ความคิดเห็นที่ 1 “ออกไปรอข้างนอกเดี๋ยวนี้เลยนะ คุณไรภี   แล้วอย่าโผล่เข้ามาในครัวอีกเข้าใจ๊...”  ปณาลีย้ำคำสุดท้าย พร้อมส่งสายตาดุ ๆ มาปรามชายหนุ่มอีกด้วย คราวนี้ไรภีจ๋อยของแท้  เขาไม่กล้าเข้าไปในครัวอีก  พลาดครั้งเดียวยังพอว่า  ครั้งที่สองนี่ถือว่าหมดทางแก้ตัว  ถ้าเข้าไปขอโอกาสครั้งที่สามมีหวังทั้งหม้อทั้งกระทะลอยมาแน่ ไรภีไม่ใช่โง่   รอกิน ดีว่ามีแผลบวมช้ำเป็นไหน ๆ   ดังนั้นอาหารค่ำแบบฝรั่งเศสที่ขลุกขลักในขั้นต้นของการผลิตจึงออกมางดงาม  เมื่อสำเร็จออกมา  แถมรสชาดก็ถูกลิ้นไรภีเป็นอย่างมาก   เพราะถึงแม้เป็นอาหารสไตล์ฝรั่งเศสแต่หญิงสาวกลับผสมเครื่องปรุงให้มีรสมากขึ้นสำหรับลิ้นคนไทย หากเป็นอาหารฝรั่งเศสขนานแท้แล้วสำหรับคนไทยคงรู้สึกจืด ๆ มากกว่าจะอร่อย   แม้แต่กำพลก็ยังชมฝีมือลูกสาวไม่ขาดปาก   ยังขอบคุณไรภีเสียอีกที่อุตส่าห์ออกเงินค่าอาหารมื้อนี้ ไรภียิ้มรับอย่างไม่เต็มใจนัก   เขาเหลือบมองปาลิกาเห็นว่ากลั้นหาวได้ประเจิดประเจ้อมาก  เขาเข้าใจทันทีว่าเป็นการไล่เขาทางอ้อม   เขาจึงจำใจเอ่ยลา  เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงอยากอยู่ต่อไปอีกหน่อย  ทั้ง ๆ ที่ก็ ไม่มีอะไรจะทำที่บ้านหลังนี้ซักหน่อย “งั้นผมลาเลยดีกว่า  ท่าทางคุณปาลิกาจะเหนื่อยมากแล้วตระเวนไปกับผมตั้งแต่เช้า”   พอพูดจบประโยคเขาก็เห็นปาลิกาที่ทำท่าไม่สนใจเขาอยู่เมื่อครู่หันขวับมามองเขาอย่างระแวง  ในขณะที่กำพลยังยิ้มเฉย “เชิญครับคุณไรภี  ผมไปส่งเอง” “ไม่รบกวนดีกว่าครับ   แค่เรียกแท็กซี่กลับเอง” “ผมไม่ส่งที่บ้านที่กว่าครับ” “โธ่พี่กำพลแค่นี้เอง..” “โยกโย้กันอยู่ได้...พ่อไปส่งคุณไรภีที่บ้านแล้วกัน  หนูจะนอนแล้ว  ขืนเถียงกันอย่างนี้เมื่อไหร่หนูจะได้นอนล่ะ” “พูดอย่างนี้ได้ยังไงลูก  คุณไรภีน่ะเจ้านายหนูไม่ใช่หรือไง”   กำพลติลูกสาวเสียงขุ่น ปณาลีเลยเงียบหุบปากตลอดศก   แล้วไรภีก็นั่งแท็กซี่กลับไปโดยที่กำพลได้แต่ยืนส่งหน้าบ้าน  ด้วยอาการปฏิเสธเสียงแข็งจนกำพลปฏิเสธไม่ออก ******************************** “ไงล่ะ  คุณไรภีเจ้านายพี่น่ะ”   ปณาลีถามปาลิกาเมื่อเล่าจบ  “ป่วนดีมั้ยล่ะ  ทำกับข้าวไม่ได้เรื่องยังมาบอกว่าทำเป็นอีก” ปาลิกาขำกลิ้ง  “แต่เรื่องมะเขือเทศคุณไรภีอาจลอกเปลือกไม่เป็นจริง ๆ ก็ได้นะ  คงไม่ได้แกล้งหรอก”   “ไม่เป็นก็น่าจะบอกนี่นา..”  ปณาลีท้วง   ปาลิกาพยักหน้าเห็นด้วย  “แต่เรื่องหยิบเกลือกับน้ำตาลผิดนี่ปาว่าเปิ่นจังเลย” ปณาลีพยักหน้าแล้วสองสาวก็หัวเราะ   เรื่องเกลือกับน้ำตาลนี่เป็นมุขที่ไม่เคยตกยุคจริง ๆ   “อ้าว...จะตีสองแล้วเหรอ  มิน่าง่วงจัง”   ปาลิกาพูดขึ้น “ง่วงก็นอนสิ   วันนี้ลีจะนอนกับปา” “ทำเป็นพูดดีอีกหน่อยก็ไปนอนกับคนอื่น” “ใคร?”   