ความคิดเห็นที่ 1 ส่งครูไปสามชุด เดี๋ยวให้ครูตรวจก่อน แล้วจะเอามาแจมนะคะ ลุงราม .. มีแบบ นักกลอน จิตรกร และนักมวย .. ด้วยล่ะ จากคุณ : จังงัง - [ 17 มิ.ย. 46 14:33:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 กราบเท้าคุณครูที่เคารพรักยิ่ง ๐กระผมขึ้นมาขอกราบกราน วันนี้ร่ำสุราบานมากไปหน่อย แสนคิดถึงพระอภัยมิใช้น้อย เลยขอค่อยคลานเข่าคุยเข้ามา ๐กระผมหวังว่าคุณครูสบายดี บ้านเมืองสมัยนี้ดังครูว่า เหมือนครับอย่างสมัยไชยสุริยา ไม่ผิดกันเลยค่ะคุณครูครับ ๐สินบาทสินบนหล่นไปทั่ว สุภามัวกินหมูอยู่หมุบหมับ คนจนคนยากมากขอรับ เขาไม่นับพี่น้องร้องแต่เงิน ๐พรุ่งนี้ผมจะขึ้นมาคุยต่อ กราบพระคุณดุลย์พอภูเขาเขิน ไม่เมารักเมาเหล้าศิษย์เขลาเกิน เมาอย่างไรก็ไม่เมินพระคุณครู/. .......................................... คืนร่ำสุรา ๑๗ มิย.๒๕๔๖ จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 17 มิ.ย. 46 22:33:51 A:203.113.81.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 กราบเท้าคุณครูที่เคารพรักยิ่ง เผอิญกระผมให้ลืมว่าอยากจะเล่าเรื่องอะไรให้ฟังสักหนึ่ง เรื่อง ก็เลยต้องขอเข้ามาอีกครั้งในเวลาที่ไล่เรี่ยกันขอรับ เมื่อสงกรานต์ที่ผ่านมากรผมได้มีโอกาสไปที่แกลง จังหวัด ระยอง หมายใจว่าจะไปแสดงความเคารพต่อหน้า อนุสาวรีย์ของครู และทักทายกับใครต่อใครที่ครูกลั่น จินตนาการออกมา แต่เขาปิดปรับปรุงอยู่ก็เลยเข้าไม่ไปได้ ข่าวบางกระแส บอกว่ามีคนลักปี่พระอภัยไป กระผมเองก็ไม่รู้ว่ามันจะเอา ไปทำสากกะเบืออะไร (ขออภัยครับที่กระผมหยาบคาย แต่ได้ยินแล้วรู้สึกแค้นใจจริงๆ) ก็เลยต้องเลยผ่านไปอย่าง เสียดาย อย่างไรก็ตามผมก็ได้ไปเห็นครูนั่งเป็นสง่าอยู่ ณ ที่นั้น รู้สึกขนลุกไปทั้งตัว เสียดายที่ผมไม่ได้อยู่ในสมัย หาไม่ คงได้ตามปรนนิบัติครูจนชีวิตหาไม่ ไม่ปากหวานหรอก ครับ ผมทำไม่เป็น คงเล่าเรื่องเมืองแกลงให้ฟังเท่านี้ก่อนนะขอรับ พรุ่งนี้ กระผมจะขึ้นมาใหม่ จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 17 มิ.ย. 46 22:53:47 A:203.113.81.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ท่านอาจารย์เป็นนักกลอนที่มีปฏิภาณล้ำเลิศ น่าศึกษา สังเกตจากงานบางชิ้น จะพบการสร้างคำใหม่ ลักษณะคล้ายด้นสด ที่พบได้ยากจากนักกลอนท่านอื่นๆ เรียกได้ว่า กล้าใช้ภาษาอย่างที่ต้องการ ถ้าสมัยใหม่ ก็ว่า นายของภาษา ทำนองนั้น เช่น สม่ำเสมียน, สถาผล ฯลฯ อีกอย่าง ท่านใช้ภาษาง่ายๆ ฟังเข้าใจ เหมาะกับนักฟังทุกระดับการศึกษา สำบัดสำนวนก็ร้ายกาจ "นิราศเรื่องเมืองแกลงแต่งมาฝาก เหมือนขันหมากมิ่งมิตรพิสมัย" เป็นไงครับ เขียนนิราศเป็นขันหมากเชียวล่ะ จากคุณ : คน ละแม - [ 17 มิ.ย. 46 23:20:14 A:203.113.67.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีครับ คุณราม          ศิโรราบกราบบาทแทนบงกช ใจรันทดลดแลกลอกดอกมะเขือ ปัญญาก่อแทนกอเข็มเต็มใจเจือ ชีวิตเหลือเพื่อหญ้าแพรกแหวกผืนดิน          ร้อยทั้งรสบทศรีกวีแก้ว เพริศพริ้งแพร้วแวววันพลันถวิล แห่งพงศ์เผ่าพันธุ์กวียังชีวิน สืบเชื้อสายฤาหน่ายสิ้นถิ่นกวี         กลเลบงทำเพลงยาวคราวถวาย นิราศรายแรมรอนร้างห่างวิถี เลิศใจจินต์รินไว้อภัยมณี สุภาษิตนารีที่ควรเมือง         เคยกราบกรานผ่านวาสีชีปะขาว แลกุฎีอะคร้าวคราวฟุ้งเฟื่อง ปลุกศิษย์ตื่นคืนฝันอันรองเรือง โดยจะก้าวแลกระเดื่องเมืองกวี        "อิมัสมิงริมฝั่ง" ดังก้องอก "ถึงหน้าวัง" ครั้งสะทกแห่งวิถี "แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจ"ในมนตรี "ถึงโรงเหล้า" เราสุดที่จะยั้งใจ         จับปากกาแทนเวียนเทียนธูปแพร้ว ควักก้อนแก้วแววตาบุปผาสมัย ศิโรราบกราบเท้าครูผู้เกริกไกร ดวงหัวใจไหม้หมกปลงลงเทียนแพ        จะต้อยตามงามนักแห่งอักษร ตราบชีพมรณ์อ่อนม้วยทนจนเกินแก้ แม้นสิ้นลมจมใจใดจะแล ฤาอาจแปลพงศ์เราเหล่ากวี จากคุณ : จิรายุทธ - [ 18 มิ.ย. 46 00:56:01 A:203.118.84.85 X:203.118.84.85 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ยี่สิบหกมิถุนาอีกคราหนึ่ง รำลึกถึงกวีเอกเสกภาษา สุนทรภู่ครูกวีมีวิชา รจนาโคลงกลอนขจรนาม นิราศแรกคือเรื่องไปเมืองแกลง ปรากฎแจ้งฝืมือชื่อควรขาม นิราศภูเขาทองซ้องแซ่งาม บรรยายความควบแง่คิดชีวิตคน แลนิราศสุพรรณชั้นเชิงโคลง คำครูโยงสัมผัสจัดน่าสน เหมาะเรียนรู้กลบทรสระคน อีกผจญภัยรื่นชื่นโคลงกานท์ จะกล่าวต่อถึงนิราศวัดเจ้าฟ้า กลอนช่างพาเพลินสุขสนุกสนาน อีกนิราศเมืองเพชรวิเศษนาน ด้วยแม้นผ่านกาลมาปริศนาคง สุภาษิตมากมายท่านหมายไว้ เสภาไซร้ขุนช้างขุนแผนพาหลง ฉายคุณค่าวรรณศิลป์ควรธำรง ไพเราะตรงตรึงจิตข้อคิดดี สุนทรภู่ครูกวีธีรเลิศ ควรชูเชิดเป็นแบบอย่างทางวิถี อนุชนน้อมเคารพนบสดุดี ร้อยถ้อยนี้สื่อศรัทธามหาครู === ผ่านการชำแหละจากบ้านครูไหวฯ แล้วค่ะ แหะๆ จากคุณ : ไกลถิ่น - [ 18 มิ.ย. 46 07:00:41 A:67.162.190.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 รำมวยไทย...หมายบูชาเธียร... .....ขอไหว้ครู...ก่อนขึ้นยืนสังเวียน แล้วรำเทียนตั้งถวายหมายตั้งท่า ขึ้นบังคม...แขนตั้งง้างขามา พรหมสี่หน้าต้นตำรับนับเพรงกาล .....แทนเคารพบูชากวีเอก ผู้สรรเสกวรรณกรรมย้ำสื่อสาส์น แล้วตั้งหน้าพรหมนั่งดั่งกราบกราน ช่วงชำนาญแคล่วคล่องชั้นว่องไว .....มือมีนวมสวมใส่หมายรำแล้ว พอเป็นแนวแบบอย่างพลางยักไหล่ เข่ากระแทกผืนผ้า ณ ทันใด อย่าตกใจนี่คือบทประณตครู .....ไหว้ครูเหมือนมุ่งหมายได้ร่ายรจน์ ไร้เกณฑ์กฏฉันทลักษณ์ประจักษ์อยู่ หยัดยืนพลันเปลี่ยนท่วงลวงศัตรู พรหมยืนอยู่จังก้าท่าคะนอง .....ประทักษิณเวียนขวาท่ามาดมั่น แขนแข็งขันสลับวางอย่างลองของ ดุจบทกลอนกลั่นคำย้ำลำพอง ขรมครรลองแฝงธรรมย้ำตรองดู ....ขาซ้ายไขว้แกว่งขวามาเดินรอบ เดินจนหอบแล้วหนอลมออกหู หนุมานแหวกฟองน้ำทำอย่างครู ให้หมายรู้มวยไทยใช่ธรรมดา .....แอ่อี๊แอ่...แลขวาเหลือบมาซ้าย หลากลวดลายหวังร้อยถ้อยคำว่า มือสวมนวม...แน่วแน่แท้กริยา ทุกท่วงท่า...รุกถอยพลอยเพลิดเพลิน .....เปรียบบทโคลง...ขรมความยามรังสรรค์ เหมือนทศกัณฐ์ชมสวนชวนกล่าวเกริ่น แต่งภาษาลีลาคราดำเนิน ดุจมวยเดินแสนสง่าด้วยท่าทาง .....โยงพยางค์จำเพาะช่างเหมาะเหม็ง สิบพักตร์เล็งสีดาท่าแบบอย่าง มวยดุดัน...ราพณ์เดินดงหลงนวลนาง ดุจแนวทางบทโคลงที่โยงคำ .....ท่านร่ายกาพย์ดุจปี่ที่เร่งเร้า ตะโพนเล่าตีผันชั้นกระหน่ำ ป๊ะตุ๊มป๊ะ...แป๊ะโป๊ะ..โอ้คำนำ เปรียบกาพย์ย้ำ..ย้อนยอกออกสำนวน .....บัดเดี๋ยวดังหง่างเหง่งวังเวงแว่ว ( ยืมมาจากพระอภัยมณี ) ยกหนึ่งแล้ว...ตั้งข้อรอเตะสวน โยกตีเข่าเขย่าศอกออกดุจทวน โน้มกระบวร...แทงเข่าเข้ากลางพุง ....เปรียบบทกลอนของท่าน..นั้นจับจิต ถ้อยเพียงนิดท่วงน้อยพลอยสะดุ้ง อ่านแล้วคิด...อาจย้ำธรรมผดุง ดุจเข่ามุ่งแทงขวาอุราครวญ .....ค๊อกเค่อไดไขว้หาง..อย่างหนักหน่วง อาจฟุบล่วงตาลายคล้ายลมหวน หักงวงไอยราพรต...โอดคร่ำครวญ ดั่งเจอทวนกวนอู...ดูแสยงใจ .....เถรกวาดลาน...กานท์กลอนย้อนเปรียบว่า สอยดาราเข้าคางประดังใส่ ดุจกลอนรบ...สยบศึกคึกเกียงไกร ม้าย่องใกล้...กุบกับ...ขนาบคอ .....ท่านร่ายฉันท์...ไพเราะเสนาะนัก ดุจทึกทักท่าทีมีลวงล่อ เดินฉุยฉาย...นวยนาดมาดเกินพอ หากหัวร่อเมื่อไร...ต้องวายปราณ .....จะประเคนกำปั้น...สะท้าน อก สั่นสะทก...ตาค้างยังสงสาร คล้ายบทฉันท์...วรรณกรรมล้ำชำนาญ เพราะพริ้งหวาน...เกินร่ายคล้ายต่อยมวย .....อันมวยไทย...มาดฉกาจอาจกำแหง ล้วนสำแดงเก่งกล้าท่าสุดสวย อีกพลิกแพลงซ่อนเร้นเช่นอำนวย เพราะว่ามวย...โบราณนั้นเกริกเกียรติ์ .....หากเทียบถ้อยแนวทางอย่างท่านภู่ พินิจดูแบบอย่างดังท่านเขียน โอ้เกินเปรียบใดอ้าง...อย่างจำเนียร นบนอบเธียร...ด้วยนวมที่สวมมือ ฯ จากคุณ : จังงัง - [ 18 มิ.ย. 46 10:19:43 ]

