ความคิดเห็นที่ 1 The Disrespectful Summons ของ Edward Gorey ************************************* พญามาร จรลีร่อนถลาใส่ ถึบมิสควิลล์เข้าให้จังเบ้อเร่อ จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 6 มิ.ย. 46 22:59:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 โฉบจากพื้น ช้อนขึ้นฟ้าพาร่างเธอ กายเจอจับดั่งบ้าคลั่งหมุนไปมา จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 6 มิ.ย. 46 23:00:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คืนนั้นเธอเห็นเด่นยามถอดเสื้อ บนเนินเนื้ออกไหม้รอยเท้าหนา จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 6 มิ.ย. 46 23:00:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตรงหน้าต่างเช้าอสูรบินเข้ามา สัตว์นั้นนามว่า บีเอ็ลฟาซอร์ จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 6 มิ.ย. 46 23:01:39 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เอาตำหรับสำรับขนมฟัดจ์ให้ เศษแท่งดินสอใช้ผสมขี้ดินสอ จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 6 มิ.ย. 46 23:02:28 ]

ความคิดเห็นที่ 6 พร้อมหนังสือคู่มือชือนั้นหนอ ทรกรรมเก้าสิบสองสิ่งควรทำ จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 6 มิ.ย. 46 23:03:05 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เผาข้าวของจนกองเหลือแต่เถ้า หัวเราะเร่าเต่าทองหมดสติควำ จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 6 มิ.ย. 46 23:03:53 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หน้าบูดบึ้งข:-)ตึงทั้งงอง้ำ ทำวัวห่านพาลนอนหงายเท้าชี้ฟ้า จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 6 มิ.ย. 46 23:04:35 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ทั้งปั้นหุ่นดินขี้ผึ้งถึงเพื่อนบ้าน แล้วตีตอกทั้งเข็มทั้งตะปูนานา จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 6 มิ.ย. 46 23:05:31 ]

ความคิดเห็นที่ 10 จนทุรนทุรายดับขันธ์สิ้นใจมรณา จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 6 มิ.ย. 46 23:06:08 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หินมีตาปลูกเป็นต้น พ่นหายใจ จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 6 มิ.ย. 46 23:06:45 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ในไม่ช้า พญามาร ก็แวะหา จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 6 มิ.ย. 46 23:07:23 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ในอาทิตย์บ่ายหนึ่งบึ่งมาไซร้ จิกด้วยกีบถึบหัวส่งออกไป จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 6 มิ.ย. 46 23:09:38 ]

ความคิดเห็นที่ 14 หย่อนเธอใส่ในโลกันตร์พลันไหม้เอย                                 จบ ************************************* โดย ผึ้งแก้ว (The gl@ss Bee)  [25 มิ.ย. 2545 , 16:03:29 น.] แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 46 23:13:18 แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 46 23:11:53 จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 6 มิ.ย. 46 23:11:36 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คุณนินามแรารภว่าอยากดูรูปเลยแปะให้ตามคำขอเนื่องในโอกาสครยสองปัที่มาแปะเรื่องที่ำัพันทิพหวังว่าคงถูกใจ แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 46 23:23:34 จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 6 มิ.ย. 46 23:22:51 ]

ความคิดเห็นที่ 16 พิศวาทฆาตกรรม<<A Murder, a Mystery and a Marriage>> ----------------------------------------------------------- แปลและเรียบเรียงจากA Murder, a Mystery and a Marriage ของ Mark Twain                                        บทที่ 1 ที่ชายเขตหมู่บ้านกันดารห่างไกลทางตะวันตกเฉียงใต้ของมิสซูรี มีชาวไร่แก่ๆชื่อ จอห์น เกรย์ หมู่บ้านแห่งนั้นชื่อเดียร์ ลิก เป็นหมู่บ้าน สงบสุขห่างไกลผู้คน ขนาด หกเจ็ดหลังคาเรือน ผู้คนรู้จักผิวสิ่ง ของจากโลกกว้างภายนอกที่เรียกว่า รถไฟ เรือ กลไฟ ไปรษณีย์โทรเลข และหนังสือพิมพ์ เพียงผิวเผินแต่ไม่ได้คุ้นเคยด้วยเลย ไม่สนใจสักน้อย พอๆกับที่ไม่ใส่ใจให้ความสลักสำคัญกับดวงจันทร์ มีใจจดจ่ออยู่ แต่เรื่อง หมูกับข้าวโพด หนังสือหนังหาที่มีอยู่ในโรงเรียนประจำหมู่บ้านตั้งแต่ครั้ง ดึกดำบรรพ์ ก็เก่าแก่โบร้ำโบราณเต็มที ท่าน จอห์นเฮอร์ลีย์ สาธุคุณคณะนักบวช เพรสไบทีเรียน ยังยุ่งอยู่กับกิจกรรมชำระล้างบาปตามแบบเทววิทยาล้าสมัย เสื้อ ผ้าแบบเก้แก่ล้าสมัยไม่เคยเปลี่ยนไปเลยใน ความทรงจำของใครๆ          จอห์น เกรย์ ในวัยห้าสิบ มีกินมีอยู่เฉกาเช่นเดียวกับตอนที่ ได้รับมรดกไร่ เล็กนี้มาเมื่อสามสิบปีก่อน เขาทำมาหากินจากผืนดิน โดยการทำงานหนัก ผลที่ได้ ไม่เคยมากไปกว่าที่ลงแรงไป เขามีความ ทะเยอทะยานอยากร่ำอนากรวย แต่ ความใฝ่ฝันดังกล่าวจากการลง มือลงแรงกระทำได้ตายไปทีละน้อยและเขาก็ กลายเป็นคนขี้บ่นน่าเบื่อ เขามีโอกาสหลงเหลืออยู่เพียงครั้งเดียว นั่นคือให้บุตร สาวแต่งงานกับเศรษฐี เขาลอบสังเกตเห็นว่า ความสนิทชิดเชื้อที่เบ่งบานขี้นใน ความสัมพันธ์ระหว่างแมรี เกรย์และเจ้าหนุ่ม ฮิวจ์ เกรกอรี เจ้าฮิวจ์นั้นนอกจากเป็น คนดี น่านับถือและขยันขันแข็งแล้ว ก็จะมีกินมีใช้ภายหลังจากพ่อแก่ ๆ ของเขาถึง เวลาจากไป จอห์นเกรย๋ช่วยเหลือชายหนุ่มก็ด้วยมีเหตุ จูงใจแอบแฝง    แมรีช่วย เหลือเอื้อเฟื้อเพราะเขาทั้งสูงทั้งหล่อ ทั้งซื่อและจิตใจใสสะอาดและเพราะหล่อน ชอบผมสีน้ำตาลแดงมากว่าสีอื่นๆ       ฮิวจ์ เกรกเกอรีอายุยี่สิบเจ็ด ส่วนแมรีนั้นยี่สิบ หล่อนเป็นคนสวย จิตใจบริ สุทธิ์และอ่อนโยน หล่อนเคารพและเชื่อฟังบุพการี แม้ว่าพ่อจะรักหล่อนเท่าๆกับ ข้าวของอื่นๆที่ท่านรัก ปัจจุบันนี้ฮิวจ์เริ่มมาหา แมรีทุกวัน ทั้งสองขี่ม้าด้วยกัยนาน ๆ ในวันที่อากาศดี และตอนค่ำก็ พูดคุยกันสอง ต่อสองตามลำพังตรงมุมห้องนั่งเล่น ทอมน้องชายวัยรุ่นของแมรี ก็นั่งอยู่ข้างเตาผิงและไม่มาใส่ใจ ธรรมชาติของ จอห์นเกรย์นั้นโกรธ ง่ายหายเร็ว เขาค่อยๆหยุดกราดเกรี้ยวขุ่นเคืองใจ ใบหน้าเฉย ชาแปร เป็นพึงพอใจ เขายังคงยิ้มเสมอแบบชั่วครั้งชั่วคราว        คืนพายุจัดในฤดูหนาวคืนหนึ่ง คุณนายเกรย์มาเข้านอนหลัง สามีชั่วโมงหนึ่ง แล้วกระซิบว่า         "จอนห์คะ ทุกอย่างปลอดภัยแล้วในที่สุด ฮิวจ์เอ่ยปากถามแล้ว"         จอนห์นกล่าวว่า         "ว่าไงนะพูดอีกทีซิ ว่ามาอีกที!"         หล่อนบอกอีกหน         "แซลลี ฉันอยากลุกขึ้นมาร้องไชโย ดีใจเหลือเกิน!"         "โธ่ ตาแก่เอ้ย ไม่มีใครจะมาสนใจหรอก แล้วถ้ามันจะมีอะไรน่าดีใจอย่าง ว่าก็เพราะน้องชายแกทิ้งเงินทิ้งทองไว้ให้เรา ไม่เหมือนอย่างตอนนี้ เขาน่ะเกลียด ฮิวจ์ยังกะอะไรดี เกลียดมาตั้งแต่ตอนที่พยายามจะโกงพ่อของฮิจ์ ให้ออกไปจาก ไร่ฮิกอรีแฟลตแล้วฮิวจ์เข้ามาช่วยขัดขวาง และหยุดเอาไว้ได้"         "อย่าไปกังวลใจเรื่องเงินของเดฟที่เราเสียไปเลย แซลลี ตั้งแต่ฉันทะเลาะ กับเดฟสิบสองปีก่อน มันเกลียดฉันเพิ่มขึ้น ๆ ฉัน ก็ก็เกลียดมันไม่แพ้กัน พี่น้อง ทะเลาะกันคืนดีกันยากนะเมียจ่า มัน รวยเอา ๆ ฉันก็เลยเกลียดมัน ฉันจนในขณะ ที่มันรวยที่สุดในตำบล ฉันเกลียดมันเพราะอย่างนั้นแหละ เดฟมันคงเหลือเงินให้ เรามากล่ะ"          " เชอะ! เศษเงินชายโสด คงมีเงินเหลือให้แมรีล่ะ เชื่อสิ และถ้าจะมีก็คง หมดไปแล้วล่ะตอนนี้ ก็อย่างที่แกว่า เพราะเขาคงไม่ยอมให้ สักสตางค์แดงเดียว ตกไปถึงฮิวจ์ เกรเกอรีได้"          "ไอ้เดฟ เจ้าเฒ่าใจร้าย แต่เรายังพอแก่ไขได้นะจ้ะพ่อจ๋า ฉันอยากให้มีที่ อื่นที่ฮืวจ์ซุกหัวนอนตอนกลางคืนแต่อยู่ในตึกหลังเดียวกับเดวิด เกรย์ได้ พ่อของ ฮิวจ์พยายามไล่เดฟออกไปจากออฟฟิสตรง นั้น ครั้งแล้วครั้งเล่าก็ไม่ได้ผลเพราะ เขายึนกรานตามสัญญาเช่าไว้ ไม่ยอมเปลี่ยน เขาว่ากันว่า แกมาคอยที่หน้าประตู แต่เช้าเตรียมหาเรื่องฮิวจ์ ทันทีที่ลงมาจากข้างบน คุณนายซ้ายค์บอกฉันว่าได้ยิน เดฟหาเรื่อง ฮิวจ์เช้าวันหนึ่งสักหกอาทิตย์มาแล้ว ตอนมีคนผ่านไปมาสามสี่คน หล่อนรู้สึกเหมือนว่าฮิวจ์จะตึหัวเขาเอา แต่ก้ไมทำ ควบคุมอารมณ์ ไม่พูดอะไร มาก เว้นแต่บอกว่า"คุณเกรย รู้สึกจะทำแบบนี้บ่อยไปแล้วนะระยะนี้" เดฟหัวเราะ เยาะแล้วว่า "อ๋อ แหงล่ะ ก็เห็นแกพูดงี้มา ก่อน ทำไมไม่ทำอะไรล่ะ? ทำไมอาแต่ พูดจนพร่ำเพรื่อเพื่ออะไรกัน? "         "เอาเถอะ เราไปนอนดีกว่า แม่แก่ ฉันก็ได้แต่ตั้งหน้าตั้งตาหวังว่าสุดท้าย ทุกอย่างจะป็นไปด้วยดี ขอให้ฮิวจ์และแมรี- ลูกเราโชคดีมีอายุยืนนาน ให้คุณพระ คุณเจ้าคุ้มครองด้วยเถอะ" โดย SeptemberMoon (The gl@ss Bee)  [14 มิ.ย. 2545 , 11:19:10 น.]   แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 46 23:47:16 แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 46 23:46:27 แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 46 23:44:49 แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 46 23:42:43 จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 6 มิ.ย. 46 23:29:07 ]

