ความคิดเห็นที่ 1 ดวงอาทิตย์ใกล้ลาลับเหลี่ยมเขา ทว่ายังส่องประกายแสงสีทองเจิดจ้าจับบนขอบฟ้าด้านทิศตะวันตก บนยอดเขาปรากฏภาพของสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ ตั้งทะมึนอยู่ท่ามกลางแสงสุดท้ายแห่งวัน สิ่งก่อสร้างที่โอ่โถงแข็งแกร่งมั่นคงแห่งนี้คือสำนักวิชาแห่งหนึ่ง และไม่เป็นเพียงสำนักธรรมดา เพราะมันเป็นสำนักที่ดำรงคงอยู่มากว่าร้อยปี นอกจากโครงสร้างที่แข็งแรงมั่นคงแล้ว ทำเลที่ตั้งของมันตั้งอยู่บนยอดเขา รอบด้านโอบล้อมด้วยหุบเหวลึกนับหมื่นวา มีทางเข้าออกเพียงด้านหน้าแห่งเดียว จัดเป็นป้อมปราการตามธรรมชาติ ที่ไม่ว่าใครก็มิสามารถบุกทลายเข้ามาได้  เหล่าศานุศิษย์ที่ได้รับการเพาะสร้างจากที่แห่งนี้ ไม่ทราบมีกี่มากน้อยที่โลดแล่นสร้างชื่อเสียงในยุทธภาพ  และยังมีจำนวนไม่น้อยที่เข้าสู่แวดวงราชการ แสดงให้เห็นถึงฐานอำนาจและบารมีของสำนักแห่งนี้ แน่นอนที่นี่คือที่ตั้งของสำนักอันดับหนึ่งแห่งแผ่นดิน ผู้ที่เป็นผู้นำสูงสุดแห่ง “หอห้ากระบี่” ......สำนักบู๊ตึ๊ง . . ในวันนี้สำนักบู๊ตึ๊งคล้ายจะเป็นเช่นทุกวัน  .. เสี่ยวซา ยังคงตื่นขึ้นมาเผชิญความหนาวเหน็บแต่ย่ำรุ่ง เพื่อปฏิบัติหน้าที่ของมัน นั่นคือ การหุงหาอาหารสำหรับทุกชีวิตในสำนัก ... มันตั้งหน้าตั้งตาก่อฟืนเติมไฟ ทำทุกอย่างเหมือนเช่นที่เคยทำมาตลอดเวลาหลายปี แต่มันรู้ดีว่าเหตุการณ์ในวันนี้ ไม่ได้เป็นเหมือนเช่นทุกวันที่ผ่านมา .. สำนักบู๊ตึ้งที่เคยเกรียงไกร จนได้รับยกย่องในฐานะผู้นำแห่งหอห้ากระบี่ กลับตกอยู่ในสภาวะคับขัน พร้อมที่จะพังทลายลงได้ทุกเวลา ทุกอย่างเป็นผลสืบเนื่องมาจากการตายอันลึกลับของ เตียหงี เจ้าสำนักบู๊ตึ้งนั่นเอง .. ภายหลังจากที่ “ตุลาการเที่ยงธรรม” ได้ทำการสอบสวนเจ้าสำนักทั้งสี่ แห่งหอห้ากระบี่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว แทนที่ตุลาการเที่ยงธรรมจะประกาศผลการสอบสวนว่า ใครเป็นผู้ลงมือสังหารเจ้าสำนักเตียอย่างที่เสี่ยวซาคาดหวังไว้ กลับปรากฏว่า มัน ซึ่งเป็นผู้พบศพเจ้าสำนักเตียเป็นคนแรกได้ถูกเรียกตัวเข้าสอบปากคำ หลังจากนั้น ก็ไล่สอบเหล่าบรรดาลูกศิษย์ในสำนักทีละคน ทีละคน การสอบปากคำยังคงดำเนินต่อไปอย่างต่อเนื่อง เคร่งเครียด .. แต่ยังคงไร้วี่แววของตัวฆาตกร .. จวนจนเย็นย่ำใกล้ค่ำ เสี่ยวซาบรรจุอาหารสำหรับเหล่าบรรดาแขกผู้มีเกียรติลงตะกร้า แล้วหิ้วเดินออกจากโรงครัว ตรงไปยังห้องโถงใหญ่ ทันใดนั้น มันก็แลเห็น ชายสองคน คนหนึ่งร่างกายกำยำ ล่ำสัน ส่วนอีกคน กลับแลดูบอบบาง อ้อนแอ้น .. คนทั้งคู่นั่งมาบนหลังม้าตัวเดียวกัน ทันทีที่เห็นเสี่ยวซา ชายร่างกำยำซึ่งนั่งอยู่ทางด้านหลังและเป็นผู้กุมบังเหียน ก็ควบม้าเหยาะ ๆ มาตรงหน้ามัน “น้องชาย รบกวนท่านช่วยเรียน เจ้าสำนักว่า ข้า ฮั่นตง มาขอพบท่านตุลาการ” นาม “ฮั่นตง “ ย่อมเป็นใบเบิกทางได้อย่างดี เพราะในยุคนี้ เหล่าชาวยุทธทั้งหลาย ไม่มีผู้ใดไม่รู้จัก มือปราบฮั่นตง ผู้เป็นลูกน้องมือขวาของตุลาการเที่ยงธรรม ดังนั้น เสี่ยวซาจึงเชื้อเชิญฮั่นตง พร้อมทั้งเด็กหนุ่มที่มาด้วยให้เข้าไปในห้องโถง จัดให้นั่งในที่อันควร ก่อนจะรีบเข้าไปรายงานให้จื่ออิง ผู้รั้งตำแหน่ง รักษาการเจ้าสำนักทราบทันที .. เมื่อทราบข่าว จื่ออิง ก็รีบนำความไปแจ้งยัง ตุลาการเที่ยงธรรม เพียงชั่วเวลาไม่นาน ตุลาการเที่ยงธรรมก็ออกมาต้อนรับฮั่นตงด้วยตนเอง “ข้าน้อยมือปราบฮั่นตง คารวะท่านตุลาการ” ฮั่นตงประสานมือ คารวะอย่างนอบน้อม แม้ว่า ตามฐานะแล้ว ฮั่นตงจะจัดเป็นเพียงลูกน้องมือปราบในสังกัด แต่ตุลาการเที่ยงธรรมก็ให้การยกย่องฮั่นตงเสมอมา