ความคิดเห็นที่ 1 บทที่สิบเอ็ด ***********           ถุงผ้าใบนั้น หนักพอสมควร เทสซาหายใจหอบนิดๆ เมื่อยกถุงไปไว้ในรถ และแล้วในที่สุด ก็ขับรถมุ่งหน้าสู่เมืองไอเวอร์ตัน ไปหาลุงแองกัส บอสเวลล์           ร้านขายของเก่าตั้งอยู่ที่ถนนสายในห่างจากถนนใหญ่เข้าไป และมีที่ว่างให้เทสซาจอดรถหน้าร้านได้ - โชคดีที่ไม่มีมิเตอร์ให้หยอดเงินค่าจอดในบริเวณนี้ - ลุงแองกัสเดินออกมาเผื่อว่าจะช่วยเธอได้บ้าง เจ้าของร้านเป็นชายสูงวัยท่าทางดีดูผึ่งผาย อายุประมาณเกือบเจ็ดสิบ มีผมสีเทาประปราย และดวงตาที่คมเหมือนเหยี่ยว           หญิงสาวเอ่ยขอบคุณ และส่งถุงใบใหญ่ให้ พร้อมกับที่ลุงแองกัสเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจเมื่อรู้สึกถึงน้ำหนักของถุงนั้น "ไปเจอที่ซ่อนเหรียญโรมันเก่าหรือยังไง" ชายสูงวัยพูดล้อเล่น           "หนูว่า มีค่ามากกว่านั้นอีกคะ"           "ยิ่งทำให้ลุงอยากรู้มากขึ้นว่าใส่อะไรมาน่ะ"           เทสซาเดินตามลุงแองกัสเข้าไปในร้าน จนถึงห้องทำงานส่วนตัว เจ้าของร้านวางถุงผ้าใบบนโต๊ะ แล้วรอให้หญิงสาวเปิดถุงผ้าใบเองด้วยมือที่สั่นเทา เธอรู้สึกตื่นเต้นราวกับว่ากำลังทำการผ่าตัดคนไข้เป็นครั้งแรก นิ้วมือชาไปหมด และซิปที่ปากถุงติดอยู่ครึ่งทาง รูดเปิดไม่ได้ จนลุงแองกัสต้องขอให้เธอขยับหลีกทางเพื่อที่จะได้เปิดถุงนั้นเอง           "มันเป็นภาพวาด กับเครื่องเคลือบดินเผาค่ะ" หญิงสาวอธิบาย ลำคอแห้งผากจนส่งเสียงลำบาก "หนูไปเจอมันในห้องใต้หลังคาที่คฤหาสน์ของท่านลอร์ดฟินเวิร์ดธ เอ่อ- คือว่าหนูเป็นเพื่อนของแพทริก ฮาร์เปอร์ หลานปู่ของท่านลอร์ดฟินเวิร์ธ และแพทริกก็เป็นทายาทเพียงคนเดียวของท่านลอร์ดค่ะ"           หญิงสาวไม่พูดอะไรต่อ แต่หยิบสิ่งที่อยู่บนสุดในถุงออกมาส่งให้ลุงแองกัส ที่ค่อยๆ แกะกระดาษห่อ แล้วหยิบสิ่งของออกไปถืออย่างระมัดระวัง ตาจับจ้อง นิ่ง ไม่แสดงท่าทาง หรือสีหน้าว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ในขณะที่ เริ่มพินิจพิจารณาแต่ละชิ้นอย่างละเอียดถี่ถ้วน           เวลาผ่านไปทีละนาที จนยี่สิบนาที สี่สิบนาที และหนึ่งชั่วโมง หนังสือถูกหยิบออกมาเปิดเปรียบเทียบ บันทึกรายงานต่างๆ ถูกนำออกอ่าน โทรศัพท์ทางไกลต่อไปหาผู้ดูแลพิพิธภัณฑ์ในกรุงปารีส และอีกครั้งหนึ่ง ไปยังผู้ดูแลพิพิธภัณฑ์ในนครมิวนิค ซึ่งใช้เวลาพูดนานกว่าครั้งแรก และตลอดเวลา เทสซานั่งนิ่ง หัวใจเต้นแรงเหมือนกลองรัว           หลังจากที่นั่งรอมาด้วยความรู้สึกว่านานจนไม่มีที่สิ้นสุด ลุงแองกัสหันมาเอ่ยขึ้นเสียงต่ำๆ ใบหน้าแดงก่ำ "ภาพวาดนั้นเป็นของแท้แน่นอน ไม่ต้องสงสัยเลย และมาจากคอลแลคชั่นของบารอนวิมเบิร์ก ที่ขายให้แค่ผู้ซื้อที่ไม่ประสงค์จะออกนามเมื่อร้อยกว่าปีมาแล้ว ซึ่งคาดกันว่าผู้ซื้อคนนั้นน่าจะเป็นคนอังกฤษ  และไม่มีใครกล้าประเมินมูลค่าในตลาดของมันในปัจจุบัน แต่เชื่อว่าหนีไม่พ้นเงินจำนวนที่สามารถนำไปเป็นค่าไถ่ตัวกษัตริย์ได้อย่างสบายๆ"           หญิงสาวถอนใจเฮือก "หนูก็คิดเหมือนกันค่ะ แต่ ไม่กล้าที่จะปักใจเชื่อตามที่คิด ตกลงว่า มูลค่าถึงขนาดค่าไถ่ตัวกษัตริย์เชียวหรือคะ"           "จ๊ะ และไม่นับเครื่องเคลือบดินเผาเข้าไปด้วยนะ!  ลุงแน่ใจว่าทุกชิ้นเป็นของราชวงศ์หมิง แต่อยากจะได้คำยืนยันที่แน่นอนอีกครั้ง ลุงมีนัดทานอาหารค่ำกับเพื่อนที่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านนี้โดยเฉพาะ ลุงอยากให้เขาดู ขอคำยืนยันจากเขาก่อน"           "ได้เลยค่ะ แล้วลุงกรุณาโทรหาหนูทันทีที่ทราบได้มั้ยคะ"           ลุงแองกัสให้สัญญา และพาเทสซาไปที่รถ           หญิงสาวขับกลับมาถึงบ้านกรีนทรีส์ด้วยความรู้สึกที่สับสน ตื่นเต้น ระทึกใจ คุณแม่บ้านได้ออกไปพบปะเพื่อนฝูงที่โบสถ์ แต่เตรียมอาหารค่ำวางไว้ในเตาอบไมโครเวฟให้ เทสซาไม่อยู่ในอารมณ์ที่สงบพอจะนั่งโต๊ะทานได้  เธอรีบถอดเสื้อผ้าชุดที่เปื้อนฝุ่น แล้วเปลี่ยนชุดใหม่ เดินกลับไปกลับมา คิดว่าจะทำอะไรต่อไปดี           จะรอให้ลุงแองกัสโทรมาหาก่อนดี หรือไม่ต้องรอ แต่บอกข่าวดีเรื่องภาพวาดให้แพทริกรู้เดี๋ยวนี้เลย จากคุณ : 'ณวรา' - [ 27 เม.ย. 46 18:16:02 A:203.107.196.76 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2           หญิงสาวยังตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทำอะไรดี เมื่อได้ยินเสียงรถจอดดังเอี๊ยดลั่นถนนภายในรั้วบ้าน เธอมองผ่านหน้าต่าง และแปลกใจที่เห็นชายหนุ่มที่กำลังคิดถึงอยู่พอดี เทสซาวิ่งไปเปิดประตูหน้าบ้าน และแพทริกเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว ปากขาวซีด ดวงตาเป็นประกายวาว           "คราวนี้ ผมจับคุณได้คาหนังคาเขาเลยล่ะ" เขาพูดเสียงกร้าว คว้าจับแขนของเธอ พาเดินที่ห้องนั่งเล่น           "จับฉันเรื่องอะไร ที่ไหนกัน"  เทสซาอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ พยายามจะดึงแขนหนี           "อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่องหน่อยเลย! เห็นนะว่าเราทำลับๆ ล่อๆ แอบออกจากคฤหาสน์ ถือถุงใบใหญ่ไปด้วย แล้วยัง----"           "ฉันไม่ได้ทำลับๆ ล่อๆ ซะหน่อย!" เธอแหวกลับ           "อย่าเถียงเลยว่าไม่ใช่!  ก็เพราะเห็นว่าทำ ถึงได้ตามเราไปไงล่ะ"           "อะไรนะ คุณตามฉันไปเหรอ"           "จนถึงร้านขายของเก่าทีเดียว ไปเจออะไรที่ห้องใต้หลังคาเข้าหรือ ถึงได้รีบร้อนวิ่งแจ้นไปติดต่อกับเจ้าของร้านน่ะ"           "ฉัน - ฉัน ---" หญิงสาวโกรธเสียจนพูดไม่ออก ที่แพทริกมองเธอในแง่ร้ายอีกแล้ว น้ำตารื้นขอบตา แล้วไหลรินเป็นทางตามร่องแก้ม  นี่ใจของเขามืดมัวจนไม่เห็นเชียวหรือว่า ที่เธอทำไปเพราะหวังดีต่อเขา? อี๋ยยย ตาบ้า ไม่รู้คุณคนบ้างเลย น่าชังเสียจริง!           "ไม่ต้องมาแสร้งทำบีบน้ำตาร้องไห้เลย ไม่ได้ผลกับผมหรอก" ชายหนุ่มพูดเสียงกระด้าง ลากแขนเธอให้เดินไปที่ประตู           "นี่จะพาฉันไปไหน"           "ไปไอเวอร์ตัน ผมต้องรู้ให้ได้ว่าเจ้าของร้านรับซื้ออะไรจากคุณไป!"           "แต่เขาไม่อยู่หรอก" หญิงสาวร้องบอก "เขาคงกลับบ้านไปแล้ว"           "งั้น หาที่อยู่บ้านจากสมุดโทรศัพท์ก็ได้  ให้ตายสิ! เทสซา! ผมให้โอกาสคุณกลับตัวกลับใจใหม่ แล้วดูสิ คุณตอบแทนผมยังไงบ้าง  ขโมยของของผมไปไง!"           ทั้งโกรธ ทั้งแค้น เทสซาระเบิดอารมณ์ใส่ชายหนุ่มด้วยคำพูดที่ถูกกลบด้วยเสียงโทรศัพท์ เมื่อรับสาย เธอได้ยินเสียงลุงแองกัสดังมา           "คราวนี้ ประมาณค่าไถ่ตัวจักรพรรดิ์ทีเดียวล่ะ!" ลุงแองกัสพูดอย่างปลื้มปิติ "แต่ละชิ้นอยู่ในสภาพดีเยี่ยม และบางชิ้นนั้น หาได้ยากมาก ไม่เคยถูกปล่อยในตลาดเสียด้วยซ้ำ"           "ข่าวดีจริงๆ เลยนะคะ ลุง" หญิงสาวตอบเสียงเบา "แต่หนูอยากให้ลุงบอกกับคุณฮาร์เปอร์เอง เขายืนอยู่ข้างๆ หนูนี่เองค่ะ"           เธอส่งหูโทรศัพท์ให้แพทริก แล้วเฝ้าดูสีหน้าของเขาเมื่อได้ยินข่าวดีจากลุงแองกัส เทสซาอยากจะรู้จริงๆ ว่าชายหนุ่มจะรู้สึกยังไงเมื่อรู้ว่า เพียงแค่ขายเครื่องเคลือบดินเผาราชวงศ์หมิงไม่กี่ชิ้น บวกกับภาพวาดเพียงหนึ่งภาพ เขาก็จะมีเงินเพียงพอที่จะทำฝันให้เป็นจริงได้           "เทสซา ผมไม่รู้จะพูดยังไงดี"           หญิงสาวสะดุ้ง เมื่อเขามายืนอยู่ตรงหน้า หลังจากวางโทรศัพท์แล้ว           "ผมจะพูดยังไงดี" ชายหนุ่มเอ่ยซ้ำเสียงปร่า "นอกจาก ผมขอโทษนะ หรือจะให้คุกเข่าลง แล้วขอโทษก็ยังได้"           "ไม่จำเป็นต้องถึงขนาดมาคุกเข่าให้ฉันหรอกค่ะ" เทสซาตอบเสียงเรียบ "เพียงแต่หวังว่า นี่คงเป็นบทเรียนให้แก่คุณ คราวหน้าคราวหลัง น่าจะคิดในทางที่ดีกับคนอื่นไว้บ้าง ไม่ใช่เอะอะอะไร ก็เหมาว่าเขาเลวไปหมด"           "ปกติแล้ว ผมก็ไม่ใช่คนอย่างนั้น"           "แต่คุณมองฉันในแง่ร้ายมาตลอดว่า ฉันนี่เลวไปหมดทุกอย่าง"           "ผมรู้ - ผมรู้ แต่ก็หาสาเหตุไม่ได้ว่าทำไม" ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาอย่างสับสน "คุณทำให้ผมหงุดหงิดมากจนผม -- ผมอารมณ์เสียทุกครั้ง"           เทสซารู้สึกยอกในอก  จนต้องหันหน้าหนี จากคุณ : 'ณวรา' - [ 27 เม.ย. 46 18:25:21 A:203.107.196.76 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขออภัยที่แปะช้าค่ะ แต่มีเหตุให้คิดว่าจะทำอย่างไรดี จนที่สุด ก็หาข้อสรุปได้ ตอนที่จะแปะต่อจากนี้ จะมีการเซนเซอร์นะคะ เพราะ ด้วยความเคารพที่มีต่อทุกคนทุกวัยที่เข้ามาอ่าน (ถึงจะไม่กี่คนก็ตาม) และต่อเจ้าของบ้านพันทิพนี้ คิดว่าไม่สมควรจะนำมาแปะในบอร์ดสาธารณะค่ะ อย่างไรก็ดี ถึงจะตัดต่อ แต่รับประกันได้ว่าอ่านไม่สะดุดแน่ๆ และถ้าใครอยากจะอ่านแบบเต็มๆ ก็จะไปแปะไว้ในเว็บ แต่ไม่รับประกันว่า เวอร์ชั่นเต็มๆ จะอ่านแล้วลื่นไหล เพราะฝีมือยังไม่เข้าขั้นค่ะ อิอิอิ   ทั้งสองเวอร์ชั่นจะแปะไล่ๆ กันนะคะ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ คุณชายกลางคะ - ถ้าคุณเป็นฝ่ายอิงกริด เชียร์สาวสวย หุ่นดี เข่ายาวแล้วล่ะก้อ อย่าตามไปอ่านในเว็บนะคะ ขอเตือน ขอเตือน อิอิอิ คุณจันทร์เจ้า - ขอบคุณค่ะ รีบๆ กลับมาอ่านต่อนะคะ จะได้ไม่ลงแดง คุณ jaa       } คุณ crimy    }                  }  ยังอ่านต่อหรือเปล่าคะ คุณ scottie  } คุณ zeasa   } จากคุณ : 'ณวรา' - [ 27 เม.ย. 46 18:49:32 A:203.107.196.76 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 Read ka read.. :D จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 27 เม.ย. 46 19:49:53 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาขอลงชื่อด้วยคนค่ะ ขอสารภาพว่าตามอ่านงานคุณณวรามาตลอดแต่ไม่เคยแปะเลย  เห็นคนแปลทำท่าน้อยใจเลยสำนึกผิด คิดว่าคงมีคนอ่านหลายคนมากแต่เป็นสมาชิกผีเหมือนข้าวแหละค่ะ   ยังไงก็ขอให้แปลเรื่องสนุกๆให้พวกหนู (รึเปล่า) ตาดำๆ อ่านต่อเถอะนะคะ  ตัวข้าวเองตอนนี้บางครั้งก็ต้องแปลงานเหมือนกัน แทบกระอักทีเดียวในการจะแปลให้ได้ตรงตามความหมายที่เขาต้องการสื่อ ขอยืมวลีญี่ปุ่น (สุดเวอร์) ว่า....สู้ต่อไป (ไอ้มดแดง) นะคะ จากคุณ : ข้าว - [ 27 เม.ย. 46 20:23:54 A:203.156.27.207 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านต่อยู่แล้วค่ะ มา เฝ้ารอๆๆๆๆๆๆ ทุกวัน เลย ค่ะ ..... จากคุณ : zeasa - [ 27 เม.ย. 46 20:26:03 A:202.133.144.170 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 I am keep reading your novel na ka... but rarely comment na ka.... จากคุณ : miki (Sichon) - [ 27 เม.ย. 46 20:40:07 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาเสียที รอเงกเลย ผมไปตามอ่านหมดแล้วครับ  ทั้งสามเรื่อง ชอบมาก รู้สึกว่ามีมาตรฐานที่ดีในการคัดเรื่อง คือผมเองก็พยายามหาภาษาอังกฤษอ่านอยู่ แต่ไม่ได้เรื่องเท่าใด คือนานๆจะเจอที่ถูกใจสักที จนไม่อยากหาแล้ว จากคุณ : ชายกลาง - [ 28 เม.ย. 46 00:00:53 A:203.146.127.211 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ว้าว ว้าว .. ตอนหน้ามีลุ้นแล้วล่ะสิ โถ แพทริก ... ก็หลงรักเด็ก แล้วไม่อยากจะยอมรับน่ะสิ เชอะ จากคุณ : scottie - [ 28 เม.ย. 46 01:10:40 ]