ความคิดเห็นที่ 17                                     บทที่ 2 ราวแปดนาฬิกาเช้าวันต่อมา ท่านสาธุคุณจอห์น เฮอร์ลีย์ ขี่ม้าไปยังประตูบ้าน จอห์น เกรย์ ผูกม้าแล้วลงไปยังบันไดหน้าบ้าน ครอบครัวเกรย์ได้ยินเสียงเขา กระทืบเท้าไล่หิมะจากรองเท้าบู้ท นายเกรย์ทำหน้าทะเล้นกับแมรีแล้วพูดว่า        “พ่อรู้สึกว่าฮิวจ์จะมาเช้าขึ้นๆทุกทีจริงไหมจ้ะ ลูกรัก?”        แมรีหน้าแดง ตาเป็นประกายภาคภูมิใจ สิ่งเหล่านี้มิอาจหักห้ามหล่อนให้ถลา ไปคอยต้อนรับที่ประตู แต่... ผิดคนเมื่อนักบวชชรามาอยู่ต่อเบื่องหน้าครอบครัว เกรย์ เขากล่าวว่า        “สหายเอ่ย ฉันมีข่าววิเศษสำหรับพวกท่านล่ะ”        “อย่างงั้นหรือ?” จอห์น เกรยว่า “คายออกมาสิ ท่านสาธุคุณ แล้วฉันจะบอก ข่าวดีกว่าให้ ”          “เขามองแมรีที่ก้มหน้าอย่างล้อเลียน สาธุคุณเฒ่ากล่าวว่า         “ดีสิ ข่าวของฉันก่อนแล้วค่อยถึงทีนายบ้าง เดวิด เกรย์ ลงไปหาที่ทางที่ เซ้าท์ ฟอร์คกว่าเดือนแล้วเมื่อคืนวานซืนเขาไปที่บ้านลูกชายฉัน จากที่คุยกันปรา กฎว่าเขาทำพินัยกรรมเมื่อสักปีมาแล้ว เขายกสมบัติทุกบาททุกสตางค์ให้ใครรู้ ไหม ลองทายสิ จะใครเสียอีกล่ะ แมรีของเรานี่ไงไม่ใช่ใครอื่นเลยเชื่อฉันสิฉันไม่ เสียเวลาสักนาทีหลังจากอ่านจดหมายจากลูกฉันรีบตรงมาที่นี่มาบอกนายทันที ฉัน บอกกับตัวเองว่า นี่จะประสานรอยร้าวระหว่างพี่น้อง ด้วยพระกรุณาของพระเจ้าฉัน จะได้เห็นทั้งสองคนคืนดีกลับมารักใคร่กันอีก ฉันนำความรักที่หายไปในวัยเยาว์มา คืน เอาล่ะ จอห์น เกรย์ ทีนี้ลองเล่าข่าวดีกว่าของนายสิ ถ้ามีเล่าข่าวของนายมาสิ ”        สีหน้าร่าเริงของจอห์นเกรย์มลายหายไปหมดสิ้น กลายเป็นสีหน้าเกรี้ยว กราดวิตกกังวล ใครก็อาจคิดว่าเขาพึงได้ฟังเรื่องเศร้าโศกบีบคั้นใจมา เขาคลำเสื้อ ผ้าอย่างเงอะ ๆ งะ ๆ  พลางหลบสายตากระหายใคร่รู้ที่จ้องอยู่ไม่วางตา พยามจะ พูดอะไรออกมาแต่ก็ไม่สำเร็จ คุณนายเกรย์จึงเอ่ยปากขึ้นมาช่วยบรรเทาสถาน การณ์ที่เริ่มน่าอับอายนัก ว่า        “ ข่าวดียิ่งของเราคือแมรี-“          “สงบปากสงบคำเสีย แม่!” จอห์น เกรย์ตะคอกสั่ง          นางแม่ก็หัวหัวหงอไม่พูดไม่จาอย่างว่าง่าย แมรีงงงันเงียบไปทอมมี เกรย ตัวน้อยถอยหลังไปตามธรรมเนียมทุกครั้งที่บิดาเริ่มแสดงอารมณ์โกรธ ไม่มีอะไร ต้องพูดแล้วและก็ไม่มีใครปริปากเลย มีความเงียบอย่างประหลาดเกิดขึ้นชั่วขณะ แล้วสาธุคุณเฒ่าก็ขอตัวลาจากไปด้วยท่าทางสบายๆ และมีสง่าเล็กน้อยเยี่ยงคน ต้องการคำสรรเสริญ         จอห์น เกรย์ เดินไปมาราวสิบนาที เกาศีรษะและส่งเสียง คำรามดุร้ายใส่ตัว เอง แล้วหันไปทางภรรยาและลูกสาวที่ตื่นกลัว พร้อมพูดว่า          “จำไว้นะ เมื่อนายเกรกอรีมาฟังคำตอบ บอกเขาไปว่าไม่ ได้ยินไหม? บอก เขาไปว่าไม่ตกลง ถ้าใจไมกล้าพอที่จะบอก ว่าฉันไม่อยากให้เขามาที่นี่อีกต่อไป ก็ปล่อยให้ฉันบอกเขาเอง”            “โอ้พ่อจ๋า พ่อคงไม่ได้หมายความว่า-”             “แมรีอย่าได้เถียงออกมาสักคำเชียว ฉันหมายความตามพูดนั้น ตอนนี้ก็ เลิกคิดได้เลย”              สิ้นคำเขาก็ผละออกจากบ้านไป ทิ้งให้แมรีและมารดา ร้องไห้หัวใจแตก สลาย มันเป็นเช้าฤดูหนาวที่ที่แจ่มใสทุ่งราบกว้างใหญ่จากบ้านจอห์น เกรย์ เป็นพื้น หิมะขาวเรียบไปจนสุดขอบฟ้า ผลจากพายุคืนก่อนที่เหลือค้างไว้ ไม่มีร่องรอย อะไรปรากฎ               จอหฯ์เกรย์ เดินฝ่าหิมะตรงไปยังทุ่ง ไม่มองทิศทาง ไม่สนใจอะไรทั้ง นั้น สิ่งที่เขาต้องการคือหาที่ปลดปล่อยจิตใจ ความคิดเตลิดเปิดเปิงไปในลักษณา การเช่นนี้                “เป็นโชคของฉัน แม้สิ่งนี้จะเกิดผิดเวลาไปก็ตาม แต่ก็ยัง ไม่สาย ยัง ไม่สายเลย เดฟก็จะได้รู้ในไม่ช้าว่าไม่ได้มีความหมาย อะไรเลยในเรื่องที่แมรีพูด คุยกับเกรกอรี ถ้าเผอิญจะเกิดไปได้ยินมานะ แต่เขาคงไม่มีทางได้ยินหรอก ไม่งั้น เดี๋ยวเขาก็ตัดชื่อแมรีออก จากพินัยกรรม ไม่หรอก เขาจะรู้ว่าไม่มีใครในตระกูลเก รกอรีจะมาได้แมรีไป หรือแม้แต่จะมามองก็เถอะก็ดีไปอย่างที่ลูกไม่ได้ไปตก ปากรับคำเขาหรือผู้ชายที่ไหน จนกว่าฉันจะอนุญาจต ฉันจะเดินไปหานายเกรกอรี ในไม่ช้าและเร็วๆนี้ทุกคนก็จะได้รู้กันเปรียบเทียบเงินสองของเกรกอรีกับเดฟ ทรัพย์สมบัติของเจ้าเดฟสามารถซื้ออะไรๆของเกรกอรี ได้ต้องยี่สิบเท่าแล้วยัง เหลืออีก ต้องไปปล่อยกระจาย ให้ทั่วว่าแมรีจะได้เงินเดฟแล้วลูกก็จะสามารถ เลือกใครที่ไหนก็ได้ในหกหัวเมืองรอบ ๆ เฮ้ย อะไรกันนี่!”       มันเป็นร่างชายหนุ่ม หน้าตาท่าทางอายุไม่เกินสามสิบ แต่งกายในเสื้อผ้าลวด ลายไม่คุ้นตานอนแผ่หราบนกองหิมะแน่นิ่ง ไม่ไหวติง เห็นชัดว่าเขาไม่รู้สึกตัว เครื่องแต่งกายเขาดุมีราคาและ มีเพชรนิลจินดาติดตัวหายชิ้น ข้างกายเขามีเสื้อขน สัตว์ และผ้าห่มสองสามผืนและไกลออกไปหน่อยเป็นกระเป๋าเสื้อผ้า หิมะ รอบ กายเขาดูกระจุยกระจาย แต่บริเวณอื่นยังราบเรียบดีจอห์น เกรย์ ทอดสายตามอง ไปรอบๆหาม้า หรือยานพาหนะที่พาชายแปลกหน้า คนนี้มา แต่ก็ไม่มีสิ่งพรรค์นั้น ให้เห็นเลย ยิ้งกว่านั้นยัง ไม่มีรอยล่อ รอยม้าหรือคนเลยสักอย่าง มีแต่รอยตาม ทางจากบ้าน ที่เขาทำเท่านั้น คนแปลกหน้าคนนี้มาที่นี่ได้อย่างไร มันไกลตั้ง หนึ่ง ในสี่ไมล์จากถนนหรือบ้านคน ไม่มีรอยหิมะแยก หรือรอยอะไรทิ้งไว้เลย หรือพายุเฮอริเคนพัดพามา?        แต่นี่ไม่ใช่เวลามาไต่ถามรายละเอียดกัน ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว จอหน์ เกรย์วางมือลงบนหน้าอกชายแปลกหน้า มันยังอุ่นอยู่ เขาถูขมับสองข้างที่เย็น เฉียบ เขาทั้งดึง ทั้งผลักร่างชายไร้สติไปมา แล้วปัดหิมะออกจากหน้า สัญ ญานบ อกชีวิตเริ่มปรากฎ จอห์น เกรย์เหลือบไปเห็นกระติกน้ำสีเงิน ในกองหิมะใกล้ผ้า ห่ม เขาคว้ามาแล้วรินใส่ปากคนแปลกหน้า ผลปรากฎว่าช่วยได้ ชายนั้นขยับตว เล็กน้อยแล้วสูดลมหายใจ จอหน์เกรย์ยังพยายามต่อไป เขายกร่างชายคนให้อยู่ ในท่านั้น ตอนนี้ตาที่หลุบได้เปิดขึ้น และจ้องมองด้วยอาการงงงวย ไร้ประกายสด ใส แล้วจดจ้องที่ใบหน้าจอห์น เกรย์ และบางสื่งที่มี ชีวิตชีวากว่าก็ฉายประกายขึ้น         “ฉันหวังว่าเขาจะพูดได้” เกรญ์บอกตัวเอง ฉันอยากรู้เ๖็มทีว่าเขาเป็นใครมา ที่นี่ได้อย่างไร ดีจริง เขากำลังจะพูดอะไร”         ริมฝีปาก แยกออกหลังจากพยายามสิงสามครั้ง คำพูดเหล่านี้ก็หลุดออกมา         “Oui suis-je?”       ความกระหายใครารู้ในดวงตาจอห์น เกรย์ อ่อนแสงลง ใบหน้าว่างเปล่า เขา ผิดหวังแกมขุ่นใจ        เขาเร่งสติชายแปลกหน้าใหคืนมาโดยให้จิบของเหลวจากกระติกอีกจิบหนึ่ง ดวงตางามอย่างชาวต่างชาติจ้องมองใบหน้า จอห์น เกรย์อย่างงุนงงชั่วขณะ แล้ว คำถามนี้ก็ตามมา         “Wo bin ich?”         จอห์นเกรย์ จ้องมองแล้วสั่นศีรษะ         “มันไม่ใช่คริสเตียนนี่ “เขาคิด “ บางทีสงสัยจะไม่ใช่คนด้วย ฉันอยากให้ เป็นยังงั้น เผื่อถ้าไม่ใช่ก็ใกล้เคียงกัน แต่ ”           “Donde estoy? Dove sono ? Gdzieja jestem?”           ท่าทางขัดเคืองแผ่สร้านความว่างเปล่าปกคลุมไปทั่วใบหน้าจอห์น เกรย์ จนคนแปลกหน้า ก็รู้สึกได้และแสดงความเจ็บปวดอย่างชัดเจนอีกครั้งที่ไม่อาจสื่อ ให้เขาเข้าใจได้ เขาพยายาม ลุกขึ้นยืนบนเท้าของตนเอง เขาได้บ่อนทำลายเหตุ อันไม่มั่นคงของจอหน์ เกรย์ ที่ตกทอดจากสัญลักษณ์ที่งดงามและซับซ่อนจาก ภาษาของคนใบ้คนหูหนวก แล้วเขาพยุงตัวไปหาเกรย์ ด้วย สำเนียงแปลกหูแบบ เถื่อน ๆ ของชนต่างชาติ อย่างไร้ปผล และดูโง่เง่า เมื่อเขาอาจกระตุ้นตัวเองและ ให้ความช่วยเหลือที่ทำได้แก่ ชายแปลหน้าโชคร้าย เป็นครั้งแรกที่เกรย์พูดเสียง ดัง เขาพูดว่า          “เจ้าคุณเอ้ย เขาตื่นแล้ว เขาตื่นเต็มตาแล้วด้วย ไม่ต้องสงสัยเลยว่า”          “โอ้ ท่านเป้นคนอังกฤษ! คนอังกฤษ! ดีจริง! ทำไมท่านไม่บอกล่ะ ส่งแขน ให้หน่อย ช่วยข้าลุกขึ้น ข้ายังมีค่ามีราคามาก กว่าคนตายยี่สิบคนนะ มาเตะมาตีมา นวดข้าสิ เอาบรั่นดีมาให้ข้าหน่อยสิ”           นายชาวไร่มัวตกตะลึงยอมทำตามคำสั่งอย่างขมีขมัน ภายใต้น้ำเสียงออก คำสั่งเร่งเร้าของชายแปลกหน้า ไม่ช้าก็จนคำพูด พูดไม่ออกบางครั้งบางคราวก็ ออกเป็นภาษาอื่น ๆ ใน ที่สุดเมื่อเขาก้าวได้สัก้าวสองก้าว มีเกรย์พยุงไว้ แล้วหยุด ก่อนพูด(ในภาษาอังกฤษ)ว่า            “ข้าอยู่ที่ไหนนี่? สหายข้า”              “เจ้าอยู่ที่ไหนหรือ ? ทำไมเจ้ามาอยู่ในท้องไร่ท้องนาข้า เจ้าอยู่ตรง ชายบ้านเดียร์ลิกน่ะสิ แล้วเจ้าคิดว่าอยู่ที่ไหนล่ะ?”              “ท้องไร่ท้องนา? เดียร์ลิกหรือ?” ชายแปลกหน้าพูด แล้วครุ่นคิด “ ข้า ไม่รู้จัก มันอยู่ตรงชนบทแถบไหนกัน”                “ชนบทอะไรกัน? เจ้าไม่ได้อยู่ชนบทไหนทั้งนั้น เจ้าอยู่ในมิซุรีตะ หาก และมันเป็นชื่อรัฐของอเมริกา นะ”                ชายแปลกหน้าวางมือบนไหล่จอห์นเกรย์ด้วยความซาบซึ้ง ยึดช่วง แขนขั่วขณะ จ้องมองตาเขานิ่ง แล้วส่ายสีรษะสองสามครั้งอย่างพอใจ ชั่วโมงต่อ มาเขานอนบนเตียงในบ้านของ จอห์น เกรย์ นอนหละบไม่สนิทกระสับกระส่ายไป มา ตัวร้อนรุมด้วยไข้ ละเมอเป็นช่วงๆ ไม่หยุดหย่อน เกือบทุกภาษายกเว้นภาษา อังกฤษ แมรรี มารดาหล่อนและหมอประจำหมู่บ้าน พยาบาลเขาอยางซื่อสัตย์ แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 46 23:57:44 แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 46 23:56:51 จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 6 มิ.ย. 46 23:30:49 ]

