แหะๆ (ทำไมต้องขึ้นด้วยแหะๆ ทุกทีเลย) คราวนี้มะมีอะไรจะพูดก๊า

คุณ thaipoet - - เห็นแล้วจริงด้วยค่ะ คำพูดมันน่าจะ ...(คิดไม่ออกแต่รู้ว่าควรแก้ไข)... โนะ

คุณ nim_funny - - ฮ่ะๆ ต้องรอดูกันต่อไปค่ะ ^^

คุณ scottie - - ขอบคุณค่ะที่ติดตาม

มีที่แก้ไขนิดหน่อยค่ะ ..คือ เมื่อวันก่อนไปปรึกษาเรื่องนายผู้ดีทรีลลอว์นีย์มา เห็นว่ามันแปลกๆ เพื่อนที่แสนดีคนนี้ก็แก้ให้ว่าน่าจะเป็นผู้กองทรีลลอว์นีย์มากกว่า ..ก็เชื่อเพื่อนค่ะ ^^

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

บทที่ ๕ ถังแอปเปิ้ล [The Apple Barrel]

บนดาดฟ้าเรือจะมีถังอยู่ ๒ ใบ ใบหนึ่งบรรจุน้ำจืด ส่วนอีกใบหนึ่งนั้นเอาไว้ใส่แอปเปิ้ล ลูกเรือสามารถหยิบแอปเปิ้ลและดื่มน้ำได้ตามใจชอบ

พวกเราอยู่กลางทะเลมาร่วมเดือนแล้ว แอปเปิ้ลก็ร่อยหรอลงทุกทีๆ ผมปีนลงไปในถังเพราะสายตาผมไม่อาจมองทะลุผ่านความมืดจนถึงก้นถังได้ ..เหลือแอปเปิ้ลอยู่แค่ ๒ ลูกเอง ผมนั่งกินขณะที่ยังอยู่ในถังนั้นล่ะ

ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วและผมก็ทำงานเสร็จหมดทุกอย่างแล้วด้วย ในถังก็อุ่นดี ด้วยความมืดและการโคลงของเรือทำให้หนังตาผมเริ่มหนักขึ้นมาชอบกล และในไม่ช้าห้วงแห่งฝันก็มาเยือนผมอย่างเป็นทางการ

ผมสะดุ้งตื่นขึ้นเนื่องจากได้ยินเสียง มีผู้ชาย ๒ คนกำลังยืนอยู่แถวถังและคุยกันอยู่ เสียงหนึ่งเป็นของ ลอง จอห์น ซิลเวอร์ ส่วนอีกเสียงนั้นเป็นเสียงของกลาสีหนุ่ม พวกเขาคงไม่รู้ว่าผมอยู่ในถัง

“ข้าออกเดินทางกับกัปตันฟลินต์” ซิลเวอร์พูด “ข้าสู้เพื่อฟลินต์ตอนข้าเสียขา ปืนยิงมาที่ขาข้า แล้วก็ไอ้ปืนลำเดียวกันนี่ล่ะที่ทำให้พีวตาบอด ..เกือบทุกคนบนเรือก็เคยล่องเรือกัปฟลินต์ทั้งนั้น ข้าจ้างพวกมันเอง พวกมันรู้จักข้า …พวกมันเคยร่วมเดินเรือกับข้า

“แล้วนายจะรออีกนานเท่าไหร่ ซิลเวอร์?” อีกเสียงหนึ่งส่งกระแสถาม “นายจะยึดเรือเมื่อไหร่”

“ข้าไม่สู่เร่งร้อนนัก” ซิลเวอร์ตอบ “ปล่อยให้เจ้าผู้ดีนั่นกับพวกของมันพาเราไปที่เกาะก่อน พวกมันมีแผนที่ ให้พวกมันหาสมบัติ…สมบัติของฟลินต์

“แล้วหลังจากนั้น…”

“ก็ฆ่าพวกมันให้หมดสิ” ลอง จอห์น ซิลเวอร์ ตอบ “คนตายพูดอะไรไม่ได้หรอก [Dead men tell no tales]”

บทสนทนาของพวกเขาชะงักหยุดตอนลง คนระวังบนยอดเสาเรือร้องตะโกนว่า ‘แผ่นดินโว้ย! ข้าเห็นผืนดิน!’

พวกลูกเรือต่างกรูกันไปบนดาดฟ้าเรือและจ้องเขม็งกันแทบจะทำให้น้ำทะเลแยกแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ขณะที่พวกเขากำลังจ้องดูแผ่นดินนั้นเองที่ผมออกมาจากถัง ผมรู้สึกกลัว ลอง จอห์น ซิลเวอร์ ขึ้นมาทันใด

ผมมองไปที่ทะเล ..มีเกาะหนึ่งอยู่ทางใต้ เรามองเห็นมันให้ชัดนักในยามข้างขึ้นเช่นนี้

กัปตันสโมลเลทคุยกับผู้กองทรีลลอว์นีย์และดร.ลีฟเซย์ จากนั้นจึงหันมากล่าวกับพวกลูกเรือ
“พวกเรา” กัปตันสโมลเลทเอ่ย “นี่คือเกาะที่พวกเราอุตส่าห์ทนสู้ใฝ่หามานาน คืนนี้เราจะดื่มเหล้ากัน”
ชายพวกนั้นต่างมีความสุขและตะโกนโห่ร้องด้วยความยินดี กัปตันจึงหันหลังกลับไปยังห้องของตนพร้อมกับผู้กองทรีลลอว์นีย์และดร.ลีฟเซย์ ผมตามทั้ง ๓ ไปและเมื่อถึงห้องก็ยกมือขึ้นเคาะบานประตู

“ท่านฮะ ผมมีเรื่องจะบอกฮะ” ผมกล่าวกับนายผู้กองทรีลลอว์นีย์ จากนั้นผมก็เล่าเรื่องที่ว่า ลอง จอห์น ซิลเวอร์ พูดอะไรไว้บ้าง
ผู้กองทรีลลอว์นีย์ดูท่าทางว่าประหลาดใจมากๆ ผมว่าเขาไม่เชื่อผมอย่างแน่นอน ผิดกับกัปตันสโมลเลท เขาไม่ตื่นเต้นหรือแปลกใจอะไรเลยแม้แต่น้อย เขาเชื่อผมทันทีเลยด้วยซ้ำไป

“เอาล่ะ” กัปตันสโมลเลทเอ่ยขึ้น “ทีนี้เรามีลูกเรือที่เป็นโจรสลัด ซิลเวอร์เป็นโจรสลัดที่เคยเดินเรือกับกัปตันฟลินต์ ซิลเวอร์จ้างลูกเรือพวกนี้ พวกมันกำลังจะยึดเรือแล้วก็จะฆ่าพวกเรา แล้วมีใครอยู่ฝ่ายเราบ้างล่ะเนี่ย”

“ผมเอาคนใช้ติดมา ๓ คน” นายผู้ดีทรีลลอว์นีย์เอ่ยตอบ “มีพวกเราอีก ๔ คน รวมเป็น ๗ ที่จะต้านกับพวกโจรสลัด ๑๙ คน พวกเราต้องวางแผนให้รอบคอบมากๆ แล้วล่ะ”

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

อื้มสู้เค้านะ ผู้กองจ๋า จิมจ๋า