ครั้งนี้ก็เช่นกัน เมื่อฮั่นตงประสานมือเช่นผู้น้อยคำนับเจ้านาย ตามธรรมเนียมอันควร ตุลาการเที่ยงธรรมก็รีบประสานมือ แสดงคารวะตอบ พร้อมเอ่ยว่า “ท่านมือปราบ ไม่ต้องมากพิธี .. เชิญ ๆ .. ” ขณะที่ชายมือประสานกัน ตามธรรมเนียมการแสดงคารวะของชาวยุทธ ตุลาการเที่ยงธรรมก็แอบกระซิบว่ากับฮั่นตงว่า “เจ้าสำนักทั้งสี่มีพิรุธ คนใดคนหนึ่งอาจเป็นฆาตกร” ฮั่นตงได้ฟังแล้วก็นิ่งอยู่ ไม่แสดงอาการใด ๆ อันเป็นพิรุธ แต่กลับผายมือไปทางหลี่ซังฮู้ เด็กหนุ่มที่ยืนยิ้มกริ่มอยู่ทางเบื้องหลัง พร้อมกล่าวว่า “น้องชายท่านนี้ ชื่อ หลี่ซังฮู้ เป็นผู้ติดตามคนใหม่ของข้าพเจ้า” ตุลาการเที่ยงธรรมได้ยินเช่นนั้น ไม่แสดงสีหน้าท่าทางอันใด แต่กลับรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เนื่องเพราะไม่เคยปรากฏว่า มือปราบฮั่นตง รับใครเป็นผู้ติดตามมาก่อน จากนั้นตุลาการเที่ยงธรรมจึงเชื้อเชิญคนทั้งสองเข้าพบเจ้าสำนักแห่งหอหน้ากระบี่ รวมถึง จื่ออิง ผู้รั้งตำแหน่ง รักษาการเจ้าสำนักบู๊ตึ้ง ฮั่นตงแสดงอาการคารวะเจ้าสำนักแต่ละคนโดยนอบน้อม เจ้าสำนักทุกคนต่างทักทายปราศรัยกับฮั่นตงอย่างดี โดยเฉพาะหลิวหยงเคอนั้นยังมีกิริยาเป็นกันเองเสียจนฮั่นตงยังอดรู้สึกชื่นชมในใจมิได้ ตั๋วล่ายสุกเป็นคนเดียวที่แสดงทีท่าไม่พอใจ เขาเดินมากล่าวแก่ฮั่นตงว่า “มือปราบฮั่นชื่อเสียงเลื่องลือ ข้าอยากตบมือคารวะสักครั้ง” การตบมือคารวะเป็นประเพณีของชนเผ่าหานหนูทางตอนใต้ โดยจะยกมือขวาขึ้นตบกันแล้วบีบเพื่อแสดงความสนิทสนม ต่อมาชาวยุทธเสฉวนได้ดัดแปลงประเพณีนี้มาใช้ในการประลองกำลังอย่างหนึ่ง ตั้วล่ายสุกกล่าวเช่นนี้จึงอาจแปลความหมายได้สองทาง ทางหนึ่ง คือ คารวะตามธรรมเนียม อีกทาง คือ ท้าทายให้มาลองกำลังกันนั่นเอง ทุกคนในที่นั้น ต่างส่ายหน้าเอือมระอาในความเป็นอันธพาลของเจ้าสำนักคุนหลุน แต่ในขณะเดียวกัน กลับไม่มีใครเอ่ยปากห้ามปราม เพราะล้วนแล้วแต่อยากรับชมฝีมือของฮั่นตง มือปราบชื่อดัง ด้วยกันทั้งนั้น ฮั่นตงยังมิทันได้ตอบรับหรือปฏิเสธ อยู่ ๆ หลี่ซังฮู้ที่ยืนอยู่ทางเบื้องหลัง ก็ร้องขึ้นว่า “ช้าก่อน!!!” ตั๋วล่ายสุกแต่ไหนแต่ไรมาเป็นคนเจ้ายศ พอเห็นหลี่ซังฮู้ซึ่งรู้จักในฐานะผู้ติดตามของฮั่นตงมาทำสอดแทรกก็ไม่พอใจจึงแค่นเสียงว่า “น้องชายมีเรื่องอันใด กล้าห้ามเราเช่นนี้คาดว่ามีดีอยู่บ้าง...” “ท่านประลองกำลังมือกับนายของข้าพเจ้าไม่ได้” “อันใดไม่ได้ ?” เจ้าสำนักคุนหลุนตวาด หลี่ซังฮู้กล่าวเสียงฉาดฉานชัดเจน ไม่มีอาการหวาดกลัวแม้แต่น้อย “นายท่านของข้าฝีมือร้ายกาจไร้ผู้ต่อต้าน หากเจ้าสำนักตั๋วประมือด้วย ไยมิใช่เฉกเช่นนำไข่มากระทบหิน หากพลาดพลั้งได้รับบาดเจ็บจะทำเยี่ยงไร ?” คนทั้งหลายเห็นว่าแม้ เด็กหนุ่มหน้าใสผู้นี้เสียมารยาท แต่สืบเนื่องจากตั๋วล่ายสุกประพฤติตนเป็นอันธพาลก่อน จึงพากันนิ่งเฉย ไม่ใคร่สอดมือเข้ายุ่งเกี่ยว ส่วนตั๋วล่ายสุกนั้นไม่ต้องเอ่ยถึง ยามนี้เจ้าสำนักคุนหลุนโกรธจนผมเผ้าชี้ชัน ตวาดว่า “เจ้า !!!” “โบราณว่าก่อนจะประลองกับอาจารย์ต้องผ่านด่านศิษย์ ก่อนจะประลองกับเจ้านาย ต้องผ่านลูกน้องก่อน .. ถ้าอย่างไรท่านมาประลองกับข้า หากเอาชนะข้าได้ค่อยมีคุณสมบัติประมือกับนายท่านจึงจะถูก” หลี่ซังฮู้ไม่สนใจอาการโกรธของเจ้าสำนักคุนหลุน กลับกล่าวหน้าตาเฉย คำพูดไร้เหตุผลนี้กลับเรียกเสียงหัวเราะครืนใหญ่จากคนรอบข้างได้ ตั๋วล่ายสุกโกรธจนดวงตาแทบจะพวยพุ่งเปลวไฟออกมา ฮั่นตงแม้คิดจะห้ามปรามหลี่ซังฮู้แต่ดูเหมือนว่าจะสายไปเสียแล้ว เพราะตอนนี้ทุกคนโดยเฉพาะตั๋วล่ายสุกต่างต้องการให้หนุ่มน้อยผู้นี้แสดงฝีมือออกมา