W2296001 =[+] ฉิกจับอิด [+]= นิยายจีนร่วมแต่งแนวทดลอง : ตอน 2 – วิกฤตหอห้ากระบี่

ความคิดเห็นที่ 2

เที่ยงวัน

ดวงตะวันยามนี้แทบอยู่กลางศีรษะ พอดิบพอดี เสี่ยวซาหอบหิ้วสัมภาระอาหารขึ้นมาถึงบนยอดเขาจนได้ ทันทีที่มันขึ้นมาจนถึงยอดเขา สิ่งที่รอคอยมันอยู่กลับมิใช่เจ้าสำนักที่มันเคารพ แต่กลับพบสิ่งที่ทำให้มันแตกตื่นจนแทบสิ้นสติ มือที่หิ้วตะกร้าบรรจุอาหารพาลหมดเรี่ยวแรง ตะกร้าอาหารร่วงหล่นลงบนพื้นหิมะ ถ้วยชามที่ใส่อาหาร และข้าว หกกระจัดกระจาย
ที่แท้เสี่ยวซาพบเห็นสิ่งใดกันแน่?
ถึงกับทำให้มันแตกตื่น จนถึงกับทำตะกร้าอาหารอันสำคัญ ที่มันเฝ้าอุตสาห์หอบหิ้วขึ้นมาสู่ยอดเขาด้วยเวลาหลายชั่วยามหกกระจัดกระจายไปอย่างน่าเสียดาย

สิ่งนั้นคือ คนผู้หนึ่ง! คน? เหตุใดเพียงพบคนผู้หนึ่ง มันถึงกับลนลานจนมือไม้อ่อน ข้าวของตกหล่น กระทั่งร่างกายยังแทบมิอาจครองสติเอาไว้? เนื่องเพราะคนที่มันพบเป็นคนตาย ชั่วชีวิตของมันมิเคยพบเจอคนตาย ดังนั้นมันหวาดกลัวยิ่ง เหตุใดจึงมีคนตายอยู่ที่นี่? คนผู้นี้เป็นใคร? ในเมื่อที่นี่เป็นเขตหวงห้าม ไยคนผู้นี้จึงสามารถขึ้นมาได้? เหล่านี้เป็นความคิดที่มันไม่ได้กล่าวออกมา เพราะมันในยามนี้ไม่สามารถจะกล่าวอะไรได้ อีกแล้ว มันกลัวจนกระทั่งไม่มีเสียงร้องออกมา สมองแทบหยุดคิด หัวใจแทบหยุดเต้น เพียงทำได้อย่างเดียวคือ…วิ่ง ดังนั้นมันออกวิ่งเตลิดลงจากยอดเขาโดยมิยินยอมเหลียวหลังกลับมา

เสี่ยวซาวิ่งตะบึงลงมาพักหนึ่งพลันหยุดชะงักลง มันหอบหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อนและหวาดกลัว คนเราเมื่อยามหวาดกลัวและตื่นตระหนก ชีพจรจะเต้นถี่เร็ว ลมหายใจกระชั้นขึ้น ยิ่งทำให้มันหอบหายใจไม่หยุดยั้ง มันเมื่ออกวิ่งตะบึงลงมาโดยไม่คิดชีวิต ยามนี้ไฉนหยุดลงหรือมันเหนื่อยล้าจนมิสามารถวิ่งต่อไปได้? เสี่ยวซาเหนื่อยล้ายิ่ง ยังคงหอบหายใจไม่หยุดยั้ง ทว่ามันกลับมิได้หยุดพัก ที่มันหยุดเนื่องมาจากสาเหตุอื่น เหตุผลที่น่ากลัวยิ่ง ถึงกับน่ากลัวกว่า…คนตาย?
“มีคนตายบนยอดเขา ความเป็นไปได้เพียงหนึ่งเดียวคือ ... เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทาง ต้องไม่ใช่....” มันร่ำร้องภายในใจอย่างโหยหวน
เสี่ยวซาหวนกลับไปบนยอดเขาอีกครั้งด้วยฝีเท้าที่เร่งร้อนกว่าเดิม ความกลัวยังคงอยู่ แต่มันก็มิอาจไม่กลับขึ้นไป เนื่องเพราะมันมีบางเรื่องต้องพิสูจน์

เสี่ยวซาค่อยๆ เลียบเคียงเข้าใกล้ศพคนตาย มันเอื้อมมืออันสั่นเทาซึ่งมิทราบว่าเกิดจากความหนาวเย็นหรือความหวาดกลัว? ค่อยๆ พลิกร่างคนตายผู้นั้นกลับมา เสี่ยวซาหวีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัวและเสียใจอย่างใหญ่หลวง ทั้งนี้เพราะคนตายเบื้องหน้ากลับเป็นร่างของเจ้าสำนักผู้มีพระคุณนั่นเอง!!!

