ความคิดเห็นที่ 1 บทที่สิบสาม ***********           อีกหลายวันต่อมา เทสซาก็ยังครุ่นคิดอยู่เพียงแต่ว่า เรื่องราวระหว่างเธอและแพทริกจะจบลงอย่างไร มันเป็นสิ่งเดียวที่ยังค้างคาใจเธอ หญิงสาวมีทางเลือกสองทาง และไม่ว่าจะเลือกทางใด เธอก็จะตกอยู่ในสถานการณ์ที่ย่ำแย่พอๆ กัน           ตราบเท่าที่ชายหนุ่มยังคิดว่าเธอเป็นสาววัยรุ่นอายุสิบแปด เป็นตายร้ายดียังไง เขาก็คงไม่ยอมรับกับตัวเองว่าเขารักเธอ ในขณะเดียวกัน เทสซาก็ไม่สามารถที่จะบอกให้เขารู้อายุจริงได้ โดยที่ไม่แสดงตัวว่าเธอเป็นศัลยแพทย์ และถ้าทำอย่างนั้น แพทริกก็คงหายวับไปในทันที           ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ก็ตาม เธอคงต้องทำตามบทเดิม ทำตัวเป็นสาวน้อย และภาวนาขอให้เมื่อถึงเวลาที่ต้องบอกความจริง แพทริกคงรักเธอมากจนเลิกคิดอคติต่อต้านสาวทำงานอาชีพ และยอมให้เธอทำงานต่อไปได้            แต่ปัญหาหลักในขณะนี้ก็คือ เธอแข็งแรงพอที่จะกลับไปทำงานภายในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้า  จิตสำนึกและความรับผิดชอบคงไม่ยอมให้เธออยู่ต่อเป็นแน่ แต่ถ้าเธอเดินหมากดีๆ ยังพอมีเวลาทำทุกอย่างให้เสร็จได้           หญิงสาวปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปกับความสุขที่หวานชื่น เมื่อนึกถึงแววตาของแพทริกที่บ่งบอกอย่างชัดเจนว่าต้องการเธอ ยามที่อยู่ด้วยกันสองคน           แต่เขาต้องการคนไหนล่ะ สาวน้อยวัยรุ่นที่ไม่มีภาระ - คนที่คิดว่าคือเธอ หรือหญิงสาวที่รุ่มร้อนเต็มไปด้วยความรัก เหมือนยามที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา  เทสซาทำหน้านิ่วคิ้วขมวด เจ้านายหนุ่มไม่เห็นความแตกต่างเลยหรือไง ระหว่างเทสซาแม่สาวน้อย กับหญิงสาวที่เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวที่สนองคืนจุมพิตของเขา - แต่เท่าที่ผ่านมา แพทริกไม่เคยสังเกตเห็นความแตกต่างสักนิดเดียว เทสซารู้สึกเศร้าใจ สงสัยครามครันว่า ผู้ชายทั้งโลกจะตาบอดเหมือนกันหมดหรือไม่           หญิงสาวเข้าไปในห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารว่าง คุณวิเธอร์สและภรรยาหยุดพักในช่วงบ่าย เนื้อและผักสลัดที่เป็นอาหารค่ำได้เตรียมไว้เรียบร้อยแล้วและเก็บไว้ในตู้เย็น เธอมีหน้าที่เพียงแต่ทำอาหารว่างตอนบ่ายเท่านั้น           เทสซากำลังยกถาดเค้กช็อกโกแลตไปวางบนรถเข็นอาหาร เมื่อเสียงโทรศัพท์เรียกเข้าจากบ๊อบบี้ โชคดีที่เธออยู่แต่ลำพังในห้องครัว แต่กระนั้น ก็ยังพูดเสียงเบา           "รู้ได้ไงว่า ฉันอยู่ที่เบอร์นี้"           "ก็ผมโทรไปหาลูกจ้างของหมอที่แฟลต แล้วหล่อนก็ให้เบอร์ของคุณพ่อทูนหัวของหมอ พอโทรไป ก็เจอคุณแม่บ้านรับสาย ผมเลยบอกว่ามีเรื่องด่วนต้องพูดกับคุณ เท่านั้นแหละ เลยได้เบอร์นี้มาเลย เอ๊ะ.. หมอมีบ้านอยู่ต่างจังหวัดตั้งสองหลังเลยเรอะ หรือหมออยู่กับเพือนชายที่รู้ใจกันแน่"           "ฉลาดจริงที่เดาถูก!" เธอพูดหยอกเล่น "แต่มีเรื่องด่วนอะไรขนาดนี้ล่ะ"           "ผมกำลังจะบินไปบราซิล จะไปอยู่สักสองเดือน เศรษฐีไร่ปศุสัตว์ที่นั่นติดต่อกับแกลเลอลี่ ขอให้ผมไปแกะสลักลายบนขอบกำแพงในห้องรับแขกให้เป็นรูปกีฬาโปโล คุณเกรย์บอกว่า ค่าจ้างดีมากๆ จนปฏิเสธไม่ลง"           หญิงสาวอดนึกขำไม่ได้ทุกครั้งที่ได้ยินลุงเกรแฮม กอสเตอร์ ผู้ที่แสนจะใจดีแต่เข้มงวดมากๆ ถูกเรียกย่อๆ ว่า คุณเกรย์ และบ๊อบบี้คงเป็นศิลปีนคนเดียวของลุงเกรแฮมที่กล้าเรียกลุงด้วยชื่อย่ออย่างนั้น!           "คิดดูสิครับ ตั้งสองหมื่นห้าพันปอนด์แค่ค่าจ้างอย่างเดียว แล้วยังให้ค่าใช้จ่ายต่างหากอีกด้วย ไม่น้อยเลยนะ! " บ๊อบบี้เล่าให้ฟัง           " ไม่น้อยจริงๆ ด้วย ดีทีเดียวแหละ" เธอดีใจด้วย "แล้วมันจะทำให้ต้องเปิดการแสดงงานชิ้นใหม่ล่าช้าไปหรือเปล่าล่ะ"           "ไม่เลย ผมทำส่วนของผมเสร็จเรียบร้อยแล้ว ส่วนที่เหลือเป็นของแจ๊ค พอผมกลับมาจากบราซิล ก็แค่แต่งรายละเอียดนิดๆ หน่อยๆ เท่านั้นเองครับ"           "แล้วอย่าลืมส่งโปสการ์ดมาเล่าให้ฟังด้วยล่ะ"           "ไม่แน่นะ บางทีผมอาจส่งการ์ดเชิญมาให้หมอบินไปเที่ยวเลยก็ได้ คือว่าเจ้าของบ้านจะจัดบ้านพักรับรองอีกหลังเตรียมไว้ให้ผมอยู่คนเดียวน่ะ"           "อย่ามายั่วกิเลสกันนะ!"           เทสซายิ้มอย่างมีความสุขเมื่อวางหูโทรศัพท์คืนที่ แต่พอหันกลับไปยังรถเข็น เธอถึงเห็นว่า แพทริกกำลังยืนพิงขอบประตูห้องครัว จากคุณ : 'ณวรา' - [ 8 พ.ค. 46 22:00:09 A:203.107.195.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 อ้าว แหม กำลังสงสัยอยู่พอดี ใจเดียวกับคนแต่งเลยแฮะ ฮี่ ฮี่ จากคุณ : scottie - [ 9 พ.ค. 46 01:39:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 next next ka plz จากคุณ : xyz - [ 9 พ.ค. 46 01:56:54 A:136.142.21.94 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 คุณณวราใจร้าย เอามาเรียกน้ำย่อยแค่นิดหน่อยแล้วจานหลักหละคะหายไปไหน ยังไม่อิ่มเลย จากคุณ : aor - [ 9 พ.ค. 46 08:15:54 A:203.213.99.175 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 แงๆๆๆๆ ทำไมตัดตอนกันอย่างนี้ล่ะค่ะ คุณณวราค่า ขออีกนิดให้หายสงสัยก็ไม่ได้ ~~~>_<~~~ จากคุณ : zeasa - [ 9 พ.ค. 46 08:22:01 A:202.133.144.58 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 how come ..you post like this ka .......really what to know na ka ...wa what gonna happen.... จากคุณ : Jaa - [ 9 พ.ค. 46 10:20:34 A:172.135.135.31 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 เพิ่งได้อ่านค่ะ สนุกมากๆเลย แต่ทำไมตอนนี้สั้นจังอ่ะ ที่เหลือไปไหนคะ... จากคุณ : หนอนน้อย - [ 9 พ.ค. 46 15:30:14 A:203.185.132.124 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 khun Nawara,,ka see you monday na ka...( i'am out of town ka..) จากคุณ : Jaa - [ 9 พ.ค. 46 20:13:29 A:68.211.129.241 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9  ตามไปอ่านอีกรอบ  ได้อ่านสมใจแล้วค่ะ  แปลได้สละสสวยราบรื่นดีค่ะ  มีแค่บางคำที่สะดุด  เทียบแล้วก็ประมาณ  5 % ในร้อย  แต่ก็แล้วแต่ความคิดเห็นของแต่ละบุคคลนะคะ  โดยรวมแล้วดีค่ะ จากคุณ : เจ้าขา - [ 9 พ.ค. 46 20:57:17 A:80.213.229.229 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 อิอิอิ อย่างนี้เขาเรียกว่า เทคนิกในการโพสต์ค่ะ :-) แต่ความจริงก็มีอยู่ว่า แปลไม่ทัน! ขออภัย:      คุณ aor (ที่ทานไม่อิ่ม แต่อิ่มมากก็ไม่ดี เดี๋ยวอ้วน)                 คุณ zeasa (ที่ต้องเสียน้ำตา แงๆๆๆๆๆ )                 คุณ Jaa (ที่อยากอ่านม้ากมาก แต่ต้องอดอ่านจนถึงวันจันทร์                              เที่ยวให้สนุกนะคะ) คุณ scottie - สงสัยข้อไหนเอ่ย ใช่ที่ว่า ผู้ชายทั้งโลกจจะตาบอดเหมือนกันหมดหรือไม่                   อิอิ คนแปลก็สงสัยเหมือนกันค่ะ แต่ความรักคงทำให้ตาบอดมากกว่า คุณหนอนน้อย -  ขอบคุณค่ะที่ว่าสนุกมาก คุณเจ้าขา - ผ่านได้ 95 ก็ดีใจแล้วค่ะ  กะผ่านแค่ 70 เท่านั้น เพราะเป็นหนแรกที่แปล                love scenes กำลังคิดว่าคราวหน้าจะลองที่หวือหวากว่านี้ อิอิอิ คุณ xyz - อ่านต่อได้เลยค่ะ :-) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 10 พ.ค. 46 01:43:10 A:203.107.192.123 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11           เหมือนเช่นเคย ชายหนุ่มแต่งกายสไตล์สบายๆ แต่เป็นชุดเสื้อผ้าราคาแพง เธอไม่เคยเห็นเขาในลักษณะที่แต่งกายไม่เรียบร้อย หรือยู่ยี่ซอมซ่อไหล่งุ้มเหมือนศาสตราจารย์สติเฟื่องสักที มีแต่ชายหนุ่มร่างสูงเพรียว ที่ดูเนี้ยบราวกับว่าเพิ่งก้าวออกมาจากนิตยสารโว้ค เขาคงเพิ่งว่ายน้ำเสร็จมาไม่นาน เพราะผมสีน้ำตาลเข้มจนเทียบได้กับสีไม้มะฮอกกานียังดูชื้นแนบติดศีรษะ           "แฟนโทรมาหาหรือไง" เจ้านายหนุ่มถามขึ้น มือกอดอกหลวมๆ           "เพื่อนค่ะ" เธอบอก           "ฟังจากน้ำเสียงที่คุยกัน เหมือนกับเพื่อนรักนะ"           "ค่ะ เพื่อนรักกันมาก แต่ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด" เสียงกาต้มน้ำไฟฟ้าที่ดังขึ้น ช่วยหญิงสาวไว้ทัน เธอหันไปยกกาต้มน้ำ "คุณจะทานอาหารว่างในห้องทำงาน หรือในห้องนั่งเล่นกับคนอื่นคะ"           "ในนี้ดีกว่า เพราะเดี๋ยวผมก็ต้องไปจัดกระเป๋าเตรียมเดินทางแล้ว"           "จะไปไหนหรือคะ"           "อเมริกา จะบินพรุ่งนี้เช้า"           "ด่วนยังงั้นเลยเหรอ"           "ขอโทษทีที่เวลาผมจะไปไหนมาไหน แล้วลืมบอกให้คุณรู้ก่อน! "           "ทีคุณยังสนใจทุกอย่างที่ฉันทำเลย"           "ผมสนใจแต่ว่า คุณจะทำอะไรให้มันเกิดเป็นเรื่องขึ้นมาต่างหาก" คราวนี้ เขาว่าย้อนเธอคืน "โตเป็นสาวแล้ว ยังอยู่ไม่สุขชอบหาเรื่อง ต้องคอยให้คนอื่นมาเฝ้าดู!"           "ยินดีที่จะให้คุณมาเฝ้าดูค่ะ วันไหนก็ได้!" แล้วเธอก็จงใจเลียริมฝีปากล่างอย่างช้าๆ           "เลิกทำอย่างนั้นซะ เทสซา  ผมไม่ยอมเดินข้ามสะพานของคุณหรอก  อย่ามาเสียเวลาเลย"           "คุณกลัวว่า จะหยุดตัวเองไม่ได้ล่ะสิ"           "ผมกลัวว่า จะเป็นคุณนั่นแหละที่หยุดตัวเองไม่ได้ และการคบผู้ชายไม่เลือกนั้น เป็นอันตรายต่อตัวเอง รู้หรือเปล่า"           "แค่ฉันโอนอ่อนผ่อนตามคุณ ไม่ได้หมายความว่าฉันคบผู้ชายไม่เลือกนะคะ"           "แล้วยังมีอีก" เขาพูดต่อ เหมือนกับว่าไม่ได้ยินที่เธอตอบ "ถ้ากำลังคิดหาผู้ชายเพื่อแต่งงานด้วย ทำไมในนิตยสารผู้หญิงที่มีอยู่เกลื่อนตลาดไม่เคยเขียนไว้บ้างหรือไงว่า อย่ายอมให้ชายเชยชมได้ง่ายๆ ยิ่งยาก ชายยิ่งเห็นค่า "           "ฉันยอมให้คุณทำอะไรที่ไหนกัน"           "ก็เพราะผมยังไม่ได้ขอคุณน่ะสิ! "           เทสซาอึ้งไปชั่วขณะ ลังเลไม่แน่ใจก่อนที่จะตอบ "คุณพูดถูก เพราะถ้าคุณขอ ฉันก็คงยอม" จากคุณ : 'ณวรา' - [ 10 พ.ค. 46 01:51:22 A:203.107.192.123 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาตามอ่านค่า... จะได้อ่านต่อมั้ยน้า... นางเอกเราช่างยั่วเสียจริง :P จากคุณ : หนอนน้อย - [ 10 พ.ค. 46 02:07:32 A:202.57.180.18 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13           นัยน์ตาของชายหนุ่มฉายประกายวับ ก่อนจะรีบหันหน้าไปทางอื่น พร้อมกับทรุดลงนั่งคร่อมเก้าอี้ข้างโต๊ะทานอาหาร "เป็นสาวเป็นนาง ไม่สมควรจะพูดยั่วเปิดทางให้ผู้ชาย"           "ฉันไม่ได้ยั่ว ไม่ได้เปิดทาง ฉันหมายความอย่างนั้นจริงๆ"           "หยุดเถอะ เทสซา" เขาพูดย้ำ           น้ำเสียงที่เน้นหนักของแพทริกบ่งบอกให้รู้ว่า เขาไม่ต้องการคำโต้แย้งใดๆ จากเธออีก หญิงสาวตกลงใจที่จะลดอุณหภูมิรอบๆ ตัวให้เย็นลง ยังไงเสีย เขาก็จะไม่อยู่หลายวัน ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะทำเรื่องให้เป็นประเด็นร้อนขึ้นมาอีก           "สนใจเค้กช็อกโกแลตสักชิ้นมั้ยคะ" เธอถามเสียงใส           "ถ้าเปลี่ยนเป็นแซนด์วิชได้ก็จะดี แต่ไม่ใช่แผ่นหนาเป็นนิ้ว แถมขอบยังยึกยืออย่างคราวที่แล้วนะ"           หญิงสาวไม่ตอบ หยิบขนมปังออกมาหั่นเป็นแผ่นบางๆ หลายแผ่น           "ฝีมือดี" เขาพูดกระเซ้า "เดี๋ยวนี้ใช้มีดได้ดีขึ้นมากกว่าเมื่อก่อนแล้วนะ"           เทสซาซ่อนยิ้มไว้ในหน้า แล้วเอ่ยขึ้นว่า "ตอนเด็กๆ  ฉันใฝ่ฝันอยากจะเป็นหมอผ่าตัดรักษาคนไข้ม้ากมาก"           แพทริกหัวเราะ "หมอผ่าตัดรักษาต้นไม้น่ะไม่ว่า แต่ถ้ารักษาคน ไม่มีทางแน่ๆ!"           "สักวันหนึ่งเถอะ คุณแพทริก ฮาร์เปอร์  ฉันจะทำให้คุณหัวเราะไม่ออกทีเดียว! "           "ผมจะหัวเราะไม่ออกก็คงตอนที่ผมนอนอยู่บนเตียงผ่าตัด แล้วคุณยืนถือมีดผ่าตัดอยู่ข้างๆ ล่ะมั้ง!"           โอกาสของเธอมาถึงแล้ว แต่เขากำลังจะเดินทางไปอเมริกาในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า หญิงสาวจึงไม่อยากจะเสี่ยง           "แซนด์วิชของผมล่ะ"           เทสซารีบใส่แผ่นชีสสองแผ่นตามด้วยผักดอง ก่อนที่จะส่งให้เจ้านายหนุ่ม           "ให้ฉันขับรถไปส่งคุณที่สนามบินนะคะ" เธอพูดโพล่งขึ้น           "ผมจะไปกับอิงกริด"           เขาหมายความว่า หล่อนจะเดินทางไปอเมริกาด้วยหรือไง เทสซากลืนคำถามกลับลงไปทันที           "อย่าทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของผมหน่อยเลย" แพทริกอ่านสีหน้าของเธอได้ไม่ผิด "อิงกริดไม่ได้ไปอเมริกากับผมด้วยหรอก แต่ถึงเธอจะไปด้วย ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ"           "ฉันเพียงแต่คิดว่า คุณน่าจะทำอะไรที่มันเข้าท่ากว่านี้"           "และผมก็คิดเหมือนกันว่า คุณควรเลิกยุ่งกับชีวิตของผมได้แล้ว อีกไม่กี่สัปดาห์จากนี้ ก็จะมีคนอื่นมาทำงานแทนคุณ พอกลับไปสู่แวดวงเพื่อนฝูงเดิม ผมก็จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของอดีตที่ตื่นเต้นสนุกสนานของคุณ"           "ฉันอยากจะให้คุณเป็นส่วนหนึ่งของปัจจุบันของฉันมากกว่า" เทสซาประสานสายตาแน่วแน่กับชายหนุ่ม แต่แล้วก็ค่อยๆ อ่อนลง เพราะยิ่งสบตาสีฟ้าจัดคู่นั้นนานเท่าไร เธอยิ่งควบคุมตัวเองไม่ได้มากเท่านั้น เนื้อตัวเริ่มสั่นนิดๆ ริมฝีปากเผยอ ฉ่ำไปด้วยอารมณ์           "บอกแล้วไงว่าให้หยุดทำอย่างนั้นซะ!" ชายหนุ่มพูดเสียงเข้ม แล้วถือจานอาหารเดินออกจากห้องครัวไป จากคุณ : 'ณวรา' - [ 10 พ.ค. 46 02:07:59 A:203.107.192.123 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 ว้าว! นางเอกของเรานี่ ก็ช่างยั่วจริงๆเลยนะคะเนี่ย จากคุณ : Gades - [ 11 พ.ค. 46 09:38:36 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ผมไปค้นประวัติของทั้งคู่มาแล้วครับ เมื่อร้อยกว่าปีก่อนแพททริกเกิดเป็นนายร้อยทหาร มีความฉลาดความรู้ความสามารถมาก แต่เป็นคนจน รักกับนางเอกที่เป็นคนสูงศักดิ์ นางเอกถูกยกให้ไปแต่งงานกับคนอื่น พระเอกทนไม่ได้เลยออกบวชเป็นบาทหลวง เที่ยวไปที่ต่างๆ  เทศนาสั่งสอนพระคัมภีร์ และแนะนำความรู้ต่างๆให้ชาวบ้าน แต่ก็ไม่เคยหยุดรักนางเอกเลย ส่วนนางเอกแต่งงานแล้วไม่มีลูก จึงเที่ยวไปเก็บเด็กข้างถนนมาเลี้ยง และคิดถึงพระเอกจนวันตาย ชาตินี้พระเอกถึงได้ฉลาดและร่ำรวย นางเอกจึงมาเป็นแพทย์ และทึ่ต้องตามตื๊อพระเอกเพราะชาติที่แล้ว ไม่กล้าตัดสินใจแต่งงานกับพระเอกครับ และที่พระเอกเล่นตัวนั้นเพราะยังเข็ดไม่หาย จากคุณ : ชายกลาง - [ 11 พ.ค. 46 23:53:03 A:203.107.200.202 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 ถ้าต้องผ่าตัดแพทริกจริงๆ สงสัยเทสซาทำไม่ได้แน่เลย แต่ถ้าเป็นเรา มาดูถูกกันแบบนี้ คงไม่ง้อแล้ว .. กำลังสงัยว่าทำไมตาแพทริกถึงดูไม่ออกว่าเทสซ่าน่ะเป็นสาวแล้ว เด็กเพิ่งจบกับหมอศัลย์ มันต้องแตกต่างกันอยู่แล้วน่ะค่ะ จากคุณ : scottie - [ 12 พ.ค. 46 09:26:58 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ชอบมากเลยค่ะ เรื่องนี้  เพิ่งเคยอ่านงานเขียนของคุณ ณวรา  จะติดตามต่อไปเรื่อย ๆ ค่ะ   พี จากคุณ : sriamporn@nna.co.th - [ 12 พ.ค. 46 14:59:56 A:203.146.68.14 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 ิอิอิ เทสซ่า๋จ๋า..... มาต่อเร็วๆนะค่ะ จากคุณ : จันทร์เจ้า...ขา - [ 12 พ.ค. 46 16:43:22 A:203.146.6.89 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 ต้องจับ แพทริคมาให้เทสซา เจือนซะหน่อยจะได้รู้สึก อิ อิ จากคุณ : zeasa - [ 12 พ.ค. 46 20:25:27 A:203.118.91.104 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 ประทับใจกับข้อมูลที่คุณชายกลางหามาได้ม้ากมาก ไม่ทราบเสิรช์หาจาก google.com หรือเปล่าคะ ประวัติตอนนี้ คนเขียนเขาพลาดไปจริงๆ นะ แต่น่าสนใจมากที่เดียว ศึกษาได้รู้ถึงว่า ทำไมแพทริกถึงได้เล่นตัวขนาดนี้ อิอิอิ คุณ scottie ถ้าให้เดาก็คงเป็นเพราะเด็กสาวฝรั่งนั้น พอแตกสาวก็กร้านแดดกร้านลม เก่งกาจในด้าน ความสัมพันธ์กับหนุ่มกันแล้ว หน้าตาท่าทางก็อาจ จะดูแก่เกินอายุ ในขณะที่เทสซามัวแต่เรื่องอื่นไม่ยุ่ง มุ่งแต่งาน ก็เลยอาจดูอ่อนกว่าอายุจริง แถมยังฉบับ กระเป๋าเสียอีก พ่อแพทริกที่เก่งแต่เรื่องงาน ก็เลยดู ไม่ออกล่ะมั้งคะ :) คุณศรีอัมพร - ดีใจได้คนอ่านเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งแล้ว อิอิ คุณ zeasa - แพทริกจะโดนเจือนหรือไม่ ต้อง wait and see ค่ะ :) คุณจันทร์เจ้า... ขา  - คุณจันทร์เจ้าขา กับคุณเจ้าขา เป็นคนๆ เดียวกันหรือเปล่าคะเนี่ย สงสัย สงสัย จากคุณ : 'ณวรา' - [ 12 พ.