ความคิดเห็นที่ 10 read si ka ....why you ask me like that la ka ..? by the way, if you can't  put all the story in here how about in your web la ka .. am old enough to read this stuff ka ...( to bad have to let you know that am old 555) จากคุณ : Jaa - [ 28 เม.ย. 46 12:10:17 A:68.211.197.2 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 ดีใจจังเลยค่ะ มาดพสต์ต่อแล้ว อ่านแล้วค่ะ แพททริกหน้าหงายไปเลยอิอิ เอาใช้ช่วยเทสซ่า นานๆจะได้เอาคืนจากแพททริกทีนึง จากคุณ : จันทร์เจ้าขา (Vanille) - [ 28 เม.ย. 46 13:53:54 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุณ ณวรา ค่ะ ตอนที่ 9-10 หาไม่เจอ แปะใหม่ได้มั้ยค่ะ ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : StepMom - [ 28 เม.ย. 46 14:37:20 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จะรออ่านนะคะ มาแปะต่อเร็ว ๆ นะคะ จากคุณ : jyunsui - [ 28 เม.ย. 46 15:40:36 A:202.57.166.51 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 บางทีถ้าคุณกลัวจะมีการเซนเซอร์ทำไมไม่แปะในเวปของคุณณวราเองล่ะคะ.. ฉันจะตามไปอ่านแน่ ๆ คะ :) ถ้าแก้ฉากเซนเซอร์แล้วก็มาแปะเร็ว ๆ นะคะ จะตามอ่านคะ จากคุณ : Ebi - [ 28 เม.ย. 46 15:50:00 A:202.57.166.51 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตามอ่านอยู่ครับ คิดวาฉากเรท R ที่ว่าน่าจะปรับเปลี่ยนได้ให้เหมาะสมกับสถานการณ์ โดยที่คงเนื้อหาไว้ใกล้เคียงต้นฉบับนะ จากคุณ : GTW - [ 28 เม.ย. 46 20:03:44 A:202.133.172.106 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16  ว้าว  ในที่สุดก็มีตอนใหม่มาให้อ่านแล้ว  ขอบคุณค่ะ จากคุณ : เจ้าขา - [ 28 เม.ย. 46 20:09:37 A:80.213.235.82 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 มาตามอ่านค่ะ จากคุณ : xyz - [ 28 เม.ย. 46 22:15:04 A:136.142.23.47 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ๊าก พยายามอัพโหลดเข้าเว็บ geocities มาหนึ่งชั่วโมงแล้วค่ะ ไม่สำเร็จ ได้รับแต่ข้อความว่าสงสัยเซอร์เวอร์ดาวน์ ฮือ ฮือ Problem Report There was a communication problem. Message ID TCP_ERROR Problem Description The system was unable to communicate with the server. Possible Problem Cause The Web server may be down. The Web server may be too busy. The Web server may be experiencing other problems, preventing it from responding to clients. The communication path may be experiencing problems. Possible Solution Try connecting to this server later. มาแจ้งให้ทราบก่อน เดี๋ยวดึกๆ จะลองใหม่ ถ้ายังไม่สำเร็จ พรุ่งนี้เช้าจะรีบอัพโหลดค่ะ ขออภัย ขออภัย ขออภัย ~~~~~~~~~~~~~~~~~ คุณ GTW - พยายามแล้วค่ะ แต่ยังไงก็คิดว่าฉากอย่างนี้ ถึงจะไม่มากไม่มาย แต่น่าจะไปอ่านในที่รโหฐานมากกว่า คุณ Ebi/คุณ Jaa - แปะค่ะ จะเอา full version ไปแปะในเว็บเลยค่ะ คุณ StepMom - บท ๙-๑๐ ยังอยู่ค่ะ แต่อยู่ในห้อง กระทู้รวมค่ะ คือลืมเลือก (เรื่องแปล) ตอนแปะ อิอิอิ คุณชายกลาง - ขอบคุณที่ให้ความเห็นเกี่ยวกับเรื่องสั้นด้วยค่ะ เรื่องสั้นพวกนี้เป็นเรื่องแรกๆ ที่แปลแล้วแปะในถนนนักเขียน โดยเฉพาะเรื่อง"บทพิสูจน์รัก"นั้น เป็นเรื่องแรก เลยอาจอ่านแบบไม่ลื่นสักเท่าไร อิอิอิ ตอนแปะใหม่ๆ ก็เสียวๆ เหมือนกัน กลัวไม่มีคนอ่าน อิอิอิ คุณคิมมี่ / คุณข้าว / คุณ zeasa / คุณจันทร์เจ้าขา / คุณ miki / คุณ scottie / คุณ jyunsui / คุณเจ้าขา / คุณ xyz - ขอบคุณมากๆๆๆๆ ค่ะ อ่านแบบเซนเซอร์ก่อนก็แล้วกันนะคะ สั้นไปหน่อย จากคุณ : 'ณวรา' - [ 28 เม.ย. 46 23:16:48 A:203.107.201.107 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19           "ผมคิดว่า มันคงเป็นเพราะผมไม่ชอบเห็นคุณใช้ชีวิตอย่างเลื่อนลอย ปล่อยไปตามยถากรรมให้สูญเปล่าล่ะมั้ง" เขาเอ่ยต่อ "ผมไม่ชอบให้เกิดการสูญเปล่า ไม่ว่ากับอะไรทั้งนั้น"           โทสะค่อยจางลง เพราะเธอก็คิดเช่นเดียวกัน "แต่คุณไม่สามารถจัดการฉัน หรือใครก็ตามให้เป็นไปตามใจนึกได้หรอกนะ"           "ผมก็เห็นด้วยกับที่คุณพูด ไม่แย้งสักนิด แต่ตอนนี้ เรากำลังคุยกันเรื่องศักยภาพของคุณ  ผมเชื่อแน่ว่า คุณสามารถทำให้ชีวิตของคุณดีขึ้นกว่านี้ได้อีกมากนะ เทสซา"           เทสซารู้สึกดีขึ้นมานิด เริ่มกลับมาเป็นคนเดิม เธอทำปากยื่น "คุณชอบพูดยังงี้เรื่อยเลย ฉันจะสะใจจริงๆ  ถ้าเกิดฉันทำตามที่คุณพูด แล้วกลายมาเป็นนักธุรกิจระดับพันล้าน ประมาณว่าเขี้ยวลากดินเข้าสักวัน!"           "สวรรค์ต้องคิดผิดแน่ๆ ถ้าเป็นอย่างนั้น" เขาทำเสียงครวญ "ผมเพียงแต่แนะให้คุณไปฝึกอบรมอาชีพอะไรสักอย่าง เพื่อจะได้หางานดีๆ ทำ แล้วก็พบหนุ่มดีๆ ที่เหมาะกับคุณสักคนเท่านั้นเอง"           หญิงสาวพยายามสะกดกลั้นความโกรธไว้ "นั่นไง อีกแล้ว พูดซ้ำๆ ซากๆ น่าเบื่อ เหมือนมาจากยุคไดโนเสาร์จริงๆ! คิดดูนะ ถ้าฉันได้ 'งานดีๆ' ทำ อย่างที่คุณว่า ฉันก็คงไม่อยากจะเลิกทำหลังแต่งงานหรอก ใช่มั้ย  ฉันจะหัวเราะจนฟันร่วงทีเดียว ถ้าคุณเกิดไปหลงรักสาวทำงานอาฃีพที่ประสบความสำเร็จมากๆ จนหัวปักหัวปำ! โอ๊ย มันคงน่าขำพิลึก!"           "ถ้าเลือกได้ ผมก็คงอยากเป็นโสดตลอดไป" แพทริกตอบน้ำเสียงเชื่อมั่นในตัวเอง           "อย่าบอกนะว่า คุณอาจตัดใจสละโสดยอมแต่งงาน"           "ผมก็ตั้งใจอย่างนั้นอยู่แล้ว" ชายหนุ่มกึ่งยืนกึ่งนั่งบนพนักเก้าอี้นวมยาว ยกมือกอดอก ท่าทีผ่อนคลาย "จะมีประโยชน์อะไรที่สร้างธุรกิจเสียใหญ่โต แต่ไม่มีลูกชายมาสืบทอดกิจการ"           "แล้วคุณจะทำยังไง ถ้ามีแต่ลูกสาว" เธออดไม่ได้ที่จะถาม "ฉันจะคอยสมน้ำหน้า ถ้าคุณจะมีแต่ลูกสาว และยังโตไปเป็นสาวทำงานอาชีพที่ทุ่มเทอีกด้วย!"           "แค่คิดที่คุณว่ามา ก็ทำให้ไม่อยากแต่งงานแล้วล่ะ"           "ได้ยังงั้นก็ดี อย่างน้อยๆ ฉันก็ได้ทำความดีไปบ้างแล้วในวันนี้" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงรวนๆ ของสาววัยรุ่นอย่างที่อ้างไว้ "ฉันได้ช่วยหญิงที่น่าสงสารเหล่านั้น ให้พ้นจากเงื้อมมือของผู้ชายที่หลงตัวเองจนคิดผิดว่าดีเลิศเหนือกว่าเพศตรงข้าม"           เขาหัวเราะหึๆ "ปากจัด แล้วยังปากคมอีกด้วยนะแม่สาวน้อย! ระวังให้ดีว่ามันจะไม่พลิกด้านมาบาดตัวเองจนเหวอะหวะ"             "มันจะบาดคุณมากกว่าน่ะสิ"           "ว่างั้นรึ" เขาลุกขึ้นยืน แล้วเอื้อมมือมาดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขน "ดูสิ จะบาดผมได้ยังไง"           แต่แพทริกไม่ให้โอกาสเธอได้ตอบ เขาก้มหน้าทาบทับริมฝีปากแนบสนิทกับเรียวปากของเธอ  เทสซามีทางเลือกให้ทำได้อยู่สองอย่าง จะยืนนิ่งตัวแข็งเป็นรูปปั้น หรือจะสนองตอบจุมพิตนั้น แต่ริมฝีปากอุ่น อ่อนนุ่ม พร้อมกับแรงกดประทับบนริมฝีปากของเธอ ทำให้มันยากสำหรับหญิงสาวที่จะไม่สนองคืนไฟอารมณ์ปรารถนาของชายหนุ่มที่โหมกระพืออย่างรวดเร็ว และยิ่งร้อนแรงขึ้นเมื่อกลีบปากละมุนคลี่เผยอให้เขาได้สัมผัสลิ้นของเธอที่ไม่คมพอจะบาดใครได้ แต่กลับหวานฉ่ำยิ่งนัก ทั้งนุ่มและชุ่มชื่น จนทำให้เผลอไผลหลงเคลิ้มได้ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 28 เม.ย. 46 23:22:04 A:203.107.201.107 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 looking for nexy ch na ka จากคุณ : jaa - [ 28 เม.ย. 46 23:39:05 A:68.158.250.67 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 สั้นจริงๆ ด้วย มาต่อไวๆ นะคะ จากคุณ : sun - [ 29 เม.ย. 46 08:10:44 A:202.59.254.203 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 ตามมาอ่านค่ะ..ว้า-- สั้นจังคะ ไว้จะรออ่านต่อไปนะคะ จากคุณ : jyunsui - [ 29 เม.ย. 46 11:42:05 A:202.57.177.230 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 วู้ วู้ .. :) จากคุณ : scottie - [ 29 เม.ย. 46 13:06:55 ]