ความคิดเห็นที่ 18                                  บทที 3่ เราจะข้ามไปหกเดือนแล้วว่าเรื่องเราต่อ สาธุคุณเฒ่าพยายามที่จะสมานฉันท์ ระหว่างสองพี่น้องอย่างยิ่ง แต่ก้ล้มเหลว เดวิด เกรย์ ยืนกรานปฎิเสธไม่ยอมรับฟัง เขาไม่ชอบใครเลยสักคนในบรรดาสมาชิกครอบครัวข้างน้องชายยกเว้นแมรี      แมรี เกรย์ ยอมแอบลักลอบไปพูดจากับฮิวจ์เพี่ยงเพื่อยืนยันกับเขาว่า แม้มี กิจใดที่บิดาปรารถนาให้เธอกระทำ แต่ความรักของเธอกับฮิวจ์ จะมั่นคง ไม่คลอน แคลนเสื่อมคลายตราบชีวิตจะหาไม่ แล้วแลกเปลี่ยนภาพ และปอยผมแล้วลาจาก กันอย่างหดหู่ เป็นอันจบสิ้นกัน คู่รักทั้งสองได้แต่แอบชำเลืองมองกันในโบสถ์และ ตามที่ต่างๆเป็นอาจิณ แต่น้อยครั้งที่จะได้สบตาสายตากันและไม่เคยได้พูดจากัน ทั้งสองดูหมดอาลัยตายอยากและเบื่อหน่ายชีวิต      ในระหว่างนั้น ชายแปลกหน้าก็มีความสลักสำคัญเพิ่มมากขึ้น เขาได้รับแต่ง ตั้งให้เป็นครูสอนภาษาต่างประเทศ ดนตรีและสิ่งละอันพันละน้อยที่เป็นของแปลก ตาตื่นใจแก่บ้านป่าเมืองเถื่อนนั้น เขายังคงสงบปปากสงบคำในชาติกำเนิดจนดูลึก ลับในชั่วระยะหนึ่ง แล้วก็ค่อยๆปริปากออกมาทีละคำสองคำเจาะจงให้เข้าหูพวก เกรย์ ในระหว่างที่เขากำลังพักฟื้นจากอาการป่วย ภายหลังที่เขาสุขภาพดีดีแล้ว การไปมาหาสู่ที่บ้านนั้นก็ทำได้บ่อยและได้รับการต้อนรับขับสู้ดี ก็เนื่องแต่กิริยา มารยาทของเขาสง่างามแสดงความมีชาติมีตระกูลอันเป็นที่ชื่มชมแกมริษยาของ ทุกคนและลมลิ้นที่อาจให้รูปสลักไม้เคลิบเคลิ้มได้ เขาทำให้แมรีนับถือในความ เป็นสุภาพบุรุษ ท่าทางเอาใจใส่ และความรู้สึกอ่อนไหวจริงแท้ จากความรู้กว้าง ขวาง การเทิดทูนรักใคร่ในบทกวี ผู้เฒ่าผู้แก่ต่างติดอกติดใจในความเคารพ นอบน้อม และจริงใจ เห็นได้จากที่เขาปฎิบัติต่อผู้สูงอายุอย่างพวกเขา เขามักเป็น ที่ชิ่นชมของเด็กน้อย ทอมจากสิ่งประดิษฐ์น่าอัศจรรย์ต่างๆจากของเล่นทางวิทยา ศาสตร์ จนกลายเป็นเพื่อนที่ซื่อสัตย์ต่อกัน นาย จอร์จ เวน (ตามที่เขาเรียกตัว เอง) ค่อยๆทำตัวให้เป็นที่รู้จักกว้างขวางในหมู่ผู้เฒ่าผู้แก่ทีละนิดทีน้อยอย่างมั่นใจ แล้วต่างบอกปากต่อปากต่อๆกันไปในวงเพื่อนสนิทมิตรสหายของแต่ละคนจนเป็น ที่เลื่องลือกันทั้งบาง คืนหนึ่งนางเกรย์นำข่าวใหม่ๆสดๆมาเล่าให้สามีฟัง หล่อนบอก ว่า       “จอหน์คะ ชั้นพึ่งพูดเรื่องนั้นกับคุณเวน ! คุณคิดว่ายังไงบ้าง? ตุณเคยบอกว่า อย่าได้ปริปากศักแอะเดียวบอก ใครว่าคุณไม่ยินยอมเห็นชอบกับเค้าด้วย เพราะ เขาว่ามันไม่เป็นการดีที่จะให้ใครรู้น่ะ”       “ยายโง่เอ้ย หลุดปากออกมาจนได้ ชั้นจะเงียบๆไว้”        “พ่อก้รู้นี่ว่าเขาไม่เอ่ยปากสักคำเวลาเราเลียบเคียงถามถึงว่าเขาเป็นคนชาติ ไหน หลายหนที่เราคิดว่าเขาเป็นคนอิตาลี แล้วก็เสปน บางทีเราก็ไปคิดว่าเค้าเป็น อาหรับแต่ไม่ยักใช่ เค้าเป็นคนฝรั่งเศส เค้าบอกชั้นยังงั้นนะ แต่ยังไม่หมดเท่านั้น นะ ครอบครัวเค้านะร่ำรวยหรูหราและสูงศักดิ์อีกต่างหาก”         “ไม่(น่าเชื่อ) ยังงั้นเชียวหรือ? ไหมล่ะ ว่าแล้วไงชั้นเคยบอกกับตัวเองไว้ จริง ๆ เสียด้วย”         “ยังๆไม่หมด ท่านพ่อเค้ายังเป็นท่านลอรด์อีกนะ”          “ไม่(น่ำเชื่อ)”           “จริงๆนะ แล้วเขายังมีตำแหน่งท่านลอร์ดอีกด้วย”            “แม่เจ้าโว้ย”            “จริงนะ เขาบอกตอนพ่อนอนอยู่ เขาว่าเขาเป็นท่านเคาน์แน่ะ! คิดดูสิ!”            “คุณพระ! แต่ว่าเขาทิ้งบ้านทิ้งเมืองมาทำไมล่ะ”             “นั่นแหละที่ชั้นกำลังจะบอก ท่านพ่อจะให้เค้าแต่งงานกับผู้หญิงสูงศักดิ์ ตามฐานะและประเพณี เค้าไม่อยากแต่ง เค้าจะแต่งงานเพราะรัก ไม่งั้นก็จัไม่แต่ง เลย พวกเค้าทะเลาะกัน แล้วก็มีเรื่องการเมืองเข้าแทรกอีก เรื่องก็ไปถึงหูพระเจ้า แผ้นดิน หรือจักพรรดิ หรือใครก็ตามเถอะ ปรากฎว่าเขาต้องระเห็จออกจาก ประเทศ เค้าไม่ได้กลับไปที่นั่นมาสองปีแล้ว เขาว่า จนกว่าจะหมดอายุความ หรือ ไม่พวกนั้นก็จะจับเขายัดใส่คุกและชดใช้กรรมจนตายไป”       นายเกรย์ลุกขึ้นนั่งบนเตียง ค่อนข้างตื่นเต้นอย่างเห็นชัด       “ยายแก่เอ้ย ชั้นหวังว่าชั้นคงไม่ตื่นเต้นจนเกินไปนะ ถ้าชั้นไม่ได้บอกกับตัว เองตั้งสี่สิบกว่าหนว่า ‘เจ้านกระทุงตัวนี้คงเป็นเจ้าหรืออะไรซักอย่าง’ คุณพระคุณ เจ้า’ ชั้นรู้อยู่แล้วเชียว มีอะไรมาดลใจบอกชั้น ให้ฟ้าผ่าสิ! ได้ช่องเหมาะเจาะ เชียว”      “เอ้อ ชั้นก็คิดว่าเขามีอะไรอ้อนโยน และหรูหราฟู่ฟ่าดีเหมือนกัน”        “ยายแก่เอ้ย”(นายเกรย์)พูดเสียงต่ำ “แกรู้หรือเปล่าว่าเค้าส่งสายตาให้แมรี     เราด้วยล่ะ ?รู่ไหม?”         “ก็อย่างที่แกว่าแหละ ชั้นก็ฝันหวานบ้างบางที แต่เค้าช่างสูงส่ง และร่ำรวย เสียเหลือเกิน.        “อย่าไปห่วงเลยเรื่องนั้นน่ะ เค้าบอกไม้ใช่เหรอว่าพ่อเฒ่าของเค้าไม่เคยแต่ง งานเพราะความรักอย่างเดียว? แม้ก็คอยยุยงส่งเสริมเค้า ชั้นก็จะช่วยสาบานซิ”       “แต่พ่อจ่า ลุกเค้าก็เพื่งเลิกกับเจ้าฮิวจ์จนกรอบ ถ้าเป็นไปได้ชั้นก็อยาก-“       “ช่างหัวไอ้ยาจกฮิวจ์มัน นี่เป็นทางออกที่ดีทางออกที่วิเศษ แม่ต้องพยายาม ทำให้ดีที่สุดเพื่อลุกเรารู้ไหม? เชื่อสิว่าลูกเค้าไม่กังวลเกี่ยวกับเจ้าฮิวจ์ เกรกอรีนาน หรอก?่ ทำไมหรือ ก็ -ชื่อจริงเขาชื่อะไรนะ?”        “สนใจด้วยสิ ผัวจ่า ต้องให้บอกด้วยหรือ ก็ เคาน์ ฮิวแบรต์ ดี ฟาวแตงโบล์ ไง เพราะไหมจ้ะ”        “พนันกันได้เลย ว่าชั้นก็อยากมีชื่อเสียงตำแหน่งอย่างนั้นจอห์น เกรย์ชื่อชั้น มันไม่เหมาะแม้แต่ไปตั้งกับหนูเลย ดูซิ แซลลี ไม่ต้องไปคำนึงถึงตำแหน่งท่าน เคาน์ของเค้า ไม่ต้องเอ้ยปากมาสักคำก็ได้ว่า สาวๆทั้งหลายในละแวก สี่สิบไมล์จะ ไม่มาตามเค้า”        “มีเรื่องคุยกันอีกมาก แล้วคำสนทนาก็ค่อยๆ เปลี่ยนไปเป้นความสะมพันธ์ ของท่านเคาน์กับฮิวจ์เกรกอรี”ปรากฏว่าสองชายมาสนิทสนมกันค้อนข้างมาก และ ไปมาหาสู่กันที่ห้แงบ่อยๆ นางเกรย์กล่าวว่า หล่อนได้ยินท่านเคาน์พยายามหลาย ครั้งหลายคราในการประสานรอยร้าวระหว่างฮิวจ์แะตาเฒ่าเดวิด เกรย์ แต่ล้มเหลว ทุกครั้ง เดวิดหันมาชอบท่านเคาน์ และยินดีที่เขาไปเยี่ยมที่สำนักงานและพูดจา กัน แต่ปฎิเสธที่จะรอมชอมกับเจ้าหนุ่มเกรกอรี      ในไม่ช้านายและนางเกรย์ก็เลิกคุยกันและเริ่มหลับใหล ในขณะนั้นเองที่ จอห์นเกรย ติ่นขึ้นและผิวปากเสียงแหบห้าวใส่หูภรรยา      “ฟังนะแซลี มีอีกอย่างนึงตั้งแต้วันทีชั้นพบพ่อหนุ่ม ฟอนแตงโบล์ไกลออกไป ในกองหิมะ เราก็คล้อยตามเขากันไม่ทางใดทางหนึ่ง จะบอกว่าเขาไปอยู่ที่นั่นได้ ไงโดยไม่มีร่องรอยเท้าเลย แต่เขาก็พูดจากลบเกลื่อนลดเลี้ยวไปทุกทีเมื่อเราพูด ถึงเรื่องนั้น เอ- เขาไปที่นั่นได้ไงนะ ? เค้าบอกหรือเปล่าจ้ะ ?”       “ ไม่นี่ เขาคงจะบอกเองในไม่ช้า เขาว่าเค้าไม่อยากให้เรื่องมันสะพัดไป แต่ เค้าบอก ว่าเขาจะบอกเราเองในไม่ช้า”       “ก็ดี ถ้างั้นล่ะก็ ชั้นก็ไดทนเหมือนต้องสาปนานไปอีกนิด แต่อยากรู้ให้มัน แล้วๆกันไป" แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 46 00:01:47 จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 6 มิ.ย. 46 23:31:44 ]

