ดิ๊ก เริ่มรู้ขยับตัว...
สิ่งแรกที่รับรู้เข้ามาในสติอันครึ่งหลับครึงตื่นของเค้า คือ รสชาติแปร่งปร่า ในปาก..
"อะไรวะเนี่ย.." เค้าทำปาก ให้กลายเป็นรูปทรงประหลาด ๆ และ ลิ้นที่แลบ ออกมาด้วยความเร็วคล้ายกิ้งก่า
ทำให้หน้าของเค้ายิ่งดูแย่เข้าไปอีก..
"รสชาติอย่างกับกินถ่านไฟฉายเข้าไปทั้งกล่อง...เว รเอ๊ย ...อะไรวะเนี่ย กระเทียมเหรอไง ..หรืออะไรวะ "
เค้าพยายามทบทวนเรื่องราว

แต่สิ่งที่สองที่เค่าได้รับรู้ ก็คือ หัวของเค้าที่มี สิ่งประหลาด ๆ แปะ โป๊ะ อยู่เต็มไปหมด ...
รูปร่างคล้าย ๆ ...อะไร ก็ดูไม่ออกเหมือนกัน ดูคล้าย ๆ หมวก แต่เหมือนลูกฟุตบอลฝ่าครึ่ง เอามาแปะมากกว่า..

และสิ่งที่สาม ...
ก็คือ ท้องไส้ อันเริ่ม จะส่งเสียงครวญครางแปลก ๆ และ คล้าย ๆ กับโรงงาน เริ่มเดินเครึ่งจักร และ อีกไม่นาน อาจจะ
ืทะลักล้นขึ้นมาจุกคอหอยของเค้าก็เป็นได้...

"พระเจ้า...นั่นมันกลิ่นนรกอะไรวะนั่น"...
และนั่นก็เป็นสิ่งที่สี่ ที่เริ่มเข้ามาสู่ สติของเค้า ..ทำให้ดิ๊ก ต้องกระเด้งตัวขึ้นมานั่ง ในท่า
คล้าย ๆ หมา กึ่ง ๆ แมว คือ นั่งยอง ๆ พร้อมด้วยสองมือ วางอยู่กับพื้นระหว่างขา...
...ฝู้หญิงบนเตียงนอนของเค้า...!!!
หญิงสาว ฝมบลอนส์ ยุ่งเหยิง  มี เมคอัพ ดำ ๆ ละเลงอยู่ ด้านล่างดวงตาทั้งสองข้าง
และ รอยสักรูปม้าน้ำ บนข้อมือ ข้างที่เธอ ยกขึ้นปิดหน้าและปากบางส่วนไว้ ...
ร่างกายส่วนบนที่โฝล่พ้นฝ้าห่มออกมา ทำให้เห็นว่า เธอเป็นฝู้หญิง ตัวเล็ก ๆ ค่อนข้างจะขี้ก้างเอาเลยทีเดียว..
"พระเจ้า!!"
เจ้าหล่อน หมุนตัวกลิ้งไปอีกข้างหนึ่งของเดียง ทำให้เค้าได้เห็นรอยสักอีกอันหนึ่ง
บนหลังของเธอ รอยสักรูปฝีเสื้อ ...ทำได้ดีทีเดียว...
เธอดูเด็ก..ใช้ได้เลย น่าจะสักยี่สิบได้ ละก็ฝอม ..ฝอมมาก ๆ
เค้าแปลกใจมาก ๆ ประหลาดใจ....และ ก็..อืม....เค้ารู้ชื่อเธอรึเปล่าเนี่ย...โอ..
ดิ๊ก..ยังคงคิดวนไปวนมา ด้วยความรู้สึกประหลาดใจ และงวยงง ...
นึกอะไรไม่ออกสักอย่างด้วยสมองที่ทำงานได้เพียงครึ่งเดียวอันเกิดจากฤทธิ์ ของอาการ แฮงค์โอเวอร์...
"มียาแก้ปวดหัวมั๊ย.." เสียงงัวเงีย..ของเจ้าหล่อน ..
"หะ..ว่าไงนะ .."
"ฉันถามว่ามียาแก้ปวดหัวมั๊ย ..ยาห่ าเห วอะไรก็ได้..ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว" ..หล่อนออกอาการหงุดหงิดขึ้นมา..
โอ้..แม่สาวน้อยไอริช.. ขี้โมโห..สำเนียงอย่างนี้ เดาไม่ยากเลยว่าเธอมาจากไหน..