ความคิดเห็นที่ 24 รอตอนต่อไปนะค่ะ มาโพสต์ไวๆ นะค่ะ จากคุณ : จันทร์เจ้า...ขา - [ 29 เม.ย. 46 15:50:54 A:203.146.6.89 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 ว้าววว...... ถ้า แพทริกรู้ความจริง ฮิ ฮิ ไม่ยากจะคิด .... ps... ตามอ่านเรื่องแปลของคุณณวรามานานมากๆ แล้วแต่เพิ่งจะมาโพสต์เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกค่ะ เข้าใจว่าเรื่องแรกของคุณณวราคงจะตกไปเกือบหมดแล้วมั้งค่ะ เพราะว่า นานมากแล้ว ยังไงก็ขอให้แปลไปเรื่อยๆๆ จะติดตามไปเรื่อยๆ เหมือนกันค่ะ ^_^ จากคุณ : zeasa - [ 29 เม.ย. 46 19:35:19 A:202.133.143.99 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 รอตอนต่อไปอยู่นะคะ  มาโพสต่อไวไว นะคะ จากคุณ : สองสาย - [ 1 พ.ค. 46 13:46:03 A:203.146.228.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 ต้องมาสารภาพว่า กว่าจะหาทางอัพโหลดไฟล์ไปที่เว็บได้ ก็เกือบแย่ เพราะโหลดแล้วโหลดอีกมานานหลายวัน ก็ไม่สำเร็จ จนสุดท้ายต้องแบ่งไฟล์ออกเป็นสามส่วน แล้วค่อยๆ โหลดที่ละนิดๆ จนสำเร็จได้ในที่สุดเมื่อเวลาตีหนึ่งกว่าๆ พร้อมกับ เสียงบ่นของมิตรรักนักอ่านทั้งหลาย (แหะ แหะ แหะ) แปะแล้วค่ะ เข้าเว็บแล้วกดไปที่ Full Version ซึ่งจะแบ่งเป็นส่วนๆ อ่านไล่กันเลยนะคะ แล้วพรุ่งนี้ จะมาแปะต่อให้ รับรองไม่ขาดตอนอีกแล้วค่ะ (นอกจากงานจะล้นมือ แหะ แหะ) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 2 พ.ค. 46 01:26:19 A:203.107.198.227 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 ไปอ่านฉบับเต็มมาแล้วค่ะ ไม่ได้ใช้คำน่าเกลียดเลยนะคะ แปลแล้ว อื้อหือ .. เก่งจัง :) จากคุณ : scottie - [ 2 พ.ค. 46 10:26:13 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เว็บของคุณ ณวรา นี่เว็บอะไรคะ ช่วยบอกด้วยนะค่ะ จะได้เข้าไปอ่านได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : เกด - [ 2 พ.ค. 46 11:14:29 A:203.113.67.68 X: ]

ความคิดเห็นที่ 30 i had read the rFull Version....i think your translation...so good na ka ...( your languagr ..so  lovely na ka ....) by thw way ...i would like to know that you will post  the full story in your web too right?............looking for next ch na ka ..really wantto know wa what  he will do..when he know the truth...wa she was the Dr. na ka ...    =D จากคุณ : Jaa - [ 2 พ.ค. 46 11:40:36 A:172.152.182.192 X: ]

ความคิดเห็นที่ 31 ได้อ่านแล้วค่ะ โดยรวมก็ดีนะคะ แต่มีบางสำนวนที่อ่านแล้วรู้สึกขัดๆ ไงไม่รู้ พยายามต่อไปนะคะ จากคุณ : sun - [ 2 พ.ค. 46 17:14:08 A:202.59.254.137 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 ขอบคุณทุกคนที่เข้าไปอ่านนะคะ กว่าจะแปลออกมาได้ เหนื่อยน่าดูเลย อิอิอิ คุณ scottie ขอบคุณค่ะ แต่ แหะ แหะ ไม่กล้ารับสอง คำสุดท้าย ยังไม่มั่นใจพออ่ะ  :) คุณเกดค่ะ เว็บอยู่ที่นี่ค่ะ www.geocities.com/naawara_ii/enjoyreading คุณ sun ขอบคุณค่ะ จะพยายามให้ดีขึ้น (แต่ตอนนี้ ยังนึกไม่ออกเลยว่าจะใช้คำ ใช้สำนวนให้เนียน แต่ไม่จำเจยังไงดี แหะ แหะ) คุณ Ja คะ ตอนนี้ยังไม่มีโครงการจะเอาทั้งเรื่องไปไว้ ในเว็บค่ะ ยังเข็ดกับการอัพโหลดอยู่ เวลาจะเร่งโหลด มันไม่ทำให้ แต่พอมีเวลาเหลือเฟือ อัพโหลดทีเดียว เสร็จเรียบร้อย เฮ้อ! คุณ zeasa! นักอ่านพันธุ์แท้อีกคนแล้วหรือนี่!   เรื่องสั้นแรกๆ นั้น ตกไปหมดตั้งแต่คราวที่พันทิพล้าง บอร์ดล่ะมั้งคะ ตอนนี้เลยเป็นโอกาสดี เอามารีรันได้ อิอิอิ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 2 พ.ค. 46 22:39:06 A:203.107.200.122 X: ]

ความคิดเห็นที่ 33 จะอ่านต่อจาก #19 หรือต่อจากในเว็นได้ทั้งนั้น แล้วแต่จะสะดวกค่ะ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~           แพทริกพึมพำเสียงแหบห้าวอยู่ในลำคอ ทั้งร่างสะท้านราวไข้สูง "เทสซา พอเถอะ อย่าไปต่อเลย"           "สิคะ" เทสซากระซิบ           "ไม่!" พร้อมกับขยับออกห่าง ชายหนุ่มดึงเสื้อยืดและกระโปรงของเธอให้เข้าที่ พร้อมกับจับตัวหญิงสาวให้ลุกขึ้นนั่ง "ผมต้องเสียสติไปแล้ว!" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงพร่า "ทำไมถึงปล่อยให้เลยเถิดไปได้อย่างนี้  พระเจ้าช่วย! ผมแก่พอที่จะเป็นพ่อของคุณได้เลย!"           "แต่ฉันอยากให้คุณเป็นคนรักของฉันมากกว่าค่ะ"           "อย่าคิดยังงี้เป็นอันขาด" สีหน้าของเขาจริงจัง "คุณเพิ่งพ้นวัยเด็กหญิงมาไม่นาน และผมสมควรถูกยิงทิ้งเสียด้วยซ้ำที่ทำแบบนี้ มาฉวยโอกาสเอากับคุณ"           "จะเรียกว่าฉวยโอกาสได้ยังไงคะ ถ้าฉันเต็มใจ แล้วฉันก็ไม่ได้แสดงท่าทีปฏิเสธ ขืนตัวให้ห่างคุณสักหน่อย"           "นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่ลงไปอีก  แม่สาวน้อย คุณเข้ากับใครก็ง่าย เป็นมิตรกับทุกคน  มีน้ำใจ และ --- " ชายหนุ่มชะงัก หยุดพูดกลางคัน ขมวดคิ้ว ไม่ละสายตาจากใบหน้าของเทสซา "เป็นมิตรกับทุกคนมากเกินไป มีน้ำใจเหลือเฟือเกินไป และถ้าไปแสดงท่าทางอย่างเมื่อกี้นี้ กับผู้ชายทุกคนที่เข้าใกล้ คุณอาจ -----"           "ไม่ทุกคนหรอก" หญิงสาวพูดขัด ตัดสินใจทันทีว่าจะเปิดเผยความจริงให้เขารู้ ไม่ว่าผลที่ตามมาจะดีหรือร้ายก็ตาม           เธอจะปิดบังตัวเอง หลบซ่อนอยู่หลังภาพลักษณ์ของสาวน้อยวัยรุ่นอีกต่อไปไม่ได้แล้ว แต่เอ.. หรือว่ามันจะดีกว่าถ้ารอให้ความรู้สึกพึงใจที่เขามีต่อเธอเพิ่มขึ้นมากกว่านี้  ซึ่งเธอมั่นใจว่ามันต้องเป็นไปในทิศทางนั้นแน่ๆ - แต่แล้วหญิงสาวก็เลิกคิด ตัดสินใจเลือกทำสิ่งที่ง่ายที่สุด           "ฉันไม่ทำอย่างที่คุณว่ากับผู้ชายทุกคนค่ะ" เธอพูดย้ำให้ชัดเจน           "ถ้าเป็นยังงั้น ก็ดีแล้วล่ะ" แพทริกถอนใจ           "นอกจากนี้ คุณยังทำให้ฉันเกิดแรงบันดาลใจ อยากมีชีวิตที่ดีขึ้นกว่านี้อีกด้วย"           "หือ จริงๆ น่ะรึ"           "ค่ะ ฉันเริ่มที่จะคิดได้แล้วว่า ตัวเองช่างโง่เสียเหลือเกินที่ใช้เวลาให้เสียไปวันๆ โดยเปล่าประโยชน์ แทนที่จะทำงานทำการอะไรดีๆ ที่น่าสนใจสักอย่าง"           "ผมดีใจด้วยที่คุณคิดได้" ปากพูดแต่สายตากลับมองสำรวจใบหน้าของเธอ ขมวดคิ้วนิ่วหน้าอย่างไม่แน่ใจ สงสัยใคร่รู้  "ไปทำอะไรมากับผมของคุณน่ะ ดูแปลกๆ ไป"           "แหม นึกว่าจะไม่เห็นเสียแล้ว! ชอบมั้ยล่ะคะ"           "ชอบมาก" ชายหนุ่มเอื้อมมือมาปัดปอยผมสีทองอมแดงจากหน้าผาก "ทำให้คุณดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นหน่อย"           "ฉันก็ไม่ใช่เด็กหญิงแล้วนะ" เทสซายืนยัน "สาวๆ อายุเท่าฉันแต่งงานกันไปก็เยอะแล้วนะคะ"           "แต่งงานรึ" ราวกับโดนปลายมีดทิ่มแทงเข้าให้ แพทริกลุกขึ้นยืน แล้วรีบเดินไปที่ประตูบ้าน "ผมต้องไปแล้วล่ะ นี่ก็ดึกมากแล้ว"           "ยังไม่ดึกมากอย่างนั้นสักหน่อย คุณฮาร์เปอร์" เธอเรียกตามหลัง "และฉันก็ไม่มีเชือกอีกด้วย"           "ว่าอะไรนะ" ชายหนุ่มหันกลับมามอง           "อย่ากลัวไปเลย ฉันไม่มีทั้งบ่วงบาศที่จะคล้องจับคุณ ไม่มีทั้งเชือกที่จะผูกมัดให้คุณอยู่ติดกับฉันหรอกค่ะ ฉันเพียงแต่พูดให้ฟังเท่านั้นว่า สาวๆ บางคนที่อายุเท่าฉัน แต่งงานกันไปแล้วก็มี แต่ไม่ได้หมายความว่า ฉันอยากจะแต่งบ้าง"           แพทริกกลืนน้ำลายอึกใหญ่ "ดีใจที่ได้ยินคุณพูดอย่างนั้น"           "เป็นแค่แฟนกันก็ได้ค่ะ"           "เทสซา เห็นแก่พระเจ้าเถอะ!" เขาพูดโพล่ง "แค่จูบเท่านั้น อย่าคิดไปไกลนักเลย"           "แล้วคุณไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอคะ"           ชายหนุ่มอ้าปากจะตอบว่าไม่ แต่คำพูดนั้นกลับค้างอยู่ในลำคอ "รู้สึกมากพอที่จะรู้ว่า จะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก" จากคุณ : 'ณวรา' - [ 2 พ.ค. 46 23:04:46 A:203.107.200.122 X: ]

