นาดีน พลิกตัวจากข้างหนึ่งของเตียง กลิ้งเข้าไปหา แมคเวล
ซึ่งเขา ก็ กอดรับเธอไว้ด้วยอ้อมแขน อันใหญ่โตเหมือนหมีของเขาทั้ง ๆ ที่ยังงัวเงียอยู่
ได้กลิ่นหอมจากต้นคอของเขา ซึ่งเป็นผลจากการใช้อาฟเตอร์เชฟ เมื่อคืนนี้
เธอรับรู้ได้ถึง ขนดกหนา บนหน้าอกของเขากับหน้าอกของเธอ..
และเสียงเต้นของหัวใจที่อยู่ใต้ซีโครงนั้น..

แสงอาทิตย์สาดแสงฝ่านม่านไหมเนื้อละเอียด จากหน้าต่างห้องนอน
เสียงเจี๊ยวจาว จากด้านนอก เสียงหมาเห่า เสียเด็กๆ เถียงกันเกี่ยวกับ แผนการสำหรับวันนี้ กับแม่ของพวกเขา
เสียงติดเครื่องยนต์  เสียงประตูเปิดและปิดตามหลัง..

"ชาสักถ้วยมั๊ย?"
"อื่อ ..ดีเลย"
แมคเวลกลิ้งตัวลงจากเตียง เดินเข้าไปในครัวของนาดีน ซึ่งดูเล็กไปถนัดตา เมื่อเทียบกับขนาดของเขา
นาดีน ค่อย ๆ ขยับตัวออกจากเตียง ยิ้มให้กับตัวเอง ขณะที่เงี่ยหูฟังเสียงแมคเวล จับโน่นหยิบนี่ อยู่ในครัว
เธอ เดินไปเปิดวิทยุ และรู้สึกได้เล็ก ๆ ว่ามีอาการปวดหัวอยู่ แม้จะเล็ก ๆ ก็เถอะ..
และท้องไส้ก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยเป็นปกติเท่าไหร่ แต่ก็ เล็กน้อยเท่านั้น..
มันเป็นเช้าวันเสาร์ ที่แดด ออกดี และก็มีชายหนุ่ม อยู่ในครัว กำลังชงชาให้เธอ
นาดีนรู้สึกดีทีเดียวกับเช้าวันนี้..
เธอ ไม่มีแผนการจะทำอะไร สำหรับวันนี้ ไม่ค่อยคุ้นซักเท่าไหร่ เพราะว่า แมคเวล ไม่เคยมาค้างตอนวีคเอน..เลยสักครั้ง..
แต่ครั้งนี้ก็เป็นเพราะเมื่อคืน ..เธอกับเขา ไปฉลองวันเกิดให้ดิ๊ก..
จริง ๆ แล้วก็เป็นเพราะดิ๊กยืนกราน ที่จะให้เธอชวนแมคเวลไปด้วย ..ดิ๊กชอบเขา..
วันนี้ บางทีเธอกับแมคเวล อาจจะออกไปกินกลางวัน อ่านหนังสือพิมพ์ หรือว่า อยู่บ้านทั้งวันดูทีวี แล้วก็ทำแซนวิชกินกัน
คุยกัน แล้วก็มีเซ็กส์ ก็ได้..
ช่างเป็นช่วงเวลาที่ดีทีเดียว..ที่มีใครสักคนอยู่ด้วยในเช้าวันเสาร์อย่างนี้ ..
"อย่างงี้ซิ ค่อยเป็นชีวิตหน่อย" นาดีนยิ้มให้กับตัวเอง..

