chapter five

ทางซ้าย! ทางซ้าย! ทำไม ฉันไม่วิ่งไปซะอีกทางนึงนะ..โอกาสมีห้าสิบ ๆ  แท้ ๆ
ถ้าเลือกไปอีกทาง ก็ได้กลับไปนอนเอกเขนกดูฟุตบอลที่แฟลตของดิ๊กแล้ว..
ไม่ต้องมานั่ง..ในร้าน กาแฟ..สุดเริ่ด ที่ขาย คาปูชิโน แพงซะจนโอเว่อร์
และก็ดู เพื่อนตัวดี..แปลงร่างกลายเป็นเด็ก อายุสิบสี่ อย่างที่เคยเป็นเมื่อหลายปีก่อน

และ..พระเจ้า!..ดูดีไลล่าซิ..โอ๊ย ..อยากจะบ้า..
เธอทำให้ตัวเองดูอ่อนกว่าวัย..ขนาดนี้ได้ยังไง..ดูสวยขึ้น ..กว่าที่เคยสวยอยู่แล้ว..
แล้วดูเสื้อผ้าซิ..นั่นมัน จากห้องเสื้อ ชั้นนำ ของดีไซน์เนอร์ชื่อดังของยุโรปเชียวนะ...
แล้วดูผมซิ..ดูแพงเชียว ..ช่างทำผมประเภทไหนกันนะ..ที่ทำผมให้ออกมาอย่างงี้ได้..
อย่างกับมีป้ายบอกราคาติดอยู่บนหัว ว่ามันแพงแค่ไหน ..อย่างงั้นแหละ..
เธอแต่งหน้า..แต่ดูเหมือนไม่ได้แต่ง ดูเป็นธรรมชาติ..อย่างไม่น่าเชื่อ ..
ผิดกันลิบ กับการแต่งหน้าที่เธอแต่งตอนสมัยเรียน..
กลิ่นที่กรุ่นออกมาจากตัว ก็ไม่ใช่ อย่างกลิ่นน้ำหอม ..แต่เป็นอะไร ทื่..เหมือนเพิ่งลุกขึ้นมาจากอ่างอาบน้ำ
ที่ผสม เครื่องหอม กลิ่นดี ราคาแพง อย่างงั้นแหละ..

นาดีน มอง ดิ๊ก..เธอไม่เคยเห็นเขาตื่นเต้นมากมายขนาดนี้มาเป็นปีแล้ว..
ทุกส่วนของร่างกายเขา พุ่งความสนใจไปที่ดีไลล่า จนแทบจะมองไม่เห็นว่ามีเธออยู่ด้วย
เหมือนเดิม..เธอรู้สึกเป็นคนนอก อีกครั้ง..

ดีไล่ล่า..กำลังเล่าเรื่อง ชีวิตแต่งงานของตัวเอง ..ชีวิตในช่วงสิบกว่าปีที่ผ่านมา
เธอไม่ได้ชื่อ ดีไลล่า ลิลลี่ อีกแล้ว ..หลังจากแต่งงานก็เปลี่ยนนามสกุล ไปใช้..
นามสกุล บิ๊กกิ้น ของ อเล็กซ์..
แย่จริง ๆ เลยที่นาดีน รู้สึกดีขึ้นที่รู้ว่า..ดีไลล่า แต่งงานแล้ว..
สามีของดีไลล่าเป็นเจ้าของร้านอาหาร ที่เมืองเชสเตอร์
ถ้าคุณไม่พบเขาที่ร้าน ก็จะหาเขาได้ที่ สนามกอล์ฟ หรือไม่ก็สนาม คลิ๊กเก็ต..
พวกเขามีม้าสมามตัว กับบ้านหลังใหญ่ที่มีสระว่ายน้ำ..
ทุก ๆ สองสามเดือน อเล็กซ์ จะต้องซื้อตัวเครื่องบินไป นิวยอร์ค พร้อมกับยัด เครดิตการ์ด ..
ใบที่มีวงเงินสูงที่สุดใส่ไว้ในกระเป๋าตังค์ของเธอ..สำหรับช้อปปิ้งอย่างเดียว..
ไม่น่าแปลกใจที่ ผู้หญิงเกือบทุกคนในเชสเตอร์จะต้องรู้สึกอิจฉาหล่อนแน่ ๆ ..