ความคิดเห็นที่ 34          เหอะ เชิญคิดไปคนเดียวเถอะ - เทสซาพูดกับตัวเอง แต่สีหน้ากลับเรียบเฉย           "แล้วเรื่องโถเงินของคุณแอนเดอร์สัน" เขาเอ่ยต่อ  หญิงสาวแข็งเกร็งขึ้นมาทันที ถ้ามาบอกให้เธอเอาโถกลับไปคืนอีก จะอาละวาดให้บ้านพังทีเดียว           "ค่ะ ฟังอยู่" เธอตอบ สีหน้าใสซื่อ           "ผมไม่เชื่อหรอกว่าคุณเอามันไป ต้องเป็นฝีมือของพวกลักเล็กขโมยน้อยแน่"           หญิงสาวรู้สึกอ่อนยวบไปทั้งตัว โล่งใจอย่างบอกไม่ถูก อยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ "ความจริงก็มีอยู่ว่า คุณแอนเดอร์สันเอาไปไว้ที่ร้านให้เขาซ่อม แล้วลืมบอกคุณแม่บ้านค่ะ" เธอพูด           "แล้วคุณรู้เรื่องเมื่อไร"           "ก็ตอนที่ฉับกลับมาจากลอนดอน แล้วได้ยินว่ามันหายไป ฉัน -- เอ่อ เราก็โทรไปหาคุณแอนเดอร์สันที่นิวซีแลนด์"           แพทริกเดินกลับมาที่เก้าอี้โซฟา "แล้วทำไมถึงอมพะนำไว้ ไม่บอกผม  ปล่อยให้ผมคิดเหลวไหล มองคุณในแง่ร้ายไปได้"           "แล้วทำให้คุณหมดสนุกน่ะเหรอคะ ตลอดเวลาก็เห็นคุณทำท่าทำทางว่าแสนจะเพลิดเพลินถ้าได้คิดในแง่ร้ายๆ กับฉัน"           สีหน้าของเขาฉายแววละอายใจ ที่ไม่ค่อยจะปรากฏให้เห็นบ่อยนัก พร้อมกับเอานิ้วไล้แก้มเธออย่างแผ่วเบา           "ยังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่ทำให้ผมรู้ตัวว่าผิดได้มากครั้งเท่าคุณเลยนะ เทสซา คุณเหมือนกับเสื้อผ้าเนื้อหยาบกระด้างระคายผิวที่พระนักบวชใส่ เพื่อลงโทษตัวยามที่สำนึกผิดได้"           "คุณไม่ใช่พระหรือนักบวชสักหน่อย" เธอตอบสวนกลับ น้ำเสียงเย้าหยอก "แต่ไม่ว่ายังไง สำนึกผิดได้มันก็ดีสำหรับจิตวิญญาณของคุณ แล้วอย่าลืมสำนึกผิดอีกนะ ตอนที่คุณอาบน้ำฝักบัวเย็นฉ่ำคืนนี้ คุณฮาร์เปอร์!"           "อย่าว่าแต่เย็นฉ่ำเลย ถึงจะเย็นเจี๊ยบจับใจก็คงช่วยไม่ได้มาก!" เขาตอบ พยายามให้เป็นเรื่องขำ           เทสซาอดแอบดีใจไม่ได้ที่รู้ว่า เขามีจุดอ่อนอยู่ที่เธอเช่นเดียวกัน           "ที่ผมชอบคุณ ก็เพราะสิ่งนี้แหละ" ชายหนุ่มพูดต่อ           "เสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้ามของฉันน่ะเหรอ"           "ไม่ช่าย  มีอารมณ์ขันในยามที่คาดไม่ถึงต่างหาก"           หญิงสาวทำหน้าง้ำ "จะให้คนเรามีแต่อารมณ์พิศวาสอย่างเดียวตลอดเวลาน่ะไม่ได้หรอก มันต้องมีอารมณ์ขำด้วย รู้จักหัดมองอารมณ์ใคร่ในแง่มุมขำๆ "           "ช่างเจนโลก รู้ลึกซึ้งจริงๆ นะ"           เทสซานึกภาพที่เขาและอิงกริดหัวเราะขบขันในมุขตลกเรื่องเดียวกันไม่ออก แต่ไม่พูดตามที่ใจคิด เพราะรู้ดีว่าผู้ชายไม่ชอบฟังผู้หญิงคอดข่อนนินทากันและกัน หากแต่สิ่งที่อยู่ในใจกลับปรากฏบนใบหน้าของเธอราวกับเขียนเป็นตัวอักษรอย่างชัดเจน เพราะแพทริกยกมือมาเคาะหัวของเธอเบาๆ เหมือนจะตักเตือน           "อิงกริดมีคุณสมบัติอย่างอื่นด้วยน่ะ แม่สาวน้อย แต่ยังไงก็เอามาเทียบกันไม่ได้"           "จริงนะ" เทสซายิ้มกว้าง ประกายตาวาววับ พร้อมที่จะโถมเข้าสู่อ้อมแขนของเขา           "จริงสิ คุณเพิ่งสลัดคราบนักเรียนมาหมาดๆ  ในขณะที่อิงกริดกับผม ----"           "เอาเหอะ ฉันรู้แล้ว" เทสซาพูดขัด ถ้าจะให้เอาอะไรมาแลก เธอก็ยอม หากทำแล้ว จะได้รู้ว่าเขาชอบเธอมากแค่ไหน  ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ หญิงสาวมั่นใจว่าเขาชอบเธอ แต่ ณ นาทีนี้ ไม่มั่นใจเสียแล้ว และยอมรับความเป็นไปได้ว่า บางทีเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อค่ำนี้ อาจเป็นเพราะความใกล้ชิดที่ทำให้ถูกเนื้อต้องตัวกัน และเธอยั่วเย้าเขาด้วย           "ไม่ใช่ว่าผมจะไม่ใยดีคุณ" แพทริกพูดอย่างนุ่มนวล "แต่เราเดินกันคนละเส้นทาง แม่สาวน้อย และอีกไม่ช้า ทางของเราก็จะแยกกันไปคนละทิศ"           หญิงสาวยังคงนิ่งเงียบ คิดหาคำตอบที่เหมาะสม เมื่อเขาเดินออกไปและปิดประตูตามหลัง                           ~~~~~~~~~~~จบบทที่สิบเอ็ด~~~~~~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 2 พ.ค. 46 23:43:58 A:203.107.200.122 X: ]

ความคิดเห็นที่ 35 ...when he gonna na ..know la ka ..wa she wasn't teenage na ka จากคุณ : Jaa - [ 3 พ.ค. 46 00:15:24 A:68.153.93.212 X: ]

ความคิดเห็นที่ 36 คุณ Jaa - ใจเย็นๆ ค่ะ เทสซาก่อเรื่องเอง เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้สิคะ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ (ต่อ) บทที่สิบสอง ***********           เช้าวันรุ่งขึ้น หญิงสาวกำลังทานอาหารเช้าเมื่อเจ้านายหนุ่มส่งคนมาขอให้เธอไปรับเครื่องเคลืบดินเผาและภาพวาดคืนจากแองกัส บอสเวลล์           เทสซารีบดื่มกาแฟ ก่อนจะขับรถไปเมืองไอเวอร์ตันตามคำสั่ง ระหว่างทางที่เป็นถนนในชนบทนั้น หญิงสาวนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนวาน แพทริกถึงจะอยู่ในอารมณ์พิศวาส แต่ยังนุ่มนวลอ่อนโยนเสียเหลือเกิน  ดีที่เขายังควบคุมตัวเองได้ไม่ให้ล้ำเส้นเกินเลยไป เพราะเธอคงห้ามตัวเองไม่ได้แน่ๆ  ยิ่งคิดยิ่งกลัว เพราะยังไม่เคยมีหนุ่มคนใดมากระตุ้นเร้าอารมณ์เธอได้มากเพียงนี้ และมันทำให้รู้ว่า เธอแคร์แพทริกมากแค่ไหน           เวลานี้ เขาคงเกลียดตัวเองที่มาสนใจ "สาวน้อย" แต่ถ้าเมื่อไรที่เธอทำตัวเป็นผู้ใหญ่ขึ้น - เหมือนที่ตั้งใจว่าจะทำ นับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป - แพทริกก็จะเห็นว่า นอกจากรูปร่างหน้าตาแล้ว เธอมีอะไรดีๆ อีกมากมาย แล้วเขาคงหยุดต่อต้านความรู้สึกของตัวเองที่มาพึงใจในตัวเธอ           และนี่จะเป็นจุดหักเหของความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอ อีกไม่กี่วันต่อจากนี้ไป  - เออ บางทีอาจจะหนึ่ง หรือสองสัปดาห์ก็ได้ - แพทริกคงรู้สึก และนึกได้ว่า ชีวิตนี้ จะขาดเธอเสียไม่ได้ แล้วเมื่อนั้นแหละ เธอจะสารภาพความจริงว่าเธอเป็นใคร           ไม่มีประโยชน์ที่จะหลอกตัวเองว่า เจ้านายหนุ่มจะยินดีปรีดาเมื่อรู้ว่าเธอเป็นสาวทำงานอาชีพที่มุ่งมั่น แต่สำหรับเทสซาแล้ว มันเป็นยิ่งกว่าอาชีพเสียอีก มันเป็นหน้าที่เป็นภารกิจที่ต้องดูแลรักษาชีวิตของคนไข้ ซึ่งหมายความว่าเธอต้องแบ่งเวลาระหว่างงาน สามี และลูกๆ  หญิงสาวยอมรับเงื่อนไขนี้แต่โดยดี ตั้งแต่ที่ตัดสินใจเลือกเรียนสาขาแพทย์ศาสตร์ และหวังว่าเขาจะยอมรับสภาพของเธอเช่นกัน           เทสซากลับมาจากเมืองไอเวอร์ตันในช่วงสายๆ และเอาเครื่องเคลือบดินเผา และภาพวาดไปวางไว้ในห้องนอนชั้นสองให้เรียบร้อย ก่อนที่จะรีบไปช่วยเอวาเสิร์ฟกาแฟและอาหารว่าง           เมื่อเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น และเห็นแพทริกกำลังคุยอยู่กับเจนน่า โดนัลสันและสามีของหล่อน หญิงสาวแทบจะเก็บซ่อนความตื่นเต้นดีใจไว้ภายในไม่ได้ แต่เพราะสภาพงานที่ทำอยู่ ทำให้เธอต้องยิ้มให้อย่างพอเป็นพิธีขณะที่เดินเข้าไปพร้อมกับถ้วยกาแฟ           แทนที่จะทักทายเธอเสียงห้วนแบบไม่เต็มใจแล้วยังไม่มองหน้าอีกด้วยอย่างที่ทำเป็นประจำทุกครั้ง ชายหนุ่มกลับหันมายิ้มให้อย่างเป็นมิตร "เดี๋ยวพอเสร็จงานนี้แล้ว มาพบผมที่ห้องทำงานหน่อย" เขาสั่ง "บอกคุณนายวิเธอร์สด้วยว่า คุณจะยุ่งตลอดทั้งวัน ทำงานให้ผม"           ถึงจะพยายามอย่างสุดความสามารถแล้วก็ตาม แต่แก้มนวลของหญิงสาวเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อๆ  เทสซารีบพยักหน้ารับคำ แล้วกลับไปทำงานต่อที่รถเข็นอาหาร เธออดดีใจไม่ได้เมื่อเสิร์ฟให้ทุกคนเสร็จเรียบร้อย และปล่อยให้เอวาเก็บถ้วยจานตามหลังเพียงคนเดียว           "หนูไปก่อเรื่องมาอีกแล้วเหรอ!" คุณนายวิเธอร์สอุทานเมื่อเทสซาไปแจ้งเรื่องคำสั่งของเจ้านายหนุ่ม           "ทำไมป้าคิดในทางไม่ดียังงั้นล่ะ" เธอตอบ พร้อมกับรีบเดินหนีก่อนที่จะมีคำถามตามมา           ชายหนุ่มกำลังเดินไปเดินมาอย่างร้อนใจในห้องทำงานเมื่อเธอไปถึง ผมสีน้ำตาลเข้มยุ่งเหยิง ราวกับถูกเจ้าของเอามือเสยอยู่ตลอดเวลา           "คุณเอาทั้งหมดไปเก็บไว้ที่ไหน" เขาถามทันทีโดยไม่มีอารัมภบท           "ในห้องนอนชั้นบนที่ว่างอยู่ค่ะ" หญิงสาวส่งดอกกุญแจให้ และแพทริกรับไปถือไว้พร้อมกับยิ้มนิดๆ           "งั้นก็ไปกันเลย ไปตรวจดูสมบัติล้ำค่าของผมที่เพิ่งค้นพบได้มาสดๆ ร้อนๆ!" จากคุณ : 'ณวรา' - [ 3 พ.ค. 46 22:16:49 A:203.107.201.143 X: ]

ความคิดเห็นที่ 37           หญิงสาวรู้สึกผิดหวังที่แพทริกแสดงทีท่าราวกับว่าเหตุการณ์เมื่อคืนวานไม่เคยเกิดขึ้นเลย เธอเดินตามเจ้านายหนุ่มเข้าไปในห้องนอน เข้าใจล่ะว่า เขาตื่นเต้นร้อนใจอยากจะตรวจดูโบราณวัตถุและภาพวาด แต่อย่างน้อยเขาน่าจะพูดอะไรสักนิ้ด - นิดเดียวก็ยังดี - ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและเธอ           หรือว่าแพทริกรู้สึกตะขิดตะขวงใจไม่อยากพูด  เพราะยังไม่ยอมรับกับตัวเองว่าเขาแคร์เธอ แต่เทสซาแน่ใจว่า หากได้ใกล้ชิดกันมากกว่านี้อีกสักหน่อย ให้กำลังใจอีกสักนิด ในที่สุด ชายหนุ่มต้องรู้ตัวและยอมรับเอง           แววตาของหญิงสาวเปี่ยมไปด้วยความรัก ยามมองเจ้านายหนุ่มที่กำลังพินิจดูภาพวาดทั้งหมด ก่อนที่จะหันไปทำเช่นเดียวกันกับโถและแจกันสมัยราชวงศ์หมิงอย่างระมัดระวัง ใจจดใจจ่อจนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง           "ผมล่ะงงจริงๆ คุณปู่น้อยลืมสมบัติพวกนี้ได้ยังไง" เขาว่า "ต้องลืมแน่ เพราะมันไม่มีคำอธิบายอื่นแล้ว"           "ท่านเป็นคนประหลาดๆ ชอบทำอะไรพิลึกๆ อยู่แล้วค่ะ" เทสซาออกความเห็น           "คุณรู้ได้ยังไง"           "ฉัน - เอ่อ คุณแม่บ้านเบนสันเล่าให้ฟังค่ะ แต่คุณก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้วนี่"           "ผมเจอท่านประมาณหกครั้งเท่านั้น ในช่วงหลังๆ ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ ท่านเก็บตัวไม่ออกไปพบปะกับญาติคนไหนทั้งนั้น ผมเองยังไม่รู้เลยว่าท่านคิดจะยกคฤหาสน์หลังนี้ให้ แล้วก็มาแต่คฤหาสน์จริงๆ ไม่มีเงินสักแดง แต่ทนายความก็บอกว่า ท่านไม่มีเงินเหลือเหมือนกัน ดีแต่ว่าผมเองพอมีบ้าง ถึงได้ปรับปรุงคฤหาสน์หลังนี้ให้เป็นทั้งบ้านทั้งสำนักงานเสียเลย ถ้าไม่ทำอย่างนั้น ก็คงต้องขายทิ้ง ---" แพทริกชะงัก "แล้วถ้าขายทิ้ง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เห็นอยู่นี้ ก็คงกลายเป็นสมบัติของเจ้าของคฤหาสน์คนใหม่!  ผมไม่เคยคิดที่จะมาเก็บกวาดห้องใต้หลังคาสักครั้ง" หน้าของชายหนุ่มขาวซีด ทรุดตัวลงนั่งบนเตียง "ถ้าไม่ใช่เพราะคุณมาสะสางเก็บกวาดเปิดดูทุกอย่าง  ไม่ช้าก็เร็วผมคงเรียกบริษัทรับซื้อของเก่ามาเหมายกล็อตไปแน่"           "คนที่คุณควรขอบคุณคือคุณนายวิเธอร์สต่างหาก ไม่ใช่ฉัน" เทสซาว่า ความที่เธอยึดมั่นในความซื่อสัตย์มาตลอด ทำให้หญิงสาวไม่สามารถฉกฉวยความดีความชอบมาใส่ตนได้ "คุณนายวิเธอร์สเป็นคนขอให้ฉันมาทำความสะอาดห้องใต้หลังคานี้ค่ะ"           "แต่พนันกันก็ได้ว่า แกไม่ได้ขอให้คุณเปิดดูทุกหีบทุกห่อก่อนโยนทิ้งแน่ๆ!"           "ก็ใช่อยู่ล่ะ เพียงแต่ที่ทำไปนั้น คงเป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็นของฉันเอง แล้วก็ชอบยื่นจมูกเข้าไปดมๆ หากลิ่นประหลาดๆ มั้งคะ!"           "ผมว่า ถ้างั้นเราเอาจมูกของคุณกลับขึ้นไปที่ห้องใต้หลังคาดีกว่า เผื่อว่าจะดมหากลิ่นของล้ำค่าอะไรเพิ่มขึ้นได้บ้าง"           ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนอย่างกระฉับกระเฉง ก้าวเดินอย่างตั้งอกตั้งใจขึ้นไปชั้นสูงสุดของตัวอาคาร ทำให้เทสซาต้องรีบวิ่งตาม           "ส่วนเรื่องเมื่อคืนนี้" เขาเอ่ยขึ้นฉับพลัน เมื่อเดินเข้าไปในห้องใต้หลังคาพร้อมกันกับหญิงสาว "มันไม่ควรจะเกิดขึ้นเลย"           "แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว"           "ผมละอายใจมาก  คุณเพิ่งอายุสิบแปด ในขณะที่ผมแก่กว่าคุณถึงสิบหกปี ควรจะมีความคิดมีสติมากกว่านั้น!"           "แต่ผู้ชายส่วนใหญ่ชอบผู้หญิงที่อ่อนกว่าตัวเองมากๆ นะคะ" เธอรีบค้าน "เมื่อวันก่อน ฉันเพิ่งอ่านข่าวเจอเจ้าบ่าวอายุหกสิบแต่งงานกับเจ้าสาวอายุสี่สิบ"           "ผู้หญิงอายุสี่สิบเป็นผู้ใหญ่พอที่จะรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ ไม่เหมือนคุณ ที่ยังไม่โตพอที่จะเริ่มใช้ชีวิตอย่างผู้ใหญ่เลย"           "แต่ฉันก็โตพอที่จะรู้ว่า ฉันรักคุณ"           มันเป็นคำพูดที่บอกความในใจอย่างโจ่งแจ้ง และเทสซาไตร่ตรองมาอย่างดีแล้ว แต่แพทริกกลับมีสีหน้ากังวลใจ จนเธอนึกเสียใจว่า ไม่น่าจะเอ่ยปากให้เขารู้           "คุณจะมารู้สึกผูกพันใยดีกับผมไม่ได้หรอก" แพทริกตอบเสียงเรียบ "ที่คุณมาสนใจผม คิดว่าชอบผม ก็เพราะผมสูงวัยเป็นผู้ใหญ่กว่าเท่านั้นเอง"           "ไม่จริงหรอก อายุของคุณไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรด้วยเลย ฉันรักคุณเพราะสมองของคุณ บุคลิกที่น่าสนใจ ที่ดึงดูงใจให้คนอยากเข้าใกล้ แล้วก็---"           " พอทีเถอะ! ถ้ายังไม่หยุดพูดเพ้อเจ่อ ผมคงต้องให้คุณออกจากงาน"           ถ้อยคำที่รุนแรงของแพทริกทำให้เธอตะลึง "คุณจะไล่ฉันออกจริงๆ เหรอ"           "เพื่อตัวของคุณเองนะ เทสซา ผมไม่รู้จะทำยังไง จะพูดยังไงให้คุณเข้าใจว่า ผมชอบอย่างที่ผมเป็นอยู่ แล้วยังไม่คิดที่จะทำให้ชีวิตยุ่งยากขึ้นด้วยการแต่งงาน"           "แต่ฉันรอได้ค่ะ  รอจนกว่าคุณจะพร้อม"           "อย่าเสียเวลารอเลย!" เสียงของชายหนุ่มแหบต่ำ "ถ้าผมจะแต่งงาน ผมคงเลือก ----" เขาหลุบตาลง "--ใครสักคนอย่างอิงกริด " จากคุณ : 'ณวรา' - [ 3 พ.ค. 46 22:26:54 A:203.107.201.143 X: ]