"ชาได้แล้ว.." แมคเวลพูด พร้อมกับยื่นถ้วยชา ซึ่งมีควันหอมกรุ่นลอยขึ้นมา..ให้เธอ..
ถ้วย!! นาดีน สังเกตเห็น..ถ้วยที่ไม่เคยได้ใช้..ถ้วยที่เก็บไว้ใช้ยามฉุกเฉิน
ถ้วยที่ซ่อนไว้ด้านหลังถ้วยดีไซน์ สวยเก๋เป็นสิบๆ ใบ..
ถ้วยน่าเกลียด ที่แม่ของเธอซื้อให้เมื่อซักชาติที่แล้วได้แล้วมั้ง ..เพนท์ด้วยลายดอกกุหลาบงี่เง่า..ด้านข้าง
ที่ตอนนี่สีซีดจนแลดูน่าเกลียด..
มีแต่คนที่ไม่มีรสนิยม และก็งี่เง่า เท่านั้นแหละ ที่จะควานหามัน และเอาออกมาใช้จน ได้..
นาดีน หงุดหงิด ขึ้นมาทันใด ความสุขเล็ก น้อย ๆ ที่เธอ อ้อยอิ่งอยู่กับมันเมื่อครู่ หายไปหมดในพริบตา
'ทำไม๊ ทำไม นะ แมคเวล ทำไมคุณจะทำอะไรให้มัน สมบูรณ์แบบ ไม่ได้เหรอไง๊..'
นี่เธอขออะไรมากไปเหรอไง..

"โธ่ ..เห็นแก่พระเจ้าเถอะนะ แมคเวล.." เธอระเบิดอารมณ์
"ทำไมนะ ทำไม ..ทำไมคุณต้องหยิบ ไอ้แก้วใบที่มันน่าเกลียดมาใช้ทุกครั้งเลยซิน่า.."
"อ่า..." แมคเวลอึ้ง ..
"ไม่รู้สึกเลยเหรอไง.." เธอต่อ
"เคยสังเกตบ้างมั๊ย ว่าเวลาฉันทำชาน่ะ ฉันมักจะใช้ถ้วยที่มันดูดีกว่านี้ มีดีไซน์กว่านี้..ถ้วยอะไรก็ได้ ซิมป์สัน ..เซาท์พาร์ค
แต่ไม่ใช่ใบนี้"
แมคเวลยังดูงง ๆ เขาส่ายหัวไปมา "แล้วถ้วยใบนี้ มันผิดปกติตรงไหนล่ะ?"
"ผิด ซิ ผิดมาก ๆ ด้วย ..แล้วถ้าคุณไม่รู้ว่า มันผิดยังไง ก็เปล่าประโยชน์ที่จะพูดกันอีกต่อไปแล้ว"
นาดีนรู้ว่า เธอทำตัวไม่ค่อยมีเหตุผลซักเท่าไหร่ ..แต่ว่า มันช่วยไม่ได้ ..จริง ๆ ..
"อยากให้ผมไปเปลี่ยนใบใหม่มั๊ย" เขาเสนอ..
นาดีน กระเด้งขึ้นจากเก้าอี้ เดินวนไปวนมา ด้วยอารมณ์ที่เสียหนักขึ้นไปกว่าเดิม..
"ไม่! แมคเวล ..ฉันไม่ต้องการให้คุณหยิบมันมาใช้ตั้งแต่แรกแล้ว!! ไม่เข้าใจเหรอไง!!
  ไม่เห็นเหรอไง ว่ามันมีลายกุหลาบงี่เง่า โรงงานอะไรนะ ที่จ่ายเงินให้คนเพนท์งานห่วย ๆ อย่างงี้ " เธอยกก้นแก้วขึ้นดู
"ลินช์ฟิวด์  อื่ม..ห่วยจริง ๆ "
"เอ่อ ผมก็แค่รู้สึกว่า ..มันดูเรียบ ๆ นิดหน่อย เก่าไปหน่อย ก็แค่นั้นน่ะ" เขายกแก้วขึ้นพินิจ..
"โอ้.. วางมันลงทีเถอะ ได้โปรด"
ถ้วยกาแฟห่วย ๆ ที่ได้ ถูกเลือก วางนิ่งอยู่บนโต๊ะ อย่างที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่า ตัวเองได้เป็นต้นเหตุของปัญหาใหญ่ เข้าให้แล้ว..
เพราะว่ามันเป็นชนวนให้นาดีน ..คิดได้ว่า ช่วงเวลาสามเดือนที่เธอคบกับแมคเวล..
เขา ไม่ใช่คนที่ใช่!!
เพราะถ้าเขาเป็นคนที่ใช่     ไม่ว่า.. เขาจะทำงานหรูเริด หรือว่า เป็นแค่คนส่งเอกสาร ที่รายได้ เทียบไม่ได้กับช่างภาพ
อย่างเธอ..เธอ ก็สามารถทำให้มันเวิร์คได้อยู่ดีน่ะแหละ ..แต่นี่..
ตอนแรกเธอก็คิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่ดี คนนึง..และเธอ ก็คิดว่า เธอ ควรจะได้รับผู้ชายดี ๆ ซักคน..
แต่ตอนนี้ เธอ ทนความแตกต่างระหว่างเธอกับเขา ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว..อีกนิดเดียวก็ไม่ได้..