น้ำตาเหือดแห้งไปแล้ว เหือดแห้งไปจากดวงตาของมัน ทว่าในใจของมันยังคงมีน้ำตาไหลหลั่งอยู่ ในที่สุดมันก็ตัดสินใจประคองร่างของเตียหงีขึ้นมา ร่างซึ่งบัดนี้เย็นเยียบราวกับก้อนน้ำแข็ง เจ้าสำนักผู้มีพระคุณนอนทอดร่างอันไร้วิญญาณอยู่ในอ้อมกอดของมัน
มันฟุบหน้าลงกับร่างนั้นร่ำไห้ออกมาอีกครา น้ำตาหยาดหยดลงมาอาบแก้ม ชั่วเวลาไม่นานก็ผนึกกลายเป็นเส้นน้ำแข็งสองสาย แสดงให้เห็นอุณหภูมิที่หนาวเหน็บบนยอดเขา เสี่ยวซานั้นแม้อากาศจะหนาวเย็นยะเยือก หากแต่จิตใจกลับเยียบเย็นยิ่งกว่า ภาพในอดีตต่างๆ ฉายซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัวของมัน ภาพของเจ้าสำนักผู้องอาจกล้าหาญและมีจิตใจโอบอ้อมอารีย์ รักความเป็นธรรม มีหลายครั้งมันถูกบรรดาเหล่าศิษย์ของเตียหงี ดูถูก กลั่นแกล้ง เพราะเห็นมันเป็นเพียงเด็กโรงครัวที่ไม่มีวิทยายุทธติดตัว ทว่าเตียหงีกลับให้ความเป็นธรรมกับมัน ทั้งลงโทษกำหราบศิษย์เกเรเหล่านั้น รวมถึงดูแลความเป็นอยู่ของมันอย่างดีมาโดยตลอด ซึ่งต่อไปคงมิมีผู้ใดให้ความสนใจกับชนชั้นบ่าวไพร่เช่นมันอีก
เราจะทำเช่นไรดี เราสมควรทำเช่นไรดี มันเฝ้าถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ตามคนมาช่วย ใช่แล้วเราต้องตามคนมาช่วย...”

เสี่ยวซาวางร่างของเตียหงีลงขยับกายหมายลงไปตามคนมาช่วย แต่แล้วมันก็ชะงัก มันสะบัดหน้าไปมาราวกับคนเสียสติ และแล้วเสี่ยวซาสะกดกลั้นความหวาดกลัว หันกลับมาด้วยสีหน้าและแววตาที่มุ่งมั่น เตียหงีมีพระคุณที่ช่วยชีวิต ยามท่านยังไม่ได้มันก็คอยดูแลรับใช้ ยามนี้ตายจาก ดดยมันยังมิสามารถตอบแทนพระคุณใดใด หากยังเนรคุณปล่อยซากศพของผู้มีพระคุณทิ้งไว้ มันคงมิอาจยกโทษให้แก่ตนเอง!
ดังนั้น มันฝืนใจแบกร่างที่ใหญ่โตของเตียหงีขึ้นด้วยร่างอันผอมแห้งของมัน ค่อยๆ ก้าวเดินลงจากยอดเขา ฝ่าปุยหิมะที่โปรยปรายลงมาอย่างไม่หยุดยั้ง ลงสู่ตัวสำนัก ยามนี้ความหวาดกลัวและความเหนื่อยล้าได้ชาด้านไปจนสิ้น ชาด้านไปทั้งร่างกายและจิตใจ มันยามนี้มุ่งหน้าสู่สำนักหากแต่จิตใจกลับย้อนไปคิดถึงช่วงเวลาที่ได้รับการดูแลประคับประคองจากเตียหงี ช่วงเวลาที่มีความสุข และช่วงเวลาที่ไม่มีวันหวนกลับคืนมา เฉกเช่นกับร่างไร้วิญญาณของคนที่มันแบกอยู่บนบ่าในเวลานี้ .....

แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 46 17:29:30

จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [ 1 มิ.ย. 46 12:49:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3

วันที่สามหลังการตายอันเป็นปริศนาของเตียหงี เจ้าสำนักบู๊ตึ้ง เทียบเชิญได้ถูกแจกจ่ายออกไปยังสำนักต่างๆ อีกสี่สำนักที่ประกอบกันเป็น หอห้ากระบี่ เป็นการฉุกเฉินและเป็นความลับ ไม่ช้าบรรดาคนสำคัญของหอห้ากระบี่ก็ต่างมาชุมนุมกันอย่างคับคั่งที่บู๊ตึ๊ง เพื่อหารือเกี่ยวกับปัญหาที่เกิดขึ้น
สำนักหันซานเป็นสำนักแรกที่มาถึง ซือไท้กล้วยไม้ขาวเป็นผู้พาบรรดาศิษย์และผู้อาวุโสภายในพรรคมา จากนั้นจื่ออิงซึ่งเป็นผู้รักษาการณ์เจ้าสำนักบู๊ตึ๊งออกมาต้อนรับ เชื้อเชิญนางไปนั่งจิบน้ำชาข้างในด้วยตนเอง ซือไท้กล้วยไม้ขาวถามไถ่ถึงการตายอันเป็นปริศนาของเตียหงี จื่ออิงซึ่งเป็นศิษย์ผู้น้องของเตียหงีได้แต่บอกเล่าสภาพการตายของศิษย์ผู้พี่แก่ซือไท้กล้วยไม้ขาว ส่วนสาเหตุการตายและฆาตกรนั้นกลับมืดมน ไม่สามารถคาดเดาผู้ลงมือได้แต่อย่างใด

หลังจากนั้นบรรดาสำนักต่างๆ ที่เหลือพาทยอยกันขึ้นสู่เขาบู๊ตึ๊งประกอบไปด้วย หลิวหยงเคอเจ้าสำนักหัวซานกับบรรดาเหล่าศิษย์ สำนักหัวซานมาตรแม้นมีแนวเพลงยุทธตามแบบของทางพรต หากแต่ว่าวัตรปฏิบัติและแนวคิดกลับยึดถือตามสำนักสายนิติธรรม ซึ่งแตกต่างจากแนวทางเต๋าของบู๊ตึ๊งและหันซาน ศิษย์สำนักนี้มักเป็นทายาทของผู้ดีมีอันจะกินเป็นส่วนใหญ่ ทายาทคนยากจนเป็นส่วนน้อย ท่าทางวัตรปฏิบัติของศิษย์สำนักนี้ดูผิวเผินเหมือนวางตัวสูงส่งถือตัวอยู่ไม่น้อย
ถัดมานั้นก็เป็นไต้ซือหัวหลิน ฉายาไต้ซือกระต่ายน้อย กับบรรดาลูกศิษย์เพศบรรพชิตแห่งสำนักเส้าหลินเทียนซาน ที่เจ้าสำนักเส้าหลินเทียนซานได้ฉายาว่า ไต้ซือกระต่ายน้อย ทั้งนี้เพราะท่านมีชื่อเสียงมาจากการที่เคยช่วยชีวิตกระต่ายน้อยตัวหนึ่งมาจากการไล่ล่าของฝูงหมูป่าหิวโหย และท่านฆ่าหมูป่าจนหมดฝูงด้วยฝ่ามือพุทธธรรมชำระใจฝ่ามือเดียว

เวลานี้ทุกสำนักต่างมาพร้อมเพรียง จะขาดก็แต่เพียง บุรุษดำขาว ตั๋วล้ายสุก แห่งคุนหลุนเท่านั้น คนผู้นี้นิสัยแปลกประหลาด เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย วิชาฝีมือที่ถนัดที่สุดคือการลอบวางยา และใช้อาวุธลับ นอกจากนี้ความเลวอื่นๆ เช่น จับตัวประกัน ฆ่าคน วางเพลิง ควรผู้นี้ล้วนแล้วแต่สามารถกระทำ
เมื่อเตียหงี เจ้าสำนักบู๊ตึ้งถึงแก่ความตาย คนส่วนมากจึงสงสัยว่าเป็นฝีมือของบุรุษขาวดำและพลพรรค เพราะเจ้าสำนักบู๊ตึ้งจัดว่ามีพลังฝีมือสูงที่สุดในแผ่นดิน การจะสังหารคนผู้นี้ได้จึงมีแต่วิธีลอบกัด ซึ่งเป็นวิธีที่บุรุษขาวดำถนัด เมื่อประกอบเข้ากับความเลวในอดีตด้วยแล้ว พรรคคุนหลุนมีความเป็นไปได้มากที่สุดที่เป็นผู้ลงมือทำร้ายจนเตียหงีถึงแก่ความตาย

