ความคิดเห็นที่ 1 "จะให้จอมยุทธฯ เริ่มตรงไหนเหรอ" จอมยุทธฯเคยถามสาวน้อยที่ขอให้จอมยุทธฯ เปิดกระทู้นี้ขึ้นมา "ก็อาจเริ่มจาก ฉันอกหักตามระเบียบเรียบร้อยแล้ว ไงพี่" ตอบง่ายดีจัง เอาไงเอากัน ได้ทั้งนั้นอยู่แล้ว หลังจากรื้อกองหนังสือที่กำลังจะกองท่วมห้องนอนเพื่อหาหนัง สือกวีนิพนธ์ของครูเนาว์ ได้มาสิบกว่าเล่ม สะสมไว้หลายเล่มเหมือนกันนะจอมยุทธฯ ถ้าให้ เริ่มตามยุค ก็ต้องหยิบเล่ม "คำหยาด" มาก่อนละขอรับ     ก่อนจะว่ากันต่อไป มาอ่านบทกวีบทนี้ก่อนสักชุดครับ ลูกข่าง ของเล่นและความรัก ฉันอกหักตามระเบียบเรียบร้อยแล้ว เหลือแต่แววสังเวชซากเศษหวัง ธงปราชัยชักปราดขึ้นพาดบัง ความจริงจังทั้งสิ้นจึงชินชา เหวี่ยงลูกดิ่งทั้งสายด้วยปลายนิ้ว มันวู่หวิวลิ่ววงลงหวือหวา แล้วล้อสายร่ายกลับรับขึ้นมา เกลียวเชือกพาพันสายเป็นหลายเกรียว สัมผัสเนียนความหน่วงที่พวงนิ้ว เฉื่อยเฉื่อยฉิวฉิวโรยโรยเสียวเสียว เกลียวเชือกบิดสะบัดอยู่เพียงครู่เดียว ความแน่นเหนียวหน่วงสายคลี่คลายวง ในความหมุนวุ่นวายคล้ายลูกข่าง คือความว่างวิ่งวนบนความหลง อารมณ์เอิบเคลิบเคลิ้มเริ่มงวยงง เมื่อความคงที่กลายเกลียวสายใย สายสวาทขาดลงตรงจุดนี้ ความหวังคลี่คลายวงจากหลงใหล พลังรักลดตามความเป็นไป พันธะใจจึงสุดจะยุดยื้อ อารมณ์คือเครื่องเล่นเป็นนามรูป ย่อมวาบวูบเวียนตามความยึดถือ เมื่อใจแตกแหลกยับลงกับมือ ใครเล่าคือคนที่ขยี้มัน เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 7 ก.ค. 46 13:15:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ราวปี ๒๕๐๖ งานกวีของเนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ เริ่มเป็นที่แพร่หลาย เพราะเหตุที่ว่าเนาวรัตน์ ใช้ภาษา กวีงดงามเหมือนคำหยาด อาจจะเป็นเพราะได้รับอิทธิพลจากวรรณกรรมเรื่อง ขุนช้างขุนแผน เพลง ดนตรีไทย และธรรมชาติของจังหวัดกาญจนบุรี งานของเนาวรัตน์ เคยตีพิมพ์รวมเล่มกับกวีท่านอื่นๆมาหลายเล่ม อาทิ หนังสือรวมกลอนปาริชาต แต่ที่เป็นเล่มเฉพาะงานของเนาวรัตน์เอง มีรวมเล่มกวีนิพนธ์เล่มแรกคือ "คำหยาด" ในปี พ.ศ. ๒๕๑๒ จากงานกวีนิพนธ์ ในหนังสือ "คำหยาด" ว่ากันว่างานเขียนของเนาวรัตน์นั้นเกิดขึ้นเพราะแรงบันดาลใจ ของความเป็นศิลปินของเขา จะเห็นความงามของภาษาที่ร้อยเรียงเข้าด้วยกัน และเต็มไปด้วยความรู้สึก เช่น วังเวงกลอนกล่อมมาเพลาดึก เสนาะนึกลำนำร่ำเฉลย เพลงเสภามาเตือนไม่เลือนเลย ลมรำเพยพัดเคล้าแต่เบาบาง (กรองกานท์) หรือ เหมือนใข่มุกด์เมื่อหล่นบนจานหยก วณิพกพ่ายสิ้นเพียงยินเสียง มธุรสโอษฐ์ฉะอ้อนประอรเอียง ดาลเผดียงดาเรศเนตรอนงค์ (ใบศรี) หรือ เกรงเหลือเกินเกรงฝันจะพลันดับ เลือนไปกับทิวาในหน้าหนาว คิดถึงเธอทุกวันฝันทุกคราว อยากจะกล่าวรำพันก็หวั่นใจ (เสน่หา) แหะ แหะ เอาเป็นตัวอย่างไปก่อนเดี๋ยวจอมยุทธฯ ค่อยคัดบทเต็มๆมาให้อ่านขอรับ สมัยเริ่มเขียนกลอน เนาวรัตน์ก็เป็นอีกผู้หนึ่งที่เริ่มเขียนบทกลอนที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับความรักเป็น หลักซึ่งเนาวรัตน์เองเคยกล่าวไว้ว่า "เขียนจนเบื่อเหมือนกัน" มาอ่านบทกวีจาก "คำหยาด" กันอีกสักชุด กับตัวอย่างที่เนาวรัตน์บอกว่า เขียนจนเบื่อเหมือนกัน จากบทกวีชุด"น้ำตา" ที่เขาได้สะท้อนความสะเทือนใจออกมาได้อย่างไพเราะ และเหงาลึกๆ น้ำตา ปาดน้ำตาจากแก้มแต้มกระดาษ เป็นประกาศกลอนแปดแผดศัพท์เสียง ทดความแค้นแทนความช้ำร่ำเจรียง ท้นเอ่อเพียงอกพังคั่งคับใจ เสียแรงออมอารมณ์ข่มความคิด คำน้อยนิดหนึ่งสะเทือนไม่เคลื่อนไข ใครจะหมิ่นเมินหมางก็ช่างใคร นี่ไฉนมาช้ำเพราะคำเธอ รักแสนรักภักดีกี่ปีแล้ว ทุกรอยแนวใจนั้นมั่นเสมอ เหมือนไม่พอพิสูจน์พูดสิเพ้อ ไหนจะเอออวยให้เข้าใจกัน อารมณ์เอ๋ยโอ้ว่าอารมณ์รัก หลายเลศนักนึกให้เหนื่อยใจฝัน เจ็บไม่จำทำลายค่ามาทุกวัน สารพันพยายามนะความรัก ขอบคุณ แด่น้ำตาปร่าปวดรวดร้าวนี้ และโศกที่สะเทือนใจได้ประจักษ์ รสอารมณ์ขมหวานที่พานพัก เพิ่มแรงผลักผลิตกลอนขจรขจาย น้ำตาหยดหนึ่งนี้มากมีค่า ประมวลมาเหมือนฝากมากความหมาย เตือนให้ลุกปลุกให้สู้อย่างผู้ชาย และระบายเลบงแต้มแก้มเวลา เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 46 15:51:49 จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 7 ก.ค. 46 14:58:16 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จอมยุทธฯ พี่หนูนาว่ากระทู้เดียว  สำหรับ "เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์" ไม่พอแน่ๆ จ้ะ คอยอ่านอย่างเดียว  มีคนมาโพสให้ ไม่ต้องพิมพ์แปะเองเดี๋ยวตัดแปะไปเซฟใส่ไฟล์ได้อีก ดีจัง จากคุณ : พี่หนูนาขี้เกียจล็อกอิน - [ 7 ก.ค. 46 15:26:21 A:202.57.186.83 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 ชุดเพื่อชีวิตผมไม่ค่อยถนัดครับ เลยเงียบๆ ไป ชุดนี้เดี๋ยวได้ติดตามกันอีกแน่ ขอบคุณท่านจอมยุทธ์ จากคุณ : นักอ่านชั้นอะ - [ 7 ก.ค. 46 17:15:05 A:203.63.77.4 X:150.245.115.206 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พี่ยุทธคะ "คำหยาด" นี่เป็นเล่มแสนรักของศาลาไทยอีกเล่มเลยค่ะ จำได้บทที่ครูเนาว์เขียนว่า "รักขุนช้างขุนแผนแสนเสน่ห์ รักกาพย์เห่เรือหงส์ทรงนุสรณ์ รักนิราศนรินทร์ยินขจร รักสุนทรวาทีที่เป็นไทย" อ่านแล้วรู้สึกดี กับโดนใจบางบทจาก "เดือนดับในดวงตา" ที่ว่า "รู้ทั้งรู้ว่ารักจักให้ทุกข์ ใจยังรุกเร้าหลอกให้บอกเขา ช่างไม่เข็ดหรือไรนะใจเรา เขามีเจ้าของแล้วในแววตา" ปั่นงานก่อน  เดี๋ยวแวะมาคุยต่อค่ะ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 7 ก.ค. 46 18:12:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาช่วยแปะบทกลอนที่แสนรัก จาก"คำหยาด"ค่ะ นกขมิ้น  -  เนาวรัตน์   พงษ์ไพบูลย์ เขาคลอขลุ่ยครวญเสียงเพียงแผ่วผิว ชะลอนิ้วพลิ้วผ่านจากมานหมอง โอดสะอื้นอ้อยอิ่งทิ้งทำนอง เป็นคำพร้องพริ้งพรายระบายใจ โอ้ดอกเอ๋ยเจ้าดอกขจร นกขมิ้นเหลืองอ่อน จะนอนไหน ค่ำลงแล้วแนวพนาและฟ้าไกล เจ้านอนได้ทุกเถื่อนท่าไม่อาทร แล้วหวนเสียงเรียงนิ้วขึ้นหวิวหวีด เร่งอดีตดาลฝันบรรโลมหลอน ถี่กระชั้นสั่นกระชากใจจากจร ระเรื่อยร่อนเร่มาเป็นอาจิณ โอ้ใจเอ๋ยอ้างว้างวังเวงนัก ไร้แหล่งพักหลักพันจะผันผิน เพิ่มแต่พิษผิดหวังยังย้ำยิน ระด่าวดิ้นโดยอนาถแทบขาดใจ ข้าเคยฝันถึงฟ้ากว้างกว่ากว้าง ฝันถึงปางทับเปลี่ยวเรี่ยวน้ำไหล ถึงช่อเอื้องเหลืองระย้าคาคบไม้ ในแนวไพรนึกเหมือนเป็นเพื่อนเนา รู้รสแรงแห่งทุกข์และสุขสิ้น บนแผ่นดินแผ่นเดียวเปลี่ยวและเหงา จิบน้ำใจจนทั่วเจียนมัวเมา ไร้ร่มเงารังเรือนและเพื่อนตาย เขาเคลียนิ้วเนิบนุ่มเสียงทุ้มพร่า เหมือนหวนหาโหยไห้น่าใจหาย เจ้าขมิ้นเหลืองอ่อนนอนเดียวดาย จะเหนื่อยหน่ายหนาวน้ำค้างที่กลางดง เสียงฉับฉิ่งหริ่งรับขยับเร่ง จะพรากเพลงเพื่อนยินสิ้นเสียงส่ง เขาเบือนนิ้วผิวแผ่วแล้วราลง เสียงนั้นคงเน้นครางอย่างห่วงใย เจ้าดอกเอยดอกขจรอาวรณ์ถวิล นกขมิ้นเหลืองอ่อนจะนอนไหน เขาวางขลุ่ยข่มน้ำตาว้าเหว่ใจ ตอบไม่ได้ดอกหนาข้าคนจร จากคุณ : แม่ไก่ - [ 7 ก.ค. 46 21:01:28 A:202.129.35.150 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ดังที่กล่าวมาบ้างแล้วว่าเสภาเรื่องขุนช้าง-ขุนแผน คือวรรณคดีเรื่องหนึ่งที่เนาวรัตน์ ซึมซับ ไว้ตั้งแต่เด็กๆ ดื่มด่ำอย่างไร ลองอ่านบทกวีชุดนี้ดูขอรับ กรองกานท์ เบิกฝันบายศรี  ขวัญที่ตกหาย  อยู่ยางยูงราย พลัดพรายขวัญเจ้า  เชิญมาสู่เมือง  ย่างเยื้องขวัญเข้า อยู่เหย้าเนานอน  ฟังกลอนกล่อมเอย ๚ วังเวงกลอนกล่อมมาเพลาดึก เสนาะนึกลำนำร่ำเฉลย เพลงเสภามาเตือนไม่เลือนเลย ลมรำเพยพัดเคล้าแต่เบาบาง ว่า โอ้พิมพ์นิ่มนวลของเณรแก้ว เจ้าไปแล้วจะรำลึกถึงพี่บ้าง ฤๅงามปลื้มแม่จะลืมน้ำใจจาง แต่ครุ่นครางครวญคิดจนค่อนคืน เสภาแผ่วแว่วผ่านผสานศัพท์ เอื้อนขยับย้ายทอดออดสะอื้น เสียงโทนทับกรับผสมมากลมกลืน อารมณ์รื่นเรื่อยฟังวังเวงใจ กระทั่ง แทบต้นกระทุ่มพุ่มชัฏ หลีกลัดเริงรามหนามไหน่ ค่อยย่องตามช่องพนมไม้ เข้าใกล้เห็นพิมพ์ผู้ดวงตา นั่งร้อยบุปผชาติสะอาดโฉม งามประโลมน่ารักเป็นหนักหนา จะดูไหนเปล่งปลั่งทั้งกายา ดังนางฟ้าลอยฟ้อนฉะอ้อนงาม จะใคร่ทักด้วยรักกำเริบทรวง ยังหนักหน่วงไม่เคยก็คิดขาม ปากสั่นหวั่นจิตแต่คิดความ ขยับปากแล้วก็คร้ามประหม่าใจฯ โอ้หวานนักน้ำคำที่ร่ำเรื่อง ไม่เปล่าเปลืองแรงจิตที่คิดไข เพลินคะนึงถึงพิมพิลาไล มนต์รักในไร่ฝ้ายมิคลายคลา อดข้าวดอกนะเจ้าชีวิตวาย ไม่ตายดอกเพราะอดเสน่หา นางก้มอยู่กับตักซบพักตรา เฝ้าวอนว่าไหว้พลางพ่อวางพิมฯ ถวิลหวามความรักแรกมักร้อน จะผันผ่อนพิษไข้ไม่พออิ่ม กระนี้หนอหนุ่มสาวคราวแรกลิ้ม ก็เปี่ยมปิ้มสำลักกระอักใจ เงยหน้าขึ้นเถิดเจ้าพิมเพื่อน แก้มเปื้อนมาจะเช็ดน้ำตาให้ฯ ฟังสำนวนกระบวนถ้อยที่ร้อยไว้ แทบจะไขว่คว้าภาพกำซาบทรวง ครั้นครองคู่ชูชิดเหมือนมิตรใหม่ จะจากพิมเพียงใจให้เป็นห่วง ไม่ล่วงวันทันเดือนร้างเรือนรวง เกินตักตวงน้ำตามาบรรยาย รุ่งเช้าหนาวเสียงชะนีร้อง จะหวาดว่าเสียงน้องอยู่จนสายฯ โอ้พิมเพื่อนเหมือนจะสิ้นชีวินวาย เมื่อหนาวกายใครจะกอดให้พิมนอน ลมตระหลบกลบเสียงสำเนียงกล่อม เสนาะน้อมนึกเสน่ห์เสภาหลอน หลับไม่ลงงงงวยด้วยมนต์กลอน มาเสียดซอนซึมกมลจนตื่นตา ประกายกลอนกลเก็จเพชรน้ำเอก ที่สรรเศกสรวมร้อยสร้อยภาษา ขอกอบเก็บกานท์กรองของเก่ามา ประดับประดาเวี่ยไว้ในวงวรรณ ลำดวนเอ๋ยจะด่วนไปก่อนแล้วฯ ขอฝากแก้วกรองกานท์บรรสานสรร ให้หอมหวนอวลกลิ่นกระแจะจันทน์ เป็นกำนัลน้ำใจด้วยไมตรี เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 8 ก.ค. 46 07:06:08 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านกันอีกชุดครับ บนนิ้วนางของกาลเวลา มาจะเห่เสภาช้าเจ้าหงส์ ปีกเจ้าอ่อนร่อนลงที่ดงฝ้าย หอมดอกไม้มาผสมเมื่อลมชาย หอมละม้ายเหมือนเนื้อเจ้าเจือจันทน์ หลับตาเถิดที่รักเพื่อพักผ่อน ฟังเพลงกลอนพี่กล่อมถนอมขวัญ มีกลอนไทยธรรมดามาจำนรรจ์ สารพันเพ้อพล่ามไปตามใจ พระจันทรจรแจ่มกระจ่างแจ้ง   ส่องแสงช่อชูดูไสว นางแย้มแย้มยิ้มอยู่ริมไพร เหมือนทีไร่ฝ้ายพิมเจ้ายิ้มแย้ม ซ่อนชู้ชูช่ออรชร เหมือนเราซ่อนเป็นชู้คู่แฉล้ม ซ่อนกลิ่นส่งกลิ่นประทิ่นแกม เหมือนกลิ่นแก้มโฉมยงเมื่อส่งตัว เล็บมือนางกางกลีบกระทัดรัด เหมือนมือเจ้าปรนนิบัติพัดวีผัว บานเย็นบานสะพรั่งฝั่งสระบัว เหมือนเย็นเจ้าเย้ายั่วอยู่กับน้อง มะลิวัลย์พันระกำขึ้นแกมจาก ได้สามวันกรรมพรากไปจากห้อง จำปีเคียงโศกระย้าผกากรอง พี่โศกเศร้าเฝ้าตรองกว่าสองปี อบเชยเผยกลิ่นกลั้วสุกรม วันนี้ได้เชยชมสมสุขพี่ สาวหยุดกุหลาบอาบอวลดี ขอหยุดชมจูบที เถิดสาวน้อย โอ้ว่าวันหวานฉ่ำเหมือนจำได้ ลงเล่นน้ำดำไล่ในสระสร้อย หอมเกสรเสาวคนธ์ที่หล่นลอย เด็ดสายบัวหักห้อยเป็นสร้อยบัว วิมานไม้ชายสระพระไทรโศก ใบช่วยโบกบังเดือนเลือนสลัว หนาวน้ำค้างน้ำคำฉ่ำระรัว กลัวแสนกลัว กลัวสลายกระจายไกล นอนเถิดหนายาหยีพี่จะกล่อม งามละม่อมมิ่งขวัญอย่าหวั่นไหว คีรีรอบขอบเคียงเหมือนเวียงชัย อยู่ร่มไม้เหมือนปราสาทราชวัง เคยสำเนียงเสียงนางสุรางค์เห่ มาฟังเรไรแซ่ต่างแตรสังข์ เคยมีวิสูตรรูดกั้นบนบัลลังก์ มากำบังใบไม้ในไพรวัน หนาวน้ำค้างกลางคืนสะอื้นอ้อน จะกางกรกอดน้องประคองขวัญ เอาดวงดาราระยับกับพระจันทร์ ต่างช่อชั้นชวาลาระย้าย้อย เดือนจะดับดวงไปในความมืด ดาวจะชืดจืดแสงแห่งหิ่งห้อย ชวาลาจะลาดับไปลับลอย และเวลาเริ่มคล้อย ค่อยค่อยคลาย ลืมตาเถิดที่รัก พักเหนื่อยแล้ว มาชมแก้วเกลื่อนทางเขาวางขาย สิ้นสุนทรท่านแล้วแก้วกระจาย เศษกรวดทรายก็เกลื่อนแสงขึ้นแข่งแวว เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 8 ก.ค. 46 07:10:14 ]