ความคิดเห็นที่ 19                                               บทที่ 4 คงต้องมีข่าวรั่วไหลจากทางไหนสักแห่ง ภายในสัปดาห์เดียว ผู้คนต่างเล่าขาน โจษจันกันถึง ”ท่านเคาน์ ฟองแตงโบลว์” และความร่ำรวยอันเหลือเชื่อของเขา ต่างพากันร่ำลือกันไปด้วยว่า ท่านเคาน์นั้นมีจิตใจปฏิพัทธ์หมายปองแมรี เกรย์และ ทางจอห์น เกรย์และภรรยาก็ขะยั้นขะยออย่างไม่ค่อยมีเหตุมีผลให้แมรีเออออห่อ หมกไปตามคำเเกี้ยวพาราสีของท่านเคาน์       ที่จริงแล้วแมรีกำลังตกอยู่ในภาวะลำบาก หล่อนพยายามอย่างยากเย็นให้ โอนอ่ออนผ่อนตามความประสงค์บิดามารดา ยามค่ำคืนก็ได้แต่เฝ้าจูบรูป(ของ ฮิวจ์)และคร่ำครวญกับล็อกเก็ตปอยผมอยู่ลับๆ       วันหนึ่ง ท่านเคาน์ได้ใช้เวลาสนทนากับเดวิด เกรย์ ในสำนักงานเขา พูดคุย เรื่องสัพเพเหระ แล้วเขาก็ค่อยๆเกริ่นถึงเรื่องการแต่งงาน สุดท้ายขณะกำลังจะปริ ปากพูดถึงเรื่องความปรารถนาของเขาที่เกี่ยวกับแมรี เดวิดก้มีเหตุต้องออกไป ท่านเคาน์หาเฆ่าเวลา ด้วยการตรวจตราดูเอกสารที่วางรายเรียงอยู่ หรือเปิดอ้าใน ลิ้นชักอยู่ เขาอ่านเอกสารฉบัยหนึ่ง พบมีใจความน่าสนจ แล้วกล่าวว่า-       “แค่ดูให้แน่ใจเท่านั้น ตอนนี้ก็พอใจแล้ว มันเป็นรายงานเท็จ”        เขาเลยถือโอกาสจากไปและออกเดินทางไปยังบ้านของจอห์น เกรย์ เขา ตามหาแมรี ก็มีคนบอกว่าเห็นอยู่ในไร่ เขาจึงไปที่นั่น เดินเตร็ดเตร่ไปตามทาง จน มาถึงมุมลึกในสถานที่แห่งนั้น เขาก็เห็นอาภรณ์สตรียื่นออกมาจากม้านั่งเรียบๆตรง ต้นไม้ต้นหนึ่ง มีทีนั่งกว้างพอสำหรับสองคนและเป็นที่ใช้ประโยชน์ได้ดี ตลอด เวลาสิบสองเดือนที่ผ่านมา เขาถลาตรงเข้าไป ปรากฏต่อเบื้องหน้าแมรีในทันทีทัน ใด หล่อนรีบซุกซ่อนรูปของฮิวจ์ เกรกอรีไปในทรวงอกแล้วยืนขึ้นถือผ้าเช็ดหน้า เนื่องจากหล่อนได้ร้องไห้อยู่      “แมรี มิตรผู้ที่ฉันนิยมเทิดทูน“ ท่านเคาน์ว่าแล้วกุมแขนด้วยกิริยาแบบชาวราช สำนัก “หัวใจที่น่าสงสารของคุณแตกสลาย เนื่องจากฉันเป็นต้นเหตุ โธ่ โชคร้ายที่ ฉันไม่ได้รู้จักคุณก่อนที่จะรู้ว่าคุณรักเขา แค่ได้เห็นคุณ(ผม)ก็หลงรักคุณแล้วไม่มี ใครหักห้ามใจได้หรอก หลังจากนั้นผมก็พบว่าคุณพ่อคุณท่านห้ามไม่ให้แต่งงาน ผมรู้สึกว่าความรักผมต่อคุณไม่เป็นการผิดต่อคุณหรือต่อฮิวจ์ผู้น่าสงสาร ผมหวัง ลม ๆ แล้งๆว่าคุณจะยินยอมให้มีผมอยูในหัวใจคุณบ้าง แต่กลัวว่าไม่มีโอกาสเสีย แล้ว น้ำตา ความอาดูรโศกศัลย์ของคุณมีเพื่อฮิวจ์สวรรค์ก็รู้ว่าเขามีค่าเพียงพอ (สำหรับคุณ) ผมจำต้องเลิกรา เพื่อเห็นแก่คุณคนซึ่งผมรักกว่าชีวิต เกียรตืยศและ เงินทอง ยิ่งกว่าวิญญานของผมเอง ผมจะพยายามทำในสิ่งที่ไม่อาจเป็นไปได้นี้! โปรดอย่าพุดอีกเลย ผมขอร้องล่ะ! -ผมไม่อาจทนฟังเสียงไพเราะราวดนตรีของ คุณ แล้วยังทำใจได้ ผมเป็นสัตว์โลกประเภทที่ไปตามแรงกระตุ้น ความยุ่งยาก ลำบากใจที่แสดงให้ผมเห็นยามนี้ ได้ก่อเกิดพลังภายในให้ผมแสดความเสียสละ และไปเสียจากหน้าคุณและจากสำเนียงเสียงคุณได้ในทันทีหรือไม่ก็ล้มเหลว ผม จะพยายามไปเสีย คุณพระคุณเจ้าช่วยเร่งความตายให่ผมด้วยเถิด ผมขอปค่นี้ล่ะ โธ่ อย่าห้ามเลย ผมขอร้องล่ะ! ลาก่อน ผมเทิดทูนคุณ สิ่งล้ำค่าของผม! ยอดรัก ยอดรักของผม ลาก่อน คุณพระคุ้มครองคุณด้วย”       เขาถลาตรงไปที่บ้านในอึดใจต่อมา มีผ้าเช็ดหน้าปิดหน้า แมรี เกรย์ ยืน เหมือนคนเป็นง่อยมองตามเขาไปจนลับตา แล้วพูดเสียงสะอึกสะอื้นว่า       “โธ่ ชั้นรู้จักเขาน้อยไเกินไป เขาช่างเป็นผู้ดีเกินกว่าสายเลือดสูงส่งและวงศ์ ตระกูลเก่าแก่ของเขาเสียอีก เมื่อห้านาทีก่อน ชั้นเกือบเกลียดเขา แต่ตอนนี้- ทำไมชั้นจึงแทบจะ---รักเขา! โธ่ ชั้นควรนับถือเขาให้เกียรติเขา เคารพเทิดทูนเขา ชั่วชีวิตชั้น ----หัวใจ(เขา)สูงส่งยิ่งใหญบริสุทธิ์นัก!”่ แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 46 22:16:09 จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 6 มิ.ย. 46 23:32:31 ]

ความคิดเห็นที่ 20                                              บทที่ 5 ระหว่างสามวันจากนั้น พวกครอบครัวเกรย์ไม่เห็นท่านเคาน์เลย ฝ่ายพ่อแม่ก็วิตก แต่ก็ไม่ปริปาก และสังเกตเห็นแมรีมีอารมณืดีขึ้นกว่าปกติ ดังนั้น พวกเขาเลยเหมา เอาว่านั่นมาจากการที่สัม-พันธภาพของหล่อนและท่านเคาน์ได้พัฒนาขึ้น      ราวหัวค่ำของวันที่สาม ท่านเคาน์ได้ยืนคุยกับ เดวิด เกรย์ที่หัวมุมหมู่บ้านขณะ ที่ ฮิวจ์ เกร กอรีเดินผ่านมา หยุดชะงักลังเล แต่เขาก็ย้อนกลับไปขอให้ท่านเคาน์ กลับที่พักทันที ก่อนที่ท่าเคาน์ จะตอบเดวิด เกรย์ก็พูดว่า      “อย่ามาเสียเวลากับฉันเลยท่านเคาน์ ไหนๆก็มีคนบริสุทธิ์อ่อนหวานกว่าฉันให้ สมาคมด้วย ฉันให้ท่านไปได้ทันทีเลย”      “นั่นท่านหมายถึงผมหรือเปล่า?” ฮิวจ์ว่า       คนเดินถนนหลายคนหยุดฟัง       “เออ ใช่ ฉันหมายถึงแกล่ะ แกไม่ได้มาหยุดตรงนี้ให้ท่านเคาน์เห็น แต่แก หยุดเพราะนึกจะยั่วให้ฉันโกรธให้ได้ แกทำได้แล้วไง แกทำอย่างนี้ออกบ่อยไป มี หรือฉันจะไม่รู้จักแกดี คนอย่าง แกน่ะอยากจะแอ้มแม่แมรี เกรย์ใช่ไหมล่ะ? เพราะรักงั้นเหรอ ไม่เคยคิดไม่เคยฝันล่ะสิว่า ฉันกำลังจะยกเศษเงินเล็กๆน้อยๆที่ ฉันเก็บหอมรอมริบให้หล่อน่ โธ่ เอ้ย ไม่มีทางหลอกแต่จะบอกอะไรให้นะโว้ย ไอ้ หนุ่ม ถ้าฉันยังมีชีวิตอยู่ภายในสี่สิบแปดชั่วโมงนี้ ฉันจะทำพินัยกรรมใหม่แล้วตัด แมรี เกรย์ออกจากกองมรดกทั้งหมด อย่ามาทำหน้าบึ้งแยกเขี่บวใส่ฉันอย่างนั้น เลย ฉันไม่ตกหลุมแกหรอก”       “ไร้ประโยชน์ที่จะไปต่อปากต่อคำกับคนบ้า “ ฮิวจ์ว่า ด้วยน้ำเสียงที่พยายาม บังคับให้สงบ “ฉันจะเอา-”       ไม้เท้าของตาเฒ่าเจ้าอารมณ์ตีเข้าที่ศรีษะฮิวจ์ ขณะที่เขาเขย่งปลายเท้า หลอกล่อทำให้ เขาลังเล และขัดจังหวะเขาพูด ชั่วครู่ต่อมา ฮิวจ์ปล่อยกำปั้นใส่เด วิด เกรย์ลงไปวัดพื้น ขณะที่ฮิวจ์ โมโหเป็นฟืนเป็นไฟ โดดเข้าหมายจะทำร้ายแต่ผู้ คนหลายคนต่างมาช่วยกันจับไว้และพากันออกไปจากที่นั้น เขาพยายามดิ้นให้ หลุดและตะโกนร้องว่า “ ปล่อยฉันสิ ปล่อยฉันใหไป้จัดการกับมัน มันดูถูกดูหมิ่น ฉันมาห้าสิบกว่าครั้งแล้ว อย่ามาห้ามฉันจะคิดบัญชีกับมัน!” แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 46 22:18:11 จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 6 มิ.ย. 46 23:33:23 ]