"นาดีน.." แมคเวลเรียก  เบา ๆ
"ผมไม่ค่อย.. เข้าใจเท่าไหร่ เลย ว่าทำไม คุณถึงต้องโมโหโทโส กับแค่เรื่องถ้วยใบเดียว"
เป็นคำถามที่ดีทีเดียว..
"โอ้ ..พระเจ้า, แมคเวล..มันไม่ใช่แค่เรื่องถ้วยใบเดียว ..มันเกี่ยวกับเรา ..มันเกี่ยวกับฉัน..เราไปกันไม่ได้!!"
เธอได้ยินเสียงตัวเองสะท้อนไปสะท้อนมา ก่อนที่ห้องทั้งห้องจะเงียบงัน..
จำไม่ได้แล้วเหมือนกันว่า เธอพูดประโยคนี้มากี่ครั้งแล้ว..ก่อนหน้านี้..
"มันไม่ใช่ความผิดของคุณ ...ฉันต่างหาก.."

และก็ใช่ มันเป็นความผิดของเธอ อย่างที่เคยเป็นเสมอ ..
เธอไม่เคยถูกใครบอกเลิกเลยตั้งแต่อายุยี่สิบเอ็ด..เมื่อก่อนเธอเคยคบกับคนโน้น คนนี้ ส่วนมาก ก็ไม่ค่อยดี เท่าไหร่
แล้ว เธอก็เอาเรื่องราวงี่เง่า ของพวกหนุ่ม ๆ เหล่านั้น มาเม้าท์กันกับเพื่อนเป็นที่สนุกสนาน
มันก็แค่เรื่องที่ ผู้หญิง ทำกัน ในช่วงอายุยี่สิบ..
แต่หลังจากนั้น เพื่อน ๆ ของเธอ ก็ค่อย ๆ พบคนที่ใช่ แล้วก็ทยอยแต่งงานกันไปทีละคน สองคน..
แล้วดูเธอซิ ป่านนี้ อายุสามสิบเข้าไปแล้ว ก็ยังไปไม่รอดกับใครซักคน..
ทั้ง ๆ ที่น่าจะใช่ ทั้ง ๆ ที่เมื่ออาทิตย์ ก่อน เธอยังมีความสุขอยู่เลยแท้ ๆ ..

ความจริง ที่เธอมักจะคบกับพวกขี้แพ้ ก็เพราะพวกนั้น ไม่เคย ต่อว่า ..เธอได้ ..ที่เธอคบกับเพื่อนสนิทอย่าง ดิ๊ก..
เมื่อไหร่ ก็ตามที่ใครต่อว่าเธอ ว่าไม่มีเวลาให้ หรือไม่ค่อยใส่ใจ ..ก็จบ..
ก็เพราะเธอมักจะใช้เวลาว่างอยู่กับดิ๊ก เพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียน ซะเป็นส่วนใหญ่
มันก็ยากที่จะอธิบายความสนิทสนมระหว่างเธอกับดิ๊ก ว่ามันมากมายแค่ไหน..
วันธรรมดา สำหรับเพื่อน กับแฟน..แต่เสาร์อาทิตย์ .."ดีนกับดิ๊ก" เป็นอย่างนั้นเสมอมา

