ความคิดเห็นที่ 1 อ่อนโยน              “เขามีทุกข์ค่ะ  พี่ใหญ่  น่าสงสารนะคะ”  พี่ใหญ่พยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย              “อืม! คนที่มาตรงนี้ก็มีความทุกข์ทั้งนั้นแหละ  พี่ไม่เข้าใจเลย  ทำไม!พวกมนุษย์ถึงไม่รู้จักคิดแก้ปัญหาด้วยปัญญากันบ้างนะ  เอาแต่ร้องไห้ฟูมฟาย  หวังพึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์  พี่อยากรู้นักเชียวว่าไอ้สิ่งที่พวกมนุษย์มันก่อขึ้นมาน่ะ  มันเกี่ยวกับพระกับเจ้าตรงไหน  ก็พวกเขานั่นแหละสร้างกันขึ้นมา  แต่พอมีปัญหาก็จะมาพึ่งให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยแก้ไข  เฮ้อ! ไอ้เราก็เลยพลอยซวยไปด้วย  ถูกเหมารวมให้เป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ไปด้วย  แค่พี่มีอายุมากไปร้อยกว่าปีเอง”               ฉันหัวเราะคิกคักอย่างขำขัน  พี่ใหญ่เป็นอย่างนี้ทุกที  เวลามีคนมาปรับทุกข์ด้วย  พี่ใหญ่มักจะมาบ่นเป็นพ่อแก่ให้ฉันฟังอยู่เรื่อยเชียว  พี่ใหญ่หยุดพูด  หันมาทำตาดุใส่ฉัน  ฉันเลยรีบหยุดหัวเราะ  และยิ้มแห้งๆให้กับพี่แทน              “ขอโทษค่ะ  พี่ใหญ่”              “ต้นหญ้าล่ะก็  ขำพี่อยู่เรื่อย  พี่พูดจริงๆนะ  พวกมนุษย์นี่แปลก  ตนถูกสร้างให้สมองใหญ่กว่า  ฉลาดกว่าสัตว์ทั่วไป  กลับไม่คิดไม่ทำ  มัวมาอ้อนวอนสิ่งศักดิ์สิทธิ์อยู่นั่นแหละ  ขอให้ร่ำรวย  ขอให้เรียนเก่ง  ขอให้เขารักบ้าง  ขอให้เขาทิ้งบ้าง  เฮ้อ! พี่ล่ะเบื่อ  ไอ้เราก็แก่แล้ว แทนที่จะได้พักผ่อนเหมือนต้นอื่นๆบ้าง  ไม่มี  มาขูดๆถูๆจะเอาเลขบ้าง  บางคนก็จุดธูปตั้งร้อยกว่าดอก เอาเคล็ดเพื่อให้พี่ช่วย  พี่ล่ะสำลักควันแทบแย่  หายใจไม่ออก  บางคนก็เอาผ้าสามสีมาผูก  ทำยังกับพี่เป็นศาลพระภูมิไปได้  ทั้งๆที่พี่ก็เป็นแค่ต้นไทรที่มีอายุเยอะแล้วก็เท่านั้นเอง  ไม่ได้ไปช่วยอะไรพวกเขาได้เลย  นอกจากรับฟังปัญหา” พี่ใหญ่ส่ายศีรษะอย่างเหนื่อยหน่าย  ฉันเลยต้องรับหน้าที่ปลอบพี่ใหญ่ไปพลางๆ             “โธ่! พี่ใหญ่คะ  พี่ก็ทนๆหน่อยสิคะ  ถือว่าเห็นแก่ท่านเจ้าของมหาวิทยาลัยก็แล้วกัน  ท่านอุตส่าห์เลี้ยงเราไว้  ไม่ปล่อยให้เราออกไปตกระกำลำบากข้างนอก  เราก็น่าจะตอบแทนท่านด้วยการรับฟังปัญหาของลูกๆหลานๆของท่านนะคะ”             “จ้ะ  แม่สาวนักเทศน์” พี่ใหญ่ยิ้มตอบอย่างเอ็นดู             บุ๋ม! บุ๋ม! บุ๋ม!  เสียงน้ำแตกกระจายเป็นวงกว้าง  เสียงนั้นดังมาจากสระน้ำข้างหน้าฉัน  ฉันและพี่ใหญ่เลยหันไปมอง  ก็เห็นน้องก้อนหินค่อยๆขึ้นมาจากน้ำด้วยลำตัวเปียกโชก  มีตะไคร่น้ำเกาะติดผมขึ้นมาด้วย  น้องก้อนหินเลยสางออกลงมาที่พื้น  อย่างยากเย็น  เพราะลื่นและเหนียวติดผม น้าตะไคร่น้ำจึงคลานกระดึ๊บๆลงน้ำไปอย่างต้วมเตี้ยมๆ  น้องก้อนหินบีบน้ำออกจากผมอย่างเสียมิได้  แล้วก็เริ่มร้องไห้ให้ฉันกับพี่ใหญ่ฟัง             “ฮือๆๆ  พี่ใหญ่กับพี่ต้นหญ้าดูสิฮะ  วันนี้ผมเปียกอีกแล้วฮะ  ผมนึกว่าช่วงสอบจะไม่มีคนมาโยนผมลงน้ำแล้วนะเนี่ย  ผมล่ะเบื่อจริงๆเลยฮะ”             “ทำไงได้ล่ะก้อนหิน  นอกจากทำใจ” พี่ใหญ่พูดปลอบใจเช่นเดิม  เหมือนที่เคยพูด                “ผมไม่เข้าใจพวกมนุษย์เลย  ไม่ว่าจะเบื่อ เซ็ง  