ความคิดเห็นที่ 8 กราบเท้าครูที่เคารพรักยิ่ง เช้านี้กระผมขอขึ้นมาคุยกับครูต่อนะขอรับ กระผมเคยอ่านพระอภัยมณี ตอนที่เกี่ยวกับฝรั่งมังค่า มี ความรู้สึกดีใจที่ครูไม่ยอมก้มหัวให้   ส่วนตัวของกระผม เองก็คิดเช่นนั้น เนื่องจากพวกเขามิใช่บิดามารดาเรา การ เชื่อว่าฝรั่งดีและวิเศษไปเสียทุกอย่าง โดยไม่พิจารณาดูให้ ดีเสียก่อน มันเป็นการดูถูกตัวของเราเอง และหมิ่น ภูมิปัญญาไทยเป็นอย่างยิ่ง นี่ยังไม่นับถึงเรื่องอื่นๆอีกนะ ขอรับ ในด้านการเขียนร้อยกรอง กระผมเคยถูกเพื่อนว่าเป็น พวกขนบนิยม กระผมก็มาเปิดพจนานุกรมดูคำว่าขนบ ก็ ทราบความหมายว่า แบบอย่าง, แผน, ระเบียบ ก็ให้ยินดีที่ ได้เป็นคนมีแบบอย่างที่เป็นของไทยเราและอยู่ในระเบียบ แบบแผนที่บรรพชนได้สู้อุตส่าห์ค้นคิดพิจารณาสร้างไว้ให้ เพื่อนผมยังกล่าวต่อไปว่า ส่วนตัวของเขาเบื่อหน่ายที่จะอยู่ ในกรอบ มันอึดอัด มันย่ำเท้าอยู่กับที่ และอะไรต่ออะไร อีกหลายอย่าง รู้สึกเศร้าใจและอยากจะบอกกับเขาเหลือ เกินว่า ฉันทลักษณ์ไทยมีตั้งมากมายหลายหลาก ได้เข้า มาลองศึกษาดูให้ถ่องแท้ กระจ่างแจ้งแดงแจ๋ไปหรือยัง ถึงได้บ่นเช่นนั้น หากจะแหวกกรอบ ควรศึกษากรอบให้ หมดจดเสียก่อน หาไม่แล้วเขาจะเป็นคนที่ไร้ราก เคว้ง คว้าง ศูนย์เปล่าถึงขั้นไร้ตัวตนเอาทีเดียว กระผมไม่เคยอ่านบทกวีของชาติใดได้ซาบซึ้งเลยแม้แต่ ครั้ง คงรับได้แต่ข้อความหรือความที่เขาจะสื่อสารเท่านั้น มันเป็นศิลป์ตรงไหน? กระผมเองก็เคยเขียนแบบนั้นอยู่ ที่ สุดก็เห็นว่า มันน่าเบื่อ มันย่ำเท้าอยู่กับที่ อาจเป็นไปได้ว่า กระผมคงโง่ ทว่าหูของกระผมหากยินฉันทลักษณ์ไทยที่ ภาคภูมิใจทีไร แม้ความจะไม่ได้ลึกซึ้งอะไรหนักหนาก็ แสนจะซาบซึ้งต่อรสของคำทีนั้น คงขึ้นมาคุยกับครูเพียงนี้ก่อน แล้วจะหาโอกาสมาคุยด้วย ใหม่ขอรับ..ด้วยความเคารพเต็มหัวใจ/. จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 18 มิ.ย. 46 10:24:36 A:203.113.81.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 สวัสดีครับคุณคน ละแม สมัยหนึ่งเคยมีการพูดถึงเรื่อง "นายของภาษา" เป็นที่ครึก ครื้น โดยส่วนตัวผมคิดว่าการที่จะเป็นนายภาษาได้นั้น ต้องเชี่ยวชาญกวี ไม่ใช่เขียนได้นะครับ "ต้องถึงเชี่ยว ชาญ" สุนทรภู่ ชนชั้นหลังที่ชำนาญกวีคนหนึ่ง ได้แก่คุณคมทวน คันธนูขนานนามว่าเป็น "ราชันย์แห่งกลอน" ผมไม่ค่อยได้ เห็นเขาชมใครเท่าไร มีเต็มปากเต็มคำคราวนี้แหละ ผมได้อ่านหนังสือเล่มหนึ่งที่ว่าด้วยความ "เมา" ของครู กลอนสุนทรภู่ ว่าหาใช่การเมาเหล้าไม่ แต่เป็นการ "เมา อหังการ์แห่งกวี" ที่มีอยู่ในตัว ผมอ่านก็คิดตามไม่ได้เชื่อที เดียว แต่ก็น่าคิดอยู่เหมือนกัน เพราะสุนทรภู่เคยเขียนถึง ตัวท่านเองด้วยความภาคภูมิใจว่า "เขมรลาวลือเลื่องถึง เมืองนคร" นี่คืออหังการ์ครับ และจากชีวประวัติของท่าน ตอน "น้ำใสไหลเย็นแลเห็นตัว" ก็เช่นกัน นั่นก็อหังการ์กวี ก็ต้องคอยติดตามการศึกษาของท่านผู้รู้ต่อไป จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 18 มิ.ย. 46 11:07:42 A:203.113.81.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 สวัสดีจ้ะหนูจังงัง มาแปลกแฮะ..แต่ลุงว่าดีนะ อะไรก็ได้หยิบขึ้นมาเหอะ แล้วค่อยเชื่อมโยงเข้าไปหาไอ้ที่เราอย่างพูด   แต่ตอนจบนี่ ต้องคิดหนักเหมือนกัน "นบนอบเธียร... ด้วยนวมที่สวมมือ ฯ" ฟังไปในทาง จะถวาย "หมัด" ให้สัก เปรี้ยงก็ได้ ............................................... จระเข้ฟาดหาง ๐สามขุมย่างม้าย่องหาช่องต่อย ขยับค่อยคืบหาญคลานเข้าหา สองหมัดตั้งบังป้องตาจ้องตา คาดเชือกทากากเพชรละเกล็ดคม ๐ในพริบตาตีนซ้ายถวายว่อน มันลอยร่อนออกไปบรรลัยถม เฉียดปลายคางคว้างรำขย้ำลม อริรมณียาถาเข้าตี ๐ขวาพลันวัดตวัดขึ้นส้นครืนครั่น ในคว้างนั้นหลุดปลิงเกินวิ่งหนี จระเข้ฟาดหางคางพอดี นับทั้งปีดูท่าตื่นฟื้นที่เมรุ/. ............................................... ขอร่วมวงสักยกนะ อยากต่อยมวยมั่ง จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 18 มิ.ย. 46 11:48:24 A:203.113.81.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีจ้ะคุณหลานไกลถิ่น เป็นศิษย์มีครูดีแล้วจ้ะ .............................................. ๐สุนทรภู่กวีเอกเสกภาษา วางมนตราทุกตอนอักษรศิลป์ ตะละแต่แปลงปั้นหรรษ์กวิน กระตุกจินตนาการทะยานกรู ๐เช่นมนุษย์สุดนิยมที่ลมปาก คงได้ยากแม้นชิวห่าไม่หาหู อีกเถาวัลย์พันเกี่ยวเลี้ยวเหมือนงู หรือจะสู้ความคดในหัวใจคน ๐สุนทรภู่ครูเอกเสกอักษร หักบัญชรชี้ใช้ไชฉ้อฉล ได้เย็นฉ่ำคำฉายเหมือนสายชล กราบกลอนกลคำดีเทวดา/. .............................................. แด่ ๒๖ มิถุนายน จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 18 มิ.ย. 46 12:48:52 A:203.113.81.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 กราบเท้าครูที่เคารพรักยิ่ง กระผมขอเข้ามาคุยกับครูต่อ ในช่วงบ่ายอีกนิดนะครับ หน้าฝนนี้ไข้เลือดออกกำลังระบาด ไม่รู้ว่าสมัยครูจะมีโรค ดังกล่าวบ้างหรือเปล่านะขอรับ ในตอนที่แล้วที่กระผมได้คุยกับครูไปนั้น ความหมายจาก ใจจริงของกระผม มิได้หมายความว่าจะไปเหยียดหยามดู ถูกดูหมิ่นชนชาติใด แต่ก็ไม่ยอมให้ใครมาดูถูกและเหยียด หยามชนชาติของเราเช่นกัน อย่างไรเสียชาวสยามก็มี วัฒนธรรมเป็นของตัวเองมายาวนาน ของดีต้องธำรงรักษา และสำแดงให้เขาเห็น มิใช่มาเหยียบย่ำทำลายแล้วดูหมิ่น ถิ่นแคลนรากเหง้า กำพืดตัวเอง กระผมมิได้ปฏิเสธการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมแต่ประการ ใด หากแต่เราต้องศึกษาแบบคนมีสติ และระลึกรู้อยู่เสมอ หาไม่จะถูกครอบงำเอาได้ง่ายๆ ยุคนี้มิใช่ในสมัยก่อนอีก ต่อไป ที่จะยึดใครเป็นเมืองขึ้นก็ยกทัพไปตี มันรุกและยึด กันด้วยวิธีอื่น เช่น การทำให้คนในชาติ สิ้นรักสิ่งที่ดีงามที่ ชาติมี เป็นต้น กระผมว่ามันน่าอนาถใจเสียจริงๆ กระผมขออนุญาตไปทำงานก่อนนะขอรับ แล้วจะขึ้นมาคุย กับครูใหม่/. จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 18 มิ.ย. 46 13:31:19 A:203.113.81.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 13 สวัสดีครับคุณจิรายุทธ ไงก็อย่าหาว่าผมเพี้ยนนะครับ   ผมจะคุยกับครูกลอน สุนทรภู่ไปจนถึง ๒๖ มิถุนายน ก็เล่าเรื่องโน้นนิด เรื่องนี้ หน่อยในสมัยนี้ให้ท่านฟังครับ ............................................. ๐สดุดีปรีชาสง่าฉาย สมศักดิ์ชายลือชากวีฉาน เป็นคันฉ่องส่องชี้กวีชาญ ทุกหย่อมย่านเอิบศรีกวีชน ๐สลักใจคนทั่วครัวประเทศ แสลงเจตน์เจาะใจใครหลายหน สลอนลูกผูกหลานสะท้านมนต์ สำแดงกลเทพกวีผู้ปรีชา/. ............................................. แด่กวีเทวดา จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 18 มิ.ย. 46 16:49:38 A:203.113.81.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 ....ท่านสุนทรภู่ในสายตาจิตรกร... ให้เส้นแสงสีเงาเป็นเค้าร่าง ผ้าใบกางเริ่มเขียนเปลี่ยนเส้นสี จากพู่กันเพียงหนึ่งซึ่งสุนทรีย์ จิตเพ่งที่มโนภาพเริ่มจับวาง ไร้จุดหมายเพียรหมั่นพลันเขียนขีด เปี่ยมปราณีตแน่แน่วแล้วอิงอย่าง จักบรรยายรูปลักษณ์นักปราชญ์พลาง ฉันจึงอ้างด้วยเส้นเป็นแสงเงา   สุนทรภู่ครูกวีที่อ้างบท จิตกำหนดเค้ารูปสรุปเข้า ว่านักปราชญ์คงเห็นเช่นแสงเทา มีมืดเค้าดูขลังดังเวทย์มนต์ สุขุมนักยากเขียนเลียนเส้นสี ซึ่งสุธีเลิศล้ำคำกล่าวกร่น เขียนแล้วลงเส้นวาดพิลาสดล แจ่มกมลรื่นคำร่ำจำเรียง   ทัศนศิลปะสะคราญนัก ให้ประจักษ์ลวดลายหมายงามเยี่ยง ภูมิทัศน์จัดวางอย่างพอเพียง ดุจสำเนียงโคลงกลอนตอนประพันธ์ ดูพริ้วไหวกลอนแว่วแนวหวานว่า เปรียบภาษากวีพจน์รจน์คำฉันท์ สละสลวยร่ายเรียงเยี่ยงพระจันทร์ ซึ่งรังสรรค์ด้วยสีที่เพริศแพรว ลงสีแดงดุดันบรรยายภาพ ดุจโคลงกาพย์บางบทรจน์ร้อยแก้ว ถึงคราวรบเขียนรักมักคงแนว ก็กาจแกล้วเก่งกล้าสง่างาม สีน้ำมันพลันป้ายระบายริ้ว ด้วยแนวนิ้วจิตเพ่งน่าเกรงขาม ท่านร่ายคำเขียนโคลงบ่งเนื้อความ น่าติดตามเนื้อเรื่องอันเฟื่องฟู   มิเลอะเทอะเปรอะเปื้อนบิดเบือนภาพ ยังซึมซาบโศลกซึ้งตรึงใจอยู่ ดุจผลงานวรรณกรรมย้ำวิญญู ว่าท่านภู่เพรียบพร้อมเพื่อน้อมชม อันงานเขียนโคลงกานท์ผ่านสมัย ยังจับใจแจ่มแจ้งสำแดงสม แม้นภาพเขียนเปลี่ยนกาลพลันหมองตรม แต่คารมท่านครูมิรู้ตาย  ฯ จากคุณ : จังงัง - [ 18 มิ.ย. 46 21:35:45 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สวัสดีจ้ะหนูจังงัง คิดเก่งจริงๆ ..................................................... ๐เธอลงเส้นเล่นสายเป็นลายสอ มือจดจ่อจรดใจ-ผ้าใบ-ฝัน ดูหนักเบาเกลาบ้างริ้วต่างกัน ที่ละขั้นละโครงจรรโลงรอย ๐แล้วระบายไล่สีทีละสรรค์ พลิ้วภู่กันไขว่กลึงระรึงหยอย ชะงักหยุดรุดชิดประดิดประดอย นัยน์ตาลอยล่วงขั้นสวรรคา ๐เป็นภาพสวยด้วยกลั่นวรรณศิลป์ จากรักรินพิลาสปรารถนา ถวายภู่ครูกลอนสุนทรทา หัวใจเทียบเปรียบมาสง่างาม ๐ต่อให้ดูเบี้ยวบิดหากจิตมุ่ง ภาพจักพุ่งไหวโยกถึงโลกสาม ภาพจากใจใหญ่นักสลักราม ย่อมวะวามกว่ามีแต่ฝีมือ/. ..................................................... นักกลอนล่ะ จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 18 มิ.ย. 46 23:05:35 A:203.113.81.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 ... สุนทรภู่กวีเอกเสกภาษา ... .....น้อมเทียนแพพานทองอันผ่องแผ้ว จิตแน่แน่วบูชากวีศรี ผู้ล้ำเลิศวรรณกรรมล้ำธานี เอกเมธีเรียงถ้อยร้อยท่วงกานท์ .....ท่านผูกโครงโยงเรื่องปราดเปรื่องนัก แจ้งประจักษ์รสคำนำสื่อสาร อีกรสความช่ำชองคล่องเชี่ยวชาญ คงโบราณฉันทลักษณ์หากตรึกตรอง .....ทั้งกาพย์นั้นไพเราะเสนาะศัพท์ เรียงลำดับเหมาะสมภิรมย์สนอง พระไชยสุริยาย้ำล้ำคล้องจอง ดุจทำนองสังคีตประณีตเพลิน .....อีกบทโคลงแคล่วคล่องพ้องน้ำเสียง ร่ำจำเรียงโคลงผวนชวนสรรเสริญ แฝงแง่คิดคติธรรมล้ำจำเริญ ทั้งเพลิดเพลินเหลือคำนำบรรยาย ......ทั้งบทเห่เสภาน่ายกย่อง ถ้วนทำนองพริ้งเพราะพิเคราะห์หมาย รจน์คำเรียงลีลาสาธยาย เบื้องบทร่ายคำฉันท์อันงามจริง ......กลอนสุภาพจับจิตพินิจเนื่อง เค้ามูลเรื่องอารมณ์สมทุกสิ่ง ทั้งบทรักบาทร้ายใช้อ้างอิง คราวโศกยิ่งพลอยเศร้าเข้าถึงกลอน ......พระอภัยมณีที่ท่านแต่ง คงสำแดงให้รู้อุทาหรณ์ ท่านเปรื่องปราดเกินปราชญ์ชาตินิกร เกียรติกำจรจวบสมัยเกรียงไกรคง ......ขอน้อมนบเนื่องคุณ  " สุนทรภู่ " บรมครูจอมกวีที่สูงส่ง รัตนโกสินทร์ศรีที่จำนง จิตประสงค์ร่ายคำนำบูชา ฯ จากคุณ : จังงัง - [ 18 มิ.ย. 46 23:46:42 ]

