๏.๏ เจ้าแต้ม ๏.๏

    "เจ้าแต้ม  อายุกี่ปีแล้วค่ะ"  หลานสาวตัวน้อยถามด้วยความสงสัย
    "6  ปี  ได้แล้วนะ ถ้าน้าจำไม่ผิด"  ฉันตอบหลานสาวพลางนึกย้อนไปวันแรกที่แต้ม  ได้เข้ามาเป็นสมาชิกในครอบครัว

    "วันแรกที่แต้มเข้าบ้าน"

    ในคืนวันหนึ่งลูกสุนัขตัวน้อย  เพศเมีย  ถูกเจ้าของเดิมนำมาปล่อยทิ้งไว้ที่หน้าบ้าน  มันตัวเล็กมาก ท่าทางยังไม่อดนมด้วยซ้ำ  พ่อเจอมันที่หน้าประตูรั้วขณะกำลังจะเปิดเข้ามาในบ้าน  ด้วยลักษณะอาการที่ตื่นกลัวและดูหิวโซ  พ่อจึงจับมันขังไว้ท้ายกระบะรถยนต์ก่อนชั่วคราว  ตอนเช้าของอีกวันแม่หาข้าวคลุกกะเศษน้ำผัดผักให้มันกิน  พ่อบอกกับแม่ว่าจะเอาแต้มไปปล่อยวัด  ฉันนึกสงสารอยู่ไม่น้อย  แต่ไม่ได้ออกความเห็นอะไรออกไป เพราะตั้งแต่เล็กจนโตฉันไม่เคยนึกอยากจะเลี้ยงหมาเลย  

    แม่ยืนมองมันกินข้าว มันค่อย ๆ ละเลียดกินข้าวอย่างเรียบร้อย ไม่มีเศษเม็ดข้าวตกออกมานอกชามข้าวนั้นเลย  มันเงยหน้าขึ้นมามองแม่ด้วยสายตาที่ไร้เดียงสา ท่าทางของมันตอนนั้นเหมือนเด็กน้อยที่ขอความรักความเห็นใจ
    "ดูสิมันกินข้าวเรียบร้อยด้วยนะ  ไม่ตกเลอะเทอะเลยด้วย  แม่จะเลี้ยงนะพ่อ"
    "แต่ลักษณะมันไม่สวยเลย สีก็กระดำกระด่างลาย ๆ เหมือนผ้าขี้ริ้ว เค้าบอกกันว่าเลี้ยงหมาแบบนี้ไว้ไม่ดีนะแม่"  พ่อพูดขัดขึ้นมา
    "เลี้ยงหมาถูกทิ้งมาแบบนี้ได้บุญนะพ่อ  จะไม่ดียังไง  แม่สงสารมันนะพ่อดูสิตามันดูบ้องแบ๊วน่ารักขนาดนั้น  ถึงสีไม่สวยแต่มันก็มีชีวิตจิตใจนะพ่อ"
    "ก็ตามใจแม่นะ"

    "ชื่อของมัน"

    เมื่อแม่ตกลงจะเลี้ยงไว้  เลยต้องหาชื่อให้มันซะก่อน แม่เรียกมันว่า "แต้ม" เพราะสีขนของมันเป็นสีดำจาง ๆ แซมเหลืองมอ ๆ เหมือนเอาพู่กันจุ่มสีเหลืองแต้มลงบนกระดาษสีดำจาง ๆ  เจ้าแต้มตอนเล็กไม่ซนมากเท่าไหร่  แต่ที่ทำให้ทุกคนหงุดหงิดคือมักจะแอบมาขโมยรองเท้าไปกัดฟัดเล่นแล้วหาไม่เจอ  บางคู่เป็นรอยเขี้ยวซะทั่วไปหมดจนต้องทิ้งไป หนัก ๆ เข้าพ่อจับได้เลยต้องตีให้มันหลาบจำกันบ้าง

    "อาหารของแต้ม"