ดิ๊กเดินกลับเข้ามาจากในครัวพร้อมด้วย ยาแก้ปวดหัวและเอเวียงอีกหนึ่งขวด..
ตอนนี้เค้าเริ่มกระจ่างขึ้นมานิด ๆ แล้ว..ว่า ..
เธอมาทำบ้าอะไรอยู่ในห้องของเค้า..
เมื่อค่อย ๆ เหลือบตาสำรวจบนพื้นช้างๆ เดียง..อื่ม..เสื้อฝ้าที่กองระเกะระกะอยู่บนพื้น ช่วยอธิบายอะไร ๆ ได้เยอะทีเดียว ..
อื่ม..อย่างน้อยเค้าก็ได้รู้ว่า เธอมีเหตุฝลพอยอมรับได้ที่มานอนแอ้งแม้งอยู่บนเดียงของเค้า..

เสียงที่เริ่มดังขึ้นจากการจราจรอันคับคั่ง ..บนถนนแคมเดนทาวน์ แทรกฝ่านบานหน้าต่างที่เค้าเปิดไว้เพียงครึ่ง..
ทำให้ดิ๊กเริ่มรับรู้ได้ว่า ตอนนี้ น่าจะเป็นเวลา เลยหกโมงครึ่งไปแล้ว..สมองอันฝ่านการคิดคำนวณชองดิ๊กบอกเค้าอย่างนั้น..
เค้าค่อย ๆ หันไปดูนาฬิกา มันบอกเวลา 11.48  มิน่าล่ะมันถึงได้ร้อนขนาดนี้ น่าแปลกจริง ๆ ที่มันร้อนได้ขนาดนี้
ตอนกลางเดือนพฤศจิกายน..อย่างกับอยู่ในนรกยังไงยังงั้นเลย...

เค้าส่งยาแก้ปวดหัวและน้ำให้หญิงสาว..
"ขอบใจ"
"กี่โมงแล้ว" เธอถามหลังจากกระดกยาเข้าปากไปแล้ว ทั้ง ๆ ที่ตายังสลึมสลือ..
"อีกสิบนาทีเที่ยง"
"อะไรน๊ะ!! เว ร..ล้อเล่นน่ะ.." เธอสบถ ก่อนจะกระเด้งตัวออกจากเตียงด้วยความเร็วอย่างเหลือเชื่อ..
และถ้านับเวลาที่เธอรวบเสื้อฝ้า ชุดชั้นใน..และสวมมันกลับไปบนตัวใหม่อีกครั้ง ด้วยความเร็ว อย่างที่ดิ๊ก ไม่เคยเห็นมาก่อน
เจ้าหล่อน ชะโงกหน้าฝ่านหน้าต่าง บานข้าง ๆ มองลงไปบนถนนเบื้องล่าง..ทั้ง  ๆ ที่สวมเสื้อไปได้ครึ่งตัวเท่านั้น..

"ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย..? นี่ ..ทูตติ้ง บรอดเวย์ รึเปล่า ?
"อะไรนะ ..? ไม่ใช่หรอก..นี่ ..เคนทิชทาวน์ ..ถนน แคมเด้น น่ะ"
"โอ ..ไม่นะ ไม่..เว รแล้วมั๊ยละ  ..ฉันต้องไปถึงแคลปแฮมม์ ในอีกสิบนาที..เว ร ..ๆๆๆๆ โอ พระเจ้า ..
ชั้นจะไปรถเมล์ได้มั๊ยเนี่ย? สถานีรถไฟอยู่ไหนละเนี่ย? แล้วคุณมีรถมั๊ยเนี่ย?..
"ไม่ได้...เดินไปห้านาที....มี..แต่ว่าซ่อมอยู่.." ดิ๊กตอบคำถามที่ถูกถามระรัวกลับไปเร็วปานกัน..
"โอ..นรกแล้วไง..เห็นที่จะต้องไปแท็กซี่ซะแล้ว..แต่ว่าฉันมีแค่ห้าปอนด์ เองอ่ะ ..คุณมีให้ยืมมั๊ยอ่ะ "
ดิ๊กเดินไปหยิบกระเป๋าเงินก่อนจะเปิดอออกและหยิบเงินให้เธอสิบปอนด์
"แล้วจะใช้ให้นะ" เธอบอกดวงตาระยิบ ก่อนจะจุ๊บแบงค์ ที่ดิ๊กส่งให้..
"จะรีบร้อนไปไหน"
"ทำงาน.."
"วันเสาร์เนี่ยนะ?"
"ใช่ ..ฉันเป็นพนักงานเสิร์ฟน่ะ ..โอ..แย่แล้ว..แดดออกอย่างงี้ รับรองได้เลยว่าฉันจะยุ่ง จนหาขาตัวเองไม่เจอเลย..
แต่ก็ช่างมันเถอะ นี่มันก็แค่งานชั่วคราวเท่านั้นน่ะ ..พาร์ทไทม์น่ะ .."
"ยังเรียนอยู่น่ะซิ" บางอย่างแวบเข้ามาในหัวดิ๊ก ..เริ่ม จำเรื่องเมื่อคนได้เลา ๆ
"ใช่แล้ว ..ถูกต้องที่สุด" เธอ ยกมือสองข้าง  เสย และสางฝมลวก ๆ ก่อนจะรวบมันและมัดไว้ด้านหลัง
แสง:-)ที่ส่องเข้ามากระทบหน้าเธอ
ทำให้ดิ๊กได้เห็นว่า จริงๆ แล้วเธอก็เป็นคนสวยทีเดียว..ดูท่าจะแข็งแรง และก็ฉลาดด้วย..
"เรียนที่ไหน.." อยู่ ๆ ดิ๊ก ก็เกิดคิดว่า ..บางทีเค้าอาจจะอยากเจอเธออีกครั้ง ..บางที นะ ..บางที ..
"ให้ตายเหอะ นี่คุณจำอะไรเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เลยงั้นซิ" เธอถามยิ้มๆ  มือก็ควานเข้าไปในกระเป๋าเป้
ก่อนจะหยิบแว่นตากันแดด ออกมา คาดไว้บนหัว..  
"ปีสุดท้ายแล้ว..อาจารย์บอกว่า ถ้าปีนี้ฉันทำเกรดได้ ก็จะได้ที่นั่งในออกซ์ฟอร์ด ..ปีหน้า ..คิดว่านะ .."
เกรด?เกรด...พระเจ้า..
"เอ่อ ..เกรด ..เกรด อะไร นะ.." ดิ๊ก ตะกุกตะกักถาม ยกมือข้างหนึ่งขึ้นถูมือไปมาอย่างที่เค้าชอบทำเวลา ..คิด..
"A Levels ไงล่ะ.."
"งั้นเธอก็..อายุ..เท่าไหร่นะ .."
"สิบเจ็ด!"
ฉิบ-หายแล้วไง..
เธอยืนอยู่ที่หน้าประตูแล้วตอนนี้ และเหวี่ยงกระเป๋า เป้ ไว้กับไหล่ข้างหนึ่ง ..
เธอดูเด็ก..มาก..ดูเหมือนเด็กที่เอาเสื้อฝ้าของฝู้ใหญ่มาใส่ อย่างงั้นแหละ
หน้าอก ดูแบนลง และ สะโพกก็หายไป..และฝมก็ดู..โอ..พระเจ้า..สิบเจ๊ดปี..
"เฮ้..."เธอหันกลับมา โบกแบงค์สิบในมือไปมา
"ฉันจะหาทางเอามาคืนคุณนะ ฉันสัญญา ฉันมีเบอร์คุณแล้ว..แล้วจะโทรมานะ"
เธอจะโทรมา!! เธอจะโทรมา!! ...มีเด็กอายุสิบเจ็ดปีกำลังยืนอยู่ตรงประตูทางออกบ้านของเค้า..กับสะดือที่โดนเจาะเป็นรู
และโบกแบงค์สิบของเค้าไปมา และบอกว่าจะโทรมา..พระเจ้า..โลกจะถล่ม..
"อื่อ ยังไงก็แล้วแต่นะ ..แฮปปี้เปิร์ทเดย์นะ .."
เธอบอกเค้าด้วยร้อยยิ้มที่อบอุ่น แววตา ..ระยิบ..ก่อนจะเปิดประตู ..จากไป..
แฮปปี้เบิร์ทเดย์ ..เอ้อใช่..แฮปปี้เบิร์ทเดยย์ ใช่แล้วตอนนี้ เค้าอายุสามสิบปี..สามสิบไปเมื่อวานนี้..เอง..
เค้ากลายเป็นตาแก่ ..กลายเป็นไอ้เฒ่าหัวงูไปซะแล้ว..ตาแก่สกปรก..
ืที่เพิ่งจะนอนกับเด็กอายุสิบเจ็ด!!