เศร้า  เหงา หรือสุขแค่ไหน  ทำไม! ชอบโยนผมลงน้ำเรื่อยเลย  แล้วสระนี้มันตื้นเสียที่ไหนล่ะฮะ  กว่าผมจะขึ้นมาได้  แทบแย่ นี่! ยังโชคดีนะฮะที่โยนลงน้ำ  บางคนโยนผมลงที่พื้น  ผมเจ็บหลังไปหลายวันเลย  อยากจะรู้นัก  ถ้าเบื่อ  ถ้าเซ็งนัก  ทำไมไม่กระโดดลงไปเอง  ให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย  มาทำผมทำไม”   ก้อนหินอุทธรณ์อย่างขอความเห็นใจ             “ก้อนหินก็รู้นี่จ๊ะ  ว่าพวกมนุษย์น่ะ  รักตัวเองยิ่งกว่าอะไร  เรื่องที่จะทำร้ายตนเองน่ะ  ไม่มีหรอกจ้ะ  มีแต่เห็นอะไรที่ด้อยกว่า  ไม่มีอำนาจต่อกรกับเขาได้ก็ทำร้าย และกลั่นแกล้งเหมือนที่เขาทำกับก้อนหินยังไงล่ะจ๊ะ”              “จริงๆ ข้อนี้พี่ใหญ่เห็นด้วย”              “ถ้างั้นผมมิต้องรับเคราะห์อย่างนี้ทุกวันเหรอฮะ”              “โถ! น่าสงสารจริง ทำไม! ก้อนหินไม่คิดอีกแง่ล่ะจ๊ะ  ว่าการที่ก้อนหินได้ลงน้ำทุกวันน่ะ  ถือว่าก้อนหินก็ได้ทำประโยชน์ตอบแทนคุณท่านที่ให้ที่อยู่แก่เรานะจ๊ะ   และอีกอย่างอากาศร้อนๆอย่างนี้  ก้อนหินไม่ดีใจเหรอที่ได้อาบน้ำให้มันชื่นใจ  ลำพังตัวพี่เองยังไม่มีกำลังพอจะทำได้เลย  ก้อนหินน่าจะถือว่าตนเองโชคดีนะจ๊ะ  ที่พวกมนุษย์โยนก้อนหินลงไปอาบน้ำ  ในอากาศร้อนๆแบบนี้ทุกวัน” ฉันปลอบก้อนหินอย่างอ่อนโยน  เพราะรู้ว่าแกยังเด็กนัก  แล้วก็อ่อนไหวง่ายเหลือเกิน               “จริงด้วยสิฮะ  พี่ต้นหญ้าพูดถูก  ผมน่ะเป็นหินขี้ร้อนด้วยสิฮะ  ถ้าขืนตากแดดทั้งวัน  ตัวผมคงดำแน่เลย  ไม่สวยแบบนี้” ก้อนหินคุยอย่างอวดตัว  ต้นหญ้าจึงยิ้มตอบให้                “เดี๋ยวก่อนฮะ  พี่ใหญ่ พี่ต้นหญ้า  วันนี้ผมสวยไหมฮะ” ก้อนหินถามอย่างเขินอาย  พลางหมุนตัวไปรอบๆให้ดู                “สวยจ้ะ  ยิ่งอาบน้ำแล้ว  หน้ายิ่งดูสดใสใหญ่เลย”                “เหรอฮะ  ถ้างั้นก้อนหินจะอยู่รอแถวๆสระน้ำ  เผื่อมีพวกมนุษย์เดินผ่านมา  จะได้โยน  ก้อนหินลงน้ำอีก  ก้อนหินชอบ” ว่าแล้วก้อนหินก็เดินไปนั่งริมสระน้ำอย่างสบายอารมณ์  ฉันกับพี่ใหญ่ก็เลยหันกลับมาคุยกันดังเดิม                “ต้นหญ้าไปชมก้อนหินอย่างนั้นทำไม  ต้นหญ้าก็รู้ว่าก้อนหินน่ะหน้าตาเป็นยังไง  ตะปุ่มตะป่ำ เป็นริ้วรอยเต็มไปหมด  ไม่เห็นจะสวยตรงไหนเลย”                “ทำไม! พี่ใหญ่พูดอย่างนั้นล่ะคะ  ที่ต้นหญ้าชมน่ะ  ต้นหญ้าชมความสวยในเนื้อในของก้อนหินต่างหากค่ะ  ไม่ได้จำกัดว่าพอหน้าไม่สวยแล้ว  ข้างในจะไม่สวยด้วยนี่คะ”               “พี่รู้จ้ะ  แต่พี่ไม่อยากให้ก้อนหินทนงตัวว่าตนเองสวย  แล้วเที่ยวอวดใครต่อใครให้เขารำคาญ”                “โธ่! พี่ใหญ่คะ  ก้อนหินแกมีปมด้อยมาตั้งแต่เล็กนะคะ  แม่เขาก็ไม่รัก  หาว่านอกคอก  ไม่ใช่ลูก  เพราะผิวพรรณขรุขระ  ซีดๆเหลืองๆ  ไม่เหมือนพี่น้องเขา  เราน่าจะสงสารและปลอบใจให้แกมีความมั่นใจในตนเองมากกว่าจะให้แกเป็นเด็กที่มัวแต่นั่งท้อถอยและตอกย้ำปมด้อยของแกต่อไปนะคะ” ฉันพูดไปด้วยความสงสารก้อนหิน  และเริ่มฉุนพี่ใหญ่ขึ้นมาแล้วสิ                “เอาล่ะจ้ะ  ข้อนั้นพี่ไม่เถียง  แล้วที่ต้นหญ้าไปสนับสนุนให้ก้อนหินลงน้ำบ่อยๆเนี่ย  จะแก้ตัวว่ายังไงจ๊ะ” พี่ใหญ่ถามฉันอย่างจะลองเชิงดูว่าฉันจะตอบยังไง  