ความคิดเห็นที่ 1 " ดอกรักบานในหัวใจใครทั้งโลก แต่ดอกโศกบานในหัวใจฉัน " วรรคทองวรรคนี้ เป็นของ เฉลิมศักดิ์ (ศิลาพร) รงคผลิน หรือหยก บูรพา ซึ่งจอมยุทธฯ คิดว่าหลายๆ ท่านน่าจะจำวรรคทองนี้ได้ วรรคทองวรรคนี้ เป็นส่วนหนึ่งของบทกวีนิพนธ์ ชุด บทสุดท้ายของนิยายรัก มาอ่านแบบเต็มๆ กันดีกว่าขอรับ บทสุดท้ายของนิยายรัก ๏ จริงหรือนี่ที่ว่ารักเราจักร้าว นึกแล้วหนาวเหน็บนักแก้วรักเอ๋ย รสสัมผัสอ่อนละมุนที่คุ้นเคย ไยจึงเผยรสร้างจืดจางกัน เราเคยร่วมใจฝันว่าวันหนึ่ง เราจะถึงวันที่งามเหมือนความฝัน ฟ้าสีทอง ดอกไม้บาน ธารพระจันทร์ และรักอันคงค่าสถาพร ฉันเฝ้ารอคอยวันที่ฝันไว้ รอด้วยรักด้วยใจไม่ถ่ายถอน แต่นี่สร้อยสายสวาทมาขาดตอน เธอกล้ารอนลงด้วยมือเธอหรือไร เมื่อเธอสิ้นเสน่หามาสนอง รักที่ปองมอดหมดความสดใส แผลรักร้ายบ่อนทั่วเนื้อหัวใจ จะต้องปวดร้าวไปถึงไหนกัน ดอกรักบานในหัวใจใครทั้งโลก แต่ดอกโศกบานในหัวใจฉัน และอาจเป็นเช่นนี้ชั่วชีวัน เมื่อรักอันแจ่มกระจ่างกลับร้างไกล นิยายรักยืดยาวของเรานั้น คงไร้วันสดชื่นขึ้นบทใหม่ หมดความหมายที่จะรอกันต่อไป เพราะเปลวไฟรักดับลงกับตา ๚ เฉลิมศักดิ์ (ศิลาพร) รงคผลิน   วันนี้คงแค่นี้ก่อน ถ้าเพื่อนๆสนใจจอมยุทธฯ จะพยายามค้นวรรคทองชุดอื่นมานำเสนอต่อ แต่ตอนนี้ขอไปจิบเบียร์ก่อนขอรับ จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 9 มิ.ย. 46 19:56:35 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตีตั๋วนั่งรออ่าน ^__^ จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 9 มิ.ย. 46 20:51:29 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากจิบเบียร์มานิดหน่อย เพราะฝนฟ้าอากาศไม่เป็นใจ เลยมาต่อเรื่องวรรคทองกัน อีกหน่อยดีกว่า ว่ากันว่ายุคสมัย ในช่วงราว พ.ศ.๒๕๐๒ ถึงราว พ.ศ.๒๕๑๒ เป็นยุคสมัยกลอนรักเฟื่องฟู แม้แต่ บทสุดท้ายของนิยายรัก ที่จอมยุทธฯ ยกตัวอย่างในตอนที่แล้ว ก็ปรากฎขึ้นในปี พ.ศ. ๒๕๑๑ นักกลอนที่เป็นขุนพลกลอนรักยุคนั้นมีหลายท่านด้วยกัน นักกลอนหลายๆท่าน จึงเขียนกลอนรักมาก่อน ก่อนจะปรับเปลี่ยนมาเขียนกลอนแนว ก้าวหน้า หรือแนวเพื่อชีวิต วรรคทอง ที่จะนำเสนอต่อไปนี้เป็นของกวีท่านหนึ่ง ที่ได้รับฉายาว่า นักกลอนสำนวนพริกไทย ซึ่งก็คือ ขรรค์ชัย บุนปาน ซึ่งสมัยหนุ่มๆ ได้เขียนกลอนรักไว้หลายชุดด้วยกัน มีวรรคทอง บทหนึ่ง ที่เพื่อนๆหลายท่านน่าจะคุ้นกันดี คือ สิ้นเอ็งแล้วข้าก็พร้อมจะยอมบ้า ฆ่าเอ็งก็เหมือนฆ่าน้าผู้ใหญ่ ลูกกำนันบุญน้อยขอคล้อยไกล ข้าไม่ใช่ลูกชายนายอำเภอ วรรคทองบทนี้ อยู่ในกลอนชุด จากลูกชายกำนันถึงลูกสาวผู้ใหญ่บ้าน ซึ่ง ขรรค์ชัย บุนปาน แต่งในสมัยหนุ่มๆ ประมาณปี พ.ศ. ๒๕๐๘ มาอ่านกลอนชุดนี้กันเต็มๆดีกว่าขอรับ จากลูกชายกำนันถึงลูกสาวผู้ใหญ่บ้าน ๏ เลือดฝาดเอ็งเปล่งปลั่งก็ยังสาว ลองแก่คราวขนาดยายจะไหวหรือ? เสน่ห์ที่มิได้ทำจากน้ำมือ สามสี่มื้อบอกตรงตรงก็คงคลาย ข้าหลงรักก็เพราะเล็งเห็นเอ็งสวย ปราศสิ่งช่วยเสริมให้ชวนใจหาย วันแรกสึกออกมาก็ตาลาย เอ็งกลับกลายเกินจริตแผกผิดคน เรียนตัดเสื้อในเมืองเป็นเรื่องชอบ ถูกระบอบขอบเขตของเหตุผล เพราะคนเราไร้วิชาย่อมพาจน ข้าไม่เถียง,อ็งด้นถูกหนทาง สามเดือนเหมือนสามปีที่ข้าบวช หัวใจรวดร้าวเลยยินเอ่ยอ้าง ว่ารักชื่นสิจะชืดรสจืดจาง เกือบแหกกลางพรรษาออกมาดู เมื่อเห็นตาเคยซื่อกลับดื้อรั้น ยิ่งเชื่อมั่นแน่ใจเอ็งหมายหลู่ น้ำตาแค้นตกในรินไหลพรู อุตส่าห์สู้ห่วงหวงเท่าดวงใจ สิ้นเอ็งแล้วข้าก็พร้อมจะยอมบ้า ฆ่าเอ็งก็เหมือนฆ่าน้าผู้ใหญ่ ลูกกำนันบุญน้อยขอคล้อยไกล ข้าไม่ใช่ลูกชายนายอำเภอ ! ! ขรรค์ชัย บุนปาน ตอนต่อไปจะพาไปอ่านกลอนชุดที่มีวรรคทองว่า " อ้อมกอดพี่จะสงวนไม่ด่วนเสนอ.......อ้อม ตักเธอจงถนอมก่อนยอมสนอง " ของ สวัสดิ์  ธงศรีเจริญ ต่อขอรับ จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 9 มิ.ย. 46 21:20:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ฮ่า ฮ่า ซือม่วยสาวน้อยร้อยแปด มาเป็นคนแรกเลย แบบว่าตอนนี้จอมยุทธฯ สนิมเขลอะ เขียนโคลงเขียนกลอนไม่ออก ก้อเลยหาอะไรมาเขียนเหล้นๆ นะขอรับ จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 9 มิ.ย. 46 21:29:00 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เขียนอะไรไม่ออกเหมือนกัน ขอมาร่วมเสวนาด้วยคน เว็บร้อยรสบทกวี ของคุณ JustMe  เคยรวม วรรคทองไว้จำนวนมาก ไม่รู้ว่า ยังเข้าไปดูได้หรือเปล่า จำกลอนได้บทหนึ่ง ของเนาวรัตน์  พงษ์ไพบูลย์ รู้สึกว่าคมและชอบมาก  ไม่รู้ว่าจัดเป็นวรรคทองได้หรือไม่ "ยังไม่เคยเอ่ยว่ารักเลยสักหน แต่ในใจเปี่ยมล้นด้วยรักยิ่ง ไม่เคยมีทีท่าว่ารักจริง แต่ทุกสิ่งที่กระทำคือความรัก" นอกจากนี้ยังนึกถึงกลอนขอ ตาคำ ภีร์โบราณ ที่เคยโพสต์ ไว้ที่นี่   หากอ่านดีๆคงพบวรรคทองได้บางบทนะครับ ลองค้นดูนะครับ (ผมค้นไม่เป็นครับ) จากคุณ : xxx(เฒ่า) - [ 9 มิ.ย. 46 22:21:26 A:203.150.32.53 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 มารออ่านด้วยคนค่ะ @^_^@ จากคุณ : ธราธร - [ 9 มิ.ย. 46 23:43:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตามมาอ่านค่ะ   มีต่ออีกใช่มั้ยคะ? จะได้มาเกาะกระทู้รอค่ะ   จากคุณ : syringe - [ 10 มิ.ย. 46 00:18:03 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ถ้ากล่าวถึงขุนพลกลอนรักยุคก่อน ต้องจารึกชื่อ ของ สวัสดิ์ ธงศรีเจริญ ไว้อีกท่านหนึ่ง ที่เขียนกลอนรักได้หวานซึ้งนัก ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ลองยกมาซักบทเป็นตัวอย่างก่อน แม้อกนี้แคบนักน้องรักเอ๋ย อย่าหวั่นเลยอุ่นอุรากว่าอกไหน เมื่อมีพี่เอื้ออกแคบให้แอบไอ จะออมไว้ให้อิงเพียงหญิงเดียว จากกลอนชุด"ออมอก" สวัสดิ์  ธงศรีเจริญ ถ้าจอมยุทธฯ บังเอิญเกิดมาเป็นผู้หญิงคงจะหลงเจ้าของสำนวนอย่างนี้จนตาย แต่เผอิญ จอมยุทธฯ มิใช่ผู้หญิง ฮ่า ฮ่า มาว่าถึงวรรคทอง ของสวัสดิ์  ธงศรีเจริญ ที่ยกตัวอย่างไว้ในตอนที่แล้วดีกว่า " อ้อมกอด พี่จะสงวนไม่ด่วนเสนอ............อ้อมตักเธอจงถนอมก่อนยอมสนอง " วรรคทองนี้ปรากฎ อยู่ในกลอนชุด " ภาษารัก " สำนวนเป็นอย่างไร หวานซึ้งขนาดไหน มาอ่านกันทั้งชุดดีกว่าครับ ภาษารัก ๏ ยิ่งคิดถึงเธอมากยิ่งอยากหนี เกรงเธอมีมลทินสิ้นศักดิ์สาว พบครั้งใดใจจึงยั้งทุกครั้งคราว ร้อนทนหนาวหนาวทนร้อนแทรกซอนทรวง เพราะเพียงคิดผิดก็ผุดในอนุสัย ถ้าเกินคิดผิดฤทัยคงใหญ่หลวง ครั้นห้ามคิดจิตหวามกลับตามทวง จึงขอล่วงบ่วงกรรมแค่คำนึง แม้อยากกอดยอดรักหนุนตักนุ่ม อยากเกาะกุมจุมพิตสมคิดถึง จะห้ามรักหักอารมณ์ข่มใจพึง รอวันหนึ่งในหวังเหนือตั่งทอง อ้อมกอดพี่จะสงวนไม่ด่วนเสนอ อ้อมตักเธอจงถนอมก่อนยอมสนอง ถึงวันชื่นคืนฉ่ำถูกทำนอง จะตระกองกอดกกแนบอกนอน จะกล่อมเธอก่อนนิทราจูบหน้าผาก ถ้าหลับยากจะให้แขนหนุนแทนหมอน หลับแล้วเธอละเมอหาผวาวอน พี่จะช้อนเชยชิดทั้งนิทรา ถ้าใกล้รุ่งลมหนาวแผ่ผ่าวอก พี่จะกกจนตรู่ต่างภูษา ประพิมพ์ปากปลุกเกลือกตรงเปลือกตา กระซิบว่า " เช้าแล้วจ้ะแก้วใจ " ภาษารักครึ่งแดมีแค่นี้ หมดฤดีตีแผ่จะแค่ไหน ยิ่งคิดถึงเธอมากยิ่งอยากไกล แต่กลับไปไม่รอดห่วงยอดรัก ๚ สวัสดิ์  ธงศรีเจริญ หวานหยดจริงๆขอรับ โอ้ว่าภาษารัก..... แล้วเมื่อไหร่จอมยุทธฯ จะได้เขียนภาษารักกับเขาบ้างหนอ กลางวัน จอมยุทธฯ จะมาเสวนากับทุกท่านอีกครั้ง พร้อมกับ วรรคทอง ชุดต่อไปขอรับ จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 10 มิ.ย. 46 07:05:31 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สรวงสวรรค์ชั้นกวีรุจีรัตน์ ผ่องประภัศร์พลอยหาวพราวเวหา พริ้งไพเราะเสนาะกรรณวัณณนา สมสมญาแห่งสวรรค์ชั้นกวี อิ่มอารมณ์ชมสถานวิมานมาศ อันโอภาศแผ่ผายพรายรังสี รัศมีมีเสียงเพียงดนตรี ประทีปทีฆรัสสะจังหวะโยน รเมียรไม้ใบโบกสุโนกเกาะ สุดเสนาะเสียงนกซึ่งผกโผน โผต้นนั้นผันตนไปต้นโน้น จังหวะโจนส่งจับรับกันไป เสียงนกร้องคล้องคำลำนำขับ ดุริยศัพท์สำนึกเมื่อพฤกษ์ไหว โปรยประทิ่นกลิ่นผกาสุมาลัย เป็นคลื่นในเวหาสหยาดยินดีฯ สามกรุง, น.ม.ส. จากคุณ : คน ละแม - [ 10 มิ.ย. 46 08:13:16 A:203.113.67.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 เอามาฝากเรียกน้ำย่อยก่อนนะคะพี่จอมยุทธฯ ร่วมกลอนรัก  (เนาวรัตน์  พงษ์ไพบูลย์) หัวใจรักเจ้าเอยช่างเอ่ยเอื้อน                       แว่วแว่วเหมือนมาตามมาถามข่าว มีน้ำอย่างหยาดแก้วกลบแววดาว๑              เสียเจ้าราวร้าวมณีรุ้ง๒ อารมณ์รักมักให้เห็นเป็นกวี                        ถ้อยคำรักคือวลีที่เริงรุ่ง ถึงไม่จำแต่ไม่ลืมยังปลื้มปรุง                       หอมแห่งทุ่งดอกไม้รักรายรอง อ้อมกอดพี่จะสงวนไม่ด่วนเสนอ                อ้อมตักเธอจงถนอมก่อนยอมสนอง๓ ทั้งคมคำคมความให้ตามตรอง                     กระเทือนห้องหัวใจกันหลายชั้น ดอกรักบานในใจใครทั้งโลก                     แต่ดอกโศกบานอยู่ในหัวใจฉัน๔ คนเคยรักเคยร้างเคยห่างกัน                      ยังหวั่นหวั่นหวามหวามอยู่รำไร โอ้นกเขาเจ้าขันกระชั้นแจ้ว                     เราโตแล้วหาตักอุ่นหนุนไม่ได้๕ ถ้าไม่ไปหาเขาเราเสียใจ                        แต่ถ้าไปหาเขาเราเสียตัว๖ ทั้งเสียวสะแสบไส้กระไรเลย                       อุแม่เอ๋ยเอาหัวใจออกไขทั่ว กล้าก็กล้าใจหนอกลัวก็กลัว                       เหมือนมายั่วมาย้ำมานำชัก ขณะที่ปากมีไว้เพื่อให้พูด                       เธอก็ใช้ลิ้นการฑูตพูดเสียหนัก ส่วนหัวใจมีไว้เพื่อให้รัก                         เธอไม่ยักใช้มัน...ฉันเสียดาย๗ เหมือนระย้าผกาแก้วแววระยับ                 กระทั่งกับภูผาน่าใจหาย๘ คือดวงแก้วแห่งรักมักวับวาย                      มีแต่จะตกกระจายไม่วายเว้น หนึ่งจะมีรักใหม่อย่าให้รู้                        สองจะอยู่กับใครอย่าให้เห็น ให้ฉันเถิดขอร้องสองประเด็น                  แล้วจะเป็นผู้แพ้ที่แท้จริง๙ สารพันสารพัดจะสัตย์ซื่อ                          ความรักคือความทุกข์ถูกทุกสิ่ง ประเดี๋ยวสุขสมหมายก็พรายพริ้ง                 ประเดี๋ยวยิ่งปวดร้าวก็เศร้าทรุด ถ้ารักใครไม่ได้ก็ไม่รัก                           แต่กุจักชักดาบเข้าฉาบฉุด ดั่งโคถึกคึกคะนองลำพองรุด                   ใครจะยื้อใครจะยุดจะฉุดใจ๑๐ เมื่อรักกันไม่ได้ก็ไม่รัก                          ไม่เห็นจักเกรงการสถานไหน ไม่รักกุกุก็จักไม่รักใคร                           เอ๊ะ  น้ำตากุไหลทำไมฤๅ๑๑ ข้อยฉวยช้อนกลอนรักมาถักร้อย                  เป็นสายสร้อยดอกไม้สร้อยลายสือ มอบไว้เป็นของขวัญมั่นกับมือ                     เสมอสื่อสารรู้...ใจสู่ใจ ๑  ตุลย์เทพ     สุวรรณจินดา ๒  อังคาร     กัลยาณพงศ์     ๓  สวัสดิ์     ธงศรีเจริญ ๔  เฉลิมศักดิ์     ศิลาพร ๕ นิภา     บางยี่ขัน ๖  กรรณิการ์     เฮงรัศมี ๗  รังษี     บางยี่ขัน ๘  อุชเชนี ๙  สนธิกาญจน์     กาญจนาสน์ ๑๐  ขรรค์ชัย     บุญปาน ๑๑  สุจิตต์     วงษ์เทศ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 10 มิ.ย. 46 08:15:12 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอได้โปรดอย่าด่วนจบกระทู้นี้ให้เร็วเกินไปนัก ด้วยปรารถนาหาอ่านมานานแล้วครับ จากคุณ : วิญญาณอสัญญา - [ 10 มิ.ย. 46 09:32:28 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ก่อนจะว่าถึงวรรคทอง ชุดต่อไป มาคุยกับมิตรสหายที่มาเยี่ยมเยือน ก่อนดีกว่า พี่ xxx(เฒ่า) /๕ ปลื้มจริงๆ ครับ ที่ พี่ xxx(เฒ่า) มาร่วมวงเสวนาด้วย สำหรับคำถามที่ว่า "เว็บร้อยรสบทกวี ของคุณ JustMe  เคยรวม วรรคทองไว้จำนวนมากไม่รู้ว่า ยังเข้าไปดูได้หรือเปล่า " ขอตอบ ว่ายังเข้าไปดูได้ขอรับ ที่นี่ http://www.geocities.com/bot_kawee/waktong1.htm สำหรับบทกวี ของ เนาวรัตน์  พงษ์ไพบูลย์ ความจริงมีบทที่เรียกได้ว่าเป็น วรรคทอง อยู่หลายบท สำหรับบทที่ พี่ xxx(เฒ่า) ยกมา จะเรียกได้ว่าเป็นวรรคทองที่เป็นที่จดจำกันทั่วๆไปหรือไม่ จอมยุทธฯ เองก็ไม่แน่ใจ แต่ถือว่าเป็นวรรคทองในใจเรา ก็คือวรรคทองแล้วขอรับ สำหรับ วรรคทอง ในกวีนิพนธ์ ของ เนาวรัตน์  พงษ์ไพบูลย์ จอมยุทธฯ จะนำเสนออีกครั้งหนึ่ง สำหรับวรรคทองของนักเขียนในถนน เป็นประเด็นที่น่าสนใจขอรับ ไว้จะชวนเพื่อนๆมาเสวนา เรื่องนี้อีกครั้งแล้วกัน คุณ ธราธร/๖ และ คุณ syringe/๗ ขอบคุณครับที่ติดตามกระทู้นี้ จอมยุทธฯ ได้กำลังใจที่จะค้นคว้าข้อมูลมานำเสนอต่อมากจริงๆ คุณ คน ละแม/๙ ขอบคุณมากครับ ที่นำบทกวี ชุด สวรรค์ชั้นกวี มาร่วมแจม บทกวีชุดนี้ก้อเป็นบทหนึ่งที่ติดอยู่ใน หัวของจอมยุทธฯ เรียกว่าท่องจนจำได้เลยขอรับ ศาลาไทย/๑๐ อ่าน ร่วมกลอนรัก ของ เนาวรัตน์  พงษ์ไพบูลย์ เหมือนได้อ่านวรรคทองของกลอนรัก จากกวี หลายๆท่าน เต็มอิ่มดีจริงๆ และ จอมยุทธฯ จะพยายามนำบทกวีชุดเต็มๆ ของวรรคทองเหล่านี้มานำ เสนอจนสุดความสามารถ เท่าที่จะค้นได้ขอรับ ตอนต่อไปจะนำเสนองานของ สนธิกาญจน์  กาญจนาสน์ แล้วกันขอรับ จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 10 มิ.ย. 46 09:46:29 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แหมเพิ่งเห็น ตาดุกเผา(วิญญาณอสัญญา)/๑๑ รับรองว่าถ้ายังมีคนอ่าน จอมยุทธฯ ก็จะนำเสนอต่อไปเรื่อยๆ จนเพื่อนๆเบื่อ ฮ่า ฮ่า แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 46 12:26:24 จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 10 มิ.ย. 46 09:50:11 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ถ้าเอ่ยถึงนักกลอนแถวหน้า ในยุคกลอนรักกำลังฟูเฟื่อง ต้องนับ สนธิกาญจน์  กาญจนาสน์ ซึ่งใช้นามปากกาว่า " เอก หทัย "ประดับไว้ในวงวรรณอีกท่านหนึ่ง ถึงแม้ท่านจะล่วงลับไปแล้ว แต่ก็ยังฝากผลงานเด่นๆ ไว้หลายชุดด้วยกัน ถ้าจะพูดถึงวรรคทอง ของ  สนธิกาญจน์  กาญจ- นาสน์ ก็มีหลายบทเหมือนกัน ขอยกเป็นตัวอย่างเท่าที่จะค้นได้ อาทิ เมื่อน้ำค้างหยดหล่นบนดอกไม้ ลมรำเพยระเหยหายเมื่อใกล้สาง กับชีวิตวันนี้ที่บอบบาง เหมือนน้ำค้างระเหยหายด้วยสายลม หรือ รักควรคู่สำหรับผู้รู้จักสงวน รักอบอวลสำหรับผู้รู้จักถนอม รักยืนยาวสำหรับผู้รู้จักออม และรักพร้อมสำหรับผู้รู้จักรัก หรือ ลอยละลิ่วปลิวคว้างอย่างปุยฝ้าย ไร้ความหมายและอะไรไปทุกสิ่ง เมื่อชีวิตมองข้ามความเป็นจริง ความหวังยิ่งเลือนหายเหมือนฝ้ายลอย แต่ที่เด่นมากๆ และเป็นที่รู้จักกันทั่วไป คือวรรคทองบทนี้ หนึ่งจะมีรักใหม่อย่าให้รู้                         สองจะอยู่กับใครอย่าให้เห็น ให้ฉันเถิดขอร้องสองประเด็น                 แล้วจะเป็นผู้แพ้ที่แท้จริง วรรคทองบทนี้ ปรากฎอยู่ใน บทกวีชุด "ขอ" ซึ่งแต่งประมาณ พ.ศ. ๒๕๑๑ เสียดายจริงๆ ที่จอมยุทธฯ ค้นบทกวีชุดนี้มาได้แค่ ๒ บท แต่ก็จะนำมาเสนอไว้ตรงนี้ แต่ก็มีบางคำที่ไม่ ตรงกับวรรคทอง ที่จดจำกันได้ ต่างกันอย่างไรอ่านกันดูครับ ส่วนหนึ่งของบทกวีชุด " ขอ " ของ สนธิกาญจน์  กาญจนาสน์ โอ้ความรักความหวังดังดอกฟ้า เลื่อนลงมาให้สอยแล้วลอยหาย เหลือริ้วรอยร้อยอยู่มิรู้วาย สุดสิ้นสายสวาทช้ำชีพลำเค็ญ ขอเธอมีรักใหม่อย่าให้รู้ และถ้าอยู่กับใครอย่าให้เห็น ให้ฉันเถอะ...ขอร้องสองประเด็น แล้วจะเป็นผู้แพ้อย่างแท้จริง เพื่อนๆท่านใดมีบทกวีชุดนี้เต็มๆ โปรดกรุณานำมาโพสท์ให้อ่านหน่อยนะ ขอรับ ไหนๆก็ไหนๆ จอมยุทธฯ ขอนำบทกวีชุดอื่น ของ สนธิกาญจน์  กาญจนาสน์ มาให้เพื่อนๆ อ่านกันก่อนแล้วกัน โลดเถลิงเริงเล่นอยู่เป็นนิจ ๏ โลดเถลิงเริงเล่นอยู่เป็นนิจ ล้อชีวิตกับความจนอย่างคนเก่ง ลอยอยู่กลางทะเลรักอย่างนักเลง เล่นกับเพลงหลอกล่อมาพอควร เคยมีรักหลายหนจนประจักษ์ แต่จากรักคราใดไม่เคยหวล หลายครั้งที่รักชะลอก็รัญจวน แต่มิครวญเมื่อรักลาถลาลอย จะว่าหยิ่งก็หยิ่งเกินเมินดอกหญ้า แต่ดอกฟ้าก็เฉยเฉยไม่เคยสอย คราวจะไปใครให้รอก็ไม่คอย ใครจะถอยหนีไปก็ไม่ตาม ใครจะมีรักใหม่ไม่อยากรู้ ใครจะอยู่กับใครไม่อยากถาม ใครจะกล่าวถางถากไม่อยากปราม ใครจะห้ามเล่นกับไฟไม่อยากฟัง มิหลงเหลิงกับความฝันของวันใหม่ มิเสียใจกับความทรามของความหลัง ใครจะเลวเหลวไหลไม่อยากชัง ใครมอบหวังดีให้ไม่อยากรับ ใช้ชีวิตเหมือนเพลงบรรเลงล่อง เช้าก็ท่องลอยลำค่ำก็กลับ ชมฟ้ารุ่งเดือนฉายประกายระยับ ฟังคำขับร้อยกรองร้องเพลงเรือ ๚ สนธิกาญจน์  กาญจนาสน์ ตอนต่อไปมาว่าถึงวรรคทองของกวีท่านอื่นๆ กันต่อขอรับ แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 46 12:32:18 แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 46 10:37:29 จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 10 มิ.ย. 46 10:33:19 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ไม่เก่งเรื่องกลอนแต่อยากให้ช่วยตอบหน่อยค่ะ ว่ากลอน บทนี้ใครเป็นคนแต่งค่ะ ขอขอบคุณค่ะ “..........รังไรโรยด้วยแป้ง ........เหมือนนกแกล้งทำรังรวง โอ้อกนกทั้งปวง .................. ยังยินดีด้วยมีรัง ..... ทองหยอดทอดสนิท ............. ทองม้วนมิดคิดความหลัง สองปีสองปิดบัง ..................แต่ลำพังสองต่อสอง ...... งามจริงจ่ามงกุฏ ................. ใส่ชื่อดุจมงกุฏทอง ......... เรียนร่ำคำนึงปอง .................สอิ้งน้องนั้นเคยยล ......... บัวลอยเล่ห์บัวงาม ............... คิดบัวกามแก้วกับตน ....... ปลั่งเปล่งเคร่งยุคล ............. สถนนุชดุจประทุม" .......... จากคุณ : มิน - [ 10 มิ.ย. 46 11:52:25 A:203.148.232.101 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 คุณมิน/๑๕ เมื่อถามมา พอดีจอมยุทธฯ พอตอบได้ก็ขอตอบแล้วกันขอรับ อันว่า กาพย์ยานี ๑๑ ที่ คุณมิน ยกมา เป็น บทพระราชนิพนธ์ ของ พระบาทสมเด็จ พระพุทธเลิศหล้านภาลัย รัชกาลที่ ๒ เป็น กาพย์เห่ชมเครื่องคาวหวาน ขอรับ อ่านได้เต็มๆ ที่ บ้านพี่เล็ก ตามลิ้งค์ครับ http://www.geocities.com/lekpage/kaphe01.htm เดี๋ยวจะมาคุยเรื่องวรรคทองกันต่อ แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 46 12:27:28 จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 10 มิ.ย. 46 12:18:42 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เห่ชมเครื่องคาวหวาน (อันลือลั่น) พระราชนิพนธ์รัชกาลที่ 2 ครับ อันนี้เป็นตอนชมเครื่องหวาน จากคุณ : คน ละแม - [ 10 มิ.ย. 46 12:20:40 A:203.113.67.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 งานเก่าของเฮีย "คัมภีร์โบราณ" ชื่อ "เขียนถึงดาว" เอามาให้อ่านกันอีกรอบ ๏ ดาวหาง  มหึมา  บนฟ้ามืด คือขยะ  ยาวยืด  ระยิบเกลื่อน เพียงหิน  ฝุ่นหาว  แห่งดาวเดือน ลอยเลื่อน  อวกาศ  ประหลาดใจ ๏ ดาวฤกษ์  ลิ่วลิบ  กระพริบร่าง คอยสร้าง  แก้วสรวง  ดาวดวงใส ลอยนิ่ง  เนิ่นนาน  แต่กาลใด รำไร  หลากสี  ไม่หรี่ลง ๏ ดาวเคราะห์  สีคราม  งามระยับ   นานนับ  ปีแสง  ออนแรงหลง หมุนรอบ  ตัวเอง  วังเวงวง ยังคง  โคจร  เหมือนก่อนนี้ ๏ ดาวรุ่ง  เร่งเร้า  ให้เช้าเริ่ม แต้มเติม  ฟ้าสาง  กระจ่างสี ปลุกโลก  มานาน  นับล้านปี เป็นมณี  ดาวจรัส  แห่งปัถพิน ๏ ดาวตก  สะดุ้งตื่น  ในคืนค่อน หลงทาง  สัญจร  อาวรณ์ถวิล แหวกฟ้า  วูบวน  ร่วงหล่นดิน เป็นหิน  อุกาบาต  อันดาษดา ๏ ดาวใส  วัยเยาว์  แห่งเราสอง หลงห้อง  เหวห้วง  สิเนหา โลกมืด  ไหม้มอด  ตลอดมา เพราะดาว  บนบ่า  บังตาเธอ ๚ ( ๒๕ มิถุนายน ๒๕๔๔) จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 10 มิ.ย. 46 12:33:21 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ขอขอบคุณ ท่านจอมยุทธเมรัย และ ท่านคน ละแม มากๆค่ะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : มิน - [ 10 มิ.ย. 46 12:35:25 A:203.148.232.101 X: ]