ความคิดเห็นที่ 38 how could he say that to her ka ..."ถ้าผมจะแต่งงาน ผมคงเลือก ----" เขาหลุบตาลง "--ใครสักคนอย่างอิงกริด ".....he so bad na ka ...... จากคุณ : Jaa - [ 3 พ.ค. 46 23:18:47 A:68.158.213.93 X: ]

ความคิดเห็นที่ 39 มาลงชื่อไว้ครับ จากคุณ : ชายกาลาง - [ 4 พ.ค. 46 10:58:19 A:169.210.6.106 X: ]

ความคิดเห็นที่ 40 เมื่อคืนมาแปะตอนใหม่ไม่ทัน เพราะมัวแต่หาเว็บใหม่อยู่ค่ะ จะหาที่มันเร็วๆ ดีๆ แล้วก็ฟรีด้วย อิอิอิ คุณ Jaa สงสัยคงโกรธแพทริกน่าดู ส่วนคุณ scottie หายไปเลย คงยัวะแพทริกจน 'เชอะ' ไม่ออกเหมือนกัน คุณชายกลาง เนื่องจากเชียร์อิงกริดมาก จึงรีบออกมาลงชื่อ... อิอิอิ มาอ่านกันต่อดีกว่า จากคุณ : 'ณวรา' - [ 6 พ.ค. 46 00:14:21 A:203.107.194.102 X: ]

ความคิดเห็นที่ 41           เทสซาอึ้ง มึนชาไปชั่วขณะ ก่อนที่ความรู้สึกทั้งมวลจะกลับเป็นปกติ เขาพูดว่าใครสักคน 'อย่าง' อิงกริดไม่ใช่หรือ ถ้าเช่นนั้น มันก็ไม่จำเป็นต้องใช่อิงกริดน่ะสิ หรือว่าใช่?           "สรุปว่าคุณชอบผมทองเงินยวง มากกว่าผมทองอมแดงงั้นสิ" หญิงสาวฝืนพูดด้วยน้ำเสียงสดใส ไม่มีวี่แววจะส่อให้เห็นอารมณ์ปั่นป่วนรวดร้าวที่เกิดขึ้นภายใน           "เอาเป็นว่า มันง่ายที่จะเลือกอิงกริดมากกว่าเลือกคุณ"           เทสซากำมือแน่นไม่ให้เขาเห็นว่ามันกำลังสั่นระริก "แล้วคุณจูบเธออย่างที่จูบฉันหรือเปล่าล่ะ"           ชายหนุ่มส่ายหน้าอย่างระอา "เห็นแก่สวรรค์เถอะนะ เลิกพูดถึงเรื่องนั้นได้แล้ว! ก็บอกแล้วว่าเมื่อคืนนี้ผมอยู่ในอารมณ์แบบไหน พูดตรงๆ ผมตกตะลึงเมื่อได้ยินข่าวดีจากคุณแองกัส บอสเวลล์  แล้วก็ดีใจจนลืมตัว ผมคงจูบผู้หญิงทุกคนที่อยู่ด้วยเมื่อคืน ไม่ใช่เพราะว่าคุณเป็นเทสซา แต่เพราะคุณเป็นผู้หญิง ท่าที่เย้ายวน แล้วก็บังเอิญอยู่ในเหตุการณ์พอดี!"             หญิงสาวรู้สึกราวกับว่าเขาฮุกหมัดเข้าท้องของเธอเต็มแรง ความเจ็บปวดแผ่ไปทั่วร่าง แต่ยังไม่วายสงสัยว่า แพทริกหมายความอย่างที่พูดทุกคำหรือไม่ หรือเป็นเพราะกังวลเรื่องอายุที่เขาคิดว่าห่างกันเกินไป ถึงได้พูดออกมาเช่นนั้น           "ฉันคิดว่าคุณชอบฉันเสียอีก" เธอเอ่ยขึ้นเบาๆ           "การที่จะชอบใคร ไม่ได้หมายความว่าจะรักด้วย และการจูบสาวสักคน ไม่ว่าจะดื่มด่ำแค่ไหน ก็ไม่จำเป็นต้องมีอะไรมากเกินกว่าอารมณ์พิศวาสเพียงชั่ววูบเช่นกัน"           น้ำเสียงของชายหนุ่มหนักแน่น ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ จนเทสซาอดไม่ได้ที่จะเชื่อตามนั้น สมองสั่งให้เธอออกไปจากคฤหาส์น และลืมเขาเสีย แต่หัวใจของเธอกลับสั่งให้ทำในสิ่งตรงกันข้าม และถึงเธอจะเดินจากไปในวินาทีนี้ มันก็คงใช้เวลานานเป็นปีกว่าจะลืมแพทริกได้ ถ้าเป็นอย่างนั้น ทำไมถึงไม่อยู่ต่อ แล้วสวดภาวนาขอให้ความใกล้ชิดทำให้เกิดปาฏิหาริย์ขึ้นได้           "งั้นก็ได้ " หญิงสาวยักไหล่ "ฉันเข้าใจดีแล้วล่ะว่าคุณคิดยังไง"           "พูดจริงหรือเปล่า"           "จริงสิคะ ยังไงซะ แผ่นดินก็ไม่ไร้เท่าใบพุทราหรอก"           แพทริกมองเธอด้วยแววตากึ่งขำกึ่งหงุดหงิด แต่ไม่พูดต่อความยาว หันไปแงะหีบโลหะที่มีสนิทจับเขรอะอย่างเงียบๆ           หนุ่มสาวทั้งสองทำงานกันต่ออีกหลายชั่วโมง แพทริกงัดเปิดฝาหีบทั้งที่ติดล็อกและตอกตะปูไว้อย่างคล่องแคล่ว  และก็ใช้เวลาไม่นานก่อนที่จะพบว่าห้องใต้หลังคาอีกสามห้อง มีแต่ขยะ ในขณะที่ในห้องที่สี่นั้น กลับเจอสิ่งที่แตกต่างกันมาก ทั้งสองพบแก้วเหล้าแบบมีฐานและก้านจับเก่าสมัยพระนางเจ้าเอลิซาเบทที่หนึ่ง พร้อมกับแจ้งปีผลิต 1582 ไว้ด้วย แล้วยังมีกล่องหนังใส่เครื่องประดับมีถุงหนังกลับใบเล็กๆ อยู่สองใบ ในใบหนึ่งมีมรกตน้ำงามไร้ตำหนิเม็ดเขื่องขนาดหนึ่งคูณหนึ่งนิ้ว และอีกใบหนึ่งเต็มไปด้วยไข่มุกดำส่องประกายสวยงาม           "ทั้งหมดที่เจอนี้ เป็นอะไรที่วิเศษที่สุดที่ผม " ชายหนุ่มอึ้ง พูดต่อไม่ออก ได้แต่ทรุดตัวลงนั่งบนฝาหีบไม้           "ยังเหลือหีบเหล็กอีกใบที่ยังไม่ได้เปิดดูค่ะ" เทสซาเตือน "ฉันว่าเราหยุดทานข้าวกลางวันกันก่อน แล้วค่อยกลับมาทำต่อดีมั้ยคะ"           "คุณไปทานก่อนเถอะ ผมยังไม่หิวเลย"           แต่เสียงที่ดังมาจากท้องของเจ้านายหนุ่ม กลับบอกความจริงให้รู้ หญิงสาวชายตาค้อน แล้วเดินออกไปหาอาหาร จากคุณ : 'ณวรา' - [ 6 พ.ค. 46 00:23:34 A:203.107.194.102 X: ]

ความคิดเห็นที่ 42           เธอกลับมาพร้อมกับกระติกใส่กาแฟ และจานใส่อาหารจนพูน ในขณะที่แพทริกกำลังก้มลงวุ่นอยู่กับหีบที่เปิดอ้า สีหน้าอารมณ์ดี           "เจออะไรเพิ่มอีกหรือเปล่าคะ" เทสซาถาม พร้อมกับวางจานอาหาร และกระติกกาแฟลงบนพื้น           "อืมมมม"           "ฉันแปลคำนั้นไม่ออกหรอก ไหนยกขึ้นให้ดูหน่อยสิคะ"           "มันหนักเกินไป"           "ก้อนตะกั่วเหรอไง" เธอประชด           "ไม่ช่าย ทองคำแท้ต่างหาก"           "พูดเล่นน่า!"           แต่แพทริกไม่ได้พูดเล่น เพราะสิ่งที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าและกำลังมองตรงมาด้วยสีหน้าที่สงบคือพระพุทธรูปขนาดสูงสิบแปดนิ้ว สีทองอร่ามทั้งองค์ ประดับดัวยอัญมณีเป็นร้อยๆ เม็ด และเม็ดที่ใหญ่ที่สุดเป็นทับทิมส่องประกายวาวมีขนาดเท่ากับไข่นกพิราบ           "ว้าวววว!" หญิงสาวหายใจสะดุด           "ผมคิดอย่างนั้นเหมือนกันแหละ" ชายหนุ่มล้มลงนั่งบนพื้น เอื้อมหยิบแซนวิช "พวกตระกูลฟินเวิร์ธนี้ ต้องชื่นชอบกับการสะสมเครื่องประดับเครื่องตกแต่งราคาถูกเป็นแน่!"           เทสซาหัวเราะกิ๊ก แล้วกัดแซนวิช "เครื่องประดับเครื่องตกแต่งราคาถูกพวกนี้ บางทีอาจขายได้เงินมาใช้หนี้สินของประเทศชาติทั้งหมดก็ยังได้มั้ง!"           ทั้งสองต่างยิ้มให้แก่กัน ก้มหน้าก้มตาทานอาหารจนหมดจาน ตามด้วยกาแฟทั้งกระติก           "นั่นเป็นมื้อที่อร่อยที่สุดที่ได้กินในเวลาหลายปีนี้ทีเดียว" เขาว่า เช็ดมือกับกระดาษทิชชู่ที่หญิงสาวหยิบติดมือขึ้นมาด้วย           "เหมือนกันค่ะ" เธอเริ่มหาว แล้วบิดยืดตัว           "คุณต้องเหนื่อยน่าดูเลยนะ" ชายหนุ่มพูดต่อ "ทำตั้งแต่เมื่อวาน แล้วยังมาต่อจนถึงตอนนี้"           "คุ้มค่าที่ได้ทำ ถ้าเจอสมบัติ!"           "ถึงจะไม่ใช่สมบัติของตัวเองก็ตามงั้นหรือ"           "ไม่แปลกอะไรนี่ เพราะความสนุกความตื่นเต้นนั้น มันอยู่ที่การเจอสมบัติต่างหาก"           "คำตอบแบบที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของเทสซาเขาล่ะ" แพทริกพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล สีหน้าอ่อนโยน ความหวังของหญิงสาวพลันลุกโชนขึ้นอีก และรู้ตัวว่า เธอไม่สามารถเล่นละครต่อไปได้อีกแล้ว           "คุณแพทริกคะ ฉันมีอะไรอยากจะบอกคุณ คือว่าฉันไม่ใช่ ----"           "คุณสองคนขึ้นมาทำอะไรบนนี้กันคะ"           หนุ่มสาวทั้งสองหันขวับไปมอง เห็นอิงกริดกำลังเดินเข้ามาหา ค่อยๆ ก้าวผ่านกองกระดาษที่มีฝุ่นเกาะเต็ม และไม่รอฟังคำตอบ หล่อนชะโงกหน้าเข้าไปดูสิ่งที่อยู่ในหีบ           "พระเจ้าช่วย! " หล่อนหันมาทางแพทริก "เสียดายนะคะที่เป็นของปลอม ถ้าเป็นของแท้ คงมีค่ามหาศาล"           "ผมว่า ทับทิมเม็ดนั้นคงขายได้ประมาณครึ่งล้านนะ" ชายหนุ่มตอบเบาๆ น้ำเสียงเรียบปกติ           "ทับทิมเรอะ" อิงกริดกำแขนของเขาไว้แน่น ดวงตาสีฟ้าอ่อนเบิกกว้างด้วยความพิศวงงงงัน "คุณ -- คุณหมายความว่าพระพุทธรูปองค์นั้น เป็นทองแท้เหรอคะ"           "ทุกตารางนิ้วเป็นทองคำแท้แน่นอน!"           "เหลือเชื่อจริงๆ !   คราวนี้คุณก็ซื้อหุ้นบริษัทอัลลิสันได้แล้วสินะ!  แต่ถ้าจะให้ดี คุณน่าจะซื้อบริษัทคู่แข่งของเขามาบริหารเองเลย!"           "ถ้าขายทุกอย่างที่เราเจอ ผมอาจกลายเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของไอบีเอ็มไปเลยก็ได้นะ!"           แพทริกจับแขนผู้ช่วยสาวที่ยังตะลึงนิ่งอึ้งอยู่ แล้วโชว์กล่องเครื่องประดับ พร้อมกับถ้วยแก้ว ก่อนที่จะเล่าเรื่องภาพวาดและเครื่องเคลือบดินเผาให้ฟัง จากคุณ : 'ณวรา' - [ 6 พ.ค. 46 00:43:31 A:203.107.194.102 X: ]