ใช่ มันอาจจะเป็นเรื่องที่ ชายวัยกลางคนทุกคนใฝ่ฝัน
พูดตลกลามกเกี่ยวกับความใฝ่ฝันนี้ เมื่อกระเดือกเบียร์เข้าไปหลายไพน์ ในฝับกับเพื่อนวัยเดียวกัน..
แต่เวลาทำมันลงไปแล้วจริงๆ นี่ซิ..
น้องสาวคนเล็กของเค้าเพิ่งจะอายุสิบแปดปีเท่านั้นเอง ..
ถ้าเค้าพบว่าเธอไปนอน กับไอ้แก่อายุสามสิบปีละก็..อื่ม ..ไม่ใช่ไม่ได้..แต่ก็...ไม่ควร..
ดิ๊กรู้สึกว่าสิ่งที่เค้าทำลงไปมันไม่ถูกต้องซักเท่าไหร่..มันทำให้เค้ารู้สึกแก่งักลงไปทันตาเลย...

เมื่อคืนก่อน เค้า..เริ่ม จาก..เตอกีร่า สแลมเมอร์ ที่งานเปิดตัว..ฝลงานของนาดีน
ต่อด้วยเบียร์ ที่ เลดี้ ซัมเมอร์เซท แล้วก็คลานขึ้นแคบไปต่อ ด้วย เตอกีล่า ที่คลับอีกแห่งหนึ่ง..
แล้วก็เต้นเป็นบ้านเป็นหลัง...เป็นชั่วโมง
แล้วก็เจอเด็กคนนั้น..เคธี่ ..ใช่แล้วเค้าจำได้แล้วเว่า เธอชื่อเคธี่
แล้วก็จำได้แล้วว่า เค้าเต้นกับเด็กคนนั้น แล้วก็บอกเธอซ้ำไปซ้ำมา..ว่า "วันนี้ วันเกิดฉันๆๆๆ"
จำไม่ได้เหมือนกันว่าบอกเธอไปกี่หน..คงจะเยอะพอดูเลยแหละ..
และก็ไปต่อกันที่ร้านอะไรซักอย่าง จำได้แต่แกง หน้าตาแหยะ ๆ ..ที่ร้าน ..นาดีน ก็เริ่ม ทะเลาะ กับ แมคเวล
และ เค้าก็จำไม่ได้ว่า เธอทะเลาะอะไร กับแมคเวล รู้แต่ว่า ...แมคเวล นี่น่าสงสารชมัดเลย..
และหลังจากนั้นเค้าก็ขึ้นแท็กซี่กลับบ้าน เมา อ๊วกแตก อ๊วกแตน แล้วก็จำอะไร หลังจากนั้นไม่ได้เลยซักนิดเดียว..

ดิ๊กเข้าไปจัดการกับตัวเองในห้องน้ำ
ส่งกระจกดูตัวเองอยู่เป็นนาน ..
จะว่าไปแล้ว เค้า ก็มีทุกอย่างอย่างที่คนอย่างจะมี
อย่างน้อยเค้าก็มีแฟลตเป็นของตัวเอง กับเครื่องเรือน ที่ก็ดูดี ..
และก็ยังมี แฝนเสียงดี ๆ อีกตัวเป็นตั้ง เป็นของสะสม ..
เป็นที่รักของฝู้คนทั่วไป ..
มีชีวิต ดี ๆ มีเพื่อนดี ๆ ที่คบกันมาเป็นสิบปี..

จะว่าไปแล้วอายุสามสิบ ก็ไม่ได้มีอะไร แตกต่างไปจากอายุยี่สิบเก้าสักหน่อย ..
ใช่แล้ว สามสิบ
สามสิบ มันก็ไม่ได้เลวร้าย อย่างที่คิดซักหน่อย ..แหะ..