เรื่องที่ดีไลล่าเล่าดูไร้สาระสำหรับนาดีน ..แต่ดิ๊ก ดูจะสนอกสนใจซะเหลือเกิน
เขาตั้งอกตั้งใจฟังที่เธอเล่า..ไม่พลาดแม้ซักคำเดียว..
การสนทนาเริ่มเปลี่ยนทิศทาง เมื่อดีไลล่า มีท่าทางแปลก ๆ ดูอึดอัด..
น้ำตาเริ่มคลอตา...
เธอบอกดิ๊กว่า ..เธอเลิกกับอเล็กซ์แล้ว..
ไม่ได้บอกลาเขาด้วยซ้ำ ทิ้งไว้แต่จดหมายฉบับหนึ่ง..
'อื่อ ..โหดร้าย สมเป็นดีไล่ล่าจริง ๆ ' นาดีนคิด..
ผู้ชายที่โง่พอจะแต่งงานกับหล่อนก็ต้องได้รับผลอย่างงี้แหละ ไม่น่าแปลก..


ดีไล่ล่าไม่ได้ขยายความต่อ และดิ๊ก ก็ไม่ได้ถามต่อด้วยเหมือนกัน ..
นาดีนคิดว่า..ถึงดิ๊กจะไม่ถามต่อว่าทำไมหล่อนถึงทิ้งสามี หนีกลับมาลอนดอน..ซะเฉย ๆ
แต่ดิ๊ก..ก็ น่าจะถามว่า..ทำไมเธอ ถึงได้ทิ้งเขาไป เมื่อหลายปีก่อน..
ทำไมถึงได้ปล่อยให้เขาหัวใจแตกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอย่างงั้น..
นาดีน คิดว่าดิ๊กควรจะโกรธ เมื่อเจอดีไลล่าอีกครั้ง..แต่เปล่าเลย..
เขาทำเหมือนไม่มีอะไร เกิดขึ้นด้วยซ้ำ..

นาดีน ใข้ช้อนคนถ้วยกาแฟ เซ็ง ๆ เหลียวมองไปรอบ ๆ ร้าน..
ร้านกาแฟ ที่ตกแต่งอย่างดี ใจกลางกรุงลอนดอน..
มองไปทางไหน ก็เห็นแต่พวก คนรวย ที่แต่งกายด้วยเสี้อผ้าเครื่องประดับราคาแพง ..
เธอไม่ค่อยชอบร้านประเภทนี้ซักเท่าไหร่ มันดู ไม่ค่อยสบายนัก ..
เธอชอบอะไรที่มันดู น่ารัก อบอุ่น ๆ มากกว่านี้..
"งั้น.."
"แล้วนี่คุณกลับมานานแค่ไหนแล้ว?" ดิ๊กถามดีไลล่า
"เชื่อรึเปล่า ว่าฉันเพิ่งมาถึงเมื่อเช้านี้เอง"
"จริงเหรอ..?" ดิ๊กยิ้ม
"แล้วนี่ คุณพักที่ไหนล่ะ บ้านแม่เหรอ?"
ดีไลล่ายกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม ก่อนจะวางลง
"ไม่.." เธอส่ายหัว..
"ตั้งแต่ย้ายออกมาอยู่กับญาติ ตอนอายุสิบแปด ฉันก็ไม่ได้คุยกับแม่อีกเลย"
"คุณจำญาติฉันได้มั๊ย..? มารีน่า น่ะ"
"ตอนนี้ฉันก็พักอยู่กับเธอ บ้านเธอ อยู่ใกล้ ๆ นี่เอง เลี้ยวโค้งไปก็ถึง .."
ดีไลล่า ชี้หัวมุมถนน ด้านที่ว่าให้ดิ๊กดู

ทำไม? นาดีนอยากจะตะโกน..ทำไมหล่อนถึงย้ายออกมาตอนอายุสิบแปด?
ทำไมถึงย้ายไปอยู่กับญาติ? ทำไม ถึงทิ้งดิ๊กไป โดยไม่บอกอะไรเขาซักคำ?
แล้วดิ๊กเป็นบ้าอะไร ถึงได้ไม่ถามคำถามพวกนี้กับหล่อน? งี่เง่า จริง ๆ ..