ค. 46 22:27:26 A:203.107.194.74 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21           เมื่อแพทริกไม่อยู่  อิงกริดยิ่งชี้นิ้วออกคำสั่งมากขึ้น จนเทสซาต้องแกล้งทำป่วยเป็นหวัด และหยุดพักอยู่กับบ้าน แต่โทรหาเอมมี่ทุกวันเพื่อถามไถ่เรื่องต่างๆ พอรู้ว่าเจ้านายหนุ่มจะกลับมาวันอังคาร เธอจึงกลับไปทำงานที่คฤหาสน์วันจันทร์           "ถ้าหวังจะได้รับเงินค่าจ้างในวันที่ลาป่วย ต้องไปขอใบรับรองจากหมอที่รักษามายื่นด้วย" อิงกริดเริ่มทันที เมื่อเดินสวนกันในห้องเตรียมอาหารของคุณพ่อบ้าน           หญิงสาวพยักหน้ารับ คิดเดาว่ายัยก้อนน้ำแข็งขั้วโลกจะมีปฏิกิริยาอย่างไร ถ้าเธอเขียนใบรับรองเอง ลงชื่อเอง แล้วยื่นส่งให้           "ขำอะไร" อิงกริดถาม น้ำเสียงคาดคั้นเอาคำตอบ           "ไม่มีอะไรค่ะ"           "ถ้าไม่มีอะไร ก็หยุดยิ้ม แล้วกลับไปทำงานต่อได้"           เทสซาขยับไม้ปัดฝุ่นไปมาสองสามทีกลางอากาศตรงหน้าอิงกริด ก่อนที่จะซอยเท้าหนี           คืนนั้น หญิงสาวฝันถึงแพทริก และตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกอยากจะอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม เนื้อแนบเนื้อ  ขาเรียวเนียนก่ายเกี่ยวกับขาแกร่ง  เนินเนื้อผ่องนุ่มแนบชิดกล้ามเนื้อพลังหนุ่ม ไฟปรารถนาลามเลียราวกับลิ้นนุ่มไปทั่วทุกขุมขน เทสซากอดหมอนแนบแน่น           แพทริก ฮาร์เปอร์ - ฉันรักคุณค่ะ! เธอบอกกับตัวเองในขณะที่กำลังเคลื้มหลับ ถ้ารู้ว่าต้องทำอย่างไรเพื่อให้คุณยอมรับว่าคุณก็รักฉันเช่นกัน ฉันจะไม่รีรอที่จะทำเลย           ในวันรุ่งขึ้น เทสซาทำงานอย่างอารมณ์ดี เพราะรู้ว่าเจ้านายหนุ่มจะบินกลับมาวันนี้ เธอนับเวลาถอยหลังเฝ้ารอเมื่อไรเขาจะกลับถึงคฤหาสน์เสียที  หญิงสาวมีงานไม่มากนัก เพราะไม่มีใครขอลาพัก หรือลาป่วย และหลังจากเก็บโต๊ะอาหารกลางวันแล้ว ก็ไม่มีงานเหลือให้ทำต่อ           หากไม่ติดอยู่ที่อิงกริด หญิงสาวคงลงเล่นน้ำในสระที่เจ้านายหนุ่มอนุญาตให้ลูกจ้างทำงานบ้านใช้ได้ถ้าเขาไม่อยู่ แต่ถ้าผู้ช่วยสาวชาวสวีเดนเห็นเธอลงว่ายน้ำ ไม่ช้าไม่นานหล่อนก็ต้องหางานน่าเบื่อมาให้เธอทำต่อแน่นอน!           ยิ่งนึกถึงน้ำเย็นๆ ในสระ เธอยิ่งรู้สึกร้อนและเนื้อตัวแฉะเหงื่อมากขึ้น พอได้เวลาห้าโมงเย็น เทสซารีบเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวของลูกจ้างทำงานบ้าน เปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำบิกินี่ และสวมเสื้อเดิมทับไว้ก่อนที่จะเดินไปยังสวนฝั่งตะวันตก อีกครึ่งชั่วโมงถึงจะได้เวลาเลิกงาน และถ้าอิงกริดเผอิญมาเจอเธอก่อนนั้น - ก็ช่วยไม่ได้แล้ว!           แสงแดดยามบ่ายแก่ๆ ยังร้อนอยู่พอสมควร สระว่ายน้ำดูราวกับโอเอซิสที่มีน้ำสีฟ้าใส ส่องเป็นประกายภายใต้ท้องฟ้าสีคราม หญิงสาวถอดเสื้อที่ใส่คลุมออก วางพาดไว้กับเก้าอี้อาบแดด เดินไปที่ริมขอบสระ แล้วร่างแบบบางในชุดบิกินี่สีแดงสดใสตัดกับผิวขาวเป็นยองใยก็พุ่งหลาวลงสู่น้ำใสในพริบตา           น้ำในสระเย็นสบายให้ความรู้สึกที่สดชื่น เทสซาดำผุดดำว่ายอย่างสนุกสนานราวกับปลาโลมาเพื่อให้ผ่อนคลายความเครียด อีกไม่นาน แพทริกก็จะกลับถึงบ้านแล้ว และในวินาทีแรกที่มีโอกาส เธอจะสารภาพความจริงให้รู้แล้วรู้รอด หลังจากนั้น ก็จะพยายามพูดให้เขาเปลี่ยนใจและเชื่อว่า เธอสามารถทำให้เขามีความสุขได้ และในขณะเดียวกันก็ยังทำงานของเธอต่อไปได้เช่นกัน           หญิงสาวไม่เชื่อว่า เจ้านายหนุ่มจะยึดมั่นในความคิดของตัวเองอย่างแน่วแน่ดังที่เขาแสดงออก เพราะไม่ว่าอย่างไรเสีย เขาก็เป็นชายหนุ่มที่เจนโลกเจนสังคม ย่อมต้องรู้ว่า สมัยนี้ มีจำนวนคู่สมรสที่ทั้งสามีและภรรยาต่างทำงานกันทั้งสองคนเพิ่มขึ้นตลอดเวลา ถึงแม้ว่าบางครั้ง ฝ่ายหญิงจะไม่มีความจำเป็นใดๆ ที่ต้องทำงานก็ตาม           เทสซากำลังลอยคออยู่กลางสระน้ำ เมื่อได้ยินเสียงของอิงกริด ที่ห้วนและวางอำนาจเพราะแพทริกไม่อยู่ที่จะได้ยินนั้น ร้องถามว่าเธอทำอะไรอยู่ในสระ           "ลองทายดูสิคะ ให้โอกาสทายสามครั้งด้วย!" เทสตาตะโกนตอบ เปลี่ยนเป็นท่ายืนแล้วเดินไปมาในน้ำแทน           "ครั้งเดียวก็เกินพอ ฉันไม่โง่พอที่จะไม่รู้หรอก แต่เธอทำไป ก็เสียเวลาเปล่า - เหมือนเช่นเคย"           "เลิกพูดอย่างนั้นเสียทีเถอะค่ะ" คราวนี้ เทสซาตั้งใจจะไม่ยอมถูกข่มขู่อีกต่อไปแล้ว เมื่อพรุ่งนี้มาถึง อิงกริดก็จะรู้ว่าเธอเป็นใคร แล้วคงจะสำนึกได้บ้างหรอก "ฉันไม่มีงานเหลือให้ทำแล้ว เลยอยากจะเล่นน้ำบ้าง"           "ที่นี่ไม่ใช่โรงแรม ถ้าทำงานเสร็จแล้ว ก็สมควรจะกลับบ้านได้"          "ก็ฉันจะรอพบคุณฮาร์เปอร์นี่คะ"           "ทำไมถึงคิดว่าเขาอยากจะพบเธอล่ะ"           นั่นสิ เป็นคำถามที่ดี ถ้าคิดถึงเรื่องสุดท้ายที่ได้พูดคุยกันกับเขา แต่เทสซาไม่ใส่ใจ           "แต่ช่างเถอะ" อิงกริดพูดต่อ "ยังไงเสีย คุณฮาร์เปอร์ก็ยังไม่กลับมาเย็นนี้ ฉันจะไปรับเขาที่สนามบิน แล้วเราก็จะค้างคืนกันที่ลอนดอน"           "ทำไมเหรอคะ" เทสซาอดที่จะถามไม่ได้           "เพราะคุณฮาร์เปอร์มีประชุมแต่เช้าพรุ่งนี้ในลอนดอนนะสิ เลยค้างคืนที่นั่นซะ จะได้ไม่เสียเวลาเดินทาง ไม่ต้องตื่นแต่เช้ามืด แต่รู้ไปก็เท่านั้น มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอสักนิดเดียว" อิงกริดอดจิกเบาๆ ไม่ได้           ความสุขในการรอคอยที่หญิงสาวรู้สึกเต็มหัวใจเมื่อไม่กี่นาทีมานี้ จางหายไปหมด พร้อมกับความหวังที่พังทลายไม่มีเหลือ           เธอไม่โทษอิงกริดที่พยายามอย่างที่สุดที่จะเข้าไปมีส่วนร่วมในชีวิตส่วนตัวของเจ้านายหนุ่ม แต่เทสซาโกรธตัวแพทริกเองนั่นแหละ ที่ยอมให้อิงกริดเข้าไปยุ่งด้วย ทั้งๆ ที่เธอแน่ใจว่าเขาไม่แคร์ผู้ช่วยสาวสักเท่าไร ถ้านี่คือวิธี่ที่จะแสดงให้เธอรู้ว่า เขาไม่เห็นเธออยู่ในสายตา เธอไม่มีความหมายใดๆ สำหรับเขาแล้ว ชายหนุ่มเลือกวิธีอื่นที่จะทำให้เธอเจ็บปวดมากกว่านี้ไม่ได้อีกเช่นกัน           พออิงกริดเดินลับหายไป หญิงสาวขึ้นจากสระ เช็ดตัวให้แห้งแล้วกลับบ้าน  นึกตรองหาหนทางที่จะพบแพทริก  ถ้าขับรถไปที่สนามบินในวินาทีนี้ เธออาจมีเวลาบอกชายหนุ่มเกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงของเธอก่อนที่อิงกริดจะไปถึงก็ได้ แต่จะให้สารภาพเรื่องต่างๆ กลางห้องโถงผู้โดยสารขาเข้าที่จอแจพลุกพล่านนั้น มันไม่ใช่วิธีที่ดีที่จะทำให้เขาสนใจในเรื่องที่เธอจะบอก หรือเข้าใจเรื่องราวได้ทั้งหมด เธอน่าจะรอให้ถึงพรุ่งนี้ดีกว่า แต่การเสียเวลารอคอยต่อ ก็หมายถึงอีกคืนหนึ่งแห่งการกระวนกระวายใจ จนไม่ได้หลับไม่ได้นอน เพราะจินตนาการของเธอคงโลดแล่นทำงานล่วงเวลา นึกเห็นแต่ภาพที่อิงกริดนอนอยู่บนเตียงกับแพทริก แต่หญิงสาวคิดว่า การอดหลับอดนอนนั้น ยังดีกว่าที่ทำอะไรไปโดยไม่คิดให้รอบคอบเสียก่อน           "รอต่ออีกสักวัน คงไม่แย่ไปกว่านี้แล้วล่ะ" หญิงสาวพูดดังๆ กับตัวเอง "ถึงเขาจะบอกว่า อิงกริดคงทำหน้าที่ภรรยาได้ดีกว่าเรา แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาคิดจะลองสานสัมพันธ์ให้ลึกซึ้งกับหล่อนก่อน! ก็เขาพูดเองนี่ว่า เขาไม่สนใจจะมีอะไรกับคุณผู้ช่วยแสนสวยคนนี้"           แต่ไม่ว่าจะพูดซ้ำพูดซาก พูดย้ำกับตัวเองด้วยประโยคนี้กี่ครั้งกี่หน เทสซาก็ยังรู้สึกร้อนรุ่มไปด้วยความอิจฉา และเมื่อเดินไปทำงานที่คฤหาสน์ในวันรุ่งขึ้น เธออยู่ในสภาพที่ดูราวกับว่าเพิ่งรอดจากวิกฤติชีวิตมาสดๆ ร้อนๆ           อารมณ์ยิ่งเสียมากขึ้นไปอีก เมื่อพบว่า นาฬิกาเรือนโปรดของเธอหายไป เธอคงลืมไว้ที่ริมสระเมื่อวานเพราะเหตุจากที่โกรธอิงกริดหัวฟัดหัวเหวี่ยง หญิงสาวรีบวิ่งข้ามสนามหญ้าไปหา แต่ถึงจะค้นดูทั่วทุกตารางนิ้ว ก็ไม่เจอ เป็นไปได้หรือไม่ว่ามีใครมาใช้สระน้ำหลังจากเธอ แล้วเก็บมันไปก่อน           หญิงสาวถามไมค์ และคนอื่นๆ แต่ไม่มีใครเห็นนาฬิกาของเธอ และพอเปโดรเล่าให้ฟังว่า เขาไล่เด็กหนุ่มหลายคนให้ออกไปพ้นพื้นที่คฤหาสน์เมื่อคืนนี้ เทสซารู้แน่แก่ใจว่า เธอสูญนาฬิกาของรักไปเสียแล้ว           เธอทั้งโกรธตัวเองทั้งเสียใจ เพราะถึงจะทำประกันภัยไว้สำหรับนาฬิกาก็ตาม แต่มันเป็นของขวัญจากลุงมาร์ติน และของรักของหวงของเธอ           แต่ความวัวไม่ทันหาย ความควายก็เข้าแทรก หญิงสาวได้ยินมาว่า แพทริกกับอิงกริดจะอยู่ที่ลอนดอนกันต่ออีกคืนหนึ่ง                     เทสซาเตือนตัวเองว่าเธอไม่มีหน้าที่รับผิดชอบดูแลเขา และชายหนุ่มจะทำอะไร กับใคร ที่ไหน เมื่อไรก็ได้ตามใจชอบ แต่ทำไม - ทำไมมันต้องเป็นอิงกริดด้วยล่ะ?  เธอคงไม่รู้สึกร้อนรุ่มจากความอิจฉาริษยามากเช่นนี้ หากว่าเขาจะไปทำอะไรกับผู้หญิงคนอื่น เพราะถึงอย่างไร แพทริกก็ยังไม่มีพันธะ และถ้าตั้งใจจะแสดงให้เห็นว่า เธอไร้ความหมายสำหรับเขาแล้ว ทางที่ดีที่สุดก็คงไปคบกับหญิงอื่นอย่างเปิดเผย แต่ทำไมต้องเป็นอิงกริดด้วย? เพราะให้คืบ หล่อนก็จะเอาศอก! ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ขอประกาศแจ้งให้ทราบค่ะว่า เนื่องจากระยะนี้ งานด่วนรัดตัว ขออนุญาตหายไปสองสามวัน แล้วจะกลับมาโพสต์ต่อค่ะ มิตรรักนักอ่านทั้งหลายกรุณาใช้จินตนาการเดินเรื่องเองต่อไปก่อนนะคะ :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 12 พ.ค. 46 22:56:33 A:203.107.194.74 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 นาฬิกาหายไปไหนอ่ะ มาต่อก่อนสิคะ จากคุณ : sun - [ 13 พ.ค. 46 08:23:56 A:202.59.255.140 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 เสียดายนาฬิกาจัง :( จากคุณ : scottie - [ 13 พ.ค. 46 08:31:30 ]