หลี่ซังฮู้ยิ้มราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขายื่นมือขวาไปทางตั๋วล่ายสุกกล่าวว่า “ประมุขตั๋ว เชิญ!” ตั๋วล่ายสุกแค่นยิ้ม คิดในใจว่าจะใช้ฝ่ามือสิบเจ็ดใจเปลี่ยนแปลงไม่สิ้นสูญ กำราบให้เด็กหนุ่มคนนี้พิการไปตลอดชีวิตเพื่อแก้แค้นที่บังอาจหยามประนามตน ทั้งสองตบมือกันดังฉาด ตั๋วล่ายสุกใช้ออกด้วยฝ่ามือ ‘ทะเลสงบ’ อันเป็นกระบวนท่าเริ่มแรกในสิบเจ็ดฝ่ามือ มีอานุภาพอ่อนด้อยที่สุด แต่สามารถหยั่งคำนวณพลังฝีมือคู่ต่อสู้ได้อย่างดีเยี่ยม ผลการปะทะกระบวนท่าหลี่ซังฮู้เองก็สามารถคลี่คลายกระบวนท่านี้ไปได้ แม้ว่าจะยากลำบากกินแรงจนเหงื่อกาฬไหลหลั่ง ตั๋วล่ายสุกรู้ได้ทันทีว่าพลังฝีมือของเด็กหนุ่มผู้นี้จัดว่าไม่เลวนัก หากนับในหมู่คนอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่เมื่อเทียบกับคนระดับเจ้าสำนักแห่งหอห้ากระบี่แล้ว ยังนับว่าต่ำต้อยยิ่ง เขาจึงเพิ่มพลังเป็นฝ่ามือที่สองชื่อ ‘สะพรั่งแดนดิน’ ขึ้นอีก คราวนี้เด็กหนุ่มถึงกับทรุดเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้น ตั๋วล่ายสุกเหยียดยิ้มพลางกล่าว “แม้นฝีมือเจ้าเก่งกาจได้ซักครึ่งของฝีปาก คงทำให้ข้าสนุกสนานยิ่งกว่านี้” ตั๋วล่ายสุกมีอารมณ์กล่าวยั่วเด็กหนุ่ม เพราะทราบว่าหากเพิ่มพลังเป็นฝ่ามือขั้นที่สามชื่อ ‘อารมณ์พิศวาส’ เด็กหนุ่มจะต้องพ่ายแพ้ทันที แต่คนอย่างตั้วล่ายสุกย่อมไม่ต้องการแค่ชัยชนะ เขากลับต้องการให้เด็กหนุ่มต้องสำนึกเสียใจไปตลอดชีวิต ที่กล้ากำแหงกับเจ้าสำนักคุนหลุนผู้นี้ ดังนั้นจึงลอบรีดเร้นพลังปล่อยพิษของสำนักคุนหลุนใส่หลี่ซังฮู้ พิษนี้จะทำให้หลี่ซังฮู้จะต้องเสียการควบคุมประสาทสัมผัสทั้งห้าไปตลอดชีวิต ตั๋วล่ายสุกจ้องหน้าเด็กหนุ่ม หวังจะเห็นสีหน้าที่แสดงความเจ็บปวด ทุรนทุราย แต่ภาพที่เห็นคือ หลี่ซังฮู้ส่งยิ้มอย่างมีเลศนัยประหลาดกลับมาให้ ตั๋วล่ายสุกรู้สึกว่าไม่ถูกต้อง พลันนั้นตัวเขาเองกลับต้องร้องขึ้นอย่างเจ็บปวด “อ๊ากกกกกกกกกกก อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก” ตั๋วล่ายสุกตัวสั่นเกร็งต้องรีบปล่อยมือจากเด็กหนุ่มทันที !!! หลี่ซังฮู้หัวเราะแล้วกล่าวว่า “ขอบพระคุณประมุขตั๋วที่ยั้งมือไว้ไมตรี” เนื่องจากฝ่ายตรงข้ามเป็นผู้ปล่อยมือก่อน ดังนั้นกล่าวตามกฎประลองกำลัง ครั้งนี้เด็กหนุ่มนับเป็นผู้ชนะ ทุกผู้คนในที่นั้นต่างลอบตะลึงตะลาน “เจ้า ... เจ้าใช้วิชามารอันใด ?” ตั๋วล่ายสุกหอบฮั่ก ๆ ถาม “ไม่มีอันใด” เด็กหนุ่มยิ้มแย้ม “ตั้งแต่เล็กผิวกายข้าพเจ้าบอบบางเป็นพิเศษ บิดาจึงให้ข้าทายาชื่อ ‘ซื่อไป่’ ซึ่งทำจากกลิ่นตะไคร้ ยานี้ยามปกติไม่มีฤทธิ์ใด แต่หากสัมผัสกับสิ่งที่เป็นพิษ ซื่อไป่จะมีปฏิกิริยาตอบสนองให้พิษนั้นกระจายกลับไปทางตรงกันข้ามทันที” คำกล่าวนี้ กลับบอกเป็นนัยว่าถ้าตั๋วล่ายสุกหาได้ต่อสู้อย่างบริสุทธิ์ยุติธรรมไม่ กลับลอบใช้พิษในการประลอง นอกจากนั้นยังหมายความว่าตั๋วล่ายสุกเป็นผู้รนหาที่เอง แม้นประลองด้วยความบริสุทธิ์ยุติธรรมก็มิต้องถึงกับพ่ายแพ้เสื่อมเสียหน้าเช่นนี้ ตั๋วล่ายสุกเมื่อเป็นเจ้าสำนักคุนหลุน พิษของสำนักตนเองย่อมไม่อาจทำอันตรายอันใด แต่เหตุการณ์คราวนี้ทำให้เขาเสื่อมเสียหน้ายิ่งนัก  จึงร้องตวาดว่า “บังอาจ!!!” พลางซัดฝ่ามือ ‘สิ้นสุด’ อันเป็นฝ่ามือสุดท้ายในกระบวนสิบเจ็ดฝ่ามือใจเปลี่ยนแปลงไม่สิ้นสุด หมายจะสังหารหลี่ซังฮู้ให้จงได้ พลังฝ่ามือนี้คลอบคลุมทั่วร่างของเด็กหนุ่ม หลี่ซังฮู้แม้คิดเคลื่อนกายหลบหลีกก็มิอาจทันการ เจ้าสำนักทั้งหลายมิคิดว่าตั๋วล่ายสุกจะลงมือต่อเด็กน้อยรุ่นหลานโดยอำมหิต ต่างมิทันได้สอดมือช่วยเหลือ หรือต่อให้คิดช่วยเหลือก็มิสามารถลงมือได้ทัน เนื่องจากตั๋วล่ายสุกใช้กำลังเต็มที่ถึงสิบส่วน หวังฟาดทำลายหลี่ซังฮู้ให้แหลกสลายคามือ  ในโลกหล้านี้เห็นทียากยิ่งจะมีผู้ช่วยเหลือหลี่ซังฮู้ไว้ได้อีก จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 18 มิ.