ความคิดเห็นที่ 20 บางครั้งการเขียนกลอนแค่บทเดียว ก็อาจกลายเป็นวรรคทองเป็นที่จดและจำของ คนทั่วไปได้ ว่ากันว่า (อีกแล้ว) เคยมีนักศึกษาหญิงธรรมศาสตร์คนหนึ่ง เขียนกลอนบทหนึ่งลง ในหนังสือวรรณศิลป์ธรรมศาสตร์ ที่ขายกันเล่มละบาทในสมัยนั้น ประมาณ พ.ศ.๒๕๑๑ นักศึกษาหญิงคนนั้นคือ กรรณิการ์ (เฮงรัศมี) หิรัญรัศมี กลอนบทนั้นลงท้ายสอง วรรคหลังว่า " ถ้าไม่ไปพบเขาเราเสียใจ.........แต่ถ้าไปพบเขาเราเสียตัว " เล่ากันว่า ช่วงนั้นเป็นที่ฮือฮากันมาก ขรรค์ชัย  บุนปาน ซึ่งตอนนั้นทำงานที่สยามรัฐ ยังยกกลอนสองวรรคนี้ไปลงในข้อเขียนของตัวเอง และเขียนถามว่า " แล้วหนูไปหา เขาหรือเปล่าจ๊ะ " มาอ่านกลอนนี้กันทั้งบทดีกว่า รักที่ต้องเลือก (วันนี้) โอ้วันนี้...วันสำคัญตื้นตันนัก มิรู้จักเลือกทางอย่างไรได้ ถ้าไม่ไปพบเขาเราเสียใจ แต่ถ้าไปพบเขาเราเสียตัว กรรณิการ์ (เฮงรัศมี) หิรัญรัศมี หมายเหตุ วรรคทองตอนนี้ คัดข้อความบางส่วนมาจาก คอลัมณ์เรื่อง นักกลอนเก่า ของ วานิช จรุงกิจอนันต์ จากหนังสือมติชนสุดสัปดาห์ ฉบับที่ ๑๑๘๙ จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 10 มิ.ย. 46 12:52:20 ]

ความคิดเห็นที่ 21 สุดยอดครับ ท่านจอมยุทธ ผ่านมาโดยบังเอิญ จะคอยติดตามครับ อย่าเพิ่งรีบจบละกัน ขอแถม เพลงฝากหมอน ของคุณสวัสดิ์ ธงศรีเจริญด้วยครับ น้องเคลียแก้มเกลือกไว้ก่อนให้พี่ ซ้ำกราบที่กลางหมอนเคยนอนหนุน ยามพี่แนบหน้านอนหมอนละมุน จงหอมกรุ่นแก้มและกราบกำซาบทรวง จากคุณ : นักอ่านชั้นอะ - [ 10 มิ.ย. 46 13:14:59 A:203.63.77.4 X:150.245.115.206 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มาอ่านด้วยคนครับ แหะ ๆๆๆ เหินห่างร้างราการเขียนกลอนไปนาน จนต้องมานั่งทบทวนใหม่ครับผม จากคุณ : วฤก - [ 10 มิ.ย. 46 14:13:42 ]

ความคิดเห็นที่ 23 แวะเข้ามาทักทายและอ่าน"วรรคทอง" ที่"คุณจอมยุทธฯ"และแต่ละท่านหยิบยกมาฝากครับผม แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 46 14:26:53 จากคุณ : Augustman (Augustman) - [ 10 มิ.ย. 46 14:24:26 ]

ความคิดเห็นที่ 24 แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 46 14:29:30 แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 46 14:28:02 จากคุณ : Augustman (Augustman) - [ 10 มิ.ย. 46 14:24:55 ]

ความคิดเห็นที่ 25 โชคดีของผมแท้เชียว...ที่นานๆ เข้ามาก็ได้เจอกระทู้ดีๆ เช่นนี้... พี่จอมยุทธฯ ครับผมจะหาโอกาสมาตามอ่านเรื่อยๆ นะครับ ขอบคุณครับ... จากคุณ : Noppy B. Good (สายลมคิมหันต์) - [ 10 มิ.ย. 46 14:48:11 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ขอแถมอีกอันครับ ท่านจอมยุทธ หากหัวใจเปราะบางเหมือนอย่างแก้ว คงแหลกแล้วด้วยพิษความคิดถึง ของใครครับ? เต็มๆ ว่าอย่างไร รบกวนช่วยสงเคราะห์หน่อย คาใจมา 10 กว่าปีแล้ว จากคุณ : นักอ่านชั้นอะ - [ 10 มิ.ย. 46 15:24:27 A:203.63.77.4 X:150.245.115.206 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ตอนแรก จอมยุทธฯ ตั้งใจจะนำเสนอวรรคทองจากกลอนรักสักนิดหน่อย แล้วจะนำเสนอวรรคทองจากงานกวีแนวก้าวหน้า ต่อไปเลย แต่เห็นเพื่อนๆหลายท่านให้ความสนใจ จอมยุทธฯ เลยเปลี่ยนใจว่า เฉพาะกระทู้นี้ จะนำเสนอเกี่ยวกับ วรรคทองในกลอนรักอย่างเดียวไปเลย สำหรับวรรคทองจากงานกวีแนวก้าวหน้า จะนำเสนอในกระทู้ใหม่แล้วกันขอรับ มีวรรคทองบางบท ของกวีที่ยกตัวอย่างไปแล้ว แต่เพื่อนๆยกมาอีก อาทิ ของ สวัสดิ์    ธงศรีเจริญ ที่ว่า น้องเคลียแก้มเกลือกไว้ก่อนให้พี่ ซ้ำกราบที่กลางหมอนเคยนอนหนุน ยามพี่แนบหน้านอนหมอนละมุน จงหอมกรุ่นแก้มและกราบกำซาบทรวง บทกวีชุดนี้ ถ้าจอมยุทธฯ จำไม่ผิด จะเป็นบทกวีชุดหนึ่งที่นำมาเป็นเพลงสุนทราภรณ์ ในชื่อ เพลงฝากหมอน จอมยุทธฯ จะพยายามหามานำเสนอแบบเต็มๆ อีกครั้งแล้วกันขอรับ หรือวรรคทองวรรคนี้ ของ ขรรค์ชัย  บุนปาน ถ้ารักใครไม่ได้ก็ไม่รัก แต่กุจักชักดาบเข้าฉาบฉุด ดั่งโคถึกคึกคะนองลำพองรุด ใครจะยื้อใครจะยุดจะฉุดใจ จอมยุทธฯ ก้อจะพยายามหามานำเสนอแบบเต็มๆอีกเช่นกัน รอหน่อยแล้วกันขอรับ แต่อ่านวรรคทองบทนี้ จอมยุทธฯ นึกถึงงานกลอนอีกชุดหนึ่ง ที่มีวรรคทองว่า ถ้าไม่รักเธอได้จะไม่รัก จะยอมหักเหใจไปทางอื่น ถ้าลบวันเก่าเก่าได้จะให้คืน ทั้งความชื่นความช้ำแล้วอำลา วรรคทองบทนี้ มาจากงานกลอนชุด “เพราะรัก” ของ วิจิตร  ปิ่นจินดา ที่ใช้นามปากาว่า เจษฎา  วิจิตร นักกลอนยุดสมัยกลอนรักฟูเฟื่อง อีกท่านหนึ่ง กลอนชุดนี้เป็นอย่างไร มาอ่านกันแบบเต็มๆ ดีกว่าขอรับ เพราะรัก ถ้าไม่รักเธอได้จะไม่รัก จะยอมหักเหใจไปทางอื่น ถ้าลบวันเก่าเก่าได้จะให้คืน ทั้งความชื่นความช้ำแล้วอำลา เมื่อแรกรักปักใจมิได้คิด ว่าจะผิดจนเป็นข้อครหา เราต่างทั้งฐานะปริญญา ต่างจนค่าหัวใจแทบไม่มี เพราะเธอสูงสุดสอยเหมือนลอยฟ้า จึงกดค่าความรักสิ้นศักดิ์ศรี เมื่อรักสอนหัวใจให้ใยดี ก็เหมือนพลีตนเป็นทาสอำนาจเงิน ด้วยเธอดีมีค่ายิ่งกว่าแก้ว จึงควรแล้วที่ฉันจะสรรเสริญ ยอมสละละชั่วไม่มัวเพลิน คนยังเมินหน้าเยาะว่าเพราะกลัว รวมความแล้วคุณค่าหาไม่ได้ ทำดีไปคนเขาก็เฝ้าหัว เลวก็ว่าไม่รู้สึกสำนึกตัว จึงคนชั่วเกินจะปรับตนกลับคืน ถ้าไม่รักเธอได้จะไม่รัก จะยอมหักเหใจไปทางอื่น แต่ใจเอ๋ยน่าชังรักยั่งยืน สุดจะขืนหัวใจมิให้รัก! เจษฎา  วิจิตร  ๒๕๑๑ ค่ำๆ จะมาคุยกับเพื่อนๆอีกครั้งครับ จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 10 มิ.ย. 46 16:07:00 ]

ความคิดเห็นที่ 28 มาลงชื่ออ่านด้วยคนค่ะ งานกลอนดีๆแค่อ่านก็อิ่มไปถึงไหนๆเสมอ จากคุณ : คุณหนูนา - [ 10 มิ.ย. 46 20:17:43 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ลงชื่อค่ะ จากคุณ : บังอร-บังเอิญ - [ 10 มิ.ย. 46 21:02:12 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ก่อนจะว่าเรื่องวรรคทองต่อไป มาคุยกับเพื่อนๆที่แวะมาเยี่ยมก่อนดีกว่าขอรับ คุณ คน ละแม/๑๗ ขอบคุณมากๆเหมือนกันขอรับ ที่มาช่วยตอบคำถามให้ คุณมิน ยัยหนู/๑๘ ยังทันอกทันใจเหมือนเดิม เอางานเยี่ยมๆของเฮียคัมฯ มาโพสท์ ให้อ่านกันอีกครั้งหนึ่ง จอมยุทธฯ ชอบใจบทจบบทนี้เช่นกันจ้าน ๏ ดาวใส  วัยเยาว์  แห่งเราสอง หลงห้อง  เหวห้วง  สิเนหา โลกมืด  ไหม้มอด  ตลอดมา เพราะดาว  บนบ่า  บังตาเธอ ๚ คุณมิน/๑๙ มิเป็นไรขอรับ ช่วยได้ก็ช่วยกันอะคับ คุณ นักอ่านชั้นอะ/ ๒๑,๒๖ ต้องขอขอบคุณเช่นกันขอรับ ที่ยกวรรคทอง จากเพลงฝากหมอน ของ สวัสดิ์  ธงศรีเจริญ บทนี้มา น้องเคลียแก้มเกลือกไว้ก่อนให้พี่ ซ้ำกราบที่กลางหมอนเคยนอนหนุน ยามพี่แนบหน้านอนหมอนละมุน จงหอมกรุ่นแก้มและกราบกำซาบทรวง และจอมยุทธฯ ไปได้เนื้อเพลงเต็มๆ มาเรียบร้อยแล้วขอรับ เพลงฝากหมอน คำร้อง สวัสดิ์ ธงศรีเจริญ ทำนอง เอื้อ สุนทรสนาน คืนวันนี้ถ้าพี่นอนหนุนหมอนน้อย ใจจงคล้อยคิดถึงน้องเจ้าของหมอน ( ใจคงคล้อยคิดถึงน้องเจ้าของหมอน ) รอยแก้มนิ่มริมเขนยน้องเคยนอน หนาวหรือร้อนหมอนคงเอื้ออุ่นเจือจุน น้องเคลียแก้มเกลือกไว้ก่อนให้พี่ ซ้ำกราบที่กลางหมอนเคยนอนหนุน ยามพี่แนบหน้านอนหมอนละมุน จงหอมกรุ่นแก้มและกราบกำซาบทรวง ( ยังหอมกรุ่นแก้มและกราบกำซาบทรวง ) ว่ากันว่าเนื้อเพลงปรับเปลี่ยนนิดหน่อย เพราะเดิมเพลงนี้เป็นเพลงผู้ชาย เนื่องจากเป็นกลอน ที่ผู้ชายคิดถึงสาวที่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่เนื่องจากไม่มีนักร้องชายคนใดร้องได้ถูกใจ ครูเอื้อ จึงให้คุณบุษยาร้อง สำหรับเนื้อเดิมคืออันที่จอมยุทธฯ เพิ่มเติมไว้ในวงเล็บขอรับ ส่วนกลอนบาทนี้ หากหัวใจเปราะบางเหมือนอย่างแก้ว คงแหลกแล้วด้วยพิษความคิดถึง จอมยุทธฯ ก็ยังค้นไม่เจอเพื่อนๆท่านใดทราบช่วยสงเคราะห์ ด้วยขอรับ วฤก/๒๒ ไม่แน่นะ จอมยุทธฯ อาจจะขุดวรรคทองของ วฤก มาโชว์บ้างก็ได้ ฮ่า ฮ่า ว่าแต่ว่า เมื่อไหร่จะได้ ร่ำสุรากันอีกสักครั้งหนอ ปู่ออฯ/๒๓,๒๔ ขอบคุณปู่ออฯ มากครับที่แวะมาทักทาย พร้อมมีเบียร์มาฝากอีก ๓ แก้ว ตานบปี้/๒๕ ถ้ายังมีเพื่อนอ่าน จอมยุทธฯก็ยังไม่เลิกเขียน ฮ่า ฮ่า พี่หนูนา/๒๘ ขอบคุณมากขอรับที่มาลงชื่ออ่าน ตอนนี้ จอมยุทธฯ ก้อใจจดใจจ่อรอดูละคร วิวาห์พาวุ่น เหมือนกัน นะขอรับ ตอนหน้ามาอ่านกวีนิพนธ์ " เสียเจ้า " ของ อังคาร กัลยาณพงศ์ กันขอรับ แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 46 10:58:09 แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 46 21:15:32 แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 46 21:10:43 จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 10 มิ.ย. 46 21:07:06 ]