ความคิดเห็นที่ 43 มาได้จังหวะจิงๆ เลยนะ คุณเลขา จากคุณ : sun - [ 6 พ.ค. 46 09:20:04 A:202.59.254.47 X: ]

ความคิดเห็นที่ 44 แล้วเมื่อไหร่จะบอกความจริงเขาไปเสียที .. จากคุณ : scottie - [ 6 พ.ค. 46 11:58:02 ]

ความคิดเห็นที่ 45 อ่านแล้วก็มาแปะให้กำลังใจคนแปลตามธรรมเนียมค่ะ สงสารนางเอกจัง ไม่ได้สารภาพสักที ว้า แล้วอย่างงี้เมื่อไหร่จะลงเอยกันด้วยดีล่ะเนี่ย จากคุณ : หมูปุ้ย - [ 6 พ.ค. 46 13:06:53 ]

ความคิดเห็นที่ 46 โธ่ อีกนิดเดียว อิงกริดนี่ขัดจังหวะเสียจริงๆ เฮ้อ ........ แล้วตอนต่อไปจะเป็นยังไงนะ เอามาแปะต่อ อีกนะค่ะ จากคุณ : zeasa - [ 6 พ.ค. 46 19:00:52 A:203.170.129.28 X: ]

ความคิดเห็นที่ 47 แอบเป็นนินจาแฝงกายมานาน คราวนี้มาลงชื่อให้กำลังใจคนแปลค่ะ รีบมาpost ต่อไวๆนะคะ (ยัยอิงกริดนี่ กขค ของแท้) จากคุณ : temp - [ 6 พ.ค. 46 19:11:02 A:202.183.180.21 X: ]

ความคิดเห็นที่ 48 อยากจะกระซิบบอกนักอ่านทั้งหลายว่า ไม่ช้าไม่นานหรอก เดี๋ยวความจริงก็จะปรากฏ ตอนนี้ ให้เทสซาอ้าปากค้าง จะบอก..จะบอก แล้วไม่ได้บอกไปก่อนนะคะ ;) เพราะถ้าแพทริกรู้แล้ว มันก็เดินเรื่องต่อไม่ได้อ่ะ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~           สีหน้าของหล่อนเต็มไปด้วยความปลื้มปีติ ผิวขาวเผือดเปลี่ยนเป็นสีชมพูเรื่อๆ แววตาที่ตามปกติจะเย็นชา มาบัดนี้ มีแต่แววตื่นเต้นยินดีอยู่เต็มเปี่ยม ถึงจะดูดีอยู่เสมอไม่ว่าเวลาใด แต่ในวินาทีนี้ อิงกริดทั้งดูดี ดูงาม ทั้งสวยรวยเสน่ห์เสียจนไม่ว่าใครที่เห็นก็อดชื่นชมหลงใหลไม่ได้  เทสซาเห็นเจ้านายหนุ่มจ้องดูผู้ช่วยสาวอย่างไม่วางตา เธอตัดสินใจที่จะปิดปากเงียบ ยังไม่บอกความจริงให้เขารู้           หญิงสาวพลันรู้สึกท้อแท้ ซึ่งไม่ค่อยจะเกิดขึ้นบ่อยนัก เพราะเธอมีอุปนิสัยเป็นนักสู้ แต่หลังจากที่เฝ้ามองอิงกริดยืนเคียงคู่กับแพทริก ศีรษะที่ปกคลุมด้วยผมสีทองเงินยวงนั้นได้ระดับอยู่ที่ปากของชายหนุ่ม เธอต้องยอมรับว่า ไม่มีประโยชน์อีกต่อไปที่จะหลอกตัวเองว่า สาวที่สูงร้อยห้าสิบห้าเซนติเมตรจะดูดีกว่า เด่นกว่า ต้องตาต้องใจกว่าสาวที่สูงร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร             "จะให้ช่วยรื้อกล่องอื่นๆ ด้วยมั้ยคะ" อิงกริดถาม           "ไม่ล่ะ ขอบคุณ เราทำกันเสร็จแล้ว ผมกำลังจะเอาพวกนี้ไปรวมกับของอื่นๆ แล้วเรียกคริสตี้เข้ามาประเมินราคาให้รู้แน่กันไปเลย"           "คุณน่าจะโทรหาคุณจอห์น อัลลิสันด้วยนะคะ แล้วบอกเขาว่า คุณตัดสินใจจะซื้อหุ้นที่เขาเสนอขายแล้ว"           "ยังก่อน รอจนกว่าผมจะรู้ว่าทั้งหมดนี้มีมูลค่าเท่าไร"           "จะรอไปทำไมล่ะคะ แค่ภาพวาดอย่างเดียว คุณก็มีเงินเกินพอที่จะซื้อหุ้นได้แล้ว"           "ผมยังอยากได้ความเห็นของคริสตี้อยู่ดี"           "ก็ตามใจค่ะ" ถึงอิงกริดจะตอบเสียงอ่อนๆ แบบไม่ใส่ใจ แต่เทสซาก็เห็นมือที่กำแน่นทั้งสองข้างของเจ้าหล่อน           "ถ้าเธอช่วยงานคุณฮาร์เปอร์เสร็จเรียบร้อยแล้ว" อิงกริดหันกลับมาพูดกับเทสซาเมื่อเดินถึงประตูทางออก "ลงไปช่วยเปโดรขัดเครื่องเงินหน่อย"           "ผมอยากให้เทสซาช่วยงานตรงนี้!" แพทริกพูดขัด ทำให้ผู้ช่วยสาวของเขายักไหล่ แล้วเดินจากไป           "ขอบคุณค่ะ ที่ช่วยฉันไว้  คุณอิงกริดรู้ดีว่าฉันไม่ชอบขัดเครื่องเงินเป็นที่สุด!"           "มากกว่าที่ไม่ชอบรับคำสั่งจากอิงกริดหรือเปล่า"           "ก็เธอตามจิกฉันตลอดเวลานี่คะ"           "บางที เขาอาจจะคิดก็ได้ว่าถ้าไม่ทำอย่างนั้น คุณก็จะหลบ ไม่ยอมทำงาน"           "นี่! ถ้าคุณกำลังจะบอกว่าฉันขี้เกียจล่ะก้อ---" เทสซาแหวกลับ แต่โทสะกลับจางลงเมื่อเห็นสีหน้าขำๆ ของแพทริก           "ไม่รู้เป็นอะไร แต่ผมชอบแหย่ให้คุณโกรธจัง" เขาสารภาพ "และพนันกันก็ได้ว่า อิงกริดก็ชอบเหมือนกัน ถ้าคุณเป็นผู้ใหญ่กว่านี้สักหน่อย คุณคงไม่งับเบ็ดที่อิงกริดหย่อนล่อมาทุกครั้งเป็นแน่"           "ถ้าคุณอิงกริดเป็นผู้ใหญ่กว่านี้ เธอคงไม่เหวี่ยงเบ็ดมาที่ฉันหรอกค่ะ!"           ชายหนุ่มหัวร่อเสียงดัง แต่เทสซาโกรธเกินกว่าที่จะร่วมขำด้วย แม้จะเห็นด้วยว่าคำแนะนำของเขานั้นมีเหตุผล แต่ยากที่จะทำตาม  เพราะในเวลาปกติ  หญิงสาวจะเห็นเป็นเรื่องตลกถ้ามีใครสักคนมาทำท่าทางพูดจาแสดงให้เห็นความอิจฉาริษยาอย่างโจ่งแจ้งอย่างที่อิงกริดทำอยู่ แต่อะไรที่เคยทำเคยรู้สึกในเวลาปกติ มักจะกลายเป็นสิ่งที่ไม่ปกติ เมื่อมีความรักเข้ามาพัวพันยุ่งเกี่ยวด้วย !           "เอ้า เลิกโกรธ หยุดเป็นมังกรพ่นไฟได้แล้ว มาใช้พลังงานช่วยผมทำสิ่งที่เป็นประโยชน์ดีกว่า" แพทริกว่า แล้วยกกล่องหนังที่ใส่เครื่องประดับ พร้อมกับเดินนำลงไปที่ห้องนอนชั้นล่าง จากคุณ : 'ณวรา' - [ 6 พ.ค. 46 23:31:22 A:203.107.199.140 X: ]

ความคิดเห็นที่ 49           สองวันต่อมา ผู้เชี่ยวชาญทางด้านวัตถุโบราณมาประเมินราคา และความเครียดก็เข้ามาเยือนทุกคนตลอดเวลาที่รอคอยคำตอบนานถึงหนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้น เมื่อแพทริกได้รับแจ้งราคาประเมินเป็นเงินจำนวนที่สูงค่ามหาศาล           ชายหนุ่มรู้ดีว่า คงจะปิดช่าวไว้ไม่ได้ และพวกสื่อจะพากันมะรุมมะตุ้มขอสัมภาษณ์ทำข่าวเป็นแน่  จึงตัดสินใจบินไปหาจอห์น อัลลิสันที่อเมริกา ทิ้งให้อิงกริดรับหน้าสื่อต่างๆ ที่พากันมาจอดรถทำข่าวแน่นหน้าคฤหาสน์แต่เพียงคนเดียว           เทสซาไม่อยากถูกถ่ายรูปเป็นข่าวเช่นกัน จึงแกล้งทำป่วยจากอาหารเป็นพิษ และเก็บตัวเงียบอยู่ในบ้านกรีนทรีส์ พร้อมกับขอให้คุณพ่อบ้านและคุณนายวิเธอร์สไม่ต้องพูดพาดพิงถึงเธอว่าเป็นคนพบที่ซ่อนมหาสมบัตินี้           แม้จะไม่เข้าใจว่า ทำไมหญิงสาวถึงไม่อยากจะเป็นคนดังแค่ชั่วเวลาสิบวันก็ตาม  ทั้งสองก็ตกปากรับคำที่จะปิดปากเงียบเช่นเดียวกันกับอิงกริด  เพราะหล่อนย่อมยินดีอยู่แล้วที่จะกันไม่ให้เทสซามีส่วนในข่าวนี้ด้วย           ถึงจะรู้สึกเบื่อที่ต้องเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน เทสซาก็ไม่กล้าที่จะออกไปเดินเล่นในสวน เพราะกลัวว่าอาจมีนักข่าวมาด้อมๆ มองๆ  ขอสัมภาษณ์ถามเธอ 'รู้สึกยังไงกับการพบงานศิลป์ชิ้นสำคัญที่สุดในศตวรรษนี้ข้างๆ บ้าน'           และแล้วความตื่นเต้นก็ซาลง นักข่าวต่างทยอยพากันกลับไปหมด และเทสซาก็กลับไปทำงานที่คฤหาสน์ตามเดิม หลังจากที่หายจากอาการแกล้งป่วย           "มาได้ถูกจังหวะจริงนะหนู" คุณนายวิเธอร์สทักทาย "คุณแพทริกบินกลับมาเมื่อคืนพอดี"           "แล้วเค้าเป็นยังไงบ้างล่ะคะ"           "สบายดีจ้ะ แต่เดี๋ยวจะเอาของขวัญที่คุณแพทริกซื้อกลับมาฝากป้าให้หนูดู เสื้อโค้ตขนสัตว์แคชเมียร์แท้เชียวนะ นุ้มนุ่มอย่างเดียวกับที่สมาชิกราชวงศ์ใส่กับเลยล่ะจ้ะ  คุณแพทริกบอกว่า เป็นการ 'ขอบคุณ' ป้าที่ให้หนูขึ้นไปทำความสะอาดห้องใต้หลังคา"           เปโดรหันไปรับเครื่องอินเตอร์คอมที่ดังขึ้น "เจ้านายสั่งให้เทสซาขึ้นไปพบที่ห้องสมุด รีบจี๋"           "เร็วจี๋" หญิงสาวหันไปแก้ภาษาให้หนุ่มสเปน หัวใจเต้นเร็วเป็นสิบเท่าในขณะที่รีบเดินออกไป           เมื่อเห็นร่างสูง แกร่งด้วยกล้ามเนื้อของแพทริก พร้อมกับผิวสีแทนที่เพิ่งได้จากการอาบแดดมาหมาดๆ นั้น ยิ่งเน้นให้ดวงฟ้าสีฟ้าเข้มดูเป็นสีฟ้าจัดมากขึ้น และเทสซาก็ยังไม่สามารถสงบสติอารมณ์ให้นิ่งได้ เธอต้องหายใจยาวลึกหลายครั้ง           "ได้ยินว่า ไม่สบายไปหรือ" แพทริกเอ่ยทัก           "ไม่เป็นอะไรมากหรอกคะ ตอนนี้ รู้สึกดีแล้ว"           และหญิงสาวก็รู้สึกดีจริงๆ เธอมีความสุขมากเกินคำบรรยายใดๆ ที่เห็นเขาอยู่ใกล้ๆ แค่เอื้อม ตาประสานตา แววตาของเทสซานั้นเปี่ยมไปด้วยความรัก ในขณะที่ของชายหนุ่มเต็มไปด้วยปริศนาที่อ่านไม่ออก แพทริกก้าวถอยหลังนิด พร้อมกับชี้ไปที่กล่องใหญ่สามกล่องวางอยู่ข้างผนัง           "สำหรับคุณโดยเฉพาะ  เล็กๆ น้อยๆ จากผมเพื่อเป็นการขอบคุณ"           "ไม่จำเป็นหรอกค่ะ" เธอตอบ สุ้มเสียงไม่สบายใจ           "ผมว่าจำเป็นนะ แต่ถ้าคุณไม่ชอบ จะเอาไปเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นก็ได้"           เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ชอบชุดเครื่องเสียงที่เขาหามาฝาก เพราะมันเป็นสิ่งที่สาวๆ ในวัยเดียวกับที่เทสซาอ้างไว้ ต่างก็ใฝ่ฝันอยากมีไว้ในครอบครอง  หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะคิดว่า แพทริกจะให้อะไร หากเขารู้จักตัวตนที่แท้จริงของเธอ เพราะเห็นได้ชัดว่า เจ้านายหนุ่มเลือกเฟ้นหาของขวัญชิ้นนี้มาให้เธอโดยเฉพาะจริงๆ           เทสซาก้มหน้า น้ำตารื้นขอบตาขึ้นมาทันที "ชอบค่ะ คุณแพทริก -- เอ่อ คุณฮาร์เปอร์"           "เรียกผมแพทริกเถอะ" เขาขัด หางเสียงกระด้าง "ผมว่า เราสนิทพอที่จะเรียกชื่อกันได้แล้ว"           หญิงสาวเงยหน้า ประสานสายตากับเจ้านายหนุ่มอย่างรวดเร็ว  แต่เขารีบเบนสายตาหนี แสดงให้รู้ว่า ยังตั้งใจอย่างแน่วแน่ที่จะต่อต้านความรู้สึกของตัวเอง           "ผมจะให้คุณวิเธอร์สยกไปส่งให้ที่บ้านเย็นนี้ก็แล้วกัน" เขาพูดต่อ           "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันเอาใส่รถของลุง -- เอ่อ ของคุณแอนเดอร์สันไปดีกว่า" จากคุณ : 'ณวรา' - [ 7 พ.ค. 46 00:00:40 A:203.107.199.140 X: ]