ปณาลีหลุดปากออกไปก่อนจะเข้าใจความหมาย  ปาลิกาเลยแซวซะเลย “ก็สามีไงจ๊ะ” “โหย...แฟนยังไม่เห็นเป็นตัวเป็นตนซักคน  ไม่เหมือนปาหรอกอย่างน้อยก็มีตาเฉิ่มมาติดบ่วงหนึ่งคน” “อย่าไปพูดถึงเขาเลย  ยังไงก็เป็นแค่เพื่อน” “ได้แค่นั้นก็ดี  ลีไม่อยากมีพี่เขยทั้งเฉิ่มทั้งเชยหรอก”   “อ้าว..แล้วนั่นจะลุกไปไหน?” “เปลี่ยนใจ  ไม่อยากนอนกับปาละ  นอนคนเดียวก็ได้” ปณาลีเดินกลับห้องของตัวเอง   ก่อนจะล้มตัวลงนอนเธอสะดุดตากับถุงกระดาษใบใหญ่   ในถุงบรรจุกล่องขนาดใหญ่กล่องหนึ่งไว้   ปณาลียกกล่องนั้นขึ้นมาวางบนเตียง   ส่วนตัวเองคุกเข่าอยู่ข้างเตียง  ค่อย ๆ เปิดฝากล่องออกมาเผยให้เห็นชุดราตรีตัวสวยสีเบจ เธอไม่คิดคลี่มันออกมาทาบกับตัว  เพราะเคยลองมาแล้วตอนอยู่ที่ร้าน   ดังนั้นเธอจึงปิดฝากล่องอย่างเบามือ  ยกกล่องนั้นขึ้นมาแนบอกด้วยอาการทนุถนอม   ปณาลีวางมันไว้ที่หัวเตียงล้มตัวลงนอน อมยิ้มเมื่อนึกถึงตอนที่ไรภีซื้อชุดนี้ให้เธอ    เขาพาเธอเดินไปรอบแผนกเสื้อผ้าสตรี  ตัวไหนที่เธอชอบ  ไรภีกลับไม่ชอบ  บ่นว่าตัวเล็กไปบ้าง  โป๊บ้าง  แขนสั้นไป  เอวสั้นไป  คอลึกไป    ส่วนตัวที่ไรภีชอบตัวเธอก็เมินสนิท แล้วเธอก็หยุดดูชุดราตรีชุดหนึ่งซึ่งไม่ได้ถูกตั้งโชว์  แต่แขวนไว้ค่อนข้างลับตา   เธอก็ยังอุตส่าห์เห็นเข้าจนได้   “ตัวนี้ก็สวยดี”   เสียงไรภีดังขึ้นด้านหลัง  เธอมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ  เพราะว่าขัดกันเรื่องเสื้อผ้ามาตลอดตั้งแต่เดินด้วยกันแล้ว  ไรภีเรียกพนักงานขายมา “ขอลองตัวนี้ครับ” พนักงานยิ้มรับหน้าบานเมื่อปณาลีออกมาบอกว่าใส่ได้พอดี    เธอไม่ได้ใส่ออกมาให้ไรภีเห็นทั้งที่ชายหนุ่มบอกให้ใส่ออกมาให้ดูด้วย   ก็เรื่องอะไรต้องให้เขาดูด้วยล่ะถึงเขารับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะออกเงินให้ก็เถอะ  พนักงานสาวบอกว่าตัวนี้ถ้าปณาลีใส่ได้ก็ควรเอาไปเลย  เพราะมีตัวเดียวไซด์เดียวเท่านั้น  เพราะเป็นงานปักทำด้วยมือ  จึงออกแบบมาไม่ค่อยมีซ้ำกัน พอได้ยินพนักงานบอกราคา  ปณาลีก็แทบสยอง  อยากคืนชุดแสนสวยตัวนี้ทันที   แต่ไรภียื่นบัตรเครดิตอย่างไม่หยี่ระแม้แต่น้อย ปณาลีขยับผ้าห่มให้เข้าที่ยิ่งขึ้น “พูดกับคนรวยนี่ลำบากแฮะ”    เธอพูดออกมาเบา ๆ    และหลับไปพร้อมกับรอยยิ้มบนริมฝีปาก ที่นาน ๆ ครั้งจะติดไปในยามหลับใหลเช่นนี้ พอได้ยินพนักงานบอกราคา  ปณาลีก็แทบสยอง  อยากคืนชุดแสนสวยตัวนี้ทันที   แต่ไรภียื่นบัตรเครดิตอย่างไม่หยี่ระแม้แต่น้อย ปณาลีขยับผ้าห่มให้เข้าที่ยิ่งขึ้น “พูดกับคนรวยนี่ลำบากแฮะ”    เธอพูดออกมาเบา ๆ    และหลับไปพร้อมกับรอยยิ้มบนริมฝีปาก ที่นาน ๆ ครั้งจะติดไปในยามหลับใหลเช่นนี้ ตอนที่ 17 ไรภียิ้มที่มุมปาก  เมื่อหน้าจอคอมพิวเตอร์ปรากฏข้อความบางอย่างที่เขารอคอย    ในที่สุดฮันเตอร์ก็ติดต่อมาจนได้    ไรภีพริ้นข้อมูลใหม่ที่ได้รับแล้วลบอีเมล์ฉบับนั้นทิ้งทันที เขายื่นมือไปหยิบกระดาษขึ้นมาดู   แล้วเสียบมันเข้ากับเครื่องแฟ็กซ์     เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นทำให้ไรภีหันไปมองอย่างสนใจ   เขาก้มมองนาฬิกาข้อมือ  มันบอกเวลาตีสองเศษ ..ใครนะ  โทรมาป่านนี้.. โทรศัทพ์ที่ดังขึ้นยามวิกาลไม่ได้ทำให้ไรภีหงุดหงิดแต่อย่างใด  เพราะเขาเคยเสียแล้วกับเสียงโทรศัพท์ที่ดังแทบทุกเวลา   คงต้องยกความดีข้อนี้ให้กับอาชีพล่าสุดที่เขาทำอยู่ตอนนี้ อาชีพนักแสดงเป็นอาชีพที่เหนื่อยมากๆ อาชีพหนึ่งทีเดียว   ในขณะที่คนอื่นเลิกงานกลับบ้านได้ทำทุกอย่างตามที่ตัวเองพอใจไม่ต้องแคร์สายตาใคร  แต่บรรดาดารานักแสดงยังคงเป็นนักแสดง แม้อยู่นอกจอสี่เหลี่ยม ทำไมน่ะเหรอ  นั่นก็เพราะพวกเขาเป็นคนของประชาชนน่ะสิ    ไม่ว่าจะทำอะไรก็เป็นที่สนใจของทุกคน   คนที่ปรับตัวได้เท่านั้นจึงจะอยู่รอดในวงการนี้ เขาเห็นมานักต่อนักแล้ว  นักแสดงหน้าใหม่ที่ดังขึ้นมาเพียงวูบเดียวแล้วก็ดับไป  ส่วนหนึ่งมาจากไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับชีวิตแบบนี้ได้   แต่อีกส่วนหนึ่งที่สำคัญมาก ๆ คือ  การสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองไป น้องใหม่ในวงการหลายคนหลงใหลไปตามกระแสคลื่นของโลกมายาจนหลงลืมตัวเองไป    และเมื่อคน ๆ นั้นไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร   แล้วคนอื่นจะรู้ได้ยังไงว่าเขาเป็นใคร    จึงไม่น่าแปลกใจเลยที่โลกมายาแห่งนี้มีผู้คนหมุนเวียนผลัดเปลี่ยนเข้าออกจนแทบไม่ซ้ำหน้า ไรภีคว้าโทรศัพท์ขึ้นมามองหมายเลขบนจอ  ก่อนจะกดรับ “ว่าไงธัญ  ฉันเพิ่งได้รับข้อมูลกำลังจะบอกนายอยู่พอดี”   ไรภีกรอกเสียงลงไป   “ฮันเตอร์ติดต่อมาแล้วเหรอ  ดีจริง  กำลังรออยู่เชียว” “กำลังจะแฟ็กซ์ไปให้นี่แหละ” “โอเค  ส่งมาเลย” เพียงครู่เดียว สำเนาที่เหมือนกันทุกประการกับกระดาษบนมือไรภีก็มาอยู่กับธัญธาดา  พอธัญธาดาได้อ่านข้อความบนกระดาษใบนั้นเขาก็ถึงกับผิวปากหวิว “เป็นไงล่ะ   ถ้าของล็อทใหญ่ขนาดนั้นนายว่ามันจะเข้ามาถึงกรุงเทพฯได้ไง” “มันต้องหาที่พักของพวกนี้แน่     งานที่เราทำกันคืนนั้นแทบไม่ได้ให้ข้อมูลสำคัญอะไรเลย  นอกจากยืนยันว่านายนั่นมีส่วนร่วมในขบวนการนี้”   ธัญธาดาออกความเห็น ไรภีตาพราวขึ้นเมื่อได้ยินคำว่า “คืนนั้น” ของธัญธาดา  ก็คืนนั้นน่ะ  เป็นอีกคืนที่น่าจดจำในความทรงจำที่สุดอีกคืนหนึ่งเชียวล่ะ   ไม่ใช่ว่าบ้านของหมอนั่นมีอะไรน่าจดจำหรอกนะ  แต่คนที่เขาพบในบ้านนั้นต่างหากที่น่าสนใจ เขานึกถึงหญิงสาวลึกลับที่เขาพบ   หลังจากผละจากเธอมาแล้วทำให้เขาคิดได้   เขารู้สึกเหมือนคุ้นเคยกับผู้หญิงคนนั้นอย่างประหลาด   แทนที่จะเป็นโจรธรรมดา หรืออาจเป็นเพราะน้ำหอมที่เจ้าหล่อนใช้กันแน่นะ    มันคุ้นจมูกเหมือนได้กลิ่นอยู่บ่อย ๆ   ทำให้เขาเข้าใจว่าเขาน่าจะรู้จักผู้หญิงคนนั้น ทอมมี่เกิร์ล เอ..