ความคิดเห็นที่ 31 รออ่าน "เสียเจ้า" ค่ะ จากคุณ : ไกลถิ่น - [ 10 มิ.ย. 46 22:00:35 A:67.162.190.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 อ่านงานรักหวานๆ มาหลายชิ้น ตอนนี้มาเปลี่ยนบรรยากาศมาอ่านงานที่แหวกแนวกัน บ้างดีกว่านะขอรับ เพื่อนๆคงรู้จักวรรคทองวรรคนี้กันดี " เสียเจ้าราวร้าวมณีรุ้ง " อ่านแล้วกระทบกินใจใครๆหลายคน ถ้าแหลงภาษาใต้ ก็เรียกว่าอกหักอย่างแรงนิ วรรคทองวรรคนี้ อยู่ในงานกวีนิพนธ์ " เสียเจ้า " ของ กวีรัตนโกสินทร์ อังคาร กัลยาณพงศ์ เนื้อหาเต็มๆเป็นอย่างไร มาอ่านกันเต็มๆดีกว่า ขอรับ เสียเจ้า ๏ เสียเจ้าราวร้าวมณีรุ้ง............มุ่งปรารถนาอะไรในหล้า มิหวังกระทั่งฟากฟ้า................ซบหน้าติดดินกินทราย จะเจ็บจำไปถึงปรโลก..............ฤารอยโศกรู้ร้างจางหาย จะเกิดกี่ฟ้ามาตรมตาย.............อย่าหมายว่าจะให้หัวใจ ถ้าเจ้าอุบัติบนสวรรค์...............ข้าขอลงโลกันตร์หม่นไหม้ สูเป็นไฟเราเป็นไม้...................ให้ทำลายสิ้นถึงวิญญาณ แม้แต่ธุลีมิอาลัย......................ลืมเจ้าไซร้ชั่วกัลปาวสาน ถ้าชาติไหนเกิดไปพบพาน..........จะทรมานควักทิ้งทั้งแก้วตา ตายไปอยู่ใต้รอยเท้า.................ให้เจ้าเหยียบเล่นเหมือนเส้นหญ้า เพื่อจดจำพิษช้ำนานา................ไปชั่วฟ้าชั่วดินสิ้นเอย๚ อังคาร กัลยาณพงศ์ อ่านงานของ ท่านอังคาร ก็ต้องยอมรับละครับว่า ถ้าพูดถึงรูปแบบ ท่านอังคาร เป็นกวีคนหนึ่ง ที่มีความคิดสร้างสรรค์เป็นของตัวเองอย่างเด่นชัด เป็นการสร้างสรรค์รูปแบบของตนเองขึ้น มาเพื่อหลีกหนีจากความซ้ำซากจำเจของกวีนิพนธ์แบบเดิมๆ กำลังนำเสนอเรื่องของวรรคทอง จอมยุทธฯ พาออกนอกเรื่องอีกแล้ว ทุกทีซิน่า ฮ่า ฮ่า ไหนๆก็ไหนๆ(อีกแล้ว) จอมยุทธฯขอนำเพื่อนๆมาอ่านงานกวีนิพนธ์ของท่านอังคาร อีซักชุด แล้วกัน กวีนิพนธ์ชุด " อุษาโยคอย่าโศกเศร้า " ๏ อุษาโยคอย่าโศกอย่าเศร้า...........เปล่าเจ้าจะสยุมพรไฉน สนธยาย่อมค่ำลงรำไร.................ห่วงหวงอรุโณทัยไว้ป่วยการ เปรียบแก้วตาดุจฟ้าอุษาโยค.........โชคดีชีวีมีมหาศาล แต่พี่กลสนธยากาลนาน................อนธการกรรมมืดจืดชืดรัก เพลาโพล้เพล้ว้าเหว่เหงา..............ถวิลเงาเช้าตรู่อันสูงศักดิ์ ทุกสิ่งสิ้นหายเสียดายนัก..............ใครเขาจักเห็นจิตอนิจจา รัตติกาลทรมานด้วยพิษฝัน...........รวีวันหวังเปล่าไร้วาสนา จะมืดมิดชีวิตอยู่อัตตา.................ประดุจว่าขุมนรกหมกใจ จึงต่ำหน้าเฉกว่าเดรัจฉาน.............เรื่องสุขศานต์นั้นหมายชาติใหม่ ชาตินี้ยินดีพิษเปลวไฟ.................ไหม้หฤทัยแปลบแสบจนตาย เร่งเปื่อยซากสลายกระจายสิ้น........เป็นฝุ่นดินดับสิ้นถวิลหาย ให้มนุษย์สัตว์เหยียบย่ำทำลาย.........ใต้ฝ่าเท้าทั่วหัวใจเรา แก้วมณีมีหรือปรารถนา.................เสน่หาลิงป่าอันโง่เขลา อย่าดิ้นเลยกระดูกถูกเงา...............มึนเมาชีวิตพิษสงแพง อุบัติใดหายสลายทุกสิ่ง.................ให้ยิ่งกว่าอับเฉาแห้งแล้ง อาภัพอัประมาณอย่างร้ายแรง.........ทุกแหล่งหล้าฟ้าขอปราชัย ๚ อังคาร กัลยาณพงศ์ ตอนหน้าจะนำเสนองานของ ทวีสุข ทองถาวร เจ้าของวรรคทองที่ว่า " ฉันหลับแล้วอยู่ใกล้ใกล้ หัวใจเธอ " กันต่อขอรับ แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 46 23:11:11 จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 10 มิ.ย. 46 23:07:59 ]

ความคิดเห็นที่ 33 มหาลัยธรรมศาสตร์ ยุคเริ่มก่อตั้งชมรมวรรณศิลป์ ถ้าพูดถึงนักกลอน ที่เข้าร่วมกิจกรรม แข่งกลอนสดระหว่างมหาวิทยาลัยครั้งใด ต้องมีชื่อของ ทวีสุข ทองถาวร อยู่ท่านหนึ่ง ร่วม กับ เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ,นิภา บางยี่ขัน และ ดวงใจ รวิปรีชา ร่วมอยู่เสมอ และทีมนัก- กลอนกลุ่มนี้มักจะคว้ารางวัลมาครองอยู่เนืองๆ จนได้รับการขนานนามว่า " นักกลอนสี่มือ ทอง " ใช่แล้วครับ ตอนนี้จอมยุทธฯ จะนำเพื่อนๆมาพบบรรยากาศกลอนรักหวานๆกันอีกครั้งหนึ่ง กับงานของ ทวีสุข ทองถาวร บทกลอนของ ทวีสุข ทองถาวร มีวรรคที่เรียกว่า วรรคทอง อยู่หลายวรรค มีอยู่บทหนึ่งที่ จอมยุทธฯ ชอบเป็นพิเศษ แต่ก็อ่านอยู่แค่บทเดียว เพราะยังค้นชุดเต็มๆ ไม่เจอ คือ อยากลบรอยเท้าเปื้อนพื้นเรือนหอ ลบภาพคู่เคียงคลอกันต่อหน้า ยิ่งอยากลบยิ่งกระจ่างไม่ร้างรา เห็นตำตาตาจึงจำไว้ตำใจ จาก ตำตาตำใจ พ.ศ.๒๕๐๘ มากระแทกใจตรงวรรคสุดท้ายที่ว่า " เห็นตำตาตาจึงจำไว้ตำใจ " นี่แหละขอรับ แต่ก็ยังมีงานของ ทวีสุข ทองถาวร อีกชุดหนึ่ง ที่อ่านเมื่อไหร่ก็ประทับใจเมื่อนั้น โดยเฉพาะ วรรคทองที่ว่า " ฉันหลับแล้วอยู่ใกล้ใกล้หัวใจเธอ " น่าจะประทับอยู่ในใจใครหลายคน กลอน วรรคนี้ ปรากฎอยู่ในงานชุด " เหมือนนกขมิ้น " มาอ่านกันเต็มๆ ดีกว่าขอรับ เหมือนนกขมิ้น       ๏ ความเป็นห่วงของใครก็ไม่รู้ มาซุกอยู่ใต้หมอนฉันนอนหนุน พรางสื่อพจน์รสถ้อยร้อยละมุน ซ้ำยังกรุ่นกลิ่นแก้มไว้แกมกัน นี่รอยแก้มแต้มไว้..ของใครหนอ แนบแก้มคลอเคลียครองข่มหมองขวัญ ฉันว้าเหว่แรมหวังมาทั้งวัน ขอฝากฝันพอแฝงสร้างแรงใจ เดือนข้างแรมค้างรุ่งรอพรุ่งนี้ เหมือนใจที่ทุกข์ท้อรอวันใหม่ คืนพรุ่งนี้นี่จะนอนแนบหมอนใคร เหลือบ้างไหมชายคาที่อาทร " โอ้อกเอ๋ยหัวอกนกขมิ้น เจ้าเสเพลพลัดถิ่นเที่ยวบินร่อน นี่ดึกแล้วเตลิดหลงกลางดงดอน จะเกาะคอนเคียงใครที่ไหนเอย " ฉันถูกปล่อยอยู่กลางความว่างเปล่า เหมือนอกเจ้านกขมิ้นชินจนเฉย พรุ่งนี้ขวัญคงคว้างอีกอย่างเคย ชีพสังเวยความทุกข์ที่คุกคาม กราบหมอนน้อยเพื่อนนอนค่อนคืนนี้ ขอพรศรีสรวมกมล " คนต้องห้าม " ยืมเยื่อใยใต้หมอนสะท้อนความ แทนถ้อยถามทักท้วงเธอห่วงใย สำหรับเธอที่ฉันเฝ้าฝันหา หากถามว่าคืนนี้นอนที่ไหน " จะตอบถ้อยที่ถามไปตามใจ ฉันหลับแล้วอยู่ใกล้ใกล้หัวใจเธอ " ๚ ทวีสุข ทองถาวร คืนนี้จอมยุทธฯ คงต้องขอพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาต่อเรื่อง วรรคทอง กันใหม่ขอรับ จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 10 มิ.ย. 46 23:08:57 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ขอลงชื่ออ่านด้วยคนนะคะ บทกวี วรรคทอง เพราะจริงๆ ขอบคุณมากๆค่ะ จากคุณ : mufc` - [ 10 มิ.ย. 46 23:30:30 ]

ความคิดเห็นที่ 35 พี่จอมยุทธฯ คะ ถ้าพูดถึง "เฮียคัมภีร์" แล้วล่ะก็  ศาลาไทยซูฮกให้เลยค่ะ เอามาให้อ่านกันอีกชุด  บทแรกเฮียเขียนปิดกระทู้  "เขียนถึงดาว" ของตัวเอง ..เขียนถึงดาว กล่าวถึงเดือน กับเพื่อนฝัน มาถึงวันปิดลง ตรงนี้หนา คัมภีร์เก่า กลอนกร่อย เลื่อนลอยลา ปาดน้ำตาให้เห็น..เป็นพิธี ฯ ส่วนสองบทนี้เฮียเขียนไว้ใน "ตกหลุมรัก" กระทู้ของศาลาไทยเอง   .กรุ่นประทิ่น กลิ่นปทุม ทุกนุ่มเนื้อ เคยแอบเอื้อ อวลอุ่น ละมุนหอม สัมผัสนิ่ม เนียนผม ได้ดมดอม ยังถนอม ปรารถนา ก่อนลากัน อัญเชิญกลอน วอนแก้ว ฉายแววกล้า มาเจิดจ้า แจ่มใน หัวใจฉัน เป็นมิ่งมิตร ดวงมณี แห่งชีวัน เป็นรักอัน ศักดิ์สิทธิ์ สนิทนาน ส่วนบทหลังสุดเนี่ย  ภาคภูมิใจนำเสนอของตัวเอง  เพราะเขียนตอบได้ถูกใจ ร้อยคมคำร่ำบทกลอนมาวอนกล่าว หมื่นพันดาวสุกสว่างกลางเวหา ฤๅจักเทียบเปรียบเก็จแก้วในแววตา บ่งบอกว่าเป็นดาวใจใครบางคน... จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 11 มิ.ย. 46 07:44:04 ]

ความคิดเห็นที่ 36 จำได้อีกบทหนึ่ง  มีนักวิจารณ์กล่าวว่า เป็นกลอนที่ค่อนข้างไร้สาระ เนื้อหาน้อยผิดหลักการเขียน แต่ผมว่าคนเขียนเก่งนะ ความประโยคสั้นๆ ประโยคเดียวเขียนเป็นกลอนได้ตั้งบท "วันเอ๋ยวันนี้ คือวันที่สำคัญกว่าวันไหน เป็นวันที่สำคัญเกินวันใด วันอะไรไม่สำคัญเท่าวันนี้" จำไม่ได้ว่าใครเขียน   แต่ติดปากนักกลอนทั้งหลายทีเดียว จอมยุทธจะว่าเป็นวรรคทองแดงหรือเปล่าหว่า???? จากคุณ : xxx(เฒ่า) - [ 11 มิ.ย. 46 13:43:29 A:203.148.202.61 X: ]

ความคิดเห็นที่ 37 ได้อ่านวรรคทองที่ไพเราะหลายบท       แถมได้ความรู้เพิ่มเติมด้วยค่ะ :)       จากคุณ : pencil-2B - [ 11 มิ.ย. 46 13:57:05 ]

ความคิดเห็นที่ 38 มาลงชื่ออ่านกลอนเพราะ ๆ แล้วนั่งฟังต่อ ครับผม                                                           จากคุณ : พิราบเงิน - [ 11 มิ.ย. 46 15:15:23 ]

ความคิดเห็นที่ 39 จอมยุทธฯ นำเสนอเกี่ยวกับวรรคทองของกลอนรัก ของนักกลอนผู้ชายมาหลายท่าน กลัวเพื่อนผู้หญิง ที่มาอ่านจะน้อยใจ ว่าทำไมไม่นำเรื่องราววรรคทองของนักกลอนผู้หญิงมานำเสนอบ้าง ดังนั้นตอนนี้มาอ่าน เรื่องราววรรคทองของนักกลอนผู้หญิงกันบ้างดีกว่า ถ้านับนักกลอนผู้หญิงยุคกลอนรักฟูเฟื่องที่ยืนอยู่แถวหน้าละก็ ต้องนับ สินี เต็มสงสัย ไว้ในวงวรรณ อีกท่านหนึ่ง ที่มีผลงานผ่านหน้าหนังสือพิมพ์ และหน้านิตยสารในสมัยนั้นโดยสม่ำเสมอ จอมยุทธฯ ขอยกตัวอย่างวรรคที่โดดเด่น จากงานของ สินี เต็มสงสัย มาให้เพื่อนๆอ่าน กันสักหน่อย แล้วกันขอรับ จะประสานตาต่อก็ต้องห้าม พบยิ้มหวามใจล้ำจำเมินหนี แอบมองเธอห่างห่างอยู่อย่างนี้ เพื่อสุขที่เศร้าเศร้าเท่านั้นเอง จาก "กำแพง" (สินี เต็มสงสัย) หรือ สุดทำให้เธอลืมเงา "คนเก่า" ได้ สุดสร้างนัยน์เธอฉายประกายฝัน ฉันไร้ความสามารถจนจะดลมัน ถ้ารักฉันไม่ลงก็จงชัง ! จาก "อย่า"  (สินี เต็มสงสัย) หรือ ตัวอยู่ใกล้ใจเลือนเหมือนอยู่ห่าง คนแรมร้างสิเขาเฝ้าใฝ่ฝัน ตาต่อตาสิ้นความหมายสายสัมพันธ์ คนไกลกั้นคนใกล้ให้ไกลเกิน จาก "คนไกล"  (สินี เต็มสงสัย) ความจริง จอมยุทธฯ อยากยกผลงานทุกชุด ของ สินี เต็มสงสัย ที่ยกตัวอย่าง มาให้เพื่อนๆ ได้อ่านกันทั้งหมด แต่เกรงกระทู้จะยาวไป จะเลือกมาแค่หนึ่งชุดก็เลือกยากจริง ไม่รู้ว่าจะนำ ชุดไหนมานำเสนอดี แต่ก็ต้องเลือกมาหนึ่งชุดละครับ ขอเลือกชุดนี้แล้วกัน "คนใกล้" คนใกล้ ๏ ยิ่งใกล้เธอเท่าใดยิ่งไหม้หมอง เพราะจำต้องหักอารมณ์ข่มแรงหวัง แม้รสรักขื่นเศร้าเท่ารสชัง ก็สุดรั้งฤดีไว้มิให้ภักดิ์ ยิ่งใกล้เธอเท่าใดใจแทบขาด ถ้าความบาดใจเป็นเช่นรอยสัก การพบกันแต่ละครั้งดังชนัก คงจำหลักแดพร้อยนับร้อยพัน หากฉันมีคุณค่ามากกว่านี้ ก็พร้อมที่ทำตามความใฝ่ฝัน และหากลืมข้อแตกต่างระหว่างกัน จิตหมายมั่นเพียงใดจะให้รู้ แต่รำลึกตัวดีมีค่าน้อย ฉันคนด้อยเกียรติมวลไม่ควรคู่ ม่านไมตรีก็จะเป็นประตู ที่ปิดอยู่ซ่อนสำนึกอันลึกซึ้ง ตาต่อตามิได้หมายถึงจิต กายอยู่ชิดเมื่อใจเอื้อมไม่ถึง ยิ้มตอบยิ้มใช่สลักรักรัดรึง คนใกล้จึงแสนไกลในชีวิต ๚ สินี เต็มสงสัย ดึกๆ จอมยุทธฯ จะเข้ามาพูดคุย ทักทายกับเพื่อนๆที่แวะมาเยี่ยมอีกครั้งขอรับ แก้ไขเมื่อ 11 มิ.ย. 46 15:28:56 จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 11 มิ.ย. 46 15:19:09 ]

ความคิดเห็นที่ 40 พี่ยุทธฯ คะ  คุ้นๆ วรรคทองอยู่วรรคหนึ่ง  เล่าถึง ตอนไปประชันกลอนสด หรือ อะไรทำนองนี้ แล้วสุดท้าย  ผู้แต่งชนะในการแข่งขันวันนั้น  แต่ ... "... ชนะกลอนแพ้ตาจึงปราชัย" เขียนไว้แบบนี้  รบกวนลองค้นให้สักนิดนะคะ  ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 11 มิ.ย. 46 18:09:28 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ลงชื่ออ่านเจ้าค่ะ จากคุณ : ไร้นาม - [ 11 มิ.ย. 46 21:22:56 A:131.111.8.97 X:128.232.13.60 ]

ความคิดเห็นที่ 42 จากคุณ : นิรนาม ณ ถนนฯ - [ 11 มิ.ย. 46 23:01:09 ]

ความคิดเห็นที่ 43 เอาใหม่     *                 *     *                          *         *                     *        *                   *     *               *                                  *                             *                                     *                                                                                                 จากคุณ : นิรนาม ณ ถนนฯ - [ 11 มิ.ย. 46 23:31:32 ]