ความคิดเห็นที่ 50 มาเร็วดี จากคุณ : ชายกลาง - [ 7 พ.ค. 46 00:54:53 A:203.107.198.230 X: ]

ความคิดเห็นที่ 51 มาเร็วดีครับ จากคุณ : ชายกลาง - [ 7 พ.ค. 46 00:55:14 A:203.107.198.230 X: ]

ความคิดเห็นที่ 52 umm.when he will know la ka ..wa how old is she na ka ... จากคุณ : jaa - [ 7 พ.ค. 46 01:08:51 A:67.34.50.151 X: ]

ความคิดเห็นที่ 53 แต่ตัวเล็กๆ ฉบับกระเป๋าก็น่ารักดีนะ :) จากคุณ : scottie - [ 7 พ.ค. 46 09:52:27 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ไปอ่านที่เวบแล้ว.. เวบน่ารักจังเลยค่ะ..เก๋ดี.. สงสัยตอนแปลฉาก love scene มีเขินไปด้วยหรือเปล่า.. อึ๋ย... ลุ้นอยู่ว่าเมื่อไหร่คุณแพทริค (สนิทพอจะเรียกชื่อได้) จะรู้ซะที.. อิอิ :) จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 7 พ.ค. 46 16:39:01 ]

ความคิดเห็นที่ 55 แงๆๆ ทำไมเจ้าขาตามลิ้งค์ไป  เจอแต่เรื่องสั้น 3 เรื่อง ไม่เจอเรื่องนี้เลยละคะ   จากคุณ : เจ้าขา - [ 7 พ.ค. 46 17:50:57 A:80.213.229.229 X: ]

ความคิดเห็นที่ 56 ฮึ! ยัยอิงกริด อย่านึกว่าสูงกว่าเทสซา แล้วจะได้หัวใจ แพทริกไปครอบครองนะยะ จากคุณ : temp - [ 7 พ.ค. 46 18:05:18 A:202.183.180.42 X: ]

ความคิดเห็นที่ 57 ว้าวววววววววว..... ให้เรียกชื่อซะแล้ว ท่าทางแพทริคจะ ใจอ่อนลงเรื่อยๆ อิ อิ จากคุณ : zeasa - [ 7 พ.ค. 46 21:35:48 A:203.170.143.214 X: ]

ความคิดเห็นที่ 58 อ่านดูแล้วครับ เป็นบทเรียนที่ดีสำหรับท่านผู้ชายทั้งหลาย ผู้หญิงนั้นมักจะปลอมตัวว่าเป็นอีกคนตอนก่อนจะ แต่งงาน  และมักจะปลอมเป็นคนที่เราชอบเสียด้วย แต่พอแต่งแล้วเธอก็กลายไปเป็นอีกคนที่เราที่เราไม่ชอบเลย ซึ่งคือตัวเธอเองจริงๆ ชีช้ำครับ นึกถึงเจ้าฟ้าชายชาลกับเจ้าหญิงไดแอนน่าก็แบบนี้ อย่างพ่อฮาร์เปอร์ของเราไม่ชอบผู้หญิงบ้างาน คุณหญิงเทสซ่าก็ทำตัวเป็นคนว่างงานเสียอย่างนั้นแหละ ทำท่าว่าจะไม่มีอนาคตเสียด้วยซ้ำ แล้วยังเอาอิงกริดมาเป็นข้ออ้างในการปิดบังเสียด้วย น่าสงสารอิงกริด ไม่ได้ทำอะไรเลยก็โดนกล่าวหา จากคุณ : ชายกลาง - [ 8 พ.ค. 46 00:01:47 A:203.107.199.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 59 คุณคิมมี่ - ไม่บอกหรอกว่า แปลไปเขินไปหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ กว่าจะแปลได้หนึ่งวรรค ใช้เวลาเท่ากับ แปลตอนธรรมดาได้สิบวรรคค่ะ คุณเจ้าขา - สงสัยว่าตอนที่คุณเข้าไป เผอิญกำลัง ปลดหน้านี้ออกจากเว็บชั่วคราว เพราะจะเปลี่ยน จากที่แยกเป็นสามตอน รวบเข้าให้เหลือตอนเดียวค่ะ ลองเข้าไปใหม่หรือยังคะ ขอบคุณทุกท่านที่ยังตามอุดหนุนอยู่ ช่วยตามไปให้ถึงตอนจบเลยนะคะ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 8 พ.ค. 46 00:09:38 A:203.107.194.125 X: ]

ความคิดเห็นที่ 60 คุณชายกลางงงงงงงง - เล่นโจมตีเทสซาอย่างนี้เลยเหรอ แล้วจะมีใครมาช่วยแก้ต่างบ้างมั้ยเนี่ย? (ขอคุยก่อน แล้วจะแปะต่อ) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 8 พ.ค. 46 00:13:30 A:203.107.194.125 X: ]

ความคิดเห็นที่ 61           แต่ในตอนสายของเช้าวันนั้น ความรู้สึกปลื้มปีติที่ได้รับของขวัญก็จางหาย เมื่อเทสซาเห็นจี้ห้อยคอประดับพลอยอะควะมารีนสีน้ำทะเลที่เจ้านายหนุ่มซื้อมาฝากอิงกริด เธอไม่ได้อิจฉาเจ้าหล่อน เพียงแต่ไม่มีความสุขเหลืออยู่สักนิด เมื่อคิดได้ว่า จี้ห้อยคอนั้น เป็นของขวัญแบบที่ให้กับคนใกล้ชิด คนรู้ใจกันมากกว่าชุดเครื่องเสียง           เป็นไปได้ไหมที่เธอคาดเดาความรู้สึกของชายหนุ่มผิดไป และที่เขาแสดงอารมณ์พิศวาส ก็เพราะเธอไปยั่วเย้าเขาก่อน และมีแต่เธอที่อยู่กับเขาในเวลานั้น แพทริกก็ได้พูดในทำนองนี้ แต่เธอปฏิเสธที่จะเชื่อเขาเอง! ณ วินาทีนี้ เธอไม่รู้ว่าจะเชื่ออะไรดีแล้ว เธอไม่แน่ใจสักอย่าง           ตามที่ฟังจากคุณนายวิเธอร์ส  อดีตของเจ้านายหนุ่มนั้น เต็มไปด้วยเพื่อนสาวมากมายที่เคยคบ แล้วก็เลิกคบ แล้วใครจะยืนยันล่ะว่า เขาจะเปลี่ยนนิสัยใหม่ได้ในอนาคต?  ปัญหาของหญิงสาวอยู่ที่ว่า ความรักที่มีต่อแพทริกทำให้เธอลืมไปว่า เธอเองก็อาจเป็นแค่หนึ่งในบรรดาสาวๆ ที่เขาคบเล่นๆ  แล้วก็เลิกคบไปจริงๆ ก็ได้           เว้นแต่อิงกริด ที่มีส่วนร่วมในขีวิตของเขาเสมอมา             แพทริกกับอิงกริด อิงกริดกับแพทริก มีแต่สองชื่อนี้ที่ก้องไปมาอยู่ในหัวตลอดเวลา จนเธอนอนไม่หลับทั้งคืน และเมื่อเดินไปทำงานที่คฤหาสน์ในเช้าวันรุ่งขึ้น หญิงสาวมีขอบดำใต้นัยตาทั้งสองข้างอย่างเห็นได้ชัดเจน           "ดูท่าอย่างกับเมื่อคืนนี้ คุณเล่นชุดเครื่องเสียง ฟังเพลงจนไม่ได้หลับไม่ได้นอนทั้งคืนงั้นแหละ" แพทริกพูดเย้า เมื่อเทสซาเอาจดหมายรอบเช้าเข้าไปให้           หญิงสาวพยักหน้ารับ สงสัยว่าเขาจะแสดงทีท่ายังไง ถ้าเธอจะบอกเขาว่า ที่ไม่ได้หลับไม่ได้นอนก็เพราะเขานั่นแหละ           "ผมมีอะไรจะบอก ผมอยากจะให้อะไรคุณเพิ่มขึ้นอีกอย่างด้วย"           "ไม่ต้องแล้ว พอแล้วค่ะ"           "คือ ผมคิดว่าน่าจะให้คุณไปเข้าคอร์สศึกษาเพิ่มเติมเกี่ยวกับงานศิลป์ต่างๆ จะเอามั้ย" เขาพูดต่อ ราวกับว่าไม่ได้ยินคำตอบของเธอ "ที่โซเธอบี้ส์ เขาก็จัดคอร์สพวกนี้เหมือนกัน ดีด้วย และถ้าได้ผ่านการอบรมที่ถูกต้อง บางที เขาอาจรับคุณเข้าทำงานด้วยก็ได้  หรือว่าคุณอยากจะศึกษาระดับปริญญาสาขานี้ล่ะ"          เทสซารู้สึกตื้นตันใจในความกระตือรือร้นของชายหนุ่มที่พยายามจะหาอาชีพให้ แต่เธอไม่ได้แสดงออกให้เขารู้ "ยังพยายามที่จะให้ฉันเรียนต่อเหรอคะ"          "แล้วมันผิดที่ตรงไหนเล่า"          "มันผิดสำหรับฉันค่ะ"          "ทำไมล่ะ ในเมื่อคุณมีความสามารถ คุณแยกแยะได้ว่าชิ้นไหนของแท้ ชิ้นไหนเลียนแบบ ถ้าได้ผ่านการอบรมดีๆ คุณต้อง ----"          "--ได้ขึ้นเป็นหัวหน้าฝ่ายงานศิลป์ของโซเธอบี้ส์แน่นอน"          "ทำไมถึงคิดว่าจะเป็นไปไม่ได้ล่ะ"          หญิงสาวตัดสินใจเล่นตามบทที่เขาเขียนทันที "โอเคค่ะ สมมุติว่าฉันไต่ขึ้นไปยืนที่จุดสูงสุดได้ ทำงานเป็นที่ปรึกษาฝ่ายภาพวาดให้แก่สมเด็จราชินีของเรา คราวนี้ ถ้าฉันเกิดไปตกหลุมรักผู้ชายสักคนที่คิดเหมือนกับคุณเข้า ที่ไม่อยากให้ภรรยามีอาชีพ ไม่อยากให้ออกไปทำงานนอกบ้าน แล้วทีนี้ ฉันจะทำยังไงล่ะคะ"           แพทริกขมวดคิ้วสีน้ำตาลหนาเข้ม และเธอนึกขำที่ทำให้เจ้านายหนุ่มตกหลุมพรางที่ตัวเองขุดไว้ แต่ชายหนุ่มมีไหวพริบพอที่จะอึ้งไปเพียงชั่วขณะก่อนที่จะคิดคำตอบได้ เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ส่ายหน้าให้เธอ           "คุณแม่ของผมทำงานเป็นนักกายภาพบำบัดก่อนจะมาแต่งงานกับคุณพ่อ และผมบอกคุณได้เลยว่า ท่านไม่เคยเสียใจสักครั้งที่ต้องเลิกทำงาน เพื่อมาเป็นแม่บ้านอย่างเดียว"           "เรากำลังพูดถึงผู้หญิงสมัยปัจจุบันนี้นะคะ" เทสซาแย้ง "ถ้าฉันทำงานแทบเป็นแทบตายเพื่อให้ได้ตำแหน่งที่อยากได้ ได้งานที่อยากทำ ฉันจะไม่แลกสิ่งที่ได้มาด้วยน้ำพักน้ำแรงด้วยหยาดเหงื่อของฉันกับแหวนแต่งงานเพียงวงเดียวหรอกค่ะ!  แต่ไม่ว่ายังไง ผู้หญิงเราก็อึดพอที่จะทำทั้งงาน และเป็นภรรยาที่น่ารัก เป็นแม่ที่ดีของลูกได้ในเวลาเดียวกัน"           "แต่ต้องแลกกับอะไรล่ะ ลองคิดดูสิ  เวลาอยู่บ้าน ก็กังวลไปร้อยแปดว่าจะเสียงานเสียการตามคนอื่นไม่ทัน แต่พอไปทำงาน ก็รู้สึกผิดที่ต้องทิ้งลูกไว้บ้าน" แพทริกสั่นศีรษะไปมา จนปอยผมสีเข้มตกลงมาปรกหน้าผาก "ให้ตายสิ! คุณก็รู้ดีอยู่แล้วว่าผมคิดยังไงกับเรื่องนี้"           หญิงสาวเปลี่ยนใจที่จะพลิกบทเล่นให้สนุก           "ฉันดีใจนะคะ ที่เห็นคุณคิดอย่างนั้น" เธอตอบ เสียงใสเหมือนเด็กๆ "คือว่า ที่ฉันสนับสนุนเห็นด้วยกับสาวทำงานอาชีพ ก็เพราะอยากจะแหย่คุณให้อารมณ์เสียเล่นน่ะค่ะ"           "ไม่ต้องพยายามมากหรอก เพราะปกติคุณก็ทำสำเร็จอยู่แล้วล่ะ" ชายหนุ่มตอบอย่างเคืองๆ           "คือ-- เอ่อคือฉันหมายความว่า ถ้าฉันแต่งงาน ฉันจะทุ่มเทเวลาทั้งหมด ทุกนาทีให้แก่สามีเพียงคนเดียวค่ะ"           แพทริกจับจ้องเธอ "คุณจะทำจริงเหรอ"           "แน่นอนค่ะ มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากๆ เหมือนกับได้บรรลุถึงความสำเร็จในชีวิตที่ได้ดูแลบ้านและครอบครัวของตัวเอง ฉันอยากมีลูกอย่างน้อยสักสามคนค่ะ"           "ผมมีพี่น้องตั้งห้าคนนะ" เขาเอ่ยต่อ           "เอ่อ - ห้าก็ดีค่ะ"           "ดีจริงๆ รับรองได้" เจ้านายหนุ่มให้กำลังใจ           "จริงๆ อะเหรอ"           "แต่ถ้ามีสักหก น่าจะดีกว่า แล้วถ้าคุณตกลงที่จะยอมมีลูกเจ็ดคน ผมจะแต่งกับคุณเอง"           "ตั้งเจ็ดคนเลยเหรอ" เธอพูดทวนเสียงหลง           "ถ้ามองจากอีกแง่มุมหนึ่ง มันก็น่าเสียดายนะ ที่เราจะต้องเสียนักแสดงสาวฝีมือดีไปหนึ่งคน เพราะคุณทำให้ซาร่าห์ เบิร์นฮาร์ดดูกลายเป็นมินิ เม้าทส์ไปเลย!"           "อื๊อ!" เทสซาหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที พยายามคิดหาคำโต้ตอบ           เพียงแต่เจ้านายหนุ่มไม่ไห้เวลาเธอมากพอที่จะคิด เขาสาวเท้ามายืนอยู่ตรงหน้า "คุณนี่ ยั่วโมโหได้เก่งที่สุด แสนจะกวนประสาท แล้วยังตีรวน ----"           "โอ้ แพทริกขา!" หญิงสาวห้ามตัวเองไว้ไม่อยู่ โถมเข้าสู่อกอุ่น จากคุณ : 'ณวรา' - [ 8 พ.ค. 46 00:39:56 A:203.107.194.125 X: ]