ย. 46 23:18:19 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ทว่ายากยิ่งมิได้แปลว่าไม่มีผู้ใดกระทำได้ เนื่องเพราะในที่นี้มีผู้หนึ่งที่สามารถช่วยเหลือหลี่ซังฮู้ได้ คนผู้นั้นคือ ... ฮั่นตง !!! พลังฝีมือของฮั่นตงเน้นที่ความรวดเร็วพลิกแพลงเป็นหลัก ก่อนหน้านี้ก็ลอบระวังอยู่แล้วว่าตั๋วล่ายสุกจะทำร้ายหลี่ซังฮู้จนถึงชีวิต ยามนี้เมื่อเห็นตั๋วล่ายสุกซัดฟาดฝ่ามือออก จึงซัดฟาดฝ่ามือออกต้านปะทะ ทั้งสองประชันฝ่ามือกันในท่าคล้ายการตบมือคารวะ ตั้วล่ายสุกกล่าวอย่างมีโทสะว่า “ผู้แซ่ฮั่น!!! จงหลีกให้กับเรา .. ผู้ติดตามเจ้าเสียมารยาทต่อข้า วันนี้ข้าจะฆ่ามันเป็นการสั่งสอน” “ท่านเป็นผู้ยินยอมประลองกับมันเอง อีกทั้งยังลอบแพร่พิษ เมื่อเสียทีพ่ายแพ้ เหตุใดยังคิดลงมืออีก ?” ฮั่นตงกล่าว “เดิมทีมันเกือบพ่ายแพ้อยู่แล้ว ..... หากมิใช่มันใช้ยาพิษ ข้าคงไม่....” “หรือท่านไม่ได้ใช้พิษ ?” ฮั่นตงพูดราบเรียบ “แต่มัน...”ฮั่นตงไม่รอจนตั๋วล่ายสุกกล่าวจบ ชิงกล่าวว่า  “เมื่อพิษเป็นของท่าน อีกทั้งท่านเป็นผู้ลงมือแพร่พิษ ยังจะโทษว่าผู้ใดได้ ?” “หลีกไป!!!” ตั๋วล่ายสุกเมื่อทุ่มเถียงไม่ชนะ จึงตัดสินใจลงมืออย่างเต็มกำลัง โคจรพลังลมปราณจากจุดศูนย์ ดุจน้ำป่าไหลหลาก พุ่งทะลวงผ่านจุดชีพจรทั้งหลายไปยังฝ่ามือที่ต้านปะทะกับฮั่นตง ฮั่นตงรู้สึกว่าฝ่ามือของตนต้านปะทะกับปราณแข็งแกร่งราวพะเนินเหล็ก ดูท่าเจ้าสำนักแต่ละคนของหอห้ากระบี่มิได้มีแต่ชื่อจริง ๆ “ข้าเป็นคนชอบทำอะไรตามกฎ” ฮั่นตงกล่าว “เมื่อท่านผิดกฎข้าย่อมไม่หลีกทางให้ท่านหรอก ... เว้นแต่เราจะทำการ ‘ตบมือคารวะ’ กันซึ่งเป็นอีกเรื่องหนึ่ง...” ตั๋วล่ายสุกลอบคร่ำครวญในใจ คราครั้งนี้ตนทุ่มเทพลังทั้งสิบส่วนหวังจะผลักดันให้มือปราบผู้นี้ล่าถอยกลับไป ทว่าร่างของฮั่นตงกับคล้ายตนไม้ใหญ่หยั่งรากฝังดิน มิสามารถผลักดันให้คลอนแคลนแม้สักเพียงก้าว นอกจากนี้ฝ่ามือที่ฮั่นตงซัดฟาดมาเมื่อครู่ ยังคลับคล้ายกับฝ่ามือ ‘สิ้นสุด’ ของสำนักตนมาก ฮั่นตงย่อมไม่เคยร่ำเรียนวิชาของคุนหลุนมาก่อน นี่แสดงว่ามือปราบผู้นี้เพียงเห็นสองฝ่ามือแรกที่เขาใช้ก็สามารถคาดเดาเพลงยุทธต่อไปถึงฝ่ามือที่สิบเจ็ด จึงจงใจเลือกใช้วิชาฝ่ามือที่คล้ายกันออกรับมือ “ประมุขตั๋ว น้องแซ่ฮั่น ได้โปรดหยุดมือ” ตุลาการเที่ยงธรรมเห็นเหตุการณ์จะบานปลายจึงออกปากห้าม ตั๋วล่ายสุกไตร่ตรองดู ในสถานการณ์เช่นนี้ตนยังมิสมควรลงมือต่อสู้จนแตกหัก เมื่อได้ยินตุลาการเที่ยงธรรมเอ่ยปาก จึงลดฝ่ามือลง “เห็นแก่หน้าท่านตุลาการ ครั้งนี้เป็นอันเลิกแล้วกันไป” ว่าแล้วก็เดินปึงปังจากไป รอจนฝ่ายตรงข้ามลับตาไปแล้วฮั่นตงค่อยระบายลมหายใจ หันมากล่าวกับหลี่ซังฮู้ซึ่งยืนยิ้มหน้าแดงอยู่ตรงนั้นว่า “เมื่อครู่เจ้าไฉนกล้าออกปากท้าทายประมุขตั๋ว หรือเจ้าไม่กลัวตาย ?” “เพราะข้ามั่นใจว่าคนอำมหิตเยี่ยงมันต้องลอบแพร่พิษทำร้ายข้าซึ่งนั่นก็เท่ากับมันตกลงในหลุมพรางที่ข้าขุดดักไว้” หลี่ซังฮู้ยิ้มแย้มอย่างเบิกบานเหมือนเมื่อครู่มิได้เฉียดใกล้ความตายมาก่อน “เจ้าเด็กโง่!!! ..  