ปาลิกาก็เคยใช้น้ำหอมกลิ่นนี้บางครั้งบางคราวนี่นา “เฮ้!  ไอ้ไร  นี่แกยังฟังชั้นอยู่หรือเปล่าเนี่ย” “ฟังอยู่  มีอะไรล่ะ?” “อ้าว?  ไหนว่าฟังอยู่ทำไมไม่รู้เรื่องวะ  ฉันบอกว่าพอจะรู้ว่าที่ที่มันต้องการพักของคือที่ไหน” ไรภีสะดุดหูกับคำว่า “ต้องการ” ของธัญธาดา   หมายความว่าพวกมันยังไม่มีที่ที่แน่นอนที่จะพักของพวกนี้ไว้สินะ “ที่ไหนล่ะ?” “ที่....เฮ้ย!!   ไอ้ฉันท์แกเข้ามาทำไม  ดึกแล้วไม่รู้จักหลับจักนอน” ไรภีนิ่ง    เขาแนบหูกับโทรศัพท์อย่างตั้งใจ  เขารู้ว่าอีกไม่นานธัญธาดาคงจัดการไล่ “บุคคลที่ไม่พึงประสงค์” คนนี้ออกไปได้ ธัญธาดาตกใจเมื่ออยู่ดี ๆ ลูกบิดประตูห้องเขาก็หมุนเปิด  ร่างบางร่างหนึ่งก้าวเข้ามา  คำฉันท์ยังอยู่ในชุดเดียวกับเมื่อตอนกลางวันที่เขาเจอ   มันน่าสงสัยว่าทำไมญาติของเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ “บ้านช่องไม่รู้จักกลับหรือไงแก”   เขาทำน่าเฉยปกปิดอาการตกใจเอาไว้   ไม่รู้ว่าคำฉันท์ได้ยินอะไรไปบ้าง   นี่เขาลืมล็อคห้องได้ยังไงนะ จากคุณ : wayo - [ 26 มิ.ย. 46 23:02:57 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “มีเรื่องอยากถาม”   คำฉันท์มองญาติผู้พี่ในชุดนอนลายทางน้ำเงินสลับขาวอย่างเอาเรื่อง “มีอะไรก็ว่ามา  เห็นมั้ยว่าฉันคุยโทรศัพท์อยู่”   ธัญธาดาโบกโทรศัพท์ไร้สายในมือเบา ๆ “เมื่อบ่ายนี้ที่พี่ธัญออกจากร้านฉันท์ไป มีพาปาลิกาเขาไปไหนต่อหรือเปล่า?” “ก็ไปซื้อรองเท้าอย่างที่แกบอกน่ะสิ”  ธัญธาดาตอบหน้าตาเฉย  เข้าใจว่าคำฉันท์คงมาหาข่าวความคืบหน้าหวังจับคู่เขากับเพื่อน “แล้วไปไหนอีก” “ก็กินข้าว  ฟังเพลง เต้นรำ  อะไรทำนองเนี๊ยะ”   เขาตอบแบบไม่ใส่ใจ  หวังให้คำฉันท์รีบออกไปเสียทีเขาจะได้คุยโทรศัพท์ต่อ   เขาไม่คิดอธิบายรายละเอียดแน่  เรื่องอะไรเขาจะบอกวีรกรรมที่ทำไว้  จนโดยหญิงสาวหน้าหวานที่พาไปด้วยตุ๊ยท้องเอา  ไม่น่าเชื่อว่าหน้าหวาน ๆ  ท่าทางบอบบางแบบนั้นจะหมัดหนักไม่ใช่เล่น “แล้วนานมะ   ที่ว่าเนี่ยทำเรียบร้อยภายในหนึ่งชั่วโมงได้ป่ะ”   คำฉันท์ถามทั้งน้ำเสียงและสีหน้าฉายแววจริงจัง ธัญธาดาขมวดคิ้ว   นี่คำฉันท์จะบ้าหรือเปล่า  ไอ้ชั่วโมงเดียวน่ะ  เพิ่งได้แค่รองเท้าเท่านั้น   กินข้าวดูหนังฟังเพลง  มันจะได้ ได้ยังไงล่ะ” “พูดอะไรของแกวะ?  