"อื่อ..ดีเลย.." ดิ๊ก ยิ้ม หน้าตาเปล่งประกายมากกว่าเดิม..
"แล้วคิดไว้รึเปล่า ..ว่าจะทำอะไรต่อไป"

'โอ ได้โปรดเถอะ ได้โปรด ..บอกซิว่าเธอจะอยู่แค่สองสามวัน..ได้โปรด..
บอกดิ๊กไปซิว่า เธอไม่มีเวลาหรอก เธอจะยุ่ง จะต้องไปเจอคนโน้นคนนี้ ..
พูดออกมาซิ ว่าบางทีเธออาจจะไม่เจอพวกเราอีกแล้วก็ได้ ..หรือไม่ก็
เธอกำลังจะบินไปนิวยอร์คพรุ่งนี้แล้ว..ได้โปรดเถอะ '  นาดีนคิด..

แต่นาดีน รู้สึกแปลก ๆ ลางสังหรณ์ บางอย่างบอกเธอว่า นี่จะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่จะได้เจอ ดีไลล่า
"ยังไม่รู้เลย คิดว่าจะอยู่ที่นี่ซักพัก ..อาจจะตระเวนเยี่ยมเพื่อนเก่า.."
ดิ๊ก มีสีหน้าดีใจจนออกนอกหน้า
"ดีจริง ๆ เลย" ดิ๊กยิ้ม..
สองคนประสานสายตา ยิ้มหวานให้กัน...ซะจนนาดีนอยากจะอ๊วก..

"ดีใจจริง ๆ เลยที่ได้เจอคุณอีก " ดิ๊กบอก
"ฉันก็ดีใจเหมือนกัน ที่ได้เจอคุณสองคนอีก ตอนแรกที่มาถึง..ฉันรู้สึกแย่มาก เหงามาก ๆ ด้วย
แต่ตอนนี้ รู้สึกดีขึ้นมากเลย.."
นาดีน เริ่มจะรู้สึกเกลียดดีไลล่าขึ้นมาแล้วตอนนี้..
เธออยากให้หล่อนตายไปซะด้วยซ้ำ ..
เธอเกลียด ที่ดีไลล่าทำให้เธอคิดอะไรร้ายกาจอย่างงี้ ..รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนังแม่มดใจร้ายอย่างงั้นแหละ..
"คุณสองคน" ดีไลล่าพูด
"พวกคุณดูเปลี่ยนไปมากเลย...ฉันเกือบ จะจำพวกคุณไม่ได้แน่ะ โดยเฉพาะเธอนะ  นาดีน ..เธอดูดีขึ้นมากเลย..
ฉันชอบกิ๊ปติดผมเธอจริงๆ เลย..เล็บเธอด้วย..ฉันชอบสีนี้จัง" ดีไลล่า จับมือ นาดีนขึ้นดู
"ทำยังไง ให้มันยาวได้ขนาดนี้โดยไม่หักนะ ..ฉันน่ะ ไม่เคยไว้เล็บได้เลยรู้มั๊ย"
"ก็ไม่ได้ทำอะไรมาก" นาดีนบอก แล้วคิดในใจ..
'โอ ไม่ ไม่นะดีไลล่า อย่าพยายามทำอย่างงี้นะ อย่าพยายามทำให้ฉันชอบเธอนะ ..
เพราะว่าฉันไม่อยากจะชอบเธอ..ฉันชอบเธอไม่ได้ ไม่เคยชอบ..
ไม่ว่าจะเธอจะชวนคุยเรื่องผม เรื่องเล็บ หรือเรื่อง ซุปหัวผักกาด
ฉันก็ไม่มีทางชอบเธอหรอกย่ะ ไม่มีทางลืมเรื่องที่เธอทำกับฉันเมื่อตอนสมัยเรียน
เรื่องที่เธอทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเอง ตัวเล็กกระจิ๊ดเดียว ..จนดูไม่มีค่า..แล้วที่ลืมไม่ได้เลย
เรื่องที่เธอขโมยดิ๊กของฉันไป และ ก็ ทำให้ฉันอกหักซะยับเยิน..
ผู้หญิง อย่างเธอมันก็ดีแต่ใช้ความสวย สยบผู้ชายดี ๆ .. เอาไว้แทบเท้า แล้วก็เขี่ยเขาทิ้ง
ผู้ชายดี ๆ อยางดิ๊ก..ไงล่ะ..ฉันไม่เคยชอบเธอ ก็เพราะความสวยของเธอ
ความสวยที่ผู้หญิงทุกคนอยากได้ แต่มันก็ไม่ได้มีวางขายตามเคาน์เตอร์ของแผนกเครื่องสำอางค์
่ต่อให้ตะกายขึ้นไปซื้อในแฮรอดส์ ก็ยังหาซื้อไม่ได้..
จะเรียกฉันว่าอะไร ก็ได้ นังสารเลว นังแม่มด นังผู้หญิง โรคจิต หรืออะไร ก็ได้ ..
แต่ได้โปรด ได้โปรด ออก ไปจากชีวิต ฉัน ..ชีวิต ที่กว่าฉันใช้เวลาเกือบสิบปี ออกมาจากฝันร้ายที่มีเธอเป็นต้นเหตุ..
ออกไปจากชีวิตฉัน ..ออกไปจากชีวิตของดิ๊ก..ได้โปรด..'