ความคิดเห็นที่ 44 เมื่อคืนจอมยุทธฯ ว่าจะเข้ามาเสวนากับเพื่อนๆซักกะหน่อย ก่อนจะนำเสนอวรรคทอง ชุดต่อไป แต่ไปๆมาๆกลายเป็นว่าจอมยุทธฯติดธุระยามราตรีจนดึกดื่น กลับมาถึงบ้าน ก้อหลับสนิท แย่จริงๆ เลยจอมยุทธ แต่ไม่เป็นไรเช้านี้พอว่าง มาเสวนากับเพื่อนๆซักหน่อยดีกว่า คุณ บังอร-บังเอิญ/๒๙ คุณ ไกลถิ่น/๓๑ คุณ mufc`/๓๔ น้อง  pencil-2B/๓๗ พิราบเงิน/๓๘ ซือม่วยไร้นาม/๔๑ ขอคุยรวมๆ ไปเลยแล้วกันขอรับ ขอบคุณมากมายที่แวะมาเยี่ยม และดีใจที่ทุกท่านชอบ กลอนในแนวนี้ขอรับ พี่ xxx(เฒ่า)/๓๖ สำหรับเรื่องกลอนบทนี้ "วันเอ๋ยวันนี้ เป็นวันที่สำคัญกว่าวันไหน ถึงพรุ่งนี้มะรืนนี้ดีอย่างไร ก็ยังไม่สำคัญเท่าวันนี้" กลอนบทนี้เป็นกลอนที่แต่งขึ้นมาเพื่อเป็นตัวอย่างกลอนที่ได้รูปแบบและจังหวะกลอน แต่ความไม่มีนะขอรับ เล่ากันว่ากลอนบทนี้แต่งมาเพื่อล้อเลียนนักกลอนในสมัยนั้น ที่ ถือเคร่งเฉพาะรูปแบบกลอนว่าสำคัญกว่าเนื้อหา ส่วนใครแต่งคนแรกไม่มีบันทึกไว้ขอรับ ส่วนจะเป็นวรรคทองหรือไม่? จอมยุทธฯคิดว่า กลอนที่จะเป็นวรรคทองได้ต้องกินใจ และได้อารมณ์กับสิ่งที่สื่อออกมา แต่ถ้าเป็นวรรคทองแดงก็ไม่แน่ ฮ่า ฮ่า พูดถึงกลอนบทนี้ จอมยุทธฯ นึกถึงกลอนอีกบท ประมาณว่า วันนี้ดีใจได้แต่งงาน หลังจากผ่านผู้ชายมาหลายหน ดีใจที่มีผัวเป็นตัวตน แต่เป็นคนที่เท่าไหร่ไม่ได้จำ นี่แหละครับที่จอมยุทธฯ คิดว่าเป็นวรรคทองของแท้ ฮ่า ฮ่า ยัยหนู/๓๕,๔๐ มาคุยกันตรงจุดนี้แล้วกัน ทีถามมาว่า "พี่ยุทธฯ คะ  คุ้นๆ วรรคทองอยู่วรรคหนึ่ง  เล่าถึง ตอนไปประชันกลอนสด หรือ อะไรทำนองนี้ แล้วสุดท้าย  ผู้แต่งชนะในการแข่งขันวันนั้น  แต่ ... "... ชนะกลอนแพ้ตาจึงปราชัย" กลอนวรรคนี้เขาว่ากันว่า(อีกแล้ว) เป็นวรรคหนึ่งที่เก๋มาก เป็นผลงานของ นิภา บางยี่ขัน สมัยรุ่งเรืองที่ธรรมศาสตร์ เป็นการชุมนุมนักกลอนบนเรือ แล้วมีการประชันกลอนสดกัน แบ่งฝ่ายเป็นผู้ชาย กับ ผู้หญิง อะไรทำนองนี้แหละ สำหรับกลอนบทนี้ จอมยุทธฯ ก็มีเพียง บทเดียว ว่าไว้อย่างนี้ครับ ภาพคืนวันจันทร์พริ้มน้ำปริ่มเขื่อน ลงลอยเลื่อนเรือรักนักภาษา นั่งเท้าแขนบรรสานขานสักวา ชนะกลอนแพ้ตาจึงปราชัย จะด้วยเหตุนี้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ตอนหลัง นิภา บางยี่ขัน จึงเปลี่ยนนามสกุลเป็น ทองถาวร ! สำหรับงานของ นิภา บางยี่ขัน รออีกนิดได้อ่านแน่ขอรับ นิ-รา-นาม/๔๒,๔๓ จิบเบียร์ใต้แสงจันทร์ ถ้าไม่ได้ถกกันร่วมสหาย จะอิ่มเอมได้อย่างไรฤๅ ? มามะ ยกจอกเย้ยจันทร์เย้ย..........จอกนี้น้ำจัณฑ์ จันทร์เวย   ตอนหน้ามาอ่านงานของ สุรพล สุมนนัฏ กันขอรับ   จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 12 มิ.ย. 46 09:44:54 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เฮ้!  จอมยุทธฯ กลอนแต่งงาน  นั่นนะวรรคทองจริงๆ แต่มันมี ๒ บทนะ เป็นเรื่องของนักกลอนเขาแต่งงานกัน ปราศรัยบนเวที  เริ่มจากบทฝ่ายชายก่อน แล้วจึงจบด้วยบทที่จอมยุทธฯยกมา เอามาลงให้ดูกันทั้ง ๒ บท จะได้อารมย์กว่านะ อิอิ จากคุณ : xxx(เฒ่า) - [ 12 มิ.ย. 46 09:56:18 A:203.148.202.61 X: ]

ความคิดเห็นที่ 46 สวัสดีครับคุณจอมยุทธเมรัย มาลงบันทึกประจำวันไว้เป็นหลักฐาน จำเลยขอสารภาพว่า ชื่นชอบอย่างมาก คนเก่าๆเขาช่างประณีตเสียจริงๆ เตะเข้า ปลายคางทุกสำนวนเลยครับ ขอให้แอลกอฮอล์จงเจริญ! จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 12 มิ.ย. 46 10:20:16 A:203.113.81.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 47 มาอ่านวรรคทอง...ของเหล่าจอมยุทธ....ต้องยอมรับล่ะครับว่า....เฉียบขาด....บาดอกบาดใจ....จนอยากเขียนกลอนรักหวานๆมั่ง จากคุณ : สดายุ - [ 12 มิ.ย. 46 12:09:14 A:213.68.98.21 X:unknown, unknown ]

ความคิดเห็นที่ 48 " ความรัก ความผิดหวังและความชอกช้ำเท่านั้น ที่สามารถบันดาลอารมณ์กวีให้ เกิดขึ้นได้ในจินตนาการของคนแพ้อย่างฉัน " ข้อความข้างบนหรือจะเรียกว่าคำคมดี คือบันทึกของ สุรพล สุมนนัฏ จากหนังสือกลอน เล่มหนึ่ง ซึ่งพ้องกับกลอนบทหนึ่งของเขา ทีว่า ฉันสูญเสียเธอผู้ชื่นชูจิต ทางชีวิตหม่นไหม้ไร้แก่นสาร แต่...ฉันได้สิ่งหนึ่งซึ้งดวงมาน สิ่งนั้นคือผลงานจาก "กานท์กลอน" สุรพล สุมนนัฏ  (จากงานชุด "ขอบคุณ") สุรพล สุมนนัฏ ก็คือนักกลอนร่วมสมัยกลอนรักเฟื่องฟูอีกท่านหนึ่ง รุ่นเดียวกับ สวัสดิ์ ธงศรีเจริญ  มีวรรคทองที่เด่นๆ อาทิ จะครวญคร่ำทำไมหัวใจเอ๋ย เจ้าก็เคยแพ้พ่ายแล้วหลายหน เมื่อจักแพ้อีกครั้งอย่ากังวล ชีพยังทนอยู่ได้ใจ...อย่ายอม สุรพล สุมนนัฏ (จากงานชุด "อย่ายอม") หรือ เอาพิกุลกรุ่นซึ้งประหนึ่งเศร้า ร้อยรวมเข้ากับจำปีสีขาวหม่น เพื่อความหอมย้อมมานเธอทานทน จะได้คิดถึงคนที่พ้นใจ สุรพล สุมนนัฏ (จากงานชุด "มาลัย...ลา") จอมยุทธฯ ขอเลือกสำนวนกลอนรักแบบเศร้าๆ ของ สุรพล สุมนนัฏ มาให้อ่านแบบเต็มๆ กันสักชุดดีกว่าขอรับ แด่อดีต ๏ " เดือนค้างฟ้าลาลับดับดวงแล้ว เสียงไก่แก้วขันขานกังวานใส นิทราเถิดจอมขวัญจักหวั่นไย พี่อยู่ใกล้แนบกมล...แล้วคนดี หยุดสะอื้นกลืนกล้ำความช้ำเถิด อย่าเตลิดขวัญล่องให้หมองศรี กลางลมหนาวเจ้าพระยาค่อนราตรี "ประเพณี" เกินพรากเราจากกัน ไม่มีแม้ฐานะ , ตระกูล , ชาติ สุดอำนาจเงินตรามาขีดคั่น มีแต่ความรักแท้แน่นิรันดร์ ตราบตะวันจะยัง...มิรังรอง นิทราเถิดขวัญหทัยในอ้อมรัก ขอจงหักใจห้ามความหม่นหมอง หลับในอ้อมกอดพี่ที่ตระกอง ก่อนเราต้องจากกัน...จวบวันตาย "เจ้าพระยา" หลับแล้วแก้วใจเอ๋ย ดาวก็เลยลาล่วงดับดวงหาย หนาวลมหนาวโชยผ่านสะท้านกาย หลับเนตรพรายให้สนิทสู่นิทรา อ้อมกอดพี่จักให้ไออบอุ่น ก่อนอรุณรุ่งแรงแสงอุษา คืนแห่งการจากกันขวัญชีวา ขอพี่จารึกไว้ในกมล " เดือนค้างฟ้าลาลับ...ดับดวงแล้ว ลมหนาวแผ่วเยียบเย็นทุกเส้นขน ภวังค์ตื่นคืนสำนึกรู้สึกตน หัวใจท้นชอกช้ำเกินคร่ำครวญ นับตั้งแต่วันนั้น...ถึงวันนี้ วัน , เดือน , ปีผ่านไปนับไม่ถ้วน เจ้าพระยาเปลี่ยนกระแสหลากแปรปรวน ลมหนาวหวน...แล้วห่างร้างนิวรณ์ แต่...ดวงใจดวงนี้มีเพียงหนึ่ง รักสิตรึงตราอยู่ยากรู้ถอน ต่อให้สิ้นกัปกัสป์พุทธันดร ก็สุดรอนรักล่วงพ้นห้วงจินต์ เธอจะอยู่แห่งไหน...ในผืนหล้า รู้เถิดว่าพี่ครวญหวนถวิล ไม่สิ้นแรงร่างล้มลงถมดิน พี่ไม่สิ้นคำนึง...คิดถึงเธอ สุรพล  สุมนนัฏ แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 46 12:46:25 จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 12 มิ.ย. 46 12:40:32 ]

ความคิดเห็นที่ 49 สำหรับบทของคุณ นิภา บางยี่ขัน ที่จบว่า ชนะกลอน...แพ้ตา...จึงปราชัย นั้น ผมเคยอ่านพบในหนังสือ นิราศกรุงเก่า ซึ่งเป็นการนำนักกลอนมือทองในยุคนั้น (ราวๆ ปี 250X) จำนวน 48 ท่าน มาล่องเรือไปอยุธยา แล้วก็ให้แต่ละคนแต่งนิราศกันคนละช่วงๆ มาต่อกันไป กลอนเพราะทั้งเล่มแหละครับ ทีนี้ก็มีบทที่ว่านี้อยู่ด้วย (คุณนิภาก็เป็นหนึ่งในผู้ไปล่องเรือคราวนั้น) ผมเข้าใจว่าคงไม่ใช่ดั้งเดิมที่คุณนิภาแต่งไว้ แต่เป็นวรรคทองที่คุณนิภาเอามาใส่ในนิราศนี้ไว้ด้วย ก็ขอต่อให้ 1 บท (ตามฉบับนิราศนี้นะครับ) เพราะว่าก็เพราะพริ้งจับใจดีแท้ ภาพคืนวันพระจันทร์พริ้มน้ำปริ่มเขื่อน ลงลอยเลื่อนเรือนักรักภาษา นั่งเท้าแขนบรรสานขานสักวา ชนะกลอน...แพ้ตา...จึงปราชัย เพลงปลาทองเพลงสุดท้ายชวนไห้หา สักวา...ลาจาก...อยากร้องไห้ ร้องเพราะว่านาทีต่อนี้ไป ในหัวใจมีเขาเป็นเจ้าครอง แถมอีกนิดครับ วรรคที่ 2 ผมเชื่อว่าเราส่วนใหญ่จะจำกันว่า "ลงลอยเลื่อนเรือรักนักภาษา" แต่ในฉบับนิราศกรุงเก่าที่ผมมีนี้ ใช้ว่า "ลงลอยเลื่อนเรือนักรักภาษา" ซึ่งผมก็ว่ามีเหตุผล คือเขาพูดถึงผู้ที่รักภาษาทั้งหลายลงเรือมาเล่นสักวากัน ท่านใดทราบฉบับดั้งเดิมรบกวนช่วยยืนยันก็ดีครับ (ฉบับที่ผมมีเป็นฉบับพิมพ์ครั้งที่ 3 ราวๆ ปี 2528 แถวๆ นั้นครับ) จากคุณ : นักอ่านชั้นอะ - [ 12 มิ.ย. 46 13:57:23 A:203.63.77.4 X:150.245.115.206 ]

ความคิดเห็นที่ 50 จอมยุทธฯให้เกียรติส่งเทียบไป ผู้ต่ำต้อยไร้ชื่อเสียงเรียงนามย่อมมิกล้าดูดาย จึงต้องลงจากเขามาร่วมชมความครึกครื้นในที่นี้ด้วย ผู้ต่ำต้อยแม้พอมีลูกไม้ก้นหีบอยู่ท่าสองท่า แต่ความรอบรู้จำกัด  มิอาจลงความเห็นได้ว่าอย่างไรจึงพอจะนับเป็นวรรคทอง ยิ่งมิกล้าวิจารณ์อันใด ซือแป๋เฒ่าเคยอบรมสั่งสอนไว้ ว่าวิทยายุทธนั้นมุ่งพิชิตศัตรู กระบวนท่าแม้พิสดารเพียงใดหากไม่สามารถพิชิตศัตรูได้ก็เพียงเหมาะแก่การแสดงปาหี่เท่านั้น โดยมิอาจนับเป็นวิทยายุทธได้ ผู้ต่ำต้อยจึงมีแต่กระบวนท่าอำมหิตที่ไม่อาจให้ความตื่นตาตื่นใจแก่สหายชาวยุทธภพ ความครึกครื้นในวันนี้จึงขอเป็นผู้ชมทางวงนอกแล้ว จากคุณ : ปักเล้ง - [ 12 มิ.ย. 46 14:05:55 A:202.28.27.2 X:202.28.26.52 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ชนชั้นยุทธจักรเช่นข้าพเจ้า ย่อมมิยอมพลาดเวทีลุยไถเยี่ยงนี้แน่ ขอรับ บัดนั้น (เชิด) จึงเป็น “ไทยมุง” โดยพลัน ขอรับ แหะ แหะ ปล. ขออนุญาต ก๊ากกกกก ข้อความข้างล่างนี้ นะขอรับ แหะ แหะ เมื่อคืนจอมยุทธฯ ว่าจะเข้ามาเสวนากับเพื่อนๆซักกะหน่อย ก่อนจะนำเสนอวรรคทอง ชุดต่อไป แต่ไปๆมาๆกลายเป็นว่าจอมยุทธฯติดธุระยามราตรีจนดึกดื่น กลับมาถึงบ้าน ก้อหลับสนิท แย่จริงๆ เลยจอมยุทธ ติดธุระยามราตรีจนดึกดื่น แหะ แหะ ขอรับ จากคุณ : นายทิวา - [ 12 มิ.ย. 46 16:27:46 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ยกจอกคารวะจอมยุทธ สามคราเร่งรุดส่งให้ ดื่มแล้วร่ายกระบี่เร็วไว กระทู้โดนใจแห่งปี จากคุณ : โมโน - [ 12 มิ.ย. 46 19:38:59 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ปู่จ๋าปู่ .. มาลงทะเบียนแล้ว .. เพิ่งกลับมา ค่ะ จากคุณ : จังงัง - [ 12 มิ.ย. 46 21:14:02 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ยุคสมัยที่กลอนรักกำลังฟูเฟื่องในวงกวี กลวิธีหนึ่งที่นิยมนำมาใช้คือจบวรรคสุดท้ายด้วย การหักมุม เอนก แจ่มขำ ก็เป็นหนึ่งในกวีที่เติบโตมากับกลอนรักหวานดังที่ว่า วรรคที่นับได้ว่าเป็นวรรคทองวรรคหนึ่ง ของ เอนก แจ่มขำ คือ " ดั่งเนื้อสัมผัสเนื้อมัดเยื่อใย .......แต่นี่ใจสัมผัสใจมัดไมตรี " ซึ่งวรรคทองวรรคนี้อยู่ในงานชุด " วันหนึ่งที่ลำน้ำน่าน " มาอ่านงานชุดนี้กันแบบเต็มๆเลยดีกว่าขอรับ วันหนึ่งที่ลำน้ำน่าน ๏ สัมผัสความชุ่มฉ่ำลำน้ำน่าน ดอกรักบานในดวงตาเมื่อมาเห็น ลมหนาวคลอเคลียร่างอย่างเลือดเย็น เสมือนเป็นบรรณาการคนบ้านไกล หนาวแสนหนาวก็อบอุ่นละมุนละม่อม ราวซบอ้อมอกเอื้อเมื่อชิดใกล้ ดั่งเนื้อสัมผัสเนื้อมัดเยื่อใย แต่นี่ใจสัมผัสใจมัดไมตรี คล้ายความฝันวันนี้ที่ใกล้ชิด เป็นชีวิตเป็นความรักสูงศักดิ์ศรี หวามอารมณ์หลอนอาลัยในรตี จอดใจที่น้ำน่านหวานคำนึง วันต่อวันฝันยังหวานถึงปานนี้ วินาทีประทับใจได้มาถึง แค่ยิ้มรับใจก็รื่นตื่นตะลึง ซึ้งกว่าซึ้งครั้งนี้มีครั้งเดียว แม่น้ำน่านหวานอารมณ์สมความหวัง เป็นพลังรั้งทรวงรักหน่วงเหนี่ยว วันหนึ่งและคืนหนึ่งซึ้งจริงเจียว จึงแปลบเสียวใจมากเมื่อจากมา เพียงหนึ่งคืนหนึ่งวันที่ผันผ่าน อาจไม่นานแต่ทำให้ใจผวา วันที่กลับบ้านเราเจ้าพระยา ยังฝันว่าหลับที่น่านบ้านของเธอ ๚ เอนก แจ่มขำ พรุ่งนี้เช้าจะแวะเข้ามาคุยกับเพื่อนๆอีกครั้งหนึ่ง พร้อมงานวรรคทองชุดต่อไปขอรับ แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 46 08:58:17 จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 12 มิ.ย. 46 21:29:51 ]

ความคิดเห็นที่ 55 กลัวมิตรสหายแควนๆกลอนรักทั้งหลายจะไม่เต็มอิ่มกับบทกลอนที่นำเสนอ เป็นไงเป็นกัน เมื่อจอมยุทธฯ ถลำมาถึงขนาดนี้ ก้อมาต่อกันอีกซักตอนแล้วกัน สำหรับคืนนี้ นักกลอนท่านต่อมาที่จอมยุทธฯ จะนำผลงานมาผ่านสายตาของเพื่อนๆ ก็เป็นนักกลอนท่าน หนึ่งในยุคสมัยกลอนรักเฟืองฟูอีกเช่นกัน ลองอ่านกลอนตอนจบของงานชุด ดอกหญ้า นี่ดูซิขอรับ สู้จากมาอยู่ไกลถึงในสวน เพื่อมาครวญมาหมองแอบร้องไห้ เพื่อดิ้นรนดำรงกายพอหายใจ เพื่อมาตายไกลไกลคนใจดำ ดอกหญ้าต้นข้างกายปลายหักพับ ซบยอดกับโคนต้นคอยคนย่ำ เพราะอ่อนแอจึงเข็ญเป็นประจำ เจ้าอย่าซ้ำเลยเพื่อน...เราเหมือนกัน เกษมสุข บุณยมาลิก ,๒๕๑๒ อ่านแล้วจอมยุทธฯ ยังเศร้าไปกับสำนวนของวรรคทองตรงนี้เลย อะไรจะโดนขนาดนี้ เจ้าของผลงานชุดนี้คือ เกษมสุข บุณยมาลิก มาอ่านผลงานเต็มๆของกลอนรักเศร้าๆ ของ กวีท่านนี้เต็มๆสักชุด จอมยุทธฯ ขอเลือกชุดนี้แล้วกัน "ฟ้อง" ฟ้อง ๏ อยากเขียนกลอนได้ฉ่ำเหมือนน้ำผึ้ง อ่านแล้วซึ้งซาบสุขทุกอักษร ให้รื่นรวยรินรสทุกบทกลอน จนสะท้อนสะท้านจิตมิตรทุกคน   เพื่อผู้อ่านอ่อนไหวหัวใจหวิว ราวช่อหลิวลู่โอนคราวโดนฝน แต่ครั้นลองรื้ออดีตออกคิดค้น มีสักหนไหมอารมณ์เคยสมจินต์ ที่เขียนแต่กลอนอวดความปวดร้าว ใช่อยากสาวใส้ตนให้คนหมิ่น เคยเห็นแต่ความช้ำน้ำตาริน ความพังภินท์ความเศร้าและร้าวราน ท้องฟ้าคลุ้มเมฆคลึ้มดูทึมอับ ช่วยตอบรับว่าไม่มีชีวิตหวาน การหวังคอยน้ำใจใครมาจาน ต้องคอยนานถึงหมดความอดทน กลอนบทแรกแม้จารเสียหวานฉ่ำ ไม่กี่คำมักสะท้อนเป็นกลอนหม่น ภาษากลอนย้อนมาฟ้องห้องกมล โดยเผลอตนกรองกานท์ประจานใจ ถ้าฉันขาดใจตายในวันนี้ ถึงไม่มีคนหมองช่วยร้องให้ ยังพอมีกลอนย้ำความอาลัย ช่วยหม่นไหม้อาวรณ์ตอนสิ้นลม ๚ เกษมสุข บุณยมาลิก พรุ่งนี้มาต่อนะขอรับ แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 46 09:26:41 แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 46 22:24:09 จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 12 มิ.ย. 46 22:18:21 ]

ความคิดเห็นที่ 56 โดนใจดื่มซึ้งจินตนาการ อักษรวิเศษนานยังระริก ไล่เรียงหัวใจกระดุกกระดิก จิบเบียร์เคี้ยวพริกลืมระทม ฮิฮิ ขอบคุณทั่นจอมยุทธ ที่ยอมเหนื่อยล้า หามาให้ดื่ม... เอ้ย อ่าน สำราญยิ่ง สำราญยิ่ง นับถือครับผม จากคุณ : วิญญาณอสัญญา - [ 12 มิ.ย. 46 23:01:34 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ย้อนอ่านความคิดเห็นที่ ๔๔ ของพี่จอมยุทธฯ บทนี้ "วันนี้ดีใจได้แต่งงาน หลังจากผ่านผู้ชายมาหลายหน ดีใจที่มีผัวเป็นตัวตน แต่เป็นคนที่เท่าไหร่ไม่ได้จำ" ผู้แต่งคือ "ปิยพันธ์  จำปาสุต" ค่ะพี่ยุทธ  ชื่อกลอนว่า "เจ้าสาว" เลยทำให้คิดถึงกลอนอีกบท ชื่อกลอน "เจ้าบ่าว" ของ "มฤคมาศ  กรุงเก่า"  ความว่า "ขอขอบคุณผู้มีเกียรติทุกท่านครับ ผมน้อมรับคำอบบ่มนิสัย งานแต่งงานบกพร่องก็ขออภัย แก้ตัวใหม่แต่งเมียน้อยโปรดคอยชม" จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 13 มิ.ย. 46 08:09:15 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ไม่พูดอะไรมาก มาขออ่าน และขอ save ค่ะ สุดยอดดดดด จากคุณ : รักภาษา - [ 13 มิ.ย. 46 09:52:47 A:202.129.2.8 X: ]