งง?” คำฉันท์มาทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงพี่ชายตามศักดิ์ “ก็หลังจากที่พี่กับปาลิกาออกจากร้านฉันท์ไปได้ซักชั่วโมงกว่า ๆ น่ะ  ฉันท์ก็ไปเห็นคน ๆ นึงเข้า” “แล้วไง?”  ธัญธาดายังขมวดคิ้วมุ่น  หรี่ตาเล็กน้อย “เป็นผู้หญิงซ้วยสวย  น่ารักมาก ๆ” “อือ” “แต่หน้าตาเหมือนปาลิกาเปี๊ยบ” “หือ?”  ธัญธาดาทำเสียงในลำคอ  “เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นเพื่อนแก  เพราะปาลิกาก็อยู่กับฉันตั้งแต่ออกจากร้านแก  นอกจากเข้าห้องน้ำแล้วเขาไม่ได้คาดสายตาฉันแน่”   เขาอธิบายยาวยืด “แน่ใจนะพี่ธัญ”  คำฉันท์ถามเพื่อความแน่ใจ  “ไม่ใช่ว่าเอาเพื่อนฉันท์ไปทิ้งไว้ไหน  แล้วมาบอกฉันท์อีกอย่างนะ” “แน่ใจสิวะ  ฉันว่าแกตาถั่วมากกว่า  ถึงตาฝ้าฟาง  เห็นใครก็ไม่รู้เป็นเพื่อนแก” “เฮอะ..เรื่องอะไรมาว่าฉันท์ตาถั่ว   นี่ๆ  ตาคู่นี้น่ะไม่ได้เห็นคู่เดียวนะ  เด็กที่ร้านฉันท์เขาเห็นกันทุกคน  ยังบอกเลยว่าหน้าเหมือนเพื่อนฉันท์  แต่ผู้ชายที่ควงอยู่ดันไม่ใช่พี่ชายเราเสียนี่” “อะไรจะเหมือนกันขนาดนั้น?”  ธัญธาดาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่เชื่อถือ   ก็มันจะเป็นไปได้ยังไงล่ะ  ยัยนางฟ้าจำแลงของญาติเขา อยู่กับเขาตลอดนี่นา คำฉันท์ยังพยักหน้าหงึกยืนยันสิ่งที่ตัวเองเห็นมา “เหมือนจริง ๆ   ฉันท์ไม่แน่ใจจนสะกดรอยตามไปด้วยนา” “ไงล่ะ?  พอมองใกล้ๆ  ก็คนละเรื่องเลยใช่มั้ยล่ะ” “ต๊าย...ใครบอก”  คำฉันท์ทำหน้าเชิด เบะปาก  “ผู้หญิงสองคนนี่น่ะ  เหมือนกันอย่างกับเป็นเรื่องเดียวกันแน่ะ   แถมผู้ชายที่มาด้วยน่ะยังเรียกผู้หญิงคนนั้นว่าคุณปา อีกด้วย  พี่ธัญจะให้ฉันท์เข้าใจว่าไงล่ะ” งง.. คำนี้เป็นคำเดียวที่คิดเขาคิดออกในตอนนี้   หน้าตาเหมือนกัน   ชื่อ ปา  เหมือนกัน     ธัญธาดากำลังรู้สึกว่ามีใครเอาค้อนมาทุบกะโหลกเขาอย่างแรง  มันมึนไปหมด “แล้วแกสังเกตมั้ยว่าผู้ชายที่มากับเขาน่ะ  หน้าตาเป็นยังไง”   ลางสังหรณ์บางอย่างดลใจให้เขาถามเรื่องนี้ออกไป “ก็ สูง ๆ  ขาว ๆ  ดูดีมากเลย  หน้าคล้ายพระเอกหนัง  ที่ชื่ออะไรน้า...  เอ้อ..ไรภี  คีรีชลน่ะ    แต่ผมเขายาวเฟื้อยอย่างกับผู้หญิงแน่ะ” ไรภี งั้นหรือ    น่าคิด.. ธัญธาดาก้มมองโทรศัพท์ในมือทันที เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าโทรศัพท์ในมือยังไม่ได้วางสาย  เขาเพ่งมันอย่างกับไม่เคยเห็นโทรศัพท์มาก่อน คำฉันท์เห็นพี่ชายเงียบ ๆ อึ้ง ๆ  ก็เลยแสดงความคิดเห็นของตัวเองต่อไป “แต่ฉันท์ว่า  เขาไม่ใช่ยัยปาของเราหรอก   ก็ฉันท์แกล้งเดินผ่านหน้าเขาระยะกระชั้นเขายังไม่สนใจซักนิด..