ดิ๊ก เป็นเพื่อนสนิท ของนาดีน เป็นคนที่สนิทที่สุดในโลก
ตราบใด ที่ยังเป็นเพื่อนกับดิ๊ก ..นาดีน ก็ไม่เคยคบกับใครอย่างจริง ๆ จัง ๆ
มันค่อนข้างจะสลับสับซ้อน แต่ว่า  ดิ๊ก ก็ด้วย ...
มันค่อนข้างยุ่งยากถ้าฝ่ายหนึ่งฝ่ายใด จะแยกไปอยู่กับคนรัก ..
และปัญหาที่ เธอและเขา ไม่ได้เป็นแฟนกัน ก็เพราะ..
ดิ๊ก ชอบ ผู้หญิง ตัวเล็ก ๆ ดูบอบบาง เพื่อที่เขาจะได้โชว์ความเป็นแมน
เพื่อปกป้องเธอได้..และแน่อยู่แล้ว ไม่ใช่ แบบที่นาดีนเป็น
แล้วนาดีน ก็ชอบ ผู้ชายที่..มีขนดก ๆ ..ซึ่งก็เหมือนกัน ที่ดิ๊ก ไม่ได้เป็นอย่างนั้น..
ถ้าเกิดว่าเขากับเธอชอบกัน ป่านนี้ คงได้แต่งงานมีลูกไปซักสองโหลได้แล้วมั้ง..บางทีนะ..

นาดีน หันกลับมมามองแมคเวล ซึ่งจ้องเธออยู่ก่อนแล้วด้วยดวงตาว่างเปล่า..
เธอไม่สงสัยเลยว่า เขาไม่ใช่คนที่ใช่ ..
แล้วเธอก็นึกขึ้นมาได้ว่า พอกันที ..หมดเวลาสำหรับ การเสียเวลาไปกับคนที่ไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว..ไม่อีกแล้ว..
สาบานได้เลยว่า นี่จะเป็นคนสุดท้าย ..
ต่อจากนี้เธอเห็นจะต้องเอาจริง เอาจังกับการค้นหาซะแล้ว
และถ้าเลวร้ายจริง ๆ ถ้า เธอหาใครที่เหมาะสมไม่ได้..
เธอจะแต่งงานกับดิ๊ก..

นาดีนสูดลมหายใจเข้าลึก  ๆ เดินไปทรุดตัวนั่งข้าง ๆ แมคเวล จับมือเขามากุมไว้ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า
"แมคเวล..ฉันคิดว่าเราน่าจะคุยกัน"
อย่างน้อย เขา ก็ไม่ได้ร้องไห้ เธอคิด เพราะว่า นั้นจะเป็นตอนที่เลวร้ายที่สุด..
ผู้ชายร้องไห้ และโดยเฉพาะ ผู้ชายตัวใหญ่ ๆ อย่างแมคเวลแล้วด้วย..
เธอก็สงสารเขาอยู่ เหมือนกัน แต่ว่า คงไม่เป็นไร หรอกน่า เขาคงจะไม่เป็นไร เธอคิด ..
แมคเวลออกจะเป็นคนหน้าตาดี แล้วก็ดูดี ไม่ใช่น้อย..เขาคงหาคนอื่นได้ไม่ยาก..อาจจะหาได้ภายในวันเดียวด้วยซ้ำ
ผู้หญิง หน้าตาดี ๆ น่ารัก ๆ นิสัย ดี ๆ มีออกทั่ว Essex..
ยังไง ๆ เขาก็จะไปได้ ดี ..ไม่เหมือนเธอ..

แมคเวลไปแล้ว..
นาดีนเหลียวมองรอบ ๆ ห้องที่ดูว่างเปล่า ..กับเจ้าแก้วน่าเกลียด ที่ยังคงอยู่บนโต๊ะ..
ดูเหมือนทุกอย่างจะหยุดนิ่ง..แม้กระทั่ง เสียง จากภายนอก..
เธอคิดถึงเมื่อยี่สิบนาทีก่อน ที่เธอคิดถึงวันนี้ อย่างมีความสุขแท้ ๆ
แปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน ว่าทุกครั้งที่เธอมีความสุข ทำไม มันจะต้องมีเรื่อง อะไร งี่เง่า ๆ
มาทำให้ มันล้มเหลวไปซะทุกที..

นาดีน รู้สึกว่าท้องของเธอร้องเตือน ซะแล้วว่าต้องหาอะไร มายัดใส่ซะหน่อย..
แต่เธอ ก็ตัดสินใจว่าน่าจะออกไปหาอะไรกินข้างนอกดีกว่า..แล้วก็ไปเดินเล่น ..
ไปเจอใครซักคน ..คุยกับใครซักคน..
    เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และ โทรหาดิ๊ก..