ความคิดเห็นที่ 24 นาฬิกาต้องทำให้แพททริครู้ไรแน่ๆเลย จากคุณ : หนอนน้อย - [ 13 พ.ค. 46 11:29:08 A:203.185.132.83 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 ว้า....... สงสาร เทสซาจัง เคราะซ้ำ กรรมซัด จากคุณ : zeasa - [ 13 พ.ค. 46 13:00:05 A:202.133.185.55 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 คนละคนกันค่ะ  อีกอย่างสีประจำที่เจ้าขาชอบใช้คือ สีเขียว    รอด้วยใจจดจ่อต่อปายยยยยยยยย จากคุณ : เจ้าขา - [ 15 พ.ค. 46 00:09:21 A:80.213.232.220 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 วันนี้วันที่ 19 แล้วอ่ะค่ะ... อาทิตย์นึงแล้วน้า... ไหนว่าจะหายไปแค่สองสามวันไงคะ แง้้ๆ จากคุณ : หนอนน้อย (หนอนน้อย) - [ 19 พ.ค. 46 16:49:17 ]

ความคิดเห็นที่ 28 อ้อ ยังไม่มา (แค่มาดูเฉยๆครับว่ามาหรือยัง) จากคุณ : ชายกลาง - [ 20 พ.ค. 46 00:16:28 A:203.107.194.123 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29 คอย ฉันคอยเธออยู่ จากคุณ : ja - [ 20 พ.ค. 46 09:26:13 A:158.108.2.2 X:158.108.198.108 ]