ความคิดเห็นที่ 59 ภิญโญ ศรีจำลอง ถ้าพูดดึงชื่อนี้ เพื่อนหลายท่านคงรู้จักดี เพราะยุคหนึ่งท่านได้ชื่อว่าเป็นนักพูด กลอนสดอับดับหนึ่งของเมืองไทย แม้ผลงานแนวกลอนหวานของท่านจะมีออกมาน้อย แต่ก็มีอ่านเด่นๆอยู่หลายชุด ที่จอมยุทธฯ ประทับใจ เลยขอมานำเสนอตรงนี้ด้วย มาดูวรรคเด่นๆ ที่คัดมาพอเป็นน้ำย่อยก่อนแล้วกัน   รักปรากฏสดใสแต่ในฝัน ความจริงนั้นคลาดเคลื่อนไม่เหมือนหมาย อารมณ์หลงส่งรักมาปรากฏกาย รักทั้งหลายจึงหมองมองไม่งาม เพื่อความรัก ,๒๔๙๘ หรือ พี่ก็รักนวลเจ้าเท่าชีวิต แม้ชมชิดหญิงอื่นไม่ชื่นได้ อย่าโกรธว่าพี่ชายหลายฤทัย เพราะอย่างไรน้องก็รู้ว่า...ผู้ชาย ผู้ชาย ,๒๔๙๕ หรือ วิญญาณยังฝังปักความรักมั่น ชั่วนิรันดร์มุ่งหมายไม่หน่ายหนี ตัวตายไปก็ยังไม่หมดไมตรี วิญญาณพี่จักอยู่เป็นคู่เธอ จากดวงใจ ,๒๔๙๘ มาอ่านแบบเต็มๆ กับแนวกลอนหวานของกวีท่านนี้ อีกสักชุด จอมยุทธฯ ขอเลือกงานชุดนี้ มาให้เพื่อนๆอ่านแล้วกันขอรับ ซอสามสาย เสียงแหบโหยโรยแรงแจกแจงโศก อนาถโชคชอกช้ำกระหน่ำหนัก รักแรกรื่นคืนสลดเมื่อหมดรัก สิ้นแหล่งหลักพักพิงทุกสิ่งไป เสียงกำสรวลครวญสู่มิรู้สิ้น นกขมิ้นบินร่อนจะนอนไหน เคยเรื่อยร้องท่องเที่ยวกลับเปลี่ยวใจ ห่างพุ่มไม้ใบบังหวังอุ่นอิง ต่อมาศัพท์กลับชื่นระรื่นโสต ชวนปราโมทย์แม้นทรวงมนต์สรวงสิง โฉมแม่เฉิดเลิศซึ้งตรึงจิตจริง เป็นยอดหญิงเยือนหล้าหลบฟ้าจร ยังเยาว์วัยประไพพักตร์น่ารักหลง พระเพื่อนองค์เอกสง่ากว่าอัปสร พระแพงนุชสุดประเสริฐเลิศองค์อร นาฏอมรเมียงมาแล้วลาเลย แล้วเปลี่ยนเสียงเพียงมนต์มาดลกล่อม เหมือนหว่านล้อมให้พร้องว่า "...น้องเอ๋ย หนาวน้ำค้างพร่างพรำลมรำเพย บุปผาเผยกลีบกลิ่นรินรินรวย ดาเรศพร้อยย้อยระยับประดับฟ้า เสี้ยวจันทราฟ้าแขวนไว้แสนสวย แม้นบุญญามาเกื้ออาจเอื้ออวย นุชอยู่ด้วยสุขสรรพฤๅกลับกลาย" เสียงซึ้งพาอารมณ์เปลี่ยนตรมสุข ล้วนเร่งรุกเร้าตามซอสามสาย เมื่อเสียงกลับลับเลื่อนคลาดเคลื่อนคลาย ยังไม่วายหวังพ้องเจ้าของซอ ภิญโญ  ศรีจำลอง ๒๕๐๖ เดี๋ยวจะมาทักทายกับเพื่อนๆ ที่แวะมาเยี่ยม และเสวนาด้วยในบางประด็นที่น่าสนใจขอรับ จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 13 มิ.ย. 46 11:22:36 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ย้อนไปใหม่ที่ความคิดเห็น ๓๓  นักกลอนอีกท่านที่เขียนวรรคทองไว้มากต่อมาก คือ "ทวีสุข ทองถาวร" ศาลาไทยเลยเอาบทนี้มาเพิ่มให้พี่ยุทธ  ถ้าแหลงใต้ก็เหมือนพี่ยุทธว่า "ได้แรงนิ"  ชื่อบท "ตาขี้เล่น" เมื่อเธอทอดสะพานตาท้าให้ข้าม หากเขาห้ามหัวใจไว้ก็บ้า ทุกครั้งตาแต่งจริตติดมารยา นั่นแหละเธอให้ท่าและท้าทาย เขาจงใจจับตาหาโอกาส และฉลาดพอที่ตีความหมาย เธอและเขามิใช่เนื้อกับเสือร้าย แต่ใจง่ายจะเป็นเหยื่อของเสือโทรม เริ่มหนึ่งแล้วจะเป็นสองลองสัมผัส ไฟกำหนัดในมนุษย์จักจุดโหม ท้าทายนักหนักเข้าก็เล้าโลม คงครึกโครมข่าวร้ายอีกไม่นาน ข่าวลับลับจะถูกไขในที่แจ้ง ออกจากแหล่งข่าวเขาผู้เล่าขาน สร้างความภาคภูมิใจได้ประจาน อวดความเป็นชายชาญประหารเธอ รักเป็นน้ำเป็นไฟได้ทุกเมื่อ เป็นชื่นชมเป็นเบื่อได้เสมอ เป็นปล่อยปละละลืมปลื้มปรนเปรอ ทำคนโง่บ้าเซ่อหากเผลอใจ จึงเมื่อทอดสะพานตาท้าทายนั้น ความรักมันเกิดง่ายคล้ายเป็นใคร่ ตาขี้เล่นวานเว้นวรรคขยักไว้ อย่าด่วนใช้สะพานตาฆ่าตัวตาย แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 46 12:08:10 จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 13 มิ.ย. 46 12:49:24 ]

ความคิดเห็นที่ 61 ช่วงนี้มาทักทายเพื่อนๆกันต่อ พี่ xxx(เฒ่า)/๔๕ สำหรับกลอนแต่งงานที่ว่า ศาลาไทยเอามาให้อ่านแล้วนะขอรับ ที่ความเห็น ๕๗ คุณราม ลิขิต/๔๖ เป็น เมรัยชน ก็ต้องชนเมรัย กันหน่อยขอรับ คุณสดายุ/๔๗ จะรออ่านกลอนแนวรักหวานๆนะขอรับ คุณนักอ่านชั้นอะ/๔๙ ขอบคุณมากมายจริงๆครับ ที่นำข้อมูลที่นำมาแลกเปลี่ยน จอมยุทธฯ เอง ก็ชักมีความเห็นคล้อย ตามแล้วว่าวรรคนั้นน่าจะเป็น "ลงลอยเลื่อนเรือนักรักภาษา" เพราะดูจะได้ความที่ดีกว่าจริงๆ หรือเพื่อนๆ ท่านอื่นมีความเห็นอย่างไรบ้างขอรับ ? เล่าซือปักเล้ง/๕๐ " ซือแป๋เฒ่าเคยอบรมสั่งสอนไว้ว่าวิทยายุทธนั้นมุ่งพิชิตศัตรู กระบวนท่าแม้พิสดารเพียงใด หากไม่สามารถพิชิตศัตรูได้ก็เพียงเหมาะแก่การแสดงปาหี่เท่านั้นโดยมิอาจนับเป็นวิทยายุทธได้" ผู้น้อยขอขอบคุณที่เล่าซือแวะมา และทิ้งข้อความอันมีค่าไว้ ขอบคุณหลายๆครับ สหายทิวา/๕๑ ไยสหายจักทิ้งสหายให้เดียวดายหนอ เพิ่งตระหนัก.... ด่านความรักใครว่าจักผ่านง่าย ร่ำเมรัยพันจอกไม่เมามาย สหายไยเดียวดายงมงายรัก ฮ่า ฮ่า มั่วซะสิ้นดี โมโน/๕๒ ยังงี้ต้องคารวะคืนขอรับ ลูกลิง/๕๓ มาแล้วก้อจับความสำคัญ ให้ได้เด้อ.... ตาดุกเผา/๕๖ ขอบคุณหลายๆเด้อ ที่ติดตาม ยัยหนู/๕๗ ,๖๐ มีข้อมูลมาช่วยเสริมอย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย อย่าวางสนุ้กบ่อยก้อแล้วกัน ฮึ่ม! คุณรักภาษา/๕๘ ดีใจที่เห็นคุณชอบขอรับ ตอนต่อไปพบกับนักกลอนสำนวนคมคายอีกท่าน ศิริพงษ์ จันทน์หอม เจ้าของวรรคคม "ยอมให้คมเนตรบาดจนขาดใจ" จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 13 มิ.ย. 46 20:22:15 ]

ความคิดเห็นที่ 62 นักกลอนเด่นอีกคนในยุคนั้น ต้องนับ ศิริพงษ์ จันทน์หอม เป็นหนึ่งในวรรณพิภพอีกคนหนึ่ง ผลงานกลอนแนวรักหวาน อันสะท้อนอารมณ์โรแมนติกก็คมคายยิ่งนัก เพื่อให้เห็นภาพชัดๆ มาดูสำนวนบางส่วนของเขาในวัยหนุ่มว่าเป็นเยี่ยงไรกันดีกว่า ปรารถนามีเพียงหวังเคียงนุช อารมณ์ฉุดฝันเพลินเกินสนอง ความนึกคิดผิดผันขาดคัลลอง งานร้อยกรองเหมือนแกล้งแทงใจตรม อยากให้เธอนั่งลงอยู่ตรงหน้า ในอาณาจักรฝันที่บรรสม ดลดาลจิตคิดกลอนป้อนอารมณ์ ยอมให้คมเนตรบาดจนขาดใจ จากงานชุด "นิยายรักในดวงตา" หรือ ลมอย่าหยิกเนื้อเจ็บเพราะเหน็บหนาว ทัณฑ์รักท่าวทบชีวินสุดดิ้นหนี พิพากษาประหารผลาญชีวี ลมปรานีเถิดหนาวานอย่ากวน ลมจงหยุดนิ่งแน่วอย่าแผ่วเพ้อ ยินเสียงเธอเพรียกไหม?คงให้หวน ลมช่วยซับน้ำเนตรนางสองปรางนวล ข้าจะด่วนไปแนบจินต์เมื่อสิ้นใจ จากงานชุด "เพลงห่วง" ยกตัวอย่างมาให้อ่านแค่นี้คงจะพอนะขอรับ มาอ่านงานเต็มๆกันซักชุด จอมยุทธฯขอเลือก งานชุด "รอยนอน" ของ ศิริพงษ์ จันทน์หอม มาให้อ่านแล้วกัน รอยนอน ๏ เอนร่างนิ่มอ่อนละมุนหนุนอกนี้ ซบตรงที่หัวใจซึ่งไหวหวั่น ฟังเสียงเพลงจากกมลของคนธรรพ์ ปิดเนตรฝันแนบนิทร์สนิทใน สัมผัสเกศคนดีที่ดำขลับ แนบประทับผมนิ่มปิ้มเส้นไหม เฝ้าพิศหน้านวลผ่องงามยองใย จูบปากอิ่มพริ้มละไมแกล้งให้นอน ดาวก็เคลื่อนเดือนคล้อยลอยลับฟ้า เมื่อหนาวตาเคยจูบตาวานอย่าอ้อน เมื่อแก้มแก้วผ่องขาวผะผ่าวร้อน เคยจูบถอนร้อนร้าวทุกคราวครวญ โอ้ว่าแววตาเศร้าของเจ้าเอ๋ย แต่ก่อนเคยสบชิดไยคิดด่วน โอ้ว่าหยาดน้ำตานองหน้านวล จะไปชวนใครเช็ดเกล็ดน้ำตา เสียดายจุมพิตหวามในความหลับ จะนานนับเดือนปีที่ห่วงหา เห็นแต่รอยเธอนอนอ่อนระอา กี่เวลาจะย้อนที่นอนเดิม ๚ ศิริพงษ์ จันทน์หอม แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 46 21:28:48 จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 13 มิ.ย. 46 21:26:26 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ฝากของแถมอีกนิดแล้วกัน แหะ แหะ จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 13 มิ.ย. 46 21:30:58 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ติดไว้ก่อนนะศิษย์พี่ ยังไม่ได้อ่านเลยค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 13 มิ.ย. 46 22:19:08 ]

ความคิดเห็นที่ 65 พี่ยุทธคะ  ก็ศาลาไทยเป็นเด็กดีว่านอนสอนง่าย  กะลูกบ้ายอเนี่ย  ไม่มีใครเกินหรอก   งั้นย้อนไปที่ "ภิญโญ  ศรีจำลอง"  นักกลอนชื่อคุ้นเคยและฝีมือเฉียบคมอีกท่านกับบทนี้ สดุดีแด่ แม่ ถึงอุ่นแสงแห่งสูรย์จำรูญหล้า ถึงแจ่มจ้าจันทร์จรัสรัศมี ไม่ช่วยให้ได้ชื่นรื่นฤดี เสมือนมีแม่มาได้อยู่ใกล้ชิด ปราชญ์โบราณขานถ้อยว่าร้อยชู้ ก็สุดสู้เมียอันเป็นขวัญจิต ร้อยเมียดีมีอยู่เป็นคู่คิด สุขชีวิตไม่เทียบเปรียบแม่ครอง ... (บทกวีชนะเลิศการประกวดคำขวัญวันแม่   นักเรียนทั่วประเทศ พ.ศ.๒๕๙๖) ตอนที่ได้หนังสือเล่มที่คัดมานี้  เห็น พ.ศ. แล้วตกใจ  อย่าว่าแต่ศาลาไทยเลย  คุณแม่ศาลาไทยก็ยังไม่เกิดเลยค่ะ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 14 มิ.ย. 46 08:12:33 ]

ความคิดเห็นที่ 66 Oh God ชอบมาก ๆๆๆๆๆ จากคุณ : เชษฐภัทร - [ 14 มิ.ย. 46 11:53:27 A:203.113.33.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 67 ปู่ ..ทำไมแยะจังเลยเนี่ย ลูกลิงจะจำได้หมดเหรอ... อู้หู...ตอนนั้นที่เขียนถามไป ไม่คาดคิดว่า จะเป็นที่เกรียวกราวขนาดนี้อ่ะ  แต่ก็ดีนะ  อ่านได้ทั้งปี ... ปู่จ๋าปู่ .. ปู่มีวรรคทองของตัวเองหรือเปล่า หรือคิดว่าของเพื่อนๆ ตรงไหนที่เจ๋งจะพอเป็นวรรคทองบ้างน่ะ มีมั๊ย แบบว่าไม่ต้องเป็นนักกวีชื่อดังก็ได้ .. หรือว่าถ้าไม่ใช่นักกวีชื่อดังแล้วไม่เป็นวรรคทอง อ๊ะยังงัย .. ไม่รู้ล่ะ ปู่ลองนึกๆสิ บรรดาสหายร่วมก๊ง น่าจะมีน๊า .. จากคุณ : จังงัง - [ 14 มิ.ย. 46 11:56:52 ]

ความคิดเห็นที่ 68 "เปิดแผลเจ็บให้กับใจไว้คิดถึง กับหยดหนึ่งของน้ำค้างกลางเดือนฉาย วันเวลาบรรเลงเพลงความตาย เฮือกสุดท้ายลมหายใจใต้แสงจันทร์" สนธิกาญจน์  กาญจนาสน์ มาย้อนอดีตกับ สนธิกาญจน์  กาญจนาสน์ อีกครั้งแล้วกันขอรับ ถนนสายวรรณกรรมของไทยในช่วงสี่ทศวรรษที่ผ่านมา ต้องจารึกชื่อของสนธิกาญจน์ ผู้เป็นทั้งนักกวี นักเขียน นักอนุรักษ์ศิลปวัฒนธรรมของยุคสมัย ไว้อีกท่านหนึ่ง ดังที่ได้ นำเสนอมาบ้างแล้ว ผลงานทางด้านวรรณกรรมของท่าน ปรากฎตามหน้าหนังสือพิมพ์ และสื่อทางหนังสือของ ยุคนั้นอย่างสม่ำเสมอ รวมทั้งการปรากฎตัวตามสถานีวิทยุ โทรทัศน์ และสื่อมวลชนอื่นๆอีก มากมาย ท่านน่าจะมีผลงานมากมายมากกว่านี้ ถ้าไม่ถูกมัจจุราชคร่าชีวิตไปในขณะที่อายุเพิ่ง ๔๙ ปีเท่า นั้นเอง (พ.ศ.๒๕๒๓) ในรถทัวร์มรณะระหว่างเดินทางกลับกรุงเทพฯ ในอ้อมแขนของ เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ที่พยายามนำส่งโรงพยาบาลนครราชสีมา ผลงานด้านบทกวีของท่านคือสิ่งอันทรงคุณค่า และจอมยุทธฯขอนำมาเสนออีกชุดหนึ่ง ความเจ็บปวดของวานนี้ที่ได้รับ ความเจ็บปวดของวานนี้ที่ได้รับ ความแตกดับของพรุ่งนี้ที่จะเห็น กับวันนี้ที่คล้ายตายเย็นเย็น เธอกลับเป็นเพื่อนผู้อยู่ใกล้ชิด ความรู้สึกเท่าที่รู้ว่าอยู่ใกล้ แต่ก็เหมือนอยู่ไกลเพราะไร้สิทธิ์ และนับวันจะห่างเหินจนเกินคิด ความมืดมิดของความหวังกำลังรอ รื่นทั้งรสสดทั้งสีมาลีเอ๋ย หอมระเหยแล้วก็หายเสียดายหนอ เก็บแผลใจไว้เพื่อจำซ้ำให้พอ เพราะแต่ต่อนี้ไปไม่มีแล้ว เหลือแต่เพลงเสน่หาคืนฟ้าหนาว คืนที่ดาวเรียงริ้วเป็นทิวแถว ระยับราวพราวพรายประกายแพรว ลำนำแว่วว่าคืนนี้มาลีลอย ใช่ดอกฟ้าแต่ถ้าเป็นเช่นดอกฟ้า วาสนาเราไม่ถึงจะพึงสอย มิใช่ดินแต่เหมือนดินถวิลคอย มาลีลอยเป็นมาลัยในอารมณ์ อยากฝากความคิดถึงซึ้งเสนาะ แทนแพรเพลาะของหัวใจให้เธอห่ม แต่ไร้ค่าเกินกั้นกันแดดลม ที่พร่างพรมล่องเลยรำเพยพา เปิดแผลเจ็บให้กับใจไว้อีกแผล เป็นรอยแพ้ที่ยับเยินเกินรักษา เลือดหยดหนึ่งจากหัวใจไหลผ่านตา มอบเป็นค่าใช้จ่ายให้กับรัก โอ้ทั้งร้อนทั้งหนาวทั้งร้าวรวด ทั้งเจ็บปวดทั้งร้าวรานทั้งหาญหัก หวังเธอเหมือนเพื่อนซึ่งได้พึ่งพัก ทั้งสูงศักดิ์ทั้งสดใสในศรัทธา ทิ้งอดีตอันมากมายไว้ข้างหลัง หวังความหวังหวังที่มีหวังกว่า ลอยชีวิตกลางทะเลของเวลา เสน่หาของความหวังพังทะลาย เปิดแผลเจ็บให้กับใจไว้คิดถึง กับหยดหนึ่งของน้ำค้างกลางเดือนฉาย วันเวลาบรรเลงเพลงความตาย เฮือกสุดท้ายลมหายใจใต้แสงจันทร์ มองตัวเองด้วยเข้าข้างอย่างหยิ่งหยิ่ง แท้ที่จริงชื่อเสียงเพียงความฝัน เมื่อทางเดินข้างหน้าคือผาชัน ทางแปรผันทางสุดท้ายทอดสายมา ประสบการณ์ความรอบคอบความรอบรู้ พอเป็นผู้ประจักษ์แจ้งแห่งปัญหา เห็นเหตุการณ์ทั้งปวงด้วยดวงตา รู้คุณค่าลุล่วงด้วยดวงใจ เมื่ออยู่ใกล้กลัวพลั้งพลาดหวาดผวา ครั้นแรมราพรึงพรั่นยิ่งหวั่นไหว โอ้ความรักคงเป็นเหมือนเช่นไฟ ใกล้หรือไกลก็ร้อนหนาวได้เท่ากัน ราชพฤกษ์ชูช่อล้อลมผ่าน พลิ้วดอกบานย้อยระย้าหน้าคิมหันต์ ผ่านการบินด้วยปีกทองของคืนวัน ถึงวสันต์เหลือใบให้เราคิด ๚ สนธิกาญจน์ กาญจนาสน์ แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 46 15:17:30 แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 46 12:33:27 จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 14 มิ.ย. 46 12:25:44 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ความจริงแล้ว จอมยุทธฯ ตั้งใจจะนำเสนอผลงานวรรคทอง ๒ ชุดนี้ คือ ถ้ารักใครไม่ได้ก็ไม่รัก                           แต่กุจักชักดาบเข้าฉาบฉุด ดั่งโคถึกคึกคะนองลำพองรุด                   ใครจะยื้อใครจะยุดจะฉุดใจ ขรรค์ชัย บุนปาน และ เมื่อรักกันไม่ได้ก็ไม่รัก                           ไม่เห็นจักเกรงการสถานไหน ไม่รักกุกุก็จักไม่รักใคร                           เอ๊ะ  น้ำตากุไหลทำไมฤๅ สุจิตต์ วงศ์เทศ แต่ยอมรับว่ายังค้นไม่เจอ แต่อย่างไรก็ตาม จอมยุทธฯ ขอคัดกลอนหวานแบบเศร้าๆ ของ ขรรค์ชัย บุนปาน มาให้ อ่านกันอีกซักชุด เธอ ๏ ลมหนาวพรูกรูเกรียวซอนเสี้ยวจิต เชิญชาคริตเถิดขวัญรับวันใหม่ เจิดแจรงแสงทองผ่องอำไพ สาดลูบไล้โลกแล้วอย่างแผ่วเบา ลานฟ้าแผ้วเรืองรองงามผ่องผุด โศกสิ้นสุดวานนี้ตามปีเก่า ลองแรกแย้มรอยยิ้มสิพริ้มเพรา เพื่อสองเราจะพิพรรธน์สวัสดี ขวัญพี่เอ๋ยเคยร้างเหินห่างขวัญ แต่พอครั้นเคียงกายกลับหน่ายหนี สุขกมลหนหนึ่งนานพึงมี ฟังเสียงพี่อ้อนหวานปลอบกานดา "........โอ้เจ้าแก้วการะเกด จอมหัวใจนัยเนตรของเชษฐา รสรักอาบซาบซึ้งเคยตรึงตรา นอนรอวันเวลาด้วยอาวรณ์ หนาวหันคว้าผ้าห่มหรือข่มหนาว หมอนข้างยาวแนบชิด...ผิดสมร กรพลั้งเผลอเพ้อไขว่...ก็ไร้กร ใจอ่อนอ่อนหวิวหวาดแทบขาดใจ " ลมหนาวปีใหม่นี้เหมือนปีนั้น ผิดตรง...ขวัญ...เร้นแฝงอยู่แห่งไหน นกเขาคู 'กรู๊...' เกี้ยวบินเกี่ยวไป ฉันคอยคนมีไฝ...เธอ...ไม่มา ๚ ขรรค์ชัย  บุนปาน , ๒๕๐๘ แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 46 20:18:27 จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 14 มิ.ย. 46 12:27:08 ]