ฉันเลยตอบไปว่า               “พี่ใหญ่ก็รู้นี่คะ  ว่าฐานะอย่างก้อนหินน่ะ  ไม่มีทางหลีกเลี่ยงที่จะไม่ถูกพวกมนุษย์โยนลงน้ำได้เลย  แล้วเราจะปล่อยให้แกลงน้ำไปอย่างไม่มีความสุขเหรอคะ  ในเมื่อแกหลีกเลี่ยงกฎข้อนี้ไม่ได้  ทำไมเราไม่เปลี่ยนมุมมองให้แกใหม่ล่ะคะ  หัดให้แกรู้จักมองโลกหลายๆมุม  เข้าใจโลกในทุกๆด้าน  พอแกโตขึ้นมากกว่านี้  แกก็จะเข้าใจได้เอง  แม้พวกเราไม่อยู่แล้ว  แกก็จะอยู่ได้อย่างมีความสุขนะคะพี่ใหญ่” ฉันพูดไปโดยที่ไม่รู้ว่ามีแววตาชื่นชมของพี่ใหญ่มองมาอยู่ลึกๆ  จนพี่ใหญ่บอกนี่แหละ  ฉันถึงรู้ว่าฉันโตขึ้นมากแล้ว                 “ต้นหญ้าโตขึ้นมากแล้วรู้ไหมจ๊ะ  ความคิดความอ่านก็เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นด้วย  พี่ใหญ่ดีใจที่น้องคนนี้รู้และเข้าใจหลายสิ่งมากขึ้น  โดยที่พี่ใหญ่ไม่ต้องคอยสอนอีก   บางทีมันอาจใกล้ถึงเวลาของพี่ใหญ่แล้วก็ได้” พี่ใหญ่พูดอย่างเศร้าๆ  ทำเอาฉันใจแป้วลงมากองที่ตาตุ่มเลย                  ฉันไม่ชอบการลาจากเลย  มันทำให้ฉันใจหายทุกครั้ง  คงเพราะความผูกพันล่ะมั้ง  ยิ่งเราผูกพันกับใครหรืออะไรมากเท่าไหร่  เราก็ยิ่งไม่อยากให้จากไป  เพราะสิ่งนั้นได้กลายมาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตไปแล้ว  แต่พี่ใหญ่มักสอนฉันเสมอๆว่า  ไม่มีใครหรืออะไรหลีกหนีสิ่งนี้ไปได้เลย              ฤดูการสอบสิ้นสุดลง  นักศึกษาต่างปิดเทอมกันไปหมด  จะมีก็แต่บรรดาอาจารย์และพวกเจ้าหน้าที่ของมหาวิทยาลัยที่มาทำงานกัน  นานทีกว่าจะเจอนักศึกษาผ่านมา  ชีวิตช่วงนี้ของฉันก็เงียบเหงาลงบ้าง  แต่ก็ยังมีพวกมนุษย์แวะเวียนมาเยี่ยมฉันกับพี่ใหญ่เป็นพักๆ             วันนี้ฉันเดินไปมองเงาตัวเองในน้ำ  ฉันตกใจแทบแย่  จำตัวเองไม่ได้  นี่! ฉันแน่เหรอ  ทำไม! ผมถึงได้สั้นกุดอย่างนี้ล่ะ  แล้วดูด้านข้างไถก็ไม่เรียบร้อย  ฉันพึมพำกับตัวเอง  เมื่อวานนี้เองที่นายมีคนสวนคนใหม่มาตัดหญ้า  แทนลุงช่วยที่ถูกย้ายไปเป็นเจ้าหน้าที่แผนกพัสดุของมหาวิทยาลัยไปแล้ว                 ฉันได้ยินนายมีบ่นงึมงำว่าเขาโชคร้าย  ที่มาทำหน้าที่ตัดหญ้า  ฉันก็อยากจะบอกว่าฉันก็โชคร้ายเหมือนกันที่ถูกนายตัดผมให้  ฉันก็เดือดร้อนเหมือนกัน  ไม่ใช่นายคนเดียวหรอก  เขาว่าเขาสมัครตำแหน่งคนขับรถส่งของให้มหาวิทยาลัย  แต่ตำแหน่งคนขับรถรับคนไปแล้ว  เขาจึงต้องจำใจมาทำงานนี้แทน  เพราะเขาต้องทำงานหาเลี้ยงครอบครัว จากคุณ : ดาหลา - [ 21 พ.ค. 46 10:12:45 A:202.133.170.26 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฉันเดินกลับไปนั่งข้างๆพี่ใหญ่ ตรงโคนต้น  พี่ใหญ่เห็นฉันหน้าบูดมาตั้งแต่เมื่อวานก็ชมว่าฉันตัดผมแล้วหน้าเด็กขึ้น  ฉันก็ใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย  แต่ข้อข้องใจฉันยังมีมากกว่า  จึงถามพี่ใหญ่ ต่อไปว่า             “พี่ใหญ่คะ  ทำไมนายมีเขาตัดผมให้ต้นหญ้า  แบบขอไปทีละคะ  ในเมื่อนี่เป็นหน้าที่ของเขา  เขาก็น่าจะรับผิดชอบให้ดีที่สุดสิคะ”             “ก็เขาไม่ชอบงานนี่นี่จ๊ะ  เขาก็เลยทำไปอย่างไม่มีความสุขกับงาน  ไม่ทุ่มเทให้กับงาน”            “ถ้างั้นเขาก็ไม่ควรรับงานนี้  ในเมื่อไม่ตั้งใจทำงาน  