ก็..ขอบคุณพวกพี่ๆ มากๆ นะคะ (น่าจะเป็นพี่นา)

คุณ GTW -- ดร.เขาก็..นะ ห่วงคนไข้ไงคะ แต่เราคิดว่าที่กัปตันล้มลงอาจจะเป็นเพราะวิชาของสำนักเส้าหลิน (มีด้วยเรอะ)

คุณ Scottie --ตอนใหม่ลงแล้วค่ะ!

คุณแมวใบตอง -- ขอบคุณมากๆ ค่า

คุณClear Ice -- ขอบคุณมากก๊ะ พี่เคยเรียนที่เตรียมฯป่าวคะ ที่จริงมันเป็นหนังสือนอกเวลาเรียนอ่ะค่ะ ก็อยากแปลดูว่าเราจะแปลได้แย่ขนาดไหน -_-"

*~`*~`*~`*~`*~`*~`*~`*~`*~`*~`*

บทที่ 2 จุดดำ [Black Spot]

ดร. ลีฟเซย์เป็นคนที่ใจดีมาก หมอช่วยเราตระเตรียมของสำหรับงานศพของพ่อ

กัปตันลุกจาเตียงไม่ได้อีกหลายวัน เขาไม่ได้ลุกขึ้นจนกระทั่งงานศพได้พ้นผ่านไป เมื่อเขาลุกขึ้น เขาก็เริ่มดื่มเหล้าอีก

"ข้าต้องไปจากที่นี่ จิม” กัปตันพูดกับผม “บอกดร. ลีฟเซย์ด้วย บอกหมอนั่นว่าข้าเป็นโจรสลัด บอกว่าข้าอยู่บนเรือกัปตันฟลินต์ [Captain Flint]”

ผมเคยได้ยินชื่อกัปตันฟลินต์มาก่อน กลาสีเรือเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับเขาไว้มาก กัปตันฟลินต์เป็นโจรสลัดที่เลวร้ายมาก เขาฆ่าคนไปหลายคน ขโมยเรือไปหลายลำ

“คนของฟลินต์ต้องการเจอตัวข้า” กัปตันพูดต่อ “ข้าอยู่บนเรือของฟลินต์กับพวกมัน ตอนนี้พวกมันอยากได้หีบ พวกมันต้องการหีบทะเล [Sea-chest] ที่อยู่ในห้องข้า ข้าต้องไป”

แต่กัปตันก็ไปไหนไม่ได้ เขาดื่มหนัก

ผมได้ยินเสียงจากภายนอกโรงเตี๊ยม มันเป็นเสียงที่เหมือนกับว่าใครบางคนกำลังเคาะไม้ลงบนถนน เสียงนั้นใกล้เข้ามาและใกล้เข้ามา จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงร้องเรียกว่า ‘มีใครช่วยผมได้บ้าง’

ผมมองออกไปข้างนอกและเห็นขอทานยืนอยู่บนถนน เขาใส่เสื้อผ้าขาดๆ และคาดผ้าสีเขียวเหนือดวงตา ..เขาตาบอด เขาเคาะไม้เท้าบนทางข้างหน้าที่เขาจะเดินไป

“มีใครช่วยคนตาบอดที่น่าสงสารนี้ได้บ้างครับ?” ขอทานกู่ร้อง “มีใครบอกได้บ้างครับว่าผมอยู่ที่ไหน?”

“คุณอยู่ที่โรงเตี๊ยมแอดมิรัล เบนโบว์ ฮะ” ผมตอบ

“ผมว่าผมได้ยินเสียงที่ยังเด็ก เสียงที่ใจดี” ขอทานกล่าว “จับมือผมหน่อยได้ไหมครับ?”