หากข้าไม่มาช่วยเจ้าครั้งนี้ป่านนี้เจ้าจะต้องตายไปแล้วรู้ไหม ?” ฮั่นตงดุ หลี่ซังฮู้ยังคงไม่รู้สึกรู้สา กล่าวร่าเริงว่า “ข้ารู้อยู่แล้วว่าท่านต้องช่วยข้า” ฮั่นตงฟังประโยคที่คล้ายเยาะเย้ยคล้ายออดอ้อนนี้ ก็ปั้นหน้าไม่ถูกต้องหันไปทางหนึ่ง หลิวหยงเคอเดินเข้าหาฮั่นตงและหลี่ซังฮู้กล่าวว่า “การกระทำของท่านทั้งสองเมื่อครู่เป็นการกำราบจิตอันธพาลของประมุขตั๋ว ทำให้ข้าเลื่อมใสยิ่งนัก” “มิกล้า มิกล้า” ฮั่นตงเอ่ยตอบ จากนั้นชักชวนตุลาการเที่ยงธรรมไปปรึกษาหารือเป็นการลับเฉพาะ หลี่ซังฮู้ถือโอกาสติดตามไปร่วมฟัง ทว่าเมื่อมาถึงห้องของตุลาการเที่ยงธรรม ฮั่นตงพลันบอกกล่าวให้หลี่ซังฮู้กลับไปรอที่ห้องพัก มีความหมายว่าไม่ต้องการให้หลี่ซังฮู้ติดตามไปร่วมรับฟังคำสนทนา หลี่ซังฮู้ได้แต่ล่าถอยกลับไป........ จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 18 มิ.ย. 46 23:19:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ภายในห้อง ฮั่นตงรับฟังคำบอกเล่าของตุลาการเที่ยงธรรมจนหมดสิ้น จากนั้นจึงเริ่มวิเคราะห์ไล่เรียงไปทีละคน เริ่มจากบุคคลที่น่าสงสัยที่สุด ซึ่งก็คือ ... ตั๋วล่ายสุก “คนผู้นี้จิตใจต่ำช้าสามานย์ ความประพฤติไม่อยู่กับร่องกับรอย รวมถึงเคยมีความขัดแย้งกับประมุขเตียมาก่อน ความเป็นไปได้ที่คนผู้นี้จะเป็นผู้ลงมือนั้นสูงยิ่งนัก” “เราก็คิดเช่นนั้น แต่นี่ไยไม่สะดวกง่ายดายจนเกินไป คนทั่วไปต่างก็รู้ว่าทั้งสองมีความขัดแย้งกันอย่างเด่นชัด เป็นไปได้หรือไม่ว่า นี่อาจเป็นการลงมือของบุคคลที่สาม” “ข้อนี้ข้าเห็นด้วยกับท่านตุลาการ อาจมีคนฉวยโอกาสกวนน้ำให้ขุ่น สร้างความวุ่นวาย แต่ถึงอย่างไรคนผู้นี้ก็เป็นผู้น่าสงสัยที่สุดอยู่ดี การกระทำของคนผู้นี้เหิมเกริมเกินไป อีกทั้งทำตัวขัดแย้งกับประมุขเตียอย่างเด่นชัดเหมือนกลัวว่าผู้คนจะไม่รู้ว่ามันมิพอใจในประมุขเตีย มันทำเช่นนี้ลางทีอาจเป็นกลอุบาย” ฮั่นตงเอ่ยความคิดของตนเองออกมา “น้องแซ่ฮั่น เจ้าหมายถึง “เท็จคือจริง จริงคือเท็จ” อย่างนั้นหรือ?” ฮั่นตงพยักหน้ารับคำทั้งอธิบายเพิ่มเติม “มันจงใจขัดแย้งกับประมุขเตียอย่างเด่นชัด จากนั้นซุ่มฝึกเคล็ดวิชาสิบเจ็ดใจเปลี่ยนแปลงไม่สิ้นสูญจนสำเร็จ มีหวังเอาชัยประมุขเตียอยู่หลายส่วน ประมุขเตียได้แต่ขึ้นเขากักตน เปิดโอกาสให้คนร้ายลอบลงมือเป็นผลสำเร็จ จากนั้นใช้จุดนี้เป็นข้ออ้างว่ามันมิมีความจำเป็นต้องลอบสังหาร เนื่องจากมันมีหวังได้ชัยขนะอยู่หลายส่วน” “ข้อสันนิษฐานนี้มีเหตุผล ทว่าไม่มีหลักฐานใดใดยืนยัน” ตุลาการเที่ยงธรรมกล่าวพลางส่ายหน้าอย่างอับจนปัญญา “นั่นถึงทำให้ท่านเรียกตัวข้ามายังที่แห่งนี้อย่างไรเล่า” พูดจบคนทั้งสองก็ยิ้มให้แก่กัน “เรื่องนี้คงต้องฝากให้ท่านช่วยจัดการแล้วล่ะ ว่าแต่ในความเห็นของท่านยังมีผู้ใดน่าสงสัยอีกหรือไม่?” “ในความเห็นข้ามีผู้ต้องสงสัยอยู่อีกสองคน” ฮั่นตงตอบเรียบๆ “เป็นผู้ใด” ตุลาการเลิกคิ้วถามด้วยความสนใจ “ขอเชิญท่านตุลาการคาดเดา” ฮั่นตงกล่าวพลางยิ้ม “ฮ่าๆๆๆ ..  ฮั่นตงหนอฮั่นตง นิสัยนี้ของท่านกลับแก้ไม่หาย ชมชอบให้ผู้อื่นปวดเศียรเวียนเกล้าไปกับท่านอยู่เรื่อย” “คดีนี้เป็นท่านเรียกข้ามา ทำให้ข้าต้องปวดเศียรเวียนเกล้ามิใช่น้อยเช่นกัน” “อืมม ในความเห็นของข้าสมควรเป็น จื่ออิงกับซือไถ้กล้วยไม้ขาว เนื่องจากสองคนนี้เป็นผู้ที่สามารถเข้าถึงตัวประมุขเตียได้โดยเขาไม่ทันระวังตัว” “แสดงว่า ข่าวลือเรื่องประมุขเตียเคยมีความสัมพันธ์ชู้สาวกับซือไถ้กล้วยไม้ขาวเป็นความจริง?” “ข้าสอบปากคำศิษย์สำนักบู๊ตึ้งมาหลายปากแล้ว สรุปความได้ตรงกัน เห็นทีจะมิผิดพลาด” “อืมมม ... สองคนนี้ก็มีความเป็นไปได้ ทว่าข้ากลับคิดถึงคนอีกสองคน” “ผู้ใด?” “หลิวหยงเคอกับไต้ซือหัวหลิน !!!” คำพูดนี้สร้างความตื่นตะลึงให้กับตุลาการเที่ยงธรรมเป็นยิ่งนัก  จนต้องร้องว่า “เพราะเหตุใด?” “จากคำบอกเล่าของตัวท่านเอง ตั๋วล่ายสุกมาถึงที่นี่ก็ประมือกับหลิวหยงเคอโดยทันที ราวกับตั้งใจแสดงให้ผู้อื่นเห็น จากนั้นก็เลิกลากันโดยง่ายดาย ความข้อนี้ออกจะผิดปกติอยู่บ้าง ด้วยนิสัยอันธพาลของตั๋วล่ายสุก เมื่อตนเองเป็นฝ่ายได้เปรียบรุกไล่อีกฝ่ายมิสมควรที่จะเลิกราโดยง่าย มิแน่นักทั้งสองอาจร่วมมือกันประกอบคดีฆาตกรรมนี้ขึ้น” “แต่วันนี้มันประมือกับท่านไยมิใช่ยอมเลิกราแต่โดย ดี?”