“ทำไมวันนี้อากาศร้อนแบบนี้นะเนี่ย”  
พีซตื่นนอนขึ้นมาด้วยอารมณ์ขุ่นมัว   ก้าวลงจากเตียงแต่ต้องสะดุดลูกบอลที่วางทิ้งไว้เมื่อคืน  

“โอ๊ย..!!” พีซร้อง  
“เจ้าลูกบอลบ้า”  พีซเริ่มหัวเสีย  
ทั้ง ๆ ที่พีซเองเป็นคนผิด   เขาเองที่นำลูกบอลออกมาเล่นเมื่อคืน  แล้วไม่เก็บเข้าที่ทั้ง ๆ ที่แม่ก็เตือนแล้ว  
ในที่สุด  ก็เป็นเขาเองที่ต้องสะดุดหกล้มกับสิ่งที่ตัวเองทำ   แต่พีซไม่รู้สึกว่าเป็นความผิดของตัวเอง  กลับโทษว่าเป็นความผิดของลูกบอลมากกว่า  
พีซอารมณ์เสียมากขึ้น   เดินเข้าไปแปรงฟันและอาบน้ำ   ลงมาทานอาหารเช้า  

“แม่ฮะ..ผมไม่ชอบกินแครอท  แม่ก็รู้นี่นา”  
พีซโวยวายกับแม่  
“พีซ..ฟังแม่นะ”  แม่วางมือจากถ้วยที่กำลังล้าง  หันมามองหน้าพีซ  
“แครอทมีประโยชน์มาก  ลูกก็รู้”  
“ของมีประโยชน์อย่างอื่นมีอีกตั้งเยอะแยะนี่ฮะ  ไม่เห็นจำเป็นต้องเป็นแครอทเลยนี่นา”    
พีซเถียงแม่   นั่นทำให้แม่แปลกใจ  
“พีซ..วันนี้ลูกเป็นอะไรไปเหรอ   อารมณ์เสียแต่เช้าเชียว  ปกติลูกไม่เคยเป็นแบบนี้นี่”  
พีซยิ่งหน้าบึ้งไปกว่าเดิม  
“ก็ผมไม่ชอบแครอทนี่”  

พ่อซึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ต้องเงยหน้าขึ้นมา  
“กินเข้าไปเถอะพีซ  แม่อุตสาห์ตื่นมาทำอาหารเช้าให้  แล้วแครอทก็มีประโยชน์มากด้วย”   พ่อพูด    

ทุกคนในบ้านรู้ดีว่า  เมื่อไรก็ตามที่พ่อเอ่ยปากแบบนี้ก็เปรียบเสมือนคำพิพากษาของตุลาการ  นั่นแสดงว่าทุกคนต้องยุติการถกเถียงและทำตามที่พ่อพูด    
พีซจำใจยอมกินแครอท  แต่ก็อดบ่นต่อไปไม่ได้  

“มีแต่กระต่ายเท่านั้นแหล่ะ ที่กินแครอทน่ะ”          

วันนี้พีซไปโรงเรียนด้วยอารมณ์ขุ่นมัว   ทำไมนะ อะไร ๆ มันดูช่างขัดหูขัดตาพิกล  ทางเดินที่ทุกวันเคยเห็นว่าสวย  วันนี้ก็ดูรกหูรกตา  
พีซเดินสวนกับป้าสเตฟานี่  ป้าสเตฟานี่ยิ้มให้พีซพลางทักว่า  
“ไปโรงเรียนเหรอจ๊ะ”  
“แบร่..”  

ปราศจากคำตอบใด  ๆ พีซหันไปแลบลิ้นใส่ป้าสเตฟานี่หนึ่งที  
“ตายแล้ว..เด็กคนนี้”  ป้าอุทานด้วยความตกใจ  “เดี๋ยวชั้นต้องไปรายงานให้ศาสตราจารย์เพลลิงตั้นรู้ซะแล้ว”  

พีซไม่สนใจในสิ่งที่ป้าสเตฟานี่ขู่  นอกจากยักไหล่หนึ่งที  แล้วเดินจากไปพร้อมกับเสียงหัวเราะ  ทิ้งให้ป้าสเตฟานี่ยืนงงอยู่คนเดียว

ที่โรงเรียน   วันนี้พีซไม่คุย  ไม่เล่นกับเพื่อน ๆ  เดิม  
“พีซ  ไปเล่นกันเถอะ  เพื่อน ๆ อยู่ทางโน้นกันเต็มเลย"
"ไม่ล่ะ”  พีซส่ายหน้าบอกคริกเก็ต  น้ำเสียงเบื่อหน่าย  
“ทำไมล่ะพีซ  ไปเหอะ  ไปเล่นไล่จับกัน  เร็ว ๆ เข้า”  
เอมิลี่จับมือพีซ  พยายามดึงให้เจ้าของมือนั้นลุกขึ้นยืน  
“ไม่เอาน่า  เอมมี่  เราไม่อยากไป”  
พีซยังคงยันร่างกายตัวเองไว้  ไม่ลุกไปตามแรงดึงนั้นง่าย ๆ  
“ไปเถอะ นะพีซนะ  นะ”  
“ก็บอกว่าไม่ไปไงเล่า!  เซ้าซี๊จริง ๆ  จะไปไหนก็ไปซะ  เรารำคาญ!”  
พีซตะคอกใส่จนเอมีลี่ตกใจ  น้ำตาคลอ  
“ทำไมนายต้องตะคอกเพื่อนแบบนั้นด้วยล่ะ  เอมมี่เค้าหวังดีกับนายนะ”  บรู๊ฟฟินเจ้าหมีอ้วนพูดเมื่อเห็นการกระทำของพีซ  
“ก็เรารำคาญนี่นา  เราอยากอยู่คนเดียว  ได้ยินมั้ย”  