ความคิดเห็นที่ 30 กลับมาอีกที เกือบหากระทู้ของตัวเองไม่เจอ อิอิอิ พอทำงานเสร็จ มาแปลต่อปุ๊บ เกิดอาการแบบว่า สำนวนเป็นวิชาการไปหมดค่ะ อ่านแล้วยังนั่งขำตัวเอง ต้องหยุดพัก ปรับคลื่นทำอารมณ์กันใหม่ ถึงต่อได้ ด้วยเหตุฉะนี้ จึงได้ช้ากว่ากำหนด จากนิยายแปลรายวัน กลายเป็นรายสัปดาห์ ขออภัยค่ะ :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 21 พ.ค. 46 00:31:04 A:203.107.199.177 X: ]

ความคิดเห็นที่ 31           เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า หญิงสาวดีใจเมื่อคุณพ่อบ้านอนุญาตให้เธอกลับบ้านก่อนเวลาเลิกงาน และอีกหนึ่งคืนผ่านไปที่เธอกระสับกระส่ายนอนไม่หลับ ต้องลุกตื่นแต่ตีห้า เพื่อออกไปวิ่ง            ดีแต่ว่าอาการทรุดโทรมภายในไม่ได้ปรากฏออกมาให้เห็นทางภายนอกด้วย เธอยังดูดี และเพราะตื่นเต้นที่จะได้พบกับแพทริก ทำให้แก้มนวลเป็นสีชมพูเรื่อๆ ดูสดใสกับเสื้อผ้าฝ้ายที่ซื้อมาเมื่อครั้งก่อน            รถของแพทริกที่มีอิงกริดนั่งมาด้วย แล่นเข้ามาจอดที่บริเวณหน้าประตูบ้าน ในขณะที่เทสซาเดินออกไปรับ ทุกอย่างดูสว่างไสวอบอุ่นราวกับดวงตะวันสาดส่องแสงอีกครา แต่ตะวันก็สาดแสงให้รู้สึกแจ่มใสได้เพียงพริบตา เมื่อเธอสังเกตเห็นรอยคล้ำใต้ขอบตาของชายหนุ่มเมื่อเขาออกมาจากรถ เพราะมันทำให้เทสซานึกไปถึงกิจกรรมยามค่ำคืนที่เขามีส่วนร่วมกระทำด้วย            "เป็นยังไงคะ ประสบความสำเร็จดีมั้ยคะ" เทสซาถาม ข่มความรู้สึกไว้อย่างยากเย็น            "ดีมาก"            "ขออนุญาตคุยอะไรส่วนตัวกับคุณหน่อยได้มั้ยคะ" เธอถามเสียงค่อย            "ตอนนี้ ยังไม่ได้ ผมยังมีเรื่องอีกมากมายต้องทำให้เสร็จก่อน" แล้วแพทริกก็รีบเดินจากไป                เทสซารีบเดินเข้าไปในห้องครัวเช่นกัน แต่ไม่เร็วเกินกว่าที่จะพลาดสังเกตเห็นสีหน้าของอิงกริดยามที่หล่อนเดินตามเจ้านายหนุ่มไป สีหน้าที่แสนจะอิ่มเอมใจ ปลื้มปิติ ราวกับหญิงสาวที่ได้ยืนจ่อหัวคิวรอเป็นคนแรกในมหกรรมลดราคาประจำปีของร้านแฮร์รอดเช่นนั้นทีเดียว!            ตลอดเช้านั้น เทสซาเฝ้าคอยที่จะพบแพทริก แต่ต้องรอนานจนถึงเวลาบ่ายกว่าเขาจะเรียกตัวให้ไปพบในห้องทำงาน            ชายหนุ่มยังอยู่ในชุดสูทที่ใส่เดินทางกลับมา ซึ่งหมายถึงว่า ยังไม่ได้หยุดทำงานตลอดทั้งเช้า แต่หญิงสาวไม่เห็นทีท่าเหนื่อยล้าของเขาสักนิด และทำให้นึกได้ว่า เขาคงเหมือนเธอที่มีพลังงานซ่อนเร้นสำรองเก็บไว้ใช้ในยามที่งานโถมเข้ามาหนัก และนี่คืออีกสิ่งหนึ่ง - ในหลายๆ สิ่ง - ที่ทั้งสองมีเหมือนกัน ถ้าเพียงแต่เธอสามารถทำให้เขาเห็นได้ .            หญิงสาวยิ้มกว้าง "ดีใจจังที่คุณกลับมา ฉันคิดถึงคุณม้ากมาก"            แพทริกนิ่วหน้า "เพราะงานของคุณไม่มากพอที่จะทำให้ยุ่งจนจิตไม่ว่างน่ะสิ   จริงๆ นะ ไม่น่าจะไปรับทำงานให้ที่บ้านกรีนทรีส์เลย"            "ฉันเจอคุณก็เพราะไปรับทำงานที่บ้านนั้นนะ"            "นั่นแหละ อีกเหตุผลหนึ่ง!"           "แต่ ."           "ไม่มีแต่ และไม่ต้องเถึยงด้วย เทสซา  เรื่องระหว่างเรานั้น ผมว่าผมพูดชัดมากก่อนที่จะไปอเมริกา และตอนนี้ ก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่ที่เรียกคุณมาพบก็เพราะจะให้ของชิ้นนี้แก่คุณ"           สิ่งที่ยื่นมาตรงหน้า เป็นกล่องเล็กๆ ห่อไว้อย่างสวยงาม หญิงสาวคาดว่าจะเห็นเครื่องประดับเลียนแบบอยู่ภายใน แต่เมื่อเปิดออกดู เธอต้องอึ้งเมื่อเห็นสร้อยคอไข่มุกสองเส้นซ้อนกันเป็นประกายมันเงางาม และยังเป็นมุกแท้อีกด้วย           "ชอบมั้ย" ชายหนุ่มถาม           "สวยมากค่ะ" เธอตอบตะกุกตะกัก "แต่ ฉัน - ฉันรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ" หญิงสาวปิดกล่อง แล้วยื่นคืนให้           "อย่าทำเป็นเด็กไปหน่อยเลย ผมอยากให้คุณ  ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ  ผมคงไม่เจอสมบัติกองใหญ่  จนถึงเดี๋ยวนี้ผมยังใจหายทุกครั้งเมื่อนึกถึงว่า จวนเจียนเกือบเรียกคนมาเหมาซื้อทุกอย่างไปแล้วสิ!"           "ฉันไม่ได้อยากได้อะไรตอบแทนสำหรับสิ่งที่ทำลงไปหรอกนะคะ  และคุณก็ให้ชุดเครื่องเสียงมาแล้วด้วย น่าจะพอแล้ว"           "แต่ผมก็ยังอยากให้สร้อยไข่มุกเส้นนี้อยู่ดี คิดเสียว่ามันเป็นของขวัญจากบริษัทก็แล้วกัน" แพทริกพูดต่อ เมื่อเห็นสีหน้าไม่เห็นด้วยของเธอ "ไม่ต้องปฏิเสธอีกแล้ว แม่สาวน้อย ไหนใส่ให้ดูหน่อยสิ"           เทสซายืนนิ่ง ไม่อยากจะทำตามที่เขาสั่ง เจ้านายหนุ่มจึงเอื้อมมือมาหยิบสร้อยไปจากมือเธอ แล้วทาบกับคอ ติดขอเกี่ยวที่ทำจากเพชรให้เรียบร้อย ก่อนที่จะจูงเธอไปยืนหน้าบานกระจกชิบเพนเดล แล้วหมุนตัวให้หันหน้าเข้าหากระจกเงา           ผิวที่ผุดผ่อง เนียนสะอาดทำให้ไข่มุกดูจะเป็นมันเงางามมากขึ้น ความเย็นของผิวไข่มุกที่แตะต้องสัมผัสกับผิวกายของเธอเริ่มอุ่นขึ้นตามอุณหภูมิตัวและเลือดที่เริ่มไหลแรงขึ้นเมื่ออยู่ใกล้เจ้านายหนุ่ม เทสซาทอดถอนใจ ถ้าเพียงแต่แพทริกจะโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนเหมือนสร้อยที่โอบล้อมลำคอของเธออยู่! สายตาประสานกันในกระจกเงา และราวกับว่าชายหนุ่มจะอ่านความคิดของเธอได้ ดวงตาสีฟ้าเข้มเป็นประกายวิบวับ ริมฝีปากล่างขยับเล็กน้อย แต่กลับไม่มีคำพูดผ่านออกมา เขาถอยห่างออกไปอย่างเงียบๆ           "คุณแพทริกคะ ฉัน ."           ประโยคนั้นสะดุดหยุดไปทันที เมื่ออิงกริดยกมือเคาะประตูพร้อมกับเดินเข้ามาในจังหวะเดียวกัน สายตาคู่สีฟ้าอ่อนใสนั้นจับจ้องที่สร้อยไข่มุกทันที ก่อนที่จะหันไปหาแพทริก           "ฉันเข้ามาขัดจังหวะอะไรหรือเปล่าคะ" หล่อนถาม           "เปล่า" แพทริกตอบ           "ใช่" เทสซาตอบ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 21 พ.ค. 46 00:51:17 A:203.107.199.177 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 ขอบคุณค่ะที่มาแปลต่อ ดีใจจัง จากคุณ : กระรอกเมือง - [ 21 พ.ค. 46 01:05:03 A:138.220.124.79 X: ]

ความคิดเห็นที่ 33           ริมฝีปากของอิงกริดเผยอเป็นรอยยิ้ม และถ้าเจ้านายหนุ่มเห็นรอยยิ้มนั้น ก็คงทำเป็นไม่เห็น เพราะเขาเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้หลังโต๊ะ           "ผมกำลังมอบของขวัญเพื่อขอบคุณในสิ่งที่เธอทำไป แต่เทสซากลับคิดว่าเธอไม่สมควรจะได้มัน คุณลองเกลี้ยกล่อมให้เทสซารับไว้หน่อยสิ"           "แน่นอน เธอต้องรับไว้สิจ๊ะ" อิงกริดยิ้มหวานปานน้ำผึ้ง "อย่าทำเป็นเหนียมอายเหมือนเด็กๆ ไปเลย รับไว้เถอะนะ"           เทสซาตบมือชมเชยบทบาทการแสดงของอิงกริดอยู่ในใจ หล่อนตีบทแตกได้ดีพอๆ กับตัวเธอเองทีเดียว หญิงสาวยักไหล่ "แต่ฉันไม่เห็นประโยชน์ของสร้อยสักเท่าไรหรอกค่ะ มันเริ่ดเกินไปที่จะใส่กับเสื้อยืดกางเกงยีน!"           "คิดเสียว่า มันเป็นเหมือนเงินสะสม ที่เอาไปเก็บในธนาคารเผื่อได้ใช้ในภายหน้าก็แล้วกัน" แพทริกพูดขัด           "ฉันแน่ใจว่าเธอต้องมีโอกาสได้ใส่สร้อยเส้นนี้แน่ๆ" อิงกริดพูดเสียงนุ่มน่าฟัง "และคิดว่าคงดูดีมากๆ ถ้าใส่พร้อมกับนาฬิกาโรเล็กซ์ของเธอ" หล่อนล้วงมือเข้าในไปกระเป๋า แล้วหยิบนาฬิกาของเทสซาออกมา "วันนั้น ฉันกลับไปที่สระหลังจากที่เธอไปแล้ว เลยเจอมันตกอยู่บนสนามหญ้า"           "ขอบคุณสวรรค์" หญิงสาวยื่นมือไปรับ แล้วสวมไว้ที่ข้อมือ "ฉันนึกว่า ทำมันหายไปเสียแล้ว"           "หวังว่าเทสซาคงไม่คิดว่าของขวัญของผมเป็นของเลียนแบบที่ทำในฮ่องกงเหมือนนาฬิกาของเธอนะ" ชายหนุ่มหัวเราะหึๆ           "มันไม่ใช่ของเลียนแบบนะคะ" อิงกริดพูดเสียงสูง เลิกคิ้วที่ได้รูปสวยขึ้นนิดๆ "อย่างน้อยๆ ก็คงราคาประมาณสองสามพันปอนด์ล่ะ"           แพทริกนิ่งอึ้งไปทันที  และเทสซาอยากให้แผ่นดินใต้เท้าแยกออกจากกัน เธอจะได้แทรกตัวหนีหายไปเสียเดี๋ยวนั้น           "อิงกริด ขอผมคุยเรื่องส่วนตัวกับเทสซาสองคนหน่อย" เขาเอ่ยขึ้น           "ได้ค่ะ"           อิงกริดก้มศีรษะรับคำ พร้อมกับเดินออกไปจากห้อง พอประตูห้องปิดสนิท ชายหนุ่มหันมาจับสายตาที่ใบหน้าของเทสซาราวกับจะค้นหาความจริง           "ไปได้นาฬิกามาจากไหน" แพทริกถามเบาๆ เสียงเย็น           "ฉันไม่ได้ขโมยของใครมา อย่าคิดบ้าๆ นะ"           "ไม่เคยที่จะคิดว่าคุณขโมยมา แต่อยากรู้ว่าไปได้มาจากไหน บอกได้มั้ย"           โอกาสที่จะสารภาพความจริงลอยมาอยู่เบื้องหน้าอีกครั้งแล้ว และเทสซาก็คว้าไว้ทันที           "คุณแอนเดอร์สันให้ฉันค่ะ เขาเป็น .. "           "อะไรนะ" ชายหนุ่มคำรามเสียงลั่น "ทำไมถึงทำตัวเหลวไหล .."           "เงียบก่อนได้มั้ย ให้ฉันอธิบายหน่อย" เทสซาตะโกนใส่ "ฟังหน่อยสิ ฉันเป็น "           "รู้แล้วว่าเป็นอะไร!" เขาแผดเสียงตะคอก "เป็นหญ้าอ่อนชั้นต่ำไร้ค่าที่ใช้ความสาวความสวยออกล่าหาเงินจากโคแก่ไง!"           "ฉันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ!"           "แต่ราคาที่ต้องจ่ายให้เธอ ดูจะสูงทีเดียว!" เขาพูดต่อ น้ำเสียงเสียดสี           "ถ้าคุณจะหุบปากเงียบสักนาที ฉันจะได้ . "           "จะได้แต่งนิยายน้ำเน่ามาหลอกกันอีกหรือยังไง  ลืมไปได้เลย  ทุกอย่างที่เธอเคยเล่าให้ฟัง ดูจะเป็นแต่เรื่องโกหกทั้งนั้นสินะ เห็นเคยเล่าว่าเธอไม่เคยพบคุณแอนเดอร์สันมาก่อนที่จะได้งานทำที่บ้านของเขา แล้วมาตอนนี้ จะให้เชื่อว่า เขาให้นาฬิการาคาหลายพันปอนด์แก่เธอ ถ้างั้น เธอคงต้องทำอะไรตอบแทนคืนให้เขาบ้างล่ะ ไปทำตาเล็กตาน้อยปล่อยตัวให้ท่าเขาเหมือนที่ทำกับผมหรือเปล่า เพราะยังงี้ใช่มั้ยถึงชอบทอดสะพานให้ผู้ชายที่แก่กว่าตัวเองมากๆ เพราะเป็นเหยื่อที่ล่าได้ง่ายงั้นสินะ"           ชายหนุ่มเดินไปที่ประตู สีหน้าเย็นชามีนตึง ผลักเทสซาให้พ้นทางเมื่อเธอก้าวเข้ามาขวางทางไว้ จนเธอล้มลง และก่อนที่หญิงสาวจะลุกขึ้นวิ่งตามไป แพทริกก็หายลับไปเสียแล้ว                       เทสซาลุกขึ้นยืน สัมผัสถึงความเจ็บร้าวที่แผ่ซ่าน เธอรีบเดินไปที่ห้องนั่งเล่นส่วนตัวของเจ้านายหนุ่ม เมื่อพบแต่ห้องที่ว่างเปล่า จึงหวนกลับไปยังอาคารใหญ่           "อ้า อยู่นี่เอง" อิงกริดเรียก เดินออกมาจากห้องคอมพิวเตอร์ แล้วปิดประตูตามหลัง "วันนี้ เธอไม่จำเป็นต้องทำงานล่วงเวลา คุณฮาร์เปอร์กำลังยุ่ง คุยอยู่กับไมค์เรื่องซอฟต์แวร์ตัวใหม่ เราเลยเลื่อนทานอาหารค่ำไปจนถึงสามทุ่ม"           "ดีค่ะ ฉันอยู่ทำให้ได้"           "มีความรับผิดชอบต่อหน้าที่ดีจังนะเธอ!  แต่ไม่จำเป็นหรอก" มือขาวเนียนยกขึ้นแตะผมสีทองเงินยวง "หวังว่า ฉันคงไม่ได้ทำให้เธอเสียหน้าเรื่องนาฬิกานะ ถ้ารู้แต่แรกว่าเธอไปบอกคนอื่นไว้ว่ามันเป็นแค่ของเลียนแบบ ฉันก็คงไม่พูดออกไปหรอก"           "ขอโทษเถอะ แต่ฉันไม่เชื่อ!"           "เธอคิดว่า ฉันอยากจะให้เธอตกที่นั่งลำบากหรือไงจ๊ะ"           "หรือคุณว่าไม่ใช่ล่ะ"           "เด็กโง่" ริมฝีปากเผยอยิ้มหยัน "ยังไม่รู้ตัวอีกหรือว่า ฉันไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตา   เพราะเธอไม่มีความสำคัญอะไรสักนิด"           "ถ้างั้น แล้วทำไมถึงได้กระตือรือร้นนักหนาที่จะกำจัดฉันให้พ้นหูพ้นตาล่ะ"           "เพราะเธอเป็นตัวยุ่ง ทำให้คุณฮาร์เปอร์อึดอัดลำบากใจ  รีบลาออกไปได้เร็วเท่าไร ยิ่งดีเท่านั้น"           เทสซาบังคับตัวเองอย่างสุดความสามารถที่จะไม่บอกความจริงให้อิงกริดรู้ เพราะแพทริกสมควรที่จะได้รับรู้เป็นคนแรกก่อนใครๆ  หญิงสาวข่มความโกรธไว้ เชิดหน้าเดินตรงไปที่ประตู           "รออีกสักนิด ต้องได้สมใจแน่  คุณมอร์เทนสัน  วันมะรืนนี้ฉันจะลาออก เลิกเป็นสาวใช้ให้คุณตะบีตะบันสั่งงานบ้าบอที่ไม่ได้ความเสียที!"                            ~~~~~~~~~~จบบทที่สิบสาม~~~~~~~~~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 21 พ.ค. 46 01:12:09 A:203.107.199.177 X: ]