ความคิดเห็นที่ 70 สุดยอดขุนพลกลอนรักที่ว่ากันว่าออดอ้อนเฉือนใจผู้หญิงเป็นยิ่งนัก ต้องนับ สวัสดิ์ ธงศรีเจริญ ไว้อีกท่านหนึ่ง ตามที่ได้กล่าวมาบ้างแล้ว จอมยุทธฯ คิดเอาเองว่าเพื่อนๆน่าจะอยากอ่านผลงานอื่นๆของนักกวีท่านนี้อีก (หรือเพราะ ว่าจอมยุทธฯ ยังหาผลงานของกวีที่จะนำเสนอท่านอื่นไม่ได้หว่า ฮ่า ฮ่า) ก้อเลยต้องนำผลงาน อีกซักชุด ของ สวัสดิ์ ธงศรีเจริญ ว่าให้เพื่อนๆได้อ่านกัน ชุดนี้แล้วกันขอรับ ฟอกฟ้า ๏ ดาวพ้อฟ้าว่าไยฟ้าใจสอง ข้างขึ้นครองแขออมอ้อมอกสรวง ครั้นคืนแรมโลมดาวด้วยหนาวทรวง ฟ้าแสร้งลวงรักเกลื่อนทั้งเดือนดาว จำเลยฟ้าน่าสงสารมานานแล้ว อรุณแผ้วรพีพรรณดาวหยันหาว ปุยเมฆฟ่องฟ้าก็มีราคีคาว ลมอื้อฉาวดาวก็ว่าฟ้าคร่ำครวญ พิรุณรินฉินว่าฟ้าร้องไห้ ทอเงาในน้ำพริ้มว่ายิ้มสรวล วิหคเหลิงเริงร่าก็ฟ้าชวน ตะวันจวนจากก็ว่าฟ้าอาวรณ์ โอ้อกฟ้าฟังพ้อแสนท้อแท้ สุดตาแลฟ้าอิงแอบสิงขร หรือจุมพิตทิวพนาจูบสาคร ดาวคงค่อนขอดว่าใจฟ้าทราม ฟ้าเสงี่ยมเจียมใจดาวไม่เห็น ทนลำเค็ญทนคำดาวพร่ำหยาม ตรองเถิดฟ้าแขวนประจำทุกย่ำยาม แต่รับความหมุนเวียนใครเปลี่ยนแปร มาตรบุญฟ้าฝันใดสมใจคิด คงซึ้งจิตเจตนาของฟ้าแน่ ว่ารักดาวหรือเดือนเป็นเพื่อนแด ฟ้าซื่อแต่บอดตาเพราะฟ้าเจียม ๚ สวัสดิ์ ธงศรีเจริญ แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 46 15:16:03 จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 14 มิ.ย. 46 12:28:26 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ไหนๆก็ไหนๆแล้ว แม้เพื่อนๆจะอ่านสำนวนของยอดขุนพลกลอนรักท่านนี้มาสองสำนวน แล้วก็ตาม คือจากความเห็น ๓๓ ของจอมยุทธฯ และที่ความเห็น ๖๐ ของศาลาไทย แต่ จอมยุทธฯ ขอนำมาเสนออีกสำนวนแล้วกัน ดังที่จอมยุทธฯ ได้กล่าวมาแล้วว่ายุคสมัยที่กลอนรักกำลังฟูเฟื่องในวงกวี กลวิธีหนึ่งที่นิยม นำมาใช้คือจบวรรคสุดท้ายด้วยการหักมุม บทกลอนหลายๆบทที่ยกมาก็เป็นตัวอย่างได้ดี บทกลอนของ ทวีสุข ทองถาวร ที่จะนำเสนอต่อไปนี้ ก็เป็นอีกชุดหนึ่งที่ใช้กลวิธีการแต่งแบบนี้ ส่วนนี้ยังไม่เท่าไหร่ แต่การใช้คำง่ายๆมาร้อยกรอง และการหยิบประเด็นง่ายๆนำมาสื่อ นี่ซิน่าสน ใจ ดังนั้นหนึ่งในยอดขุนพลนักกลอนในยุคนั้น ต้องนับ ทวีสุข ทองถาวร ไว้อีกท่านหนึ่งขอรับ มาอ่านงานชุด "นี่แหละฉันละ" อีกชุดหนึ่งนะขอรับ นี่แหละฉันละ ๏ คนอย่างฉันถ้าใครทำให้โกรธ ก็ใจโหดโกรธมากยากจะหาย เช่นเดียวกันถ้าใครทำให้อาย ใจฉันร้ายพอที่จะย้อนประจาน อาจเห็นว่าอ่อนไหวและใจน้อย สะกิดหน่อยแต่เลือดก็เดือดพล่าน ใจกลับดำคำกลับกล้าวาจาพาล และอาจรานให้อีกฝ่ายทลายลง ตรงกันข้ามกับที่ใครทำให้รัก ย่อมประจักษ์แก่ตาว่าฉันหลง ทั้งจะห่วงท้วงทักพะวักพะวง ยอมให้ทรงสิทธิ์สุขทุกสิ่งอัน เธอก็รู้อยู่เต็มใจมิใช่หรือ คนหัวดื้อคนนี้...นี่แหละฉัน นี่แค่เรื่องเคืองคับลิ้นกับฟัน เธอยกมันขึ้นมาเป็นอารมณ์ รู้ว่าโกรธยังกล้าท้าให้โกรธ เลยลงโทษคนที่ท้าอย่างสาสม ปล่อยให้สองตาฉ่ำน้ำตาตรม รอยแค้นบ่มค้างอยู่ในใจฉันนี้ อยากแก้แค้นเธอนักที่รักเอ๋ย อย่างที่เคยทำทุกคนจนผละหนี แต่ฉันพบการแก้แค้นซึ่งแสนดี คือการที่ฉันยอมให้อภัยเธอ ๚ ทวีสุข ทองถาวร แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 46 15:39:52 จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 14 มิ.ย. 46 12:30:44 ]

ความคิดเห็นที่ 72 ยังตามมาอ่านอยู่ค่ะ ได้รสชาติที่จับใจนัก ไปหาหนังสือกลอนเล่มหนึ่งเจอจะเอามาแปะบ้าง "พรุ่งนี้ของเมื่อวาน" รวมงานกลอนของนักเลงกลอนท่าพระจันทร์ปี๒๕๑๘ (คงจะหลายคน ในนี้ยังไม่เกิดเป็นแน่) มีนักกลอนน่าสนใจทุกคน  รวมทั้งนักกลอนสาวคนเดียวในเล่ม "เมธินี  หอมไกล" ประเดี๋ยวจะแวะมาแปะให้อ่านกันค่ะ จากคุณ : คุณหนูนา - [ 14 มิ.ย. 46 12:53:35 ]

ความคิดเห็นที่ 73 สวัสดีค่ะคุณอาเมรัย มาตามอ่านเหมือนกันค่ะ จากคุณ : หลานต๊อง - [ 14 มิ.ย. 46 13:57:42 A:202.28.27.2 X:10.4.1.82 ]

ความคิดเห็นที่ 74 คุณหนูนา/ ๗๒ ผมถามหา  "พรุ่งนี้ของเมื่อวาน"   จากผองเพื่อนหลายคน แต่ทุกคนต่างย้ายนิวาสสถานกันหลายหน  จนหนังสือหายบ้าง ปลวกกินบ้าง พอได้ยินคุณหนูนาบอกว่ามีก็ดีใจจนเนื้อเต้น ไม่ทราบว่าจะกรุณาขอถ่ายสำเนาบางส่วนในนั้นได้หรือไม่ จากคุณ : เวทย์ - [ 14 มิ.ย. 46 14:42:02 A:202.28.27.2 X:202.28.26.163 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ตามมาอ่านด้วยใจอันระทึก :) จากคุณ : :::อกนิษฐ์::: - [ 14 มิ.ย. 46 17:37:12 ]

ความคิดเห็นที่ 77 พรุ่งนี้ของเมื่อวาน เล่มกะทัดรัดในมือพี่หนูนามีสภาพยับเยินมากเพราะฉุดกระชากลากถูไปทั่ว ย้ายบ้านสองหนก็ยังติดตัวมาอยู่และเป็นอีกเล่มที่หวงแหน จำสนนราคาขายไม่ได้ แต่จำกลอนในเล่มได้หลายบท รายละเอียดของหนังสือมีส่วนหนึ่งบอกว่า “รายได้จากการจำหน่ายสมทบทุนการศึกษา โรงเรียกระจ่างจินดา  อ.ศรีสำโรง จ.สุโขทัย” หรือ พรุ่งนี้ของเมื่อวาน หนังสือรวมร้อยกรอง’๑๘ กลุ่มนักกลอนธรรมศาสตร์ หรือ “ชมรมพระจันทร์นอกท่า” โรงเรียนกระจ่างจินดา อ.ศรีสำโรง จ.สุโขทัย   เป็นผู้จัดพิมพ์ ชมรมพระจันทร์นอกท่า เป็นผู้เขียนผลงาน และฝ่ายจัดการดำเนินงาน สันติชัย แพทย์พงษ์ สมนึก สุวรรณพานิช เป็นผู้วางรูปเล่ม  จัดหน้า และฝ่ายศิลป์ พิมพ์ครั้งแรก ด้วยระบบออฟเซ็ท จำนวน3000เล่ม ที่โรงพิมพ์พิฆเนศ  ๕๕–๕๗ แพร่งสรรพศาสตร์ ถนนตะนาว กรุงเทพฯ  โทรศัพท์ ๒๒๒๘๕๐ นายสุจิตต์  วงศ์เทศ ผู้พิมพ์ผู้โฆษณา ๒๕๑๘ มาดูรายชื่อเจ้าของผลงานในเล่มกันค่ะ สุรเทพ  โลหิตกุล ไพศาล หาญบุญตรง ชาติชาย อัครวิบูลย์ สันติชัย แพทย์พงษ์ เสริมศักดิ์ เปลี่ยนภู่ วิชัย  โถสุวรรณจินดา สุรศักดิ์ บุญประกอบ สมชาย อนงคณะตระกูล เมธินี  หอมไกล กำธร  เจริญวัฒน์ (หลายคนยังโลดแล่นโด่งดัง และฝีมือยังคมลึกซึ้งไม่จางหาย) อู๊ดด้า  ยังได้วาดการ์ตูนประกอบท้ายๆเล่ม เสียดายที่ขาดหายไปด้านปก หลังปก และกระดาษปรู๊ฟที่เก่าไปตามเวลา ตอนนี้เกิดความคิดจะลองไปที่ร้านรับถ่ายเอกสารว่าจะจัดการกับเล่มนี้ได้แค่ไหน แต่อาจจะเลือนมากแน่ๆเพราะเป็นการพิมพ์ตัวหนังสือบนหน้าที่ภาพเป็นพื้นหลังขาวดำ   ว่างๆคืนนี้จะลองสแกนดูนะคะ ใครสนใจมาคุยกันค่ะ ที่จริงยังมีอีกบางเล่ม ที่น่าเสียดายคือมีอยู่เล่มหนึ่งเคยมีงานกลอนพี่หนูนาที่ส่งไปล่ารางวัลเล็กๆ มันสูญหายไป ใครเคยมีรสชาติของการเขียนกลอนประกอบเพลงไล่ล่ารางวัล หรือกลอนส่งไปออกรายการวิทยุก็เข้ามาคุยกันนะคะ (ยืมกระทู้จอมยุทธฯด้วยเจ้าค่ะ) จากคุณ : คุณหนูนา - [ 14 มิ.ย. 46 17:44:07 ]

ความคิดเห็นที่ 78 จอมยุทธฯ เข้ามาอ่านกระทู้ด้วยความดีใจจนเนื้อเต้น ที่เห็นพี่หนูนาจะนำบทกลอนอันโดดเด่นจากหนังสือ "พรุ่งนี้ของเมื่อวาน" ของกลุ่มนักกลอนธรรมศาสตร์ ปี ๒๕๑๘ มาให้อ่านกัน ทำให้กระทู้นี้ครึกครื้น ขึ้นอีกเยอะ จอมยุทธฯ ก้อขอบอกตรงๆว่าเพิ่งเคยได้ยินชื่อหนังสือเล่มนี้ เห็นรายชื่อนักกลอนแต่ละท่าน ก็เกิดกิเลสอยากได้เหมือนกัน แหะ แหะ ก็แล้วแต่ความกรุณาของพี่หนูนา ว่าสามารถถ่ายเอกสารได้หรือเปล่า ฮ่า ฮ่า เพื่อนๆอาจจะสงสัยว่าที่มาของบทกลอนที่จอมยุทธยกมาในกระทู้นี้มาจากไหน ก้อขอตอบตรงตรงแล้ว กัน ว่าบทกลอนเกินห้าสิบเปอร์เซ็นต์ จอมยุทธฯ ยกมาจากหนังสือเล่มนี้ขอรับ หนังสือรวมกลอนรัก "ปาริชาต" ซึ่งเป็นหนังสือรวมกลอนรักของนักกลอน ๗ ท่าน คือ สินี เต็มสงสัย ขรรค์ชัย  บุนปาน สุรพล สุมนนัฏ ศิริพันธุ์ ปาลกะวงศ์ ณ อยุธยา เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ (ซึ่งบทกลอนของเนาวรัตน์ ในเล่มนี้ต่อมาได้รวมเล่มใน "คำหยาด" ทุกบท) ศิริพงษ์ จันทน์หอม สวัสดิ์ ธงศรีเจริญ เล่มนี้คาดว่าพิมพ์ประมาณ พ.ศ. ๒๕๐๘ ออกแบบปกโดย อวบ สานะเสน ราคาปกยี่สิบบาท เล่มนี้ยังสภาพดีอยู่มาก ใครสนใจจะสำเนาก็บอกได้นะขอรับ ส่วนบทกลอนที่เหลือ ก็อาศัยจากนิตยสารเก่าๆ ที่จอมยุทธฯ ซื้อจากร้านหนังสือเก่าสะสมเอาไว้ ไม่ว่า จะเป็น โลกหนังสือ ถนนหนังสือ สู่ฝัน ฯลฯ ฉบับเก่าๆ ซึ่งตอนนี้กองเรียงรายเต็มห้องนอนจอมยุทธฯ ไปหมดแล้ว อีกบางส่วนก็เป็นรวมเล่มงานกวีนิพนธ์ของนักเขียนท่านนั้นๆ บางส่วนก็อาศัยคัดลอกจากเวปที่หาได้ นะขอรับ ยังมีนักกลอนอีกหลายท่านที่ จอมยุทธฯ ยังไม่ได้นำเสนอไม่ว่าจะเป็น ประยอม ซองทอง เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ อุดม วโรตม์สิกขดิตถ์ ปิยพันธ์ จัมปาสุต โกวิท สีตลายัน นิภา บางยี่ขัน มะเนาะ ยูเด็น ฯลฯ เดี๋ยวจะค่อยๆทยอยนำมาเสนอนะขอรับ ซึ่งช่วงต่อไปอาจจะไม่ใช่กลอนรักอย่างเดียวแล้ว อาจจะมี บทกวีในแนวก้าวหน้า หรือออกแนวสังคมมากขึ้นมานำเสนอด้วย ก้อรอติดตามต่อแล้วกันขอรับ เห็นด้วยกับข้อเสนอของพี่หนูนา ที่ว่า " ใครเคยมีรสชาติของการเขียนกลอนประกอบเพลงไล่ล่ารางวัลหรือกลอนส่งไปออกรายการวิทยุ ก็เข้ามาคุยกันนะคะ" เดี๋ยวค่อยมาทักทายทุกๆท่านอีกครั้งนะขอรับ   จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 14 มิ.ย. 46 19:14:50 ]

ความคิดเห็นที่ 79 ขอ ไม่มีความรักใดให้อีกแล้ว สำหรับแก้วขวัญจิตยอดมิตรเอ๋ย ไม่มีแล้วสิ่งใดให้อีกเลย แม้คำเอ่ยว่าสนิทเหนือมิตรใด เพียงสำนึกหนึ่งยังหวังอยู่ว่า จะเห็นฟ้าพร้อยดาวพราวไสว ระยิบแสงแข่งแขแลไกลไกล เหนือดวงใจดวงหนึ่งซึ่งมืดมน ขอให้ความระลึกที่มีต่อมิตร ได้ตามติดเฝ้าแฝงทุกแห่งหน เพื่อเป็นเพื่อนยามพรั่นหวั่นกมล จากเราคนที่หวงห่วงและตอย ถ้าทำได้ทุกทางเหมือนอย่างคิด จะตามติดต่อไปไม่ท้อถอย ในความรักความฝันอันเลื่อนลอย แม้เปิดรอยแผลใจไว้อาวรณ์ แต่เกินจะทำอะไรต่อไปแล้ว เพียงมีแววเรียงร้อยถ้อยอักษร ฝากความรักซ่อนซุกมาทุกตอน ทุกคำกลอนคือใจรักไม่คลาย โอ้ความรักความหวังดังดอกฟ้า เลื่อนลงมาให้สอยแล้วลอยหาย เหลือริ้วรอยร้อยอยู่มิรู้วาย สุดสิ้นสายสวาทช้ำชีพลำเค็ญ หากเธอมีรักใหม่อย่าให้รู้ และถ้าอยู่กับใครอย่าให้เห็น ให้ฉันเถอะ...ขอร้องสองประเด็น แล้วจะเป็นผู้แพ้อย่างแท้จริง                      สนธิกาญจน์  กาญจนาสน์                       2518 - รวมกลอนชมรมนักกลอน --------------------------------------------- ขอความร่วมรำลึกถึง คุณสนธิกาญจน์  กาญจนาสน์ด้วยคนค่ะ   จากคุณ : เพลง - [ 14 มิ.ย. 46 23:56:02 A:203.156.1.82 X: ]

ความคิดเห็นที่ 80 จำวรรคนี้กันได้ไหมคะ "นกเขาเอยเคยขันกระชั้นแจ้ว   เราโตแล้วหาตักอุ่นหนุนไม่ได้ ครั้นพบคนพอจะคุ้นอบอุ่นใจ "เขา" ก็ไม่ไยดีเท่าที่ควร ถ้าจำได้ก็  นี่เลยค่ะ  คุณ นิภา  บางยี่ขัน              "เขา" โอ้ว่ามือกำยำฉันจำได้ เคยลูบไล้แผ่วเบาเอาใจฉัน โอ้ว่าเพลงวังเวงเพราะเสนาะกรรณ นกเขาขันกล่อมเจ้าจงเข้านอน เมื่อดึกดื่นคืนค่อนนอนไม่หลับ ใครประทับจูบวางฉันข้างหมอน อยู่เป็นเพื่อนพัดวีคลายที่ร้อน สอนสวดมนต์ขอพรตอนกลางคืน ยิ่งนับวันนับวัยน่าใจหาย เขาห่างเหินเมินคล้ายชายคนอื่น ที่อาบน้ำป้อนข้าวให้เรากลืน เดี๋ยวนี้ยื่นเมตตาให้แค่ทายทัก โอ้ว่าตักอบอุ่นเคยหนุนเอ๋ย ฉันอยากเกยเกลือกหัวลงทั่วตัก ความวางเฉยนี่ฉันท้ออยากพ้อนัก "พ่อยังรักลูกเท่าเก่าหรือเปล่าจ๊ะ" เจ้านกเขาในคอนมานอนนิ่ง ถูกทอดทิ้งเหงาหงอยเขาปล่อยปละ ถึงขันเช้าไปจนบ่ายไม่เลยละ ที่ไหนจะซึ้งเหมือนพร้อมฟังกล่อมไกว นกเขาเอยเคยขันกระชั้นแจ้ว เราโตแล้วหาตักอุ่นหนุนไม่ได้ ครั้นพบคนพอจะคุ้นอบอุ่นใจ "เขา" ก็ไม่ไยดีเท่าที่ควร                       นิภา  บางยี่ขัน จากคุณ : เพลง - [ 15 มิ.ย. 46 00:08:07 A:203.156.1.82 X: ]

ความคิดเห็นที่ 81 ขออนุญาตแก้คำผิดค่ะ   "ขอให้ความระลึกที่มีต่อมิตร ได้ตามติดเฝ้าแฝงทุกแห่งหน เพื่อเป็นเพื่อนยามพรั่นหวั่นกมล จากเราคนที่หวงห่วงและคอย" และขอร่วมรำลึก  มิใช่ ขอความร่วมรำลึก ขออภัย และขอบคุณ ตามลำดับค่ะ :-) จากคุณ : เพลง - [ 15 มิ.ย. 46 00:21:52 A:203.156.1.82 X: ]