ตุลาการเที่ยงธรรมถามด้วยความสงสัย “นั่นเป็นเพราะกระบวนท่าที่ข้าพเจ้าใช้ บ่งบอกว่าข้าพเจ้าดูท่าเพลงของมันออกตั้งแต่ต้นจนจบ ต่อให้ท่านตุลาการมิยืนมือเข้ามาห้าม มันก็จำต้องเลิกลาแต่โดยดีเช่นกัน” “อ้อ อย่างนี้นี่เอง อย่างนั้นหัวหลินไต้ซือเล่า?” “ปัจจุบันฐานอำนาจของสำนักเส้าหลินเทียนซาน มากมายล้นฟ้า เพียงเป็นรองบู๊ตึ๊งเท่านั้น มิแน่นักคดีนี้อาจมาจากความมักใหญ่ใฝ่สูงของไต้ซือรูปนี้” “เรื่องราวครั้งนี้สลับซับซ้อนยิ่งนักได้ แต่ฝากท่านจัดการ” ตุลาการเที่ยงธรรมกล่าวพลางวางมือลงบนไหล่ของฮั่นตง มือปราบหนุ่มพยักหน้ารับก่อนขอตัวไปพักผ่อน เนื่องจากคืนนี้เขาตัดสินใจไปชมดูสถานที่เกิดเหตุ นั่นคือจุดสูงสุดของยอดเขาบู๊ตึ๊ง... ดึกสงัดคืนนั้นฮั่นตงฝ่าลมหิมะขึ้นสู่ยอดเขาบู๊ตึ๊ง มือปราบฮั่นตง ใช้วิชา “ร้อยก้าวพันลี้” เหินร่างขึ้นสู่ยอดเขา ทุกครั้งที่ปลายเท้าสะกิดลงบนพื้นหิมะร่างกลับพุ่งวาบไปไกลห้าหกวา อีกทั้งไม่ปรากฏร่องรอยอันใดหลงเหลือไว้บนพื้นหิมะอีกด้วย ชายหนุ่มสะกิดปลายท้ายลงบนพื้น พุ่งฉวัดเฉวียนเดี๋ยวซ้ายเดี๋ยวขวาไปตามไหล่เขาอันลาดชัน ไม่นานก็บรรลุถึงจุดสูงสุดของยอดเขาบู๊ตึ๊งซึ่งเป็นเขตหวงห้ามและจุดเกิดคดีฆาตรกรรมปริศนา มือปราบหนุ่มสำรวจที่เกิดเหตุจนทั่วกลับไม่พบร่องรอยที่เป็น กระทั่งร่องรอยการต่อสู้ก็ไม่หลงเหลือ ต่างถูกหิมะกลบทับจนสิ้น คาดว่าคนร้ายมีเจตนาลงมือในฤดูนี้เพื่ออาศัยลมหิมะเป็นตัวพรางร่องรอยต่าง ๆ ขณะที่มือปราบหนุ่มกำลังค้นหาหลักฐานเพิ่มเติม ชายหนุ่มพลันรู้สึกว่าตนเองถูกจับตามอง ความรู้สึกนี้ก่อตัวมาได้ซักครู่ใหญ่ ๆ แล้ว   “นั่นใคร!!!”ฮั่นตงตวาดถาม ทันใดนั้น เงาคนไหววูบ คนผู้หนึ่งโผพุ่งออกจากหลังก้อนหินใหญ่ทางด้านหลังของมือปราบหนุ่มอย่างแผ่วเบา เงาร่างสายนั้นคิดหลบหนี ทว่าเมื่อเผชิญกับยอดฝีมือเช่นฮั่นตง คิดหลบหนีกลับไม่ใช่เรื่องง่าย ฮั่นตงพลันพุ่งร่างขึ้นกลางอากาศ สำแดงวิชาตัวเบาขั้นสูงนาม “นางแอ่นหวนกลับ” แขนทั้งสองข้างของเขากางออกเล็กน้อย ขาเหยียดยืดออกม้วนตัวกลับหลังราวกับนกนางแอ่นที่ม้วนตัวกลางอากาศ  คนผู้นั้นเพิ่งก้าวออกไปได้สองก้าวกลับพบว่าที่เบื้องหน้า ร่างของมือปราบหนุ่มพลิ้วลงมายืนขวางหน้าอยู่ก่อนแล้ว “แม่นางน้อย เจ้าติดตามเราขึ้นสู่บู๊ตึ๊ง ครานี้ก็ลอบสะกดรอยมายังที่นี้อีก มิทราบมีจุดประสงค์ใด ?” เบื้องหน้าของมือปราบหนุ่มกลับยืนอยู่ด้วยผู้อ้างตัวว่าเป็นหนุ่มน้อยนาม หลี่ซังฮู้ “ท่าน ... ที่แท้ท่านดูออกแต่แรก อย่างนั้นทำไมถึง ...” ยามนี้หลี่ซังฮู้ใบหน้าแดงฉานจรด หูก้มมองปลายเท้าตนเอง เนื่องเพราะนางได้คิด คนผู้นี้ล่วงรู้ว่านางเป็นหญิงสาวแต่แรก กลับให้โดยสารมาบนม้าตัวเดียวกัน ไยมิใช่คิดเอารัดเอาเปรียบ “แม่นางอย่าพึ่งเข้าใจผิด เรามิใช่คิดเอาเปรียบ แต่เนื่องจากเท้าเจ้าได้รับบาดเจ็บ มิสามารถเดินเหินได้ อีกทั้งม้าที่สามารถหาได้ก็มีเพียงแค่ตัวเดียว จึงจำต้องล่วงเกิน เมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจึงไม่อาจเปิดเผยได้ว่าล่วงรู้ความลับของแม่นาง