ประมาณว่าแบบคนไม่รู้จักกัน  มาเดินเฉียดกันก็ต่างคนต่างไม่สนใจอะไรกัน  แบบเนี๊ยะ” “เหรอ..” ธัญธาดาเงยหน้าขึ้นสบตาน้องสาวด้วยสายตาเคร่งเครียดจน คำฉันท์ชักขยาด  ไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรผิดตรงไหน “นี่   เอ้าเค้าถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐานให้ตัวเองดูด้วยนะ”   คำฉันท์กลืนน้ำลายเฮือก  หยิบกล้องดิจิตอลตัวน้อยพร้อมเปิดภาพยื่นให้ธัญธาดาดู ริมฝีปากของชายหนุ่มเม้มสนิทเมื่อเห็นภาพที่ญาติผู้น้องยืนให้ดู   เขาหยิบกล้องตัวนั้นมาจากมือคำฉันท์  ดึงเมโมรี่สติ๊คออกมา “ขอยื้มหน่อย   เสร็จธุระแล้วจะคืนให้” หลังจากนั้นคำฉันท์ก็ออกมายืนหน้าห้องญาติผู้พี่ด้วยหน้าตาแบบว่า ถ้าเพื่อนมาเห็นเข้าคงล้อว่า หน้าตาซื่อบื้อเหมือนสัตว์เลี้ยงของชาวนาเป็นแม่นมั่น “อ้าวฉันท์หรือลูก  ทำไมยังไม่กลับอีกล่ะจ๊ะ”   มารดาของธัญธาดาแง้มประตูออกมาดูเมื่อได้ยินเสียงประตูจากห้องลูกชาย “หนูเพิ่งคุยกับพี่ธัญเสร็จค่ะ”    คำฉันท์เลิกทำหน้าเอ๋อได้ฉับไว  “กำลังจะกลับนี่แหละค่ะ” แม่ของธัญธาดาทำท่าตกอกตกใจ “ตายแล้ว  จะตีสามอยู่รอมร่อ  กลับได้ยังไง  มาป้าพาไปนอนห้องนอนแขก   ดึกดื่นลูกผู้หญิงตัวคนเดียวมันอันตรายนะลูก   เดี๋ยวพ่อแม่หนูจะหาว่าป้าไม่ยอมดูแลลูกสาวเขาด้วย” คำฉันท์กำลังคิดว่ามันคุ้มกันหรือเปล่ากับความอยากรู้อยากเห็นของตัวเอง  จนทำให้ต้องมานั่งฟังร่ายยาว  อบรมความเป็นกุลสตรีตอนตีสามนี่ ฝากไว้ก่อนเหอะพี่ธัญ... คำฉันท์บ่นงึมงำในใจ **************************************************** “ไง..เสียงยัยฉันท์มันดังแปดหลอดซะขนาดนั้นคงได้ยินหมดแล้วสิ  คิดว่าไงวะไร” “จะให้ว่าไงล่ะ”   ไรภีกวนกลับไป   ความจริงเขาพลัดทำโทรศัพท์ร่วงตั้งแต่ได้ยินน้องสาวของธัญธาดาบอกว่าเมื่อบ่ายนี้ธัญธาดาอยู่กับปาลิกาแล้ว ก็มันจะเป็นไปได้ไงล่ะ  ตอนบ่ายน่ะเขากับปาลิกายังขายเครื่องประดับอยู่ในตลาดนัดกันอยู่เลย    และยิ่งฟังก็ยิ่งอึ้ง เพราะเท่าที่ฟังไปฟังมา  เจ้าหนุ่มผมยาวที่อยู่กับผู้หญิงที่หน้าตาเหมือนปาลิกาเปี๊ยบน่ะ  มันเขาเองนี่หว่า “มีคนหน้าตาเหมือนผู้จัดการแกโผล่มา  ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง” ดูเหมือนสองหนุ่มจะลืมธุระที่คุยกันอยู่เสียแล้ว  พวกเขาในเวลานี้มีสิ่งอื่นที่น่าสนใจกว่าเป็นไหน ๆ “รู้สึกสิ  รู้สึกว่าอยากถามอะไรนายนิดหน่อย  เช่น  นายกับปาลิกากินข้าเสร็จกันกี่โมง  ไปทำอะไรที่ไหนกันต่อ   มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง  แล้วนายส่งคุณปาถึงบ้านหรือเปล่า  แล้ว...” “เฮ้ยๆๆ   ที่ละคำถามซีวะ  ถามเป็นชุดแบบนี้ตอบยังไงทัน” “งั้นเอาคำถามแรกก่อนเลย”   ไรภีสรุปเสียงเข้ม “ซีเรียสเว้ย..