ความคิดเห็นที่ 1        แล้ววันที่ผมได้เผชิญหน้ากับผู้สร้างก็มาถึง        เขามาคนเดียวจริง ๆ ด้วยคำขู่ของผมที่จะหมายชีวิตคนรอบข้างคนอื่น ๆ ของเขา ถ้าเขาไม่ทำตาม แน่นอนว่าผมไม่ได้ฆ่าเขา แต่ตั้งคำถามกับมากมาย คำถามที่เกี่ยวกับตัวเอง คำถามที่ต้องการคำตอบ คำถามที่ผมเชื่อว่าไม่มีใครสามารถตอบได้ นอกจากตัวเขา ตัว "ผู้สร้าง" นั่นเอง ผมได้ถามเขาว่าทำไมเขาจึงสร้างผมขึ้นมา เขาตอบด้วยเสียงที่เศร้าและสั่นเครือว่า เพราะเขาต้องการเป็นผู้ที่สามารถชนะความตาย เขาจึงลองที่จะสร้างผมขึ้นมา สร้างสิ่งที่เกิดจากคนตาย สิ่งที่ชุบชีวิตคนตายขึ้นมา ฉะนั้น..        "วัตถุ" ที่ใช้สร้างผม มาจากคนตายทั้งสิ้น คนที่ตายเพราะถูกโทษประหาร คนที่เป็นโรคติดต่อ        มีคำถามอีกมากมายได้ถูกถาม "แล้วผมนั้นคือผู้ใด" ผมได้เป่าขลุ่ยให้เขาฟัง ขลุ่ยที่ชายแก่สอนเอาไว้ "ผมเคยเพียงแค่ฟังเพลงนี้เท่านั้น ผมไม่เคยฝึกฝน ทำไมผมจึงทำได้ ทำไมผมจึงเล่นเพลงนี้ได้ มือสองข้างนี้ที่ให้ผมมาคือมือของนักดนตรีเช่นนั้นหรือ" ผมกล่าว เขาไม่ทำอะไร กุมหน้าและไม่ให้คำตอบใด ๆ เขาช่างดูโง่เขลากว่าที่ผมคิดเอาไว้ เขาตกใจแม้แต่การที่ผมพูดได้ เขาไม่รู้เลยหรือว่าสิ่งที่นำมาประกอบเป็นตัวผมนั้นคืออะไร เขาไม่รู้เลยหรือว่าเขาได้ทำอะไรลงไป มันช่างไม่ยุติธรรมกับผมเสียเลย ผมจะต้องทำอย่างไรต่อไป ผมมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและนึก จนเกิดข้อเสนอหนึ่ง ใช่แล้ว..        "ผมขอให้คุณสร้างหญิงสาวคนหนึ่งที่มีสภาพเดียวกับผม เหมือนกับผม"        คนที่เป็นเช่นนั้นจะต้องยอมรับผมได้แน่ และเราจะไปอยู่ด้วยกันในที่ไกลแสนไกล ผมได้ให้คำมั่นสัญญาไว้ แต่สัญญานั้นจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อเขาได้สร้างสิ่งที่ผมต้องการขึ้นมาจริง ๆ ฉะนั้น เขาก็ต้องให้คำสัญญาเช่นกันจะสร้าง "สิ่งนั้น" ให้ผม มิฉะนั้น ผมจะไม่รับประกันความปลอดภัยของใครที่ไหนทั้งสิ้น แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ถึงเขาจะรักษาสัญญา มันก็จะต้องเป็นนรกสำหรับเขาอยู่เช่นนั้น เพราะผมเองจะเป็นผู้หา "วัตถุ" ที่จะใช้สร้าง "เธอ" ที่เหมือนผม คนนั้นขึ้นมาเอง        เพียงไม่กี่วัน ผมก็กลับไปหาเขาที่ห้องทดลอง พร้อมกับวัตถุดิบ เป็นวัตถุดิบที่น่าสนใจ และแน่นอนว่าน่าสะเทือนใจเป็นแน่ เพราะวัตถุดิบนั้นก็คือสาวใช้คนนั้น คนที่เป็นเพื่อนเล่นกับเขามาตั้งแต่เด็กนั่นเอง แน่นอนเขาปฏิเสธ ไม่ยอมที่จะปฏิบัติตามสัญญาที่ให้ไว้ เขาช่างอ่อนไหวเหลือเกิน เขาเริ่มโกรธและโวยวาย