ความคิดเห็นที่ 82 ไม่มีคำใดจะเอ่ยได้ดังใจ นอกจากคำว่าขอบคุณมากๆขอรับ ที่คุณเพลง ความเห็น ๗๙-๘๑ ได้นำบทกวีวรรคทองของ สนธิกาญจน์ กาญจนาสน์ ชุด "ขอ" และของ นิภา บางยี่ขัน ชุด "เขา" มาให้จอมยุทธฯ และเพื่อนๆได้อ่านกัน ขอบคุณอย่างสุดซึ้งจริงๆครับ จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 15 มิ.ย. 46 09:05:14 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ยุคหนึ่งที่กลอนรักเฟื่องฟูในวงศ์วรรณศิลป์มหาวิทยาลัย ชื่อของ โกวิท สีตลายัน เป็นที่รู้จัก โดยทั่วไปเนื่องจากคมปากกาที่มีเอกลักษณ์ แม้ผลงานจะปรากฎในแวดวงไม่มากนักถ้าเทียบ กับนักกลอนท่านอื่นๆ ถ้าพูดถึงชื่อ โกวิท สีตลายัน เพื่อนๆหลายท่านอาจจะไม่รู้จัก แต่ถ้าบอกว่าท่านผู้นี้คือคอลัมนิสต์ ชื่อดัง เจ้าของนามปากกา มังกร ห้าเล็บ เพื่อนๆคงร้องอ๋อ แม้จากประมาณ พ.ศ. ๒๕๑๐ ผลงานด้านบทกลอนของ โกวิท สีตลายัน จะไม่ปรากฎออกมาใน วงวรรณ ด้วยภาระรัดตัวด้านอื่น แต่จอมยุทธฯ ขอบันทึกนาม นักคิดนักเขียนท่านนี้ ในบันทึกไว้ ในวงวรรณ อีกท่านขอรับ   มาอ่านผลงานของ โกวิท สีตลายัน กันดีกว่าครับ อายดิน         ๏ เห็นรอยเท้าเคยยืนสะอื้นอก อยากหยิบยกออกมาถ้าทำได้   คิดเกลื่อนกลบลบรอยน้อยน้ำใจ         โอ้อาลัยลานดินจะสิ้นรอย         เคยฝากฝังสั่งใจโอ้ใจเอ๋ย         เมื่อก้าวเลยมาไกลทำไมถอย   เสียแรงฟ้าหวังให้เกิดมาเลิศลอย         มัวมาคอยเนิ่นสายอายสุธา         ทะลึ่งโลดโดดได้ไม่ยอมหยุด         พลาดสะดุดเซถลำคว่ำถลา   ลื่นไถลลุกถลันรั้นขึ้นมา         ถนัดตาโธ่ล้มจนจมดิน       สงสารตัวชั่วหรือที่ดื้อสู้         จนอดสูเจ็บอายไม่วายสิ้น   ทั้งหยาบหยามหยันใจให้ได้ยิน       ราวพิษรินราดจิตอนิจจา       แหนงจิตฟ้าฟ้าเหวยใยเย้ยซ้ำ         ให้ชอกช้ำเจ็บอายน่าขายหน้า   สิ้นรอยดินใช่จะสิ้นคนนินทา         เมื่อชื่อตราไว้เพื่อหลู่ในหมู่ชน       เห็นรอยดินเคยล้มก็ขมจิต         อยากจะปิดเนตรเร้นไม่เห็นหน   สงสารตัวต่ำเคล้ารอยเท้าตน         อายผู้คนยังไม่วายมาอายดิน๚ โกวิท สีตลายัน มาอ่านงานของ โกวิท สีตลายัน อีกชิ้นดีกว่าครับ เทว - มนุษยสงคราม ๏ อยากจะถามเทพไทในสวรรค์ จอมเทวัญคุดคู้อยู่ที่ไหน เธอสั่งสมบุญเก่ากันเท่าไร จึงเกรียงไกรดังคำเขาร่ำลือ ทำอะไรให้เห็นเป็นประโยชน์ มีแต่โทษถ้าใครไม่เชื่อถือ ครองวิมานฟุ้งเฟ้อเลอระบือ ให้คนซื่อเซ่อซ่าบูชาชม ไหนสิ่งไหนเทวราชประสาทประสิทธิ์ ที่อวดอิทธิฤทธีว่ามีถม เห็นแต่ในเทพนิทานโบราณบรม ที่โง่งมหรอกจึงรับนับถือเธอ ป่วยการอ้างเอาว่าตำราลิขิต เหยียบความคิดคนไว้มิให้เผยอ ว่าเทพท้าวเธอประเสริฐแสนเลิศเลอ เถอะถ้าเจอแล้วจะเชื่อว่าเหนือคน ฤทธิ์เธอเพียง "นามธรรม" กำหนดชัด ไหนจะทัดเทียบเดชของ "เหตุผล" "เทวฤทธิ์" กับ "วิชชาปัญญาชน" เชิญเคลื่อนพลเทพดามาต่อกร จะพิชิตปิดสวรรค์เทวัญเหวย "ความรู้" เคยสั่งสมคือคมศร "ความคิด" แทนแหลนหลาวและง้าวงอน ผลาญอมรที่ว่ายอดให้วอดวาย๚ โกวิท สีตลายัน , ๒๕๐๗ จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 15 มิ.ย. 46 12:54:28 ]

ความคิดเห็นที่ 84 หญิงงามที่จันทราหลบเร้นหาย  บุปผาสะเทินอาย จากคุณ : UNN - [ 15 มิ.ย. 46 15:15:06 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 85 มาคุยกันเหล้นๆนะครับ จอมยุทธฯเป็นคนหนึ่งที่ชอบกาพย์กลอน ชอบอ่านบทกวีทุกชนิด พอๆกับที่ชอบอ่านนิยาย กำลังภายใน บางครั้งก็ชอบเขียนร้อยกรองเองซะด้วย แต่ก็แค่เขียนได้ตามแบบของตัวเอง ละครับ ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเขียนได้ดีซักที เพราะเหตุนี้มั้งจึงทำให้จอมยุทธฯ ชอบอ่านกลอน ถ้าพบกลอนของใครจะมีชื่อเสียงหรือไม่มีชื่อเสียงไม่สำคัญ หากว่าไพเราะจับใจละก็ ต้องหา มาสะสมไว้ มาเป็นตัวอย่าง มาดูรูปแบบ แนวคิด กลอนบางบทเมื่ออ่านแล้วต้องอ่านซ้ำสอง ซ้ำสาม เพราะอะไร ก็เพราะบทกลอนเหล่านี้กินใจบอกไม่ถูกเรียกง่ายๆว่าชนะใจจอมยุทธฯ ก้อแล้วกัน แม้บางบทอาจจะมีข้อตำหนิทางรูปแบบของกลอน ขอยกตัวอย่างกลอนวรรคทอง จากกระทู้นี้แล้วกัน อาทิ จากความเห็น ๑๔ ลอยละลิ่วปลิวคว้างอย่างปุยฝ้าย ไร้ความหมายและอะไรไปทุกสิ่ง เมื่อชีวิตมองข้ามความเป็นจริง ความหวังยิ่งเลือนหายเหมือนฝ้ายลอย สนธิกาญจน์ กาญจนาสน์ หรือจากความเห็น ๖๐ ของศาลาไทย จึงเมื่อทอดสะพานตาท้าทายนั้น ความรักมันเกิดง่ายคล้ายเป็นใคร่ ตาขี้เล่นวานเว้นวรรคขยักไว้ อย่าด่วนใช้สะพานตาฆ่าตัวตาย ทวีสุข ทองถาวร กลอนสองบทที่ยกตัวอย่างนี้ ถ้ามองอย่างผู้ที่ติดรูปแบบกลอนละก็มีตำหนิแน่ๆ สังเกตคำ ที่จอมยุทธฯ ขีดเส้นใต้ ตรงนี้คงจะไม่ขออธิบายอะไรมาก แต่ขอบอกว่ากลอนทั้งสองบทนี้ คือวรรคทองตามความเห็นของจอมยุทธฯ เพราะมีความ(หมาย)ที่กินใจ... คืนนี้จอมยุทธฯ มาสไตน์ไหนหว่า สงสัยจะพาออกนอกเรื่องไปเยอะ มาอ่านกลอนกันดีกว่า ลองอ่านกลอนบทนี้ดูขอรับ ๏ รถออกจากบางเขนเป็นยามสาง คนอ้างว้างอยู่ที่ใดก็ใจเหงา ใครบางคนมีเพื่อนเป็นเหมือนเงา กุคนเศร้าแสร้งชื่นทุกคืนวัน ชอบผู้ใดเขาบ้างอย่างอาภัพ ชื่นชมเขาลับลับเมื่อหลับฝัน ตื่นสู่โลกความจริงทุกสิ่งนั้น ล้วนบีบคั้นหัวใจอยู่ในทรวง ได้แต่ มองมอง จ้องเล็กน้อย แล้วก็คอยทำท่าเหมือนว่าหวง รอให้หนุ่มที่ไหนพาไปควง ค่อยเลิกห่วงเธอไปได้อีกคน ดีพร้อม ไวยวงศ์เกียรติ (ลูกทุ่งไปสุรินทร์) กลอนชุดนี้จะมีกี่บทจอมยุทธฯ ก็ไม่แน่ใจ แต่ที่มีอยู่มีแค่สามบทที่ยกมาให้อ่าน เพื่อนๆจะคิดอย่าง ไรบ้างก็ไม่รู้ แต่จอมยุทธฯ อ่านแล้วได้อารมณ์ ได้ความรู้สึก เลยยังไม่ได้ทักทายมิตรสหายที่แวะมาเลย ติดไว้ก่อนนะขอรับ ไหนๆก็มาแล้ว มาอ่านสำนวนหวานๆของอดีตนักกลอนมือทองวรรณศิลป์ธรรมศาสตร์ ยุคถัดจาก นักกลอนสี่มือทองยุคแรก ที่ได้กล่าวมาแล้วในความเห็นต้นๆ สักคนหนึ่ง นักกลอนคนนี้คือ " อนุสรณ์ ลิ่มมณี " สำนวนลีลาเป็นอย่างไร อ่านกันได้เลยขอรับ สร้อยเสน่หา         ๏ พายุแห่งแรงสวาทปรารถนา เหลิงลีลาล่องตามธารน้ำผึ้ง หอบเกลียวคลื่นชื้นหวานซาบซ่านตรึง มาอวลอึงซึ้งสั่งเซาะฝั่งใจ การเฝ้าคอยร้อยประคำร่ำเสน่ห์ อาจว้าเหว่อาวรณ์หรืออ่อนไหว แต่คัมภีร์วลีรักตระหนักนัย จะสอนให้ได้รู้การอยู่รอ เมื่อมงกุฏคืนวันอาถรรพณ์ทิพย์ เริ่มลอยลิบไหลเลื่อนสู่เรือนหอ บันดาลโดยดุริย์ศัพท์เคลิ้มขับคลอ เอี่ยมลออเอิบอาบเพียงภาพพิมพ์ ฟื้นไฟฟอนฟ้อนรำในสำนึก โรยรู้สึกซับซ้อนฉะอ้อนอิ่ม แนบขนองเหนือเขนยชวนเชยชิม พานพักตร์พริ้มนิ่มสนิทจุมพิตพรม เรียวรุ้งรักถักใยไปสวรรค์ เพื่อลงทัณฑ์เทพธิดาให้สาสม ชดเชยเจือเผื่อคืนร้างชื่นชม แทนผ้าห่มโหยหาห่วงมานาน พายุแห่งแรงสวาทปรารถนา ได้พัดพาเพลงแผ่วพรแว่วหวาน ฝนน้ำค้างพร่างพรูสู่วิมาน เริงสำราญระหว่างห้วงสองดวงใจ๚ อนุสรณ์ ลิ่มมณี จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 15 มิ.ย. 46 23:37:04 ]

ความคิดเห็นที่ 86 ตอนนี้ อนุสรณ์   ลิ่มมณี  เธอกลายเป็น ดอกเตอร์อนุสรณ์   ไปนานแล้ว นักกลอนธรรมศาสตร์ยุค 2515-2516  ส่วนมากเมื่อออกจากมหาวิทยาลัยมาก็ไปเอาดีกับหน้าที่การงาน  หลายคนได้ดิบได้ดี  และแทบไม่มีใครจำได้ว่าครั้งหนึ่งเขาหรือเธอเป็นคนวรรณศิลป์ ที่ยังยืนหยัดในวงวรรณศิลป์เรื่อยมาก็มีเพียง  คมทวน  คันธนู  ซึ่งในช่วงที่ยังอยู่มหาวิทยาลัยไม่ได้โดดเด่นเท่าที่ควร เข้ากับภาษิตบู๊ลิ้มที่ว่า  "จากกันสามวันต้องประเมินฝีมือกันใหม่" จากคุณ : ปักเล้ง - [ 16 มิ.ย. 46 09:00:43 A:202.28.27.2 X:202.28.26.156 ]

ความคิดเห็นที่ 87 ท่านจอมยุทธครับ จาก คคห. 71 ผมพอดีรู้จักกลอนของคุณนิภาบทหนึ่ง ตอบได้พอดีกับบทของคุณทวีสุขบทนี้เลย แถมในชีวิตจริงก็ตอบกันได้สนิทซะด้วย "ถ้าโกรธแล้วสุขใจที่ได้โกรธ เชิญเธอใช้ใจโหดลงโทษฉัน ถ้าโกรธแล้วเธอก็ต้องหมองเช่นกัน จะยืดวันโกรธไปทำไมนะ" ขอขอบคุณท่านจอมยุทธจริงๆ ที่เปิดกระทู้นี้ให้ได้ชื่นฉ่ำกัน และขอขอบคุณมิตรสหายทุกท่านด้วยครับ เยี่ยมจริงๆ จากคุณ : นักอ่านชั้นอะ - [ 16 มิ.ย. 46 09:12:22 A:203.63.77.4 X:150.245.115.206 ]

ความคิดเห็นที่ 88 มือทองธรรมศาสตร์  เป็นสมญาที่เพื่อนพ้องให้กันเนื่องมาจากการแข่งขันกลอนสด ยุคแรกที่มี  พี่เนาว์  พี่ทวีสุข  พี่นิภา และพี่ดวงใจ  นั้น  พี่ๆ ยังคงเล่นกลอนสดกันต่อๆมา   ในทางตรงกันข้าม ในยุค 2515  ความที่ตอนนั้นนักกลอนธรรมศาสตร์มีมากจนสามารถจัดทีมได้ถึง  3  ทีม ทีมที่ดีที่สุด(เพราะไม่เคยแข่งแพ้แม้แต่กระทู้เดียว) เป็นเด็กปี 2 - 3 ถูกรุ่นพี่จัดให้ลงแข่งน้อยเกินไป ธรรมศาสตร์เลยไปไม่ถึงดวงดาว  และชรอยบุญมีแต่กรรมบัง ปีต่อมาเกิดเหตุการณ์ 14 ตุลา  จึงไม่มีการแข่งขันกลอนสดระหว่างมหาวิทยาลัยอีก อนุสรณ์  ลิ่มมณี  นักกลอนเมืองตรัง  ก็เป็น 1 ในทีม ที่เอามาเล่ากันก็เพื่อเป็นอุทาหรณ์   ว่า "เดินหมากผิดตาเดียว  พ่ายทั้งกระดาน" จากคุณ : ปักเล้ง - [ 16 มิ.ย. 46 09:17:15 A:202.28.27.2 X:202.28.26.156 ]

ความคิดเห็นที่ 89 ช่วงนี้แวะมาทักทายมิตรสหายที่มาเยี่ยมเยือนหน่อยขอรับ ซือม่วยรสา รสา/๖๔ อย่าติดไว้นานนักนะ เดี๋ยวดอกเบี้ยขึ้น ยัยหนู/๖๕ อย่าลืมช่วยนำบทกวีวรรคทองมาแปะอีกเด้อ คุณเชษฐภัทร/๖๖ ดีใจที่เห็นคุณชอบขอรับ ลูกลิง/๖๗ แสดงว่ายังอ่านไม่หมดละซิ ลองไล่ไปอ่านความเห็นต้นๆดูนะ....ฮึ่ม พี่หนูนา จอมยุทธฯ ยังรออ่านบทกลอนจาก "พรุ่งนี้ของเมื่อวาน" อยู่ขอรับ แหะ แหะ หลานต๊อง/๗๓ รับสมอ้างซะเลย ยังไงติดตามอ่านให้ตลอดนะกระทู้นี้ยังอาจมีต่ออีกหลายภาค ฮ่า ฮ่า ลุงเวทย์/๗๔ ขอให้สมหวังในสิ่งที่ตั้งใจนะขอรับ อกนิษฐ์/๗๖ คราวนี้ขึ้นฝั่งมากี่วันนะขอรับ หายไปนานเลย แหะ แหะ คุณเพลง/๗๙-๘๑ ขอทักทายอีกครั้งแล้วกันขอรับ แบบว่าอยากขอความช่วยเหลือบางอย่างด้วย คือตอนนี้จอมยุทธฯ ยังหาต้นฉบับกลอนรักของนักกลอนเก่าหลายๆท่านไม่เจอ อาทิ ดวงใจ(ปิ่นฤทัย) รวิปรีชา , สุรินทร์ ประสบพฤกษ์  และยังมีอีกหลายท่าน อย่างไรถ้าคุณเพลงมีบทกลอนของท่านเหล่านี้ ช่วยนำมาแปะให้ จอมยุทธฯ และมิตรสหายได้เปิดหูเปิดตาหน่อยนะขอรับ ขอบคุณล่วงหน้าครับ คุณ UNN/๘๔ จอมยุทธฯ จะจำคำคมไปใช้บ้างนะขอรับ เล่าซือปักเล้ง ขอบคุณมากครับที่มาเล่าบรรยากาศวงการวรรณศิลป์ในมหา'ลัย ยุคนั้นให้ฟังกัน คุณนักอ่านชั้นอะ/๘๗ สมเป็นแฟนพันธ์แท้ของกระทู้นี้ มีข้อมูลเสริมให้ตลอดขอบคุณจริงๆครับ สหายท่านใดแวะผ่านไปผ่านมา ก็ทักทายกันหน่อยนะขอรับ อย่าปล่อยให้จอมยุทธฯ เงียบเหงาอยู่คน เดียว แหะ แหะ ช่วงนี้ฝากกลอนหวานแบบเศร้าของ อนุสรณ์ ลิ่มมณี ไว้อีกชุดหนึ่ง กินใจขนาดไหนลองอ่านดูนะขอรับ บนสายเปลกาลเวลา ก็ไกวเปลเวลาทอดมาถึง ศรน้ำผึ้งซึ้งซ้อนแววอ่อนไหว ชะลอผ่านม่านฟ้านภาลัย ดิ่งลงไปในทรวงและดวงตา วารีรสเลอศักดิ์ตำหนักสรวง รอตักตวงเติมเล่ห์เสน่หา มนต์เมฆหมอกนฤมิตทิพย์นิทรา หรือจะราโรยฝันนิรันดร วงเวียนวัยชีวิตพิศวาส ดารดาษโดยสุขซึ่งซุกซ่อน พิณปลายนิ้วพลิ้วกรีดคีตกร ชะรอยร่อนเร่งเร้าอยู่เท่านาน เพียงเพลงเปลเห่ฝากสู่ฟากฟ้า รับรักมาเมืองดินถวิลหวาน ดอกไม้ดาวพราวพรรณอันตระการ ลอยลงบานฉานฉายประกายกรอง ละลิ่วเลื่อนเลือนลับการหลับไหล รื่นละไมริ้วลมคอยข่มหมอง ตื่นตาตามความหวังเคยรังรอง นิยายของความรักหรือจักทวน ซึ่งสายเปลเร่คว้างระหว่างหาว เมื่อถึงคราวขาดร่วงย่อมห่วงหวน สิ้นเพลงเปลเห่ขวัญเคยรัญจวน เสียงคร่ำครวญสะอื้นอ้อนสะท้อนแทน ๚ อนุสรณ์ ลิ่มมณี แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 46 13:02:43 จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 16 มิ.ย. 46 12:56:46 ]

ความคิดเห็นที่ 90 หนังสือชื่อวรรคทองในวรรณคดีที่รวบรวม ร้อยแก้ว ร้อยกรองที่ไพเราะำได้เคยอ่านบ้างไหมครับ จากคุณ : ฟฟฟฟ - [ 16 มิ.ย. 46 14:34:55 A:203.157.254.2 X:unknown ]

ความคิดเห็นที่ 91 พอดีมาเจอคำถามของคุณ ฟฟฟฟ/๙๐ " หนังสือชื่อวรรคทองในวรรณคดีที่รวบรวม ร้อยแก้ว ร้อยกรองที่ไพเราะได้เคยอ่านบ้างไหมครับ " ถ้าหมายถึง หนังสือวรรคทองในวรรณคดี ของ อาจิณ จันทรัมพร ก้อเป็นหนังสือเล่มโปรดเล่มหนึ่ง ของ จอมยุทธฯ เลยละขอรับ แต่จุดประสงค์ของการเปิดกระทู้นี้ จอมยุทธฯ ได้อธิบายไว้ต้นกระทู้แล้วว่า " ความจริงแล้วกระทู้นี้ จอมยุทธฯ จะนำกลอนชุดร่วมสมัย ที่มีวรรคทอง เป็นที่จดจำของคนทั่วๆไป เท่าที่จะค้นหาได้มานำเสนอ.." ดังนั้นกระทู้นี้จึงจะเน้นเรื่องบทกลอน ของนักกลอนร่วมสมัยเป็นหลัก และดังที่ได้บอกมาตั้งแต่ความเห็นต้นๆแล้วว่าเฉพาะในกระทู้นี้จะเน้นไปในแนวกลอนหวาน ยุคกลอนรักเฟื่องฟูในวงวรรณเมืองไทยด้วยนะขอรับ แหะ แหะ แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 46 15:17:13 จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 16 มิ.ย. 46 15:15:16 ]