    แรก ๆ แต้มกินแค่ข้าวคลุกกับเศษอาหารที่เหลือ แล้วก็นมข้นหวานชงให้กิน ด้วยความที่มันเป็นหมาพื้นบ้านธรรมดาทั่วไป เราเลี้ยงมันแบบง่าย ๆ  ไม่ได้มีอาหารเม็ด อาหารเสริม อะไรให้เป็นพิเศษ  พอโตมาอีกหน่อยมันเริ่มเบื่อข้าว กินได้น้อยเหลืออยู่ประจำ  แม่จึงซื้อโครงกระดูกไก่บดที่ตลาดมาต้มใส่เกลือไว้คลุกข้าวให้มันกิน ไม่นานก็เบื่ออีก เลยเปลี่ยนจากโครงไก่บดต้ม  มาเป็นโครงไก่ชุบแป้งทอดสับละเอียดหรือไม่ก็กากมันหมูที่ทอดแล้ว สลับสับเปลี่ยนอยู่แบบนี้  อย่าคิดว่าหมาไม่รู้จักรสชาติอาหารละ มันคิดเป็นรู้สึกและสัมผัสทุกอย่างได้เหมือน ๆ กับคน เพียงแต่มันพูดไม่ได้  มันจะแสดงออกด้วยท่าทางและพฤติกรรมที่ผิดปกติจากเดิม  คนเลี้ยงต้องคอยสังเกตเอาเอง  

    เดี๋ยวนี้แต้มกินอาหารเม็ดสลับกับข้าว ด้วยเห็นว่าสะดวกแม่จึงซื้ออาหารเม็ดให้กิน เราซื้ออาหารเม็ดสำเร็จรูปที่โฆษณาขายตามทีวียี่ห้อหนึ่ง  ในครั้งแรกที่ให้ "แต้มไม่กิน" ดม ๆ แล้วเดินหนี  "โห หยิ่งแฮะ นี่มันไม่ใช่ราคาถูก ๆ เลยนะ  หรือว่ามันไม่ชอบยี่ห้อนี้?  ลองเปลี่ยนดูละกัน"  เมื่อเปลี่ยนมาเป็นอีกแบบหนึ่ง  แต้มกินแบบไม่มีเหลือค้างไว้ในจานเลยสักเม็ด  ดูเอาเถอะนั่น  หมามันมีสิทธิเลือกได้เหมือนกันนะเนี่ย  แสดงว่าอาหารเม็ดแต่ละยี่ห้อคงมีคุณสมบัติพิเศษแตกต่างกัน ตามที่ได้กล่าวอ้างไว้ในโฆษณานั้นจริง  ไม่ได้แค่ยกเมฆชวนเชื่อไปงั้น ๆ

    "นิสัยส่วนตั๊ว ส่วนตัว ของแต้ม"

    เจ้าแต้มตัวนี้มีนิสัยที่แปลกอยู่อย่างหนึ่ง  คือเวลาเรียกกินข้าว  แต้มจะไม่เดินมากินทันที  มันจะรอให้เราเดินไปก่อนแล้วจึงลุกมากิน  แต้มจะไม่ยอมกินเวลามีคนยืนดูหรือจ้องมันอยู่  แม้แต่กระทั่งว่ากำลังกินก็ตามเถอะ ถ้าเราเดินไปใกล้มันหรือเรียกมันตอนกินอยู่  แต้มจะหยุดกินแล้วเดินห่างออกไปจากจานข้าวทันที  ฉันรู้สึกหมั่นไส้กับนิสัยนี้ของมันมาก ไม่รู้มันคิดอะไรของมันอยู่  หรือมันอายไม่อยากให้ใครดูตอนกินข้าว อืมมมม เดาใจมันไม่ถูกแฮะ ถ้ามันพูดได้ป่านนี้คงถามมันไปแล้วละ

    "แต้ม  หมาขี้ร้อน"