ความคิดเห็นที่ 17 สวัสดีจ้ะหนูจังงัง มาเร็วจนกลับลำไม่ทัน ไม่รู้จะเอาท่าไหนเข้ารับ ขอเอา เปรียบอีกสักครั้ง-เอาของเก่ามายอรับกระบวนนี้ไว้ก่อน เฮ้อ! คิดยังไม่ออก ชื่อเหมือนในเรื่องของคุณหลานไกล ถิ่นเลยนะ..ทำอะไรกันน่ะ ...................................................... ..บัดเดี๋ยวดังหง่างเหง่งวังเวงแว่ว   สะดุ้งแล้วหมอกฝ้าข้างหน้าไหว เกิดกระเพื่อมเป็นภาพระนาบไกล   นภาลัยเป็นจอต่อเข้ามา เจ้าเกล็ดนิลทมิฬกาฬทะยานเผ่น   เขี้ยวเพชรเข่นขบกัดสะบัดขา ดาบสน้อยถอยเบี่ยงหลบเงี่ยงงา   หวายเจ้าตาคล้องควับเข้าฉับพลัน ฉันเห็นใครคนหนึ่งรำพึงจด   จารปรากฏเรื่องราวอันพราวฝัน แลรอบกายก่องกระพริบระยิบพรรณ   ผุดประกายสีสันวรรณกวี ตรงนั้นโคบุตรสุดเกรียงไกร   ตรงนี้พระอภัยมณีศรี ตรงนั้นไชยสุริยาภูมี     ตรงนี้กากีงามตระการ ลอยเลื่อนเตือนใจมาไม่หยุด   ฉันรีบทรุดกายยอบหมอบประสาน มือประนมก้มเศียรประณตปราณ   กราบแทบเท้าอาจารย์หมดหัวใจ ศิษย์สยามคนนี้ไม่มีชื่อ     เลื่องระบือดั่งภู่นามวามไสว แต่ศิษย์น้อยมีมนัสที่หนักใน   จะปกปักรักษ์ไว้ในเชิงกลอน แม้ไม่เด่นเช่นเชื้ออาชาชาติ   ก็หมายมาดหมั่นทำตามคำสอน ขอพระเดชพระคุณนามสุนทร   โปรดอย่าถอนใจสลายสายกวี.. ...................................................... ห้ามค้อนนา จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 19 มิ.ย. 46 00:21:03 A:203.113.81.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 กราบเท้าครูที่เคารพรักยิ่ง กระผมขอเข้ามาคุยกับครูต่อ ในช่วงดึกนี้นะขอรับ แต่ก่อน..สมัยที่ไม่มีอินเทอร์เนต ยากเหลือเกินครับที่ กระผมจะรู้ได้ว่า คนที่รักการเขียนกลอน นอกจากที่เห็น อยู่ในหน้าหนังสือต่างๆแล้ว ยังมีอยู่อีกหรือไม่และมีมาก มายขนาดไหน กระผมก็เดาเอาด้วยด้อยสติปัญญาว่าคงไม่ มาก แต่ครั้นพอมีอินเทอร์เนต กระผมกลับพบว่าช่างมีมาก มายมหาศาลเสียจริงๆ ดูสมกับคำว่า "คนไทยเจ้าบทเจ้า กลอน"   สิ่งที่พบทำให้กระผมดีใจเป็นอย่างมาก ที่จะได้ตัดความ คิด ที่มันรุมสมองอยู่ตลอดเวลาว่า "ฉันทลักษณ์ไทยตาย แล้ว" ออกไปเสียที จริงอยู่ที่หลายคนต้องเคี่ยวกรำ ต้อง ได้รับการชี้แนะ ต้องปรับปรุง แต่ขอให้มีความรัก มีใจรัก อย่างที่เห็น ก็เชื่อว่าการล้มหายตายจากจะไม่เกิดขึ้น กระผมเห็นหน่ออ่อนแทงยอดออกมาจากดินแทบทุกวัน พวกเขาเหล่านั้นคือความหวังขอรับ กระผมมักกราดเกรี้ยวอย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่เสมอ หากมี ใครพูดจาเชิงเหยียบย่ำทำลาย อันมิใช่การสอนสั่งด้วย ปรารถนาดี เพราะเขากำลังจะขยี้หน่ออ่อนนั้นให้แหลก สลายลง เขาจะเขียนกลอนรัก กลอนหวาน กลอนเศร้า ก็เรื่องของ เขา เราควรประคับประคอง ค่อยๆใช้ศิลปในการชี้แนะคอย ช่วยเหลือ เวลาจะทำให้พวกเขามีประสบการณ์ และค้นหา ตัวตนของตัวเองพบในที่สุด ไม่ควรอย่างยิ่งที่จะเอาส่วน ถนัดของเราไปตีคนอื่น หรือดูถูกดูแคลนกัน เนื่องจากมัน ไม่สร้างสรรค์เลยแม้สักนิด กระผมจะขอขึ้นมาคุยด้วยใหม่ในคืนพรุ่งนี้นะขอรับ..ด้วย ความเคารพเต็มหัวใจ/. จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 19 มิ.ย. 46 01:14:25 A:203.113.81.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 ..ขอนอบน้อมอภิวาทพระรัตน์คุณะประเสริฐ           องค์ชินวรพระคุณเลิศ......................พิไล ..ใจมั่นหมายอนุศาสนีสิริประไพ       ธรรมแห่งพระพุทธองค์ใด.................อดุลย์ ..ก้มกราบมวลอรหันต์และสงฆ์มุนิวิทุร      คงกัลยาณศิลคุณ...............................และเกียรติ์ ..น้อมจิตตรง ณ กตัญญุตาคุรุเสถียร      มารดาบิดาพระคุณเจียร.....................จรูญ . .อีกปวงปราชญ์วิทวัสประสิทธิ์คติพิทูร     อาจารย์และครูวิทูบูรพ.......................ปณาม ..ทั้งทวยเทพอกนิษฐ์พิสิฐ ธ อภิราม     องค์พิฆเนศพิเศษภาม......................วิชา ..ข้า ฯ ขอร่ายกวิวรรณกรรม สิน* กถา      คงแบบบุราณผิว่าพา........................สราญ ..หากผิดแผกพิธิฉันทลักษณ์ขณะพิจารณ์     วอนมวลมุนีวิชาชาญ........................ประดน ฯ บทไหว้ครูนี้อาจจะมีรูปลักษณ์แปลกตาไปนิดนึงนะคะ ..เขียนไว้เมื่อสองเดือนที่แล้ว ไม่รู้ว่าชื่อฉันท์ว่า.. อัลมิตรากัลยาณฉันท์ ..จะไปซ้ำกับใครหรือเปล่า หากมีก็บอกด้วยนะ จะได้ปรับเปลี่ยน ฉันท์ชุดนี้ มีลักษณะคล้าย...สัททุลลวิกกีฬีตฉันท์...๑๙ แต่มี ๒๑ คำ เพื่อเป็นบทไหว้ครู สำหรับครูไหวฯ ค่ะ จากคุณ : จังงัง - [ 19 มิ.ย. 46 08:33:37 ]

ความคิดเห็นที่ 20 กมลฉันท์ .....อภินันท์ประพันธ์อรรจน์..............วิทวัสประศาสตร์กานท์ สุวิจิตรประสิทธิ์สาส์น......................จิรกาลบุราณมา อนุชนนิพนธ์หมาย..........................จรลายอวิชชา และขยันจะสรรหา...........................กติกากวีเพรง ฯ .....ขณะร่ายขยายความ..................อภิรามฉมำเคร่ง มธุรสสบถเผง...................................สิเชลงเลบงฉันท์ ศิรกรานมิรั้นครู................................มุนิผู้วิทูธัญ ศุจิจิตรลิขิตนั้น.................................สิริพลันชวาลเทอญ ฯ   กมลฉันท์สมานกลอน ๘ ....อภินันท์ประพันธ์อรรจน์สรรเสริญ.............และกล่าวเกริ่นร่ายเรียงเผดียงขาน ซึ่งมวลพิชญ์วิทวัสประศาสตร์กานท์.............ประสิทธิ์สาส์นสุวิจิตรลิขิตฉันท์ จิรกาลบุราณมาวิชาล้น................................อนุชนนิพนธ์หมายคลายโมหันต์ จรลายอวิชชาวิสามัญ...................................และขยันจะสรรหาภาษารจน์ ฯ ....กติกากวีเพรงเกรงกลับกลาย....................ขณะร่ายขยายความตามเกณฑ์กฎ อภิรามฉมำเคร่งเชวงพจน์...........................มธุรสสบถเผงสิเชลง เลบงฉันท์ศิรกรานมิรั้นครู...........................มุนิผู้วิทูธัญท่านกล้าเก่ง ศุจิจิตรลิขิตนั้นพลันวังเวง...........................อย่าข่มเหงสิริพลันชวาลเทอญ ฯ  กราบสุนทรภู่ และก็กราบครูท่านทั้งหลายที่ประสาทวิชาให้ลูกลิง  รวมทั้งเพื่อนๆที่นี่ด้วย แอบลักจำมาก็นานแล้ว จ่ายค่าหน่วยกิจเป็นกมลฉันท์สมานกลอนละกัน นะคะ จากคุณ : จังงัง - [ 19 มิ.ย. 46 08:49:03 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขออนุญาตแอบฟัง คุณราม คุยกับครูภู่นะคะ ^_^ ชอบคำว่า "กวีเทวดา" มากค่ะ จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 19 มิ.ย. 46 11:02:45 ]