ความคิดเห็นที่ 34 เอ้า...... เฮ จากคุณ : ชายกลาง - [ 21 พ.ค. 46 02:18:56 A:203.107.201.220 X: ]

ความคิดเห็นที่ 35 เย้...ในทีสุดคุณก็กลับมา จากคุณ : alisa - [ 21 พ.ค. 46 03:11:05 A:193.69.194.14 X: ]

ความคิดเห็นที่ 36 so happy to see new ch na ka ..... so he will know ..who she is soon...rifht? จากคุณ : jaa - [ 21 พ.ค. 46 03:40:54 A:68.158.209.95 X: ]

ความคิดเห็นที่ 37 ดีใจที่ได้อ่านซะที จากคุณ : sun - [ 21 พ.ค. 46 08:19:12 A:202.59.255.223 X: ]

ความคิดเห็นที่ 38 เรื่องปกติเลยค่ะ.. กับ "คนที่ชอบ" นี่.. คิดไปโน่น.. อิอิ :D จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 21 พ.ค. 46 23:22:04 ]

ความคิดเห็นที่ 39 มารออ่านตอนที่ 14 ค่ะ (แฮะ ๆ แอบอ่านมานานแล้ว แต่เพิ่งจะมาแปะ กลัวคุณณวรา เห็นแฟน ๆ น้อยแล้วเลิกแปล ) ยัง รอ ยัง รอ ยัง รอ เธอ อยู่ ทุกลมหายใจ จากคุณ : StepMom - [ 22 พ.ค. 46 11:35:44 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เมื่อไร ตอนที่ 14 จะมาวะทีน้า จากคุณ : ja - [ 22 พ.ค. 46 13:09:35 A:158.108.2.2 X:158.108.198.108 ]

ความคิดเห็นที่ 41 มาแล้วค่ะ ถึงจะกระท่อนกระแท่นไปหน่อย แต่รับรองว่าแปลจนจบแน่ๆ ค่ะ อิอิอิ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ บทที่สิบสี่ ********           เมื่อไม่มีโอกาสที่จะเจอแพทริกจนกว่าจะถึงเช้าวันรุ่งขึ้น เทสซาจึงคิดพักผ่อนให้หายเครียด เธออาบน้ำอุ่นแล้วเข้านอนทันที แต่กลับเฝ้ามองผ่านหน้าต่าง จับจ้องอยู่ที่เงาทมึนของคฤหาสน์ฟินเวิร์ธ ที่ยังพอมีแสงสว่างลอดผ่านสุ่มทุ่มพุ่มไม้มาบ้าง           เดินไปหาตอนนี้เลย จะดีไหมหนอ ถ้าโชคดี เธออาจเจอแพทริกที่ริมสระน้ำ เพราะเขาชอบลงว่ายน้ำยามดึกดื่นค่อนคืน หญิงสาวรีบเปลี่ยนจากชุดนอนเป็นเสื้อและกระโปรงผ้าฝ้าย แล้วเดินย่องออกจากบ้านไป           แสงนวลของดวงจันทร์ส่องให้เห็นทาง ดวงดาวเป็นล้านดวงดารดาษเต็มท้องฟ้า เทสซาชื่นชมกับสิ่งที่เห็น พลางนึกว่าเธอเป็นเพียงส่วนเล็กกระจิ๊ดของจักรวาลนี้ แต่ไม่ว่าจะกระจิดริดแค่ไหนก็ตาม ความรักของเธอที่มีต่อแพทริกก็มากมายท้วมท้นเหลือคณา เธอนึกไม่ออกว่าชีวิตนี้จะเป็นเช่นไร ถ้าเธอกับเขาต้องคลาดแคล้วกันไป           หญิงสาวรีบวิ่งข้ามสนามหญ้า ชะโงกหน้าแอบดูที่หน้าต่างห้องคอมพิวเตอร์ เห็นแต่เจนน่า โดนัลด์สันอยู่กับสามีกันสองคน เธอรอจนทั้งสองปิดไฟ และเดินออกจากห้อง           เทสซามุ่งหน้าต่อไปที่สระว่ายน้ำ  ซึ่งก็ปราศจากผู้คนเช่นกัน มีเพียงโคมไฟเพียงดวงเดียวที่ส่องแสงเลือนๆ กระทบกับผิวน้ำในสระ แต่มีแสงไฟลอดผ่านผ้าม่านที่ห้องนั่งเล่นส่วนตัวของแพทริก หญิงสาวค่อยๆ เดินตรงไปที่หน้าต่างบานนั้น รองเท้าผ้าใบที่สวมใส่อยู่ทำให้ไม่เกิดเสียงผิดปกติใดๆ เมื่อก้าวเดินไปตามระเบียงนอกชานที่ปูพื้นด้วยอิฐ           น่าสงสารจัง เขาคงมานั่งทำงานต่อ เธอไม่น่าจะไปรบกวนเขาตอนนี้  แต่ก็ไม่อยากจะกลับไปโดยที่ไม่ได้บอกความจริงเกี่ยวกับนาฬิกาและเรื่องที่ลุงมาร์ตินเป็นพ่อทูนหัวของเธอให้เขารู้ก่อน           เธอควรจะพูดตรงๆ ไม่ต้องอ้อมค้อม หรืออารัมภบทเสียหน่อยก่อนเลี้ยวเข้าหาประเด็น อย่างไหนจะดีกว่ากัน? เทสซาถอนใจ ไม่ว่าจะวางแผนล่วงหน้าไว้ยังไง แต่พอถึงเวลาจริง ทุกสิ่งก็เป็นไปเองตามธรรมชาติ และผลที่ตามมาก็คือ แพทริกต้องโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงแน่นอน และคงต้องปล่อยให้สงบอารมณ์ลงเอง แล้วเมื่อนั้น เขาก็จะเห็นด้านตลกของเรื่องราวทั้งหมดที่ชวนให้หัวร่อขำได้           และสิ่งที่สำคัญกว่านั้นก็คือ เขาจะยอมรับว่ารักเธอ และยอมรับในอาชีพของเธอ           หญิงสาวรู้สึกตื่นเต้นจนเกือบควบคุมตัวเองไม่ได้ อยากจะพร่ำเรียกชื่อของเขา อยากเห็นสีหน้าของเขายามที่รู้ตัวว่า ได้ประเมินเธอผิดไปแค่ไหนเมื่อกลางวันที่ผ่านมานี้ เธอแตะนาฬิกาบนข้อมืออย่างหวงแหน แพทริกต้องหน้าแตกแน่นอนเมื่อคิดได้ว่าเขาว่าเธอให้เจ็บแสบไว้อย่างไรบ้าง   - หญ้าอ่อนล่อโคแก่งั้นเรอะ เหอะ!           ดวงตาของเธอเป็นประกายอย่างซุกซน หญิงสาวเดินเข้าไปใกล้หน้าต่างบานใหญ่ที่ยาวจดพื้น ผ้าม่านรูดปิดเกือบหมด เหลือช่องว่างตรงกลางไว้เล็กน้อย เมื่อหัวใจร่ำร้องอยากจะเห็นหน้าเจ้านายหนุ่ม เธอเข้าไปชิด และมองผ่านช่องว่างระหว่างผ้าม่านนั้น          ทำงานจนหามรุ่งหามค่ำไม่รู้จักหยุดงั้นรึ? ยุ่งเรื่องปัญหาซอฟต์แวร์งั้นเรอะ? ยัยก้อนน้ำแข็ง หล่อนจะหลอกใครกันแน่?  เทสซารู้สึกหมดเรี่ยวแรง เข่าอ่อน ทำอะไรไม่ถูก  เป็นไปไม่ได้! เธอไม่เชื่อสิ่งที่เห็น สายตาของเธอต้องมองอะไรเพี้ยนไปแน่ๆ !           หญิงสาวปิดตาแน่น แล้วลืมตาขึ้นใหม่ แต่สิ่งที่เห็นอยู่เบื้องหน้าก็ยังเป็นเช่นเดิม - แพทริกเอนตัวนอนอยู่บนเก้าอี้โซฟา ตระกองกอดอิงกริดอยู่ในอ้อมแขน!           โทสะพุ่งขึ้นทันที เทสซาอยากจะตะโกน กรีดร้องให้ลั่น แต่กลับไม่มีเสียงผ่านลำคอที่แห้งผาก  ได้แต่นิ่งงัน แข็งไปทั้งร่างไม่ไหวติงราวกับรูปปั้น แต่เป็นไปได้หรือที่รูปปั้นก็ยังรู้สึกเจ็บปวด เลือดไหลริน  ร่ำไห้ได้ พร้อมกับความรู้สึกที่แหลกสลายแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ  ในขณะที่สภาพภายนอกยังคงเหมือนเดิมไม่แตกหักหรือแหลกสลายแต่อย่างไร? หญิงสาวก้มลงมองตัวเอง ประหลาดใจที่ยังเป็นเหมือนเดิมทุกประการ แม้จะรู้ดีว่าเธอไม่รู้สึกเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว จากคุณ : 'ณวรา' - [ 23 พ.ค. 46 00:31:29 A:203.107.195.240 X: ]