แต่ผมไม่ได้สนใจแต่อย่างใด เพียงแต่ยิ้มและบอกว่า "ถ้าเช่นนั้น พบกันในวันที่ท่านแต่งงานแล้วกัน ท่านผู้สร้าง" ผมเดินออกไป        เขานั้นช่างท้าทายทีเดียว หรือเขาอาจลืมสิ่งที่ผมกล่าวไว้ก็เป็นได้ เพราะในเดือนต่อมาเขาก็จัดงานแต่งงานขึ้น ดูเป็นงานที่รื่นเริงมีความสุขทีเดียว ผมอาจเป็นคนเดียวที่รู้ว่าความสุขนั้นจะหมดไปในค่ำคืนนี้        เมื่อเขาและภรรยาได้อยู่กันสองคนในค่ำคืนหลังแต่งงาน ดูเหมือนว่าเสียงขลุ่ยของผมที่ลอยเข้าไปทางหน้าต่างจะทำให้เขานั้นจำสิ่งที่ผมกล่าวไว้ได้ เขาถือปืนวิ่งออกจากห้องนอนไปเพื่อตามหาเสียงขลุ่ยของผม อนิจจา เขาจำไม่ได้ว่าผมนั้นมีกำลังเกินมนุษย์ เขาที่อยู่บนตึกที่ห่างจากพื้นสามชั้น ผมที่อยู่บนพื้นดิน เรื่องนั้นก็เป็นความจริง แต่ตัวเขานั้นต้องวิ่งลงบันไดมา ส่วนตัวผมนั้น แค่ตึกสามชั้น ผมเพียงออกแรงเล็กน้อย กระโดดขึ้นไปก็ถึงแล้ว ช่างเลินเล่อที่ผู้สร้างนั้นไม่ปิดหน้าต่าง แต่ถึงจะปิดเอาไว้ก็ไม่มีประโยชน์แม้แต่น้อย สำหรับเธอผู้เป็นภรรยานั้นไม่มีโอกาสได้กรีดร้องออกมา เพราะมืออันใหญ่โตปิดปากเธอเอาไว้แน่ แต่ถึงเช่นนั้น การที่ผมกระโดดขึ้นตึกสูงเช่นนี้จะต้องมีเสียงอยู่ดี ฉะนั้นสามีของเธอคงจะวิ่งกลับขึ้นมาเป็นแน่แท้ แล้วผมกับเขาก็ได้เผชิญหน้ากันอีกครั้ง ผมแสยะยิ้มแล้วกล่าวทักทาย ก่อนที่ผมจะจับคอภรรยาของเขาจนเธอลอยอยู่กลางอากาศ        ผมก็ปักมือลงไปที่หน้าอกด้านซ้ายของเธอ กำสิ่งที่ตนจับได้เอาไว้แน่น ดึงออกมา ก่อนที่จะแยกร่างกายของเธอออกเป็นชิ้น ๆ        ผมคงมีร่างกายหลายส่วนที่มาจากอาชญากรเป็นแน่ เพราะผมไม่รู้สึกกลัวหรือเสียใจอะไรแม้แต่น้อย กว่าที่ "ผู้สร้าง" จะมีโอกาสหยิบปืนมายิงผมด้วยความอาฆาตแค้นนั้น ผมก็กระโดดออกไปทางหน้าต่างและหนีออกไปเป็นระยะทางไกลโพ้นแล้ว ในความตั้งใจของผมนั้น ผมต้องการทิ้งไว้ให้เขาอยู่กับความเศร้าเพียงเท่านั้น ผมคิดว่ามันจะจบแล้ว แต่ทว่า เขากลับจมอยู่กับกิเลส เขายึดติดกับตัวภรรยาของเขามาก มากจนเขาต้องทำความผิดพลาดที่เขาเคยทำขึ้นมาอีก        เขารวบรวมวัตถุดิบอีกครั้ง และพยายามสร้างสิ่งมีชีวิต "เพศหญิง" ที่มีสภาพเหมือนกับผมขึ้นมา        หลังจากที่หมกตัวอยู่ในห้องทดลองที่สร้างขึ้นใหม่เพื่อการนี้ที่อยู่ชั้นใต้ดินของบ้านของตนเป็นเวลาหลายเดือน ดวงตาจากคนคนหนึ่ง แขนซ้ายจากอีกคนหนึ่ง แขนขวา จมูก ปาก หู ที่แตกต่างกัน ได้ถูก "เย็บ" รวมขึ้นมาเป็นตัวตนอีกครั้ง พร้อมกับ แน่นอน สมองของภรรยาของเขา และเขาได้สร้างมันขึ้นมาอีกครั้ง สิ่งมีชีวิตที่อัปลักษณ์ สิ่งที่จะถูกสังคมรังเกียจ เช่นเดียวกับผม เขาคิดว่าภรรยาของเขาจะดีใจเช่นนั้นหรือ หรือเขาทำไปเพียงแค่เพราะเขายึดติดกับภรรยาของตนเท่านั้น        ผมปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง เพราะรู้สึกว่า "สิ่ง" สิ่งนั้น ควรจะอยู่กับผม เธอคนนั้นเกิดและเป็นเหมือนผม จะต้องเข้าใจตัวผมเป็นแน่แท้ เธอจะต้องเป็นของผม เธอจะต้องไปกับผม อยู่กับผม ผมจะไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป เธอคนนั้นจะแก้ไขปัญหาทุกอย่างได้ ผมได้ยื้อแย่งตัวเธอกับ "ผู้สร้าง" เธอดูสับสนมาก ดูเหมือนเธอจะยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นอะไร แต่ดูเหมือนเธอรู้สึกได้ แม้เธอไม่เคยเห็นเงาตัวเองในกระจก แต่เมื่อเธอเห็นหน้าผม เธอก็เริ่มสัมผัสหน้าของตัวเอง แขนและขา เธอเริ่มรู้ตัวว่าหน้าของเธอนั้นมีรอยเย็บ ผมของเธอนั้นถูกโกนออกไป แขน ขา และร่างกายของเธอนั้นมีสีและผิวหนังที่ต่างกัน ซึ่งสิ่งเหล่านั้นเหมือนกับตัวของผมนั่นเอง แต่สุดท้ายก็ปรากฏว่า ถึงรูปร่างหน้าตาเธอจะเหมือนผม แต่เธอมีส่วนที่ต่างจากผมมาก นั่นคือจิตใจ จิตใจของเธอนั้นทนรับกับสภาพของตัวตนที่เป็นอยู่ไม่ได้ เธอเริ่มสะอื้น น้ำตาไหล เธอกรีดร้อง เธอถือตะเกียงที่ลุกโชนอยู่แล้ววิ่งออกไป        เธอราดน้ำมันลงบนตัวแล้วจุดไฟเผาตัวเอง พร้อมสายตาและคำพูดที่สาปแช่งต่อ "ผู้สร้าง"        ในวันนั้นบ้านหลังนั้นถูกไฟเผาทั้งหมด ทุก ๆ คนถูกไฟคลอกตาย ส่วนตัวผมนั้น ด้วยความเสียใจ ได้หลบหนีออกไป เดินทางไปเรื่อย ๆ ออกไปทางเหนือ ขั้วโลกที่หนาวเหน็บ ออกไปยังที่ที่ไม่มีใครจะไปถึง ที่ที่จะไม่มีใครได้เห็นหน้าผมอีกต่อไป ผมเก็บอยู่ที่นั่นเป็นเวลาหลายปีและใช้ความคิด จนวันหนึ่งผมก็ได้เกิดความคิดขึ้นมา ผมกลับไปที่บ้านของ "ผู้สร้าง" ซึ่งขณะนี้เหลือแต่เถ้าถ่าน        มีชายคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าบ้าน ชายคนนั้นมีผมสีขาวแซมอยู่บนศีรษะของเขามากมาย  แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ทราบว่าเขาคือใคร เขาก็หยิบปืนขึ้นมา จ่อเอาไว้ที่ขมับแล้วลั่นไก ดูเหมือนเขาจะตายลงในทันที เมื่อผมได้เห็นหน้าของเขา ผมก็จำได้ทันที แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนาน แม้ว่าผมของเขาจะเปลี่ยนสี แม้ว่าหน้าและร่างกายของเขาจะเหี่ยวย่น แต่ผมก็จำได้ เขาคนนั้นไม่ใช่ใคร เขาคือ "ผู้สร้าง" คนนั้นนั่นเอง        และในตอนนั้น ผมเริ่มสำนึกและตระหนักว่า ตั้งแต่ตัวผมเกิดขึ้นมานั้น ไม่ได้มีเพียงผมคนเดียวที่เป็นทุกข์และกังวล แต่เขาก็เช่นกัน เพราะตั้งแต่ผมเกิดมา ตราบาปนั้นก็ติดอยู่ที่หลังเขาตลอดมา ตราบาปที่คอยพูดว่าเขาได้สร้างสิ่งที่มีชีวิตอันขมขื่นเช่นนี้ขึ้นมา เขาเป็นผู้ที่ดูถูกและฝ่าฝืนพระเจ้า และคงไม่มีใครที่จะเข้าใจตัวตนของผมเท่ากับเขาอีกแล้ว        "พ่อ.."        