ความคิดเห็นที่ 22 สวัสดีจ้ะหนูจังงัง เอาข้างล่างมาคุยด้วยนะ..ตั้งหลักแทบไม่ทัน (น้องหนูเล่น ซะสองไม้) ....................................................... ศิษย์กับครู     ๐เบญจางค์ประดิษฐ์ตั้ง   ตรงใจ ผากเข่ามือมอบไป            ปรกสิ้น รู้คุณพิบุลไข                    ครูขับ นบนอบนี้ประคิ่น               ศิษย์เข้าเคียมขอ (สี่สุภาพ)      ๐มืดมีอัจกลับแก้          สว่างกลาย มีโง่ครูคอยคลอ                ฉลาดเข้า ไร้ครูย่อมคมคลาย             ฉลาดขบ ศิษย์บ่มีครูเค้า                   แค่คาน (สี่ดั้นบาทกุญชร)         ๐สำนึกค่ากตาคุณ         ประกาศขุนอดุลย์ขาน คะแนนนับขยับนาน            คะเนยากฉลากยาว     ๐จะกี่วางสะหางว่าว       ประชุมเข้าก็เมาคราว เพราะด่ำดุจกิโลดาว           ทะลุควบอสงไขย (ภุชงคประยาต)     ๐เห็นหญ้าแพรก            แตกเป็นช่อ แต่ละกอ                         ต่อให้ไกล ความทรงจำ                    คอยย้ำใจ เตือนถึงใคร                     ในหนหลัง     ๐เห็นดอกเข็ม               ยิ่งเต็มตา แหลมนี้ค่า                       คือพลัง ทิ่มโดนแง่ง                      แทงโดนงั่ง กระทุ้งซัง                        ทั่งเรียวศร     ๐เห็นมะเขือ                โค้งเคื้อดอก เขามาบอก                      การออกอร อ่อนน้อมนี้                      เป็นศรีนร ย่อมบวร                         อมรศรี (โกสุม) ๐เรือจ้างจ้วงจ้ำค้ำถ่อ ดอชอดอญอนอหนี ถึงฝั่งหลังหายไปดี   คนเรือคนนี้ดีใจ น้ำตาหลั่งซึมปลื้มอก   ย้อยตกหยาดต้องคลองใส ถ่อจ้วงล่วงลับวับไป   เพื่อรับเที่ยวใหม่ส่งมา (กลอนหก) /. ....................................................... หน้าเขียวพอสมควร จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 19 มิ.ย. 46 16:23:45 A:203.113.81.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 สวัสดีครับคุณสาวน้อยร้อยแปด (เลยเหรอครับ) ผมคงบ่นไปเรื่อยจนวันสุนทรภู่ เกิดหมั่นไส้ก็กัดฟันไว้ก่อน นะครับ หัวผมไม่ค่อยถูกกับของแข็งๆซะด้วยสิ (เจี๋ยวไจ้) ขอบคุณครับ จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 19 มิ.ย. 46 16:29:42 A:203.113.81.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 ๕ ๕ ๕ ....ขำ ... จากคุณ : ลิงเร่ร่อน - [ 19 มิ.ย. 46 16:43:15 A:203.148.192.65 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 เพิ่ง get ค่ะว่าวันครู แหะๆ (โดดงานมาส่งให้ อิอิ :p) บทไหว้ครู <สัททุลวิกกีฬิตฉันท์ ๑๙> น้อมสักการะพระคุณคณนประการ แด่เหล่าคณาจารย์                 มุนี ด้วยเบญจางคประดิษฐ์และบูรณวจี พร้อมจิตระลึกดี                    ถกล ขอครูพ้นภยโรคอีกอสุร์ประจญ เพิ่มพูนนิพิทพล                   วิชา ขอครูเสพสุขพัฒน์พิบูลจริยพา สืบศานติชีวา                       วิไล ขอเหล่าศิษย์สติเลิศประเสริฐวิริยะไกร สมบูรณ์เสมอไป                    เจริญฯ ๑๙ มิถุนายน ๒๕๔๖ จากคุณ : ไกลถิ่น - [ 19 มิ.ย. 46 22:04:21 A:67.162.190.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 สวัสดีครับ ขอชมว่า อัลมิตรากัลยาณฉันท์ ของคุณจังงัง ไพเราะ กลมกลืน จับคำได้เหมาะ ค่อนข้างถูกใจครับ ด้วยศัพท์อ่านได้ไม่ลำบาก ภาษาอยู่ในระดับใกล้กัน และแผลงรูปน้อยมาก สำหรับกลอนของหลายๆ ท่าน ผมว่า ดูงามกว่ากลอนแบบสุนทรภู่อีกนะ กลอนสุนทรภู่นั้นเป็นแบบชาวบ้าน ง่ายๆ เรียบๆ แต่ลื่นไหล ชวนฟัง ตรงนั้นแหละที่เป็นเอกลักษณ์ของท่าน คุณรามว่าอย่างนั้นไหม จากคุณ : คน ละแม - [ 20 มิ.ย. 46 00:49:22 A:203.113.67.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 กราบเท้าครูที่เคารพรักยิ่ง กระผมขอเข้ามาคุยกับครูต่อนะขอรับ สำหรับคืนนี้กระผมอยากจะปรารภเรื่องคติประจำใจของตัว กระผมประการหนึ่งที่ได้ยึดถือ เพื่อใช้เตือนตัวเองมาเป็น เวลานาน คตินั้นว่าด้วยคนเก่งซึ่งมีว่า.. "คนเก่งในโลกมีสองคน หนึ่งยังไม่เกิด สองตายไปแล้ว" กระผมมีเหตุการณ์ที่โดนกับตัวเองมาหลายครั้ง ซึ่งจะขอ เล่าให้ครูฟังโดยสังเขปดังนี้ขอรับ.. ในอดีตกระผมเป็นเด็กบ้านนอกที่เรียนดี แต่ชั้นประถมปีที่ ๑-๗ จะสอบได้ที่หนึ่งมาตลอด ไม่ว่าจะเป็นการสอบใดๆ ก็ ตาม จากการที่ได้เห็นว่าใครสู้เราไม่ได้ เพื่อนก็ยกยอปอปั้นเป็น เวลานาน ทำให้เกิดความผยอง แต่มิได้หมายความว่าจะ เย่อหยิ่งจองหอง ถือเนื้อตัว แบบผู้ดีแปดสาแหรก เก้าไม้ คานนะขอรับ อย่างนั้นผมรังเกียจ แต่หมายถึงการทะนงตัว ว่าเก่งกล้าสามารถเกินใคร เมื่อสิ้นสุดประถม กระผมได้สอบเข้าเรียนชั้นมัธยม  ใน โรงเรียนชายประจำจังหวัด และถูกคัดเป็นหนึ่งในกลุ่มนัก เรียน "ห้องคิง" ซึ่ง ณ ที่นั้นเองโลกได้สอนให้กระผมรู้ซึ้ง ถึงคำว่า "เหนือฟ้ายังมีฟ้า" เราหาใช้ผู้ที่เก่งกล้าสามารถอัน ใดไม่-เป็นครั้งแรกและหลายๆครั้งต่อมา ที่ความผยอง ของกระผมได้ถูกโรงเรียนแห่งนี้ขนาบเสียอยู่หมัด และทุบ กะลาที่ครอบหัวผมแตกออก เพราะในการสอบแต่ละครั้ง กระผมไม่สามารถที่จะทะยาน ขึ้นไปสู่ในจุดที่เคยยืนอยู่ได้เลย..ขอรับ-ไม่ได้แม้แต่ครั้ง เดียว!! โลกมีแบบนี้ด้วยหรือ? ก็ผมเก่งนี่นา ทำไมเล่า? เป็นคำถามซ้ำซากวนเวียนอยู่ในหัวไม่หยุดหย่อน ซึ่งใน ท้ายที่สุดกระผมก็ต้องยอมรับความจริง สมัยที่กระผมเรียนอยู่ ยังใช้ระบบการเรียนแบบร้อยละ ตก ก็ซ้ำชั้นไม่มีการซ่อม ทุกคนจะจริงจังกันมาก คะแนนเฉลี่ย ของนักเรียนห้องกระผมจะอยู่ระหว่างร้อยละ ๘๕ ต่ำสุด ๘๐ สูงสุด ๙๓ ทุกคนในห้องแม้เป็นเพื่อนกัน แต่ต่างก็ มี "อัตตา" อยู่เต็มตัว การขับเคี่ยวชิงชัยในการเรียนและ สอบมีอยู่อย่างต่อเนื่องและหนักหน่วง มักเฉือนกันไปมา อยู่เสมอ แต่ใครล่ะที่เก่งกว่ากัน ไม่มีหรอกขอรับ..ไม่มี ใครสักคน-ในสายตาของกระผม เรากำลังจะเอาชนะกัน ต่างหาก ผู้ชนะเก่งหรือ? แล้วผู้แพ้ล่ะ?   ในด้านวิชาที่กระผมชอบและถนัดที่สุด ได้แก่ภาษาไทย และวรรณคดี กระผมซึ่งมักเป็นคนที่อ่านหนังสือประเภทนี้ ข้ามและนอกชั้นอยู่เสมอ ก็มาพบ "คู่ปรับ" อยู่ห้องเดียว กัน เป็นเพื่อนกัน กระผมพูดอะไรไป เขารู้หมด ทำนอง เดียวกัน เขาพูดอะไรมากระผมก็ทราบ แล้วเราก็หัวเราะให้ กัน การปะทะสังสรรค์ด้านวรรณกรรมมักเกิดอย่างสม่ำ เสมอ ทั้งการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นและการเขียน-แต่มี ความสุข..เมื่อได้ตัดขาดอะไรบางอย่างในใจออกไปมันมี ความสุขขอรับ นั่นเป็นอีกครั้งที่กระผมพบว่า "ถัดจากฟ้าขึ้นไปยังมีเซียน" แต่เขากับกระผม ใครเก่งภาษาและวรรณคดีกว่ากัน ไม่มี ขอรับ..ไม่มีอีกต่อไปแล้วในใจของกระผม เราควรเป็นผู้รู้ เนื้อแท้แห่งตน ประมาณตน เคารพตนเองและผู้อื่น ป่วย การไปเบ่งใส่กันให้เจ็บช้ำทั้งเราและเขา..นั่นเป็นสิ่งที่ กระผมได้รับมาแต่มัธยมเมื่อ ๒๐-๓๐ ปีมาแล้ว และระลึกรู้ อยู่เสมอจวบจนทุกวันนี้ว่า "คนเก่งในโลกมีสองคน หนึ่งยังไม่เกิด สองตายไปแล้ว" กระผมจะขอขึ้นมาคุยด้วยใหม่ในคืนพรุ่งนี้นะขอรับ..ด้วย ความเคารพเต็มหัวใจ/. จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 20 มิ.ย. 46 00:54:59 A:203.113.81.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 สวัสดีครับคุณคน ละแม เห็นด้วยคะรับ "อมิตตดา..เอ๊ย! อัลมิตรากัลยาณฉันท์" ผมคิดว่า..เขียนดี อ่านราบรื่นและเข้าใจง่าย   ในเรื่องศัพท์ ผมคิดว่า..ต้องค่อยคิดค่อยลดศัพท์เข้าใจ ยากลงทีละน้อยๆ ค่อยฝึกค่อยฝน (ทั่งให้เป็นเข็ม) กลอนสุนทรภู่ ผมคิดว่า..ความนั้นโดนใจมากที่สุด เมื่อ ผนวกกับอัจฉริยภาพทางการใช้ภาษา ก็เลยไปกันใหญ่ ครับ..พูดมากเดี๋ยวครูเอากระดานชนวนตี กลอนปัจุบัน ผมคิดว่า..ส่วนใหญ่รับหลายอิทธิพล ผสม ปนเปกันไป บางทีก็แยกทางกัน ความทางนึง รูปทางนึง แต่ก็มีหลายท่านที่ความและรูปไปด้วยกันโดยธรรมชาติ (อ่านดูก็รู้แล้วครับว่าเป็นไปโดยธรรมชาติ หรือไม่โดย ธรรมชาติ-แต่ผมน่ะชอบไปที่ชอบๆ..แหะแหะ) จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 20 มิ.ย. 46 02:17:30 A:203.113.81.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 29    กราบเท้าพ่อครูที่เคารยิ่ง        สวัสดีครับ ท่านพี่ราม  ที่นับถือ           ร่างจดหมายร่ายยาวคราวคืนเปลี่ยว ด้วยกลั่นกลมจมเขี้ยวเจียวใจหนาว เขียนมาเล่าเฝ้าแถลงในแสงดาว อุ่นใจร้าวก้าวมั่นวันระทม              ฉันทลักษณ์อักษราค่าเพียงเก็บ ให้ร้อนเจ็บใดจะกล้าคราขื่นขม อ่านหมู่ดาวร้าวดวงแดแพ้สายลม ฤาจะอุ่นใจห่มชมกวี               เฝ้ารอวันฝันร้าววุ่นฝุ่นร้ายเวียน ครูทาบเทียนทางทาไว้ใครหลีกหนี อันโลกหมุนวุ่นนักปานอัคคี อาจลดเพิ่มเสริมสร้างที่อย่างควรเป็น              เขียนด้วยดินถิ่นล้าปากกาเก่า ผนึกฝันวันเนาเพียงเราเห็น ร่อนผ่านผ่องท้องนภาคราคืนเพ็ญ ให้ถึงครูผู้เร้นในกายเรา            หนึ่งคือตายหนึ่งคืออยู่คู่ความหนึ่ง กวีฤาอาจซึ้งซึ่งเจ็บเขลา หนึ่งเดียวก่อพ่อภู่ครูของเรา หนึ่งคือเหงาอีกหนึ่งสร้างทางพ่อเดิน                ฝากลมไล้ไปถึงซึ่งครูรับ แลฝากเมฆขานขับจะสรรเสริญ กระซิบดาวคราวร้างในทางเดิน หย่อนจดหมายสายใจเนิ่นคราวเดินทาง                 จากคุณ : จิรายุทธ - [ 20 มิ.ย. 46 02:32:14 A:203.118.84.17 X:203.118.84.17 ]

ความคิดเห็นที่ 30 อยากคุยบ้างอ่ะ ุลุงราม ... ลูกลิง ไม่ได้เรียนสายวิชาภาษาไทยเลยค่ะ ตอนมัธยมก็เรียนวิชาเอก อังกฤษ-พลานมัย กะว่า สบายที่ซู๊ด ไม่มีการบ้าน วันๆก็เอาแต่ตัวเหม็นๆ เล่นกีฬาทุกอย่าง คิดอยู่ในใจว่า เหอะน่า ..เป็นครูพละแหง๋ๆ เด็กนักเรียนต้องรักเราแน่ๆเลย เพราะเราจะไม่สั่งการบ้าน ..คิก คิก .. และแล้ว มัธยมปลายเหรอ ไม่ได้เรียนหรอก เบนเข็มไปอีกทาง คนละเรื่องเลย ไปโน่น สายพณิชย์ ..และแล้วนิสัยเดิมก็เกิดขึ้นอีก ม๊ะอยากทำการบ้านอ่ะ เลยเรียนการตลาดดีกว่า แหะ แหะ ..แถม ภาษาที่เลือกเรียน คือภาษาฝรั่งเศสอีกนะ กะว่า ข้าเด่นคนเดียว คุยกะคนในบ้านไม่รู้เรื่อง แทนที่จะเรียนภาษาจีน( แน่นอน การบ้านม๊ะต้องห่วง ให้ญาติช่วยๆซะให้เข็ด) เรามันเจ๋งอ่ะ คิดแบบนี้ ไม่รู้คิดได้งัย ..  อ้อ..!! ลืมไป สอบตกวิชานึงอ่ะ ทุกวันนี้ยังเก็บใบเสร็จค่าลงทะเบียนซ่อมอยู่เลย ไม่ได้เสียใจนะตอนนั้น ขำซะมากกว่า เพื่อนๆมันเฮ กันทั้งห้อง ที่ลูกลิงสอบตก เหอ เหอ .. คนที่สอบได้ดีๆ มาพลาดวิชาเดียว (แหม.. ก็ออกหัดนี่นา แถมอวดดี ไม่ไปตามเก็บคะแนนสอบย่อยน่ะ ทะนงไปหน่อย ) เด๋วเล่าต่อ เครื่องด๊องแด๊งชอบกล จากคุณ : จังงัง - [ 20 มิ.ย. 46 08:30:57 ]

ความคิดเห็นที่ 31 วิชาภาษาไทยเหรอ .. คิดแล้วก็ขำ ลูกลิงน่ะ ท่องอาขยานได้สับสนมาก เอาบรรทัดโน้นมาเสียบบรรทัดนี้ แต่งสัมผัสเองบ้าง ก็จำไม่ค่อยได้อ่ะ เวลาท่องเอาการทีไร ต้องข้ามลูกลิงไปก่อนทุกที แล้ววกมาหาลูกลิงใหม่ ..555 แต่ก็ได้เล่นละครนะ ตอนเรียนพณิชย์ น่ะ เล่นเป็นพระมหาอุปราชา .. ทีนี้ล่ะ วุ่นสิ ต้องท่องเป็นร้อยกรอง ตอนที่เขาเลือกกันนะ ไม่รู้หรอก มัวแต่อ่านการ์ตูน"คำสาปฟาโรห์'  เอ๊ะ ..!! ทำไม เงียบๆกันหว่า เงยหน้ามาอีกที ผักเผือกทั้งหลายในห้อง ก็เฮ้ เฮ้ ..ไม่รู้มันจะเฮ หาอะไรของมัน .. ปรากฏว่า ชื่อของลูกลิง ไปโชว์หรา อยู่หน้ากระดาน รับบทนั้นซะเรียบร้อย  คิก คิก .. ขำอ่ะ คิดแล้วขำ ..ตัดโฟมช้าง ขี่ช้าง ชนช้าง โอ๊ย ฮาเฮ เหลือเกิน เพื่อนที่ส่งบทอยู่ข้างล่าง ก็วิตกกันว่า ลูกลิง จะท่องร้อยกรองสลับบรรทัดอีก พยายามต่างๆนาๆ ชูป้าย เขียนกระดาษ สารพัดจะทำ .. ตลกดีเนอะ อ้าว .. ไหง๋ติดนิสัยขี้โม้มาจากใครเนี่ย ..ลืมไปอ่ะ เรื่องเขียนหนังสือ เรื่องแต่งกลอนอะไรน่ะ ...ขี้กระหรุ๋ยมากเลย สำหรับลูกลิง (หมายถึงลูกลิงไม่เอาไหนอ่ะ)  แต่ชอบวาดรูปมากกว่า วาดเสร็จแล้วก็ชื่นชมคนเดียว เขียนบรรยายใต้รูป เป็นคำน่ารัก น่ารัก .. (ก็ตอนนั้น น่ารักจริงๆน๊า..)  พอโตหน่อย ก็เปลี่ยนจากคำน่ารักเป็นคำหวานๆ (เหอะ ..เชื่อกันหน่อยน่า)   จบมาใส่ชุดคล้ายๆพระยาแรกนาขวัญ (ผักเผือกนั่นแหล่ะ ที่บอกมา ชุดก็คล้ายจริงๆนะ ไม่มีหมวกเท่านั้นเอง 555) ก็ไม่ได้ประสา ภาษาไทยอีกนั่นแหล่ะ เหมือนเดิมเลย .. แต่ด้วยความที่ชอบอ่านหนังสือ ชอบวรรณคดี ชอบประวัติศาสตร์...ชอบการ์ตูน ทำไปทำมา ป้วนเปี้ยนแถวๆนี้แหล่ะ แปลงเป็นลิง..แอบดูคนในอาศรม ลองผิดลองถูก จนทุกวันนี้ก็ลองอยู่นั่นแหล่ะ ลองไปจนตายจากกันไปข้างนึงอ่ะ 555... อ้าว..!! เขียนไปไปเนี่ย ไม่รู้ตัว .. อาย อ่ะ .. จากคุณ : จังงัง - [ 20 มิ.ย. 46 08:46:17 ]