ความคิดเห็นที่ 42           ความรักทำให้เธอตาบอด มัวแต่ยุ่งวุ่นวายกับการแสดงบทเล่นละครตบตาแพทริก จนไม่ทันสังเกตเห็นว่า เขาเองก็กำลังเล่นบทโหดหลอกล่อเธออยู่เช่นกัน อาการหึงหวงที่เขาแสดงให้เห็นนั้น เป็นเพียงแค่อัตตาของชายทั่วไปเท่านั้นเอง!           เทสซาอยากเดินหนีไปให้พ้น แต่อีกใจหนึ่งก็อยากจะเจ็บให้มากขึ้น จะได้จดจำไว้ไม่ลืม แล้วเธอก็เลือกที่จะอยู่ต่อ เฝ้าดูมือเรียวเนียนขาวยกขึ้นโอบลำคอที่คล้ำแดด เหนี่ยวรั้งให้ร่างแข็งแกร่งด้วยกล้ามเนื้อและไหล่กว้างกำยำโน้มลงทาบทับบนเรือนร่างที่แบบบางสมส่วน แล้วเรียวปากสีแดงสดก็สัมผัสกับริมฝีปากที่ครั้งหนึ่ง เคยประทับรอยจุมพิตที่ดูดดื่มให้แก่เธอ เสียงครางแห่งความเจ็บปวดรวดร้าวที่มาจากส่วนลึกของหัวใจ ผ่านลอดออกจากปากของเทสซา           หญิงสาวหันหนี และวิ่งกลับไปตามทางเดิม นึกถึงแต่เหตุการณ์ที่นำความระทดท้อมาให้ และสิ่งที่ทำให้เธอทรมานใจมากที่สุดก็คือ การที่ต้องยอมรับกับตัวเองว่า เธอโง่ไปแล้ว           เมื่อกลับมาอยู่ในห้องนอน ความโกรธยิ่งทวีเพิ่มมากขึ้น แพทริกไม่มีความเป็นลูกผู้ชายเสียเลยที่มาแสดงที่ท่าพิศวาสกับเธอ ในขณะที่มีความสัมพันธ์ขั้นลึกซึ้งกับอิงกริด เธอคงรู้สึกดีกว่านี้ หากเขาจะยอมรับเรื่องผู้ช่วยสาวแสนสวยอย่างตรงไปตรงมาตั้งแต่แรก           จริงอยู่หรอกที่แพทริกเคยบอกให้เธอหยุดยั่วยวนให้ท่าเขา แม้กระทั่งเคยพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้จูบเธอ แต่ถ้าเขาตั้งใจจริงที่จะขีดเส้นตีกรอบให้เธอหยุด เขาก็น่าที่จะบอกความจริงเรื่องอิงกริด  ถึงจะลำบากใจสักแค่ไหน เทสซาก็ต้องยอมรับความจริงที่ว่า ชายหนุ่มมีสาวถึงสองคนที่ตกหลุมเสน่ห์ของเขาอย่างหัวปักหัวป่ำ ขนาดที่ว่าเป็นลูกไก่ในกำมือก็คงไม่ผิด           หญิงสาวเพิ่งเข้าใจถึงเหตุผลที่อิงกริดชอบหาเรื่องเธอ และโทสะที่เคยมีต่อหล่อนเริ่มจางลง เทสซานึกสงสารหล่อนที่ไม่รู้ว่าแพทริกนั้นเป็นเสือผู้หญิงที่น่ากลัวแค่ไหน! หรือหล่อนอาจเชื่อก็ได้ว่า ถ้าเกาะเขาติดแจแล้ว สักวันหนึ่งเจ้านายก็คงขอหล่อนแต่งงาน แต่ไม่ว่าเขาจะขอหล่อนแต่งงานหรือไม่  เมื่อเวลาผ่านไป แพทริกก็คงทำตัวไม่ซื่อสัตย์ต่อหล่อน เพราะผู้ชายที่ชอบเกาะแกะคลอเคลียกับผู้หญิงสองคนในเวลาเดียวกัน ไม่ใช่คนที่มีรักเดียวใจเดียวแน่นอน           สิ่งเดียวที่เทสซาแน่ใจเต็มร้อยเปอร์เซนก็คือ เธอคงไม่อยู่จนได้เห็นสิ่งที่จะเกิดขึ้น           หญิงสาวเดินกลับไปกลับมาในห้องนอน คิดว่าจะจากไปโดยไม่กล่าวลาเลยจะดีหรือไม่ เพราะนั่นเป็นสิ่งที่เธออยากจะทำจริงๆ หากเมื่อทบทวนดูอีกครั้ง มีแต่คนขี้ขลาดตาขาวเท่านั้นที่จะทำเช่นนั้น และอีกเหตุผลหนึ่งก็คือ เธอคงรู้สึกสาแก่ใจหากได้บอกความจริง ให้เจ้านายหนุ่มรู้เสียบ้างว่าตัวเองนั้นไม่ได้ฉลาดล้ำเลิศหรือมีความสำคัญขนาดนั้น ให้เขาหน้าแตกเสียบ้าง จะได้รู้สึก           แปลกจริงๆ แต่เทสซาพลันจำได้ว่า นี่คือความตั้งใจแต่แรกเริ่มเมื่อเธอตัดสินใจที่จะสวมบทเล่นละครตบตาแพทริก แม้ว่าไม่ได้คิดที่จะทำให้เขาเสียหน้ามากมายนัก เพียงแต่อยากจะให้บทเรียนแก่เขาว่าไม่สมควรจะคิดตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอก แต่มาบัดนี้ เธอจะทำให้เขาอับอายจนต้องเอาถุงคลุมหัวทีเดียว หญิงสาวนึกได้ร้อยแปดวิธีที่จะทำให้เขาเจ็บปวด และแต่ละวิธีที่คิดได้ยิ่งหนักขึ้นกว่าเดิม           เมื่อเวลาผ่านไป หญิงสาวรู้สึกล้าจากโทสะที่ผุดพุ่งมาทั้งคืน เธอทรุดตัวลงนั่งริมหน้าต่าง เฝ้ามองดวงจันทร์เคลื่อนคล้อยลอยผ่านไป จนลำแสงสีทองเริ่มส่องให้เห็นที่ขอบฟ้า  อารมณ์โกรธได้สลายหายไป เธอเริ่มเป็นปกติ และตัดสินใจที่จะก้าวเดินต่อไป ไม่ยอมให้แพทริกมาทำให้เธอรู้สึกขมขื่น ปวดร้าวกับชีวิตอย่างไม่สิ้นสุด          ก่อนหน้านี้ไม่นาน เทสซารู้สึกราวกับว่าโลกได้ถล่มทลายถึงกาลอวสานแล้ว แต่จนถึงเวลานี้ เธอก็ยังเห็นว่าโลกยังหมุนอยู่เหมือนเดิม  การเป็นศัลยแพทย์และได้ใช้ความรู้ความชำนาญในด้านนี้มาช่วยเหลือคนป่วย ยังคงเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเธอ เมื่อได้กลับไปทำงานและตั้งสติได้ เธอคงเห็นว่า ในโลกนี้ไม่ใช่มีแต่แพทริกเพียงคนเดียวที่เหมาะสำหรับเธอ           คิดง่ายแต่ทำยาก - หญิงสาวนึกอย่างหดหู่ เพราะในโลกใบน้อยๆ ของเธอนี้ มีแต่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้น จากคุณ : 'ณวรา' - [ 23 พ.ค. 46 00:57:55 A:203.107.195.240 X: ]

ความคิดเห็นที่ 43 น่าสงสารเทสซาจังเลยอ่ะ ตำตาตำใจฮือๆ... จากคุณ : alisa - [ 23 พ.ค. 46 04:48:21 A:193.69.194.14 X: ]

ความคิดเห็นที่ 44 มาต่อไวๆ นะคะ กำลังสนุกเลย จากคุณ : sun - [ 23 พ.ค. 46 08:16:15 A:202.59.254.221 X: ]

ความคิดเห็นที่ 45 รออ่านตอนที่ 14 ต่อค่าา... จากคุณ : หนอนน้อย - [ 23 พ.ค. 46 13:49:36 A:203.185.132.83 X: ]

ความคิดเห็นที่ 46 lookimg for next ch na ka ..... จากคุณ : Jaa - [ 23 พ.ค. 46 21:39:48 A:68.17.212.104 X: ]