มิเช่นนั้นจะรังแต่สร้างความอับอายให้แก่ท่านมากยิ่งขึ้น” ฮั่นตงคาดเดาความในใจของนางออก รีบอธิบายเหตุผลยืดยาว หลี่ซังฮู้เงยหน้าขึ้น ใช้ดวงตากลมโตและซื่อบริสุทธิ์จ้องมองมือปราบหนุ่ม บนใบหน้าประดับรอยยิ้มน้อย ๆ แสดงถึงว่านางพึงพอใจในคำตอบอย่างยิ่ง “เจ้ายังมิได้ตอบคำถามเรา” ฮั่นตงยังคงคาดคั้นให้นางตอบ “ข้ามิอาจบอกเหตุผลได้ในเวลานี้ แต่ข้าขอสัญญาการมาของข้ามิใช่เพื่อกระทำเรื่องไม่ดี หรือผิดต่อมโนธรรมอย่างแน่นอน” นางกล่าวพร้อมกลับใช้ดวงตากลมโตจับจ้องมองฮั่นตง ฮั่นตงคล้ายมิอาจทนให้นางจับจ้องมองได้ หันหน้าไปอีกทางพลางกล่าว “อย่างนั้นเจ้าจงเชื่อฟังเรา ต่อแต่นี้ห้ามมิให้เพ่นพ่านไปไหน เพื่อมิให้คนอื่นเข้าใจผิด” หลี่ซังฮู้ดีใจยิ่งนักโผเข้าเกาะกุมมือฮั่นตง เอาแขนคล้องกับแขนของมือปราบหนุ่ม “เจ้า ... เจ้าทำอะไร?” “ก็ท่านห้ามมิให้ข้าเพ่นพ่าน ข้าได้แต่เกาะติดอยู่กับท่านจึงจะไม่เพ่นพ่านวุ่นวาย” หลี่ซังฮู้ตอบพลางแย้มยิ้มอย่างอ่อนหวาน ฮั่นตงได้แต่อับจนถ้อยคำ นับแต่นี้เขาคงยิ่งวุ่นวายเป็นหลายเท่าอย่างแน่นอน จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 18 มิ.ย. 46 23:19:33 ]

ความคิดเห็นที่ 4 (^^")>  .. หวังว่าตอนนี้ คง "ยาว" จุใจแฟนๆ นักอ่านทุกท่านนะ .. ... บทที่ 6 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2323012/W2323012.html บทที่ 5 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2316144/W2316144.html บทที่ 4 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2309810/W2309810.html บทที่ 3 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2302015/W2302015.html บทที่ 2 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2296001/W2296001.html บทที่ 1 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2280892/W2280892.html แก้ไขเมื่อ 18 มิ.ย. 46 23:29:38 จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 18 มิ.ย. 46 23:22:02 ]

ความคิดเห็นที่ 5 -__-"  .. เรียน สมาชิก ฉิก ทีม .. เนื่องจาก msn ข้าพเจ้าประท้วง ไม่ยอมให้เข้าร่วมสนทนากับพวกท่านได้ แม้ว่าจะพยายามหลายครั้งแล้วก็ตาม ดังนั้น .. (^^)> ขอตัวไปนอนก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์ ทุกท่าน จากคุณ : มม - [ 18 มิ.ย. 46 23:34:39 A:203.155.228.28 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 รูปประกอบ : ดึกสงัดคืนนั้นฮั่นตงฝ่าลมหิมะขึ้นสู่ยอดเขาบู๊ตึ๊ง แก้ไขเมื่อ 18 มิ.ย. 46 23:56:10 จากคุณ : เชษฐา - [ 18 มิ.ย. 46 23:55:11 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รัษาการแทน เจงเจงลี่ หน้าม้า อันดับ1 . จากคุณ : เซียวลี้ปังตอ (Z4t4nGuru bofh) - [ 19 มิ.ย. 46 01:51:46 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โห  ยาวสะใจไปหลายวันเลยคราวนี้ ตาแฉะ  ขอตัวไปเช็ดให้แห้งก่อน อุอุอุอุอุ จากคุณ : ตอกะจอ - [ 19 มิ.ย. 46 08:38:46 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โอ้ จุใจ จุใจจริงๆ จากคุณ : pecan - [ 19 มิ.ย. 46 10:12:58 A:205.188.209.82 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 คิกๆๆๆ คุณหนูหลี่ ร้ายเจงๆ 55555 ชักสนุกแล้วสิ ^_^ จากคุณ : สาวน้อยร้อยแปด - [ 19 มิ.ย. 46 11:29:19 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จุใจ :) ผู้หญิงจริงๆ ด้วย จากคุณ : scottie - [ 19 มิ.ย. 46 14:01:50 ]