ความคิดเห็นที่ 21                                                บทที่ 6 ราวสิบนาฬิกาของเช้าวันต่อมา ท่านเคาน์เข้าไปที่บ้าน จอห์น เกรย์ ยังความปิติให้ เกิดแก่ดวงใจจอห์น เกรย์อีกครา เขาดูเหน็ดเหนื่อย อ่อนล้าและ เศร้าสร้อย เขา กล่าวขึ้นว่า       "การไม่มาบ้านหลังนีเป็นความทุกข์นัก ไม่มีที่ไหนจะแสนสุขเท่าที่นี่ ดวงใจ ข้าได้แต่โหยหา. . .โปรดให้ข้าพบแมรีด้วย"       คำพร่ำภาวนาได้สัมฤทธิ์ผล แมรีออกมาหา คนอื่น ๆ พากันหลบไป ท่านเคานท์ว่า       "ผมต้องมา ผมไม่อาจอยู่ในที่ซึ่งปราศจากคุณอยู่ด้วย ให้ตายเถอะ ผม พยายามอย่างหนักแล้วที่จะไม่คิดถึงคุณ แต่ผมก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะฝืนจะทำได้ ดู ผมเผ้าของผมสิ ริ้วรอยบนใบหน้าที่บ่งบอกถึงความทรมานที่ผมต้องฝืนทน ผมไม่ ได้หลับได้นอน ผมตากหน้ามาขอความปรานีจากคุณ ขอความสงสาร ขอชีวิตให้ ผมเถอะ ผมมิอาจมีชีวิตโดยปราศจากคุณ ผมพยายามอย่างแสนสาหัสแล้ว แต่ก็ ล้มเหลว ได้โปรดสงสารเมตตาผมเถอะ"       ความเมตตาสงสารของแมรีถูกคนขึ้นมาจากเบื่องลึก แล้วน้ำตาก็หลั่งไหลราว สายฝน หล่อนพยายามพดปลอบใจ เขาก็ร่ำร้องขอแต่ความเมตตา ความพยายาม อันน่าเศร้าใจดำเนินต่อไป จนกระทั่ง จอห์น เกรย์ ผลุนผลันเข้ามาในห้องและร้อง โหวกเหวกว่า        "เดวิดถูกฆ่าตาย ฮิวจ์ เกรกกอรีเข้าคุกเพราะเรื่องนี้ไปเรียบร้อยแล้ว"         แมรีเป็นลมล้มพับไป         ตลอดทั้งวัน หมูบ้านนั้นตกอยู่ในความวุ่นวายสับสน ชาวบ้านต่างถกเถียง โจษจันกันทั่ว ฝูงชนยืนชุมนุมหน้าสำนักงานเดวิดเกรย์เป็นชั่วโมง พูดคุยกันเรื่อง ฆาตกรรมและรออย่างอดทนที่จะได้มีโอกาสเข้าไปพื่อจ้องมองดูสิ่งที่น่าขนพอง สยองขวัญภายใน ศพผุ้ตายนอนจมกองเลือด เครื่องเรือนล้มระเนระนาดแสดงให้ เห็นว่ามีการต่อสู้กัน บนโต๊ะมีกระดาษเอกสารทางกฎหมายวางอยู่ ่เดวิด เกรย์เพึ่ง จะเริ่มต้เขียน แต่ไม่มีชีวิตอยู่ต่อจนเขียนเสร็จ เอกสารปรากฏดังนี้       "ข้าพเจ้า เดวิด เกรย์ มีสติสัมปชัญญะ และ --"       ข้างศพนั้นมีเศษผ้าเหมาะเจาะกับชายเสื้อโค้ทที่แหว่งไปของ ฮิวจ์ เกรกอรี คราบหยดเลือหย่อมเล็กๆพบบนกางเกงแพนตาลูนของฮิวจ์ ประโยคเริ่มต้นของ พินัยกรรมที่วางอยู่ ส่อเจตนาจะยกเลิกมรดกทั้งหมดที่ให้ หญิงผู้ซึ่งฮิวจ์ เกรกอรี ปรารถนาจะแต่งงานด้วยสักวันหนึ่ง เป็นที่ซุบซิบกันว่าบิดาฮิวจกำลังประสบความ ยากลำบากด้านการเงินในระยะหลัง การทะเลาะกันเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาก็มีการนำ มาพูดถึง บางคนหยิบยกเอ่ยอ้างถึงคำของฮิวจ์ที่ว่า "ครั้งเดียวบ่อยเกินไปแล้ว สัก วันหนึ่งเถอะ" เมื่อเดวิด เกรย์ประณามด่าทอเและสบประมาทเขา       ฮิวจ์ เกรกอรีกลายเป็นฆาตกรไปเฉยๆ ทุกคนยอมรับความจริงนั้น และเสียใจ คนส่วนมากเชื่อว่าเขาทำเพราะห้ามใจไม่ให้คิดแก้แค้นจากความเจ็บใจ ที่สั่งสมมา นานหาใช่ด้วยมีแรงจูงใจสกปรกๆไม่ ฮิวจ์ประกาศหนักแน่นว่าเขาบริสุทธิ์ต่อหน้า พยานหลักฐานของเหตุร้ายแรงที่บ่งชี้ว่าเขาเป็นเจ้าอาชญากรคนนั้น คำประกาศ ความบริสุทธฺ์ของเขาดูเหมือนมรัศมีความซื่อสัตย์ทำให้ชาวบ้านบางคนหวั่นไหวไป ตามความเชื่อชั่วขณะ เพียงชั่วขณะเท่านั้น พอหลังเที่ยงไปค่อนวัน ก็พบมีดของ ฮิวจ์ที่ใช้สังหารซ่อนอยู่ใต้เตียงเขา เสียงหยดติ๋งๆของคราบสีแดงวงเล็ก ๆ เรียก ความสนใจให้ตรงไปนังรอยเฉือนเล็กๆของมีดที่ทำชึ้นมาเพื่อเปรียบเทียบกับหลัก ฐาน       บัดนี้ไม่มีมนุษย์มนาคนไหนเชื่อว่าฮิวจ์บริสุทธิ์อีกแล้วเว้นแต่แมรี เกรย์ แล้ว ความมั่นใจของหล่อนก็ริบหรี่ลง ฮิวจ์ส่งจดหมายไปอ้อนวอนให้หล่อนเชื่อในความ บริสุทธิ์ของเขา เพราะความจริงจักเปิดเผยตัวมันเองเมื่อถึงเวลาอันเหมาะสม แต่ จดหมายฉบับนี้ตกถึงจอห์นเกรญ์และไม่มีโอกาสไปถึงผู้รับเลย ชั่วเวลาหลายวัน แมรีรออย่างเศร้าโศกคอยจดหมายตอบข้อความที่เหล่อนเขียนไปถึงฮิวจ์ขอให้เขา ช่วยบอกให้หล่อนมั่นใจ(ว่าเชาบริสุทธิ์) แต่ไม่มีคำตอบกลับมาถึงเธอเลย ทอมมี เกรย์ อาสาไปส่งจดหมายของแมรีถึงมือฮิวจ์และก็ทำได้สำเร็จ หากแต่ผู้เฒ่าเกรย์ ได้คอยลอบสังเกตเห็นการกระทำของเด็กชาย เขายึดจดหมายตอบและขู่ให้เด็ก น้อยกลัวเกรงจนต้องยอมไปบอกแมรีว่าฮิว๗์ขยำจดหมายกับมือและประกาศว่า หากหล่อนรักเขาจริง หล่อนควรหาหนทางพาเขาหนีแทนที่จะมาเสียเวลาอันมีค่า ทำสิ่งโง่เขลาขอให้เขาบอกว่าบริสุทธิ์หรือไม่เวลาผ่านไปหายวันพร้อมด้วยความ โกรธที่ตามมา เพราะหญิงสาวไม่ได้รับคำยืนยันให้มั่นใจเช่นนั้น หล่อนจึงเลือที่จะ รับความเอาใจใส่และถ้อยคำอ่อนโยนจากท่านเคาน์      ในที่สุดหล่อนก็ละเลิกความหวังทั้งมวล และยอมรับกับตัวเองถึงคำพิพากษา อันขมขื่นในความผิดของฮิวจ์ ดังนั้นชื่อของฮิวจ์ เกรกอรีจึงไม่มีใครเอ่ยถึงอีกบ้าน หลังนั้น อย่างไรก้ดี แมรีพบว่าอาชกรรมนั้นมิอาจเข่นฆ้าความรักได้ หล่อนยังคง รักฮิวจ์ -ความรักซึ่งไม่อาจลดน้อยถอยลง แต่หล่อนว่า หล่อนคงไม่สามารถแต่ง งานกับเขาได้ หล่อนว่าอะไรจะเกิดคงต้องเกิด หล่อนไม่สนใจโชคชะตาอีกต่อไป แล้ว       สัปดาห์แล้วสัปดาห์เล่าที่ผ่านไป หล่อนเริ่มีใจโอนเอียงชอบท่านเคาน์ เพราะ ได้ใกล้ชิดสนิทสนมกับมิตรภาพของเขากว่าใครไหนอื่น       คงจะกินเวลานานที่จัเล่ารายละเอียดการขอ ร้อง อ้อนวอนและการเย้าหยอก ซึ่งสุดท้ายลบล้างแรงขัดขืนต้านทานจากแมรี เกรย์และชะกจูงให้หล่อนยินยอม แต่งงานกับท่านเคาน์ฟองแตงโบล์ แมรีเข้าถือครองทรัพย์สินมรดกจากการตาย ของลุง -พร้อมทุกคนในครอบครัว- เพียงเพื่อจะต่อยอดความปรารถนาของบิดา และไปตีสนิทกับผู้สูงศักดิ์ต่างชาติ มีการประกาศถึงเรื่องการกำหนดวันพิธีแต่ง งาน แมรีบอกอย่างเนือย ๆ ว่า       "ตามใจแต่ท่านจะกำหนด มันไม่มีความหมายต่อหนู ขอเพียงให้หนูมีเวลาพัก สักเล็กน้อย"       พิธีวิวาห์ได้กำหนดขึ้นในวันที่ 29 มิถุนายายนเป็นการเฉพาะในครอบครัวที่ บ้านของจอห์น เกรย์ ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา แมรี เกรย์เลิกออกไปนอกบ้านหรือ พบปะกับกับใคร ๆ ยกเว้นคนในครอบครัวและท่านเคาน์ข่าวประจำวันและเรื่องซุบ ซิบในหมู่บ้านที่ไม่มีใครเอ่ยขึ้นต่อหน้าหล่อน มีเพียงสิ่งเดียวที่เป็นพันธะผูกพันกับ อนาคตเท่านั้นที่น่าสนใจสำหรับหล่อน หล่อนได้รับการยืนยันว่าการพิจารณาคดี ของฮิวจ์คงกินเวลานานล่าช้าไปปีสองปีดเพราะผลัดเปลี่ยนทนายความหลายคน และเขาอาจอยู่ไม่ถึงวันั้น เพราะสุขภาพที่อ่อนแอลงแล้ว        แต่ในความเป็นจริงการพิจารณาผลออกมาในเวลาอัรสั้น ความจริงอันนี้ได้ ถูกปกปิดไม่ให้แมรีรับรู้ คำตัดสินว่าผิดได้ประกาศเมื่อวันที่ 29 มิถุนายน วันที่กำหนด สำหรับการแขวนคอคือวันที่ 29 ---วันแต่งงานวันนั้น!        สับสน! จะต้องทำอะไรบ้าง? เลื่อนพิธีแต่งงานหรือ? ไม่หรอก ไม่จำเป็น ทั้ง หมู่บ้านตกอยู่ในอาการกระอักกระอ่วนเศร้าใจ เดวิด เกรย์เป็นคนที่ใคร ๆ พากันชิง ชัง ในขณะที่ฮิวจ์เป็นที่รักใคร่ของทุกคน ผู้คนไปฟังความก็ คาดหวังว่าคำพิจารณา ตัดสินว่าฆ่าคนโดยไม่เจตนา หรือให้จำคุก ข่าวได้แพร่สะพัดไปถึงเมืองหลวงเรียบ ร้อยแล้ว ไม่ต้องสงสัยว่าอาจมีการถ่วงเวลานานๆ หรืออาจจะมีนิรโทษกรรม แล้ว ทำไมต้องเลื่อนการแต่งงานด้วยล่ะ? แมรีไม่รู้เรื่องคำตัดสินหรือแม้แต่การ พิจารณาคดีเลย แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 46 22:23:56 จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 6 มิ.ย. 46 23:34:31 ]

