ความคิดเห็นที่ 1 เอาหละนะ......  O_o"   เอาแบบระดับรายงานก็พอเนอะ...อย่าต้องให้ถึงกะระดับวิทยานิพนธ์เลย........แหม๋...... กำเนิดนวนิยายและเรื่องสั้นของไทย ผลสืบเนื่องที่สำคัญแก่งานเขียนของไทยมากที่สุดอันดับหนึ่ง  จากการที่มีคนไทยไปรักบการศึกาาในยุโรปก็คือ การรับเอาวรรณกรรมในรูปแบบที่เรามาเรียกว่า "นวนิยาย" และ "เรื่องสั้น" เข้ามาในประเทศไทย นวนิยายคืออะไร   นวนิยายเป็นรูปแบบวรรณกรรมที่ใหม่สำหรับฝรั่งนั่นเอง จึงมีชื่อเรียกว่า novel แปลว่าของใหม่  เป็นสิ่งสืบเชื้อสายมาจากการเล่านิยาย อันเป็นพฤติกรรมธรรมชาิติของมนุษย์  แต่นวนิยายมีกลวิธีใหม่ขึ้นจากนิยายซึ่งเล่ากันมาแต่โบราณด้วยประการต่อไปนี้ นิยาย ทั้งของฝรั่งและของตะวันออก มันเป็นเรื่องเล่ายาว อาจเป็นร้อยกรองหรือร้อยแก้ว  ผู้แต่งมักทำประหนึ่งว่าเป็นเรื่องจริงเล่าสืบต่อกันมาหลายชั่วอายุคน  มักเป็นเรื่องอิงประวัติศาสตร์  หรือเป็นเกร็ดประวัติศาสตร์  หรือตำนานทางศาสนา  กลวิธีมีเพียงการบรรยาย  ในการดำเนินเรื่อง  ผู้แต่งหรือผู้เล่าจะลำดับเหตุการณ์ตามปฏิทิน  คือเมื่อกล่าวถึงตัวละคร  ก็จะกล่าวถึงตั้งแต่ยังเป็นเด็ก  แล้วเดินเรื่องไปถึงเป็นหนุ่มเป็นสาว ไปจนถึงวัยชรา  อาจมีกล่าวถึงตัวผู้เล่าในวัยชราเล่าถึงเรื่องตัวเองบ้าง  แต่ก็คงดำเนินเรื่องด้วยวิธีลำดับเหตุการร์ตามกาละดังกล่าวแล้ว  การสนทนาหรือบทเจรจา  จำใช้วิธีของการบรรยายนั่นเอง  คือผู้แต่งจะเป็นผู้เล่าถึงการสนทนานั้น จะไม่ปล่อยให้ตัวในเรื่องสนทนากันตามสำนวนของตัวในเรื่อง   ผู้เล่าหรือผู้แต่งจะปรับปรุงให้เป็นสำนวนคล้ายคลึงกันหมด ดังที่รู้กันอยู่แล้วในนิยาิยของไทย เช่น เรื่อง สามก๊ก  หรือราชาธิราช  กิริยาอาการของตัวในเรื่อง ผู้เล่าจะไม่พรรณาละเอียด แล้วทิ้งให้ผู้อ่านวาดภาพเอาเอง  แต่ผู้แต่งจะแปลภาพให้ เช่น  จะกล่าวว่า  ผู้นั้นผู้นี้ก็กล่าวขึ้นด้วยความโกรธว่าดังนั้นดังนี้  ไม่ใช่บอกแต่ คำพูดของตัวในเรื่อง  และให้ผู้อ่านสันนิษฐานว่า คำพูดเช่นนั้นเป็นคำพูดที่กล่าวเพราะความโกรธ  ดังนี้เป็นตัวอย่าง นวนิยายนั้นเป็นร้อยแก้ว  ผู้แต่ไม่มีทีท่าว่าใคร่จะให้ผู้อ่านเชื่อว่าเป็นเรื่องที่อิงความจริง  เป็นที่เข้าใจว่าเป็นเรื่องแต่ง และการดำเนินเรื่องนั้น จะตั้งตันเมื่อตัวละครอยู่ในวัยเด็ก  แล้วเล่าต่อไปถึงวัยหนุ่มสาวตามกาละเหมือนปฏิทิน  หรือจะตั้งต้นเมื่อหนุ่มสาวย้อนเล่าวไปถึงวัยเด็ก  กล่าวล่วงหน้าไปถึงวัยชรา  แล้วย้อนกลับมาวัยไหนอีกก็ได้  และมีวิธีการอีกหลายอย่างซึ่งผู้แต่งใช้ตามความพอใจ และที่ถือกันเป็นข้อกำหนดและยึดกันมาเป็นแบบฉบับในบรรดานักเแต่งนวนิยายในประเทศตะวันตก ก็คือ คำพูดของตัวละครในเรื่องต้องเป็นคำพูดที่เหมาะแก่ฐานะทางเศรษฐกิจ สังคม และการศึกษาของตัวนั้นๆ และการสนทนาหรือการเจรจาจะเห็นชัดว่าเป็นสำนวนของตัวละคร  อีกทั้งมีการแบ่งแยกกันเด่นชัดระหว่างสำนวนการบรรยายเรื่องหรือพรรณนาเหตุการณ์ต่างๆ ของผู้แต่ง กับสำนวนสนทนาของตัวละคร ความแตกต่างระหว่างนวนิยาย กับนิยาย ยังมีที่จะกล่าวได้อีกมาก แต่ในที่นี้กล่าวแต่พอเป็นสังเขป  นวนิยายเกิดเป็นรูปแบบวรรณกรรมเด่นชัดชึ้นในศตวรรษที่ ๑๘ คริสต์กาล คือราวรัชการที่ ๓ และแพร่หลายในรัชกาลที่ ๔ ก่อนที่จะมีคนไทยไปศึกษาในยุโรปเป็นจำนวนมาก  ประมาณสามชั่วอายุคน  เมื่อมีคนไทยไปศึกษากันมากในยุโรปนั้น เป็นเวลาตกในปลายคริสต์ศตวรรณที่ ๑๙ หรือรัชกาลที่ ๕ ในระยะนั้นนวนิยายเป็นที่รับรองกันว่าเป็นวรรณกรรมแบบหนึ่งแล้วในสังคมตะวันตก และมีนักประพันธ์ที่มีชื่อเสียง ได้รับความยกย่องในสังคมของชนชั้นสูงแล้ว อาทิ  ออลิเวอ  โกลด์สมิท (Oliver Goldsmith) และ เจน ออสเตน (Jane Austen) แทคเคอเรย์  ก็เป็นนักประพันธ์ที่ได้รับการยกย่อง  แต่ต้นศตวรรษที่ ๑๙ และในรัชสมัยพระนางเจ้าวิกตอเรีย เซอร์ อาเธอร์ โคแนนดอยล์ และ เซอร์ วอลเตอร์ สก๊อต ก็มีชื่อเสียงแล้ว ส่วนเรื่องสั้น (short story) นั้น ก็คือนวนิยายน้อยๆ นั่นเอง  ่จนบัดนี้ยังไม่มีกฎเกณ์ในประเทศตะวันตกที่แน่นอนว่า เรื่องสั้นแค่ไหนจึงเป็นเรื่องสั้น  และยายแค่ไหนจึงเป็นนวนิยาย  แต่เรื่องสั้นมักจะมีแนวคิดแนวเดียวและนวนิยายมักมีแนวคิดมากกว่าหนึ่งแนว  ซ้อนกันเป็นแนวเอกแนวรอง  คงเป็นเพราะถูกขนาดความยาวของเรื่องบังคับนั่นเอง  ส่วนกลวิธีที่เห็นเด่นว่าเป็นกลวิธี่ของเรื่องสั้นไม่ใช่นวนิยายก็คือ การบรรยาถึงพื้นฉาก (scene or setting) ของเรื่อง  จะรีบทำให้เสร็จสิ้นเป็นที่เข้าใจแก่ผู้อ่านโดยเร็ว  ชักช้าไม่ได้  และตัวละครที่สำคัญแก่ท้องเรื่องก็มักจะปล่อยออกมาให้ปรากฏแ่ก่ผู้อ่านในระยะใกล้ๆ กัน ไม่เหมือนนวนิยาย ซึ่งอาจจะค่อยๆ ปล่อยทีละตัวสองตัว  หรือปล่อยออกมาให้ปรากฏเกือบหมดทุกตัว ในตอนต้นเรื่องหรือเก็บตัวสำคัญไว้ปล่อยในตอนท้ายของเรื่องก็ได้ นวนิยายและเรื่องสั้นรุ่นแรกของไทย เป็นการยากที่จะระบุให้แน่ชัดว่ากำเนิดขึ้นในไทยเมื่อใด ในรัชสมัยใด ทั้งนี้เพราะการเก็บรักษาหนังสือไทยเรา ไม่ได้กระทำกันอย่างจริงจังและถี่พ้วน  กิจการบรรณารักษ์เป็นกิจการที่เพิ่งเป็นหลักฐานเมื่อไม่นานมานี้เอง  เมื่อสอบถามผู้ที่มีอายุพาที่จะรำลึกไปถึงปลายรัชกาลที่ ๕ หรือต้นรัชกาลที่ ๖ ได้ ก็มักจำได้แต่นวนิยายที่แปลจากภาษาอังกฤษ ที่จำกันได้มากและนิยมกันว่าเป็นหนังสือแปลดี ก็คือ เรื่อง  "ความพยาบาท" ของแม่วัน เป็๋นนามปากกาของ พระยาสุรินทราชา(นกยูง วิเศษกุล) ท่านเป็ฯคนรุ่นเดียวกับ น.ม.ส. (ผู้แต่งนิทานเวตาล) เรื่องที่แปลนี้ เจ้าของเรื่องเดิมเป็นนักประพันธ์สตรีชื่อ มาเรีย  คอเรลลี่ เป็ฯนักเขียนที่มีชื่อพอใช้ในสมัยที่แปลหนังสือนั้น  และมีผู้แปลหนังสือของนักประพันธ์ผู้นี้เป็นภาษาไทยต่อมาอีกหลายเรื่อง  มีเรื่อง  เตลมา ผู้แปลคือ ม.จ.หญิง  ศุขศรีสมร และเรื่อง เถ้าสวาท แม่อนงค์เป็นผู้แปล  เป็นที่น่าเสียดายที่วรรณกรรมที่ได้กลายมาเป็นวรรณคดีของอังกฤษ  ได้รับความสนใจจากนักแปลของไทยน้อย แม้จนกระทั่งทุกวันนี้ ควรเป็นที่สังเกตว่า นักแปลนวนิยายภาษาอังกฤษออกเป็นภาษาไทยสมัยเริ่มแรกนั้น สนใจแปลหนังสือที่ตื่นเต้นผาดโผน  ไม่แปลหนังสือที่มีคุณค่าทางวรรณกรรมที่กลายมาเป็นวรรณคดีของอังกฤษในสมัยนี้  เช่น วอลเตอร์ สก๊อต  ชารลส์ ดิกเคินส์ ยอร์จ เอเลียต แทคเคอเรย์เป็นต้น  ในรัชกาลที่ ๖ ความสนใจของนักแปลก็ยังไม่เปลี่ยนไปมากนัก นวนิยายอังกฤษที่แปลออกเป็นภาษาไทยมักจะลงในหนังสือรายวันเป็นตอนสั้นๆ และในนิตยสารรายเดือน  รายสัปดาห์ก็มี ทั้งมีตีพิมพ์ออกเล่นเล่มเล็กๆด้วย เรื่องที่รู้จักกันมากก็มีเช่น  ของ  ไรเดอร์ แฮกการ์ด  ได้แก่เรื่อง สาวสองพันปี  ขุมทรัพย์พระเจ้าโสโลมอน และหนังสือเกี่ยวกับสืบสาวคดีลึกลับ เช่น ชุดเชอร์ลอกโฮมส์ ของ เซอร์อาเธอร์ โคแนนดอยล์เป็นต้น พอแระนะจ๊ะ..........แบบว่า บ่ มีคนช่วยพิมพ์ไงอ่ะจ๊ะ จากคุณ : SONG982 - [ 12 มิ.ย. 46 00:59:22 ]