ความคิดเห็นที่ 32 สวัสดีจ้ะคุณหลานไกลถิ่น ๑๓.๐๐ น. ที่นี่ฝนตกเหมือนฟ้ารั่ว ไฟดับ ๒ รอบ โทรศัพท์ ใช้ไม่ได้อยู่พักใหญ่-จบข่าว ................................................ หทัยทิต     ๐แผ่นดินอุดมดี        นภสีสว่างใส บัณฑิตหทัยไทย           ก็เพราะด้วยอุดมแด         ๐ที่ด้นประดนดล       รติต้นประพนธ์แตร เป่ารักสลักแร                คุรุโสดอุโฆษเสียง     ๐ที่นั่นรึที่นี่               ขณะพีรึมีเพียง กรอกหม้อชะลอเมียง      จะมุหมายก็ม่ายมน     ๐ความรู้พบูเรา          ขยะเข้าก็เผาคน ความร้อนจะยอนรน        ระยะใดก็ไหม้ดาล     ๐พ่อแม่ชะแรเฒ่า       อุระเหงา,ลำเพาพาล ครูบาและอาจารย์           อุระเหงา,ลำเพาหาย     ๐มิใช่หทัยทิต            สุจริตจรายราย ท้องฟ้าสุธาทาย             ก็เพราะด้วยอุดมแด/.                                   อินทรวิเชียร ................................................ ๑๔.๓๐ น. ฝนซา แต่ฟ้ายังมืดมัว เมขลากับรามสูรยังเล่น สนุกกันอยู่ คนอ่านข่าวใจคอไม่ค่อยดี-จบข่าว จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 20 มิ.ย. 46 14:43:49 A:203.113.81.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 33 สวัสดีครับคุณจิรายุทธ เห็นหัวข้อ "วณิพก" แล้วอดนึกถึงเพื่อนที่ จบ.คนหนึ่งไม่ ได้ นี่ล่องใต้กับจี้บคันเก่าคู่ใจ ไมรู้ว่าถึงไหนแล้ว (เมล์คุย กับลุงพร เมืองใต้ เมื่อหลายวันก่อน เห็นว่าค้างที่บ้านลุงพร คืนหนึ่ง) เขาชื่อ "เทพย์ สิทธานี" ที่ผมเคยพูดถึงบ่อยๆ เขาศึกษาเพลงขอทาน ขับเสภา ร้องลำตัด อะไรเหล่านี้ แหละครับ มีพื้นฐานทางดนตรีไทยที่แข็งแรงมาก..จัดว่าที่ หนึ่งเลย ดูเหมือนจะเป็นระนาดเอก (ส่วนผมรำมะนาดเป็น เอกครับ) วันหนึ่งเขามาคุยกับผม เขาเล่าถึง "วิชาตาบอด" ที่ร่ำเรียน มา แล้วก็ทำให้ดู หลังจากไหว้ระลึกคุณครูเสร็จ เขาก็เอา มือลูบหน้าแผล่บ เห็นอีกที..มองลูกกะตา ตาดำไม่รู้วิ่งหาย ไปไหน เห็นแต่ตาขาวและเหมือนคนตาบอดมาก จากนั้น เขาก็จะดึงหมวกหรุบหน้านิดแล้วร่าย "เพลงขอทาน" ให้ ผมฟัง จบจากนั่นก็หยิบกลอนที่ผมเขียน ว่าเสภาต่อ แล้ว ลงท้ายด้วยลำตัด เก่งจริงๆ ........................................................... บนเส้นทาง ๐ได้รินหลั่งพลั่งพรูดูอักษร มารำฟ้อนตามฝัน..สวรรค์เอ๋ย ไม่ต้องการใดหรอกบอกได้เลย เงินตราเอยเกียรติเอ๋ยขอเลยไป ๐กวีครูภู่พ่อได้ก่อสร้าง กรุยเป็นทางกวีเราเห็นเงาไหว ประจักษ์แล้วแม้จิตวิวิธใจ ก็ขอไล่เรียงอักษรสุนทรตาม ๐วนิพกยกคำมาย้ำจินต์ ระอุกลิ่นอายอรอักษรสาม บรรเลงพิณศิลป์สดอย่างงดงาม ใครจะหยามใครจะหยันจะหวั่นไย/. ........................................................... สำหรับวนิพก..เรามิใช่ขอทาน แต่เราคือคนกล่อมโลก จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 20 มิ.ย. 46 15:27:51 A:203.113.81.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 34 สวัสดีจ้ะหนูจังงัง ดูๆแล้วหัวเอียงศิลป์ คนหัวเอียงศิลป์นี่ มักชอบอัดสวน โดยไม่มีสาเหตุอยู่เสมอ จัดว่าเป็นคนอารมณ์ไม่ค่อยอยู่ กับร่องกับรอยชอบกล (ลุงก็เป็นเหมือนกัน) แต่ก็มักไม่มีอะไร คนคบด้วยถ้าเป็น "เพื่อน" จะเข้าใจและ ขำ  ถ้าเป็นคนอื่นก็ออกจะน่าวิตกอยู่ว่า การเข้าใจผิดถึงขั้น วิวาทอาจเกิดขึ้นได้ บางทีก็ต้องระงับใจอยู่เหมือนกัน ละครนี่ลุงไม่เคยเล่นหรอก ถ้าเล่นคงได้เล่นเป็นก้อนหิน ร้องเพลงนี่เคย ชอบด้วย สมัยเรียนนี่เคยร้องแข่งกับ เพื่อน จำได้ว่าพลงแรกในชีวิตที่ร้อง นอกจากเพลงชาติ และเพลงสรรเสริญพระบารมีแล้ว เป็นเพลงสุนทรา ภรณ์ "บุษบาเสี่ยงเทียน" หรืออะไรนี่แหละ ที่ขึ้นว่า "อ้า องค์พระพุทธา ตัวข้า บุษบาขออธิษฐาน.." เพลงสมัยนั้น เพราะมากๆๆ เนื้อทำนองดีเยี่ยมจริงๆ สมัยนี้ฟังบ้างไม่ฟัง บ้าง เพราะมันไม่กินใจ เอาของเก่า (อีกแล้ว) มาย้ำทัศนะลุงสักนิด ...................................................... "..ศิลปินรินร่ำในคำร้อย     ศิลปะก็พร่างพร้อยในแหล่งหล้า ไม่มีศิลป์ย่อมสิ้นธรรมค้ำอุรา   ทุกหย่อมหญ้าจะร้อนรุ่มเหมือนสุมไฟ ผู้ไม่เสพย์ซึ่งศิลป์ย่อมสิ้นศรี   ทั้งชีวีจักขุ่นข้องถึงหมองไหม้ ศิลปะศิลปินคือสินใจ     ที่หล่อหลอมโลกให้อำไพนัก.." ...................................................... ชอบฟัง..มีโอกาสหลานเราเล่าให้ฟังอีกนะ จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 20 มิ.ย. 46 15:51:28 A:203.113.81.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 35 ตาคุณคนละแมบ้างสิลุง ผลัดกัน คนละที .. นั่งหลับพิงเสาข้างประตูนานแล้ว ส่งเสียงบ้างสิคะ ..ยี้ ยี้ ยี้ ... จากคุณ : จังงัง - [ 20 มิ.ย. 46 20:59:03 ]