เวลาเที่ยงผ่านไปแล้ว เวลานัดหมายของทั้งหมดคือตอนเที่ยง ทว่ายังไม่ปรากฏวี่แววของ ตั๋วล่ายสุก และคนของสำนักคุนหลุนแม้แต่เงา ในที่สุดทั้งหมดจึงตกลงกันว่าจะร่วมประชุมโดยไม่มีตัวแทนของสำนักคุนหลุน
ขณะที่ทั้งหมดเริ่มปรึกษาหารือกันอย่างเคร่งเครียด หลิวหยงเคอกล่าวขึ้นมาว่า
“เหตุครั้งนี้เกิดขึ้นในเขตสำนักบู๊ตึ๊ง อีกทั้งยังอยู่ในเขตหวงห้าม ผู้ใดจะสามารถลงมือกระทำได้ อีกทั้งฝีมือของหัวหน้าเตียก็เก่งกาจสามารถ ข้าว่าคงไม่แคล้วเกลือเป็นหนอน จึงควรดูว่าเมื่อเจ้าสำนักเตียตาย ใครกันที่ได้ประโยชน์มากที่สุด” พูดพลางชำเลืองมองไปยังจื่ออิง คำพูดนี้มีเจตนากล่าวว่าจื่ออิงเป็นผู้ลงมือสังหารเตียหงีเพื่อหวังเป็นเจ้าสำนักซะเอง สร้างความไม่พอใจให้แก่เหล่าศิษย์ของบู๊ตึ๊งเป็นอันมาก ทว่าไม่กล้าที่จะทำประการใดลงไป
“ประสกแซ่หลิวออกจะกล่าวหนักเกินไป ประมุขแซ่เตียฝีมือเลิศล้ำ คุณธรรมสูงส่ง ศิษย์ภายในสำนักทั้งเบื้องสูงและเบื้องล่างต่างให้ความเคารพ คงมิมีเรื่องเช่นนั้น”
ไต้ซือหัวหลินแห่ง เส้าหลินเทียนซานออกปากไกล่เกลี่ย คำพูดนี้ทั้งเหมาะสมและแสดงความสำรวมให้เกียรติเตียหงีอย่างสูง เหล่าศิษย์บู๊ตึ๊งต่างพากันพอใจ พยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วยกับหัวหลินไต้ซือ
“อ้อ อย่างนั้นท่านไต้ซือมีความเห็นสูงส่งอันใดเชิญกล่าวออกมาเถอะ อย่ามัวแต่อมพะนำเอาไว้” หลิวหยงเคอพลันกล่าวกระทบกระเทียบหัวหลินไต้ซือ
“ความเห็นสูงส่งหามีไม่ หากความเห็นทั่วไปกลับมีอยู่บ้าง พวกท่านทั้งหลายคงเคยได้ยินชื่อพรรค ฉิก-จับอิด มาบ้างกระมัง” หัวหลินไต้ซือกล่าวพลางมองดูสีหน้าที่เปลี่ยนเป็นหนักใจของเหล่าเจ้าสำนักทั้งหลาย
“ได้ยินมาว่า พวกมันพึ่งก่อตั้งมาได้ไม่นาน อิทธิพลทางด้านการเงินและกำลังคนล้วนแต่ลึกลับ เมื่อผุดขึ้นมาก็พุ่งเป้าไปยังโรงเตี๊ยมใหญ่น้อยทั่วภาคกลาง อาศัยเวลาเพียงไม่นานก็กวาดต้อนโรงเตี๊ยมทั่วจงหยวนมาอยู่ในสังกัดจนสิ้น เสริมสร้างกำลังเงินและอิทธิพลเพิ่มมากขึ้น บางทีเรื่องคราวนี้อาจเป็นฝีมือของพวกมัน...” ซือไท้กล้วยไม้ขาวที่นิ่งเงียบพลันตั้งข้อสันนิษฐานขึ้น
“ข้อสันนิษฐานของซือไท้ ผู้เยาว์ก็เห็นด้วย เพียงแต่อาจารย์เสียชีวิตลงอย่างกระทันหัน ทั่วทั้งร่างไม่มีบาดแผล คล้ายกับโดนยาพิษ ทว่ากลับมิสามารถตรวจสอบได้ว่าเป็นยาพิษชนิดใด ข้าเกรงว่าคนที่ทำอาจเป็นคนของ หอห้ากระบี่...” จื่ออิงกล่าวขึ้น