ความคิดเห็นที่ 9 บทกวีอีกชุดจากคำหยาด ที่มีชื่อเสียงและเป็นที่ชื่นชอบของใครต่อใครหลายคน คือบทกวีชุดที่ชื่อว่า "บนลานอโศก" มาอ่านบทกวีชุดนี้กันเลยครับ บนลานอโศก หยาดน้ำแก้วกลอกกลิ้งกิ่งอโศก โลกทั้งโลกลอยระหว่างความว่างเปล่า มีความรื่นร่มเย็นแผ่เป็นเงา ลมแผ่วเบาบอกลำนำคำกวี เราพบกันฝันไกลในความรัก เริ่มรู้จักซึ้งใจ ในทุกที่ มีแต่เรามิมีใคร ในที่นี้ ใบไม้สีสดสวยโบกอวยชัย อยากให้รู้ว่ารักสักเท่าฟ้า หมดภาษาจะพิสูจน์พูดรักได้ เต็มอยู่ในความว่างกว้างและไกล คือหัวใจสองดวงห่วงหากัน หลับตาเถิดที่รักเพื่อพักผ่อน ฟังเพลงกลอนพี่กล่อมถนอมขวัญ ใจระงับรับใจในจำนรรจ์ ต่างแพรพันผูกใจห่มให้นอน โอ้ดอกเอ๋ยดอกโศกตกจากต้น เปียกน้ำฝนปนทรายปลายเกสร โศกสำนึกหนาวกมลคนสัญจร นกขมิ้นเหลืองอ่อนจะร่อนลง เมตตาแล้วแก้วตาอย่างทิ้งทอด ช่วยให้รอดอย่าปล่อยบินลอยหลง จะหุบปีกหุบปากฝากใจปลง ขอเกาะกรงแก้วกมลไปจนตาย งามเอยงามนัก แฉล้มพักตร์ผ่องเหมือนเมื่อเดือนฉาย งามตาค้อนคมเยื้องชำเลืองชาย ลักยิ้มอายแอบยิ้มงามนิ่มนวล จะห่างไกลไปนิดก็คิดถึง ครั้นดื้อดึงโดยใจก็ไห้หวน ถนอมงามห้ามใจควรไม่ควร ให้ปั่นป่วนไปทุกยามนะความรัก ผีเสื้อทิพย์พริบพร้อยลอยแตะแต้ม เผยอแย้มยิ้มละไมใจประจักษ์ ทุกก้านกิ่งมิ่งไม้เหมือนทายทัก ร้อยสลักใจเราให้เฝ้ารอ ฝันถึงดอกบัวแดงแฝงผึ้งภู่ คล้ายพี่อยู่เป็นเพื่อนในเรือนหอ ชื่นเสน่ห์เกษรอ่อนละออ โอ้ละหนอหนาวนักเอารักอิง ในห้วงความคิดถึงซึ่งเงียบเหงา ใจสองเราเลื่อนลอยอย่างอ้อยอิ่ง คอยคืนวันฝันเห็นจะเป็นจริง โลกหยุดนิ่งแนบสนิทในนิทรา ร่มอโศกสดใสในความฝัน ร่มนิรันดร์ลานสวาทปรารถนา ร่มลำธารสีเทาเจ้าพระยา และร่มอาณาจักร ความรักเรา เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ เดี๋ยวค่อยแวะมาคุยกับเพื่อนๆใหม่ขอรับ แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 46 09:27:02 จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 8 ก.ค. 46 09:25:35 ]