ความคิดเห็นที่ 36 สวัสดีครับ กำลังอุ่นเครื่องครับ จำได้ว่าเขียนกลอนเกี่ยวกับสุนทรภู่ครั้งแรก เมื่อขึ้น ม.ปลาย เป็นกำลังใจให้เขียนกลอนมาตั้งแต่นั้น ที่โรงเรียนมีอนุสาวรีย์ของกวีเอกท่านหนึ่งด้วย นั่นคือ สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระปรมานุชิตชิโนรส แล้วจะเข้ามาอีกครับ ขอรบกับท่านวาลมีกิ สักหน่อยหนึ่งก่อน จากคุณ : คน ละแม - [ 20 มิ.ย. 46 22:05:08 A:203.113.67.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 37 กราบเท้าครูที่เคารพรักยิ่ง ค่ำคืนนี้กระผมขอเข้ามาคุยกับครูต่อนะขอรับ         ๐เดือนสิบเอ็ดเสร็จธุระพระวสา รับกฐินภิญโญโมทนา                 ชุลีลาลงเรือเหลืออาลัย ออกจากวัดทัศนาดูอาวาส   เมื่อตรุษสารทพระวสาได้อาศัย สามฤดูอยู่ดีไม่มีภัย   มาจำไกลอารามเมื่อยามเย็น โอ้อาวาสราชบุรณะพระวิหาร   แต่นี้นานนับทิวาจะมาเห็น เหลือรำลึกนึกน่าน้ำตากระเด็น   เพราะขุกเข็ญคนพาลมารานทาง จะยกหยิบธิบดีเป็นที่ตั้ง   ก็ใช้ถังแทนสัดเห็นขัดขวาง จึ่งจำลาอาวาสนิราศร้าง   มาอ้างว้างวิญญาณ์ในสาครฯ ที่กระผมได้ยกกลอนต้นเรื่องนิราศภูเขาทองของครูมาเปิด เป็นประเด็นไว้ ก็เนื่องมาจากเมื่ออ่านแล้วกระผมได้กลิ่น อายของพระศาสนา ทำให้อดนึกหวนไปถึงเมื่อครั้งที่ กระผมได้บวชเรียนอยู่เสียมิได้ ก็เลยใคร่ที่จะขอเล่าเรื่อง ความเชื่อและพฤติกรรมในด้านนี้ของกระผมให้ครูฟัง กระผมขอเริ่มต้นตรงการประกาศตัวว่า กระผมเป็นชาว พุทธที่ยึดพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์เป็นสรณะ เกิดมา ภายใต้บวรพุทธศาสนา ก็จะขอตายภายใต้ร่วมเงาพระรัตน ตรัยเช่นกัน ข้อนี้กระผมมั่นคงและไม่มีวันที่จะเสื่อมคลาย กระผมผ่านการบวชเรียนมาแล้วครบ ๑ พรรษา ตามที่ทาง ราชการกำหนด โดยเลือกที่จะบวชในสายธรรมยุติ  สาม เดือนในดงขมิ้น เป็นสามเดือนที่กระผมได้พบกับสิ่งที่เรียก ว่า “ความสงบ” แท้จริง อาจจะขลุกขลักเมื่อแรกเริ่มที่ต้องปรับตัว เช่น การต้องตื่น แต่ก่อนตรู่เพื่อทำวัตรเช้า การออกไปขออาหารชาวบ้านมา รับประทานที่เรียกว่า “บิณฑบาต” การรับประทานอาหารที่ เรียกว่า “ฉัน” โดยนำกับข้าว ขนมนมเนย ใส่ร่วมลงไปใน บาตรแล้วคลุกเคล้ากินปนกันไป ขณะที่ฉันก็ต้องบริกรรม แปลความว่า “กินเพื่ออยู่ ไม่ใช่อยู่เพื่อกิน” วัดที่กระผมบวช วันหนึ่งๆจะฉันครั้งเดียวประมาณ ๐๙.๓๐ น.ช่วงบ่ายจะมีน้ำปานะและใบบัวบกเป็นกะละมังให้ขบ เคี้ยว งดเครื่องดื่มที่เข้านมเนยทุกประเภท สายจัดหน่อยก็ เข้าห้องเรียนพระธรรม บ่ายเดินจงกรม ค่ำลงทำวัตรและนั่ง สมาธิ การสวดมนต์ใดๆในที่ประชุมชน จะต้องสวดแปล ไทยให้ญาติโยมได้เข้าใจควบไปกับบาลีด้วยทุกครั้ง ในวันประชุมปาติโมกข์กระผมได้เห็น “ความไม่ประมาท” ที่พระพุทธองค์ได้ทรงกำหนดเป็นข้อปฏิบัติไว้ ที่ให้ภิกษุ หมั่นตรวจสอบความบริสุทธิของตัวเอง ด้วยการทบทวน พระธรรมวินัยร่วมกัน  มีการสำนึกในสิ่งผิดที่ตนได้กระทำ ด้วยการปลงอาบัติ กระผมยังพบว่า ไม่ว่าใครจะยิ่งใหญ่มาจากไหนก็ตาม หาก เข้ามาบวชเป็นภิกษุในพุทธศาสนาแล้ว จะต้องเป็นไปตาม หลักอาวุโส บวชก่อนอยู่ต้น บวชหลังอยู่ปลาย เป็นลำดับ ไป ถือได้ว่าเสมอภาค ไม่มีชั้นวรรณะ ขณะบวชนอกจากนวกโกวาทแล้ว หนังสือที่กระผมได้อ่าน ตลอดสามเดือนก็คือพระไตรปิฎกภาคพระวินัยและพระ สุตตันตะทั้งหมด ซึ่งเป็นไปในเชิงนิทานอ่านสนุก ส่วนพระ อภิธรรมนั้นเหลือวิสัย เพราะลึกซึ้งเกินกว่า ๓ เดือนจะรับ ได้ กระผมได้รับรู้เรื่องราวความเป็นไปของพระภาระกิจใน การประกาศพระศาสนา ของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และเหล่าอรหันตสาวกทั้งปวง ว่าลำบากยากเข็ญและต้อง มานะเพียงไร กว่าที่จะสถาปนาให้มั่นคงสถาพรสืบต่อมา นอกเหนือจากนั้นยังผมยังได้ตามอ่านหนังสือสำคัญของ ต่างศาสนาอีกหลายฉบับ ซึ่งวัดมีให้ได้อ่านอย่างเหลือ เฟือ ทำให้ได้รับรู้ความเป็นมาเป็นไปในโลกแห่งความเชื่อ บนโลกใบนี้ โดยแกนแห่งความเชื่อมั่นในตัวของกระผมนั้น ผมเชื่อ อย่างเต็มหัวใจว่า ศาสดาของทุกศาสนาเป็นผู้ประเสริฐ ต้องการที่จะเห็นโลกร่มเย็นเป็นสุข มนุษย์อยู่ร่วมกันอย่าง สงบสันติ โอบอ้อมอารีเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่  และทุกท่านคือ อัจฉริยบุคคล แต่เหตุใดกันหนอทุกวันนี้โลกจึงได้วุ่นวายกันนัก คงเป็น ภาระที่คนรุ่นหลังต้องมาร่วมหาคำตอบและร่วมแก้ไขด้วย สุจริตใจ กระผมจะเล่าเรื่องในวัดต่อไป พระทุกรูปที่เข้ามาบวชจะ ต้องผ่านการขึ้นธรรมาสน์เทศน์ให้ญาติโยมฟัง ครั้นถึง คราวกระผม..อาศัยที่ว่าพอจะมีความรู้ในด้านขีดๆเขียนๆ อยู่บ้าง หลังจากศึกษาดูแล้ว กระผมก็เขียนข้อความขึ้นมา ใหม่ ให้เข้ากับยุคสมัย มิได้ใช้ของเดิมๆที่เคยใช้กันอยู่ และอาศัยที่กระผมอ่านหนังสือแตกฉาน รู้จังหวะจะโคนใน การถ่ายทอดเมื่อเทียบกับพระรูปอื่นที่ส่วนใหญ่เป็นคนใน ละแวก ซึ่งอาจมีความรู้ในด้านการประกอบอาชีพมากกว่า กระผมก็จะเป็นที่พออกพอใจของญาติโยมเป็นอย่างยิ่ง ก็ มาคำนึงว่า การปฏิบัติดังนั้นหากทุจริตแทรกใจเมื่อไร อาจ นำพาทางเสื่อมมาสู่สถาบันได้ ความไพเราะในน้ำเสียงที่ สื่อสาร แต่มีพิษร้ายในสาระ สามารถพาญาติโยมเขวออก นอกทางได้ไม่ยาก เพราะความเชื่อที่ฝังใจแต่ไรมา..เรื่อง ธรรมะพระไม่ผิด ถือเป็นประการหนึ่งที่อันตรายทีเดียว ก็มาถึงการสอบนวกโกวาท  ซึ่งนานมากแล้วที่วัดซึ่ง กระผมบวชห่างการที่จะมีพระสักรูปสอบติดอยู่ในอันดับ   ๑-๕ ของจังหวัด ปีนั้นกระผมสอบได้อันดับสาม ที่หนึ่งและ สอง อยู่ที่วัดใหญ่สองแห่งที่เข้มงวดด้านการศึกษามาก กระผมยังอดขำไม่ได้ แม้ผลสอบออกมาแล้วก็ยังไม่มีใคร เชื่อสักคน ตลกดีขอรับ กระผมสึกออกมาด้วยความรู้สึกอ้อยอิ่งไม่อยากออก อาการดังนี้เป็นกันมากในหมู่เพื่อนๆของกระผม รุ่นน้อง คนหนึ่ง ถึงกับลาออกจากราชการเพื่อบวชต่อ จนป่านนี้ก็ ยังไม่ยอมสึก..ความสงบเป็นสิ่งที่พึงปรารถนาจริงๆ ว่าด้วยเรื่องการบวชในปัจจุบัน กระผมออกจะมีอคติเป็น การส่วนตัวต่อการบวชห้าวันสิบวันเป็นอย่างยิ่ง มีความรู้สึก เสมอว่าการบวชจะต้องเรียน แล้วไอ้เวลาสั้นจุ๊ดจู๊อย่างนั้น จะไปทำอะไรได้ ยังไม่ทันรู้เรื่องอะไรก็สึกออกมา จะว่า เขาเป็นคนสุกแล้วหรือ ทัศนะกระผมว่ายัง ตราบใดที่ยังไม่ มีโอกาสได้ลิ้มรสพระธรรมอย่างสงบ มีเวลามากพอที่จะ ใคร่ครวญ ตรึกตรอง เขาจะยังคงดิบอยู่ต่อไปแม้ว่าได้ชื่อ ว่าบวชแล้วก็ตาม กระผมขอจบเรื่องเล่าในคืนนี้ไว้เพียงนี้ก่อน คืนพรุ่งนี้จะขึ้น มาคุยกับครูใหม่ขอรับด้วย..ความเคารพเต็มหัวใจ/. จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 21 มิ.ย. 46 02:34:59 A:203.113.81.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 38 สวัสดีค่ะครู... ซาร์หวัดน่ากลัวค่ะอาราม ลิขิต :p ...มาอยู่เป็นหลานตอนอาคุยกะครู (เป็นเพื่อนบ่ได้ดอก แหะๆ) ตอนเด็กๆ ไกลถิ่นรู้สึกเหมือนว่าตัวเองมาจากต่างดาวบ้าง... มิติอื่นบ้าง... ตอนนั้นไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองไม่เหมือนเพื่อน ทำเอาแย่ไปเลย... เวลาคุยกะใครก็ชอบเล่าถึงความฝันของตัว คนอื่นเขาก็ไม่เข้าใจ... หาว่าโม้ไปโน่น... จริงๆ แล้วไม่ใช่เลย... ...ตอนนี้... มองย้อนไปถึงได้เข้าใจว่า... ความคิด... ความรู้สึก... ในเวลานั้นลอยไปกับจินตนาการที่ล้นพิกัด... หนังจักร์ๆ วงศ์ๆ เอย หนังจีนเอย... นิยายวิทยาศาสตร์... การ์ตูนญี่ปุ่น... ละครหวานๆ... พวกนี้พาท่องไปซะไกลเชียวนะคะ... ...ยังคิดอยู่ว่าถ้าตอนนั้นหลงไปแล้วกลับไม่ได้... ใจก็คงเที่ยวไม่หยุด... ส่วนกาย... ก็คงอยู่ในโรงพยาบาลประสาทแล้วค่ะ แหะๆ :p ...ถึงได้มีคนว่าไว้ว่า อารมณ์ศิลปินกับคนบ้า... ห่างกันแค่เส้นบางๆ... เท่านั้นเอง ...โม้เยอะเลย แหะๆ แล้วจะแวะกลับมาใหม่นะคะ... ^__^ จากคุณ : ไกลถิ่น - [ 21 มิ.ย. 46 10:32:49 A:67.162.190.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 39 กราบเท้าครูที่เคารพรักยิ่ง ค่ำคืนนี้กระผมขอเข้ามาคุยกับครูต่อนะขอรับ ๐รำลึกถึงความตายในพรรษา         ที่สองคราคนใกล้ไปสวรรค์ เคยเห็นหน้าหลัดหลัดมาพลัดกัน       ให้ตื้นตันใจนี้นี่กระไร ๐ชีวิตนั้นมีค่านะน้องเจ้า   ทำไมเขลาถือฆ่ามาอาศัย คิดหรือว่าคนหลังจะยั้งใจ   เขาคงไปตามเหตุเวทนา ๐น้ำตาพี่เป็นสายทะลายออก   ถึงคนนอกก็เหมือนใช่คนในหนา แทบจะชกใครคนให้ป่นคา   และตบหน้าใครคนให้ป่นไป ๐หัวใจเพื่อนเช่นพี่นี้เทวษ   สะอื้นเศษโสมมเกินข่มไหว แม้นอยู่ด้วยฉวยยังให้ชั่งใจ   เธอจะไม่ท้อแท้อย่างแน่นอน ๐อยากจะบอกกับใครไปทั้งโลก   โศกเท่าโศกกับเขาแค่เงาหลอน ชีวิตนั้นค่าล้นพ้นที่นอน   ใครจะร่อนหลั่งรัวช่างหัวมัน ๐ประชดตายใช่ชิตดังคิดดอก   ปราชัยกลอกกลับมาเมื่ออาสัญ เมื่อไม่เห็นคุณค่าไม่ว่ากัน   ชูกำปั้นขึ้นมา..โธ่!ฆ่าไย ๐รำลึกถึงความตายในสายฝน   กลางมัวมนเชษฐาน้ำตาไหล จงสุขเถิดน้องสาวผู้หนาวใจ   ให้อภัยพี่หนามาไม่ทัน/. ค่ำนี้มีคณะผู้สมัครรับเลือกตั้งสมาชิกสภาเทศบาลตำบล คณะหนึ่ง เดินทางมาติดต่อกระผม ขอใช้ห้องประชุมสำนัก งาน เพื่อประชุมเตรียมการเลือกตั้ง และขอทราบแนวทาง การดำเนินงานด้านสาธารณสุขที่กำลังทำอยู่ ก็ให้เขาใช้ และได้ชี้แจงไปในกรอบของความเป็นกลางในฐานะข้า ราชการ ความจริงแล้วจะกี่ทีมที่สมัคร กระผมก็รู้จักคุ้นเคย ทั้งหมดนั่นแหละ เพราะอำเภอมันเล็กนิดเดียว แต่ความ เป็นกลางต้องศักดิ์สิทธิ์ วันนี้ฝนตกตลอดทั้งวันขอรับ ฤดุฝน..บ่อยครั้งที่กระผมอด นึกไปถึงเรื่องเศร้าหมองที่เคยประสบกับตัวเองไม่ได้..สอง ฝนเทียวหนากับการเผชิญหน้ากับความหดหู่สาหัส ความเศร้าโศกในชีวิตนั้น ข้อหนึ่งกระผมเห็นว่าไม่น่าที่ จะมีอะไรเกินความตาย ความตายเป็นการพลัดพรากอย่าง เด็ดขาด มีความร้ายกาจสุดที่จะมีสิ่งใดเหนี่ยวรั้งไว้ มนุษย์ ทุกรูปนาม รวมตลอดถึงสิ่งมีชีวิตทั้งปวงล้วนต้องตาย ทว่า ตายอย่างไรจึงจะมีคุณค่า? กระผมเป็นคนที่ไม่เคยกลัวความตายมาแต่ไหนแต่ไร อาจ เป็นไปได้ที่เห็นคนตายมาบ่อยครั้ง   เช่น ครั้งหนึ่งสมัยอยู่ สถานีอนามัย มีชาวบ้านมาตามกระผมให้ไปดูคนเจ็บหนัก เขากระซิบบอกว่าดูท่าจะไม่รอด คนป่วยคนนี้กระผมรู้จัก ดี เป็นอดีตผู้ใหญ่บ้าน อายุมากแล้ว ป่วยวัณโรคปอด มา รับยาที่สถานีอนามัยอยู่บ่อยๆ  ตอนไปถึงมีคนอยู่เต็มบ้าน นั่งล้อมเสื่อที่คนเจ็บนอนพะงาบๆอยู่ เป็นภาพที่เขาเรียก ว่า “ดูใจ” และรอรับ “การสั่งเสีย” ก่อนตาย หลายคนตา แดงก่ำและสะอื้น ตอนที่ลุงผู้ใหญ่ตาย เห็นเนื้อตัวทั้งตัว ของแกเต้นระริก..เต้นแบบกระตุกระยิบไหว-อย่างไม่ขาด ระยะ ตอนสิ้นลมแกจะสะดุ้งน้อยขึ้นมาเฮือกหนึ่ง ก่อน จะเกร็งไปตลอดทั้งตัว แล้วหมดลมหายใจ ครั้งนั้นกระผมไม่ได้รู้สึกเศร้าเสียใจอะไรมากมาย นอก จากใจหายอยู่เล็กๆเท่านั้น..แกไปดีแล้ว มีลูกหลานล้อม หน้าล้อมหลัง มีเจ้าหน้าที่ของรัฐคอยดูแล แกตายอย่างสม ศักดิ์ศรีที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ แต่ทว่า.. ฝนที่หนึ่ง..มีการอัตวินิบาตกรรมกับคนรู้จักมักคุ้นที่เห็น หน้ากันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันเกิดขึ้น ลางบอกเหตุที่หนักหน่วง ทำให้กระผมถึงกับต้องเดินไปบอกคนในครอบครัวของเธอ ว่าให้จับตาดูให้ดี วันนี้นั่งตากฝนสลึมสลือรออยู่ทั้งวัน ซึ่ง กระผมมาทราบภายหลังว่า เธอกินยากล่อมประสาทเข้าไป มากมาย จนถึงกับเดินเป๋  เขาจะได้แก้ปัญหากันหรือไม่ผม ก็ไม่อาจทราบได้ ขณะใจของกระผมปลอดโปร่งสบาย ก็ พลันหล่นวูบโหวงเหวง เมื่อทราบอย่างกระทันหันในวันหนึ่ง ว่า-เธอผูกคอตาย ฝนที่สอง..สายของวันหนึ่ง-ผมหยิบมือถือขึ้นมาตอบรับคน คุ้นเคยกันที่โทรเข้ามา แต่แปลกที่วันนี้ทำไมถึงต้องมีเสียง สะอึกสะอื้นด้วยเล่า  “พี่...ตายแล้ว” กระผมตัวชาดิกทันที ที่ได้ยิน ยังนึกว่าหูฝาดเฝื่อนไป ครั้นถามซ้ำก็ได้รับคำยืน ยัน..เธออัตวินิบาตกรรมด้วยการผูกคอตาย มันเป็นความ เศร้าอย่างสุดแสนของกระผมที่มีต่อเธอ ซึ่งเป็นเพื่อนร่วม งานที่คุ้นเคยกันมาก..คุ้นเคยเสียจนกระทั่งเธอกล้าที่จะ ระบายความคับข้องใจทั้งหมดที่เธอมีอยู่ ให้กระผมฟัง อย่างไม่มีปิดบัง  กระผมต้องคอยเป็นผู้สร้างเสริมกำลังใจ ให้ทุกครั้งที่เราได้มีโอกาสพูดคุยกัน     ความตายทั้งสองฝนที่กระผมได้เล่าให้ครูฟัง มันเป็นความ เจ็บปวดรวดร้าวในชีวิต ที่เห็นคนมักคุ้นมาล้มหายตายจาก ไป ด้วยเหตุอันไม่ควร “ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์” กระผมเคยประสบ แต่ “ที่ใดหมด รักที่นั่นมหาทุกข์”  กระผมไม่เคยเจอด้วยตัวเอง  สิ่งที่ กระผมพบทั้งสองกรณีก็คือจะต้องไม่ประมาท เพื่อนจะ ต้องรีบช่วยสภาพจิตใจของเพื่อนในทันทีที่กระทบอาการ และต้องไม่ปล่อยให้เพื่อนอยู่คนเดียว ที่สำคัญ..คนใกล้ ชิดต้องไม่ปล่อยปละละเลย-อย่างเด็ดขาด หมั่นจิบดีขมๆ รำลึกหลังให้บ่อยๆ “น้องทั้งสองเอ๋ย พี่ขอพูดตรงไปตรงมาว่า..การตายอย่างนี้ มันไร้ค่า เราเกิดมาเป็นคน มีคุณค่าอยู่ในตัวของเรา ไย ต้องเอาความสูงส่งไปไว้ใต้อุ้ง “ตีน” ของผู้อื่น เมื่อเห็นเรา ไม่มีค่า ก็ไม่ต้องอยู่ด้วยกัน มันยังดีเสียกว่ายอมจำนนและ ทำแบบนี้ เพราะ..เขาจะไม่มอง ไม่เห็นและไม่สนใจ ซ้ำยัง จะยิ้มหยัน ด้วยความพึงพอใจอีกต่างหาก แล้วน้องล่ะได้ อะไร?" "หนุ่มสาวเอย อย่าเลย..อย่าฆ่าตัวตาย อย่าทำร้ายใคร เพราะมันคือสวะแห่งชีวิตจริงๆ ทางเดินอยู่ตรงนั้น เหตุ ไฉนติดแต่ปลัก?” กระผมขอจบเรื่องโศกเศร้าในใจไว้เพียงเท่านี้ ขอครูอย่า ได้ขุ่นเคืองที่ศิษย์นำเรื่องอันไม่น่าฟังเลยมาปรารภ  ด้วย อึดอัดขัดข้อง ไม่อยากจะให้เกิดกรณีดังกล่าวขึ้นกับใครที่ ไหนอีกในโลก..ด้วยความเคารพเต็มหัวใจ/.   จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 22 มิ.ย. 46 03:14:56 A:203.113.81.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 40 สวัสดีครับคุณคน ละแม, หนูจังงัง, หลานไกลถิ่น เทพถูกฤๅษีสาป ไม่แสบเท่าที่พระอินทร์โดนนะครับ คิด แล้วสยอง..เต็มตัวเลยน่ะ ระวังผมสาปมั่งนะคุณคน ละ แม..สาบให้เขียนหนังสือตลอดชีวิต ............................................................ ยายหนูจังงัง อย่าลืมเล่าอีกนา ตอนเป็น "ละเวงวัลลา"     ก็ได้ อยากรู้ว่าเมื่อยหรือเปล่า ............................................................ เรามาตั้งชมรมคนต๊องส์กันดีกว่ามั้ย เพิ่งรู้ว่าว่าคุณหลาน ไกลถิ่นเราก็เป็นเหมือนกัน (อารมณ์ศิลป์-แต่ก็เดาไว้ล่วง หน้าก่อนแล้ว เพราะต้องคอยหลบอะไรที่เหวี่ยงมาทุกที) จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 22 มิ.ย. 46 03:26:40 A:203.113.81.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 41 สวัสดีครับ สนับสนุนครับ ตั้งชมรมคนท้อง จะได้มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมือง โอ. สงสัยคุณรามจะสาปไปแล้ว เพราะทุกวันนี้ก็เขียนหนังสือมาตลอด ไม่เคยเว้นวันเลยครับ... คณไกลถิ่นต๊องเหมือนกันเหรอ?? จากคุณ : คน ละแม - [ 22 มิ.ย. 46 07:21:40 A:203.113.67.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 42 5555 ชมรมคนต๊อง ... แต่ทว่าลูกลิง สังกัด พรรคลิงรักลุง เอ๊ย พรรคลิงรักลิงแล้วอ่ะ .. จากคุณ : จังงัง - [ 23 มิ.ย. 46 10:15:48 ]

ความคิดเห็นที่ 43 -_-" ไม่ต๊องส์ซะหน่อย แล้วก็ไม่เคยเหวี่ยงอะไรใส่อาด้วย ตู้ม! ลูกโบว์ลิ่ง... ฮ่าๆๆๆ จากคุณ : ไกลถิ่น - [ 23 มิ.ย. 46 10:37:42 A:67.162.190.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 44 กราบเท้าครูที่เคารพอย่างสูง เมื่อคืนกระผมต้องขออภัยด้วยขอรับ ที่งดการสนทนากับ ครูไปเสีย ๑ คืน ด้วยสาเหตุที่บ่ายวันนี้มีประชุม กระผม ต้องจัดเตรียมเอกสารชี้แจง ว่าด้วยการทำการทำงาน กระผมมาหวนรำลึกถึงที่ครูได้ กล่าวไว้ในเสภาขุนช้างขุนแผน ตอนหนึ่ง เป็นตอนที่วัน ทองผู้แม่สั่งและสอนพลายงามผู้ลูกก่อนจากกัน ความว่า ๐นางกอดจูบลูบหลังแล้วสั่งสอน อำนวยพรพลายน้อยละห้อยไห้ พ่อไปดีศรีสวัสดิ์กำจัดภัย   จนเติบใหญ่ยิ่งยวดได้บวชเรียน ลูกผู้ชายลายมือนั้นคือยศ   เจ้าจงอตส่าห์ทำสม่ำเสมียน แล้วพาลูกออกมาข้างท่าเกวียน จะจากเจียนใจขาดอนาถใจ ลูกก็แลดูแม่แม่ดูลูก   ต่างพันผูกเพียงว่าเลือดตาไหล สะอื้นร่ำอำลาด้วยอาลัย   แล้วแข็งใจจากนางตามทางมา เหลียวหลังยังเห็นแม่แลเขม้น   แม่ก็เห็นลูกน้อยละห้อยหา แต่เหลียวเหลียวเลี้ยวลับวับวิญญาณ์ โอ้เปล่าตาต่างสะอื้นยืนตะลึงฯ “ลูกผู้ชายลายมือนั้นคือยศ”  ฟังแล้วนับว่าสะเทือนไปถึง หัวจิตหัวใจของกระผมเลยทีเดียว ช่างเป็นถ้อยคำที่ องอาจ สง่างามและกระตุ้นจิตสำนึกให้มีพลังที่จะต่อสู้ ฟัน ฝ่าอุปสรรคขวากหนามสุดที่กระผมจะพรรณาได้ กระผมขอตีความถ้อยคำของครูตามประสาคนด้อยสติ ปัญญาว่า การได้มีโอกาสเล่าเรียนเขียนอ่านจนมีวิชาความ รู้  กระทั่งขวนขวายดิ้นรนมีสัมมาอาชีพเลี้ยงตัว สิ่งหนึ่งที่ พึงคิดอยู่เสมอคือ “การฝากฝีไม้ลายมือ” ในการงานให้ ประจักษ์ กระผมอยู่ในวงราชการมานานนับเป็นสิบๆปี เคยนึกสงสัย มาโดยตลอดว่าเหตุไฉน งานราชการเรามันถึงไปไม่ถึง ไหนเสียทีเมื่อเทียบกับงานราษฎร ที่มักเรียกขานกัน ว่า “เอกชน” ข้อสรุปครึ่งชีวิตกระผมที่กระผมพอจะหาได้ นั้นก็คือ เรามักไม่เคยนึกถึงคำครูที่ว่า “ลูกผู้ชายลายมือ นั้นคือยศ” เสียสักเท่าไร เรามีคนเก่งอยู่มากมาย แต่มัก คิดอะไรไม่ค่อยออก ระบบมันชักลากเราไป ระบบที่ว่ามันคืออะไร? ประการหนึ่งที่กระผมเห็นอยู่อย่าง เป็นปกติก็คือ การไม่มองคนที่มีความสามารถ กระผมเน้น ว่า “ความสามารถ” ระบบชวนเราไปมองแต่คนที่ มี “ตำแหน่งสูง”  “ความรู้สูง”  แล้วให้ความไว้วางใจลงไป ถามว่าผิดหรือ? ไม่ผิดหรอกครับ ถ้าคนๆนั้นมีความ สามารถเหมาะสม แต่หากได้คนไร้ความสามารถ เฉพาะตัว กระผมเองถือว่า “ผิดอย่างใหญ่หลวง” คนไร้ความสามารถ จะก่อให้เกิดงานที่เหลวไหล งานที่อ่อนแอปวกเปียกและ ย่ำเท้าอยู่กับที่ จะทำให้คนดีหนีหาย คนขายวิญญาณเริง ร่า รบที่ไหนแพ้ที่นั่น เพราะแม่ทัพนายกอง:-) ใช้นัก รบไปเป็นพลาธิการ ใช้พลาธิการไปเป็นทะลวงฟัน ฟั่นเฟือนไปเสียทั้งหมด ความสามารถที่กล่าว ตามทัศนะของกระผมคือ “ลายมือ” ตามที่ครูว่า ทั้งนี้ได้ข้ามเรื่องของการศึกษาเล่าเรียน “ลาย มือ” เพื่อไปสู่ “ยศ” เสียโดยเจตนา เนื่องจากจะยืดเยื้อ มาก ความสามารถเป็นเรื่องที่เรียนรู้ได้ มาตรฐานได้ยินก็ คือ “ครองตน ครองคน ครองงาน” เป็น ๓ คำที่มัก โดนกรอกหู แต่ไม่เคยเห็นจริง มักเป็น “ครองและครอบ คน”  “ครองและเอาตนรอด” “ครองงานให้ผ่านไปวันๆ” นี่ น่ะหรือความสามารถ? ภาพของการ “ฆ่าน้อง ฟ้องนาย ขายเพื่อน” จึงฉายฉานอยู่เป็นประจำ คนดี มีความสามารถ พัฒนาโดยพิสดารไม่หยุดยั้ง..มีขอ รับ ทว่า.. กระผมคงต้องขึ้นประชุมแล้ว คงยุติการคุยกับครูเพียงนี้ ก่อนขอรับ ฝั่นเฝืออย่างไรค่ำนี้ผมจะมาแก้ไข “..ลูกผู้ชายลายมือนั้นคือยศ   เจ้าจงอตส่าห์ทำสม่ำเสมียน..” /. แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 46 12:51:45 จากคุณ : ราม ลิขิต (ราม ลิขิต) - [ 23 มิ.ย. 46 13:26:49 ]

ความคิดเห็นที่ 45 สวัสดีครับท่านกำนันราม....ท่านแขกผู้มีเกียรติผู้มาก่อน ชอบกลอนสองบทนี้จากพระอภัยมณี...แต่อยู่คนละเรื่องกันเลย....เอามาเกี่ยวกันพอครึ้มอกครึ้มใจ.... ท่านสุนทรภู่.... โอ้อนาถวาสนาพี่หาไม่ จึงไม่ได้ชิดเชื้อแม่เนื้อหอม เหมือนมดแดงแฝงพวงมะม่วงงอม เที่ยวไต่ตอมเต็มอยู่ไม่รู้รส.... แทรก... เห็นมือเอื้อมคว้าเสร็จเด็ดจากกิ่ง ใจพี่ยิ่งร้าวทรุดสุดสลด ที่ตอมเต็มเล็มอยู่อยากรู้รส แต่ต้องอดรสนางเพราะห่างกัน... ท่านสุนทรภู่... เมื่อตัวต่ำน้ำใจจะใฝ่สูง เหมือนนกยูงมุ่งเมฆเมืองสวรรค์ ต้องซูบผอมตรอมใจด้วยไกลกัน ด้วยหมายมั่นมุ่งมิตรให้ผิดทาง... สุภาษิตสอนหญิงนี่...ประทับใจผมมานาน โดยเฉพาะบทนี้... อันคำคมลมบุรุษนั้นสุดกล้า เขาย่อมว่ารสลิ้นนี้กินหวาน จงระวังตั้งมั่นใน:-) อย่าลนลานหลงละเลิงด้วยเชิงชาย เขารักจริงให้สู่ขอกับพ่อแม่ อย่าวิ่งแร่หลงงามไปตามง่าย เขาไม่เลี้ยงไล่ขับจะอับอาย ต้องเป็นม่ายอยู่กับบ้านประจานตน .... เดี๋ยวมีต่อ....กะทำ..เซ็นจูรี่เบรคให้กระทู้นี้...แข่งกะชาวอาศรมซะหน่อย...ฮาๆๆๆ จากคุณ : สดายุ... - [ 23 มิ.ย. 46 13:27:56 A:213.68.98.20 X:unknown, unknown ]

ความคิดเห็นที่ 46 ที่โดนเซ็นเซ่อ....คือคำ...ษันฎาน...ครับ... จากคุณ : สดายุ - [ 23 มิ.ย. 46 13:30:31 A:213.68.98.20 X:unknown, unknown ]

ความคิดเห็นที่ 47 แอบมาดึก ๆ ค่ะ  .... มา save  แล้วก็ไป ช่วงนี้แต่งกลอนเป็นเรื่องเป็นราวไม่ออกค่ะ ดีแต่ไปแต่งกลอนแซวใครต่อใครตามกระทู้   จากคุณ : syringe - [ 24 มิ.ย. 46 01:58:11 ]

