นายฟินช์ฟิงเกอร์เขาไม่ได้ล้อเล่นหรอกนะ เช้าวันรุ่งขึ้นก็มีขบวนพาเหรดต้อนรับลาฟคาดิโอ ผู้ยิ่งใหญ่ ตลอดเส้นทางจากโรงแรมถึงเต๊นท์คณะละครสัตว์ มีวงดนตรี เล่น มีแดดออก และลาฟคาดิโอ ผู้ยิ่งใหญ่ นั่งในรถเปิด ประทุนสีทองขณะที่วงดนตรีเล่นเพลงเสียงอุ่มป๊า อุ่มป๊า อุ่มป๊า ผู้คนคอยส่งเสียงเชียร์ " ฮูเร ฮูเร" " เย้ เฮ้ ฮูเร" "วูปป๊" "ว๊าว"กับ ""สอง สี่ หก แปด เราชอบใคร?" "ลาฟคาดิโอ ลาฟคาดิโอ ลาฟคาดิโอ ผูยิ่งใหญ่ เย้!" แล้วพวกเขาก็โยนลูกปาใส่ลาฟคาดิโอ ผู้มีความสุขจนยิ้ม กับใคร ๆ แต่อ้าปากงับลูกปาแล้วกลืนกินลงไปบ้าง ทุก ๆ คนต่างร้องเชียร์ มันก็โบกหางไปมา ม้วนเครา บีแตรรถ เล่น ขณะที่วงดนตรี เล่นอุ่มป๊า ๆ ๆ บูมและบูมอัพป็า ๆ ฝูง ชนก็ยังร้องยินดีเอ็ดอึง" เย๊ เฮ้ ฮูเร" และลาฟคาดิโอ ผู้ยิ่ง ใหญ่เป็นสิงโตตัวที่มีความสุขที่สุดในโลก แน่ล่ะ ลุงเชลบี้ได้รับเชิญให้นั่งไปในขบวนพาเหรดด้วย จะ เล่าให้ฟังนะถ้าหนูอยากรู้ นาฬิกาลุงมันไม่ส่งเสียงเปลุก ตอนตื่นก็มีชุดอาหารเช้า ไข่ต้มสองฟอง กับเนื้อซอสเซจ ขนมปังขาวปิ้ง และเยลลีรอไว้แล้วขณะที่ผู้คนและทุกอย่าง รอคอยลาฟคาดิโอ ผู้ยิ่งใหญ่ที่เต๊นท์ละครสัตว์แล้ว วงดนตรีเล่น อุ่มป๊า ๆ บูม ๆและกลองรัว ในที่สุด ผู้จัดการวงมีหนวดยาวก็ดะโกนเสียงดังว่า "ท่านสุภาพสตร และสุภาพบุรุษ ขอเสนอสิงโตนักแม่นปืน หนึ่งเดียวในโลก ลาฟคาดิโอ ผู้ยิ่งใหญ่ แล้วทุกคนก็ร้องโห่"ฮูเร ๆ " และลาฟคาดิโอ ผู้ยิ่งใหญ่ก็ ออกมาปรากฎตัว-ในชุดสูทสีขาวตัวใหม่ ที่นายฟินช์ ฟิงเกอร์จัดมาให้ พร้อมกับหมวกโคบาลสีเหลือง และมีปืน เงินพานท้ายมุก ด้ามใหม่กับเข็มขัดซองปืนฝังเพ็ชรพร้อม ลูกกระสุนทองคำมากมายมันโบกไม้โบกมือ หยิบปืนขึ้น มา ยิงขวดหกขวดหล่นจากโต๊ะหมด ปัง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ แล้วมันก็ยิงลูกโป่งร้อยใบตกจากหลังคา ปัง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ (หนู ๆ จะเพิ่มที่เหลือเก้าสิบสองเสียงเองก็ได้นะจ๊ะ) แล้ว มันก็บอกให้ใคร ๆ ในโรงละครสัตว์วางมาร์ชเมลโลว์บนหมวก ตัวเอง แล้วยิงร่วงจากหัวทุกคนในโรงละครสัตว์ รวมถึงเด็ก เล็กและลิงสองสามตัว ครั้นแล้วมันก็บอกใคร ๆในหมู่ผู้ชมไพ่เอซโพดำขึ้น แล้ว ยองไพ่ทุกใบทะลุกลาง๑๒๓๒๒ใบของทั้งหมด(เพราะมันยิง ไป ๑๒๓๒๓ นัด พลาดไปหนึ่งนัด) ปแล้วผู้คนก็โห่ร้อง"ฮูเร ๆ" แล้วมันก็ยิงลอดใต้ขา ยิงลอดแขน ยืนเอาหัวต่างเท้าแล้ว