ความคิดเห็นที่ 10 งั้นผมมาแปะ  "ใบศรี"  ให้ก็แล้วกันครับ  ชอบมากเลยบทนี้ ใบศรี      เหมือนไข่มุกด์เมื่อหล่นบนจานหยก วณิพกพ่ายสิ้นเพียงยินเสียง มธุรสโอษฐ์ฉะอ้อนประอรเอียง ดาลเผดียงดาเลศเนตรอนงค์      รอยลักยิ้มริมแก้มเมื่อแย้มยิ้ม พิศยิ่งพิมพ์ใจพึงตะลึงหลง ช้อนชม้ายชายมาพาพะวง อยากผจงจุมพิตสนิทนวล      เกล้ากระหวัดรัดเกี้ยวเกลียวเกศแก้ว รอยไรแนวเนียนระดับรับถี่ถ้วน เจ้าปักปิ่นปัทมาค่าเคียงควร ชดช้อยชวนเชยหวังระวังแวง      เทียบทุกคำที่เขียนคือเทียนไข ผู้เผาไหม้ตัวเองเพื่อเปล่งแสง ยิ่งค่าความงามเทิดเจิดแจรง ยิ่งเสียดแทงหัทยางค์ให้ร้างเลย      อย่าให้เหมือนใบศรีที่เบิกขวัญ พอเสร็จพลันเป็นใบตองนะน้องเอ๋ย ถนอมหน่อยอย่าลอยร้างไปอย่างเคย เก็บไว้เชยเมื่อช้ำเช็ดน้ำตา ฯ    ( คำหยาด - เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์) ตกหล่นที่ไหนขออภัยด้วยครับ จากคุณ : ปะหล่อง - [ 8 ก.ค. 46 10:40:12 A:202.29.78.86 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 เลื่องชื่อลือยศปรากฏชัด ในนามแห่ง  "เนาวรัตน์"  จรัสหล้า ผู้เรียงถ้อยร้อยถักอักษรา ให้คำเคียงคุณค่าภาษาใจ "คำหยาด"  หยาดคำมาย้ำคิด เพื่อทุกผู้เพีรยพินิจ  "ความเคลื่อนไหว" "เพลงขลุ่ยเหนือทุ่งข้าว"  กราวแต่ไกล และยังคง  "แว่วไหวในสายลม" "จากอาทิตย์ถึงจันทร์"  บรรจงสร้าง อีก  "วารีดุริยางค์"  สะอางค์สม "ชักม้าชมเมือง"  เรื่องรื่นรมย์ "เขียนแผ่นดิน"  ชนชื่นชมทุกดวงใจ ยังไม่สิ้นผลงานท่านสานสร้าง เป็นแบบอย่างไว้ปลอบปลุกยุคสมัย ว่ากวีแวววรรณอันอำไพ ไม่สิ้นไปจากสยามทุกยามเลย..... กรองกลอนนี้เพื่อบุชาแด่... อาจารย์เนาวรัตน์  พงษ์ไพบูลย์ ครูทางกวีที่ผมแอบเรียนกับท่านโดยที่ท่านไม่รู้ตัว จากคุณ : "ปะหล่อง" - [ 8 ก.ค. 46 10:53:43 A:202.29.78.86 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 ช่วงนี้จอมยุทธฯ ชักจะติดธุระกับยามราตรีบ่อย กลับมาถึงบ้านก็สลบทุกที เลยดูเหมือนจะ เหินห่างกระทู้ไป แหะ แหะ มาว่ากันต่อดีกว่าครับ พี่หนูนา/๓ จอมยุทธฯก็กำลังคิดอยู่เหมือนกันครับว่ากระทู้เดียวคงไม่พอแน่สำหรับการนำเสนองานของ ครูเนาว์ แต่จะพยายามนำเสนอต่อไปเรื่อยๆจนถึง "เขียนแผ่นดิน" นะขอรับ คุณนักอ่านชั้นอะ/๔ มาถึงตรงนี้ คุณนักอ่านชั้นอะ จะเสริมข้อมูลอะไรเพิ่มเติมก็เสริมได้เต็มที่เลยนะขอรับ ถ้ายังไม่ เบื่อกัน หลังจากเสร็จกระทู้ครูเนาว์ อาจจะว่ากันถึงเรื่องกลอนหวานอีกที ซึ่งยังมีนักกลอนอีก หลายท่านที่จอมยุทธฯ ยังไม่ได้นำเสนอ รอหน่อยแล้วกันครับ   ยัยหนู/๕ เอามาบางส่วนให้อ่านกันแล้ว อย่าลืมคัดมาแบบเต็มๆให้อ่านกันด้วยนา จอมยุทธฯจะได้ไม่ต้อง เหนื่อย ฮ่า ฮ่า คุณแม่ไก่/๖ ขอบคุณสำหรับบท "นกขมิ้น" ที่แปะไว้ให้ขอรับ ยังมีบางประเด็นที่จอมยุทธฯ จะคุยเกี่ยวกับกวี นิพนธ์บทนี้ในความเห็นต่อๆไปครับ ปะหล่อง/๑๐-๑๑ ขอบคุณอีกเหมือนกันขอรับที่แปะบท "ใบศรี" ไว้ให้ ทุ่นแรงจอมยุทธฯไปได้อีกแล้ว ฮิ ฮิ ยังมีบาง ประเด็นเหมือนกันที่น่าสนใจเกี่ยวกับกวีนิพนธ์ชุดนี้ ติดไว้ก่อน(อีกแล้ว)นะขอรับ หมายเหตุ ชอบบทกวีจากความเห็นที่ ๑๑ มาก ขอรับ ต้องคารวะซะหน่อย ฮ่า ฮ่า จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 9 ก.ค. 46 14:40:58 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แต่ไหนแต่ไรมาการอ่านหนังสือวรรณคดีต่างๆ จอมยุทธฯจะชอบบทอัศจรรย์เป็นพิเศษ และอ่าน ได้หลายๆรอบซะด้วย แม้กระทั่งเคยทำเปลเปล้อร์ " ชวนอ่านลิลิตพระลอ ว่าด้วยบทอัศจรรย์ "   วางไว้ที่อาศรมชาวโคลงมาแล้ว เพื่อนๆท่านใดสนใจไปอ่านได้ที่กระทู้นี้ขอรับ (โฆษณาซะหน่อย) อาศรมชาวโคลง ภาค ๕๕ ๏ ๏ ๏ ทอรักถักฝัน ๏ ๏ ๏ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1836417/W1836417.html ที่อารัมภบทมาข้างต้นไม่ใช่อะไรหรอกขอรับ ถือว่าเป็นการเกริ่นเพื่อนำเข้าสู่บทกวีบทหนึ่งจาก คำหยาด ที่อ่านแล้วนึกถึงบทอัศจรรย์จากวรรณคดีเรื่องหนึ่ง เป็นอย่างไรไปอ่านกันดีกว่าครับ ฉิมพลี จะกอดแก้วด้วยกลอนขจรกรุ่น เป็นอกหนุนอุ่นเนื้อเมื่อนอนหนาว แล้วร้อยดาวเรียงดวงเป็นรวงดาว สว่างพราวกะพริบพริ้มชมฉิมพลี ประจงจูบกลางใจไกลกระเจิด ลอยเตลิดล่องหล้ามาเรื่อยรี่ อิสินธรผ่านสุทัศน์ข้ามนัทธี พี่จะชี้พลางเชิญให้เพลินชม สีทันดรจรดลลอยด้นดั้น หลากสีสันชลาลัยพิไลสม หมู่มังกรนาคเกี้ยวกันเกลียวกลม ติมิงค์ล่มธารหลั่งถั่งทลาย ครั้นข้ามพ้นสัตตภัณฑ์ทิวบรรพต ประมาณหมดพระสุเมรุเขม้นหมาย วิทยาธรเยือนเหมือนนิยาย คนธรรพ์รายอสุรินทร์กินรา เลียบวิมานโลมละไมในนิมิต อันโสภิตวิจิตรพ้นบนเนินผา แล้วดำดั้นอโนดาตดาษดา บุษบาเบิกบานสะท้านใบ พลันฉิมพลีวิมานไพรไม้งิ้วผัน ทั่วทวีปหิมวันต์ก็หวั่นไหว วิชชุแปลบแปลบ เปรี้ยง เปรี้ยงเปรี้ยงไป จนอ่อนใจกระเจิงจัดอัศจรรย์ เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ แก้ไขเมื่อ 09 ก.ค. 46 15:54:39 จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 9 ก.ค. 46 14:43:01 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาลงชื่อ ตามอ่านด้วยคนค่ะ จากคุณ : บังอร-บังเอิญ - [ 10 ก.ค. 46 20:53:13 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ปู่ ... ยังไม่สร่างเมาอีกเหรอ วันนี้หายไปนะ .. จากคุณ : จังงัง - [ 10 ก.ค. 46 21:43:36 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มาว่าถึงประเด็นที่ตั้งใจจะคุยกับเพื่อนๆ จากบทกวีชุด "นกขมิ้น" และ "ใบศรี" กันต่อครับ บทกวีชุด "นกขมิ้น" ถือได้ว่าเป็นบทกวีบทแรกของครูเนาว์ ที่ได้รับการเลือกสรรแปลเป็นภาษา อังกฤษ โดยสมาคมภาษาหนังสือฯ (ถ้าจอมยุทธจำไม่ผิดน่าจะประมาณปี พ.ศ. ๒๕๑๐) เพื่อนำไป แสดงในงานวรรณคดีเอเซีย ที่จัดขึ้นที่กรุงโซลประเทศเกาลีใต้ในปีนั้น ว่ากันว่า(คำยอดฮิต ฮ่า ฮ่า)บทกวีชุด "นกขมิ้น" คือบทกวีชิ้นแรกๆในการเสาะแสวงหาแนวทางใน การเขียนบทกวีของครูเนาว์ เมื่อเริ่มเบื่อกับการเขียนกลอนรักที่วนเวียนซ้ำซากโดยเริ่มหันมามอง ปัญหาทางสังคมมากขึ้น โดยบทกวีชุด "นกขมิ้น" ก็คือการตั้งข้อสงสัยปัญหาความอึมครึมต่างๆ ที่เกิดขึ้นในสังคมไทยนั่นเอง   สำหรับบทกลอนชุด ใบศรี จอมยุทธฯขอคัดตอนหนึ่งจากหนังสือ "ภาษาวรรณา" ของ อ.เปลื้อง ณ นคร มาให้เพื่อนๆอ่านเป็นประเด็นที่จะนำเสนอดีกว่าขอรับ "...บทกวีของเนาวรัตน์ ตอนต้นๆ ก็เดินตามแนวนักกลอนอื่นๆ คือเป็นพวกจินตนิยม หรือไม่ก็เป็น เรื่องเสียดสี เย้ยหยันสังคมไทยที่กำลังเสื่อมโทรม  แต่มาภายหลังได้เปลี่ยนเป็นแนววรรณคดี บริสุทธิ์มากขึ้น ลักษณะเด่นคือความสะเทือนใจที่ล้ำลึก จินตนาการที่ลิ่วล่อง จนบางบทผู้อ่านติด ตามไปไม่ถึง แต่ที่สำคัญมากคือปรัชญาและข้อธรรม ซึ่งเขาแสดงไว้ด้วยทัศนะที่เหนือกว่ากวี และ นักกลอนอื่นในสมัยเดียวกัน กลอนบท ใบศรี ขึ้นต้นบทว่า "เหมือนไข่มุกเมื่อหล่นบนจานหยก   วณิพกพ่ายสิ้นเพียงยินเสียง มธุรสโอษฐ์ฉะอ้อนประอรเอียง   ดาลเผดียงดาเรศเนตรอนงค์" มีผู้ชอบกันมาก อ่านหรือได้ยินก็พาเพลินด้วยเสียง เพริศด้วยจินตนาการรู้สึกว่าจะเข้าใจความหมาย ของกลอนบทนี้ แต่ถ้าจะอ่านอย่างต้องการจะค้นความหมายแท้จริง อ่านตามแนวตรรกศาสตร์ก็จะ พบอะไรที่ชวนสงสัยว่าอะไรคืออะไร เริ่มด้วยคำชื่อบท ใบศรี นั้นหมายถึงอะไร หมายถึงบายศรีใช่ หรือไม่ วรรคแรกที่ว่า "เหมือนไข่มุกเมื่อหล่นบนจานหยก" นั้นอะไรหล่น วณิพกหมายถึงใคร คำอุปมาที่ว่า "เหมือนไข่มุกเมื่อหล่นบนจานหยก" นั้น เป็นอุปมาที่งดงามมาก แต่ถามว่าไข่มุก และจานหยกนั้นเทียบกับอะไร ก็ต้องคิดและอาจคิดไม่ออก คำกล่าววลีนี้แสดงความไพเราะของเสียง เมื่อไข่มุกหล่นลงบนจานหยก แต่ในความเป็นจริงเป็นเช่นนั้นหรือเปล่า การเขียนกลอนให้คนคิดหรือ ฝันเป็นเคล็ดสำคัญของกวี..." แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 46 22:14:43 จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 10 ก.ค. 46 23:24:21 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ก่อนจอมยุทธฯ จะพักผ่อนในราตรีนี้ (หลังจากติดธุระกับราตรีมาหลายราตรีติดต่อกัน แหะ แหะ) มาอ่านกลอนหวานๆจากคำหยาด กันอีกสักชุดเป็นเพลงกล่อมนอนดีกว่าขอรับ คืนหนึ่งในแควน้อย แพไม่ไผ่ไหลผ่านน่านน้ำน้อย ระเรื่อยลอยหลามหลากจากป่าเปลี่ยว ผ่านเงื้อมผาผงาดง้ำน้ำควั่นเกลียว เกาะ แก่ง เรี่ยว เลี้ยวอ้อมค้อมคุ้งแคว เดือนลอยทวนทิวฟ้าขึ้นมาแล้ว ประกายแพรวพรายระยับจับกระแส ไกลแสนไกลในสายหมอกระลอกแร เรืองร่างแหหิ่งห้อยพร้อยไม้น้ำ ในดงดึกลึกเร้นเห็นทิวเขา เป็นเงาเงางำทับชระอับอ่ำ หมู่ยางยูงยืนซึมอยู่คลึ้มคล้ำ ยะเยียบฉ่ำเฉียบหนาว ณ ราวไพร หริ่งเรไรร่ายไม้พิไรกล่อม ประโลมอ้อมราตรีที่หลับใหล นกละเมอเพ้อผวามาไกลไกล แพไม้ไผ่ผ่านเลียบอย่างเงียบงัน ภาพเช่นนี้นึกเห็นเป็นเพียงภาพ ยังกำซาบซึ้งจิตยามคิดฝัน คิดถึงคนเคยพร่ำเพ้อรำพัน เมื่อไรกันคืนเช่นนี้จะมีมา โอ้แม่กลองเมืองกาญจน์บันดาลจิต ให้หวนคิดคืนครองแม่กรองจ๋า อย่าหลงมนต์เมืองเขาเจ้าพระยา เพี้ยง วาจาจงขลังยินยังเธอ เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 10 ก.ค. 46 23:26:06 ]

ความคิดเห็นที่ 18 พรุ่งนี้ค่อยเขียนนะปู่ แบบว่า คำหยาดไม่ได้อยู่ที่บ้าน วันก่อนหนีบจักกะแร้ไปที่ทำงานด้วยอ่ะ .. จากคุณ : จังงัง - [ 12 ก.ค. 46 20:50:15 ]

ความคิดเห็นที่ 19 หลังจากอ่านบทกวีจาก "คำหยาด" มาหลายชุด จอมยุทธฯก็อยากจะสลับบทกวีจากหนังสือ กวีนิพนธ์เล่มอื่นของครูเนาว์ มาให้เพื่อนๆอ่านกันบ้าง ความจริงคิดจะนำบทกวีจากหนังสือ กวีนิพนธ์ชุด "อาทิตย์ถึงจันทร์" มานำเสนอต่อไปเลย แต่การสลับบทกลอนหวานๆจากคำหยาด เป็นโคลงสี่ดั้นบาทกุญชรจากอาทิตย์ถึงจันทร์นั้น ดูไม่ต่อเนื่องยังไงก็ไม่รู้ เลยขอติดเพื่อนๆ ในเรื่องบทโคลงจาก "อาทิตย์ถึงจันทร์" ไว้ก่อนทั้งที่เริ่มพิมพ์ไว้ใน Notepad บ้างแล้ว วันนี้จอมยุทธฯ อยู่บ้านว่างๆทั้งวัน ไม่รู้จะทำอะไรก็เลยหยิบหนังสือกวีนิพนธ์หลายเล่มมาเปิดๆดู มาติดใจอยู่ที่เล่มหนึ่ง คือหนังสือกวีนิพนธ์ "บันทึกแห่งการเดินทาง" ของวาณิช จรุงกิจอนันต์ เลยนึกขึ้นได้ว่าตอนนำเสนอ บันทึกไว้ในวงวรรณภาคแรก ยังไม่ได้นำเสนอบทกลอนในแนวหวาน ของวาณิช ให้เพื่อนๆได้อ่านกันเลย ก็ขอนำงานของเขามาให้เพื่อนๆอ่านในกระทู้นี้เลย คงไม่เป็น ไรนะขอรับ ผิดชอบจอมยุทธฯรับแต่เพียงผู้เดียว ฮ่า ฮ่า วาณิช จรุงกิจอนันต์ เคยพูดถึงงานตัวเองไว้ว่า "...ตอนอยู่ธนาคารกสิกรไทยผมช่วยเขาทำหนังสือรวงข้าว ซึ่งเป็นหนังสือภายในของธนาคาร เขียนกลอนลงอยู่บ้าง เป็นกลอนรัก รู้สึกว่าตัวเองเขียนกลอนรักหรูหราขึ้นมากเข้าใจว่าจะเป็น เพราะการสะสมที่ได้มาระหว่างเขียนกลอนอย่างหนัก การเล่นถ้อยคำเล่นคำดูจะง่ายหาสัมผัสอักษร ได้ดังใจ ลองยกตัวอย่างกลอนเกี่ยวกับภูกระดึงให้ดูสักสองบทก็ได้ เขียนหลังจากเรียนจบแล้ว สองปี   เมื่อทอดเท้าลงที่บ้านสีฐาน เสียงกระดึงจึงกังวานหวานความหวัง คนที่เคยคิดถึงกระดึงดัง ก็กำลังจะขึ้นสู่ภูกระดึง และ เพ็ญพบพานผ่านมาสบเพ็ญพบใหม่ เพ็ญหัวใจใคร่พบบ้างระหว่างฝัน พบเพียงความอ้างว้างระหว่างวัน เพ็ญพระจันทร์แห่งหัวใจหาไม่พบ ผมชอบกลอนพวกนี้ของตัวเองมากทีเดียว" เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ต้องมาอ่านงานชุด "ภูกระดึง" หมายเลข ๑-๓ กันหน่อยแล้วขอรับ จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 12 ก.ค. 46 21:56:03 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ภูกระดึงหมายเลข ๑ ผานกเค้าแรกรู้จักทักฉันว่า เชิญเถิดภราดาผู้ว้าเหว่ พักหัวใจจรจัดซึ่งซัดเซ และถ่ายเททุกข์ระทดให้หมดใจ กระดึงดังกระเดื่องแดนทั่วแผ่นหล้า ฉันมาหามาตามความฝันใฝ่ อยากมาดูภูกระดึงซึ่งห่างไกล เคยอยู่ในภูมินิมิตรเป็นนิจมา ฝันถึงภูกระดึงงามในความหนาว และเดือนวาวดาวสว่างกระจ่างจ้า โพ้นท้องทุ่งแซมดอกไม้ลิบสายตา ซึ่งลมเสียดสนซ่าหวานน่าฟัง เมื่อทอดเท้าลงที่บ้านสีฐาน เสียงกระดึงจึงกังวานหวานความหวัง คนที่เคยคิดถึงกระดึงดัง ก็กำลังจะขึ้นสู่ภูกระดึง หนึ่งเป้หลังคล้องไหล่ไม่หนักนัก แต่สัมภาระรักฉันหนักอึ้ง ถ้าจะเหนื่อยก็เพราะหนักความรักรึง คือรักซึ่งทิ้งทรากฝากรอยไว้ เมื่อร่างเหนื่อยล้าหนักเพียงพักหาย แต่เหนื่อยหน่ายความรักพักไม่ได้ อ้างว้างไหมวันนี้ไม่มีใคร เหมือนไม้ไพรเอื้อนถามถ้อยความนั้น ปางเอยปางกกข่าปางว้าว่าง ฉันผ่านปางเหมือนรักรานแล้วผ่านฉัน ซำแรกโหยหอบฮักเหมือนรักอัน จากไกลกันพร้อมพิษรักอิดโรย ซำบอนบอนบังใบฉันไร้เพื่อน ขอพักเรือนร่มใบให้หายโหย ซำกกอกเหมือนโบกแซ่โศกโบย มีลมโชยชื่นช้าที่ผาชัน พร่านพรานแปแปลตามความรู้สึก คือรักลึกแปรเป็นตื้นสะอื้นอั้น ซำกกหว้าฉันลารักแตกหักนั้น ในสภาพหวาดหวั่นขวัญกระเจิง ปางกกไผ่พริ้วยอดไผ่ใจฉันอ่อน ลมรักร้อนพัดล้อฉันก็เหลิง ไม้ที่ซำกกโดนโค่นเพราะเพลิง ฉันว้างเวิ้งเมื่อเพลิงรักผลักฉันล้ม ซำแคร่เอยความรักได้ฟักใคร่ แคร่หัวใจแตกหักเมื่อรักล่ม หลังแปปลื้มปรารถนาจะมาชม ยินเสียงลมอยู่เบื้องบนสุดหนทาง ลิบลิบแนวสนเหยียดต้นเสียดฟ้า เหนือพรมแห่งทุ่งหญ้ากว้างกว่ากว้าง สัมผัสปุยเมฆฉ่ำเหมือนน้ำค้าง ฉันยอบร่างคารวะภูกระดึง วาณิช จรุงกิจอนันต์ แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 46 22:06:13 จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 12 ก.ค. 46 21:57:28 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ภูกระดึงหมายเลข ๒ คือพิภพที่ผูกพันที่ฝันหา ไม่เคยขาดปรารถนาใคร่มาถึง ฉันเคยร้อยลำนำความคำนึง ภูกระดึงคือดินแดนอันแสนดี ใต้ฟ้าครึ้มคล้อยคล้ำหนักน้ำฝน ฉันเดินบนพื้นภูอยู่ที่นี่ ซึ่งสายขวัญเคว้งคว้างในบางที เมื่อฉันเดินโดยที่ไม่มีใคร เย็นย่ำแล้วตะวันลาผาหมากดูก เหมือนใจถูกตะวันรอนลงอ่อนไหว ตะวันลับรุ่งอรุณอุ่นละไม แต่ตะวันแห่งหัวใจจักไม่เยือน กระดุมเงินเหมือนอย่างน้ำค้างหยาด สวยสะอาดปานว่าน้ำตาเปื้อน ชีวิตนี้มีน้ำตาซึ่งพร่าเลือน เป็นสิ่งเตือนใจตนทุกหนไป ว่ายามดึกสำนึกหนาวจึงร้าวหนัก เมื่อไร้รักอันละมุนเอื้ออุ่นให้ รอพบแสงแห่งอรุณอุ่นอุทัย ซึ่งไม่เคยหาได้ในชีวิต ผานกนางแอ่นงามยามเรื่อรุ่ง ฟ้าที่คุ้งฟ้าไฟพราวไพจิตร อยากให้แสงเสน่หาแห่งอาทิตย์ จุดนิมิตรเสน่ห์ให้ใครสักคน จากป่าสนทุ่งหญ้าถึงป่าชัฏ เงียบสงัดชุ่มฉ่ำชื้นน้ำฝน ระริกผืนคลื่นแพรกระแสชล เมื่อผ่านพ้นโผนพบสงบงัน เพ็ญพบพานผ่านมาสบเพ็ญพบใหม่ เพ็ญหัวใจใคร่พบบ้างระหว่างฝัน พบเพียงความอ้างว้างระหว่างวัน เพ็ญพระจันทร์แห่งหัวใจหาไม่พบ ธารสวรรค์ถ้ำใหญ่ใสสายน้ำ ฝนกระหน่ำเพิงผาพาร่างหลบ หนาวหยาดน้ำผ่านหินรินกระทบ ฉันเหมือนศพรักกำลังรอหลั่งน้ำ กับความรักแหลกสลายฉันตายแล้ว ไร้แม้แก้วเกลื่อนศพอบกลิ่นร่ำ นี่เหลือร่างค้างเดนโดยเกณฑ์กรรม อันจะนำตนไปตามไฟเวร อโนดาดวาดภาพไว้อาบอิ่ม คือรอยยิ้มภูกระดึงซึ่งมาเห็น ฉันเคยผ่านรอยพริ้มยิ้มเยียบเย็น ยิ้มที่เข่นฆ่าชายมาหลายคราว ภูกระดึงไร้ดาวเคยวาวหวาน เมื่อมืดม่านเสน่หาแห่งตาสาว คือดาวดับโดยเสียดายประกายสกาว ฉันไร้ดาวมาฉายดูภูกระดึง วาณิช จรุงกิจอนันต์ แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 46 22:24:56 แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 46 22:07:37 จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 12 ก.ค. 46 21:59:52 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ภูกระดึงหมายเลข ๓ กังสดาลแห่งหัวใจไร้ศัพท์เสียง สงัดเพียงสายสวาทไกวขาดผึง พร้องเพลงโศกสร้อยกำสรวลอยู่อวลอึง ภูกระดึงไร้เสียงดังกังสดาล ภาพมายาแห่งนิยายวายสวาท ภวังค์วาดเว้าวอนว่าอ่อนหวาน จะวกเวียนถวิลหวั่นกับวันวาน เศร้าสะท้านทุกนาทีในชีวิต ภูกระดึงแล้งดาววาวไสว ดาวหัวใจวูบวับดับสนิท เหลือซากสร้างสงครามในความคิด ถูกหรือผิดอาฆาตชนะพ่ายอภัย กระเช้าเอยกระเช้าสีดาฉันว้าเหว่ เหมือนเรือเร่ลอยตามสายน้ำไหล สีดาเปิดกระเช้าน้อยไว้คอยใคร เขามาไหมคนดีของสีดา ฝอยน้ำฝนสนเจ้าชุ่มอุ้มฝอยฝน เหมือนทุกข์ท้อระทดทนบนพรมหญ้า เดือนก็ล่วงปีจะเลื่อนเลือนเวลา สนจะว้าเหว่บ้างหรืออย่างไร สนรับเสียงลมเสียดยืนเหยียดต้น คล้ายคล้ายคนยืนคร้ามพิษความใคร่ เหมือนฉันที่อัปราได้พาไป นิ่งอยู่ในความจำนนเยี่ยงคนแพ้ เล่นกับไฟซึ่งแรงกว่าสายฟ้าฟาด เมื่อพลั้งพลาดใจจึงพร้อยด้วยรอยแผล ดับเสียงดังกังสดาลสะท้านแด ให้อ่อนแออับอายโหดร้ายนัก ขื่นน้ำคำเคยขานหวานแล้วขม ลอยอารมณ์หล่นแล้วแหลกลงแตกหัก ใจดังหญ้าลู่ล้มโดยลมรัก จะพัดพักหรือพัดพริ้วให้ปลิวไป ฉันมาดูภูกระดึงซึ่งสดสวย โดยแล้งด้วยกังสดาลหวานสดใส กันดารโดยสรณะแห่งหทัย จึงหัวใจประจงพร่ำถ้อยคำเพ้อ เมื่อหลับเห็นตื่นหายฉันไห้หา ปรารถนาเพียงเท่านั้นคือฝันเก้อ รักละมุนร้างเหมือนเลือนละเมอ ฝันถึงเธอแล้วทุกข์ทนสิ้นหนทาง หนีหัวใจไข้รักรุมรุ่มและร้อน เพื่อพักผ่อนหัวใจลงได้บ้าง กระดึงแจ่มจรุงใจเหมือนไข้จาง เย็นน้ำค้างเหมือนเย็นทั่วห้องหัวใจ ดอยกระดึงซึ้งเสียดายสายน้ำค้าง ฉันลาห่างภูแห่งดาวเมื่อคราวไข้ กังสดาลใจดังอีกครั้งใด หวังจะได้กลับมาดูภูกระดึง วาณิช จรุงกิจอนันต์ แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 46 22:22:12 แก้ไขเมื่อ 12 ก.ค. 46 22:08:37 จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 12 ก.ค. 46 22:01:57 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ลำนำแห่งเจ้าพระยา... พิณสายรุ้งร่ายประเลงเพลงความหลัง แม่ปิงวังยมน่านผสานสาย พรมวารีดุริยางค์หลั่งระบาย เล่านิยายยืดยาวเจ้าพระยา สร้างสายทิพย์ชโบมไทยให้ชื่นฉ่ำ สร้างสายธรรมค้ำจุนบุญรักษา สร้างสายธารอุดมทัศน์เอื้อศรัทธา สร้างชีวาวิญญาณธารอารมณ์ มิ่งมหาวารีแห่งชีวิต เนรมิตวานชื่นและขื่นขม กระแสธารมารดาค่าน้ำนม กระแสตรมน้ำตาค่าความรัก กำจรเอื้องเมืองแม่แควสี่สาย มากำจายเจ้าพระยามหาศักดิ์ ร่ายลำนำน้ำใจไม่ผ่อนพัก อาณาจักรธารพระจันทร์นิรันดร ขวัญเจ้าเอยเจ้าพระยาขวัญหล้าแหล่ง ชื่นบานแข่งขวัญฟ้าอ่าอัปษร เชิญขวัญชมชื่นใจในสาคร ฟังเพลงกลอนกล่อมขวัญบรรเลงลอย ลมเมื่อร้อนโรยมาจากนาข้าว ฉ่ำเนื้อสาวสไบกรองทองสายสร้อย เสียงขลุ่ยตามลำน้ำค่ำคืนคอย ให้เคลิ้มคล้อยปล่อยใจไปถึงดาว เพชรน้ำฝนหล่นแล้วแก้วปรากฏ หวานยิ่งรสผื้งรวงแห่งทรวงสาว ระเอิบเอมอิ่มหวังยั่งยืนยาว เริ่มเรื่องราวรังรองของชีวี เพลงเรือรักเรือเร่จะเห่หาว โอ้ลมหนาวเจ้าพระยาฟ้าเปลี่ยนสี ดาวเดือนต่างดวงตาในราตรี ลอยนทีประทีปทิพย์กระพริบพริ้ม ลำนำแห่งเจ้าพระยานี้อาถรรพณ์ กล่อมชีวันหวั่นไหวให้เอิบอิ่ม ระลอกน้อยลอยพยักเหมือนลักยิ้ม ประทับพิมพ์พักตร์แทนแผ่นดินไทย เจ้าพระยาคือนิยามแห่งความรัก อาณาจักรศักดิ์ศรีที่ฝันใฝ่ ลัญลักษณ์ลำน้ำแม่น้ำใจ รวมอยู่ในทุกทีที่มีเธอ **จากหนังสือคำหยาด (อ.เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์) แต่ปู่ลิงใช้ให้คัดส่ง ไม่ได้ใช้แรงงานเด็ก แต่ว่าใช้แรงงานลิง .. ป่าวๆๆ เค๊าไม่ได้โวยนะเนี่ย เพียงแต่ปู่ลิงไม่อยู่ ไปหลีสาวที่นครสวรรค์ ไม่ใช่สวรรค์นะ .. โน่นแน่ะ ปู่ยังไม่ได้ติดปีกไปหานางฟ้า .. เหอ เหอ ... เอาลิงมาเฝ้ากระทู้ .. คิดได้ยังงัยเนี่ย ... จากคุณ : จังงัง - [ วันเข้าพรรษา 09:57:08 ]

