แปลเรียบเรียงจากThat summer ของ Tony Johnston
๏ ๏ ๏ ๏ ๏
ฤดูร้อนคราวนั้น เริ่มเหมือนดั่งเคย
เสียงตะโกนหยอกเย้า เราวิ่งเล่นกลางแจ้งกัน
ไม่ต้องไปโรงเรียน
อยู่แต่ตรงระเบียงหน้าบ้าน
บนสนามหญ้า
ใต้หุบเขา
โ จ อี้ กั บ ผ ม
สนุกกันราวกับไม่มีวันพรุ่งนี้
๏ ๏ ๏ ๏ ๏
วันที่สี่กรกฎาคมวันชาติวันนั้นเขาป่วย
คุณแม่บอก"เด็กนี่ตระกละตระกามกินพายมากไปอีกแล้วสิ"
แล้วขยำพุงเขา
พาโจอี้ไปเข้านอน
เ ข า อ ยู่ ต ร ง นั้ น นั่ น เ อ ง
๏ ๏ ๏ ๏ ๏
ฤดูร้อนคราวนั้นผ่านไปราวกับฝัน
ระอุด้วยไอร้อน
และเชื่องช้า
เราทุกคนราวกับคนละเมอ
เฝ้าดูโจอี้กัน
คุณแม่ คุณพ่อ คุณยาย ผมและเจ้าสปูน หมาของเรา
๏ ๏ ๏ ๏ ๏
เมื่อโจอี้กลับกระฉับกระเฉงขึ้นมาอีกครั้ง
ความหวังโบกกระพือในใจเรา ดั่งนกหงส์หยกตัวน้อย
แต่แล้วโจอี้ก็กลับทรุดลง
คุณจักทำฉันใดเมื่อรู้ว่า
คุณกำลังจะไปจาก
โลกนี้
ยามที่หัวใจคุณเจ็บปวด
ทุกข์ระทม?
โจอี้กำลังจะจากไป
มันชัดเจนดุจสายฝน
ที่หลั่งมาโดนหน้าต่างห้องเขา
ฤ ดู ร้ อ น ค ร า ว นั้ น
๏ ๏ ๏ ๏ ๏
แรก ๆ เขาก็ร้องไห้
ผมได้ยิน
เขาอยู่ตามลำพัง
ห่มผ้าให้นอน
นอนแล้วก็ฝันร้าย
ดังนั้น ผม. . .คนละเมอ. . . พี่ชายของเขา
จึงเข้าไปหาข้างในห้อง
แล้วเราก็ร้องไห้กัน
โจอี้กำลังจะตาย
มีอะไรเล่าจะสำคัญสำหรับผมอีกในตอนนี้ ?
ไม่มี
ไม่มีเลย และแล้ว
ก็เหมือนใบไม้
ทุก ๆ
ใบ
๏ ๏ ๏ ๏ ๏
คืนแล้วคืนเล่า ผมเฝ้าแต่นอนตาค้าง
ฤดูร้อนคราวนั้น
ความสำนึกผิดวูบวาบโจนลง
สู่ใจผม
แววระยิบระยับของงูร้าย
ใต้หลุมลึก
ฤดูร้อนคราวนั้น เมื่อคุณยายเฝ้าเวร
ท่านเย็บผ้าห่มควิลท์
เข็มของท่านสะบัดขึ้นสะบัดลง
คล้ายปลาตัวนิดเดียว สีเงิน
๏ ๏ ๏ ๏ ๏
ผมเรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่าง
ฤดูร้อนคราวนั้น
ทำอย่างไรจึงยิ้มได้เมื่อใจ
ถูกแล่เป็นส่วน ๆ
จะปูผ้าคลุมเตียงอย่างไรเมื่อน้องยังนอนอยู่
น้องของคุณยังอยู่
ค ล้ า ย เ สี ย ง ก ร ะ ซิ บ
๏ ๏ ๏ ๏ ๏
ทุกวัน เมื่อฤดูร้อนคราวนั้น
มีหลายฉากหลายเหตุการณ์
เจ้าสปูนเลียหน้าโจอี้
ราวกับ ไอติมแท่งโต ๆ
โจอี้ยื่นหน้ามา
เย็บผ้าห่ม
แล้วแครอลเพื่อนโจอี้ ก็มาหา
กลางวันแดดเปรี้ยง ในเดือนกรกฎาคม
เพื่อน ๆ ที่ส่งเสียงเจี้ยวจ๊าวอึกทึกคึกโครม
เสียงตัวโน้ตดังคล้ายแมวร้องสะอึกที่รู้จักกันแตในพวกแมวขี้เหงา
่ส่งเสียงร้องสวดปวดแสบแก้วหู
โจอี้ออกมาเร็ว!