ความคิดเห็นที่ 48 สวัสดีค่ะอาราม ลิขิตและทุกท่าน... เออหนอ... ช่างคิดจริงท่านพี่ชาย... จะเพิ่มเรตติ้งสู้กะอาศรมฯ ปั่นจนมือหงิกแน่ค่ะงานนี้ :p ว่าแต่... อาราม ลิขิตน่าจะตั้ง สมาคมชมกลอนนะคะ น่าสนใจดี...  มีคนสนใจกลอน จำนวนไม่น้อยเลยนา... จริงไหมคะ? ^-^ จากคุณ : ไกลถิ่น - [ 24 มิ.ย. 46 07:03:06 A:67.162.190.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 49 สวัสดีครับคุณคนละแม, หนูจังงัง, คุณหลานไกลถิ่น, คุณ สดายุ, คุณ syringe เมื่อคืนก็ไม่ได้ขึ้นเวบอีกครับ เจอพรรคพวก (อีกแล้ว) เลย ไปหาอะไรกินกันนิดหน่อย (แต่ปริมาณมาก) โทรไปชวน ลุงพรที่ชุมพร ให้มาจิบอะไรเย็นๆที่จันท์ แกได้แต่หัวเราะ แฮ่ๆ (อนาคตนี่ถ้ามีเครื่องมือย้ายสสาร คงจะเป็นการปฏิวัติ ระบบขนส่งมวลชนทั่วโลกเลยทีเดียวนะครับ นึกจะไป ไหน กดปุ่มปั้บก็ไปโผล่ปลายทางทันที) กลับมาตาหวาน มองดูตัวหนังสือเห็นวิ่งหนีกันให้พล่าน ก็เลยคร่อกฟี้ดีกว่า ........................................................... เคยพูดเล่นๆกับเพื่อนที่เป็นครูที่นี่ว่า ครูกับสาธารณสุขนี่ สงสัยจะไปด้วยกันไม่ได้ ครูอยากให้มีเด็กนักเรียน สาธารณสุขส่งเสริมการวางแผนครอบครัว ตอนนี้เด็กเกิด ลำบาก แทบจะไม่ค่อยมีนักเรียนแล้วบางโรงถึงกับยุบ ชมรมคนท้องเลยไม่กลัวครับ ท่านมหาฤาษีแห่งชุมพร เจอ สูตรเด็ดไม่ท้องตลอดชีวิตเลยก็มี ........................................................... ชมรมยายหนูเรานี่ชื่ออันกลางดีที่สุด ถ้าประกวดชิงรางวัล ต้องชนะเลิศได้ถ้วยแหงๆ  นึกได้ว่า-ทุเรียนดูเหมือนจะ รสนิยมเดียวกันนะ ลุงชอบชะนีเหมือนกัน รสชาติกลิ่นฉุน เฉียว บางคนถึงกับออกปากว่า ชะนีคือ "ราชันย์แห่ง ทุเรียน" เลยเชียวล่ะ ส่วนหมอนทองเป็น "ราชินี" หวาน ละมุนเหมาะกับคนกรุงรับประทาน กินแล้วว่ากันว่าตามด้วย มังคุดสักหน่อยก็จะดี ทุเรียนฤทธิร้อน มังคุดเย็น "กินผลไม้ไทยสุขภาพของเราและของประเทศแข็งแรงจ้ะ" ........................................................... สมัยก่อนก็มีคนเคยชวนเข้าชมรมนักกลอนจ้ะ แต่ปฏิเสธ เขาไป เนื่องจากชอบเป็น "กระทิงโทน" (แต่เหตุผลจริงๆ อาก็บอกเขาไปแบบขวานผ่าซาก ไม่มีอ้อมค้อมว่า เขียน คนละแนวทาง) หลานเราไม่ต๊องส์หรอก แกล้งแหย่เล่น มี หลายบรรยากาศ เศร้าบ้าง เครียดบ้าง ขำบ้าง  สนุกดีออก ชิวิตจริงๆก็เห็นมีตั้งหลายรส..เนอะ ........................................................... แหะแหะ..เดี๋ยวชาวอาศรมเขาจะค้อนเอา ตั้งใจจะคุย กับ "ครูกลอน" ไปจนถึงวัน "รำลึก" พอให้ "ครู" ท่านได้ คลายเหงาบ้างเท่านั้นเองครับ พยายามให้เข้าหลักการ เขียนเชิงไดอารี่ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ คือพูดความจริง ใจออกมา บางจุดเหมือนโอ้อวด แต่หากดูให้ดีจะเห็นว่า เปล่าเลยครับ (ไม่รู้จะไปอวดทำไม) สารทุกข์สุขดิบก็ หารือผู้ใหญ่ (เหมือนระบายความในใจกับจิตแพทย์) ปาก ใจให้ตรงกัน ไม่วางฟอร์ม (เพราะเบื่อการสวมยูนิฟอร์ม มาก) ผมว่าโลกวุ่นกันทุกวันนี้ อย่างหนึ่งคือปากพูดอย่าง ใจไปอย่าง แล้วก็กลับมาคอยนั่งระมัดระวังตัวแจ-ผมเบื่อ แบบนั้นกั๊บ ๐โอ้อนาถวาสนาพี่หาไม่ จึงไม่ได้ชิดเชื้อแม่เนื้อหอม เหมือนมดแดงแฝงพวงมะม่วงงอม เที่ยวไต่ตอมเต็มอยู่ไม่รู้รส.... ๐เมื่อตัวต่ำน้ำใจจะใฝ่สูง เหมือนนกยูงมุ่งเมฆเมืองสวรรค์ ต้องซูบผอมตรอมใจด้วยไกลกัน ด้วยหมายมั่นมุ่งมิตรให้ผิดทาง... ยกที่พ่อไก่แจ้นำวาง มาแสดงอีกครั้ง ด้วยอยากจะบอก ว่า..กล้าๆหน่อยครับ นึกถึงโคลงของ "ศรีปราชญ์" ประกบ ไปด้วย "คนคือกัน เท้าเหยียบดินเหมือนกัน" จะได้ เป็น "เจ้าโต้ง" มั่ง..ฮี่ฮี่ ........................................................... คุณ syringe ครับ ผมว่าเขียนตามกระทู้นี่ก็ดีนะครับ   เพราะแต่ละกระทู้เนื้อหาจะหลากหลาย เราจะได้หลายมุม มอง เป็นการฝึกฝนด้วย (ผมเองก็ยังคงฝึกอยู่ทุกวัน) ใน นิยายจีนกำลังภายในหลายเรื่อง จะต้องทะลวงจุด ชีพจร "หยิม" "ต๊ก" เสียก่อนจึงจะก้าวสู่ "สุดยอด" ได้ ฉัน ใดก็ฉันนั้นครับ ชีวิตจริงๆที่เราพบทุกเมื่อเชื่อวัน มันมีทั้ง โกรธ รัก ขำ เศร้า ตั้งหลายอย่าง ต้องทะลวงจุดจำกัดและ ระบายมันออกมา ผมว่ามีเรื่องเขียนได้ร้อยสีพันอย่าง ดู อย่างคุณหลานไกลถิ่นสิ..บทขำ-ผมนั่งก็ขำก๊ากๆเอา บ่อยๆ บทเครียด-ผมก็มานั่งนึกว่าถูกลูกหลงด้วยรึเปล่า? ผมขอยกกลอนบทนี้ขึ้นมาอีกครั้ง เป็นบทกลอนชนะเลิศ จากฟ้าเมืองไทยเมื่อนานมาแล้ว โดยต้องขออภัยที่หาก คลาดเคลื่อนบ้าง และต้องขออภัยอย่างสูงสุดที่ผมจำชื่อ ท่านผู้ประพันธ์ไม่ได้ เพื่อเป็นคาถาสร้างพลังให้ตัวเองนะ ครับ ๐อยากถูกหวยรวยสตางค์ยังไม่ซื้อ อยากได้ชื่อนักประพันธ์ผลัดวันเขียน อยากได้ปริญญาต่อท้ายเจ้าไม่เรียน จวบผมเปลี่ยนสีขาวเจ้าเหมือนเดิม/. จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 24 มิ.ย. 46 12:22:28 A:203.113.81.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 50 ไม่เคยเห็นท่านภู่เขียนฉันท์หรอกครับ.... แต่มีคนบอกให้ใจกล้าๆหน่อยถ้าริจะจีบเด็ก.... เลยเอาฉันท์มาเคารพครูกลอนท่านนี้ซะหน่อย.... เกี่ยวกันไหมนี่... เพริศแพร้วศิลปกานทผ่านยุคสมัย งานกลอนสะท้อนไกล       ลุแดน เปรียบหนึ่งในปฐพีกวีวจนะแสนย์ เกริกไกรไผทแคว้น        คระลอง งานสอดแทรกคติงามพิรามสัจสนอง เปรยเปรียบประเทียบกรอง        พิจาร หลากหลายจินตนะเปรื่องเมลืองสมัยกาล ก้าวไกลและไขขาน         ประพนธ์ รูปกลอนสัมผัสงามละลามศิลปะดล เคลื่อนภาษพาดผล         พิสัย สอนสั่งแฝงอุปมากถาสิริวินัย เป็นทางจะว้างภัย         ผิว์จวน สอนสั่งหญิงผิวร้างสว่างรัถยะควร จักคิดพินิจทวน          วิถี ตักเตือนชนนยะแฝงแจรงเสนาะเพราะมี จึงน้อมและค้อมศรี        ประคอง เทอดทูนคุณคุรุวาทะพาวุฒิผลิกรอง จึงพลีชุลีจอง           ประจง บันลือลั่นกวินามสยามสถิตทรง จักก้องผยองยง        นิรันดร์. ยกกลอนลีลาระดับบรมครูที่ประทับใจมาให้ดูอีกบท.. ด้วยคู่สร้างปางหลังแล้วอย่างนั้น พอเห็นกันก็ให้คิดพิสมัย จนลืมตัวมัวแลตะลึงไป เหมือนนางในดุสิดาลงมาดิน ดูจิ้มลิ้มพริ้มเพราดังเหลาหล่อ ทั้งทรวงศอสองขนงดังวงศิลป์ นวลละอองสองปรางอย่างกินริน ช่างงามสิ้นสารพางค์สำอางองค์ ...... เดี๋ยวจะมาใหม่ครับ จากคุณ : สดายุ... - [ 25 มิ.ย. 46 14:05:42 A:213.68.98.21 X:unknown, unknown ]

ความคิดเห็นที่ 51 แฮ่ ๆ มาแอบเซฟแล้วก็สวัสดีลุงราม  รวมทั้งเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ทุกท่านครับ จากคุณ : ปะหล่อง - [ 25 มิ.ย. 46 14:41:26 A:202.29.78.91 X: ]

ความคิดเห็นที่ 52 อ้าว คุณปะหล่องหายไปไหนมา ได้ข่าวว่าไปเป็นใหญ่เป็นโตแถวเวียงหละกอน จากคุณ : thaipoet - [ 25 มิ.ย. 46 22:31:59 A:203.113.67.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 53 "ตัวหม่อมฉันอันที่ดีและชั่ว ถึงลับตัวแต่ชื่อเขาลือฉาว เป็นอาลักษณ์นักเลงทำเพลงยาว เขมรลาวลือเลื่องถึงเมืองนคร" เป็นกวีเก่งกล้านั้นหาใช่ หากมีใจมั่นรักเชิงอักษร ละปีผ่านอ่านจำคำสุนทร นักเลงกลอนกราบก้มคารมครู สวัสดีค่ะอาราม  ขออนุญาตนำกลอนมาร่วมกระทู้  เพื่อน้อมรำลึกถึงท่านสุนทรภู่ค่ะ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 26 มิ.ย. 46 12:10:11 ]

ความคิดเห็นที่ 54 สวัสดีครับ...ท่านกำนัน...ผู้กว้างขวางทางตะวันออก นี่ก็อีกบทหนึ่งที่อยู่ในความทรงจำ....เวลาดู UBC ช่อง39...ผมนึกถึงบทนี้เสมอ .... จะพิศไหนให้เห็นเหมือนเช่นพักตร์ วิไลลักษณ์ล้ำสุรางค์นางสวรรค์ ขนงเนตรเกศแก้มแต้มอำพรรณ ดุจดวงจันทร์แจ่มผ่องละอองนวล ยามดึกดื่นดาวเดือนก็เคลื่อนคล้อย น้ำค้างพร้อยพร่างพรมเมื่อลมหวล คิดถึงเนื้อเจือจันทร์ยิ่งรัญจวน เฝ้าอักอ่วนอาวรณ์ร้อนฤทัย... เจ้าบ้านหายจ้อยไปไหนนะ... จากคุณ : สดายุ... - [ 26 มิ.ย. 46 15:33:36 A:213.68.98.20 X:unknown, unknown ]

ความคิดเห็นที่ 55 สวัสดีครับคุณสดายุ, คุณปะหล่อง, คุณ thaipoet, คุณ ศาลาไทย ต้องขออภัยด้วยครับที่หายจ้อยไป ๓-๔ วัน เนื่องจาก ต้องออกนิเทศงานฯ (เผอิญเป็นโต้โผงานนี้อยู่) ก็ไปแต่ เช้า กลับบ่ายบ้าง เย็นบ้าง (แต่กลับเสมอ) กลางคืนนั่งสรุป ผล เล่นเอาสมองสะบักสะบอมไปหลายวัน (แต่ยังไม่บวม) ความจริงมีหลายเรื่องที่ผมอยากคุยกับครูกลอนสุนทรภู่ ๒๑๗ ปีแล้วที่ท่านจากไป ทิ้งผลงานอันน่าพิศวงฝากไว้แก่ แผ่นดิน เป็นศักดิ์เป็นศรีเป็นเกียรติยศแก่วงการกวี เกียรติยศแม้จะกินไม่ได้ แต่เราก็อิ่มและภาคภูมิใจ เรา เสพมันด้วยจิตวิญญาน มันมีค่ามากกว่าเงินและของที่กิน ทางปากอย่างเปรียบเทียบกันไม่ได้ ผมขอขอบคุณทุกท่านที่ได้ร่วมกันแสดงกตเวทิตาจิต เนื่องในวาระรำลึกถึงครูกลอนสุนทรภู่ "กวีเทวดา ราชา กลอนตลาด" ของเราชาวไทย ไม่ว่าจะเป็นที่เวบเราชาว พันธ์ทิพย์หรือที่เวบอื่น เชื่อว่าครูท่านจักไม่เงียบเหงา ................................................ ศิษย์ ๐เคารพครูรู้เขียนรู้เพียรพาก วางโววากย์แจ่มชัดสัมผัสไหล เรียงอักษรฟ้อนหงส์ลงตะไบ ร้อยจากสี่ห้องใจรจนา ๐ใช่เคารพเพียงนาทีแล้วยีย่ำ ด้วยกลอนกรรมไร้เล่ห์เสน่หา เอาสะดวกลวกลนปล้นลีลา ไม่สมค่าศิษย์ครูท่านภู่เลย/. ................................................ จากใจศิษย์สยามไร้ชื่อเสียงเรียงนาม จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 29 มิ.ย. 46 07:08:03 A:203.113.81.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 56 เดะดะดะดะดะดะดะดะดะ//หนุ่มน้อยปะแป้ง//แห้วซะ//ปืนฉีดน้ำ//ขันสาดน้ำ//ถนนข้าวสาร//เล่นสงกรานต์//ขันสงกรานต์//โอ่งสงกรานต์//แห้ว//แห้วซะ//กินแห้ว//สาวน้อยปะแป้ง//หนุ่มน้อยปะแป้ง//ฝรั่งเล่นสงกรานต์//หนุ่มสงกรานต์//สาวสงกรานต์//เล่นสงกรานต์//ขันสาดน้ำ//มาลัยสงกรานต์//ถนนข้าวสาร จากคุณ : บิว - [ 31 พ.ค. 48 19:09:02 A:202.5.83.137 X: ]