ความคิดเห็นที่ 92 :-)  ขอบคุณค่ะจอมยุทธฯ  ขอบคุณสำหรับกระทู้ และขอบคุณสำหรับคำทักทาย  ด้วยความยินดียิ่ง เมื่อดอกไม้โรย ดอกไม้สีม่วงร่วงตรงหน้า น้ำตาพร่าพร่างกลางกลีบอ่อน โอ้ใครไหนเลยจะเชยช้อน ร้าวรอนแหลกเปล่าเฉาช้ำ ลมหยุดพัดผ่านไปนานนัก ไม่ทายทักใบไม้ไม่ชื่นฉ่ำ ท้องฟ้าวันนี้เป็นสีดำ สายน้ำนิ่งสงบซบเซา โลกแตกดับแล้วหรือนี่ ทันทีที่สบตารู้ว่าเขา สักนิดมิได้รักเรา โศกเศร้าเจ็บปวดทั่วหัวใจ โอ้ความใยดีที่มอบมั่น เขาหยันหยามเราเท่าไหน ซื่อนักโง่นักเมื่อรักใคร เทิดเทินให้ได้ทั้งนั้น ความทรงจำเมื่อวันวานอ่อนหวานยิ่ง ทุกสิ่งงดงามคือความฝัน เพียงกระพริบตาก็ดับฉับพลัน ตื้นตันน้ำตาอาวรณ์ ดอกไม้สีม่วงร่วงต่อหน้า รอเขามาเหยียบยับกับกลีบอ่อน และหัวใจผู้หญิงเขลาซึ่งร้าวรอน จะวางซ้อนอ่อนแอบอยู่แทบเท้า                   ปิ่นฤทัย  รวิปรีชา ฝากทุกท่านแสดงความคิดเห็นตามชอบใจ   ด้วยตัวข้าพเจ้าเองอ่อนด้อยในการวิจารณ์   ได้แต่อ่านด้วยความดื่มด่ำ และชื่นชมกับรสกวีของผู้ร้อยคำนัก  :-) จากคุณ : เพลง - [ 16 มิ.ย. 46 23:05:38 A:203.147.0.44 X:203.156.1.25 ]

ความคิดเห็นที่ 93 เก็บมาฝากอีกสักครากับบทกลอนของคุณสนธิกาญจน์  กาญจนาสน์   ที่ประทับใจผู้อ่านมิรู้ลืม   จากเจ้าพระยา...ถึงฝั่งโขง ไม่มีภาษาใดที่ในโลก บรรยายโศกอกเราได้เศร้าเหมือน เท่าน้ำตาพร่าอาบซับภาพเลือน เก็บไว้เตือนใจว่า...แสนอาวรณ์ โอ้หวิวหวิวพริ้วแผ่วแล้วก็หาย ฟังคล้ายคล้ายเสียงฟ้ามาหลอกหลอน ฟังคล้ายคล้ายเสียงลมพรมพริ้ววอน เป็นบทกลอนว่ารักอยู่ทุกครู่ยาม "แม้อยู่ห่างต่างถิ่นแผ่นดินไหน ถ้าวันใดคิดถึงถิ่นแผ่นดินสยาม จงมองดาวพราวพร้อยลอยฟ้างาม เพราะทุกยามฝากใจไว้กับดาว" ดังสำเนียงเสียงเพื่อนเตือนมาว่า ทุกเวลาห่วงหวงกับห้วงหาว คืนฟ้าหมองดาวอับแสงวับวาว แต่ยังพราวโชติช่วงในดวงใจ คือสำเนียงเสียงสั่งถึงฝั่งโขง ผ่านรอบโค้งฟ้ากว้างสว่างไสว เคลียสายลมพรมอุ่นละมุนละไม เหมือนเสียงไห้เจ้าพระยา...พารัญจวน โอ้หวิวหวิวพริ้วแผ่วแล้วก็หาย น้ำตาพรายพร่าหลั่งยังไห้หวน อยู่แผ่นดินถิ่นใดดวงใจครวญ ไหลย้อนทวนความเศร้าเจ้าพระยา                                สนธิกาญจน์  กาญจนาสน์                           ๒๕๑๐ - บทเพลงแห่งเจ้าพระยา จากคุณ : เพลง - [ 16 มิ.ย. 46 23:23:52 A:203.147.0.44 X:203.156.1.25 ]

ความคิดเห็นที่ 94 อะแฮ่ม  ส่งการบ้านให้แก่ท่านจอมยุทธฯเพียงเท่านี้ค่ะ  ขอได้รับความขอบพระคุณ  :-) "ดาวรู้ไหม" เมื่อเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าและว้าเหว่ ขวัญจะเร่ร่อนคว้างถึงกลางหาว แล้ววอนถามความหมองของหมู่ดาว ซ่อนแสงพราวพรุบหรู่อยู่ทำไม เห็นใครคว้างอย่างนี้มีไหมเล่า จะว่าเศร้าก็ไม่เศร้า ...ดาวรู้ไหม หากแต่ว่าแพ้ตัวแพ้หัวใจ ที่เฉยเมยซ่อนไว้ซึ่งไยดี เห็นเคยเห็นดาวคว้างอย่างคนคว้าง ปลอบตัวเองอุ่นใจอย่างไรนี่ หรือแอบหมอกหยอกฟ้ามานานปี จนดาวมีฟ้าเสมือนเป็นเพื่อนคิด อิจฉาดาวพราวแสงเหมือนแสร้งเยาะ กระทบเหมาะแววว้างตรงกลางจิต ตาจึงวาบปลาบละห้อยเพียงน้อยนิด แล้วเม้นมิดซ่อนหมายอยู่อย่างเดิม เพราะรักสิทธิ์อิสระเกินจะทุกข์ จึงซ่อนซุกความรู้สึกไม่ฮึกเหิม เมื่อดาวหมายปรายตามาเยาะเติม ชีวิตเพิ่มสิ่งใด...รู้ไหมดาว เพิ่มชีวิตเข้มแข็งให้แกร่งกล้า ให้เชิดหน้าท้ามองถึงห้องหาว ยิ้มเยาะโลกโชคชตามานานยาว ซ่อนน้ำพราวท่วมทั่วรดหัวใจ                           อรฉัตร                       ๑๘   ส.ค. ๑๒ จากคุณ : เพลง - [ 16 มิ.ย. 46 23:33:34 A:203.147.0.44 X:203.156.1.25 ]

ความคิดเห็นที่ 95 พี่ยุทธคะ  มีคนฝากข้อความไว้ในไอ้สี่คิ้วของหนู  ความว่า เอ้า เอาอันนี้ ฝากให้อีตาจอมยุทธ อีกอัน หาอ่านยากเหมือนกัน ของคุณหญิงกุลทรัพย์ รุ่งฤดี เมื่อดวงใจได้เฉลยเอ่ยคำรัก ใจก็มักมั่นคงไซร้ไม่เหหน ไม่เปลี่ยนแปรใจแท้แม้ใจดล ทรชนเล่ห์ล่วงหลอกลวงใจ ใจเพียงหนึ่งดึงดื้อถือรักเถิด แม้รักเกิดก่อทุกข์ไร้สุขไฉน ใจยังฝังหยั่งรักล้ำประจำใจ โอ้ว่าใจ ใจหนอใจ ไยมั่นคง จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 17 มิ.ย. 46 08:21:20 ]

ความคิดเห็นที่ 96 มารู้จักนักกลอนจากแดนทักษิณอีกท่านหนึ่งแล้วกันครับ (ไม่รู้ว่าจอมยุทธฯ จะภาคนิยม เกินไปหรือเปล่า ฮ่า ฮ่า) นักกลอนท่านนี้คือ ชุมพล ปิตุทิพย์ ซึ่งสมัยที่โด่งดังในยุคกลอน รักเฟื่องฟูในรั้วมหา'ลัยนั้น (ประมาณปี ๒๕๐๘) หลายคนคิดว่าเขาคงเป็นนิสิตคณะอักษร- ศาสตร์ จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย แต่จริงๆแล้ว เขากลับเป็นนักเรียนนักเรียน นายร้อย จปร. มาดูผลงานของนักกลอนท่านนี้กันดีกว่าขอรับ มีวรรคเด่นๆหลายบท อาทิ เริ่มบทเพลงรัตติกาลกังวานแว่ว ชีวิตแน่วสู่ฝันอันสดศรี น้ำค้างแพร้วหยาดฟ้าพร่างมณี ปลุกรพีให้ตื่นคืนภวังค์ จาก เพลงทิวา-มนต์ราตรี หรือ แววเนตรสิ้นแววซื่อแล้วหรือนี่ แววไมตรีเคยฉายกลายเป็นย่ำ ตั้งแต่นี้ต่อไปใจคงจำ ไม่กล้าล้ำเลยสู่ประตูรัก จาก รอยอาลัย   หรือ ก็เรือใหม่เขามีขี่อีกแยะ ครั้นจะแวะลงเรือรั่วกลัวคนหยัน อนิจจา ! ชะตากรรมเรือลำนั้น เขาปล่อยมันเอาไว้ให้ขึ้นคาน จาก แด่...เรือลำนั้น มาอ่านงานเต็มๆของนักกลอนท่านนี้สักชุดแล้วกัน ขอรับ เทพีพร ๏ เจ้างามสรรพกว่าอัปสรบังอรสวรรค์ ศักดิ์ฐานันดร์สูงส่งยิ่งหงส์เหิน เทียบสมบัติกุลสตรีมีค่าเกิน เหลือประเมินคำชมให้สมจริง เหมือนหยาดฟ้ามาสถิตกลางจิตพี่ เฉิดฉวีคมขำล้ำผองหญิง ห่มสไบลายทองผ่องเพริศพริ้ง สมเป็นมิ่งขวัญฟ้าสุดาดวง ยามเยื้องย่างอรชรแสนอ่อนช้อย เท่าปลายก้อยหรือจะไม่ให้พี่หวง หวั่นทวยเทพริษยาลงมาทวง พรากพุ่มพวงจากพี่มิเกรงใจ อยากอัญเชิญขวัญฟ้ามาสู่เหย้า มาร่วมเนาเชยชิดพิสมัย แต่เกรงหอโบราณแบบบ้านไม้ จะฉุดให้ขวัญฟ้าเสื่อมค่าพลัน ถึงสุดรักสุดหมายสายสมร ก็มิกล้าเอื้อมอรอัปสรสวรรค์ ระหว่าง "รักสูงค่า" กับ "ฐานันดร์" เจ้าเท่านั้นชี้ชัดตัดสินใจ เจ้างามสรรพเท่าอัปสรบังอรสวรรค์ ศักดิ์ฐานันดร์ใครมิเปรียบเทียบเจ้าได้ พี่แสนรัก บูชา เจ้ากว่าใคร เทิดเจ้าให้เป็นศรี... เทพีพร ๚ ชุมพล ปิตุทิพย์ จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 18 มิ.ย. 46 09:29:28 ]

ความคิดเห็นที่ 97 อาจิณ จันทรัมพร ถ้าเอ่ยถึงชื่อนี้เพื่อนๆคงรู้ดี จอมยุทธฯ คงไม่ต้องกล่าวอารัมภบทมาก  แหะ แหะ ถึงแม้ว่าในยุคหลังผลงานด้านร้อยกรองของท่านจะไม่ปรากฎออกมา ด้วยท่านไป เน้นงานในด้านอื่น แต่ผลงานด้านร้อยกรองในระยะแรกที่เริ่มเขียนก็ยังปรากฎเป็น ที่ประจักษ์อยู่ จอมยุทธฯ ขอคัดผลงานแนวกลอนหวาน ของ อาจิณ จันทรัมพร มาให้เพื่อนๆ อ่าน ดีกว่า ขอรับ เตือนใจหญิง ด่วนเด็ดดอกกุหลาบงามในยามนี้ เวลามีอยู่น้อยจะลอยหาย สุมาลีคลี่เกษรขจรขจาย พรุ่งนี้กลายกลับเหี่ยวหล่นไม่ทนทาน สุริยันอันจะเปรียบประทีปรัตน์ ก็ด่วนลัดล่วงฟ้าสุธาสถาน มิช้าสิ้นแสงสดเพราะหมดวาร รัตติกาลเข้ามาแทนทั่วแดนดิน อันวัยเยาว์นับว่าเลิศประเสริฐสุด เลือดฝาดผุดผ่องพิศเป็นนิจศิล แล้วก็เฒ่าชราพาชีวิน จนถึงสิ้นสูญสลายมลายชนม์ จะอายไย, จงรีบใช้โอกาสเถิด คือหาคู่ไว้ชูเชิดก่อเกิดผล แม้นไร้หวังในวัยรุ่นขุ่นกมล เธอจักทนทรมานจวบกาลมรณ์ แปลจาก "COUNSEL TO GIRLS"  ของ R. HERRICK โดย อาจิณ จันทรัมพร ๒๕๘๙ อ่านกลอนมามากแล้ว มาอ่านโคลงรักแนวหวานๆ สักชุดดีกว่าขอรับ รำพึงรัก ๏ เงียบสงัดชัฎรกร้าง........................ระงมวัน วิเวกเอย เย็นเยียบเชียบทรวงศัลย์.................โศกซ้อน เรไรหริ่งรัวบรร-.................................เลงศัพท์ แซ่เอย เสียงเสียดทรวงสั่นร้อน..................อกร้าวระทมมาน ๚ ๏ รัตติกาลเด่นด้วย...........................เดือนสรวง ส่องฤๅ สาดทั่วธรณิศร์ปวง...........................ป่าไม้ ดูเด่นดุจเงินยวง................................ย้อยหยด หยาดแล ยลยิ่งยลยิ่งให้.....................................เหือดแห้งหฤหรรษ์ ๚ ๏ ถวิลวันบรรสบน้อง.......................นวลอนงค์ นางเอย เริงรื่นฤดีจง.........................................ต่อเจ้า เคยเสพสวัสดิมง-..............................คลคู่ เคียงแม่ สองสุขปราศจากเศร้า.......................ส่ำอ้อนอรเดียว ๚ ๏ ใจเฉลียวเปลี่ยวอกโอ้....................อนิจจา อกเอย พลาดรักอกหักมา..............................ปิ่มม้วย ขวัญแขวนใฝ่ฝันหา..........................ห่วงแม่ ยิ่งแม่ อกวะหวิวหวาดด้วย........................เดือดดิ้นแดถวิล ๚ ๏ จวบสิ้นสิริมาสเข้า........................ขวบปี ฤทธิ์รักร้อนรนฤดี............................บ่ร้าง รักทับเปี่ยมทุกข์ทวี..........................ท่วมอก แล้วเอย ใครประสบเช่นเราบ้าง....................จึ่งรู้ฤทธิ์สมร ๚ อาจิณ จันทรัมพร , ๒๕๘๕ จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 18 มิ.ย. 46 10:13:07 ]

ความคิดเห็นที่ 98 อินทรวิเชียรฉันท์บทนี้   ฝากผู้รู้เพิ่มเติมให้สมบูรณ์ด้วยค่ะ ทั้งรู้จะผิดหวัง           มนยังเตลิดหลง คิดลืมมิลืมลง            อุจเพิ่มทวีคุณ บาปใด ณ เคยทำ     ตละนำ มนาดูร รักข่าบ่เพิ่มพูน         จะโทษใครก็ใจเรา                                    บทพระราชนิพนธ์    ในรัชกาลที่ 6 จากคุณ : เพลง - [ 18 มิ.ย. 46 10:33:01 A:203.155.142.26 X:192.168.1.154 ]

ความคิดเห็นที่ 99 กระทู้ใหม่ครับ บันทึกไว้ในวงวรรณ (ภาค ๒) .....บทกวีเพื่อชีวิต...... http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2329126/W2329126.html แก้ไขเมื่อ 18 มิ.ย. 46 21:37:50 จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 18 มิ.ย. 46 21:36:25 ]

ความคิดเห็นที่ 100 แฮ่ แฮ่ .. ที่ธรรมศาสตร์ครั้งนั้น นานมาแล้ว .. แต่ตอนนี้ครูของลูกลิง อายุประมาณ 51 .... อ้อ แสดงว่า แก่แล้วนะ ตอนนี้น่ะ .... จากคุณ : จังงัง - [ 18 มิ.ย. 46 21:44:35 ]

ความคิดเห็นที่ 101 ยังไงอย่าเพิ่งทิ้งกระทู้นี้นะครับ ท่านจอมยุทธ ผมมีของคุณนภาลัย (ฤกษ์ชนะ) มาฝากบ้าง ขอให้คิดถึงฉันวันละหนึ่ง ฉันคิดถึงเธอวันละพันหน และมีจิตคิดถึงเพียงหนึ่งคน ไร้กมลที่จะเหลือเผื่อผู้ใด แม้นมาหาเธอได้จะไม่ยั้ง ที่ต้องรั้งแม้จะรู้เธออยู่ไหน ไม่อยากเห็นเธออยู่คู่กับใคร คงขาดใจถ้าเธออยู่กับผู้นั้น จากคุณ : นักอ่านชั้นอะ - [ 19 มิ.ย. 46 16:54:34 A:203.63.77.4 X:150.245.115.206 ]

ความคิดเห็นที่ 102 ไม่ได้ทิ้งแน่นอนครับคุณ นักอ่านชั้นอะ แต่คงจะนำไปรวมไว้กับกระทู้ใหม่ครับ ที่จะมีทั้งบทกวีเพื่อชีวิต และกลอนรักหวานๆ เพราะกระทู้นี้เริ่มโหลดยากแล้วขอรับ จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 19 มิ.ย. 46 22:24:49 ]

ความคิดเห็นที่ 103 ใครมีอมยิ้ม เก็บไว้ที่คลังกระทู้หรือยังคะ? อย่าให้หายนะ กระทู้น่าอ่านแบบนี้ จากคุณ : แพท - [ 20 มิ.ย. 46 09:12:53 A:66.185.84.69 X:24.157.219.176 ]

ความคิดเห็นที่ 104 เดี๋ยวนี้ยังมีหนังสือกลอนผลงานของหลาย ๆท่านที่อาจอมยุทธฯ เอ่ยมา มีวางจำหน่ายไหมคะ  เพราะเวลาไปมุมกลอนทีไร หาอ่านงานเขียนแบบนี้ไม่ค่อยได้ค่ะ จากคุณ : หลายต๊อง - [ 21 มิ.ย. 46 13:51:08 A:202.28.27.2 X:10.4.1.37 ]

ความคิดเห็นที่ 105 ขอมานั่งจิบเบียร์เย็นๆ อ่านด้วยคนนะคะ กระทู้ดีๆ แบบนี้ ชอบจังเลย จากคุณ : Hyde (Jekyll) - [ 21 มิ.ย. 46 18:55:09 ]

ความคิดเห็นที่ 106 คว้าง คว้าง ใบไม้ปลิว ลอยละลิ่วลงสู่ดิน เอื่อย เอื่อย ธารไหลริน มิรู้สิ้น ณ แห่งใด เปรียบดังชีวิตนี้ บ่ ได้มีที่พักใจ อ้างว้างร้างฤทัย จวบชีพลับลงดับสูญ อ่านหนังสือตอนเด็กๆ แล้วชอบจำได้ว่ามาจากนวนิยาย เรื่อง ลางรัก ของ จุลลดา ภักดีภูมินทร์ เขียนจากความทรงจำ (ที่ไม่ค่อยจะดี) ถ้าผิดพลาดต้องขออภัยจากผู้ที่เกี่ยวข้องด้วย  และยังจำกลอนอีกบทหนึ่งที่มีเนื้อหาคล้ายกลอนบทข้างต้น แต่ไม่รู้ใครแต่ง ใครรู้ด้วยบอกที หวิว หวิว ลมหนาวพัด วับ วับ ใบใม้ปลิว ท้องฟ้าแลละลิ่ว ยิ่งเปลี่ยวเปล่าเศร้าหทัย เยือกเย็น บ่ เห็นหน้า ผู้ใดมาเป็นเพื่อนใจ ร่อนเร่เซซังไป จวบจนกว่าชีวามรณ์ จาก   ชื่อชอบ คำประพันธ์ จากคุณ : ิิburakarn@yahoo.com - [ 22 มิ.ย. 46 14:05:12 A:202.133.176.118 X: ]

ความคิดเห็นที่ 107 คุณ burakarn@yahoo.com/๑๐๖ กาพย์ชุดนี้จอมยุทธฯ เองก็ไม่แน่ใจว่าใครแต่งขอรับ ค้นไม่เจอ เพื่อนๆท่านใดทราบขอความอนุเคราะห์ด้วยขอรับ จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 22 มิ.ย. 46 19:03:36 ]

ความคิดเห็นที่ 108 คว้าง คว้าง ใบไม้ปลิว ลอยละลิ่วลงสู่ดิน เอื่อย เอื่อย ธารไหลริน มิรู้สิ้น ณ แห่งใด เปรียบดังชีวิตนี้ บ่ ได้มีที่พักใจ อ้างว้างร้างฤทัย จวบชีพลับลงดับสูญ เป็นบทประพันธ์ของ ม.ล. ศรีฟ้า  ลดาวัลย์ค่ะ ซึ่งก็คือเจ้าของนามปากกา จุลลดา ภักดีภูมินทร์นั่นแหละค่ะ จากคุณ : แม่ไก่ - [ 22 มิ.ย. 46 21:23:19 A:203.113.51.103 X: ]

ความคิดเห็นที่ 109 โทษทีค่ะ ก๊อปโดยมิได้แก้ไข ขออนุญาตแก้ไขค่ะ คว้าง คว้างใบไม้ปลิว ละลิ่วหล่นลงสู่ดิน เอื่อย เอื่อย ธารไหลริน มิรู้สิ้นลงแห่งใด เปรียบดังชีวิตนี้ มิมีที่จะพักใจ อ้างว้างร้างฤทัย จวบชีพดับลงลับสูญ    ม.ล.ศรีฟ้า  ลดาวัลย์ จากคุณ : แม่ไก่ - [ 22 มิ.ย. 46 21:28:47 A:203.113.51.103 X: ]