โ จ อี้ ไ ด้ ม า ร่ ว ม เ ห ตุ ก า ร ณ์ ด้ ว ย
๏ ๏ ๏ ๏ ๏
ครั้งหนึ่งโจอี้กับคุณยายแหงนดู
ดวงดาว
ที่เรียงร้อยยู่บนท้องฟ้าแจ่มกระจ่างตราบชั่วนิรันดร
แล้วโจอี้ก็ถามว่า"เมื่อไหร่
ผมจะตายครับ?"
"โอ้ หลานรัก" ท่านร้องเสียงรันทด
แล้วกอดเขาไว้
"แล้วตอนนั้นใครจะดูแลผมครับ?"
"คุณพระคุณเจ้าจ๊ะ"คุณยายปลอบ
โจอี้เย็บผ้าห่มเป็นภาพตามที่เขาคิดว่า
เป็นพระเป็นเจ้า
มันดูคล้าย
เ จ้ า ส ปู น
๏ ๏ ๏ ๏ ๏
ฤดูร้อนคราวนั้นเมื่อโจอี้ผมร่วง
เป็นกระจุก ๆ
คุณพ่อเลยโกนที่เหลือทิ้งเสีย
เมื่อเขาเห็นหัวตัวเองล้านเหม่งเหมือนทารก
เ ข า ร้ อ ง ไ ห้
๏ ๏ ๏ ๏ ๏
แล้วผมก็มาพร้อมหมวก
ถอดออก ตะลันล้า
-ผมก็หัวล้านเหมือนกัน
"ฉันเหมือนเด็กทารก" โจอี้บอกผม
ผมก็บอกว่า"ฉันเหมือนลูกโปร่ง"
"เราสองคนเป็นลูกโป่งเด็กหัวล้านไง"
แล้วเราก็กอดกัน
เกือบจะรัดกันจน
ไ ม่ ห า ย ใ จ
๏ ๏ ๏ ๏ ๏
คืนหนึ่ง ฤดูร้อนคราวนั้น
ท่ามกลางเสียงจั๊กจั่นร่ำร้อง
เรามารวมกันที่บ้าน
ใต้แสงเทียน
คุณพ่อ คุณแม่ คุณยายกับผม
และเพื่อน ๆ ของโจอี้
ผ้าห่มควิลท์จวนสำเร็จลงแล้ว
เหลือชิ้นสุดท้ายที่ยังขาด
เหลือเป็นช่อง
ดูคล้ายฟันหลอ
โจอี้ไม่อาจทำ
มันจนเสร็จได้ตอนนี้
ดังนั้น ผมจึงเย็บสุดฝีมือ-
ลูกโป่งเด็กหัวล้านสองใบ
เจ้าสปูนมันคราง
อยู่ข้างใต้กรอบสะดึง
ขณะที่เราเย็บขอบกัน
เพื่อตรึงชิ้นต่าง ๆ เข้าไว้ด้วยกัน
ข อ บ ผ้ า ห่ ม สำ ห รั บ โ จ อี้
๏ ๏ ๏ ๏ ๏
ขณะที่เราทำงานกันนั้น
ไม่มีใครพูดเรื่องการสูญเสียของเรา
แต่ที่ปลายผ้านวม
เสียงของเรา เสียงนุ่มนวลอบอุนของเรา
ล่องลอยขึ้นมา
ราวกับเสียงนกพิลาปร้ำไห้รำพัน
ในโบสถ์
๏ ๏ ๏ ๏ ๏
ห้องนั้นพลันสงบ
ผมแตะหัวล้านเลี่ยนของตัวเอง
แล้วในความเงียบ ที่อ่อนหวาน แต่โหดร้ายนั้น
คล้ายการนอนหลับ
ผมกระซิบกับโจอี้ว่า
ล า - ก่ อ น
โดย เดือนกันยา-SeptemberMoon [30 มี.ค. 2546 , 08:20:06 น.]
แก้ไขเมื่อ 25 เม.ย. 46 00:02:07
แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 46 23:46:40
ฤดูร้อนคราวนั้น