ความคิดเห็นที่ 12 นึกว่าพระเอกจะบื้อซะแล้ว แต่ทำไม กลายเป็นหื่นๆ ไปซะแล้วล่ะเนี่ย หุหุ ปล. น้องหลี่ป่วยด้วยใช่มะเนี่ย แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 46 14:26:59 จากคุณ : ตอกบัตรเข้าทำงาน (jengly) - [ 19 มิ.ย. 46 14:21:04 ]

ความคิดเห็นที่ 13 **********คุยกับนักอ่าน*********** ขอบคุณ คุณ Z4t4nGuru bofh ครับที่ติดตาม คุณตอกะจอ เอาผ้าที่ผมได้นะครับ ^^ บริการแจกผ้าเย็นสำหรับผู้เข้ามาอ่าน อิ อิ คุณ pecan ยินดีครับที่ชอบ ต่อไปเราจะพยายามลงให้ยาวขึ้นเรื่อยๆ จนกว่าคนอ่านหรือคนแต่งจะตายไปข้าง เย่ย (พูดเล่นนะฮับ) ตอนนี้ถือเป็นการแก้ตัว ตอนที่แล้วที่สั้นไปซักนิดครับ พี่สาวร้อยแปดๆ ชอบคุณหนูหลี่ใช่ม้า ผมก็ชอบ เนี่ยแหละขวัญใจ บอกแล้วๆ ^^ คุณ scottie แปะๆๆๆ เก่งจัง ทายถูกด้วย ฮ่าๆๆ งั้นมาทายต่อว่าเธอเป็นใคร มาทำอะไรดีมั้ยเอ่ย? น้อง jengly มาถึงก็หาว่าหื่น -__- ตรงไหนฟะ เรื่องมันบังเอิ้ญ บังเอิญตะหาก แหมๆๆๆ เหตุการณ์มันบังคับจ้า อิ อิ จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 19 มิ.ย. 46 14:37:32 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ว่าแต่แม่นางน้อยแซ่หลี่จาเป็นนางเอกรึป่าวน้า? จากคุณ : ทินา - [ 19 มิ.ย. 46 16:36:50 A:161.200.255.161 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 เหอๆ มาลงชื่อแล้วเด้อ มุขขนมจีบซาลาเปานี่ ก่ะไว้แล้วเชียว ก็ชื่อเรื่องมัน 7-11 นี่นา จากคุณ : นน - [ 19 มิ.ย. 46 22:24:02 A:203.110.64.130 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 ติดตาม ติดตาม จากคุณ : DogRobo - [ 20 มิ.ย. 46 08:23:22 A:61.159.241.120 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอแบบพระเองมีนางเอกมาชอบหลายคนได้มั้ย แบบว่าติดใจจากเซี่ยงเส้าหลง จากคุณ : taishi - [ 20 มิ.ย. 46 23:55:03 A:211.18.138.193 X: ]

ความคิดเห็นที่ 18 เอิกส์..... จุจาย... ผมอ่านรวดเดียว 6 ตอน... จุจายครับจุจาย..หลังจากเล็งไว้นานแล้วว่าจะอ่านทันที่ที่มีเวลาว้าง ว่าง... ^_______________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 22 มิ.ย. 46 07:45:42 A:141.217.220.167 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 %%% คุยกับนักอ่าน %%% คุณ ทินา  *** ตอบได้คำเดียวว่า "...นั่นสิ" (ขอกั๊กไว้ก่อนครับ ^^) คุณ ทน *** อะก๊าๆ (ร้องภาษาคนป่า) คุณ DogRobo *** ขอบคุณมากครับ ^___________^ คุณ taishi*** เรื่องคนมาชอบนั้นมีแน่นอนครับ แต่จะเป็นนางเอกหรือ ไม่นั้นตองติดตามกันต่อไป ^^ คุณ น้ำลายบูด *** T____T (ซึ้ง)  ขอบคุณมากเน้อ กำลังใจจากท่าน เป็นแรงให้ทีมงานเรามุ่งมั่นทำงานต่อไป ^^ จากคุณ : เชษฐา - [ 22 มิ.ย. 46 15:29:53 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เค้าบอกว่าอ่านเฉย ๆ ไม่พอ จึงโดนจิกมาลงชื่อในที่นี้เพื่อเพิ่มยอด อือ อ่านตอนนี้แล้วจะว่าไงดี สาวน้อยของเราเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวจริง ๆ เป็นคุณหนูน้อยประมุขพรรคแซ่หลี่หรือเปล่าน้อ จากคุณ : แกะ - [ 23 มิ.ย. 46 00:14:36 A:192.146.136.129 X: ]

ความคิดเห็นที่ 21 อ่านตอนต่อไปได้ที่นี่ครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2336310/W2336310.html จากคุณ : ทีมแต่งนิยาย - [ 23 มิ.ย. 46 00:32:28 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มาตามไก่เข้าเล้า กุ๊ก ๆ "เหล่าศานุศิษย์ที่ได้รับการเพาะสร้างจากที่แห่งนี้ ไม่ทราบมีกี่มากน้อยที่โลดแล่นสร้างชื่อเสียงในยุทธภาพ" ==> สานุศิษย์ ==> ยุทธภพ จากคุณ : รสา รสา - [ 26 มี.ค. 47 04:06:29 ]