ผมยื่นมือไปให้ขอทานนั่นและเขาก็จับ ทว่า..ทันใดนั้นชายตาบอดกลับดึงผมเข้าไปและบิดแขนผม

“เอาล่ะ เจ้าหนู พาข้าไปหากัปตัน” ขอทานพูด “พาข้าไปหากัปตัน ..หรือจะให้ข้าหักแขน”

เขาบิดแขนของผมอีกครั้งและผมก็ต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บ ผมกลัวมากแต่ผมก็พาเขาไปหากัปตัน

ผมคิดว่ากัปตันต้องโกรธมากแน่ๆ ผมว่าเขาจะต้องร้องตะโกนออกมา แต่กัปตันไม่ได้พูดอะไรเลย เขานั่งอยู่ที่โต๊ะซึ่งมีขวดเหล้ารัมอยู่เบื้องหน้า ใบหน้าขาวซีด

“พีวผู้ตาบอด! [Blind Pew]” กัปตันร้อง “แกมาจนได้”

“อื้ม กัปตัน ข้ามา” พีวผู้ซึ่งเป็นขอทานตาบอดกล่าว “เอาล่ะ เจ้าหนู” พีวพูดกับผม “เอามือซ้ายของกัปตันมาซิ”

ผมทำตามคำสั่ง ผมจับเอามือซ้ายของกัปตันมาและวางลงตรงหน้าพีวผู้ตาบอด พีวผู้ตาบอดวางกระดาษแผ่นเล็กๆ ลงบนมือของกัปตัน กระดาษแผ่นนั้นมีจุดสีดำดวงใหญ่อยู่

“จุดดำ!” กัปตันร้องตะโกน สีหน้าเขาจากขาวเผือดได้กลายเป็นสีแดงจัด

“แม่น กัปตัน มันคือจุดดำ” พีวผู้ตาบอดกล่าว “เอาล่ะ ตอนนี้แกก็รู้แล้วนะ เราจะมาหาแกคืนนี้”

พีวผู้ตาบอดปล่อยแขนผมและเดินไปที่ประตู เขาหยิบไม้เท้าตรงหน้า เขาไปจากโรงเตี๊ยมและผมได้ยินเสียงไม้นั่นเคาะไปตามถนน

กัปตันยืนขึ้น เขาเลื่อนมือมาไว้ที่คอ ใบหน้ากลับมาเป็นสีม่วง

“หีบ จิม! เอาหีบทะเลมา!”

แต่แล้วกัปตันก็ล้มลงบนพื้น

“แม่ฮะ!” ผมเรียก

เราทั้ง 2 พยายามช่วยกัปตันแต่ไร้ผล เขาตายแล้ว

ผมเล่าเรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้แม่ฟังอย่างรวดเร็ว

“จะมีคนมาฮะ” ผมพูด “คน ..โจรสลัด ..ผมไม่รู้ พวกเขาอยากได้หีบของกัปตันฮะ”

“เราต้องการความช่วยเหลือ” แม่กล่าวออกมา “เราต้องขอความช่วยเหลือจากหมู่บ้าน”

  *~`*~`*~`*~`*~`*~`*~`*~`*~`*~`*

แม่กับผมวิ่งออกมาข้างนอก เราวิ่งไปที่หมู่บ้าน เราบอกพวกเขาว่ามีปัญหาเกิดขึ้นที่แอดมิรัล เบนโบว์ เราบอกว่าพวกโจรสลัดจะมา

..แต่ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่คิดจะช่วยเรา ทุกคนกลัวกันหมด จนท้ายสุดมีชายคนหนึ่งให้บุตรชายไปตามดร. ลีฟเซย์มา

“ดร. ลีฟเซย์รู้ว่าควรจะทำอะไร” เขาบอก

กว่าที่ผมกับแม่จะกลับไปที่แอดมิรัล เบนโบว์ก็มืดแล้ว เราอยู่กันเพียงลำพังและหวาดกลัว

ผมจุดเทียน ตรงนั้น..บนพื้น ร่างของกัปตันนอนเหยียดยาวอยู่ จุดสีดำวางอยู่บนแขน

“เปิดหีบทะเลเถอะฮะ” ผมบอก

เราไปที่ห้องของกัปตันเพื่อที่จะหาหีบทะเล กล่องไม้ล็อคอยู่ ผมต้องมองหากุญแจในกระเป๋าของชายผู้ซึ่งไร้วิญญาณแล้ว