    เวลาจับแต้มอาบน้ำ  มันจะยืนนิ่ง ๆ ให้อาบน้ำโดยง่าย ไม่พยายามจะวิ่งหนีหรือคอยแต่จะสะบัดน้ำเหมือนหมาตัวอื่นที่เคยเห็นมา  ท่าทางแต้มคงจะเป็นหมาขี้ร้อนนะเนี่ย  ดังนั้นเวลาฝนตกปรอย ๆ แต้มจะนอนตากฝนอยู่แบบนั้นไม่ยอมลุก จนกระทั่งเม็ดฝนเริ่มใหญ่ แล้วน้ำเริ่มเจิ่งนองบนพื้นดินนั่นแหละ  แต้มจึงจะยอมลุกเข้าหลบฝน  ทุก ๆ วันแต้มจะชอบนอนหลบความร้อนอยู่ใต้รถยนต์  วันไหนรถยนต์ไม่อยู่  มันจะหานอนใกล้ ๆ กระถางต้นไม้ที่ดินชุ่มน้ำ  ทนไม่ไหวมากจริง ๆ มันจะขุดหลุมไว้นอนโดยเฉพาะ  และแล้วหลุมพรางเจ้าแต้มก็ทำเหตุให้แม่เท้าพลิก ขณะเดินรดน้ำต้นไม้  ในเช้าวันหนึ่ง
    "แต้ม  ขุดแล้วทำไมไม่กลบดินซะละ"  แม่ตะโกนเสียงดังด้วยความเจ็บ

    "แต้มเป็นหมาตัวเมีย"

    แต้มสวยไหม? ฉันเคยคิดเล่น ๆ  ท่าทางคงจะสวยนะ เพราะถ้าถึงฤดูกาลแห่งการผสมพันธุ์ทีไร  ที่บ้านจะวุ่นวายและถูกรบกวนจากเสียงหมาตัวผู้กัดกันเพื่อแย่งแต้ม  เราเลี้ยงแต้มแบบปล่อยไม่เคยขังกรงและก็ไม่คิดจะหากรงมาขัง  แต้มออกไปวิ่งเล่นข้างนอกได้แบบสบาย ๆ  มันคงไปหว่านเสน่ห์ไว้ไม่น้อยทีเดียวเชียว  หนุ่ม ๆ จึงได้มาออกันอยู่เต็มนอกรั้วบ้าน  มันทั้งเห่าทั้งกัดกันเอง  ตัวไหนสู้ไม่ได้ก็ต้องเจ็บตัวเป็นแผลทั่วตัว "แบบนี้นี่เองที่เค้าว่าหมามันเกิดอาการสัด"

    แม้จะไม่ชอบเลี้ยงหมาเลยสักนิด  แต่เมื่อได้เลี้ยง  ได้เล่น ได้อยู่ใกล้ ๆ คอยสังเกตพฤติกรรมของแต้มอยู่บ่อย ๆ  สิ่งที่สัมผัสได้ คือ "มันน่ารักนะ" ถึงมันจะไม่สวยเหมือนหมาพันธุ์จากเมืองนอก ตัวราคาแพงลิบเหล่านั้น  แต่มันก็รักเจ้าของ  ซื่อสัตย์ ภักดี ไม่มีคิดร้าย  แล้วแบบนี้ยังจะทิ้งขว้างกันอยู่ทำไมนะ  

    ไม่ว่าจะหมาพันธุ์จากเมืองนอก ขนสวย ดูน่ารัก แต่ราคาแพง กับหมาพื้นบ้านไทย ๆ ที่เก็บได้จากข้างถนน   ยังไงแล้วมันคือสิ่งมีชีวิต  ที่รู้จักคิด รู้จักความเจ็บปวด รู้จักความหิว รู้จักสัมผัส รูป รส กลิ่น เสียง ได้เหมือน ๆ กัน  ถ้าเลี้ยงมันด้วยความรัก  ดูแลเอาใจใส่มันอยู่ตลอดเวลา  เชื่อเถอะว่าคุณจะรู้สึกสัมผัสได้ในความรักที่มันมีให้เจ้าของไม่แตกต่างไปกว่ากันเลย  

    ที่สำคัญถ้าไม่มีความรัก  ความเมตตาสงสารให้สัตว์  อย่าซื้อมาเลี้ยงเลยนะ  
    แม้คุณจะเห็นว่ามันสวยน่ารักเลยอยากเลี้ยง  
    เลี้ยงตามเพราะเห็นคนอื่น ๆ เลี้ยง  
    แล้วปล่อยปะละเลย  ไม่สนใจเหลียวแล  

    "มันคงไม่อยากเป็นหมาถูกทิ้งเหมือนเจ้าแต้มหรอกนะ"

    จากคุณ : ใบเตยหอม - [ 16 มิ.ย. 46 13:21:02 A:203.113.51.68 X: ]