chapter eleven
นาดีนรู้สึกประสาทเพิ่มขึ่นทุกนาที ๆ ผุดลุกผุดนั่ง ตีลังกา กลับหัว เกลือกกลิ้งไปมาก
เธอไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับตัวเองดี..ดังนั้นเธอก็เลยโทรไปหาดิ๊ก..
ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเขากำลังจะออกไปข้างนอก..แต่มันก็อาจจะมีโอกาส แม้จะน้อยนิด
อาจจะมีบางอย่างผิดไป แล้วเขาก็กลับบ้านเร็ว เธอก็เลยโทรหาเขา..
แล้วก็ได้ยินเสียงดิ๊กจากเครื่องตอบรับให้ฝากข้อความไว้ กับเสียง theme ของ หนังเรื่องเจมส์บอนด์
เป็นแบคกราวน์ เธอก็เลยโทรหาเขา อีกห้านาทีต่อมา อีกครั้ง เผื่อว่าเขาจะเพิ่งเข้ามา
และอีกห้านาทีต่อมา อีกครั้ง ..และอีกครั้ง..และอีกครั้ง..รวม ๆทั้งหมด ก็ยี่สิบหกครั้ง..
น่าสมเพช น่าสมเพชสุด ๆ เธอไม่มีเรื่องอะไรจะพูดกับเขาด้วยซ้ำ แค่อยากได้ยินเสียงเขา
ตอบ หวัดดี ..ก็เท่านั้น..เพื่อที่จะได้รู้ว่าเขากลับถึงบ้านแล้ว..ค่ำคืนระหว่างเขากับดีไลล่า
จบลงแล้ว..และเขาไม่ได้อยู่กับเธออีกแล้ว..ก็แค่นั้น..
เธอควรจะโทรเข้ามือถือเขา..แต่ดิ๊กปิดมือถือ แต่จริง ๆ แล้วถึงเธอจะโทรไปเจอเขา
เธอจะพูดอะไร? ถามเขาว่า มีความสุขกับผู้หญิงในฝันมั๊ย? แล้วเขาก็จะพูดว่า..
"ใช่ดีมาก เยี่ยมที่สุด, เธอติดฉันร้อยปอนด์" แล้วเธอก็จะได้ยินเสียงบรรยากาศแห่งความหรรษา
แทรกเข้ามาในสาย แล้วเธอก็จะจบด้วยความรู้สึกแย่กว่าที่เป็นอยู่นี้อีกร้อยเท่า..น่ะเหรอ..
ห้าทุ่มครึ่งแล้ว พวกเขาน่าจะออกจากร้านอาหารได้แล้ว..เขาน่าจะกลับถึงบ้านในอีกครึ่งชั่วโมง
ก็ขึ้นอยู่กับว่าเขาจะไปดินเนอร์กันที่ไหน แล้วก็หาแค๊บ ได้เร็วแค่ไหน?
แต่มันก็ขึ้นอยู่กับบรรยากาศตอนนั้นด้วย บางทีเขาอาจจะยังไม่อยากกลับ ถ้าเขาไปต่อกันที่อื่น
ก็ไม่มีทางรู้ได้เลยว่าดิ๊กจะกลับถึงบ้านเมื่อไหร่
นาดีนไม่คิดว่าเธอจะทนได้..ไม่มีทางที่เธอจะนอนหลับลง ..หัวใจเธอเต้นแรง
ร่างกายหลังสารอดีนาลีน..ไปทั่วร่าง
แล้วทันใดนั้นเธอก็คิดได้..เธอลุกขึ้นยืน ก้าวเดินฉับ ๆ ไปหยิบเสื้อโค้ท และพวงกุญแจ
มุ่งหน้าไปที่ประตู เปิดมันออกก่อนจะปิดตามหลังเสียงดังสนั่น
และรองเท้าแตะ Bart Simpson ของเธอก็ไม่ทำเสียงดัง เมื่อเธอวิ่งไปตามทางที่เย็นเฉียบ..
จากคุณ :
laughingbug
- [
4 ก.ค. 46 10:38:07
A:203.156.0.28 X:
]
thirty-nothing (chapter eleven)