งานที่ออกมาก็จะเสียหายตามไปด้วย  ดูอย่างผมของต้นหญ้าสิคะ  เละ ไม่เป็นทรงเลย”            “อ้าว! ทีตอนลุงช่วยตัดให้ครั้งแรกๆเละกว่านี้อีกนะ  ทำไม! ต้นหญ้าไม่บ่นละจ๊ะ”             “มันคนละกรณีกันค่ะ  อย่างลุงช่วย  แกตั้งใจทำงานในหน้าที่ของแกอย่างเต็มที่  ถึงแม้ว่าตอนแรกๆแกจะตัดผมไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย  แต่ต้นหญ้าก็โกรธแกไม่ลงหรอกค่ะ  คนเราไม่มีใครทำถูกตั้งแต่แรกเริ่มหรอกค่ะ  ต้องมีข้อผิดพลาดกันบ้าง  มากบ้าง  น้อยบ้าง  แต่เอาข้อผิดพลาดนี้มาแก้ไขไม่ให้ผิดอีก  หรือให้น้อยลง  พี่ใหญ่ก็เห็นนี่คะ  ว่าตอนหลังๆ  ลุงช่วยแกตัดผมให้ต้นหญ้าได้ตั้งหลายทรง  แต่ละทรงดีๆทั้งนั้น  ผิดกับนายมีคนนี้  แกผิดพลาดได้  ต้นหญ้ายอมรับ  แต่การที่เขาไม่ตั้งใจทำงาน  แม้มันจะไม่ใช่งานที่เขาชอบก็ตาม  แต่ถ้านั่นเป็นหน้าที่แล้ว  เขาก็ควรทำให้ดีที่สุดสิคะ  ถ้าเขาทำเต็มที่แล้ว  ต้นหญ้าเชื่อว่างานคงออกมาดีกว่านี้  หรือถ้าไม่ดี  ต้นหญ้าก็จะไม่ว่า” ฉันพูดอย่างใส่อารมณ์เต็มที่  เพราะผมทรงนี้ทำให้เธอเดินไปไหนต่อไหนไม่ได้ไกลนักและไม่ค่อยอยากเจอใครด้วย  คงเพราะความอายล่ะมั้ง              “พี่เข้าใจจ้ะ  แต่ต้นหญ้าก็ต้องรู้ไว้อีกข้อนึงนะ  ว่าคนเราน่ะไม่เหมือนกัน  ดูอย่างนิ้วมือสิจ๊ะ  มันเท่ากันรึเปล่า” ฉันส่ายหัว  และรอฟังคำอธิบายของพี่ใหญ่ต่อ              “เพราะฉะนั้นต้นหญ้าจะไปคาดหวังให้นายมีเหมือนกับลุงช่วย  ตั้งใจทำงานเหมือนลุงช่วย  มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกนะจ๊ะ”              “ต้นหญ้ารู้ค่ะ  เพียงแต่ต้นหญ้าอยากให้เขาทำงานดีๆ  เขาจะได้ก้าวหน้าเหมือนลุงช่วยยังไงล่ะคะ”              “พี่เข้าใจจ้ะ  ว่าต้นหญ้าหวังดี  แต่ต้นหญ้ารู้ไหม  พวกมนุษย์มีกฎอยู่ข้อหนึ่ง คือเรื่องของกรรม”              “กรรมเหรอคะ?” ฉันมองพี่ใหญ่อย่างไม่เข้าใจความหมาย  พี่ใหญ่จึงอธิบายต่อว่า             “จ้ะ  กรรม หมายถึงการกระทำ  ถ้าเขาทำกรรมดี  ตั้งใจทำงาน  เขาก็จะได้รับผลดี คือเจริญก้าวหน้า  ในทางตรงข้ามหากเขาทำกรรมไม่ดี  ผลออกมาก็จะไม่ดี  คือตกต่ำ  ไม่เจริญก้าวหน้า”              “ต้นหญ้าเข้าใจแล้วค่ะ  พี่ใหญ่  ต่อไปนี้ต้นหญ้าจะรอดูว่านายมีจะทำกรรมดีหรือไม่ดีค่ะ” ฉันพูดเสียงแจ้วๆ  พี่ใหญ่ก็ลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู              “พี่ใหญ่ดีใจนะ  ที่ต้นหญ้าเข้าใจอะไรได้มากขึ้น” พี่ใหญ่บอกด้วยน้ำเสียงห่วงใย               ตั้งแต่แม่ของฉันตายไป  ก็ได้พี่ใหญ่นี่แหละเป็นทั้งพ่อ พี่แล้วก็เพื่อนคอยดูแล และอบรมสั่งสอนฉัน   ฉันมองพี่ใหญ่ด้วยความรักและเคารพยำเกรง  ปีนี้พี่ใหญ่ดูเหนื่อยง่ายกว่าเดิม  และไอบ่อยขึ้น  เพราะพวกมนุษย์ที่ชอบมาขูดๆถูๆจะเอาเลขบ้าง  หรือไม่ก็กลิ่นควันธูปนี่ล่ะ  ทำให้ภูมิต้านทานโรคลดน้อยลง  ผิวพรรณที่เคยเรียบเนียน  ตอนนี้กลับขรุขระ เป็นดวงเป็นด่าง  พวกเชื้อโรคต่างๆเลยเข้าสู่ร่างกายได้ง่ายขึ้น  ฉันล่ะสงสารพี่ใหญ่จริงๆ  จะห้ามปรามหรือขัดขวางพวกมนุษย์ยังไงก็ทำไม่ได้  เพราะกำลังไม่พอ  บางทียังถูกพวกมนุษย์เหยียบเอาก็มี              เวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว  ได้เวลาเปิดเทอมของนักศึกษาแล้ว   นักศึกษาหลายคนต่างแวะเข้ามาเยี่ยมเยียน  ทักทาย และระบายความทุกข์ให้ฉันกับพี่ใหญ่ฟัง  ทั้งหนักเบาต่างกันไป  แต่พวกเธอที่ได้อ่านเรื่องนี้  อย่าโกรธอะไรฉันเลยนะ  เพราะฉันไม่ได้บอกชื่อจริงของพวกเธอหรอกจ้ะ  สบายใจได้  ฉันแค่อยากจะให้พวกผู้ใหญ่ทั้งหลายได้รับรู้ปัญหาของพวกเธอ  และคิดกันดูว่าจะแก้ปัญหานี้ยังไงมากกว่า              อย่างไรก็ตามฉันก็ต้องขอบใจพวกเธอเหมือนกันนะที่มาเยี่ยมฉันกับพี่ใหญ่  ไม่เช่นนั้นเราสองคนคงเหงาน่าดูเลย   และตอนนี้ก้อนหินดูจะมีความสุขทุกครั้งที่ได้ลงเล่นน้ำ  ขอบใจพวกมนุษย์อย่างพวกเธอนะ   ใครว่าพวกเธอเลว  ไม่ดีอย่างไร  ฉันขอเถียงขาดใจเลย  พวกเธอมีข้อดีทุกคนแหละจ้ะ  ขึ้นอยู่กับว่าพวกเธอจะรู้จักนำข้อดีที่ว่าออกมาใช้รึเปล่าเท่านั้นเอง    พวกเธออย่าพึ่งเบื่อก่อนนะ  ฉันเพียงหวังดีอยากให้เธอได้รู้อะไรดีๆน่ะ ฉันเคยได้ยินอาจารย์ท่านนึงอ่านหนังสือเกี่ยวกับเซน  มีอยู่ท่อนนึงที่ฉันชอบมากและประทับใจจนทุกวันนี้             “ในลัทธิเซนกล่าวว่า  ในใจของเราทุกคนต่างก็มีสิงโตทองคำตัวหนึ่งจำศีลอยู่ มันกำลังนั่งอดใจรอคอยอยู่เงียบๆ เผื่อมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น  มันก็พร้อมจะใช้เขี้ยวเล็บอันทรงพลังมาถลกหนังคู่ต่อสู้ให้แหลกเหลวอยู่ทุกเมื่อ”*               ฉันว่าจริงนะ  พวกเธออย่าลืมแล้วกัน  พวกเธอทุกคนมีสิงโตทองคำอยู่ในตัว  ลองค้นหาดูนะจ๊ะ  แล้วเธอก็จะพบ .            ฉันยังคงเป็นเพื่อนรับฟังปัญหาของพวกเธอต่อเช่นเดิม  ฉันนั่งอยู่ตรงนี้เสมอ  ถ้าเธอมีปัญหา เธอก็มาหาฉันได้เสมอ  แต่ดูเหมือนตอนนี้จะมีบางคนที่ไม่ชอบฉันกับพี่ใหญ่เสียแล้วสิ  ฉันไม่ได้คิดไปเองหรอกนะ  ฉันได้ยินพวกนั้นพูดกัน  เขา 3 คน ฉันได้ยินว่าเป็นผู้บริหารมหาวิทยาลัยมายืนอยู่ข้างๆฉันกับพี่ใหญ่แล้วก็บอกว่า  ทำเลตรงนี้เหมาะจริงๆที่จะสร้างเป็นคอมเพล็กซ์  แหล่งรวมซูปเปอร์สโตร์  ร้านอาหาร และร้านค้าชื่อดัง ในมหาวิทยาลัย  ให้มหาวิทยาลัยครบวงจร  เป็นทั้งแหล่งศึกษา และบันเทิงไปในตัว               พวกเขาบอกว่าจะตัดต้นไทร  และถางหญ้าให้เตียนโล่ง  เพื่อสร้างอาคารคอนกรีตทับ  ฉันฟังแล้วแทบใจหาย นี่!  ฉันต้องจากพวกเธอแล้วเหรอเนี่ย  อายุของฉันก็เท่ากับอายุของมหาวิทยาลัย  ฉันแก่เกินไปสำหรับพวกเธอแล้วเหรอ  พวกเธอถึงไม่ต้องการฉัน   แล้วต่อไปพวกเธอจะเล่าปัญหาให้ใครฟังล่ะจ๊ะ  ฉันหันไปถามพี่ใหญ่อย่างร้อนใจ              “พี่ใหญ่คะ  เราจะทำยังไงกันดีคะ  พวกเขาไม่ต้องการเราแล้ว”              “โธ่! ต้นหญ้า  ที่นี่ไม่ต้องการเรา  ก็ยังมีที่อื่นนี่จ๊ะ” พี่ใหญ่ลูบหัวฉันไปมา  ส่วนฉันก็ได้แต่สะอื้นไห้กับไหล่ของพี่ใหญ่              “พี่ใหญ่ไม่รักที่นี่แล้วเหรอคะ  ถึงคิดจะทิ้งไปง่ายๆ”              “ใครว่าล่ะจ๊ะ  พี่รักและผูกพันกับที่นี่มาก  มากจนคิดว่าตนเองแก่เกินไปสำหรับที่นี่  หมดความหมายที่จะให้ร่มเงาแก่ที่นี่เสียแล้ว” พี่ใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจลึกๆ   ฉันฟังออก  พี่ใหญ่อยู่ที่นี่มานานกว่าต้นอื่นๆ  