ความคิดเห็นที่ 24 หวานคมเคียว... เอนระนาบอาบน้ำค้างกลางแดดหนาว ทอดรวงยาวยอดระย้าราน้ำใส ละลานรอบขอบฟ้าคราพลิ้วใบ เพียงพรมใหญ่ไหวระยาบทาบเปลวทอง เพรียกเพลงเรือเมื่อสางหมอกจางสี ระเรื่อยรี่เลียบลัดตัดชายหนอง สาวเจ้าพายย้ายเยื้องชำเลืองมอง หนุ่มก็พร้องเพลงเกี่ยวเกี้ยวแก้กัน โอ้ช่อทิพย์รวงทองชะน้องเอ๋ย พี่ควงเคียวเกี่ยวเกยไม่เคยหวั่น หวาดแต่ใจเจ้าไม่จริงมิ่งแจ่มจันทร์ จะเกี่ยวค้างเสียกลางคันเท่านั้นเอย ฯ สาวสะเทิ้นเอิ้นเอ่ยเผยโอษฐ์โอ้ ดอกโสนริมนาพี่ยาเอ๋ย จะลดเลี้ยวเกี่ยวใจน้องไม่เคย ที่ไหนเลยจะเชี่ยวเท่าคนเจ้าชู้ ฯ เพลงรักแว่วแผ่วหวานกังวานหวิว ทั้งทุ่งทิวทั่วใกล้ไกลเกินกู่ นกร่ายฟ้ามาเรียงเคียงริมคู สาวหนุ่มคู่คลอแข่งร่วมแรงงาน เขาเริงรื่นลงแขกแลกแรงเรี่ยว ต่างจับหน้าคว้าเคียวเกี่ยวผสาน ล้วนข้าวงามอร่ามกอคลอน้ำนาน เขาขานบอกออกอุทาน ..หวานคมเคียว **จากหนังสือคำหยาด (อ.เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์) แหะ แหะ ทำหน้าที่รับใช้ท่านปู่สองชุดก่อน เดี๋ยวรอคำสั่งราชการลับ(ลมคมใน) ... แล้วค่อยคัดต่อ .. กุศโลบาย ดีจังเนอะ กลัวลูกลิงไม่อ่านหนังสือ ใช้คัดโคลงซะเลย .. เหอ เหอ .. รู้ทันกันก็เงี๊ยะ .. ท่านปู่ ..เนี่ย จากคุณ : จังงัง - [ วันเข้าพรรษา 10:01:30 ]

ความคิดเห็นที่ 25    แปดสิบปีรพีพร ....ถ้วนแปดทศวรรษ แห่งสุวัฒน์วรดิลก ปากกาปกาศก ประกาศสัจธรรมสมัย ...ผ่านยุคอันยงยุทธ์ แลผ่านบุษปมาลัย ผ่านใจมาสู่ใจ ผู้ประจักษ์ทิพอักขรา ...มีกระดาษเป็นมงกุฎ มีอาวุธเป็นปากกา มีฉัตรเป็นประชา มีบัลลังก์เป็นหนังสือ ...เป็น "ศิวะ  รณชิต" รุทธิฤทธิ์อันบันลือ "รพีพร" ขจรระบือ "สุวัฒน์  วรดิลก" นาม ...เป็นแสงแห่งศรัทธา เป็นปัญญาสง่างาม เป็นศรีแห่งสยาม แลเป็นศักดิ์แห่งศิลปิน ...เป็นนามอันอมตะ ผู้ทระนง ณ ธรณิน เป็นดาวแห่งแผ่นดิน ประดับไว้ในใจนิรันดร์. นวรัตน์  พงษ์ไพบูลย์ ข้างคลองคันนายาว, เดลินิวส์ ๑๓ กรกฎาคม พ.ศ.๒๕๔๖ มานั่งฟังด้วยคนครับ.. จากคุณ : :::อกนิษฐ์::: - [ 15 ก.ค. 46 01:22:39 ]

ความคิดเห็นที่ 26 แล้วก็มาว่าถึงหนังสือกวีนิพนธ์เล่มต่อมาของ เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ คือ "อาทิตย์ถึงจันทร์" กันต่อครับ เหตุการณ์วันที่ ๑๔ ตุลาคม ๒๕๑๖ เป็นเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ของประเทศไทย ซึ่งไม่มีใคร ที่จะบิดเบือนเหตุการณ์นี้เป็นอย่างอื่นไปได้ นอกจากเป็นวันของประชาชนอย่างแท้จริง เป็น วันที่นักเรียน นิสิต นักศึกษา และประชาชน ลุกฮือขึ้นต่อสู้กับรัฐบาลเผด็จการที่ครองอำนาจ มานานนับสิบปี ๑๔ ตุลาคม ๒๕๑๖ เป็นวันอาทิตย์ - แต่เหตุการณ์ทั้งหมดเริ่มต้นจากวันอาทิตย์ที่ ๗ ตุลาคม ๒๕๑๖ ที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์เมื่อนักศึกษาเริ่มก่อตัวประท้วงเรื่องการที่รัฐบาลเผด็จการ จับกุมขบวนการเรียกร้องรัฐธรรมนูญ จำนวน ๑๓ คน และจบสิ้นลงเมื่อวันจันทร์ที่ ๑๕ ตุลาคม ๒๕๑๖ เมื่อเผด็จการทั้ง ๓ คนออกจากประเทศไทยไป เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ เป็นผู้อยู่กับเหตุการณ์นี้ด้วยคนหนึ่ง และในฐานะของคนเขียนกวี เขา จึงเขียน "อาทิตย์ถึงจันทร์" ออกมาในลักษณะของโคลงสี่ดั้นบาทกุญชร เพื่อบรรยายความรู้ สึกนึกคิดเกี่ยวกับเหตุการณ์ ว่ากันว่าที่ เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ เลือกใช้โคลงสี่ดั้นบาทกุญชร ในการเขียนอาทิตย์ถึงจันทร์ ทั้งที่โคลงสี่ดั้นบาทกุญชร อันเป็นแบบโบราณ เขียนยาก อ่านยาก และเข้าใจยาก เป็นเพราะ ตามความเชื่อโบราณนั้นโคลงสี่ดั้นบาทกุญชรเหมาะสำหรับบรรยายเรื่องราวที่เกี่ยวกับการต่อ สู้ หรือเรื่องราวที่ขลังและยิ่งใหญ่ ดั่งการต่อสู้เผด็จการที่กลายเป็นตำนานหน้าหนึ่งของประวัติ ศาสตร์ประชาธิปไตยไทย ในอาทิตย์ถึงจันทร์เล่มนี้ อาทิตย์ถึงจันทร์ เป็นการบันทึกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยงานกวีนิพนธ์ โดยใช้รูปแบบโคลงสี่ดั้น บาทกุญชร จำนวน ๕๐๐ บท และมีร่ายดั้น ๑ บทในการนำไปสู่เหตุการณ์ มาอ่านหนังสือกวีนิพนธ์ เล่มนี้กันเลยขอรับ จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 15 ก.ค. 46 10:31:27 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ก่อนจะอ่านงานกวีนิพนธ์ "อาทิตย์ถึงจันทร์" มาฟังจอมยุทธฯโม้อีกสักหน่อย ชักติดลม ฮ่า ฮ่า ในปี พ.ศ. ๒๕๑๖ ธนาคารกรุงเทพจัดให้มีการประกวดแต่งบทกวี กำหนดให้เป็นโคลงดั้นยาว ๕๐๐ บท ครูเนาว์จึงได้แต่ง "อาทิตย์ถึงจันทร์" ดดยใช้โคลงสี่ดั้นบาทกุญชรครบ ๕๐๐ บท ตามที่ธนาคารต้องการ ส่งไปประกวดและได้รับรางวัลชมเชย ก่อนจะมาพิมพ์ครั้งแรกเมื่อปี พ.ศ. ๒๕๑๗ โดยสำนักพิมพ์พิฆเณศ มาอ่านงานเล่มนี้กันเลยครับ จอมยุทธฯขอเริ่มด้วยร่ายดั้นนำเรื่องแล้วกัน ๏ ศรีสิทธิพิเศษสิทธิ์  จตุริทธิบาท   อวยอำนาจอำนรรฆ ผลักแผ่นผาเป็นผง  ปลงแผ่นดินเป็นด้าว  น้าวแผ่นน้ำมาน้อม ห้อมเวหาให้เหิน  เชิญเมืองฟ้ามาฝัน  เกลื่อนกันดารเมืองดิน สยามินทร์แมนสรวง  ปวงประชาหน้าชื่น  ทิวารื่นรมณีย์ ราตรีเริงรมยา  กรุงเทพมหานคร  อมรรัตนโกสินทร์ เลิศระบิลระเบง  ลือละเวงว่อนหล้า  ต่างมาค้ามาขาย ตวงตังวายเวียงตน  จนประชาหน้าชืด  มืดหม่นมัวทั่วเมือง ระเคืองระคายคัน  อันตรายากาศ  พินาศผ่านอรรณพ พิภพพิราลัย  หายหทัยไทยขาดด้าว  ร้าวร้าวระริกรัว ความกลัวเข้าครอบกรุง  อำรุงอุรารัฐ   อัตคัดอุราราษฎร์ อำนาจอำนวยเนือง  กินเมืองกันหมักหมม  สะสมอภิสิทธิ์ ไพร่ผิดติดตะราง  ขุนนางกินตำแหน่ง  ผิดแต่งตั้งเป็นถูก ลูกเมียเข้าเนียนัว  ครอบครัวเข้าครอบครอง จองผูกขาดราชกิจ ทำผิดให้เด็กเห็น  เด็กเป็นว่าเด็กปลอม  เด็กผอมว่าเด็กพี เด็กดีกลับดุด่า  เด็กซื่อว่าเด็กซน  จนเกิดเหตุหฤโหด ผีโขมดเข้ามาเมือง  ฟ้าเหลืองตะวันเลือด  เดือนเดือดดาวดิ่งดับ ไทยขับไทยเข่นฆ่า  ป่าช้าประชาชน  จลาจลประจัญบาน จักจารจดแค้นคั้น  โคลงดั้นบาทกุญชร  เชิงประกาศ ยาตรบาทย่างย้ำไว้  อย่าวาย ๚   เนาวรัตน์  พงษ์ไพบูลย์ , อาทิตย์ถึงจันทร์ จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 15 ก.ค. 46 10:35:07 ]

ความคิดเห็นที่ 28 จริงๆแล้ว จอมยุทธฯ อยากจะคัดงานกวีนิพนธ์เล่มนี้มาให้เพื่อนๆอ่านกันทั้งหมด แตถ้าคัดมาทั้ง ๕๐๐ บทคงจะไม่ไหวแน่ คงจะเลือกตรงที่จอมยุทธฯเห็นว่าสำคัญมาให้เพื่อนๆได้อ่านกัน แต่คงขอ ออกตัวไว้ก่อนว่าบางส่วนที่จะยกมาอาจเป็นส่วนที่จอมยุทธฯชอบมากเป็นพิเศษก็ได้ แหมใช้อัตวิสัย อีกแล้ว ฮ่า ฮ่า ช่วงแรกมาอ่านโคลงจาก อาทิตย์ถึงจันทร์ บท ๑-๑๕ กันก่อนครับ ถือว่าเป็นออเดิร์ฟแล้วกัน ๑  สยามินทร์เมืองมาศตั้ง                                  แต่บูรพ์ ละเอียดละออลาย                                        ดิลกหล้า พระศาสน์พิสุทธิ์พูน                                      ไพโรจน์ ยศพระยอแย้มฟ้า                                        เฟื่องฝัน ๒  ประมวลปราโมทย์ไว้                          ทุกวาร ดิเรกดุริยบรรณ                                       ระเบียบร้อย ระบือเลบงการ                                       กวีเวทย์ เกลียวกระหนกน้อยช้อย                         ชดหาว ๓  ไพศาลพิเศษสร้าง                                พุทธศิลป์ คือสื่อพระสัจจ์สกาว                                   เก็จแก้ว สะอาดสงบริน                                            รำงับ ไสวสว่างพร่างพร้อยแพร้ว                         สะพรั่งใจ ๔  วังวัดวาววับแก้ว                                     ผกายกรอง ผ่องปภัทร์ศรัทธาไทย                                    ท่วมด้าว ทุ่งทิพย์ลิบลิ่วทอง                                      เปลวทาบ นาเจิ่งน้ำโน้มน้าว                                        หนักรวง ๕  รวงหนึ่งระนาบนี้                                     หนักนัก คุณแม่มาปูนปวง                                        ปากป้อน คุณแม่ขอบคุณสัก                                      แสนส่วน ฤๅครึ่งคำเสี้ยวช้อน                                      ชักถึง ๖  มาแม่อย่าด่วนด้วน                                     แผ่นดิน มาแม่ฟังกรรดึง                                           กล่อมด้าว ใจแม่หล่อใจริน                                           ใจราษฎร์ ราษฎร์แหล่งเมืองฟ้าน้าว                                  นี่หนอ ๗  เกิดแล้วสิบชาติตั้ง                                    เป็นตน ขอเกิดขอตายขอ                                         ครบถ้วน คู่แผ่นพระพุทธพล                                       โพสพ ทองประกายแก้วล้วน                                  เลิศลอย ๘  เขียวขาบตะขบเข้ม                                   เต็มเขียว แสงพระขับข่มพลอย                                     เพชรแท้ ประหวัดระบัดเรียว                                        รวงอ่อน ขจีขจิตเนื้อแท้                                           ถ่องธรรม ๙  อาภรณ์ทุกท่อนแล้ว                                     ราวทอง อร่ามทุ่งรุ่งเริงรำ                                           ร่ายฟ้อน เปล่งปลั่งประกายละออง                               อวลจิต เย็นระยับซับซ้อนย้อน                                    เยือกทรวง ๑๐  เม็ดหนึ่งเม็ดนิดนี้                                      มากนับ ปลงเปลือกคือปลดปวง                                   ปิดกั้น ขาวสะอาดผุดผาดขับ                                     ไขพิสุทธิ์ ใจหนึ่งพ้องซร้องซั้น                                       สระเสริญ ๑๑  ลูกกราบพระพุทธแก้ว                                มรกต ใจหนึ่งประหวัดเกิน                                         พระแก้ว ใจหนึ่งถอดแบบบท                                        บัวบาท ใจหักใจแคล้วแคล้ว                                        คลั่งใจ ๑๒  มือหนึ่งภิวาทไหว้                                       ชินวร มือหนึ่งเช็ดชลนัยน์                                         เนื่องช้ำ ตาหนึ่งแน่วนบบร                                          พุทธบท ตาหนึ่งแน่นน้ำน้ำ                                          ขนัดตา ๑๓  พระพ่อมรกตแก้ว                             ไกวัลย์ เผดียงพระสดับศัพทา-                             ธิบาทนี้ จากจิตสู่จิตสรร                                           สุจริต บูชิตบาทเบื้องชี้                                           ช่องเห็น ๑๔  เห็นทุกข์เห็นทิศให้                            เห็นทาง เหตุแห่งทุกข์ขุกเข็ญ                                       ขัดข้อง เห็นความดับทุกข์กลาง                            ที่เกิด ทางที่ผ่องแผ้วพ้อง                                         พบถึง ๑๕  จักจารบรรเจิดแจ้ว                                 จากใจ อุกโฆษขับอึงคนึง                                          คณะถ้อย ประมวลประมาณไหว                                   ประหวั่นหวาด ขอพระแก้วน้อยน้อย                                   นั่งฟัง เนาวรัตน์  พงษ์ไพบูลย์ , อาทิตย์ถึงจันทร์ แก้ไขเมื่อ 15 ก.ค. 46 10:59:26 แก้ไขเมื่อ 15 ก.ค. 46 10:54:06 แก้ไขเมื่อ 15 ก.ค. 46 10:48:55 จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 15 ก.ค. 46 10:37:27 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เพิ่งกลับจากท่องอีสานมาสองวันเต็มๆ แวะมาให้เห็นชื่อกันก่อน เดี๋ยวขนงานครูเนาว์มาฝากนะจ๊ะ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 15 ก.ค. 46 12:38:31 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เย้ ..ลูกลิงไปวิ่งเล่น ได้ตามใจแย้ว .. จากคุณ : จังงัง - [ 15 ก.ค. 46 22:54:18 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เพิ่งกลับจากลำพูน  วันนี้มาลงชื่อเข้าชั้นเรียนด้วยตามเคย จากคุณ : ปะหล่อง - [ 16 ก.ค. 46 15:37:42 A:202.29.78.81 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 ยังติดตามอยู่นะครับ มาลงชื่อด้วยคน จากคุณ : นักอ่านชั้นอะ - [ 17 ก.ค. 46 09:41:45 A:203.63.77.4 X: ]