ความคิดเห็นที่ 22                                                บทที่ 7 ผุ้คนที่นั่งอยู่ด้วยกันในบ้านจอห์น เกรย์ ในตอนสายของวันที่ 29 มิถุนายน ต่าง ตะขิดตะขวงใจเ นื่องจากทุกคนรู้ว่าไม่มีการนิรโทษ ยกเว้นแมรี เรื่องนี้ยังทำให้ จอห์น เกรย์หวั่นใจมื่อคิดถึงการวิวาห์ของหญิงสาว์กับชายที่นางไม่ได้รัก ไม่ ระแคะระคายสงสัยว่าเป็นเวลเดียวกันกับที่ชายคนรักกำลังเดืนทางไปหาความ ตายอย่างน่าอดสู นางเกรย์ก็ป่วยมากว่าสัปดาห์แล้วเนื่องจากหวาดกลัวว่าจะไม่มี การรออาญาหรือการเกิดขึ้น สาธุคุณเฒ่าปฏิเสธที่จะประกอบพิธีให้ คนอื่นต่างถิ่น ผ่านมาจึงถูกเชื้อเชิญมาทำหน้าที่ที่บ้านเขา จอห์น เกรย์ มารับที่ประตูหน้าบ้านและ ระแวดระวังไม้ให้มีอะไรจากเหตุการณ์เศร้าโศกที่เกิด ณ หมู่บ้านมาทำลายบรรยา กาศวาระแห่งความสุข คนแปลกหน้ากล่าวด้วยน้เสียงระมัดระวังว่า        “แกไม่ต้องเตือนข้า ไม่มีใครอยากโพนทนาเรื่องพรรค์นั้นในเวลาเช่นนี้ หรอก ข้าเดินเพึ่งผ่านตะแลงแกงมา ทั้งผู้หญิง ผู้ชายต่างร้องห่มร้องไห้ ไอ้หนุ่มนั่น ยืนเหนือตะแลงแกง ระหว่างนายอำเถอก็มีห่วงเชือก แกว่งไปมาตามแรงลมพัด เหนือหัว เขาดูซูบซึด แต่ยืนอกผายไหล่ผึ่งเยี่ยงคนบริสุทธิ์ และก็พูดด้วยว่าเขา บริสุทธิ์ คำพูดของเขาเป็นคำพูดของคนใกล้จะตายและในสายตาพระเจ้าเขาไม่มี ความผิด คนทั้งหมดพากันส่งเสียงร้องบอกว่า ‘เราเชื่อเจ้า เราเชื่อเจ้า’ เขาย้ำว่า พร้อมแล้วสองครั้งสองครา มีนายอำเภอถือแตรและถุงผ้าคลุมหน้าสีดำคอยท่า ทั้งสองทีก็มีเสียงตะโกนห้ามมาว่า ‘รอประเดี๋ยวก่อนสิ เห็นแก่พระแก่เจ้าเถอะ การ รอลงแอาญากำลังมา การนิรโทษกรรมกำลังมาแล้ว’ แล้ว ทุกหนทุกแห่งที่ข้าเห็น มีคนปีนป่ายขึ้นเไปบนกวียน กิ่งก้านสาขาของต้นไม้ เอามือมาป้องเป็นเงาบังให้ ตา แล้วมองออกไปที่ทุ่งหญ้าแพรีและพูดกันไม่หยุดว่า ‘นั่นไง ใช่ชายบนหลังม้า หรือเปล่า -ไม่-ใช่- ใช่แน่ๆแลย ไกลออกไปนั่น มีจุดดำๆ คนขี่ม้ามา’ แต่ก็มักจะ ผิดหวังกัน ในที่สุดนายอำเภอแก็สวมผ้าคลุมสีดำปิดใบหน้าไอ้หนุ่มน้อยโชคร้าย เสียงผู้คนก็คร่ำครวญ ข้าทนไม่ไหวเลยปลีกตัวมา พวกเขารักเไคร่เจ้าหนุ่มเคราะห์ ร้ายนั้นกันเหลือเกิน บรรดาคนเป็นแม่ๆพาก็กันสงสารเขาตามๆกัน”         บาทหลวงและจอห์นเกรย์พากันเข้าไปที่ห้องโถง สวดอ้อนวอนขอพรแล้ว แมรีก็ยืนระหว่างบิดาและเคาน์ฟองตาโบล์ ใบหน้าซีดเซียวและซังกะตาย พิธี สมรสดำเนินต่อไป         “ฮิวเบิร์ต เคาน์ฟองตาโบล์ เจ้าจักรับหญิงผู้นี้เป็นภรรยาที่สมรสถูกต้องตาม กฎหมาย สัญญาว่าจักรักให้เกียรติ และเทิดทูนหล่อนจนความตายมาพรากหรือ ไม่?”          ท่านเคาน์ก้มศีรษะตอบ          “แมรี เกรย์ เจ้าจักรับชายผู้นี้เป็นสามีที่สมรสถูกต้องตามกฎหมาย สัญญา ว่าจักจงรักภักดีต่อเขา จน-“          เสียงดังงึมงัมจากระยะไกลเข้าหูผู้คนสองสามวินาที ที่มาชุมนุมกัน แล้ว ค่อย ๆ ดังขึ้นอย่างรวดเร็ว บัดนี้เสียงนั้นกลายเป็นเสียงร้องให้กำลังใจแผดก้องต่อ เนื่องกันไม่หยุดหย่อนใกล้เข้ามา ขณะต่อมา ฝูงชนชาวหมู่บ้านตะโกนเข้ามาใน บ้าน มีฮิวจ์ืเกรกอรีและนายอำเถออยู่ใน(เกวียน)รถบรรทุก         เพียงแค่มองแวบเดียว แมรี เกรญ์ก็อ่านออกถึงความจริงอันสุขยิ่งจากดวง ตาของฮิวจ์ได้ทะลุปรุโป่ง ต่อมาหล่อนก็อยู่ในวงแขนของเขา ในเวลาเดียวกัน นายอำเภอก็จับกุมเคาน์ฟองแตงโบล์ ใส่กุญแจมือ จอห์น เกรย์ได้แต่มองเหลอ หราหาคำตอบ เขางงเป็นไก่ตาแตก นายอำเภอกล่าวว่า         “ไม่ต้องกังวล ทุกอย่างเรียบร้อย เจ้าปีศาจตนนี้เป็นฆาตกรคนนั้นเอง มันมี เพื่อน และเพื่อนมันเกิดตาขาว เลยสารภาพเมื่อเห็นฮิวจ์กำลังจะถูกแขวนคอ เล่า จนหมดเปลือกเลยล่ะ พอจบปุ๊ป ก็มีคำสั่งรอลงอาญามาจากท่านเทศมนตรีพอดี ข้ามาขัดจังหวะที่นี่ ก็เพราะ คนแรกที่ข้าอยากเจอก็คือไอ้(หน้า)เป็ดนี”         ฮิวจ์ พูดว่า “ คงไม่มีความจำเป็นต้องบอกว่าทำไมที่นี่จึงเป็นสถานที่แรกที่ ข้าต้องการมาปรากฏกายฐานะชายผู้บริสุทธิ์         บาทหลวงเลี่ยงหลบไป          “หยุดก่อน” จอห์น เกร์ย บอก “ โปรดดำเนินพิธีสมรสต่อไป มายืนนี่ แมรี เกรย์ กับ ฮิวจ์ เกรกอรี ข้าคงตายเสียดีกว่าถ้าขืนมีลมหายใจอยู่อย่างคนใจร้ายใน ชื่อ จอห์น เกรย์ มานี่เร็วแม่แก่ ทุกอย่างสมบูรณ์แล้ว บาทหลวงเอาล่ะ จัดการรวบ รัดแต่งงานเดี๋ยวนี้เลย เอาให้กระชับๆหน่อยนะ” แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 46 22:27:26 จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 6 มิ.ย. 46 23:35:10 ]