"งั้น ตอนนี้ เธอก็เป็นช่างภาพ ใช่มั๊ย" ดีไลล่าถาม
"อื่อ ฮึ.." นาดีนตอบ..
"ก็ประมาณนั้น..ฉันเป็นคนถ่ายรูป"
นาดีนบอกเรียบ  ๆ ให้ดีไลล่าฟัง เกี่ยวกับงานของเธอ และค่าตอบแทน
"ว๊าว.." ดีไลล่าร้อง
"มันต้องน่าตื่นเต้นมากแน่ ๆ เลย ฉันยังจำได้เลยว่าเมื่อก่อนเธอเคยบอกว่าอยากจะเป็นแม่บ้าน
อยู่บ้านทำอาหาร ดูแลครอบครัว แล้วก็เขียนตำราอาหาร , อะไรประมาณนี้ ใช่มั๊ย..? แล้วดูเธอตอนนี้ซิ..
ประสบความสำเร็จอย่างยอดเยี่ยม..กับงานที่น่าตื่นเต้น แล้วแถมยังมีสตูดิโอเป็นของตัวเองอีก..โอ ..พระเจ้า"
เธอยื่นมือออกมาจับมือนาดีน บีบ และเขย่า..
"ฉันอิจฉาเธอจริงๆ .."
หยุดนะ หยุดเลย ! นาดีนคิด..เธอไม่ได้อิจฉาฉันจริง ๆ หรอก..แค่อยากจะ ให้ฉันรู้สึกดีขึ้นบ้าง
ที่ไม่ได้สวยอย่างเธอ...เธอมีทุกอย่างอย่างที่เธออยากจะมี มีเงินเป็นตัน ๆ อยู่ในแบงค์
แล้วฉันมีอะไรให้เธอต้องอิจฉายะ?

นาดีนฝืนส่งยิ้มกลับไป ตบหลังมือ ดีไลล่า
"อย่าบ้าไปหน่อยเลยน่า"
นาดีนมองข้ามโต๊ะไปที่ดิ๊ก..ดิ๊กคนที่เธอรู้จัก กำลังจะหายเข้าไปในดินแดนแห่งดีไลล่า
เธอจะไม่ได้เห็นดิ๊กคนเดิมอีกแล้ว....

"เอ่อ" ดีไลล่าเอ่ยขึ้น
"แต่ว่าตอนนี้ฉันต้องไปแล้ว เพราะว่าฉันทิ้งหมาของฉันไว้ตามลำพัง กับแมว หิวโซอีกเป็นร้อย..
มันอาจจะโดนกินไปแล้วก็ได้ป่านนี้.."เธอยิ้ม และ หยิบเงินจำนวนหนึ่งทิ้งไว้บนโต๊ะ
ยิ้มอบอุ่น อ่อนโยน และ ดูจริงใจ ให้พวกเขา ก่อนจะบอกว่า
"ไว้เจอกันใหม่นะ..ฉันรู้สึกดี จริง ๆ ที่เราจะได้ อยู่ด้วยกัน หมือนเมื่อก่อนอีก"
"ใช่..ใช่เลย"
"เอ้อ..คุณช่วยจดเบอร์โทรศัพท์ให้ผมหน่อยได้มั๊ย บางที คุณอาจจะอยากออกไปกินอาหารค่ำ
ด้วยกัน เหมือนวันเก่า ๆ ไง"
นาดีนคิด ..ไม่นะ..ดิ๊ก ไม่นะ..ได้โปรด
"ดีเหมือนกัน" ดีไลล่าว่า จดเบอร์โทรให้ดิ๊ก แล้วรับเบอร์ของเขากลับไป
นาดีน ขนแขนตั้ง รู้สึกเหมือนมีอะไร ติดอยู่ลำคอ..พูดไม่ออก..
ได้แต่มองตามดีไลล่า ที่เดินข้ามไปอีกฟากนึงของถนน.....