ความคิดเห็นที่ 33 มาต่อครับ กับงานกวีนิพนธ์ อาทิตย์ถึงจันทร์ ของ เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ๓๒  วันนั้นอาทิตย์ร้าว...............ระอุเดือด ที่สิบสี่ตุลา..............................เริ่มต้น จวบจันทร์สิบห้าเลือด...............รินพล่าน อาทิตย์จันทร์คล้อยพ้น..............พลิกสยาม ๓๓  สองวันผันผ่านก้าว............เป็นกัปป์ ฝากเรื่องฝากราวนาม...............เอนกถ้อย สองห้าหนึ่งหกสรรพ.................พุทธศก จารประวัติล้วนร้อย..................เรื่องจริง ๓๔  จักเล่าจักยกได้..................มิจบ จักบอกจักเบิกเอิง....................จักอ้าง ดินแห่งโลกล่วงกลบ..................เกลื่อนหลับ ไป่ลบไป่รู้ร้าง...........................เรื่องจริง ๓๕  เรื่องอื่นพลันอับสิ้น.............ความหมาย อาทิตย์ถึงจันทร์ชิง....................โชติกล้า จังจริงยิ่งนิยาย........................ทุกระยะ เย็นและร้อนล้วนจ้า....................แจ่มแสง อ่านไปอ่านมาถึงตรงนี้ชื่อ อาทิตย์ถึงจันทร์ ไม่ได้หมายถึงวันอาทิตย์ที่ ๗ ตุลาคม - วันจันทร์ที่ ๑๕ ตุลาคม ๒๕๑๖ ซะแล้ว แต่หมายถึงวันอาทิตย์ที่ ๑๔ ตุลาคม - วันจันทร์ที่ ๑๕ ตุลาคม ๒๕๑๖ ซึ่งกลายเป็นเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ที่คนไทยทุกคนไม่มีวันลืม เหตุการณ์สิ้นสุดได้ด้วยพระมหากรุณาธิคุณของล้นเกล้าชาวไทย โคลงตรงนี้บรรยายไว้ว่า ๔๑  ณ ท่ามความเคียดแค้น...........คลั่งคุ เสียงปากประเสียงปืน..................ปราดเปรี้ยง เสียงหนึ่งแทรกประทุ....................กลางประเทศ รำงับดับร้อนเลี้ยง.......................หล่อขวัญ ๔๒  เสียงพระปิ่นเกศแก้ว...............ประกาศเตือน พระราชดำรัสสรรค์.......................สลดเศร้า วันมหาวิปโยคเยือน........................สยดยิ่ง ประวัติศาสตร์ร้อนเร้า.....................แหล่งไทย ๔๓  การเรียกร้องสิ่งนั้น.................นำมา นักศึกษารัฐไข...............................ข่าวข้อง ตลอดระยะเวลา............................ล่วงผ่าน หกเจ็ดวันพ้นพ้อง..........................พบพา ๔๔  แต่แล้วกลับพล่านร้าย..............รุนแรง ระเบิดแก๊สน้ำตา............................แตกโต้ จลาจลเดือดสำแดง........................ด่าวดับ เสียชีพนับร้อยโอ้...........................อนาถหนอ ๔๕  ขอทุกฝ่ายยับยั้ง.....................หายนะ เหตุแห่งรุนแรงขอ.........................สติตั้ง เพื่อบ้านและเพื่อประ-.....................เทศชาติ คืนสู่สงบแคล้วรั้ง..........................ลุพลัน ๔๖  ธ ทรงประกาศตั้ง...................บดี แทนคณะเดิมผู้ผัน.........................ผละพ้น นายกรัฐมนตรี..............................แต่งตรัส จัดรัฐบาลตั้งต้น............................ต่อสยาม ๔๗  พระราชดำรัสนี้.......................โดยนัย สังเขปเก็บเอาความ........................เฉพาะเค้า คือประกาศฉัตรชัย.........................ประชาราษฎร์ ข้าพระพุทธเจ้าเกล้า........................กราบกราน ๔๘  เป็นประวัติศาสตร์หน้า..............หนึ่งสยาม หนึ่งพระโปรดประทาน....................ประเทศให้ หนึ่งพลังจากราษฎร์หลาม.................รวมหนึ่ง โค่นเข่นเดชร้ายได้..........................ดั่งถวิล จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 17 ก.ค. 46 16:16:54 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ๕๑ ใครเลยจักกลับให้.....................เหตุการณ์ หวนสู่วันอันตรึง............................แต่ต้น จักเปลี่ยนจักแปลงสาร....................ศักดิ์สิทธิ์ จริงจักแจ้งจ้องค้น.........................คัดจริง ๕๒ จักคาดจักคิดได้.......................ดังฤๅ จุดหนึ่งซึ่งจักอิง............................จักอ้าง จากจุดสู่เส้นคือ..............................ความสัตย์ จุดเริ่มจุดท้ายสร้าง.........................เศกสม โคลงตรงนี้คือการนำไปสู่บันทึกเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ ในหนังสือเล่มนี้ซึ่งมีจุดเริ่มจากวันเสาร์ ที่ ๖ ตุลาคม ๒๕๑๖ ๕๓ วันนั้นวันนัดตั้ง.......................ตลาดนัด เสาร์หกตุลาคม.............................คาบนั้น จุดหนึ่งซึ่งอุบัติ............................ปฐมบท ทุ่งพระเมรุแม้นชั้น.........................ฉากแสดง ๕๔ กลุ่มเขาปรากฏขึ้น....................คือธรรม ธรรมที่ไร้วันแปลง.........................เปลี่ยนได้ ธรรมที่อุทธรณ์อำ-.........................นาจอธิป ไตยพ่อ ธรรมที่ถูกทิ้งไว้.............................หว่างชน ตรงนี้คงต้องไปแบบเร็วๆ แล้วขอรับจอมยุทธฯ คงคัดเฉพาะเหตุการณ์สำคัญ จากแต่ละวัน มานำเสนอ อาจจะไม่ต่อเนื่องบ้างต้องขออภัยด้วยแล้วกัน ๖๕ จุดแห่งสัจจะนี้.......................นำมา ใจสู่ใจนำใจ................................จรดจ้อง นิสิตนักศึกษา..............................สยามหนุ่ม สาวแฮ ไฟแห่งหวังพลิ้วพร้อง..................สะบัดเปลว ๖๗ เขาร่วมเขาต่างร้อง.................เร่งรุก ขอสิทธิแห่งประชา.......................ชาติให้ สิทธิซึ่งอับตลอดยุค.....................ระยะผ่าน รัฐห่อนเคยให้ใช้...........................แห่งชน ๖๘ ความคิดความอ่านด้อย............เผด็จเอา ดุจกระบือกะบาลขน.....................เขกด้าน รอวันถลกหนังเขา.......................ขายตลาด สนตะพายต้อนต้าน......................จับตอน     เหตุการณ์เริ่มตึงเครียด เมื่อรัฐบาลขณะนั้นตั้งข้อหาขบถให้ผู้ชุมนุม โคลงบรรยายเหตุการณ์ใน ตอนนี้ไว้ว่า ๖๙ เสาร์หกตุลมาสข้อ...................หาขบถ หนึ่งมั่วสุมสโมสร.........................สั่งห้าม หนึ่งก่อวุ่นวายกฎ.........................บัญญัติ หนึ่งก่อการร้ายข้าม.......................เขตแดง ๗๑ หมู่เขาเข้าจับผู้.......................พิสุทธิ์ชน ผู้เรียกเสรีเป็น.............................ผิดร้าย ธรรมนูญแห่งรัฐบน......................พานบอด บดอยู่เบื้องเท้าคล้าย.....................เศษโคลน ๗๒ นักศึกษาตลอดทั้ง..................ทวยประชา อีกหนึ่งอาจารย์โดน......................จับด้วย โดยนัยแห่งข้อหา..........................สาหัส กบฏกะบดบี้ม้วย...........................หมดเบียน จากจุดนี้คือการชุมนุมครั้งใหญ่ในธรรมศาสตร์ วันอาทิตย์ที่ ๗ ตุลาคม ๒๕๑๖ ๘๘ ตะวันแดงระด่าวร้อน................เรืองดวง อาทิตย์ที่เจ็ดจาร............................จุดจ้า พระจันทร์สู่ท่าทวง.........................ท่าสิทธิ์ ธรรมศาสตร์กราดแกล้วกล้า.............ก่ำแสง ๘๙ เหลืองแห่งธรรมสถิตท้อง..........ท่าพระจันทร์ แดงแห่งเลือดเรืองแรง...................ระริกต้อง ดินสอแห่งโดมหัน...........................แปลงรหัส ปลายแห่งทวนคว้างป้อง...................ปกประชา ๑๒๐ ขาสองผองผนึกสร้าง.............นับแสน งามผงาดยืนหยัดตรู.......................ตอกหล้า บงร่างบอบบางแกลน.....................เกลื่อนกลาด งามฉกาจฉกรรจ์แกล้วกล้า................แกร่งเกรียง ๑๒๑ ไม้ดอกเดียรดาษด้าว................แดนโดม ชุมช่อชูช่อเคียง..............................ช่วยค้ำ พเยียทิพย์ลิบลอยโพยม....................พยับย่าน สยามแฮ ขาวกว่าขาวก้าวก้ำ............................กลบดิน จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 17 ก.ค. 46 16:19:16 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เหตุการณ์วันจันทร์ที่ ๘ ตลาคม ๒๕๑๖ ๑๒๒ วันจันทร์ผันผ่านเข้า.................ดับคืน แปดตุลาคมถวิล..............................วุ่นว้า ไม้ขาวแข่งบานขืน............................เขาโขด ที่โน่นที่นี้หน้า...................................ขนัดเนือง ๑๒๖ รัฐย้ำกำหนดเน้น.......................แนวเดิม ผู้ผิดยากผันโยน..............................ผิดย้าย ผู้เรียกรัฐฯ ทำเหิม...........................เกินเหตุ หลากหลักฐานล้วนร้าย.......................ล่มเมือง ๑๒๘ องค์การฯ ธรรมศาสตร์ทั้ง..........กลุ่มอิส- สระฮา ประกาศกราดประโคม.........................ข่าวก้อง เชิญนิสิตทุกทิศ.................................สมทบ ปิดแผ่นป้ายร้ายร้อง..........................เรื่องราว เหตุการณ์วันอังคารที่ ๙ ตุลาคม ๒๕๑๖ ๑๒๙ อังคารบรรจบเข้า......................วันคืน เก้าตุลาคมยาว...................................ยืดเยื้อ ข่าวทุกข่าวราวปืน...............................เปรี้ยงปวด รัฐกับราษฎร์ร้าวเรื้อ............................แตกรอย ๑๓๐ ควันแค้นคว้างขมวดด้าว...............โดมดำ นักศึกษาทับทยอย...............................ท่วมท้น อาจารย์อธิการสัม-..............................ฤทธิ์สิทธิ์ เลื่อนสอบกว่าแผ้วพ้น..........................ผ่านภัย ๑๓๑ สารประสานมิตรให้......................รัฐบาล ปล่อยกลุ่มเขาภายใน...........................สิบห้า ธรรมนูญประสาทสาร..........................ในสิบ ธันวมาสนี้ชี้ช้า....................................อย่าเฉย ๑๓๒ เวลามาริบไว้..............................ระหว่างวัน สอบเวย เพื่อนจากจุฬาเผย..............................เพื่อนรู้ แถลงมติเอกฉันท์................................ชัดประกาศ เราจักร่วมสู้สู้.....................................สุดใจ เหตุการณ์วันพุธที่ ๑๐ ตุลาคม ๒๕๑๖ ๑๓๔ พุธสิบกำสรดถ้วน.......................ทุกสถา- บันแฮ เกษตรจุฬาฯ ลามเพลิง........................พลุ่งแล้ว ศูนย์กลางนักศึกษา..............................แห่งประเทศ รวมนิสิตพร้อมแผ้ว.............................ผาดผัน ๑๓๕ นักเรียนนคเรศล้น.......................เร่งทวี ป่าวประชาชนประชัน...........................ช่วยรู้ แน่นขนัด ณ ธรณี..............................เนืองผนึก สนั่นแต่เสียงสู้สู้..................................สุดสรวง บทโคลงในช่วงนี้ ครูเนาว์ ได้นำประเพณีบุญออกพรรษามาสอดแทรกไว้หลายบท เป็นบทโคลงหวาน ที่ตัดกับเหตุการณ์ที่ร้อนระอุ แต่ครูเนาว์กลับผสมผสานเหตุการณ์สองเหตุการณ์ไว้ได้อย่างพอดี จอมยุทธฯ ขอยกตัวอย่างโคลงหวานๆซักหน่อยแล้วกัน ขอรับ ๑๕๑ เก็บพิกุลใส่ผ้า.........................แพรสี บ้างเก็บมะลิเรียง.............................ร่ำร้อย หอมแม่เลิศมาลี................................ในโลก ส่วนกุศลสร้างสร้อย..........................สอดสรวม ๑๕๖ กู่กลับกับเกศเกล้า....................เกลียวกลม เขินโขดเขาเขตขึง...........................เขื่อนขั้น เลยลับล่องลอยลม..........................ลาล่วง เชยชื่นชมช้อยชั้น............................ชิดเชิญ ๑๕๗ ห่อนหาหวนห่วงให้....................หายโหย นอนแนบนิ่งเนาเนิน...........................นี่นี้ ดูดาวดาษเดือนโดย...........................เดียวเด่น จุ่มจอกจันทร์จิ้มจี้.............................จุดเจิม ๑๕๙ ซอด้วงล้วงรับร้อง....................โรยหวาน เฉื่อยฉ่ำร่ำไรเรือง..............................เรื่อยร้อย น้องเอยเพราะสำนาน..........................นะแน่ง น้อยนอ สุดรักนักน้ำถ้อย................................สุดถนอม ๑๖๐ สุดสงวนควรแห่งห้อง.................หทัยเดียว สุดสวาทพิศวาสออม..........................เอกไว้ สุดจากสุดใจเหลียว............................แลสุด สั่งรา สุดหักสุดห้ามไห้.................................สุดเห็น ๑๖๖ เพลงลาพันลึกซึ้ง.......................สบสอง ตาต่อตาตอบยล................................เยี่ยมรู้ ใสน้ำสระละออง.................................เย็นอาบ กำซาบทราบสร้านชู้.............................ฉ่ำใจ ๑๙๖ ตะวันคล้อยลอยต่ำแล้ว.................ลาดวง ทอประกายเรืองไร...............................ระลอกพริ้ม กรวดประกวดผกายพวง......................เพชรเกล็ด วงแห่งน้ำย้ำยิ้ม...................................ขยับขยาย จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 17 ก.ค. 46 16:21:13 ]