ความคิดเห็นที่ 23                                                 บทที่ 8                                         คำสารภาพของท่านเคาน์ คำพิพากษาประหารชีวิตผมเนื่องจากการฆาตกรรมเดวิด เกรย์ ที่กระทำลงไปเมื่อ หนึ่งปีล่วงมาแล้ว ผมชื่อ ฌอง เมอซิเยร์ เกิดที่หมู่บ้านทางตอนใต้ ของประเทศ ฝรั่งเศส บิดาผมเป็นช่าง ตัดผม ผมร่าเรียนฝีกฝนอาชีพตามบิดาสักพักหนึ่ง แต่ผม มีทักษะและความทะเยอทะยาน โดยปราศ จากการช่วยเหลือจากผู้ใดผมเรียนรู้ ศาสตร์ต่างๆด้วยตนเอง ผมเข้าร่ำเรียนภาษาหลายภาษา ประสพ ความสำเร็จด้าน วิทยาศาสตร์อย่างดี กลายเป็นนักประดิษฐ์และช่างกลในหลายอย่าง ผมเรียนรู้ การ เดินเรือในทะเล ในไม่ช้าผมก็ลองเป็นไกด์-มัคคุเทศก์ ผมนำนักท่องเที่ยวไป ทั่วโลก ในที่สุด เคราะห์ หามยามร้าย ผมตกไปอยู่มนเงื้อมมือของเมอซิเออร์ จูลส์ เวิร์น นักประพันธ์คนหนึ่ง แล้วความ ยุ่งยากก็เกิดขึ้น เขาจ้างผมด้วยเงินเดือน สูง ๆ  แล้วส่งผมมาที่นี่บ่าง ที่โน่นบ้าง ไปๆมาๆด้วย ยาน พาหนะที่ไม่ค่อยดี แล้ว เขาก็ฟังการผจญภัยของผม และเอาเรื่องของผมไปเขียนหนังสือ นั่นก็คงไม่ เป็นไรหรอกถ้าเขาจะอยู่ในขอบเขตความเป็นจริง แต่ไม้เลย ไม่มีอะไรทำเขาได้ แต่เขากลับละเลง ใส่ไจขาใส่สีเข้าไปอีก เขาเปลี่ยนประสบการณ์ธรรมดาๆของผม ให้อลังการและบิดเบือนให้กลายเป็น เรื่องน่า พิศวงไป การกระทำนี้ทำให้ผมอัย อายสุดจะกล่าว เพราะตอนนั้นผมค่อนข้างอ่อนไหวกับ เรื่องความซื่อสัตย์ เพื่อนๆรู้ ว่าผมได้งานมาอย่างไร พวกเขาเชื่อเรื่องร้ายกาจนั่น ว่ามาจากปากของ ผม และ ค่อย ๆ ทำเป็นไม่สังเกตเห็นผมไปทีละคน แล้วก็ตัดผมออกไป(ไม่สุงสิงสมาคม ด้วย) ผมร้อง เรียนกับคุณเวิร์น แต่ไม่เกิดผลอะไรดีขึ้นมา เจ้าปีศาจตนนี้ ส่งผมไป ตามลำน้าแซง ในเรือเก่าๆ เมื่อผมกลับมา เขาฟะงเรื่องที่ผมเล่า แล้วไปลงมือทำ งานและละเลงออกมาเป็นหนังสือน่าเศร้าชื่อว่า “ผจญภับใต้ทะเลลึกสองหมื่น โยชน์” หลังจากนั้นก็ไปซื้อบัลลูนเก่าๆมือสองมาและส่งผมไป เจ้า กระพาะ ปัสสาวะแก่ ๆ นั่น ขึ้นไปได้สองร้อยหลาก้ล่วง ผมตกลงมาบนพื้นสนามอิฐแขนหัก วรรณกรรม จากการเดินทางครั้งนั้นกลายเป็นหนังสือชื้อ”ห้าสัปดาห์บนบัลลูน” -้ฉ้อ ฉลไร้สำนึก เขาส่งผมไปเดิน ทางบ้าๆบอๆอีกครั้งสองครั้งแล้วก้เขียนหนังสือพิศ ดารเกี่ยวกับเรื่องพวกนั้น ในไม่ช้าเขาก็ส่งผมนั่ง เกวียนเทียมวัวจากนครปารีสไป ถึงเมืองกันดารที่ปลายติ่งของประเทศสเปน ผมอยู่บนถนนเกือบปี เกือบตายเพราะ หมดกำลังใจและอดตายก่อนที่จะกลับมาถึง ผลเป็นอย่างไรหรือ? จะไรเสียแอีก ก็ หนังสือชื่อ”แปดสิบห้าวันรอบโลก”ไงล่ะ เขาซ่อมแซมบัลลูนน่าสังเวชนั่น แล้ว ส่งผมออกเดินทาง อีกหน ผมติดอยู่ในเมฆเหนือนครปารีสโดยไม่ได้(ลอย)ไป ไหนตั้งสามวัน คอยจนมีลม และตกน้า เป็นไข้ นอนซมอยู่บนเตียงเกือบสาม เดือน ขณะที่ผมนอนแซ่วนั้น ผมก็คิดหมกมุ่นกับความโชคร้าย ของผมแล้วไม่ช้า ผมก้คุ้นเคยกับความคิดเกี่ยวกับฆาตกรรม ผมพอใจกับมัน ถ้าจะพูด ผมบอกแล้ว ว่า เขาซ่อมบัลลูนจนสมบูรณ์และ จะไปผจญภัยกับผมด้วยเมื่อผมหายดีแล้ว ผม ดีใจ หวังว่าเราคงจะ คอหักตาย เขาขนกระเป่า เสื้อโค้ทขนสัตว์และบรรดาเสื้อผ้า ชั้นดีขึ้นบัลลูนไปด้วย พร้อมกับ เหล้า ยาอาหารและอุปกรณ์เครื่องมือวิทยา ศาสตร์ ระหว่างที่เราล่อง(บัลลูน)ไป เขายัดหนังสือชื่อ”เกาะ ลึกลับ” ที่เป็นการบิด เบือนการเดินทางครั้งหลังสุด ใส่มือผม ผมเหลือบมอง -ไม่พอหรอกนั่ ิน สัญชาต ญานมนุษย์ไม่อาจทานทนต่อไปได้อีก ผมผลักเขาตกบัลลูน เขาคงตกลงไปร้อย กว่าฟิต ผมหวังว่านั้นคงฆ่าเขาตายได้ แต่ก็ไม่รู้ แน่ล่ะผมไม่ต้องการค้างเติ่งเลย โยนเครื่องมือวิทยาศาสตร์ทิ้งให้บัลลูนเบาขึ้น แล้วผมก็สวมใส่เสื้อผ้าอย่างดีของ คุณเวิร์น และเรื่มเพลิดเพลินกับอาหารและ ไวน์ แต่ผมทำบัลลูนให้เบาเกินไป ผม จึงลอยขึ้นสูง จนผลอยหลับหมดสติสมประดีไป ผมไม่รู้อะไร อีกเลยจนกระทั่งตื่น ขึ่นมากลางกองหิมะในทุ่งหญ้าแพรีของจอห์น เกรย์ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรกับบัลลูน แต่ ผมรู้ว่าใช้เวลาสองวันกับยี่สิบเอ็ดชั่วโมงจากฝรั่งเศสมาถึงมิสซูรี จอห์นเกรย์คงเข้า ใจได้แล้วว่า ผมมาท่องเที่ยวถึงทุ่งแพรีโดยไม่มีร่องรอยทิ้งไว้ให้เห็นได้อย่างไร เขามักสนใจใคร่รู้เกี่ยวกับเรื่องนั้น น่าสงสาร แต่ผมตัดสินใจว่าถ้าผมบอก เขาเรื่อง นี้ก็จะกระจาย ออกไป และได้ตีพิมพ และล่องลอย ไปถึงประเทศฝรั่งเศส เดี๋ยวขา มั่วจะมาอยากรู้ว่าเจ้าคนต่างชาตินั่งบัลลูนนี่ไม่สามารถ บอกความ จริง เรื่องวินาที สุดท้ายของนายเวิร์น ผมสรุปกับตัวเองว่าควรใช้ชื่อปลอมและอยู่ที่เดียร์ลิกนี่ไปจนตาย แต่ผมไม่ สามารถทน ความคิดที่สอนหนังสือเลี่ยงตัวตลอดไป ดังนั้น เมื่อผมได้ยินว่าเดวิด เกรย์ใส่ชื่อแมรีในพินัยกรรมให้ ได้มรดกทั้งหมด ผมหลอกบิดาเธอเรื่องทรัพย์สิน ปลอม ๆ ต่างแดน และความหรูหรา เริ่มการเกี้ยวพา ราศี วันหนึ่ง เดวิด เกรย์ปล่อย ผมอยู่ในห้องตามลำพัง ผมสำรวจตรวจตรารอบๆ พบว่าพินัยกรรมได้ ยกสมบัติทั้ง หมดให้ญาติห่างๆของเดวิด ให้แก่แมรี ผมตรงไปหาและเล่าให้แมรีฟังว่า ผมจะ พยายาม ถ่ายความรักเธอให้พ้นจากใจเพื่อเห็นแก่เหล่อน แล้วผมก็ตัดสินใจที่จะ แต่งงานกับแมรีและผมรู้ว่า ผมทำได้        นายเกรย์ เจ้าเฒ่าอารมณ์บูดอาจยังมีชีวิตอยู่ตอนนี้ ผมก็อาจอดทนรอให้เขา เสียไปตาม ธรรมชาติได้ ถ้าเขาไม่ปากพล่อยบอกว่าจะแกไขพินัยกรรมใหม่ไม่ยก มรดกให้แมรีแล้ว ผมเห็นดีว่า เขาควรจะไปนอนในหลุมข้างๆพ่อเขาทันที ฆาตกรรมมาเยือนคนที่จิตใจไม่สงบเพราะทนทุกข์แบบ นายเวิร์นได้ง่ายๆแล้ว ระบาดมาถึงผมด้วย ผมได้ว่าจ้างคนมาคอยดูต้นทางเฝ้าหน้าประตูเดวิด เกรย์ ใน ทันที ขณะเดียวกันผมก็กำขัดชายชราเสีย ผมสัญญาว่าจะให้ไร่เขาหนึ่งแปลง เขา ได้ขอบอก ขอบใจตัวเองที่มิได้เป็ยเข้าเข้าเจ้าของที่ในชุมชนงดงามทรงปัญญาขึ้น ชื่อในการเลี้ยงหมูของปัจจุบัน ตอนเที่ยงคืน ผมก็ไปหยิบยืมีดของนายเกรกอรีมา ไอ้บ้านนอกนั้นหลับอุตุนอนตัวแข็งเป็นหินแถม กรนเสียงดังยังกับ(หวูด)รถไฟอีก ภายในสิบห้านาทีเดวิด เกรย์พึ่งเลิกจากงานที่ทำอยู่ เขาเริ่มเขียน พินัยกรรมใหม่ จากวันั้นถึงวันี้ ผมรู้สึกขอบคุณ นายและนางฮิวจ์ เกรกอรีที่มาขัดจังหวะ ให้เขา หยุดอย่างถาวรเสียแต่ประโยคแรกๆในเอกสาร ผมลืมเลือนเหตุการณ์เสียจาก ความทรงจำแล้ว ผมมีรอยบาดแผลสองสามแห่งที่มือระหว่างการชุลมุนต่อสู้กัน แต่ผมมักสวมถุงมือ(ธรรมเนียมที่ผมถือ ปฏิบัติเองในถิ่นที่ไร้ศิลปะอ่รยธรรมแห่ง นี้) ก็เลยไม่มีใครเห็น แผลพวกนี้ ผมคืนมีดคุณเกรกอรี ให้เขาไป อย่างน้อยก็ใส่ ไว้ในเตียงแล้วผมก็ยืมเศษเสื้อโค้ทไปทิ้งไว้กับศพ หลังจากนั้นก็บอกลา เขากรน ตอบ ผมป้ายรอยเลือดบนกางเกงแพนตาลูนของเขา แล้วจากไป ผมรู้ดีว่าชุมชนนี้ ไม่ใคร่ มีสมองสักเท่าไร มีดที่ซ่อนไว้และรอยเลือดก็พอเป็นพยานหลักฐาน ปรักปรำเจ้าคนกรนเก่งได้ คนมี สมองก็จะว่า ‘มีแต่คนโง่เท่านั้นที่จะทิ้งรอยเลือด ติดเสื้อไว้และซ่อนมีดไว้ใต้ผ้าปูเตียง ไม่ต้องคำนึง ถึงว่า รอยเลือดหยดจากที่ ซ่อนจะมาเรียกร้องความสนใจ’ ลาก่อนคนขุนหมูชั้นดี ผมต้องไปแล้ว คับอกคับใจ อยากถามคุณเวิร์นที่ล่วงลับไปเหลือเกินว่า ในหนังสือเรื่อง” สิบแปดเดือนในเตา ผิง” เขาเขียนเองกี่บท แล้วเขาจ้างใครไปผจญภัยแล้วรวบรวมเอาข้อเท็จจริงมาให้ ขณะที่เขาผิงเตาอบอุ่น สบาย ในอพาร์ทเม้นต์และ ยิ่งกว่านั้น ผมอยากรู้ว่า เขาเอา ที่ไหนมาจุดไฟเมื่อเขาหล่นลงไป                                                                                     -มาร์ก ทเวน- โดย จบแล้ว (Th gl@ss Bee)  [14 มิ.ย. 2545 , 11:55:23 น.]   แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 46 22:30:46 จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 6 มิ.ย. 46 23:36:18 ]

ความคิดเห็นที่ 24 งานนี้ขอเก็บไปอ่านข้างนอกนะ อิอิ แล้วจะกลับมาคุยเด้อ จากคุณ : GTW - [ 6 มิ.ย. 46 23:49:46 A:210.86.196.153 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 ถูกใจ มิต้องสงสัย และขอเก็บไป เพื่อแวะเวียนมาอีกนะคับ จากคุณ : ninaM - [ 7 มิ.ย. 46 00:21:09 ]

ความคิดเห็นที่ 26 นินามไปนั่งอ่าน (ฟรี) ที่คิโนมาคับ มีศิลปินคนหนึ่ง แย่นะคับที่นินามจะชื่อไม่ได้ เขียนภาพและแต่งเรื่องสไตล์เรื่องข้างบน The Disrespectful Summons แต่ไม่แน่ใจว่าคนเดียวกับเรื่องนี้หรือเปล่า แต่เรื่องนี้ออกแนวมืด เรื่องที่นินามอ่านมา เหมือนจะมืด แต่กลับน่ารัก นินามจะไปอ่าน (ฟรี) อีกที แล้วมาบอกนะคับ อ่านจบเรื่องเดียวอีกเรื่องยังไม่ได้อ่านคับ ที่ตอบปัญหาข้างบนนั้น เผอิญไม่ ฟพท. เลยตอบไม่ได้ เฮ้อ ... จากคุณ : ninaM - [ 7 มิ.ย. 46 01:19:17 A:169.210.26.48 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 ไม่ได้เป็นแฟนพันธุ์แท้เหมือนกัน เลยตอบไม่เห็นได้เลย มั่วข้อ 2 .. เพราะคนที่เล่นเป็นศาสตราจารย์ดัมเบิ้ลดอร์เสียชีวิตหรือปล่าว? มั่วข้อ 3 .. น่าจะเป็นพ่อทูนหัวของแฮร์รี่นะ เซรีอุส หรือปล่าว? จากคุณ : scottie - [ 7 มิ.ย. 46 15:33:50 ]

ความคิดเห็นที่ 28 อารมณ์ขันของมารค์ ทเวน นี่ ช่างประชดประเทียดเสียดแทงได้เจ็บปวดดีจริง ๆ จากคุณ : canossa - [ 7 มิ.ย. 46 16:02:58 A:133.68.126.131 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29 จอร์จ ยอดลิง(Curious George) . . . ๑ ผึ้งแก้ว แปลเรียบเรียงจาก The Complete Adventures of Curious ของGeorge Magaret & H.A. Rey ************************************* ลิงตัวนี้ คือ จอร์จ มันอยู่ที่แอฟริกา มันเป็นลิงนิสัยดีตัวน้อยแต่มักอยากรู้อยากเห็นเสมอ จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 7 มิ.ย. 46 21:32:54 ]

ความคิดเห็นที่ 30 วันหนึ่งจอร์จเห็นมนุษย์ผู้ชายคนหนึ่ง เขาสวมหมวกฟางสีเหลืองใบโต มนุษย์คนนั้นเห็นจอร์จด้วยล่ะ "ลิงน้อยน่ารักจริงเชียว" ชายนั้นคิด "ฉันอยากพามันกลับบ้านด้วยจัง" เขาวางหมวกลงบนพื้น แน่ล่ะ จอร์จก็อยากรู้อยากเห็น มันปีนลงมาจากต้นไม้ มาดูหมวกสีเหลืองใบโต จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 7 มิ.ย. 46 21:37:26 ]

ความคิดเห็นที่ 31 หมวกใบนั้นเคยอยู่บนศีรษะมนุษย์คนนั้น จอร์จคิดว่ามันคงจะดี ที่มีหมวกบนหัว มันหยิบหมวกขึ้นมาแล้วสวม จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 7 มิ.ย. 46 21:38:19 ]

ความคิดเห็นที่ 32 หมวกใบนั้นครอบหัวจอร์จ มันมองไม่เห็น ชายผู้นั้นคว้ามันขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วยัดมันเข้าถุง จอร์จถูกจับ จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 7 มิ.ย. 46 21:39:02 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ชายสวมหมวกสีเหลืองใบโต วางจอร์จลงเรือบตลำเล็ก แล้วกะลาสีพายเรือพาทั้งสอง ข้ามน้ำไปยังเรือลำใหญ่ จอร์จเศร้าแต่ก็ยัง อยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย เรื่องราวต่างเริ่มเกิดขึ้นบนเรือลำใหญ่ ชายผู้นั้นแกะถุงออก จอร์จนั่งบนสตูลตัวน้อย แลัวชายนั้นกล่าวว่า "จอร์จ ฉันจะพาเจ้าไปสวนสัตว์แห่งใหญ่ ในเมืองใหญ่ เจ้าจะชอบที่นั่น ตอนนี้ก็วิ่งเล่นไปนะ แต่อย่าก่อเรื่องล่ะ" จอร์จสัญญาว่าจะทำตัวดี แต่ว่าลิงตัวเล็กมักลืมง่าย จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 7 มิ.ย. 46 21:40:16 ]