บรู๊ฟฟินและคริกเก็ตมองหน้ากันด้วยความสงสัยในการกระทำของพีซ  
“ช่างเค้าเถอะ  เอมมี่  เราไปเล่นทางนู้นกันดีกว่า”  
บรู๊ฟฟินดึงมือเอมิลี่และคริกเก็ตไปทางอื่น  ทิ้งพีซที่กำลังหงุดหงิดไว้คนเดียว

.........................................
“แม่!!!  แครอทอีกแล้วเหรอฮะ”  

พีซตะโกนเสียงดัง  เมื่อเห็นว่าอาหารมื้อเย็นมีแครอทเป็นส่วนประกอบหลัก  ไม่ต่างจากตอนเช้า  
“พีซ  จะให้แม่บอกอีกกี่ครั้ง  ว่าแครอทน่ะมีประโยชน์มากนะ”  
พีซหน้าบึ้ง  เถียงแม่ออกไป  “ก็คงเท่า ๆ กับที่ผมต้องบอกแม่ว่า  มีของมีประโยชน์อย่างอื่นอีกเยอะแยะน่ะแหล่ะฮะ”    
“พีซ!”   แม่เริ่มโมโห    จนพ่อต้องส่งเสียงกระแอมเตือน  “อะแฮ่ม”      
แม่หันมาสบตากับพ่อครู่หนึ่ง  ลดเสียงลง  
“พีซ   แม่รู้ว่าลูกไม่ชอบกินแครอท  แต่ลูกยังอยู่ในวัยเจริญเติบโตนะ   ลูกจำเป็นต้องกินอาหารดี  มีประโยชน์  แล้วแม่ก็รู้ว่ามีอาหารอย่างอื่นที่มีประโยชน์เหมือนกัน   แต่พีซต้องรู้นะ  ว่าสารอาหารบางอย่างอาจหาจากอย่างอื่นไม่ได้นอกจากแครอทนะลูก”      
“ไม่!!!  ผมไม่กิน”      พีซตะโกน  พลางคว่ำชามข้าวลงไปบนพื้น   แล้วรีบวิ่งขั้นห้องปิดประตูดังปัง!!  
“พีซ!!!!”   แม่ตะโกนตามหลังมาอย่างโมโห        

“วันนี้ลูกเป็นอะไรไปน่ะคะคุณ   ปกติพีซไม่เคยเป็นแบบนี้เลย”   แม่หันมาพูดกับพ่อ  
“อืม  พ่อก็สงสัยเหมือนกัน”

"แม่ใจร้าย!!”  พีซตะโกนอยู่ในห้อง   “ผมเกลียดแม่ที่สุด”    
พีซอาละวาดอยู่ในห้อง   ร้องไห้จนเหนื่อย เงาเล็ก ๆ  หลังตู้ค่อย ๆ โผล่ออกมาอย่างเงียบกริบ  “ฮิฮิ”  เงานั้นหัวเราะเสียงเล็กแหลม  

ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก      

ดูท่าว่าเสียงเคาะประตูจะทำให้เจ้าของเงาเล็กนั้นตกใจ   จึงรีบวิ่งเข้าไปหลบอยู่ใต้เตียงโดยที่พีซไม่ทันสังเกต      

“พีซ”  เสียงแม่เรียกอยู่หน้าประตูห้อง  
“เปิดประตูให้แม่หน่อยสิลูก”  
“ไม่  ผมเกลียดแม่!!”  
พีซจะโกนออกมา   พ่อกับแม่มองหน้ากันอย่างกังวล  
“พีซ  แม่ขอโทษที่แม่บังคับให้ลูกกินแครอท   แต่นั่นเป็นเพราะแม่รักพีซนะลูก”    
พีซไม่ตอบว่าอะไร  แม่จึงพูดต่อ  “พีซเปิดประตูให้แม่นะลูกนะ”  
“ไม่  อย่ามายุ่งกับผม”   แม่เริ่มน้ำตาคลอ    

“พีซ  เปิดประตูให้พ่อกับแม่เถอะนะลูก”   เสียงพ่อพูดเบา ๆ  “แม่เค้าหวังดีกับลูกนะพีซ  เปิดประตูเถอะ”    
พ่อและแม่พยายามเกลี้ยกล่อมให้พีซเปิดประตู  
“พีซ  แม่เอาขนมพายราดน้ำผึ้งมาให้ด้วยนะ  พีซยังไม่ได้กินอะไรเลย  เดี๋ยวจะไม่สบายนะพีซ”  
“พีซ  เปิดประตูเถอะลูก”    