ความคิดเห็นที่ 36 เริ่มจะปลีกตัวจากงานประจำ คัดร้อยกรองมาฝากกันได้บ้าง  เห็นว่าช่วงนี้หลายสถาบันมีการรับปริญญา คิดถึงวันนั้นของตัวเองขึ้นมาเหมือนกัน  จำได้ว่าน้องๆที่ภาคฯ ช่วยกันคัดลอกบทกวีนี้มาไว้ที่ซุ้มของคณะฯ ชื่อบทกวี "สวัสดีบัณฑิต"  จากหนังสือ "คำหยาด" เช่นเดิมค่ะ สวัสดีบัณฑิต กว่าที่วันเช่นวันนี้จะมีนั้น เราผ่านวันอันหนักมานักหนา และระหว่างวันวารที่ผ่านมา คือศรัทธาสีทองของชีวิต หอมกลิ่นร่ำจำปีที่ชะฝน เหมือนมิ่งมนต์มาร้อยสร้อยสายจิต กลีบน้ำแก้วแวววามความเป็นมิตร หล่อความคิดความหวังเราตั้งไว้ ช่อฉัตรคูนเหลืองระย้าในหน้าหนาว ระฆังดาวเริ่งดังกังวานไหว ลมหนาวล่องโรยละมุนอุ่นแรงใจ ทางที่ไกลใกล้เห็นเป็นความจริง ดนตรีจากเจ้าพระยามาขับกล่อม เพลงสนพร้อมผิวลมพรมอ้อยอิ่ง ร่มวันในหน้าร้อนผ่อนพักพิง ความหวังยิ่งพริ้งเพริดนำเชิดชู เราผ่านวันอันหนักมานักหนา ในรั้วอาณาจักรของนักสู้ ช่วงความหวังคืนวันหากหันดู คล้ายเดินดูในระหว่างทางม้าลาย ด้วยรอยแย้มยิ้มละไมในวันนี้ เสื้อคลุมสีดำพลิ้วริ้วเฉิดฉาย หางนกยูงยอดรักร่วงทักทาย เหลืองแดงรายรับขวัญบัณฑิตโดม จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 18 ก.ค. 46 12:25:07 ]

ความคิดเห็นที่ 37 วันพฤหัสบดีที่ ๑๑ ตุลาคม ๒๕๑๖ ๑๙๗ พฤหัสฯ สิบเอ็ดเมื้อ...............มาแถลง บุญออกพรรษาภาย........................พรุ่งแล้ว สุขสงบสบสันต์เริง........................รมย์ร่ำ ข่าวคลั่งข่าวแค้นแคล้ว.....................คลาดสาร ๑๙๘ วิทยุพุพร่ำเพ้อ......................พ่นเพลง ลูกทุ่งลูกเถื่อนสนาน.......................สนุกเนื้อ หนังสือสื่อพิมพ์ระเบง.....................ทุกฉบับ กว่าสัปดาห์ล้าเรื้อ............................ไล่หลัง มาถึงโคลงตรงนี้ครูเนาว์ ได้ยกเหตุการณ์จากประวัติศาสตร์ไทย หลายเหตุการณ์ตั้งแต่ ยุคสุโขทัย หรือการศึกกับพม่ายุคอยุธยา มาเปรียบเทียบกับเหตุการณ์ตรงนี้ อาทิ ๒๐๕ งามมิ่งเมืองละม่อมแม้น...........เมืองสรวง ห้าวประวัติศาสตร์สอน.....................เศิกห้าว ขุนรามพ่อคอนควง.........................คชส่าย ขุนสอดผาดผ้ายน้าว.......................ผละหนี ๒๐๗ ศึกเตลงเต็มแหล่งล้วน............หลายคราว ดินกระหายโหยกลืน.........................เลือดล้าง เลือดไทยเลือดเทศพราว..................รินพล่าน ผายแผ่นดินให้กว้าง........................กว่าเดิม ๒๑๐ งามเอยงามทัพพู้น..................พระศรี ศรีสุริโยทัย....................................ประทับช้าง ช้างทรงอ่าทรงลี-............................ลาศยาตร ยาตรพระยศย้ำสร้าง........................ศักดิ์สยาม ๒๑๑ พระวายชีวาตม์คล้อย................คอคช ขาดแล่งอุระตาม..............................ตลอดเบื้อง ฝากพระชีพเชิดบท...........................ฉบับแบบ ยงยุทธ์ยงเหย้าเยื้อง.........................อย่างหญิง วันนี้มีการรวมพลนิสิต นักศึกษาครั้งใหญ่อีกครั้งหนึ่งที่ธรรมศาสตร์ ๒๒๕ นักเรียนหลายแห่งถ้วน.............ทุกสถา บันแฮ ในนอกกรุงเกรียวกราว....................ข่าวก้อง อาชีวะผละมา..................................ธรรมศาสตร์ ชาวเกษตรทั้งสิ้นพ้อง.......................ผละผัน ๒๒๙ ช่างกลคู่อริแค้น.....................คืนดี ร่วมจับมือมาสมาน..........................สมัครถ้วน ประกาศเกียรติอาชี-.........................วะเด็ก ถึงจักรู้น้อยล้วน.............................ร่วมตาย ๒๓๒ สู้แบบนิสิตสร้าง.....................อหิงสา ไป่เบียดไป่เบียนบง.........................บ่งรู้ ขันติอดทนพยา-..............................ยามข่ม เอาสัตย์ซื่อเข้าสู้..............................สุดใจ การชุมนุมต่อต้านเผด็จการลุกลามไปทั่วประเทศ ทั่วทุกภาค ๒๕๐ สารคามลามป่าวร้อน.................เริงขวัญ สำนึกผนึกรวมแรง...........................เรียกร้อง ประกาศปราดประจัญ.......................ประจญร่วม มุ่งสู่เมืองพร้อมพ้อง........................เพื่อนกรุง ๒๕๒ สองแควเคยเศิกเข้า.................เขตสมัย เมืองพิสีโลกชอง.............................ช่ำชื้อ พระนเรศวร์นิรัติศัย..........................ฤๅสงบ เคืองพระบาทกริ้วรื้อ.........................ล่มเมือง ๒๕๘ สิงขรสิงห์ขบเขี้ยว....................สงขลา สังข์สะอาดใยยอง.............................ป่าวย้ำ เมืองพ่อพระบรมมหา-........................ชนกนาถ เฉลิมพระนามก้าวก้ำ............................กู่ถึง วันศุกร์ที่ ๑๒ ตุลาคม ๒๕๑๖ ๒๖๒ คาบนั้นศุกร์สวัสดิ์เข้า..................สิบสอง หนึ่งสัปดาห์เดียวดู.............................ด่วนพ้น ร้อนข่าวเร่งแค้นครอง.........................คลุมครอบ คำตอบคำโต้ด้น.................................ดับหวัง ๒๖๓ ให้รัฐเร่งตอบรู้..........................เร็วพลัน จากเที่ยงถึงเที่ยงหลัง.........................พรุ่งนี้ ปลดปล่อยสิบสามผัน.........................ปลอดผิด ผินิ่งเนิ่นช้าชี้.....................................จักเผชิญ แม้มีข่าวรัฐบาลจะให้ประกันตัวทั้งสิบสามผู้ต้องหา แต่ทั้งหมดก็ยังไม่พ้นข้อหา อีกฝ่ายรัฐบาล ประกาศข่าวออกมาว่า ๒๖๖ ข่าวกลับประกาศแกล้ง.................เกลื่อนความ ธรรมศาสตร์ซ่องสุมเสริม....................สิ่งร้าย ขอชนอย่าเชื่อตาม..............................เข้าต่อ อย่ายาตรอย่าเยื้องย้าย........................อยู่เลย ตรงนี้แหละครับที่ทำให้เกิดการชุมนุมครั้งยิ่งใหญ่เกิดขึ้น ๒๗๐ จุดหมายจุดมุ่งแคล้ว................คลาดคลาย เคยล่วงเคยลับเลย..........................หลอกแล้ว พลังนักศึกษาหมาย...........................เคยประมาท ข้อต่อรองผ่องแผ้ว.........................ผิดประสงค์ ๒๗๓ เผด็จการผันแผกอ้าง..............อธิปไตย ตกทอดทายาทสรร...........................สืบสร้าง ครอบครัวครอบครองไทย.................ทอดช่วง เมียลูกหลานล้อมข้าง........................คลุกคลี ๒๗๔ หลายวันผันล่วงเข้า.................หลายคืน ถั่งปะทุวาที.....................................ถกถ้อย เปิดโปงเปิดปากยืน..........................หยัดเหยียด ละเรื่องเล่าแล้วร้อย..........................เล่าเรียง ๒๗๕ แออัดยัดเยียดล้น....................ลามทาง จากค่ำยันรุ่งเคียง............................ไหล่พร้อม รายรอบขอบเขตขวาง......................แขวงขาด รถติดตลอดย้อนอ้อม.......................อัดแอ ๒๗๖ พบที่ธรรมศาสตร์ถ้วน..............เที่ยงตรง เสียงบอกเสียงเล่าแล.......................ปิดป้าย พรุ่งนี้พรุ่งนี้คง...............................มีข่าว จักอยู่จักรู้ร้าย.................................จักดี จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 18 ก.ค. 46 14:52:52 A:203.146.75.11 X:192.168.35.36 ]

ความคิดเห็นที่ 38 แอบมาอ่านกระทู้นี้หลายครั้งแล้วล่ะ วันนี้ก็เลยมาลงชื่อไว้เป็นหลักฐาน และถือโอกาส save เก็บไว้อ่านนาน ๆ  ครับ จากคุณ : Augustman - [ 18 ก.ค. 46 14:53:44 A:203.113.80.13 X: ]

