เป็นเรื่องแรกที่แปลค่ะ อาจจะขาดสำนวนที่สละสลวย หรือแปลถูกๆ ผิดๆ บ้าง ก็ช่วยแนะ ติ-ชม กันด้วยนะคะ ^o^"

*~`*~`*~`*~`*~`*~`*~`*~`*~`*~`*

บทที่ 1 ผู้เฒ่าโจรสลัด [The Old Pirate]

ผมชื่อจิม ฮอว์กินส์ [Jim Hawkins] ผมจะเล่าเรื่องราวที่เกี่ยวกับโจรสลัดและมหาสมบัติให้คุณฟัง เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว..มันเกิดขึ้นเมื่อปี 1752 ตอนที่ผมอายุได้ 12 ปี

พ่อของผมเป็นเจ้าของโรงเตี๊ยมที่เรียกกันว่า ‘แอดมิรัล เบนโบว์ [Admiral Benbow]’ มันเป็นโรงเตี๊ยมเล็กๆ ที่ตั้งอยู่บนชายฝั่งทางใต้ของอังกฤษ ที่จริง..แอดมิรัล เบนโบว์ ก็ไม่ได้วุ่นวายอะไรหนักหนา เราไม่มีแขกมาพักมากนัก

บางครั้ง พวกนักท่องเที่ยวจะพักอยู่ที่โรงเตี๊ยม พวกเขาจะซื้ออาหารและเครื่องดื่มได้ ส่วนมากแล้วจะพักเพียงคืนเดียว แต่ผมยังจำนักท่องเที่ยวคนหนึ่งได้แม่นนัก เขาพักที่แอดมิรัล เบนโบว์ หลายอาทิตย์เชียวล่ะ

ผมยังจำวันแรกที่เขามาถึงได้ ม้าและเกวียนมาตามถนน และหยุดลงเบื้องหน้าของโรงเตี๊ยม กลาสีแก่ๆ คนหนึ่งลงจากเกวียนนั่นและมาที่ประตู เขากำลังร้องเพลงของกลาสีเรือ

สิบห้าคนบนหีบคนตาย โย่ โฮ่ โฮ่ และขวดเหล้ารัม!

กลาสีเฒ่าคนนั้นเคาะประตูโรงเตี๊ยมอย่างดัง และพ่อของผมก็ไปเปิด ผมยืนอยู่ข้างๆ พ่อและมองไปที่เขา

บุรุษผู้นั้นเรียกได้ว่าตัวสูงนักและผิวหน้าเป็นสีน้ำตาลจากการกรำแดด ผมสีขาวถูกรัดเป็นเปียอยู่ข้างหลังศีรษะ เขาสวมเสื้อโคทสีน้ำเงินตัวเก่าคร่ำคร่า

“เหล้าแก้ว” กลาสีพูดเสียงดังกับพ่อ

ผมมองไปที่ม้ากับเกวียน มีกล่องไม้อยู่ในเกวียนนั่น..หีบไม้ของทหารเรือ มันใหญ่นักและท่าทางจะหนัก

“มีคนพักที่นี่มากมั้ย?” กลาสีถามพ่อ

“ไม่มากนัก” พ่อตอบ “เรามีห้องว่างเสมอ”

“ดี ข้าจะพักที่นี่” กลาสีกล่าว “ข้าจะอยู่ที่นี่หลายอาทิตย์สักหน่อย” เขาหยิบเงินออกจากกระเป๋า “เอาเงินนี่ไป บอกข้าด้วยหากข้าใช้มันหมดแล้ว”

เขาให้เหรียญทองแก่พ่อ 4 เหรียญด้วยกัน

“ขอบคุณครับ” พ่อพูด “ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรครับ?”

“เรียกข้าว่า กัปตัน [Captain]” กลาสีกล่าว “เอาล่ะ ไปเอากล่องไม้มา แล้วก็พาข้าไปที่ห้องที”

พ่อยกหีบไม้ที่แสนหนักนั่นเข้าไปในโรงเตี๊ยม พ่อแบกมันไปที่ห้องของกัปตัน ผมก็ไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ในหีบ แต่มันท่าทางจะหนัก

กัปตันพักอยู่หลายอาทิตย์ ผมกลัวเขา เขาดื่มเหล้ารัมไปหลายขวดและดื่มทุกวัน เขาร้องเพลงและตะโกนเสียงดังเวลาที่เหล้าได้เข้าปาก

“ไอ้หนู!” เขาตะโกน “เอาเหล้ามาอีก!”

ตอนที่ผมเอาเหล้าไปให้เขาจะเล่าเรื่องให้ผมฟัง เขาเล่าเรื่องเกี่ยวกับโจรสลัดและเรื่อ เขาบอกผมเกี่ยวกับการปล้นเรือและการฆ่าคน หลังจากนั้นเขาก็จะร้องเพลงของกลาสีเรือ

“จิม” กัปตันมักจะบอกกับผม “จิม..มองออกไป หาชายผู้มีขาเดียว เฝ้าหาชายที่มีขาเดียว บอกข้าถ้าแกเห็น บอก..แล้วข้าจะให้เงินแกไม่อั้น”