สนใจเหมือนกันนี่หว่า” “เล่ามาดี ๆ ดีกว่า  ไม่งั้นเราจะไปหานายที่บ้านเดี๋ยวนี้แหละ” ธัญธาดาหัวเราะหึๆ  ทั้งที่ไม่ค่อยจะรู้สึกขำเท่าไหร่ “ไม่ต้องรีบร้อนจะเล่าเดี๋ยวนี้แหละ” เมื่อเหตุการณ์คร่าว ๆ  หลังจากที่เขาแยกจากธัญธาดาและปาลิกา  เริ่มร่ายออกมาจากปากธัญธาดา   ไรภีก็เงียบสนิท  มีเพียงเสียงอือๆออๆ ดังมาเท่านั้นเมื่อธัญธาดาถามว่าเขายังฟังอยู่หรือเปล่า “นายรู้เรื่องหมดแล้ว  ที่นี้ฉันขอถามมั่งนะเจ้าไร” “อือ”  ไรภียังสงบปากสงบคำเหมือนเดิมตั้งแต่ธัญธาดาเล่าเรื่องเขากับปาลิกาให้ฟัง “คนที่อยู่กับผู้หญิงคนนั้นใช่แกหรือเปล่า”   ไรภีเงียบ “..ไอ้ฉันท์มันถ่ายรูปมาให้ดูด้วย   ไอ้หน้าผู้ชายที่มากับแม่สาวคนนั้นก็ชัดซะด้วย   คงไม่มีคนหน้าตาเหมือนไรภี  คีรีชลโผล่มาพร้อมกับคนที่หน้าเหมือนปาลิกาผู้จัดการเขาหรอก  มันบังเอิญเกินไป  จริงมั้ย?” ไรภีเงียบ “ใช่แกมั้ย  ไอ้ไร”  ธัญธาดาเสียงเคร่ง เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ผ่านกระบอกโทรศัพท์เข้ามาในหูธัญธาดา “ใช่” ธัญธาดายกมุมปากขึ้นข้างหนึ่ง  คิ้วขมวดกันจนเป็นโบ  (ขมวดจนพันกันยุ่งเลยนิ) “ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร” “ปาลิกา” **************************************** จากคุณ : wayo - [ 26 มิ.ย. 46 23:03:33 ]

ความคิดเห็นที่ 3 Finally the secret is out. Hi Hi Hi Take care of yourself na ka. PS. Last year I went to ER in US because of minor accident and wait for 8 hours before treatment. I think Thai hospital is a lot better na ka. จากคุณ : TJ - [ 27 มิ.ย. 46 00:13:07 A:129.109.70.79 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 โอ๊ะ ความแตกซะแล้ว จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย อืมๆๆๆ หายเร็วๆนะคะ จากคุณ : TSURUGI - [ 27 มิ.ย. 46 00:17:53 ]

ความคิดเห็นที่ 5 Get well soon na ka จากคุณ : wayvy - [ 27 มิ.ย. 46 03:39:14 A:128.227.123.168 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตื่นเต้นๆๆๆ สนุกจริงๆ ค่ะ...ไรภีจะทำอย่างไรต่อไปน๊า... แล้วสองสาวจะรู้ไหมว่า  ความลับแตกแล้ว ปล. ให้หายเร็วๆนะคะ   จากคุณ : หนูยี - [ 27 มิ.ย. 46 05:59:39 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หายไว ๆ นะคะ ถ้าพันข้อเท้าเองจะลำบากหน่อยค่ะ แต่ลองไปร้านขายยาเขาจะมีแบบสวมนะคะ แต่อย่าฝากใครไปซื้ำอนะคะ เพราะเภสัชเขาจะวัดเท้าเราก่อน(ไม่รู้ตรงไหน) แล้วเขาถึงจะจัดเป็นขนาดให้ เพื่อจะได้พอดี ไม่รัดหรือหลวมเกินไปค่ะ .........ยังไง Wayo ก็น่ารักเสมอแหละ (ป่วยแล้วยังอุตสาห์มาโพสตให้อ่านอีก....) ....^o^ จากคุณ : aap - [ 27 มิ.