ยิง นอนหันข้างยิง นั่งบนหัวตัวเองยิง แล้วยิงหมุนควง แต่ ไม่พลาดเลยสักครั้ง หลังจากนั้นผู้คนต่างเริ่มร่ำร้องว่า"ฮูเร ๆ ๆ ! ลาฟคาดิโอ ผู้ ยิ่งใหญ่ ยอดนักแม่นปืนของโลก" ซึ่งเขาก็เป็นเช่นนั้น และนั่นคือเรื่องราวการเข้าร่วมคณะละครสัตว์ของ ลาฟคา ดิโอ ผู้ยิ่งใหญ่ ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาลุงก็ไม่ใคร่ได้เจอลาฟคาดิโอ ผู้ยิ่ง ใหญ่ เพราะใคร ๆรู้ว่า เขามัวแต่ยุ่งเรื่องการเดินทางไปกับ คณะละครสัตว์เดินทางไปเมืองแล้วเมืองเล่า จากนิวยอร์ค ไปราซีน(*ในวิสคอนซิน) ไปเซนต์ปอล(*ในมินิอาโปลิส?) แสดงกลยิงปืนให้เด็กๆ ให้ผู้ใหญ่ชม ลาฟคาดิโอ ผู้ยิ่งใหญ่ ก็ยิ่งโด่งดัง ๆจนใคร ๆในอเมริการู้จักมัน แล้วมันก็ข้ามทวีปไปมหานครลอนดอนเพื่อยิงสาธิตถวาย สมเด็จพระราชินี แล้วไปปารีสยิงสาธิตแก่ท่านนายกรัฐมนตรี ไปeหร่านยิงสาธิตถวายแก่พระเจ้าชาห์ ไปรัสเซียยิงสาธิตแก่ท่านนายก ไปยูโกสลาเวียยิงสาธิตแก่ท่านนายพล และไปที่กรุงวอชองตันยิงสาธิตแก่ท่านประธานาธิบดี มันเลยร่ำรวยมาก ๆ แล้วลุงก็ได้รับจดหมายมันเล่าเรื่อง เพิ่งไปกินน้าชากับปริซ์ ออฟ เวลส์(*องค์รัชทายทราชวงศ์ อังกฤษ)มา หรือ เล่าว่าเพิ่งไป แล่นเรือแถวเบอร์มิวดามา หรือเพิ่งเจอะดาราสาว ๆ หรือเรื่องอะไรพรรค์นั้นล่ะ หลังจากนั้นสักพักลุงก็ได้รับไปรษณียบัตรภาพหอไอน์ เฟิล หรือทะเลทรายซาฮารา หรือห้องสมุดอนุสรร์เอลลิส ที่อีสต์ รอ๊อคฟอร์ดในอิลลินอยส์ จากมัน และมักมีคำพูด ว่า "สนุกจัง" "อยากให้นายมาด้วย" หรือ แค่"สวัสดี" แน่นอนว่าลาฟคาดิโอเรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่เคยรู้ มาก่อน มันรู้จักเซ็นชื่อ เพราะมันโด่งดังมากจนใคร ๆอยาก ได้ลายเซ็นมัน ใครๆ ก็ยิ่งปลืมใหญ่เมื่อมันสามารถเซ็นชื่อ ได้ทีเดียวหกชื่อ สองชื่อด้วยเท้าคู่หน้า สองชื่อด้วยเท้าคู่ หลัง ชื่อหนึ่งด้วยหางและอีกชื่อด้วยฟัน แต่แล้วสักพัก มันก็เซ็นได้แค่ครั้งละชื่อด้วยเท้าหน้าขวา เพราะค่อยดูคล้ายคน ไม่ค่อยเหมือนสิงโต และตลอด เวลา ลาฟคลาดิโอ ก็ดูคล้ายคนเข้าไปทุกที เช่นว่า มันยืน ด้วยขาคู่หลัง มันเรียนรู้การนั่งรับประทานอาหาร วางมือ ซ้ายไว้ที่หน้าตักและยกข้อศอกพ้นโต๊ะ มันเลิกกินเมนู มันรู้จักใส่สูทดำ สวมเสื้อเชิ้ตขาว ติดกระดุมคอเสื้อ และ สูทผ้าทวีดสีน้ำตาล เสื้อลายทาง คอพับ และรู้จักสวมและลงแป้งปกเสื้อ แล้วรู้จักสวมปกเสื้อที่ไม่ ลงแป้ง และรู้จักม้วนหางเก็บ ไม่ยอมปล่อยให้ห้อยยกเว้นเสียแต่ ลืมตัวไป หรือดื่มบัตเตอร์มากไปสักเล็กน้อย และบ่อยครั้ง ลุงจะเห็นเขาไปดเต้นรำในไนท์คลับกับสาว น้อยสะสวยมาก ๆ "สวัสดี ลาฟคาดิโอ" ลุงมักทักไป "สวัสดีลุงเชลบี้" มันมักตอบมา "มาที่โต๊ะแล้วดื่มบัตเตอร์ มิลค์กันหน่อย" ลุงก็มักจะไป แล้วมันก็คุยเรื่องเก่า ๆ ครั้งที่ลาฟคาดิโอไม่ รู้จักร้านตัดผม เมื่อเวลาผ่านไป ลาฟคาดิโอ ผู้ยิ่งใหญ่ ก็ ยิ่งใหญ่ ยิ่งขึ้น ๆ และมีรูปตามหน้าหนังสือพิมพ์ทุก ๆ ฉบับ แต่ลาฟคาดิโอ ผู้ยิ่งใหญ่ ก็กลับกลายยิ่งคล้ายคนเยิ่งขึ้น ๆ มันเริ่มตีกอล์ฟ เร่มเล่นเทนนิส เริ่มว่ายน้ำกับดำน้ำ เริ่มวาดภาพ (แต่จะบอกให้มันวาดสิงโตตรงไม่เป็น ฮ่า ๆ) และมันเกือบจะหัดขี่จักรยาน มันพักผ่อนนอนที่ชายหาดเมืองคานน์ มันเริ่มหัดเร้องหัดเล่นกัต้าร์ มันหัดเล่นโบลว์ แต่ไม่ค่อยพูดคำว่า " กรฺากรฺรฺรฺ" ยกเว้นเสียแต่ในโอกาส พิเศษ ใครๆ ก็อยากเชิญไปงานเลี้ยง มันกลายเป็นสิงห์สังคม และเขียนอัตชีวประวัติตัวเอง แล้วใคร ๆ ก็พากันซื้อมัน แล้วมันก็กลายเป็นสิงห์นักประพันธ์ มันใส่เสื้อผ้าสั่งตัด-เนี๊ยบไปหมด! มันกลายเป็นสิงห์เสื้อผ้า ลุงก็คาดว่ามันคงมีความสุขและร่ำรวยอย่างที่ใครๆ ปรารถนาจะมี โดย The gl@ss Bee (glassbee)  [28 ธ.ค. 2545 , 09:46:24 น แก้ไขเมื่อ 18 เม.ย. 46 21:35:45 จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 18 เม.ย. 46 21:33:03 ]

ความคิดเห็นที่ 3 กรฺกรฺรฺรฺ ก็ยังรู้สึกว่าเป็นสิงโตอันธพาลอยู่ดีนะคับ กรฺกรฺรฺรฺ จากคุณ : นินาม - [ 18 เม.ย. 46 21:34:20 A:202.183.157.57 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ๑๐. ครั้นแล้ววันหนึ่ง ขณะที่ลุงเชลบี้คนเดิมรับประทานอาหาร ค่ำเสร็จสิ้น กำลังจะนั่งเอกเขนกสวมรองแตะ สูบไป๊ป์นั่ง แช่ในเก้าอี้ จิบช็อคโกแลตร้อน ๆ อ่านนิตยสารแนชันแนล จีออร์กราฟิก พลันเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น "สวัสดี ลุงเชลบี้ นี่ลาฟคาดิโอ ผู้ยิ่งใหญ่นะ ลุงจะมาหาชั้น ที่บ้านทันทีได้ไหม? ชั้นต้องการคำแนะนำของลุงเพราะลุง เป็นชายผู้สุขุมที่สุดในโลก!" "แน่นอน ผมจะไป "ลุงบอก . "ผมไม่เคยให้เพื่อนที่ลำบาก ผิดหวัง"ดังนั้น ลุงก็แต่งตัวอย่างกระวีกระวาดและออกนอก บ้านไปในเวลากลางค่ำกลางคืนที่อุณหภูมิลบหกสิบห้าองศา จำได้ว่าลุงหาแท็กซี่รับจ้างไม่ได้เลยต้องเดินไกลถึงสิบ สองไมล์ฝ่าหิมะและใช้เวลาตั้งสิบห้านาทีน่ะ เพราะว่าหิมะ หนาทึบและลืมใส่รองเท้ากันหิมะทับ เมื่อไปถึงยังปราสาท ของลาฟคาดิโอ หัวหน้าคนรับใช้นำลุงผ่านโถง ซึ่งทำด้วย เงิน ผ่านห้องที่มีเสียงอีกทึกครึกโครม ซึ่งทำด้วยทองคำ ขาวแล้วเข้าไปในห้องเขียนหนังสือ ซึ่งทำด้วยทอง และมี ลาฟคาดิโอ ผู้ยิ่งใหญ่ -และ หนู ๆ รู้ไหมมันทำอะไรอยู่? มันกำลังร้องไห้ "ทำไมนายถึงร้องไห้ล่ะ สหาย?" ลุงถาม "นายมีทั้งเงินทั้ง ชื่อเสียง แถมมีรถคันใหญ่คันโตตั้งเจ็ดคัน และใคร ๆ ก็รัก นาย และนายก็เป็นนักแม่นปืนฝีมือดีที่สุดในโลก ทำไมถึง ร้องไห้ล่ะ-นายมีทุกสิ่งแล้ว!" "ทุกสิ่งไม่ใช่ทุกอย่าง," ลาฟคาดิโอ ผู้ยิ่งใหญ่บอก น้ำตา หยดใหญ่ไหลลงบนพรมปูพื้นสีทอง " ชั้นรู้สึกเบื่อหน่ายเงินทองชั้นและเสื้อผ้าหรูหราวืจิตรตร การตาของชั้น   ชั้นรู้สึกเบื่อหน่ายการกินแม่ไก่ร๊อคคอรนิยัดไส้ข้าว ชั้นรู้สึกเบื่อหน่ายการไปงานสังสรรค์ การเต้นชะชะชาและ การดื่มบัตเตอร์มิลค์ และชั้นรู้สึกเบื่อหน่ายการสูบบุหรี่มวนละห้าดอลลาร์และ การเล่นเทนนิส เบื่อให้ลายเซ็นบนหนังสือที่ตัวเองเขียน และเบื่อหน่ายไปทุกสิ่ง! ชั้นต้องการทำอะไร ใ ห ม่ ๆ!" "อะไรใหม่ ๆ หรือ?" ลุงถาม. "อะไรใหม่ ๆ!" มันบอก "แต่ไม่มีอะไรใหม่ให้ทำ!" แล้วมันก็เริ่มร้องให้อีก ลุงไม่เคยทนเห็นใคร ๆ ร้องไห้ได้ ดังนั้น ลุงเลยบอกว่า "นายได้ลองไปขึ้น ๆ ลงๆ ลิฟท์เพิ่มมา แล้วหรือเปล่า?" "ตอนเช้านี้ชั้นไปขึ้น ๆ ลง ๆ ลิฟต์ตั้งหนึ่งพันสี่ร้อยยี่สิบสาม เที่ยว มันแค่เรื่องเดิม ๆ!" แล้วเขาก็เริ่มร้องให้อีก "นายลองกินมารฺชเมลโลเพิ่มหรือยัง?" ลุงถาม . "ชั้นกินมา รฺชเมลโลว์ไปยีาบสามล้าน สองแสนสี่หมื่นหนึ่งพันห้าร้อย หกสิบสองอันได้มั้ง" เจ้าสิงโตบอก "แต่ชั้นรู้สึกเบื่อมัน ด้วย! ชั้นต้องการอะไร ใ ห ม่ ๆ !" แล้วมันก็ก้มหัวาลงเริ่มร้องให้อีก ทันใดนั้น ประตูก็เปิดปังและฟินช์ฟิงเกอร์นายคณะละคร สัตว์กวัดแกว่งไม้เท้าถลันเข้ามา"สวัสดี ซาวีดัด ลาฟคาดิ โอ ผู้ยิ่งใหญ่" เขาตะโกนทัก " มองโลกในแง่ดีสิ หยุดร้อง ให้แล้วเริ่มยิ้มได้แล้วนะเพราะชั้นเพิ่งคิดทำสิ่งมหัศจรรย์ ใหม่ได้ล่ะ และมันใหม่เอี่ยมอ่องเลยล่ะ!" "นั่นอะไรหรือ?" ลาฟคาดิโอผู้ยิ่งใหญ่ ซูดจมูก เงยหน้าขึ้น ทั้งน้ำตาที่ไหลพลั่ก ๆ ลงมาตามจมูก "การล่าสัตว์"นายคณะละครสัตว์บอก "เรากำลังจะไปเดิน ทางล่าสัตว์ที่แอฟริกา ดังนั้น เก็บปืน จัดกระเป๋าเดินทางของ นายแล้วไปกันเถอะ" "วิเศษจัง" ลาฟคาดิโอ ผู้ยิ่งใหญ่อุทานบอก "ชั้นไม่เคยเดิน ทางล่าสัตว์ ไปด้วยกันสิลุงเชลบี้ จัดกระเป๋าแล้วมาด้วยกัน! เราจะได้ใช้เวลาพิเศษร่วมกัน!" "เออ ผมก็อยากจะไปนะ" ลุงบอก "แต่ไม่มีใครทางนี้ช่วย รดน้ำต้นฟิโล(เดรนดรอน)ตอนผมไม่อยู่ ฉะนั้นผมคงต้อง อยู่ที่นี่ แต่เขียนถึงเล่าให้ผมฟังว่าคุณมีเวลาสนุกสนานแล้ว กันนะ" ดังนั้น ลาฟคาดิโอ ผู้ยิ่งใหญ่ จัดกระเป๋าเดินทางกับปืนแล้ว มันกับฟินชฟิงเกอร์ และนายพรานอื่น ๆจำนวนมากก็ไปล่า สัตว์กันที่แอฟริกา โดย The gl@ss Bee (glassbee)  [28 ธ.ค. 2545 , 09:48:12 น.]   แก้ไขเมื่อ 18 เม.ย. 46 22:50:29 แก้ไขเมื่อ 18 เม.ย. 46 21:44:21 จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 18 เม.ย. 46 21:43:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ๑๑. ครั้นเมื่อไปถึงแอฟริกา พวกเขาทั้งหลายก็พำกันหมวกแก็ป สีแดงและคว้าปืนเข้าไปในป่าใหญ่กัน และทั้งหมดเริ่มยิง สิงโตจำนวนหนึ่ง ทันใดนั้นสิงห์เฒ่าตัวหนึ่งมองลาฟคาดิโอ ใกล้ ๆ และเอ่ยว่า "เฮ้ย ช้าก่อน ชั้นรู้จักนายใช่ไหม?" "ไม่อย่างงั้นมั้ง" ลาฟคาดิโอบอก "เออ ทำไมนายถึงมายิง พวกเราล่ะ?"สิงห์เฒ่าถาม "เพราะเจ้าเป็นสิงโตและชั้นเป็นพรานน่ะสิ" ลาฟคาดิโอบอก "นั่นคือเหตุผล." "นายไม่ใช่นายพราน" สิงห์เฒ่าบอกเข้ามาจ้องมองมัน ใกล้ ๆ "นายเป็นสิงโต ชั้นเห็นหางของนายที่โผล่ออก จากใต้เสื้อแจ็คเก็ท นายเป็นสิงโตชัด ๆ เลย" "โอ๊ย ตาย" ลาฟคาดิโอ บอก "โอ๊ย ตาย ชั้นเป็นอย่างงั้น เกือบจะลืมไปเสียสิ้นแล้ว" "เกิดอะไรข้างบนนั่น ลาฟคาดิโอ?" นายพรานร้องถาม "หยุดคุยกับสิงโตพวกนั้นแล้วเริ่มยิงสิงโต." "อย่าฟังไปมัน" สิงห์เฒ่าบอก "นายเป็นสิงโตเหมือนพวก เรา ต้องช่วยพวกเรา สิ และหลังจากเราจักดการกับนาย พรานพวกนี้แล้ว เราทั้งหมดจะกลับเข้าไปในป่า นอนตาก แดด แหวกว่ายในแม่น้ำ เล่นกันในพงหญ้าสูงและกิน กระต่ายดิบ ๆ และมีความสุขสนุกสนานกัน" 'กระต่าย ดิบ ๆ!" ลาฟคาดิโออุทาน "อารค ฟตู!" "อย่าไปฟังมัน" นายพรานบอก "นายเป็นมนุษย์อย่างพวก เรา ช่วยเพวกรานะ หลังจากพวกเราจัดการกับสิงโตพวกนี้ เสร็จ พวกเราจะเล่นเรือใบกลับอเมริกาแล้วไปงานเลี้ยง สังสรรค์พิเศษ เล่นแบดมินตันและจดื่มบัตเตอร์มิลค์ และมี เวลาสนุกสนานกัน" "บัตเตอร์มิลค์!" ลาฟคาดิโออุทาน "อารค ฟตู!" "เออ" มนุษย์ผู้ชายเอ่ย "ถ้านายเป็นมนุษย์ นายควรช่วย พวกเรายิงสิงโตพวกนี้ เพราะว่าถ้านายเป็นสิงโต พวกเรา จะยิงนายแน่นอน" "เออ" สิงห์เฒ่าเอ่ย "ถ้านายเป้นสิงห์โต นายควรช่วยพวก เราเขมือบมนุษย์เหล่านั้น เพราะว่าถ้านายเป็นมนุษย์ พวก เราจะเขมือบนายแน่นอน ดังนั้น ตัดสินใจให้ดีนะนาย กรมมฟฟ" "ตัดสินใจซะ ลาฟคาดิโอ " มนุษย์ผู้ชายบอก "ตัดสินใจซะ" ทั้งหมดร้องพร้อมกัน แต่ลาฟคาดิโอผู้ยิ่ง ใหญ่ที่น่าสงสาร ไม่สามารถตัดสินใจได้ ; มันไม่ใช่สิงโต จริง ๆ อีกต่อไป และแน่นอนว่าไม่ใช่มนุษย์ น่าสงสาร ๆ ลาฟคาดิโอ - นายจะทำอย่างไรได้ ถ้าไม่ต้อง การเป็นนายพราน และไม่ต้องการเป็นสิงโต? "เดี๋ยวก่อน" มันว่า "ชั้นไม่ต้องการยิงสิงโตตัวไหน ๆ และ ชั้นไม่ต้องเขมือบนายพรานคนใดอย่างแน่นอน ชั้นไม่ต้อง การอยู่ในป่านี่และกินกระต่าย ดิบ ๆ แต่ชั้นไม่ต้องการคืน กลับไปยังในเมืองและดื่มบัตเตอร์มิลค์อย่างแน่ ๆ ชั้นไม่ ต้องการไล่ตะครุบเก็บหางของชั้น แต่ชั้นก็ไม่ต้องการเล่น ไพ่บริดจ์ด้วย ชั้นว่าชั้นไม่เหมาะกับโลกของเนายพราน ไม่ เหมาะกับโลกของสิงโต ชั้นไม่เหมาะกับที่ไหน ๆ ทั้งนั้น" มันบอก ด้วยเหตุนั้น มันจึงสั่นหัวและวางปืนลงปืน แล้วหยิบหมวก สูดจมูกฟุดฟิดสองสามที และเดินลับภูเขาไป ไปจากหมู่ นายพรานและไปจากเหล่าสิงโต มันดุ่มเดิน ๆ แต่ไม่ช้ามันได้ยินเสียงของนายพรานยิง สิงโตและเสียงของสิงห์โตเขมือบนายพรานดังมาแต่ไกล มันไม่รู้จุดหมายปลายทางที่กำลังจะไป แต่เรู้ว่ากำลังไปที่ ไหนสักแห่ง เพราะหนูก็ต้องไปที่ไหนสักที่เหมือนกันใช่ไหม ล่ะจ๊ะ? และมันไม่รู้อะไรกำลังจะเกิดขึ้นกับตน แต่เขารู้ว่าบางสิ่ง กำลังจะเกิดขึ้น เพราะว่าบางสิ่งมักเกิดขึ้นเสมอใช่ไหมล่ะ? แต่ดวงอาทิตย์เริ่มลาลับหลังเขาและป่าใหญ่กำลังเริ่มเย็น ยะเยือกขึ้นเล็กน้อย ฝนอุ่น ๆ เริ่มตกและ ลาฟคาดิโอ ผู้ยิ่ง ใหญ่เดินดิ่งลงหุบเขาไปตามลำพัง นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ลุงได้ยินข่าวของ ลาฟคาดิโอ ผู้ยิ่งใหญ่ ลุงคิดว่า เขาคงเขียนมาทักทายสักบรรทัดสองบรรทัด หรือ แม้แต่อาจส่งของเล็ก ๆ น้อยๆ มาให้ในวันเกิดของลุง (ซึ่งก็ คือวันที่ 25 กันยายนเผื่อว่า เด็ก ๆ ใจดีคนไหนอยากจะรู้) แต่กระนั้นก็ไม่ได้รับข่าวคราวของมันสักคำเดียว. และไม่มีใครพูดถึงมันแม้แต่สักคำหนึ่ง. แน่ล่ะ ถ้าลุงได้รับข่าวใด ๆ ของเขา แน่ใจเถอะลุงจะบอก ให้หนู ๆ รู้ แต่ใครจะรู้ล่ะ? หนู ๆอาจจะพบมันก่อนลุง--? (***แหงล่ะลุงม่องไปแล้วนี่-The gl@ss Bee ) บางทีอาจพบระหว่างทางหนูไปโรงเรียน ในโรงภาพยนต์ ในสวนสาธารณะ ในลิฟต์ ในร้านตัดผม หรือแค่เดินเตร่บนท้องถนน. แม้แต่ อาจพบในร้านขายของ กำลังซื้อมาร์ชเมลโลว์ใน กล่องห้าหกโหล ก็ได้                             -=อวสาน=- โดย The gl@ss Bee (glassbee)  [28 ธ.