พีซเปิดประตูให้พ่อกับแม่   แต่ไม่ยอมพูดอะไร  
“ให้พวกเราเข้าไปหน่อยนะลูก”    
พีซไม่ตอบ  แต่เดินหันหลังไปนั่งบนเตียง   พ่อกับแม่เดินตามเข้ามา  แม่วางจานขนมลงบนโต๊ะเล็กข้างเตียง  พ่อลูบหัวพีซเบา ๆ  
“กินขนมสิพีซ  เดี๋ยวจะไม่สบายเอา”  
ก่อนที่พีซจะยื่นมือไปรับขนมจากพ่อ  ทั้งสามก็ได้ยินเสียงประหลาดขั้นพร้อมกัน  

“ฮึ..ฮึ..ฮัดเช่ย”    
เจ้าตัวเล็ก ๆ ใต้เตียงส่งเสียงจาม   พ่อรีบก้มลงไปดูใต้เตียง   ทำให้เจ้าตัวเล็กตกใจ  วิ่งออกมาจากใต้เตียง  
เจ้าตัวเล็กพีซเห็น  มีลักษณะคล้ายหนูผสมกับสิงห์โต  แต่มีใบหูที่ใหญ่กว่าตัวเล็ก ๆ ของมันเกือบเท่าตัว   หางยาวของมันขมวดเป็นปม  สะบัดไปมาเวลาวิ่ง  

“ตัวนอล์ดนี่นา”  
แม่ตะโกน  อย่างตกใจ   พ่อรีบวิ่งไล่ตามมันที่ตอนนี้วิ่งหนีไปซ่อนตัวอยู่หลังตู้   เจ้าตัวนอล์ดหมอบสั่นด้วยความกลัวอยู่หลังตู้  แม่วิ่งไปเอาไม้กวาดมา  เพื่อเขี่ยมันออกมาจากหลังตู้    นอล์ดตัวน้อยร้องเสียงเล็กแหลม   พีซนั่งอยู่บนเตียง  มองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างงุนงน  และตกใจ  

ในที่สุด   พ่อก็จับเจ้านอล์ดตัวน้อยได้    

“นี่เอง  สาเหตุที่ทำให้พีซอารมณ์เสียทั้งวัน”  พ่อพูดยิ้ม ๆ  
“ทำไมเหรอฮะพ่อ”  
“ก็นอล์ดน่ะ  จะแอบเข้าไปในบ้านที่มีเด็ก ๆ อยู่น่ะสิพีซ   และถ้าเมื่อไหร่ที่มันแอบเอาขนของมันไปวางไว้ใต้หมอนของเด็ก ๆ ได้..”  
ถึงตอนนี้แม่หยุดพูด   ยกหมอนขึ้น  และหยิบขนฟู ๆ สีน้ำตาลกระจุกหนึ่งออกมาจากใต้เตียง    
“จะทำให้เด็กคนนั้นอารมณ์เสียอยู่ตลอดเวลา”    
“ผมก็เลยหงุดหงิดทั้งวันใช่มั้ยฮะแม่”  
พ่อกับแม่พยักหน้าพร้อมกัน      


นอล์ดในมือพ่อตอนนี้กลัวจนตัวสั่น  มันเอาใบหูที่ใหญ่ทั้งสองข้างคลุมตัวของมันจนมิด  มองแล้วเหมือนลูกบอลสีน้ำตาลลูกเล็ก  ๆ ไม่มีผิด  
พ่อเปิดหูที่ปกคลุมตัวนอล์ดออก   และหิ้วหูใหญ่นั้นเดินไปที่หน้าบ้าน  

“ไปซะ”  
พ่อโยนนอล์ดตัวน้อยออกไป   มันวิ่งหนีหายไปอย่างรวดเร็วในความมืด  
“ทำไมพ่อไม่ฆ่ามันล่ะครับ”  
พ่อยิ้มและส่ายหัว  
“ถึงนอล์ดจะซุกซนชอบแกล้งให้เด็ก ๆ อารมณ์เสีย  แต่ว่ามันก็ไม่มีพิษภัยอะไรหรอกลูก   มันแค่เป็นสัตว์ที่ขี้เล่นเกินไปเท่านั้นแหล่ะ”    

“ทีนี้พวกเราก็รู้ซะที  ว่าอะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้พีซอารมณ์เสีย  เพราะฉะนั้นพรุ่งนี้..ลูกต้องไปขอโทษป้าสเตฟานี่  และเพื่อน ๆ นะลูก”  
“ครับ”  พีซยิ้มรับคำแม่

หลังจากกินขนมพายราดน้ำผึ้งจนชุ่มฉ่ำหมดแล้ว  พีซก็แปรงฟัน  เตรียมตัวเข้านอน  แต่ไม่ลืมที่จะแอบเปิดหมอนดูว่ามีขนฟูกระจุกเล็ก ๆ ที่นอล์ดจอมซุกซนตัวไหนซักตัวอาจแอบเอามาซุกไว้