ผมไม่ได้พูดอะไร ผมกลัวเกินกว่าที่จะเอ่ยคำพูดออกมากได้ ใครหนอ..คือชายผู้มีขาเดียว

*~`*~`*~`*~`*~`*~`*~`*~`*~`*~`*

ฤดูหนาวมาเยือนพร้อมๆ กับการล้มป่วยของพ่อ พ่อไม่สบายและหมอก็มาตรวจดูอาการทุกวัน หมอชื่อว่า ดร. ลีฟเซย์ [Dr Livesey] หมอบอกว่าพ่อจะมีชีวิตอยู่ต่ออีกไม่นาน

แม่กับผมยุ่งวุ่นวายมาก เราต้องดูแลโรงเตี๊ยมขณะที่พ่อนอนแบ็บอยู่บนเตียง แต่พ่อก็ไม่ได้รับการพักผ่อนที่เพียงพอนัก กัปตันดื่มเหล้า ..และร้องเพลง ..และตะโกน

“เงียบๆ หน่อย” ดร. ลีฟเซย์บอกกับกัปตัน “มีคนป่วยหนักอยู่ข้างบน”

“อะไรนะ?” กัปตันตะโกน “แกพูดว่าอะไรนะ? ไม่เห็นมีใครบอกข้าเลยว่าข้าต้องทำอะไร!” เขาดึงมีดออกมาจากกระเป๋าเสื้อโคท

“วางมีดลงเดี๋ยวนี้” ดร. ลีฟเซย์พูดเสียงเครียด หมอจ้องเขม็งไปยังกัปตัน “วางมีดลงหรือจะให้ผมเรียกทหารมาจับคุณ”

กัปตันจ้องดร. ลีฟเซย์ ..แต่เขาก็วางมีดลง เขาดื่มเหล้าอีกแก้ว

“และถ้าคุณดื่มเหล้าทุกวันล่ะก็ คุณจะตายเร็ว” หมอพูดต่อ
กัปตันนิ่งเงียบเป็นเวลาอีกหลายวัน

*~`*~`*~`*~`*~`*~`*~`*~`*~`*~`*

ดร. ลีฟเซย์มาตรวจอาการพ่อในเช้าวันหนึ่งขณะที่มีคนแปลกหน้ามาที่โรงเตี๊ยม หมออยู่ข้างบนกับพ่อและแม่ ผมจึงอยู่ข้างล่างเพียงคนเดียวในห้องหลักของโรงเตี๊ยม

คนแปลกหน้าคนนั้นเปิดประตูและมองมาที่ผม เขาดูไม่ค่อยเหมือนคนสักเท่าไหร่ ..สกปรกและมีเคราขึ้นกะหรอมกะแหรม หน้าตาก็ดูแข็งๆ และอำมหิต

“กัปตันบิลอยู่ไหน” เขาถาม

“ผมไม่รู้จักกัปตันบิลฮะ” ผมตอบ ผมไม่อยากบอกอะไรกับเขาทั้งนั้น

“ข้ารู้ว่ามันพักอยู่ที่นี่” ชายแปลกหน้าพูด “ข้าอยากคุยกับมัน”

กัปตันเข้ามาที่ห้อง แต่ดูเหมือนเขาจะยังไม่รู้ว่ามีชายแปลกหน้าอยู่ที่นั่น

“ไง บิลลี่” ชายแปลกหน้ากล่าวทัก

“แบลคด็อก! [Black Dog]” กัปตันอุทาน ใบหน้าของเขาซีดเผือด “แกต้องการอะไร?”

“เราต้องคุยกัน” แบลคด็อกกล่าวกับกัปตัน จากนั้นบุรุษแปลกหน้าก็หันมาตะคอกใส่ผม “เอาเหล้ามา ไอ้หนู”

ผมไปที่ห้องครัวเพื่อจะเอาเหล้ารัม กัปตันมีดาบที่ทั้งสั้นและหนัก เรียกมันว่า คัทแลส [Cutlass] เขาชูคัทแลสขึ้นและวิ่งตรงไปยังแบลคด็อก แบลคด็อกวิ่งออกมาจากโรงเตี๊ยม กัปตันไล่กวดติดตามเขาและฟาดคัทแลสไปที่หัวของแบลคด็อก ..ทว่าพลาด คัทแลสติดป้ายไม้แขวนชื่อร้านที่อยู่เหนือประตูโรงเตี๊ยม แบลคด็อกหนีไปได้และวิ่งไปที่ถนน

กัปตันหยุดวิ่งและหันกลับมา สีที่ใบหน้ากลับกลายเป็นสีม่วงคล้ำ เขาก้าวเข้ามาในโรงเตี๊ยมพร้อมกับล้มลงบนพื้น

“ดร. ลีฟเซย์!” ผมร้องเรียก “ดร. ลีฟเซย์! ช่วยด้วยฮะ!”

ดร. ลีฟเซย์ลงมาจากห้องของพ่อผม หมอพิจารณากัปตันใกล้ๆ

“หมอบอกเขาแล้วว่าเหล้าจะทำให้เขาตาย” ดร. ลีฟเซย์กล่าว “เราต้องเอาเขาไปไว้ที่เตียง ปล่อยให้เขาหลับ”

ผมช่วยหมอนำตัวกัปตันไปที่เตียง ตอนนี้เรามีผู้ป่วยถึง 2 คนด้วยกันอยู่ในบ้านและผมก็ดูแลทั้ง 2 คน แต่ในเวลาไม่นานเราก็เหลือคนเจ็บเพียงคนเดียวเพราะพ่อผมเสียในคืนหนึ่ง

*~`*~`*~`*~`*~`*~`*~`*~`*~`*~`*
เป็นไงมั่งคะ (ตื่นเต้ลๆ)