ค. 2545 , 09:48:59 น.]   ----------------------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 18 เม.ย. 46 22:51:18 แก้ไขเมื่อ 18 เม.ย. 46 21:55:23 แก้ไขเมื่อ 18 เม.ย. 46 21:54:43 จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 18 เม.ย. 46 21:53:05 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เจ้าสิงโตผู้สับสน หลงทาง และกำลังค้นหาตัวเอง ขออภัยทักคั่นจังหวะนะคับ (ยังกะจะรีบตามหาสิงโต) จากคุณ : นินาม - [ 18 เม.ย. 46 22:01:30 A:202.183.157.57 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตอบความคิดเห็นใน กระทู้สามวิกลจริตพี่น้อง http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2194882/W2194882.html#10 คุณ  O-HO ครับ คุณ scottie 55555 คุณ รสา รสา คุณ ninaM ชอบหรือเปล่าล่ะ 'จารย์GTW ไอเดียดี ไรอะ *************************************                                   จนกว่าจะพบกันใหม่   แก้ไขเมื่อ 18 เม.ย. 46 22:11:22 จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 18 เม.ย. 46 22:10:45 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เพื่อได้มาในสิ่งที่ต้องการทำได้ทุกอย่าง... พอได้มากลับร้อนรนหาสิ่งใหม่... แล้วเราจะได้อะไรจากการดิ้นรนแสวงหากัน... นิทานเรื่องนี้สนุกดีครับ...รอเรื่องต่อไปเอามาเล่าสู่กันฟังนะ... ยินดีที่ได้อ่านครับ ^^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 19 เม.ย. 46 04:32:13 ]

ความคิดเห็นที่ 9 น่าสงสารสิงห์โต .. ไม่รู้ว่าต้องการอะไรแน่ ไม่รู้จักหยุด เฮ้อ .. จากคุณ : scottie - [ 19 เม.ย. 46 17:51:13 ]

ความคิดเห็นที่ 10 hey hey my my จบแบบอึ้งๆ และเข้าใจความรู้สึกของสิงห์โตตัวนี้ครับ จากคุณ : GTW - [ 19 เม.ย. 46 19:15:18 A:202.133.172.137 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตอบความคิดเห็นใน กระทู้ใหม่นะครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2202478/W2202478.html จากคุณ : ( ผึ้งแก้ว )- มิ้ม (MMII) - [ 20 เม.ย. 46 10:12:26 ]