เรียกได้ว่าพี่ใหญ่คือพี่ใหญ่ของทุกสิ่งที่นี่จริงๆ              “ต้นหญ้าขอโทษค่ะ  ที่เข้าใจพี่ใหญ่ผิดไป แล้วเราจะทำยังไงกันดีล่ะคะ”              “เราทำอะไรไม่ได้หรอกจ้ะ  เรามีหน้าที่เพียงแค่ให้ร่มเงาและดูแลที่นี่เท่านั้น  เราไม่มีกำลังจะห้ามปรามพวกเขาหรอก  ถ้าเขาสั่งให้เราไปเราก็ต้องไป”              “ไม่มีทางอื่นเลยเหรอคะ” ฉันแย้งขึ้นอย่างเสียดาย              “มีจ้ะ  คนที่จะห้ามปรามพวกเขาได้  คือคนของที่นี่  คนที่รักที่นี่ด้วยใจจริง รักในสิ่งที่เป็นจิตวิญญาณของสถาบันแห่งนี้”              “แล้วเราจะทำยังไงให้คนของที่นี่ออกมาต่อสู้เพื่อเราล่ะคะ”              “เราทำอะไรไม่ได้หรอกจ้ะ  เรื่องนี้ต้องขึ้นอยู่กับพวกเขาเองว่าจะรักที่นี่  เหมือนที่เรารัก    รึเปล่า”              “ต้นหญ้าคงได้แต่ภาวนาขอให้  พวกเขารักที่นี่เหมือนเรานะคะ” ฉันพูดจบก็นั่งหน้าเศร้า  มองไปรอบๆบริเวณนี่อย่างอาลัยอาวรณ์ อาวรณ์               หลายวันต่อมาฉันเห็นนักศึกษากลุ่มหนึ่งสัก 6-7 คนได้  เดินมานั่งลงข้างๆฉัน  พวกเขาต่างมีสีหน้าเคร่งเครียด  แต่ก็แฝงไว้ด้วยความมุ่งมั่น  จริงจัง  มีผู้ชายอยู่คนหนึ่ง  ฉันเดาว่าเขาน่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่มเอ่ยขึ้นก่อน               “พวกเราคิดเห็นกันยังไง  เรื่องที่ผู้ใหญ่คิดจะทำลายที่นี่  แล้วสร้างคอมเพล็กซ์ขึ้นมาแทน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงขึงขัง จริงจัง  แฝงไว้ด้วยความน่าเกรงขาม  ทั้งๆที่หน้าดูอ่อนเหลือเกิน               “ออยไม่เห็นด้วยค่ะ  พี่โย  ออยรักที่นี่  ผูกพันกับที่นี่  ออยชอบมานั่งตรงนี้บ่อยๆ  ลมเย็น  อากาศดี  แล้วก็รู้สึกเหมือนออยมีเพื่อนคอยรับฟังปัญหาด้วยค่ะ”               “ต้นเห็นด้วยครับ  พี่โย  ต้นจะไม่ยอมให้ผู้ใหญ่ทำลายที่นี่แน่  ที่นี่เหมือนบ้านหลังที่สองของต้น  เวลาต้นมีกิจกรรมทำจนดึก  ต้นก็กางเต็นท์นอนใต้ต้นไทรนี่ล่ะครับ  เย็นดีครับ”               “ก้องก็คิดเหมือนต้นฮะ  ที่นี่เป็นบ้านของเรา  ไม่ใช่ที่ของผู้ใหญ่เพียงไม่กี่คน  พวกเขาเพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่กี่ปี  จู่ๆก็จะมาทำลายที่นี่ที่อยู่มานานเป็นร้อยปีแล้วน่ะเหรอฮะ  ก้องยอมไม่ได้หรอกฮะ  พวกเขาไม่ถามความเห็นของพวกเราเลย  พวกเรายอมไม่ได้หรอกฮะ  จริงไหม” ว่าแล้วอีกสามเสียงก็ยืนยันเป็นเสียงเดียวกัน  พวกเขาต่างคัดค้านการทำลายที่นี่เพื่อสร้างคอมเพล็กซ์  พวกเขาร่วมมือกับอาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิ  และวัยวุฒิอีกหลายท่าน  รวมทั้งศิษย์เก่า  ศิษย์ปัจจุบันอีกมากมาย  เพื่อคัดค้านการทำลายที่นี่                โดยจะรวมตัวกันประท้วงที่ลานอนุสาวรีย์ท่านผู้ประศาสน์การในวันอาทิตย์ที่จะถึงนี้  และแล้วพวกเขาก็เดินจากไป  แต่ไม่วายหันมายิ้มให้กับฉัน  ฉันก็ยิ้มตอบเขาทั้งน้ำตาด้วยความขอบคุณ ขอบคุณพวกเธอมากๆ  ขอบคุณที่รักและหวงแหนที่นี่  ขอบคุณที่พวกเธอสละเวลามาต่อสู้เพื่อเรา  ขอบคุณจริงๆ  ฉันจะไม่มีวันลืมพวกเธอแน่นอน  ฉันสัญญากับตัวเอง               จากคุณ : ดาหลา - [ 21 พ.