“ท่านสงสัยคนผู้นั้น .... อืม .. ครั้งนี้มันก็ไม่มาร่วมประชุมนับเป็นที่น่าสงสัยจริง ๆ”

หัวหลินไต้ซือกล่าวยังมิทันจบคำดี ก็บังเกิดเสียงโครมคราม ศิษย์บู๊ตึ๊ง 2 คน ปลิวกระเด็นลงมากองอยู่บนพื้น ส่งเสียงครางโอดโอย จื่ออิงลอยตัวขึ้นท่วงท่างดงามหมดจด พุ่งร่างจู่โจมสองฝ่ามือออกนอกประตู เสียง “ตึง” จื่ออิงพลันปลิวละลิ่วย้อนกลับมา จากนั้นม้วนตัวลงสู่พื้น พลันเซถอยหลังติดต่อกัน 3-4 ก้าว ใบหน้าเปลี่ยนเป็นขาวซีด ลมปราณปั่นป่วนสุดระงับ
“ประสกแซ่ ตั๋ว เมื่อมาแล้วก็เชิญเข้ามา เหตุใดจึงลงมือต่อผู้เยาว์รุ่นหลัง อีกทั้งยังไม่ไว้หน้าต่อ ประสกแซ่จื่อซึ่งรักษาการณ์หัวหน้าสำนัก” หัวหลินไต้ซือกล่าวจบ พลันปรากฏร่างของคนผู้หนึ่งก้าวเข้ามา คนผู้นี้รูปร่างสูงโปร่ง อายุประมาณ 40 กว่าปี รูปร่างหน้าตาการแต่งกายมองดูสบายตาแก่ผู้พบเห็นทว่าดวงตากลับเล็กเรียวฉายแววอำมหิต แปลกประหลาดหาที่เปรียบ คนผู้นี้จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก ตั๋วล่ายสุกแห่งคุนหลุน ผู้ที่กำลังตกเป็นหัวข้อสนทนา

ตั๋วล่ายสุกส่งเสียงร้อง “ประเสริฐ” สามคำ แล้วกล่าวว่า “หัวหลินไต้ซือ สายตาแหลมคมเช่นเดิม นับถือ ๆ” พลางกวาดตามองบนพื้นมองดูร่างของ ศิษย์สำนักบู๊ตึ๊งทั้งสอง จากนั้นกล่าวต่อว่า
“มันทั้งสองมิรู้จักมารยาท เราเจ้าสำนักมาถึงไม่เชื้อเชิญเข้ามาดื่มน้ำชาซักถ้วยกลับกล้าลงมือสกัดขัดขวาง เราจึงลงมือสั่งสอนมันบ้างเล็กน้อย หวังว่าน้องแซ่จื่อ คงไม่ถือสา ฮ่าๆๆๆ” คนผู้นี้เพียงแรกเอ่ยปากก็คุกคามคน
“ศ...ศิษย์สำนักเราด้อยการอบรม ขอบพระคุณท่านเจ้าสำนักตั๋ว ให้การเอ็นดู ลงมืออบรมแทนเรา ... เด็กๆ หามผู้บาดเจ็บทั้งสองไปรักษาพยาบาล” จื่ออิงกล่าวกับ ตั๋วล่ายสุก โดยตอนท้ายหันไปสั่งศิษย์ในสำนัก

ตั๋วล่ายสุก มองจื่ออิงพลางคิด บู๊ตึ๊งสมกับมีชื่อเสียงเกริกไกร สิ้นเตียหงี ยังมีคนผู้นี้อีก มันรับฝ่ามือเราไปหนึ่งฝ่ามือเพียงเซถอยหลัง 3-4 ก้าว ชั่วเวลาไม่นานกลับใช้ลมปราณสะกดเลือดลมที่ปั่นป่วน สามารถเอ่ยปากกล่าววาจา นับว่าไม่ธรรมดาจริง ๆ

โปรดติดตามตอนต่อไป.......

แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 46 17:30:24
แก้ไขเมื่อ 01 มิ.ย. 46 13:06:11

จากคุณ : มันตั้ม(น้องมันตรัย) - [ 1 มิ.ย. 46 12:49:43 ]