ดูเหมือนกระสุนในกระบอกปืนยังเหลืออยู่ ผมเหนื่อยกับการมีชีวิตอยู่อย่างนี้เต็มทนแล้ว         จากคุณ : จิ้งจอกสีเงิน - [ 23 พ.ค. 46 16:06:05 A:202.133.163.144 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ได้อ่านอีกด้านหนึ่งของนิยายสยองขวัญคลาสสิกเรื่องนี้ จากคุณ : GTW - [ 24 พ.ค. 46 09:06:07 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เพิ่งได้ดูมาเหมือนกัน จากHBO เราสงสารเจ้าตัวประหลาดที่ถูกสร้างขึ้นมามากเลย (เอ่อ..ไม่มีชื่อนิ เรียกงี้ละกัน ^^" ) ความผิดทั้งหมดอยู่ที่แฟรงเกนสไตน์คนเดียว สร้างเขามา แล้วยังไปกลัวเขาอีก เรื่องมันถึงได้โอละพ่อกันไปอย่างนั้นไง จากคุณ : แมวใบตอง - [ 24 พ.ค. 46 21:05:23 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เพราะว่าได้ดูมานี่แหละน้า.. เปิดไปเจอพอดี ถึงได้นึกออกว่าเคยอ่านต้นฉบับจากบนเน็ตเมื่อนานมาแล้ว แต่จำไม่ค่อยได้ ก็.. เอาจากหนังมาแล้วกัน ผมก็มือใหม่ล่ะครับ ฝากตัวด้วย :) จากคุณ : จิ้งจอกสีเงิน - [ 25 พ.ค. 46 15:49:11 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เศร้า :( จากคุณ : scottie - [ 25 พ.ค. 46 22:47:59 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ภาษาของคุณยังมีนมเนยเยอะไป เอาน้ำพริกไปทาเสียหน่อย ผมเป็นที่หวาดกลัว ผู้คนไม่คบหา เพราะหน้าตาที่น่ากลัว แผลที่เหวอะหวะทั้งร่างกาย รอยเย็บต่าง ๆ บนใบหน้าและลำตัว ***ผู้คนมักจะหวาดกลัวผม ไม่มีใครคบหากับผมมากนัก สาเหตุคงจะมากจากหน้าตาที่น่าสะพรึงกลัว และร่างกายที่มีบาดแผลเหวะหวะมากมายหลายแห่ง อีกทั้งรอยเย็บปุปะทั้ที่ใบหน้าและลำตัว ผมไม่เคยทำเลว แต่เมื่อใดที่ผมปรากฏตัวให้ผู้คนได้พบเห็น ถ้าพวกเขาไม่กรีดร้องและหนีไป พวกเขาก็จะขว้างปาก้อนหินและสิ่งของมาที่ตัวผม มันเป็นสิ่งที่ทำให้เสียใจ ผมถูกรังเกียจ ***ผมไม่เคยทำความเลว แต่เมื่อใดที่ผมปรากฏตัวให้ผู้คนได้พบเห็น ถ้าพวกเขาไม่กรีดร้องและหนีไป ก็จะเอาก้อนหินหรือหยิบฉวยสิ่งของบางอย่างขว้างปามาที่ตัวผม การกระทำเช่นนั้นทำให้ผมเศร้าใจมาก เพราะมีแต่คนรังเกียจผม เอาแค่นี้ก่อนนะ จากคุณ : Martina - [ 10 ก.ค. 46 03:46:55 A:203.213.80.41 X: ]