ค. 46 10:19:39 A:202.133.170.26 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 หลายวันมานี้ฉันได้ยินข่าวจากพวกที่เดินผ่านไปผ่านมา  แวะมาเยี่ยมฉันบ้างพูดถึงเรื่องการคัดค้านการทำลายที่นี่ว่าก้าวหน้า และมีผลสำเร็จมากขึ้นเรื่อยๆ  เพราะเรื่องนี้ลงข่าวทีวีทุกช่อง  และหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ  ทำให้ศิษย์เก่าที่มีบทบาททั้งในภาครัฐบาลและเอกชนให้ความร่วมมือสนับสนุน  และร่วมกดดันผู้บริหารมหาวิทยาลัยให้มีการทำประชาพิจารณ์ขอมติก่อน  ยังผลให้มีสิทธิ์ลุ้นว่าผู้บริหารชุดใหม่ที่จะมีการเลือกตั้งอีกไม่ถึงเดือน จะเป็นผู้บริหารที่อยู่ข้างนักศึกษา คือเห็นแก่ส่วนรวม  รักที่นี่ มากกว่าผลประโยชน์ทางการค้าจากนายทุนต่างๆ             ฉันได้ยินดังนั้น  ก็รีบมาเล่าให้พี่ใหญ่ฟังว่าเราคงไม่ต้องไปจากที่นี่แล้ว  เพราะการคัดค้านดูท่าจะสำเร็จแน่นอน  แต่พี่ใหญ่กลับบอกฉันว่า              “ความแน่นอน คือความไม่แน่นอนนะ ต้นหญ้า”              “แต่ว่าที่ผู้บริหารชุดใหม่สัญญากับนักศึกษาแล้วนะคะว่าจะไม่ทำลายที่นี่”              “คนที่ไม่มีอำนาจอยู่ในมือ  จะสัญญาอะไรก็ย่อมทำได้  เพราะไม่เสียประโยชน์  มีแต่ได้กับได้  แต่เมื่อไหร่ที่เขามีอำนาจขึ้นมา  สิ่งที่เขาจะคำนึงเป็นอันดับแรกก็คือ ผลประโยชน์จ้ะ”              “พี่ใหญ่ยิ่งพูดต้นหญ้ายิ่งใจเสียนะคะ”              “พี่แค่คาดเดาเฉยๆจ้ะ  จากประสบการณ์ที่พี่เคยรู้มา  ส่วนใหญ่มักเป็นอย่างนั้น  แต่ถ้าพวกเขาไม่ใช่  ก็แล้วไป  ถือว่าเป็นโชคดีของเราและเหล่านักศึกษา”              สามอาทิตย์ต่อมา  ผู้บริหารชุดใหม่ฝ่ายนักศึกษาก็ได้รับการคัดเลือก  และระงับเรื่องการทำลายที่นี่ไว้ก่อนตามสัญญา  ฝ่ายนักศึกษาและศิษย์เก่าทั้งหลายต่างยินดีกันใหญ่และแห่แหนมาชุมนุมกันใต้ต้นไทรใหญ่กันมากมาย  ในมือของแต่ละคนถือธูปคนละดอก  และอธิษฐานขอให้พี่ใหญ่ปกปักรักษา  และให้ร่มเงาที่นี่ต่อไป   ฉันเห็นพี่ใหญ่ยิ้มแก้มปริ  และพยักศีรษะเป็นเชิงรับรู้  พลันใบไม้จากต้นไทรก็ร่วงหล่นเป็นการใหญ่  พวกเขาจึงพากันรีบยกมือไหว้ชูเหนือหัว  เป็นเชิงกราบไหว้  เชื่อถือ  ปากก็บอกว่า                ‘ดูสิ  ท่านรับรู้แล้ว  ศักดิ์สิทธิ์จริงๆนะนี่’   พี่ใหญ่ก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอาใจ               “เอาอีกแล้ว  ไอ้พวกนี้  ยังไม่วายเห็นเราเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ไปได้” ฉันก็ได้แต่หัวเราะคิกคักไปตามประสา  พี่ใหญ่ของเราบ่นเป็นพ่อแก่อีกแล้ว  ฉันยิ้มอย่างมีความสุข  โดยมีพี่ใหญ่โอบไหล่ฉันไว้  แล้วยิ้มตอบฉันเช่นกัน         ฉันยังคงเฝ้ามองพวกเธอและรับฟังปัญหาของพวกเธอด้วยความเป็นห่วงเช่นเคยจ้ะ  ขอบใจพวกเธอมากสำหรับความสามัคคีของพวกเธอที่ทำให้ฉันกับพี่ใหญ่ไม่ต้องจากที่นี่ไป ขอบใจอีกครั้งที่เธออ่านหนังสือเล่มนี้จนถึงหน้าสุดท้าย อย่างไรก็ตามถ้าเธอพอมีเวลา  คิดถึงฉันบ้างนะ  ไม่ต้องเยอะหรอก  น้อยๆก็พอ  แบ่งเวลาที่คิดถึงฉันไปให้กับอีกหลายๆคนที่มีความสำคัญกับพวกเธอ  อย่ามารวมที่ฉันเพียงคนเดียวเลย  มันออกจะไม่ยุติธรรมสำหรับคนพิเศษของพวกเธอ  อย่าลืมนะจ๊ะ  คิดถีงกันบ้าง  หรือถ้าเธอเหงาจะมาเยี่ยมฉันก็ได้นะ  