ย. 46 06:11:35 A:203.155.10.97 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 คนเรามันเวลาจะดวงแตกมานี่มันก็มะรุมมะตุ้มอย่างนี้แหละครับ... ไม่เป็นไร..กัดฟันสู้กับชะตาพิลึกซักช่วงเดี๋ยวอะไรมันก็จะดีขึ้นเองละครับผม... เป็นกำลังใจให้ครับผม... ^____________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 27 มิ.ย. 46 06:47:52 A:141.217.220.194 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอให้หายไว ไว นะค่ะ จากคุณ : ควันเทียน - [ 27 มิ.ย. 46 09:11:50 A:203.146.81.223 X:10.3.140.41 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เหอ ๆ...วาโยป่วยเหยอ ? ขออวยพรให้หายเร็ว ๆ นะจ๊ะ แต่แหม...เลือกเวลาเจ็บไม่เข้าจังหวะเลยน้า...ไม่งั้นเค้าคงได้อ่านทันกันแล้วแน่ ๆ เยย (แซวเล่นนะ) รักษาสุขภาพและตัวเองให้ดี หายไว ๆ น้า...จะรอวันที่ทันกันทั้งสองที่จ๊ะ ( คราวหน้าจะได้อะป่าวเนี่ย น่าน...ไม่วายอ้อนขออีก อิอิ >^v^< ) จากคุณ : คีตภา - [ 27 มิ.ย. 46 14:48:25 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอให้หายป่วยเร็วๆนะจ้า และอย่าไปแพร่เชื้อหวัดให้คนอื่นหล่ะ อิอิ จากคุณ : SuMo - [ 27 มิ.ย. 46 15:53:48 A:203.156.20.40 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 เอาล่ะ ผู้ชายฉลาด 2 คนรู้เสียแล้ว ทีนี้จะเดากันต่ออย่างไร ลุ้นๆ ขอให้หายเป็นปกติเร็วๆ นะคะ ^_^ จากคุณ : scottie - [ 27 มิ.ย. 46 17:26:04 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สงสารคนเขียนตรับ อิอิ จากคุณ : GTW - [ 27 มิ.ย. 46 20:13:36 A:210.86.202.67 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 ลำนำแห่งรัก ตอนที่1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2291791/W2291791.html ตอนที่2+3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2296535/W2296535.html ตอนที่4-7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2308581/W2308581.html ตอนที่8+9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2318097/W2318097.html ตอนที่10-15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2324896/W2324896.html หายไวๆ น๊าค๊า.. :D จากคุณ : คิมมี่ (*CriMy*) - [ 30 มิ.ย. 46 23:52:02 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คุณวาโยครับ ขอให้หายป่วยเร็วๆนะครับ จะได้มาลงตอนต่อไปครับ อิอิ จากคุณ : Janer - [ 1 ก.ค. 46 13:16:17 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ลำนำแห่งรัก (ตอนที่18+19) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2370800/W2370800.html จากคุณ : Janer - [ 12 ม.ค. 47 19:20:08 ]