ความคิดเห็นที่ 62 umm..... want to know na ka ..wa what gonna happen next na ka.. by the way, when he will know la ka ..wa how old is she na ka... i wanna to see his react na ka จากคุณ : Jaa - [ 8 พ.ค. 46 01:04:19 A:66.21.129.104 X: ]

ความคิดเห็นที่ 63 ยิ่งอ่านก็ยิ่งงง จะเอายังไงกันแน่นะคู่นี้ จากคุณ : sun - [ 8 พ.ค. 46 09:07:50 A:202.59.254.222 X: ]

ความคิดเห็นที่ 64 อ้าววว....... จบแล้ว จะเอาอีก อะ ครั้งนี้ขอยาวๆๆ นะค่ะ จากคุณ : zeasa - [ 8 พ.ค. 46 15:52:01 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 65 ฮึ๊ย..กำลังสนุกเลยค่ะ.. อ่านความคิดเห็นของคุณชายกลางแล้ว.. ไม่ค่อยกลางเท่าไหร่นะคะ..อิอิ ถ้าวางตัวเป็นกลางจริง ๆ.. คนที่เปลี่ยนไป.. เป็นไปได้ทั้งสองฝ่าย...เมื่อคนหนึ่งเปลี่ยน.. อีกคนก็ต้องเปลี่ยน..มีเป็นปฏิกิริยาตอบสนอง.. และก็เชื่อว่า.. ไม่มีใครที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง.. ดูจากในเรื่องแล้ว.. เทสซ่าไม่ได้ปลอมเป็นอีกคนเพื่อเอาใจแพทริค.. แต่เปลี่ยนบุคลิค...เพื่อเข้าไปศึกษาแพทริคต่างหาก.. เพื่อต้องการชี้ให้แพทริคเห็นว่า... ..แนวคิดของคนเราไม่ถูกต้อง 100%.. แพรทริคควรจะมองอย่างเป็นกลางมากกว่านี้.. ในเรื่องผู้หญิงทำงานอาชีพ.. เอ๊อ.. มาแก้ต่างแทนเทสซ่าแล้วนะคะคุณณวรา.. แฮ่.. :) จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 8 พ.ค. 46 17:51:58 ]

ความคิดเห็นที่ 66 สงสัยว่าเดี๋ยวเราคงต้องตั้งโต๊ะโต้วาทีกันแล้วล่ะคะ อิอิอิ :) ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~           ชายหนุ่มพยายามถอยหนี แต่มันเป็นเพียงความอยากจะต่อต้านที่ทำไม่สำเร็จ เมื่อสัมผัสกับเรือนกายนุ่มของหญิงสาว ทุกสิ่งพลันเลือนหาย แพทริกส่งเสียงพึมพำในลำคอที่ฟังไม่ได้ศัพท์ แล้วก้มลงหาเรียวปากนุ่ม           เทสซาแนบกายชิดชายหนุ่ม และรู้สึกถึงชีพจรที่เต้นเป็นจังหวะจากพลังหนุ่มที่เริ่มก่อตัว เธอเบียดซุกตัวเข้าไปจนสัมผัสได้ ชายหนุ่มครางในทันที มือแข็งแรงทั้งสองที่เกาะกุมต้นแขนของหญิงสาวยิ่งเพิ่มแรงมากขึ้นเมื่อดึงเธอเข้ามารัดรึงอยู่ในอ้อมกอด ริมฝีปากอุ่นบังคับให้เทสซาต้องแย้มเผยอเรียวปากละมุนของตัวเอง แล้วลิ้นนุ่มก็สอดแทรกตามอารมณ์ที่ร้อนแรงเข้าไปดื่มด่ำความหวานชุ่มชื่นในปากของเธอ พร้อมกับผสมผสานด้วยความหวานฉ่ำจากเจ้าของลิ้นนุ่ม เสียงแหบต่ำจากลำคอสะท้อนถึงไฟปรารถนาของเขาที่อยากจะแทรกเข้าไปในกายเธอด้วยวิถีทางที่ลึกซึ้งกว่า           มืออ่อนนุ่มลูบไล้แผ่นหลัง นวดเฟ้นกล้ามเนื้อกำยำ รับรู้ถึงผิวเนื้อที่สั่นระริกเมื่อต้องสัมผัสของเธอ เทสซารู้สึกราวกับว่ามีอำนาจอยู่ในมือ คลื่นแห่งชัยชนะที่พุ่งพล่านไปทั่วร่างลบล้างความประหม่าเขินอาย ทำให้เธอกล้าพอที่จะเลื่อนไล้มือไปตามต้นขาแกร่งอย่างแผ่วเบา อ้อมผ่านสะโพกที่แข็งแรงมาด้านหน้า เพื่อจะสัมผัสกับกล้ามเนื้อที่เต็มไปด้วยพลังที่เบียดเสียดกับร่างของเธอ           สมองตื้อตัน นึกอะไรไม่ออก คิดอะไรไม่ได้ ทุกอย่างพลันว่างเปล่า รับรู้แต่สิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ที่พาตัวเธอหมุนเร็วขึ้น ๆ  หมุนคว้างลอยไปในวังวนกระแสคลื่นพิศวาสที่เชี่ยวกราก แล้วถูกกระชากกลับสู่ความเป็นจริงอย่างฉับพลันเมื่อเสียงห้วนกระด้างดังขึ้น พร้อมกับมือแข็งแกร่งทั้งสองข้างเขย่าตัวเธอไปมา           เทสซาลืมตาขึ้น เห็นใบหน้าของแพทริกอยู่เบื้องหน้า เธอชอบดูหยาดเหงื่อที่พราวอยู่บนโหนกแก้ม และริมฝีปากอิ่มเต็มได้รูปที่เร้าอารมณ์ของเขา แต่ไม่ชอบฟังคำพูดที่ผ่านออกมาจากปากได้รูปนั้นเสียเลย           "เห็นแก่พระเจ้าเถอะ เทสซา! หยุดทอดสะพาน ยั่วผมเสียทีได้มั้ย!"           "ฉันเปล่านะ"           "ถ้างั้น ก็แสดงได้เหมือนจริงมาก! เห็นชัดๆ ว่าคุณให้ท่าผม!"           "แล้วทำไมถึงใช้เวลาคิดนานนักล่ะ ก่อนจะปฏิเสธน่ะ!"           "แล้วจะให้ผมทำยังไง คุณกอดผมติดแน่นอย่างกับใช้ตราช้าง! คุณต้องหยุดพฤติกรรมอย่างนี้ให้ได้นะ!  ผมบอกคุณก่อนที่จะบินไปอเมริกาแล้วไงว่า ผมไม่เล่นกับเด็กสาวที่ยังไม่โต"          "ก็ฉันไม่ได้อยากให้คุณเล่นด้วยนี่" เธอพยายามให้เขาเชื่อ "อยากให้ทำจริงๆ"          "ไม่มีทาง! ผมจะทำยังไงดีถึงจะให้มันเข้าไปอยู่ในหัวคุณว่า มันเป็นไปไม่ได้  คุณกับผม เราไม่มีอะไรเหมือนกันเลย แล้วยังมีความต้องการความอยากไม่เหมือนกันอีกด้วย นอกจากสิ่งเดียวที่อยากใช้ที่นอนพร้อมกัน"           "คุณอยากมีอะไรกับฉันจริงๆ ด้วย!" หญิงสาวร้อง           แพทริกหลุบตา หลบไม่ให้เธอเห็นดวงตาสีฟ้าจัดคู่นั้น "คุณจะให้ผมทำยังไงล่ะ ในเมื่อผมไม่ได้เป็นโรคกามตายด้าน ยังเป็นปกติเหมือนผู้ชายอื่นทั่วไป  แต่ความอยากเติมเต็มอารมณ์ใคร่นั้น ไม่ใช่ฐานรองรับเพื่อสานความสัมพันธ์กันต่อหรอก"           "แต่มันก็เป็นจุดเริ่มต้นนะ"           "และมันก็จะจบลงโดยเร็วเช่นกัน!" ชายหนุ่มเบี่ยงตัวหลบ เดินตรงไปที่ประตู พร้อมกับเปิดอ้ารอ "ไปเสียเถอะ"           เทสซารู้สึกสั่นสะท้าน "ไปเหรอ จะให้ลาออก ไม่ต้องกลับมาเลยเรอะ"           "ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น" เขาอธิบาย น้ำเสียงหงุดหงิด "แต่เพื่อตัวคุณเอง ถ้าทำได้ก็ดี"           "ก็ฉันไม่อยากไปน่ะ อยากอยู่ต่อ"           ท่าทางของแพทริกลังเลเหมือนตัดสินใจไม่ได้ แต่แล้วก็ถอนใจ "ผมขอเตือนก่อนนะ  ถ้าคุณมีแผนที่จะทำอย่างเมื่อกี้นี้อีก เลิกคิดได้เลย! ถ้ายังเฉียดมาใกล้ผมเพื่อหวังจะทอดสะพาน ยั่วผมอีก คุณจะได้ลาออก ไม่ต้องกลับมาอีกแน่นอน"                            ~~~~~~~~~~จบบทที่สิบสอง~~~~~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 8 พ.ค. 46 21:43:26 A:203.107.195.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 67 ขออภัย ติดเรทมานิดหน่อย แหะ แหะ แหะ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 8 พ.ค. 46 21:45:34 A:203.107.195.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 68 =D จากคุณ : Jaa - [ 8 พ.ค. 46 22:31:13 A:68.211.129.241 X: ]

ความคิดเห็นที่ 69 แล้วแพทริกไม่เฉลียวใจบ้างหรือไงว่าเด็กที่ไหนจะฉลาดอย่างนี้ พอรู้ความจริงแล้วจะรู้สึก .. จะว่าไป เป็นคนทำให้เจอทรัพย์สินตั้งเยอะ ให้แค่เครื่องเสียง 1 ชุด งกจริงๆ กลับไปผ่าตัดต่อดีกว่า เชอะ .. จากคุณ : scottie - [ 9 พ.ค. 46 00:08:41 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ความรักอาจจะทำให้คนตาบอดไปก็ได้ โดยที่ไม่ได้เฉลียวใจเลยว่ามีพิรุธอะไรบ้าง ....... ออกจะเก่งทำธุรกิจ บริหารได้ ออกจะดี แต่ ทำไม..... ไม่สงสัยอะไรเลย จากคุณ : zeasa - [ 9 พ.ค. 46 08:14:40 A:202.133.144.58 X: ]

ความคิดเห็นที่ 71 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2245942/W2245942.html จากคุณ : สองสาย (สองสาย) - [ 9 พ.ค. 46 16:03:31 ]

ความคิดเห็นที่ 72 ตอนที่ 1-2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2054820/W2054820.html ตอนที่ 3 -4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2061663/W2061663.html ตอนที่ 5-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2146017/W2146017.html ตอนที่ 7-8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2173981/W2173981.html ตอนที่ 9-10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2187908/W2187908.html จากคุณ : GTW - [ 25 พ.ค. 46 07:52:24 ]