ใบหน้าของกัปตันเป็นสีม่วงดำ นัยน์ตาเบิกกว้าง ร่างกายเย็นเยียบ ผมพบกุญแจตรงสายสร้อยคอของเขา

เราเปิดหีบไม้นั่น ข้างในก็มีถุงเงินกับถุงหนัง แม่ผมเริ่มนับเงิน

“แม่จะเอาเท่าที่เขาติดเท่านั้นล่ะ แม่ไม่เอามากกว่านั้นหรอกน่า” แม่บอก

แต่มันมีเหรียญมากนัก บ้างก็เป็นเหรียญปอนด์อังกฤษ บ้างก็เป็นเหรียญพีสออฟเอท [Pieces of eight] ของสเปน

ผมได้ยินเสียงจากข้างนอก มันเป็นเสียงแตร

“เร็วแม่!” ผมเร่ง “เร็วเข้า พวกโจรสลัดมากันแล้วนะ”
แต่แม่ก็ยังคงมัวแต่นับเหรียญพวกนั้นอยู่

จากด้านนอก ผมได้ยินเสียงต๊อกๆๆๆ ของไม้กระทบพื้น ผมรู้ทันทีว่าพีวผู้ตาบอดได้หวนกลับมาแล้ว

“ทิ้งเงินแล้ววิ่งเถอะฮะ!” ผมร้อง “พวกโจรนั่นจะฆ่าเรานะ”

ผมเอาถุงหนังออกจากหีบ แม่หยิบเหรียญออกมานิดหน่อย เราเปิดประตูหลังแล้ววิ่งออกจากโรงเตี๊ยม ..วิ่งตรงไปยังหมู่บ้าน

ด้านหลัง เราได้ยินเสียงร้องตะโกนของผู้คนที่อยู่ข้างนอกโรงเตี๊ยม พวกเขาเตะเปิดประตูหน้า จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงของพีวผู้ตาบอด

“เอาหีบมา! แผนที่ด้วย!” พีวผู้ตาบอดตะโกนสั่ง

ทันใดนั้นเราก็ได้ยินเสียงแปลกหูดังมาผสม แม่กับผมหยุดวิ่ง เรามองไม่เห็นถนนเพราะมันมืดแล้วก็ดึกมาแล้วด้วย ..แต่เราก็ได้ยินเสียงฝีเท้าม้า เราได้ยินเสียงมากคนนั้กที่ขี่ม้ามาทางเรา จากนั้นก็ได้ยินเสียงลูกปืนดังขึ้น มีคนยิงปืนในความมืดนั่น

“วิ่ง!” เสียงตะโกนกรรโชกสั่งมาในที

“อย่าทิ้งข้า!” เสียงพีวผู้ตาบอดร้องตะโกนมา

แม่กับผมกลับไปที่โรงเตี๊ยม เปลวเพลิงลามเลียตรงหน้าต่าง เราเห็นมากคนนักวิ่งตรงไปยังทะเล พีวผู้ตาบอดกลับวิ่งตามทางถนนพลางเคาะไม้เท้า เสียงฝีเท้าม้าเริ่มดังฟังชัดขึ้นเรื่อยๆ

“อย่าทิ้งข้า!” พีวผู้ตาบอดกู่ร้อง เขาพยายามวิ่งตามคนอื่นๆ แต่ว่าถนนหาได้ราบเรียบนักและเขาก็ล้มลงกับพื้น

คนขี่ม้ามิได้มองเห็นพีวผู้ตาบอด มันมืดเกินกว่าที่สายตาจะเห็นสิ่งรอบตัวได้ทั้งหมด พวกเขาขี่ม้าผ่านตัวพิว พิวผู้ตาบอดส่งกระแสเสียงร้องโหยหวน ผมรู้…เขาตายแล้ว