ฉันอยู่ไม่ไกลจากพวกเธอหรอก  ลองค้นดูนะจ๊ะ  แล้วเธอก็จะพบฉันเอง                                                                      รักและห่วงใย                                                                          ต้นหญ้า          หญิงสาวปิดหนังสือลง  พร้อมกับรอยยิ้มปรากฎขึ้นทั้งดวงหน้าและดวงตา  เธอยิ้มออกมาจากหัวใจของเธอ ฉันรู้ เธอค่อยๆบรรจงวางหนังสือของฉันสอดกลับไว้ที่เดิมและเดินออกไปจากร้านด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม   ฉันนั่งมองเธอจากชั้นวางหนังสือแถวบนสุด  เธอเดินออกไปด้วยแววตาที่มุ่งมั่น  ฉันรู้จ้ะว่าเธอเข้าใจถึงปัญหาของเธอแล้ว  ขอบใจเธอนะที่เข้าใจฉัน  เธอถึงไม่นำฉันออกไปจากร้าน  เธอรู้ว่าฉันไม่อยากไปจากร้านหนังสือแห่งนี้เท่าไหร่นักหรอก  เธอจึงให้ฉันอยู่ที่นี่  รอคอยให้คนแล้วคนเล่าผลัดกันเข้ามาอ่าน  เข้ามาทำความเข้าใจฉัน  และกลับออกไปพร้อมกับความเข้าใจในตัวของพวกเธอเอง                                                              ลาก่อน แล้วเราคงได้พบกันอีก                                                 21 พฤษภาคม  2546 จากคุณ : ดาหลา - [ 21 พ.ค. 46 10:22:39 A:202.133.170.26 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่า... อ่านหนังสือเขาจนจบแล้วไม่ซื้อเหรอคะ แหะ แหะ ล้อเล่นนะคะ ต้นหญ้า ช่างมีจิตใจที่ดีงามจริงๆ ระหว่างเรื่องที่ต้นหญ้าเล่า ได้ข้อคิดดีๆ หลายอย่างค่ะ ^_^ จากคุณ : O-HO - [ 22 พ.ค. 46 21:31:30 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หนูยีอ่านแล้วได้อะไรเยอะเลยค่ะ  เรื่องก็น่ารักมากด้วย ปล.  ว่าแต่ร้านหนังสือแถวอนุสาวรีย์นี้มีจริงเปล่าค่ะ แล้วอยูตรงไหนหรอค่ะนี่.. จากคุณ : หนูยี (Yee Bee) - [ 22 พ.ค. 46 22:04:46 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาอ่านค่ะ อิ อิ เป็นก้อนหินนี่โดนโยนลงน้ำบ่อยจริงๆ ด้วย จากคุณ : มะวัน - [ 23 พ.ค. 46 06:03:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7     คือดาหลาอยากลองเขียนเรื่องที่แบบมีคติสอนใจบ้าง แต่ก็ไม่อยากทำให้มันดูเครียดเกินไป  จนเป็นเรื่องธรรมะไปก็เลยลองผูกเรื่องดูน่ะค่ะ  เอาอันนั้นมาผูกกับอันนี้  ไม่รู้ว่าจะน่าเบื่อรึเปล่าก็เลยลองเอามาให้เพื่อนๆอ่านกัน  ปรากฎว่าเพื่อนอ่านแล้วรู้สึกว่าได้ข้อคิดไปจากเรื่องนี้ก็เลยรู้สึกดีไปด้วยค่ะ  ก็อยากจะให้คนอ่านไม่ว่าจะเป็น คุณ o-ho คุณหนูยี หรือคุณมะวัน หรือเพื่อนๆคนอื่นๆได้อะไรไปจากเรื่องนี้ไม่มากก้น้อยค่ะ        ตอบคุณหนูยี ร้านหนังสือแถวอนุสาวรีย์ไม่มีจริงค่ะ เป็นร้านที่สมมติขึ้นมาให้มาตั้งตรงนี้  แต่ว่าลักษณะร้านที่บรรยายน่ะมีจริงค่ะ  ถ้าจำไม่ผิดอยู่แถวสุขุมวิท 23 ชื่อร้าน the reader เคยไปมาหลายครั้ง ชอบบรรยากาศร้านนี้มากค่ะ  ดูสบายๆดี  เลยเอามาเป็นแบบดูน่ะค่ะ        ก็จริงอย่างที่คุณมะวันว่านะคะ  คือลองนึกภาพดูน่ะค่ะ  ไม่ว่าจะโกรธ อารมณ์ดี หรือเสียอย่างไร  เจ้าก้อนหินจะพลอยโดนไปด้วยทุกครั้ง  ก็เลยลองสมมติให้มันมีชีวิตดูค่ะ  เผื่อมันอยากจะพูดอะไรออกมาบ้าง จากคุณ : ดาหลา - [ 27 พ.ค. 46 14:17:20 A:202.133.170.165 X: ]