โกมลพ้นผุดชลธาร              ชื่นแช่มแย้มบาน

     กลีบก้านอ่อนละมุนกรุ่นอาย

                นวยก้านต้านแรงพระพาย      กลีบพลิ้วปลิวปลาย

     คลี่คลายให้เห็นเกสร

                 เรื่อเหลืองเรืองรามงามงอน     บัวอ่อนอรชร

     เชิดช้อยเหนือน้ำอำไพ

                  ทอดเงาแลลานชลาลัย          ดูดั่งอรทัย

      เอียงอายคันฉ่องส่องตน

                  ใบบางแบบแนบสายชล          น้ำกลิ้งวิ่งวน

      ดั่งเพชรรัตน์รุ่งพุ่งแสง

                   ดอกตูมอูมอิ่มปริ่มแซง          รำไรสำแดง

      ดูดุจดรุณีคอยกาล

                   อันจักลุวัยสาวสะคราญ           ปลั่งเปล่งเบ่งบาน

       แทนรุ่นพี่ที่โรยรา

                   เพ่งพิศคิดไปไกลตา               แทบแท่นบูชา

      คือแท่นที่ตายแห่งบัว

                   กำจายกลิ่นชื่นชมชัว               สุคันธ์พันพัว

       เคล้ากลิ่นธูปเทียนอบอวล

                   มิฉะนั้นย่อมบานแย้มยวน         จนกว่าลมหวน

       รัวกลีบโรยเกลื่อนวารี

                  เลือกตายเพียงสองวิธี               ตายสมศักดิ์ศรี

       สมเคยรองบาทพระศาสดา




(รวมบทร้อยกรองวัยเยาว์ของฐะปะนีย์ นาครทรรพ. กรุงเทพฯ : อรรถพลการพิมพ์, ๒๕๓๖.)