ความคิดเห็นที่ 34 บนดาดฟ้าเรือ มันพบนกนางนวล มันสงสัยว่านกพวกนั้นบินได้อย้งไรกัน มันอยากรู้มาก ในที่สุดก็ต้องลองทำดู มันเหมือนง่ายนะ แต่- อ้าว เกิดอะไรขึ้นล่ะ ตอนแรกก็อย่างนี้ แล้วก็อย่างนี้! "จอร์จอยู่ไหน?" กะลาสีมองหาแล้วก็มองหาอีก ในที่สุดพวกเขาก็เจอมัน กำลังตะเกียกตะกายอยู่ในน้ำ จนเหนื่อยเกือบจะหมดแรงแล้ว "คนขึ้นเรือ!" กะลาสีร้อง ขณะที่พวกเขาโยนห่วงชูชีพให้มัน จอร์จจับแล้วยึดไว้ ในที่สุดมันก็ปลอดภัยอยู่บนเรือ หลังจากคราวนั้น จอร์จก็ระมัดระวังตัวมากยิ่งขึ้น ที่จะเป็นลิงดี จนกระทั่ง ในที่สุด การเดินทางยาวนานก็สิ้นสุด จอร์จบอกลาพวกกะลาสีใจดี แล้วมันกับชายใส่หมวกสีเหลือง เดินลงจากเรือขึ้นฝั่ง แล้วเดินเข้าเมืองไปที่บ้านชายผู้นั้น จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 7 มิ.ย. 46 21:42:38 ]

ความคิดเห็นที่ 35 หลังอาหารมื้อเยี่ยม กับไป๊ปดีๆอันหนึ่ง จอร์จรู้สึกเหนื่อย มันคลานขึ้นเตียง แล้วผลอยหลับทันที เช้าวันรุ่งขึ้น ชายนั้นโทรศัพท์ไปที่สวนสัตว์ จอร์จมองดูเขา เขาช่างน่าทึ่ง แล้วชายนั้นก็ออกไป จอร์จอยากรู้ มันอยากใช้โทรศัพท์ด้วยเช่นกัน หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด สนุกจังเลย กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง! จอร์จได้โทรศัพท์ ไปที่สถานนีดับเพลิง! นักดับเพลิงรีบรุดไปที่โทรศัพท์ "ฮัลโหล ฮัลโหล" พวกเขาพูด แต่ไม่มีใครตอบ จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 7 มิ.ย. 46 21:44:31 ]

ความคิดเห็นที่ 36 แล้วพวกเขาก็ดูที่มาของสัญญาน บนแผนที่แผ่นใหญ่ที่แสดง สถานที่ซึ่งโทรศัพท์ได้เรียกมา พวกเขาไม่รู้ว่าเป็นจอร์จ พวกเขานึกว่ากิดไฟไหม้จริง ๆ เร็ว! เร็วเข้า! เร็ว ๆหน่อย! นักดับเพลิงกระโดขึ้นรถดับเพลิง แล้วขึ้นรั้งบันไดไว้ ติ๊ง-ต่อง-ติ๊ง-ต่อง เร็ว! เร็วเข้า! เร็ว ๆหน่อย! นักดับเพลิงรุดเข้าไปในบ้าน พวกเขาเปิดประตู ไม่มีไฟ มีเพียงลิงน้อยแสนซนตัวหนึ่ง "อ้าว จับมัน จับมันสิ " พวกเขาร้อง จอร์จพยายามวิ่งหนี มันเกือบหนีได้แต่ถูกไล่จับ ตอนอยู่กับสายโทรศัพท์ แล้ว- นักดับเพลิงผอมจับแขนมันข้างหนึ่ง และนักดับเพลิงอ้วนจับอีกข้าง "เจ้าล้อเล่นกับหน่วยดับเพลิงนะ" พวกเขาว่า "เราจะต้องขังเจ้าเอาไว้ ในที่ที่เจ้าไม่อาจก่อเรื่องเดือดร้อนได้อีก" พวกเขาพามันไป และจับขังคุก แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 46 21:46:27 จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 7 มิ.ย. 46 21:45:43 ]

ความคิดเห็นที่ 37 . จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 7 มิ.ย. 46 21:54:44 ]

ความคิดเห็นที่ 38 จอร์จอยากออกไป มันไต่ขึ้นไปที่หน้าต่าง ลองโหนลูกกรง ก็พอดี ยามเข้ามา เขาขึ้นไปยืนบนเตียงไม้เพื่อจับจอร์จ แต่เขาตัวใหญ่และหนักมาก ้ตียงเลยหกคะมนกลับ ยามตกจากเตียง และ ไวปานสายฟ้าแลบ จอร์จวิ่งหนีผ่านประตูที่เปิดอ้าไว้ไป มันรีบออกจากตึก ไปทางหลังคา และแล้ว มันโชคดีที่เป็นลิง มันเดินออกไปบนสายโทรศัพท์ จอร์จเดินหนี ข้ามศีรษะยามไปอย่างเงียบเชียบและรวดเร็ว มันเป็นอิสระแล้ว! จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 7 มิ.ย. 46 21:59:03 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เบื้องล่างบนท้องถนน นอกกำแพงเรือนจำ มีชายขายลูกโป่งยืนอยู่ เด็กหญิงตัวน้อยซื้อลูกโป่งใบหนึ่ง ให้แก่น้องชายเธอ จอร์จเฝ้ามองดู มันอยากรู้อีกแล้ว มันรู้สึกว่ามันต้องได้ ลูกโป่งสีแดงสดใสใบหนึ่ง มันเอื้อมไปและ พยายามช่วยพยุงตัวตัวเองไว้ แต่- แทนที่จะป็นลูกโป่งใบเดียว ทั้งพวงเริ่มหลุด ในทันใดนั้น ลมก็พัดสะบัดทั้งหมดหลุดไป และจอร์จก็ติดพวงลูกโป่งไปด้วย กำแน่นทั้งสองมือ มันล่องลอยขึ้นไป สูงขึ้นไป และสูงขึ้นไป บ้านเรือนแลดูคล้ายบ้ายตุ๊กตา และผู้คนก็ดูราวกับตุ๊กตา จอร์จรู้สึกกลัว มันยิ่งกำแน่น จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 7 มิ.ย. 46 21:59:52 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เริ่มแรกลมพัดกรรโชกแรงมาก แล้วก็เริ่มสงบ ในที่สุด ลมก็หยุดพร้อมเพรียงกัน จอร์จเหนื่อยมากเลย เขาลอยต่ำลง ๆ -แล้วชน บนยอดเสาไฟจราจร ทุกคนประหลาดใจ การจราจนกลายเป็นจราจล จอร์จไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรดี และแล้วจอร์จก็ได้ยินใครร้องเรียก "จอร์จ!" มันก้มลงมองเห็นเพื่อน ชายผู้สวมหมวกสีเหลืองใบโตนั่นเอง จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 7 มิ.ย. 46 22:02:33 ]

ความคิดเห็นที่ 41 จอร์จมีความสุขมาก ช่ยผู้นั้นก็มีความสุข จอร์จไถลลงจากเสา และชายผู้สวมหมวกสีเหลทองใบโต จับมันวางไว้ในวงแขน แล้วเขาจ่ายเงินแก่คนขายลูกโป่ง สำหรับลูกโป่งทุกใบ จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 7 มิ.ย. 46 22:03:36 ]

ความคิดเห็นที่ 42 แล้วจอร์จและชายผู้นั้น พากันขึ้นรถ แล้วในที่สุดทั้งสองก็จากไป ยังสวนสัตว์ ช่างเป็นสถานที่น่าอยู่ สำหรับจอร์จเหลือเกินเลย! จบ โดย ผึ้งแก้ว (The gl@ss Bee)[24 มิ.ย. 2545 , 13:49:21 น.] แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 46 23:54:46 จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 7 มิ.ย. 46 22:04:43 ]

ความคิดเห็นที่ 43 'จารย์GTW - แล้วสิมาไวไวเด้อ ข้อยจะรอ จากคุณ : ninaM - ไม่เป็นไรครับตอบไม่ได้ก็ตอบไม่ได้ สงสัยจะคนเดียวกันนะ คุณตาGorey นี่เำพิ่งเสียไปได้ไม่กี่ปีเอง คุณ scottie  - ไม่ ได้เป็นแฟนพันธุ์แท้เหมือนกัน    แต่้เอามาให้เพื่อนๆ เผื่อใครสนใจน่ะครับ อยากรู้เฉลยก่อนก็เข้าไปที่รังผึ้งแก้วสิครับ คุณ canossa - ยินดีที่มีคนใหม่สนใจมาอ่านครับ นั่นสิครับ ตลกร้่ายจริง ๆ คนแปลก็นิสัยไม่ค่อยดีชอบอะไรแผลง ๆ แบบนี้เสียด้วย จากคุณ : เดือนกันยา-SeptemberMoon - [ 7 มิ.ย. 46 22:42:05 ]

ความคิดเห็นที่ 44 หน้า้เด็ก ๆ (Baby Face) ภาพและเรื่องของ Bob Staake แปลโดย ผึ้งแก้ว ************************************* เด็กเจื๊ยวจ๊าว เด็กทำหน้าเบื่อ แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 46 23:44:34 จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 7 มิ.ย. 46 23:44:10 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เด็กโมโห เด็กกลัว จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 7 มิ.ย. 46 23:45:20 ]

ความคิดเห็นที่ 46 เด็กเศร้าหน้า เด็กร้องไห้ จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 7 มิ.ย. 46 23:46:10 ]

ความคิดเห็นที่ 47 เด็กมีความสุข เด็กหลับไป โดย ผึ้งแก้ว (The gl@ss Bee) [15 ส.ค. 2545 , 11:52:23 น.] แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 46 23:48:10 จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 7 มิ.ย. 46 23:47:20 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ข้อความ 1 ทำไมไม่มีเนื้อเรื่องอะไรล่ะคะ โดย รสา (rasa) [23 ส.ค. 2545 , 16:00:42 น.] เพราะเป็นหนังสือภาพสำหรับเด็กเล็กมังครับ จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 7 มิ.ย. 46 23:49:59 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ราตรีสวัสดิ์เพื่อนทุก ๆ คน ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 7 มิ.ย. 46 23:52:09 ]

ความคิดเห็นที่ 50 แวบเข้ามาดูอีกทีค่ะ แหม อยากรู้เฉลยเร็วๆ ชอบการ์ตูนหน้าเด็กค่ะ จากคุณ : scottie - [ 8 มิ.ย. 46 22:38:38 ]

ความคิดเห็นที่ 51 มาร์ก ทเวน เป็นเพื่อนกับ จูลส์ เวิร์น หรือคับ  ? จากคุณ : ninaM - [ 8 มิ.ย. 46 22:58:41 A:203.170.150.105 X: ]

ความคิดเห็นที่ 52 คุณ scottie เฉลยอยู่ที่นี่ครับ http://www.thaimisc.com/freewebboard/php/vreply.php?user=glassbee&topic=73 ถ้าอยากได้BABY FACE!รูปใหญ่กว่านั่นคงรู้นะครับว่าที่ไหนมี คุณ ninaM ไม่ทราบเหมือนกันครับ แต่คิดว่าคงไม่ใช่ น่าจะหมั่นไส้กันมากกว่าเลยเอามาเขียนล้อน่ะครับคุณนินาม จากคุณ : Le Buveur d'encre - [ 8 มิ.ย. 46 23:06:25 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ขออ่านด้วยคนค่ะ :-) จากคุณ : 'ณวรา' - [ 11 มิ.ย. 46 00:26:08 A:203.107.201.27 X: ]

ความคิดเห็นที่ 54 เข้าไม่ได้ค่ะ บอกว่ายังไม่ได้ล็อคอินทั้งๆ ล์อคแล้ว เข้าเวบคุณยากมากเลย เลยไม่ได้เข้ามานานแล้ว จากคุณ : scottie - [ 11 มิ.ย. 46 13:21:44 ]

ความคิดเห็นที่ 55 คุณ 'ณวรา' ยินดีเสมอครับ คุณ scottie ขอบคุณมากครับที่แจ้งให้ทราบ ขอประทานโทษด้วยครับ ลองอีกทีนะ ได้ผลไงจะได้แก้ไขต่อไป/ http://www.thaimisc.com/freewebboard/php/member.php?page=form&user=glassbee แก้ไขเมื่อ 11 มิ.ย. 46 20:10:25 แก้ไขเมื่อ 11 มิ.ย. 46 20:07:52 จากคุณ : MMII - [ 11 มิ.ย. 46 20:07:23 ]