ความคิดเห็นที่ 47          "เป็นอะไรไปจ๊ะ เช้านี้หนูดูหน้าซีดจัง" คุณแม่บ้านเบนสันทักทาย เมื่อเห็นเทสซาในวันรุ่งขึ้น "ไม่ใช่เหนื่อยจนหมดแรงอีกแล้วนะจ๊ะ"           "ไม่ใช่หรอกค่ะ เมื่อคืนหนูนอนไม่หลับเท่านั้นแหละ"           "น้าว่า หนูทำงานที่คฤหาสน์หนักเกินไปแล้วล่ะ อย่าลืมสิว่า หนูมาเพื่อพักผ่อน แต่ตั้งแต่มาถึง หนูก็วิ่งไปก็วิ่งมา ไม่เคยได้พักเสียที!"           "หนูจะเลิกวิ่งไปก็วิ่งมาแล้วล่ะ" เทสซาบอก "จะกลับไปลอนดอนเสียที หนูแข็งแรงพอที่จะกลับไปทำงานแล้ว และที่โรงพยาบาลก็ขาดหมอนานเกินไปไม่ได้ด้วย"           "ทำไมถึงได้เกิดรีบด่วนขึ้นมาล่ะ"           "ไม่รีบไม่ด่วนหรอกค่ะ หนูคิดมาหลายวันแล้ว"           "แหม ป้าอยากจะแปลงตัวเป็นแมลง บินไปฟังหนูสารภาพกับคุณฮาร์เปอร์เสียจริงๆ!"           "หนูกะว่าจะไม่บอกเขา"           คุณแม่บ้านอ้าปากค้าง "อ้าว ทำไมล่ะ มีอะไรผิดใจกันหรือเปล่า"           สีหน้าห่วงใยของคุณแม่บ้าน ทำให้เทสซาเกือบเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง แต่ถ้าทำเช่นนั้น เธอคงอดร้องไห้ไม่ได้  และเธอตั้งใจอย่างแน่วแน่แล้วว่า จะไม่ยอมเสียน้ำตาเพิ่มให้แพทริกอีกเป็นอันขาด           "ที่ตั้งต้นทำเล่นๆ ให้เป็นเรื่องตลก มันไม่ตลกอีกต่อไปแล้วค่ะ" เธอพูดเสียงเบาๆ "หนูกำลังจะไปขอลาออก แล้วหลังจากนั้น ก็หายหน้ากลับไปทำงานเลยดีกว่า"           "แล้วคิดหรือเปล่าว่า จะเกิดอะไรขึ้นเวลาที่หนูกลับมาบ้านคราวหน้า ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว หนูก็ต้องเจอกับคุณฮาร์เปอร์อีกจนได้"           "เอาไว้ให้มันเกิดขึ้นก่อน ค่อยคิดดีกว่า" หญิงสาวบอกปัด ไม่อยากจะบอกความตั้งใจว่า ถ้าเธอกลับมาเยี่ยมลุงมาร์ตินคราวหน้าหรือคราวไหนๆ ก็ตาม เธอจะเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน หรือไม่ก็ในสวนเท่านั้น           เมื่อรู้ว่าเทสซาจะลาออก คุณนายวิเธอร์ก็แปลกใจเหมือนกับคุณแม่บ้านเบนสัน "แต่ว่า ลูกจ้างคนใหม่ที่คุณแพทริกจ้างไว้ จะไม่มาเริ่มงานจนกว่าเดือนหน้านะหนู"           "แต่ถึงไม่มีหนู ป้าก็ทำงานได้สบายๆ อยู่แล้ว  " เทสซาตอบเสียงร่าเริง           "นั่นก็ใช่ล่ะ แต่ป้าเห็นหนูก็ดูมีความสุขดีที่ได้ทำงานที่นี่ ไม่ใช่เหรอจ๊ะ"           "ใช่ค่ะ สุขสบายดี แต่ถ้าอยู่ต่อ คงไม่สุขแล้วล่ะ หนูเบื่อชีวิตในชนบท อยากจะกลับไปอยู่ที่ลอนดอนมากกว่า"           "ก็จริงล่ะนะ ที่นี่ มันเงียบสงบเกินกว่าสาวๆ อย่างหนูจะชอบ แล้วมันก็ถึงเวลาที่หนูต้องคิดถึงอนาคตของตัวเองเสียที  ว่าแต่หนูจะไปเมื่อไรจ๊ะ"           "วันนี้ค่ะ"           "ไม่มีการบอกล่วงหน้าเลยนะ"           ถ้าเป็นไปได้ เธออยากจะไปให้พ้นในวินาทีนี้เสียด้วยซ้ำ หญิงสาวฝืนยิ้ม "ป้าก็รู้ว่า เด็กสาวๆ ทำอะไรไม่ค่อยคิดหน้าคิดหลัง เอาแต่ใจตัวเองอย่างเดียว"           "จะไปไหน ก็ไปเถอะ!" คุณนายวิเธอร์สทำเสียงดุ "หนูเป็นเด็กดี มีเมตตา แล้วยังเห็นอกเห็นใจคนอื่นอีกด้วย ถ้าให้เดา ป้าว่าคงเป็นคุณมอร์เทนสันไปพูดอะไรไม่เข้าท่ากับหนูล่ะสิ"           "ถ้าเป็นอย่างนั้น หนูลาออกตั้งแต่วันแรกที่มาถึงแล้วล่ะ!"           "คุณฮาร์เปอร์รู้หรือเปล่าว่าหนูจะลาออก"           "ตอนนี้ยังไม่รู้หรอกค่ะ แต่เดี๋ยวก็รู้ เพราะหนูจะไปบอกเขาเป็นคนต่อไป" และก่อนที่จะเริ่มกลัวจนไม่กล้าทำ เทสซารีบเดินจนเกือบเป็นวิ่งไปที่ห้องคอมพิวเตอร์           แพทริกกำลังพูดเรื่องงานกับสองสามีภรรยาโดนัลด์สัน เขาหันมาพยักหน้าทักหญิงสาวอย่างเสียไม่ได้ แล้วก็ไม่สนใจเธออีกเลย เห็นได้ชัดว่า ชายหนุ่มยังคงคิดว่าเธอใช้มายาหญิงหลอกเอานาฬิกาโรเล็กซ์เรือนงามมาจากโคแก่           แล้วไงล่ะ ไม่ว่าเขาจะคิดยังไง เธอก็ไม่สนใจแล้ว    หญิงสาวยืนรออย่างใจเย็น จนในที่สุด แพทริกเดินเข้ามาหา           "รอพบผมหรือเปล่า"           "ใช่ค่ะ ขอคุยด้วยนิดเดียว"           "ตอนนี้ ผมยุ่งมาก ไม่ว่าง"           "แล้วเมื่อไรจะว่างล่ะคะ"           ชายหนุ่มนิ่วหน้า "บ่ายสี่ก็แล้วกัน ไปพบที่ห้องทำงาน"           หญิงสาวรู้ตัวดีว่าคงไม่มีสมาธิทำงานแน่ เธอเครียดเกินไป เลยตัดสินใจกลับบ้านกรีนทรีส์ และเริ่มเก็บของใส่กระเป๋าเดินทาง           "คุณฮาร์เปอร์ว่ายังไงจ๊ะ" คุณแม่บ้านถาม มองดูเทสซาเอาส้อมเขี่ยอาหารกลางวันเล่นในจาน           "หนูยังไม่ได้พูดอะไรเลยค่ะ  เขาให้ไปพบบ่ายนี้"           "สรุปแล้ว เมื่อถึงตอนจบ มันก็ไม่ใช่เรื่องสนุกเลยสินะ ใช่มั้ยจ๊ะ"           "ไม่สนุกเลยค่ะ น้า"           คุณแม่บ้านผ่านโลกมามากพอที่จะรู้ว่าเมื่อไรควรหยุดถามและปล่อยให้เธออยู่เงียบๆ   หญิงสาวนึกขอบคุณอยู่ในใจ และพยายามทานอาหารนิดๆ หน่อยๆ เอาใจคุณแม่บ้านก่อนที่จะกลับขึ้นไปในห้องนอน           เมื่อถึงเวลาบ่ายสามห้าสิบเก้านาที เทสซายืนอยู่หน้าห้องทำงานของแพทริก ยกมือเคาะประตูเร็วๆ หลายครั้ง ก่อนที่จะเปิดแล้วเดินเข้าไป ชายหนุ่มนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน คงจะใช้เป็นเกาะป้องกันให้อยู่ห่างจากเธอล่ะสิ - หญิงสาวนึก - สีหน้าของเขาเรียบเฉย มือทั้งสองอยู่ระดับอก ปลายนิ้วชนกัน           "ฉันขอลาออกวันนี้ค่ะ" เธอพูดตรงเข้าประเด็นทันที           "เห็นจะไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ใช่มั้ย"           "คงไม่มี หลังจากที่คุณไม่รีรอที่จะตัดสินว่าฉันเป็นคนยังไง รู้อะไรมั้ย คุณไม่เคยคิดที่จะไตร่ตรองสักนิดว่า ถ้าฉันโลภ ชอบหาประโยชน์เข้าตัวเองอย่างที่คุณคิด ฉันคงยักยอกพวกของที่พบในห้องใต้หลังคาไว้บ้าง เพราะถึงยังไง คุณก็ไม่มีทางรู้ได้ แล้วฉันก็จะมีเงินเพิ่มขึ้นในกระเป๋าอีกหลายพันปอนด์"           "ที่พูดมาก็จริง ผมไม่เถียง" ชายหนุ่มว่า "ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ตอนที่รอคุณอยู่เมื่อกี้"           "แล้วไงล่ะคะ" เทสซาถามต่อ หวังไห้เขาเปลี่ยนความคิด เลิกมองเธอในแง่ร้าย ถึงมันจะไม่ทำให้เธอเปลี่ยนใจอยู่ทำงานต่อก็ตาม เพราะในเมื่อมีอิงกริดอยู่เคียงข้างแล้ว เรื่องระหว่างเขาและเธอก็คงต้องจบลง           "เทสซา ผมไม่เคยคิดว่าคุณจะขโมยของใครได้" เขาเอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ  "แต่ผมเชื่อว่าคุณใช้ความสาว และ - เอ่อ และเสน่ห์ที่คุณมีไม่น้อย เพื่อให้ได้ในสิ่งที่คุณต้องการ"           คำตอบที่ได้ยิน ทำให้เธอเกิดความรู้สึกอย่างแรงกล้าที่จะทำให้แพทริกหยุดยิ้มหยัน เลิกยะโสเสียที  รอให้เธอบอกเขาเสียก่อนว่าเธอเป็นใคร แล้วเขาคงจะได้หัวเราะแน่ๆ แต่หัวเราะเยาะตัวเองและเสียใจผิดหวังที่เธอไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด! คงดีไม่น้อยที่จะเห็นเขาอึดอัดอับอายและหน้าแตกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อนั้นแหละ เธอจะหัวร่อดังๆ และบอกเขาว่า ทุกสิ่งทุกอย่าง - รวมทั้งจิตพิศวาสที่มีต่อเขา - เป็นเพียงการแสดงตามบทเท่านั้นเอง           "ฉันไม่ได้วิ่งหนีเพราะอับอายอะไรทั้งสิ้น" เทสซาเริ่ม           "ผมก็ไม่ได้คิดว่าคุณจะทำเช่นนั้น เพราะผิวของคุณคงหนาจนไม่รู้สึก อย่าว่าแต่รู้ผิดรู้ชอบเลย"           "แล้วคุณล่ะ ดีแค่ไหนเชียว เห็นดีแต่หลับหูหลับตาเที่ยวว่าคนอื่น ตัดสินว่าคนโน้นคนนี้เลวไปหมด มีสิทธิ์อะไร มีหัวคิดบ้างหรือเปล่า"           "ถ้ามาพบผมเพื่อที่จะด่าทอกัน ผมว่า คุณไปเสียดีกว่า"           "ฉันไปแน่ แต่ก่อนที่จะไป อยากจะบอกว่า คุณเข้าใจผิดมากๆ เรื่องคุณแอนเดอร์สันกับฉัน"           "ผมไม่สนใจเรื่องของคุณกับเขา!"           "ฉันว่าคุณต้องสนแน่ๆ " ริมฝีปากเผยอยิ้ม ซึ่งมีเธอคนเดียวที่รู้ว่า เป็นยิ้มที่ฝืนความรู้สึกเต็มทน "เพราะความจริงก็มีอยู่ว่า คุณแอนเดอร์สันเป็นพ่ .."           "แพทริก!" ไมค์เปิดประตูพรวดเข้ามาในห้อง ใบหน้าซีดขาวไร้สีเลือด แววตาตื่นตระหนก "มาเร็วๆ! อิงกริดลื่นตกบันไดลงมาแน่นิ่งไปแล้ว ท่าทางไม่ดีเลย! "                              ~~~~~~~~~~จบบทที่สิบสี่~~~~~~~~~~ จากคุณ : 'ณวรา' - [ 23 พ.ค. 46 22:40:26 A:203.107.199.65 X: ]

ความคิดเห็นที่ 48 โปรดติดตามอ่านตอนต่อไป ที่จะคลี่คลายปริศนาว่า :- ทำไมอิงกริดถึงต้องตกบันไดลงมาตอนเข้าด้ายเข้าเข็มพอดี?? โอ้ววววววว :) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 23 พ.ค. 46 22:46:24 A:203.107.199.65 X: ]

ความคิดเห็นที่ 49 อ่าาาาาาาาาา อย่าทรมานคนอ่านซิคะ จากคุณ : Gades - [ 23 พ.ค. 46 23:18:50 A:203.149.34.77 X: ]

ความคิดเห็นที่ 50 แล้วไงต่อละเนี่ย...กำลังอ่านเพลินๆแงๆ มาต่อเร็วๆนะรออยู่จ้า จากคุณ : alisa - [ 24 พ.ค. 46 01:21:19 A:193.69.194.14 X: ]

ความคิดเห็นที่ 51 อ่า รอ รอ รอ โพสเร็วๆนะคะ จากคุณ : สองสาย - [ 24 พ.ค. 46 19:12:25 A:203.149.38.84 X: ]

ความคิดเห็นที่ 52 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2280680/W2280680.html จากคุณ : สองสาย - [ 24 พ.ค. 46 19:18:04 A:203.149.38.84 X: ]

ความคิดเห็นที่ 53 15-16 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2280680/W2280680.html จากคุณ : Janer - [ 15 ต.ค. 46 18:51:24 ]