ความคิดเห็นที่ 39 ตามมาอ่าน series บันทึกไว้ในวงวรรณ ด้วยความคารวะในความรู้อันอุดมของจอมยุทธเมรัย (เป็นแฟนโกวเล้งหรือเปล่าหนอ) แล้วก็เลยจะขอรบกวนให้ไขสิ่งที่เป็นปริศนาอยู่ในใจมานานแล้ว ...... อยากได้บทกวีที่ขึ้นต้นว่า เห่เอ๋ย   วันเพ็ง                   พระจันทร์ก็เปล่งปลั่งลอย เหลืองแฉล้มแช่มช้อย          เคลื่อนคล้อยลอยลม จำได้อยู่แค่นี้เอง  ที่เหลือก็เลือนลางอยู่ในความทรงจำ  จะขอรบกวนจอมยุทธให้ช่วยหาฉบับสมบูรณ์ พร้อมชื่อของผู้รจนาให้ด้วย  จะเป็นพระคุณอย่างสูง แล้วจะตามอ่าน บันทึกไว้ในวงวรรรณ ทุกภาคไปเรื่อยๆ จากคุณ : แม่เพ็ - [ 18 ก.ค. 46 18:55:29 A:202.183.222.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 40 จอมยุทธฯ ยังไม่ได้หายไปไหนนะขอรับ เพียงแต่ว่าลืมหนังสือ อาทิตย์ถึงจันทร์ ไว้ที่ทำงาน เลยทำให้ไม่สามารถนำเสนอบทโคลงจาก อาทิตย์ถึงจันทร์ ในช่วง เสาร์-อาทิตย์ นี้ได้คงต้อง รอพรุ่งนี้แล้วกันครับ อยู่ว่างๆ กลับไปอ่านกระทู้ บันทึกไว้ในวงวรรณภาคแรก พบว่ายังติดค้าง คุณนักอ่านชั้นอะ กับความเห็นนี้อยู่ " ยังไงอย่าเพิ่งทิ้งกระทู้นี้นะครับ ท่านจอมยุทธ ผมมีของคุณนภาลัย (ฤกษ์ชนะ) มาฝากบ้าง ขอให้คิดถึงฉันวันละหนึ่ง ฉันคิดถึงเธอวันละพันหน และมีจิตคิดถึงเพียงหนึ่งคน ไร้กมลที่จะเหลือเผื่อผู้ใด แม้นมาหาเธอได้จะไม่ยั้ง ที่ต้องรั้งแม้จะรู้เธออยู่ไหน ไม่อยากเห็นเธออยู่คู่กับใคร คงขาดใจถ้าเธออยู่กับผู้นั้น จากคุณ : นักอ่านชั้นอะ " จอมยุทธฯ ก็เลยต้องหยิบหนังสือ กวีนิพนธ์ "ดอกไม้ใกล้หมอน" ของ นภาลัย (ฤกษ์ชนะ) สุวรรณ ธาดา มาอีกรอบ หลังจากนำเสนอบทกวีชุด เพลงชาติ ของเธอไปแล้ว จากกระทู้บันทึกไว้ในวงวรรณ ภาคสอง มาอ่านบทกวีชุดที่ คุณนักอ่านชั้นอะ เอ่ยถึงดีกว่าขอรับ ขอเพียงแค่นี้ แม้หัวใจไร้สิทธิ์จะคิดหวัง แต่ก็ยังมีสิทธิ์จะคิดถึง แม้เป็นสองของใครไม่คำนึง ขอเป็นหนึ่งอยู่ในหัวใจเธอ ไม่เคยคิดไขว่คว้าเพื่อหาสิทธิ์ ฉันเตือนจิตเตรียมใจไว้เสมอ เราไม่มีวาสนาอย่าพร่ำเพ้อ รักไม่เก้อเธอยังเกื้อบุญเหลือล้น ขอให้คิดถึงฉันวันละหนึ่ง ฉันคิดถึงเธอวันละพันหน และมีจิตคิดถึงเพียงหนึ่งคน ไร้กมลที่จะเหลือเผื่อผู้ใด แม้นมาหาเธอได้จะไม่ยั้ง นี่ต้องรั้งแม้จะรู้เธออยู่ไหน ไม่อยากเห็นเธออยู่คู่กับใคร คงขาดใจถ้าเธออยู่กับผู้นั้น เมื่อคิดถึงฉันจนทนไม่ไหว ก็จงไปยังที่ซึ่งมีฉัน มิได้ชิดชื่นใจไม่สำคัญ สบตากันสักครั้งก็ยังดี นภาลัย (ฤกษ์ชนะ) สุวรรณธาดา มาอ่านงานของ นภาลัย (ฤกษ์ชนะ) สุวรรณธาดา อีกชุดแล้วกันกับชุดที่เธอเขียนไว้อาลัย มาลัย ชูพินิจ ซึ่งกลอนชุดนี้มีวรรคทองที่จดจำกันได้ทั่วไปคือ "แม้ไม่เหลือมาลัยในปฐพี .............ก็ยังมีมาลัยคล้องใจคน" มาอ่านงานชุดนี้กันครับ     แด่...มาลัย เสียงฟ้ากรีดหวีดไหวตอนใกล้ค่ำ เสียงคนร่ำร้องให้แข่งสายฝน น้ำตาฟ้าท่วมโลกเพราะโศกดล น้ำตาคนท่วมฟ้าเพราะอาลัย ด้วยสิ้นแล้วมาลัยฝันวรรณศิลป์ เคยรินรินรสรื่นชื่นไฉน เคยชมดวงพวงพบูอยู่ไวไว เห็นเรไรแล้วก็ลับไปกับตา นับแต่นี้สวนขวัญบรรณภพ จะเซาซบโศกซึ้งคะนึงหา จะเสาะสรรพรรณไม้ที่ไหนมา ให้มีค่าควรเท่าของเก่าคง มาลัยทิ้งสิ่งเตือนก่อนเคลื่อนคล้อย คือนาม น้อย อินทนนท์ ที่คนหลง อีก เรียมเอง เพรงพร่งรุ่งยืนยง แม่อนงค์ นามประทับกับฤดี ยอกรกรานมาลย์ทิพย์จุ่งลิบลับ ไปประดับแดนฟ้าสมราศี แม้ไม่เหลือมาลัยในปฐพี ก็ยังมีมาลัยคล้องใจคน นภาลัย (ฤกษ์ชนะ) สุวรรณธาดา จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 20 ก.ค. 46 17:58:46 ]

ความคิดเห็นที่ 41 พอดีมาเจอความเห็น ๓๙ จอมยุทธฯ คงขอยกมาตอบตรงนี้ก่อนความเห็นอื่นๆนะขอรับ " ตามมาอ่าน series บันทึกไว้ในวงวรรณ ด้วยความคารวะในความรู้อันอุดมของจอมยุทธเมรัย (เป็นแฟนโกวเล้งหรือเปล่าหนอ) แล้วก็เลยจะขอรบกวนให้ไขสิ่งที่เป็นปริศนาอยู่ในใจมานานแล้ว ...... อยากได้บทกวีที่ขึ้นต้นว่า เห่เอ๋ย   วันเพ็ง                   พระจันทร์ก็เปล่งปลั่งลอย เหลืองแฉล้มแช่มช้อย          เคลื่อนคล้อยลอยลม จำได้อยู่แค่นี้เอง  ที่เหลือก็เลือนลางอยู่ในความทรงจำ  จะขอรบกวนจอมยุทธให้ช่วยหาฉบับสมบูรณ์ พร้อมชื่อของผู้รจนาให้ด้วย  จะเป็นพระคุณอย่างสูง แล้วจะตามอ่าน บันทึกไว้ในวงวรรรณ ทุกภาคไปเรื่อยๆ จากคุณ : แม่เพ็ " ตอบคุณ แม่เพ็ง ครับ ชักเขิน ฮ่า ฮ่า ขอออกตัวก่อนนะครับว่าอันที่จริงจอมยุทธฯก็ไม่ได้รอบรู้อะไร มากมาย พยายามนำเสนอบทกวีต่างๆเท่าที่หาข้อมูลได้นะขอรับ จอมยุทธฯก็เป็นแฟนโกวเล้งครับ แต่ชอบน้อยกว่ากิมย้งนิดหนึ่ง แต่ก็ชอบทั้งคู่นั้นแหละ ฮ่า ฮ่า สำหรับบทกวีที่ แม่เพ็ง ยกมา ตอนนี้จอมยุทธฯก็ยังมืดแปดด้าน หรือถ้าเพื่อนๆท่านใดทราบโปรดช่วย สงเคราะห์ด้วยครับ แก้ไขเมื่อ 20 ก.ค. 46 18:01:11 จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 20 ก.ค. 46 17:59:20 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ติดตามอ่านอยู่ค่ะ ^__^ สำหรับบทที่แม่เพ็งกล่าวถึง... คิดว่าเป็น... บทกล่อมในช้ากล่องลูกหลวงในสมัยรัตนโกสินทร์...   "เห่เอยวันเพ็ง                         พระจันทร์ก็เปล่งปลั่งลอย เหลืองแฉล้มแช่มช้อย              เคลื่อนคล้อยลอยลม แจ่มแจ้งแสงทอง                    สว่างห้องพระบรรทม น้ำค้างลงพร่างพรม                 ชำเลืองชมพระจันทรา ที่กลางเดือนเหมือนกระต่าย       คล้ายคล้ายยายกับตา ลอยเลื่อนเคลื่อนคลา                ทุกเพลาราตรี "* *จาก "พระจันทร์กับความผูกพันของไทย" โดย  ประภัสสร  โพธิ์ศรีทอง จากคุณ : ไกลถิ่น - [ 20 ก.ค. 46 22:21:19 A:67.162.190.132 X: ]

ความคิดเห็นที่ 43 โอ้ ขอบคุณสุดๆ ครับ ท่านจอมยุทธ สำหรับบทกลอนของคุณนภาลัย จับใจจริงๆ จากคุณ : นักอ่านชั้นอะ - [ 21 ก.ค. 46 16:55:34 A:203.63.77.4 X: ]

ความคิดเห็นที่ 44 เพลงขลุ่ยเหนือทุ่งข้าว   เป็นบทกวีของ  เนาวรัตน์  พงษ์ไพบูลย์ ที่จดจำได้   ถ้าจำไม่ผิด  ตีพิมพ์ครั้งแรกใน วารสาร พาที ราวปี พศ. ๒๕๒๐ "วัดเอ๋ยวัดโบสถ์             ปลูกตาลโตนดเจ็ดต้น เจ้าขุนทองไปปล้น          ป่านฉะนี้ไม่เห็นมา" ขลุ่ยข้าครวญหวลโหยระโอยโอด พิไลโรธนาการสะท้านพร่า เป่าคำหอมเหินลิ่วขึ้นปลิวฟ้า แล้วทอดช้าเฉื่อยฉ่ำประจำยาม พอพระพายชายพัดก็ชัดชื่น ยิ่งดึกยิ่งดื่นไม่ขื่นขาม ทุ่งนี้นานี้มีนาม ของหวงเขตห้ามอย่าข้ามกัน ข้าวงามน้ำดีทุกปีมา แผ่นดินข้าข้าก็รักหนักมั่น ปู่ย่าพ่อลูกผูกพัน เลือดเนื้อทั้งนั้นที่ในดิน ใบข้าวพลิ้วพริ้วระเนนเป็นคลื่นข้าว ใบตาลกราวกรากลมระงมถิ่น กระท่อมน้อยคร่ำคร่าอยู่อาจิน หอมกลิ่นข้าวใหม่มาจางจาง คดข้าวใส่ห่อไปรอรับ ขุนทองเจ้าจะกลับเมื่อฟ้าสาง เพลงขลุ่ยแผ่วครื้นสะอื้นคราง ไม่มีร่างไม่มีเงาเจ้าขุนทอง ตะวันรุ่งเรื่อแลงจนแดงเลือด แผ่นดินเดือดคูน้ำก็คล้ำหมอง เพลงขลุ่ยขาดห้วงท่วงทำนอง เสียงตะโกนกู่ก้องมาไกลไกล            เนาวรัตน์    พงษ์ไพบูลย์ (ผิดตกยกเว้น  พิมพ์จากความทรงจำ) จากคุณ : xxx(เฒ่า) - [ 21 ก.ค. 46 22:01:07 ]

ความคิดเห็นที่ 45 จำได้อีกสำนวนหนึ่ง  เป็นกลอนสั้นๆ   แต่เป็นสำนวนเปรียบเทียบที่คมคาย ฟังมาว่า  เนาวรัตน์  ร่ายสดในเวทีอภิปราย "มีเม็ดทรายนับไม่ถ้วนจำนวนทราย คนทั้งหลายนับไม่ถ้วนในคุณค่า เม็ดทรายแกร่งก็เพราะผ่านกาลเวลา คนจะกล้าก็เพราะผ่านการอดทน ถ้ามือเราแบวางอยู่อย่างนี้ โลกจะหยุดอยู่กับที่ทุกแห่งหน แต่ถ้ามือกำหมัดในบัดดล โลกจะหมุนเริ่มต้นตามมือเรา"                            เนาวรัตน์        พงษ์ไพบูลย์ จากคุณ : xxx(เฒ่า) - [ 21 ก.ค. 46 22:20:32 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ช่วงนี้จอมยุทธฯ กำลังยุ่งๆเรื่องงาน เนื่องจากการ ปรับสู่โครงสร้างใหม่ คงสักอีกวันสองวัน จะมานำเสนอ ต่อไป นะขอรับ ขออภัยเพื่อนๆไว้ด้วยครับ จากคุณ : จอมยุทธเมรัย - [ 22 ก.ค. 46 21:55:42 ]

ความคิดเห็นที่ 47 รอฟังใจระทึกท้น            ท่วมใจ อ่านเกร็ดกวีวัจน์ใส          ส่องแจ้ง จิตบานเบิกสราญใน         สำนึก หากหิ่งห้อยอาจแสร้ง       สว่างแม้นสักวัน. หิ่งห้อยยังรอฟังด้วยใจระทึกครับ จากคุณ : :::อกนิษฐ์::: - [ 24 ก.ค. 46 01:23:01 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ขออนุญาตใช้กระทู้นี้ขอบคุณคุณไกลถิ่น สำหรับบทประพันธ์ค่ะ แต่ดูเหมือนจะยังไม่จบนะคะ ใครที่มีตอนต่อจากนี้ รบกวนช่วยไขบริศนาต่อให้จบด้วยค่ะ จากคุณ : แม่เพ็ง - [ 25 ก.ค. 46 08:54:19 A:202.183.222.7 X: ]

ความคิดเห็นที่ 49   ขอบคุณท่านจอมยุทธฯ .. ไม่ค่อยได้เ้ข้ามาเพราะเวลา ไม่พอใช้ .. อยากได้อาทิตย์ละ 9-10 วัน .. ขอบคุณทุกท่านที่สรรหาสิ่งดีๆ มาให้อ่าน .. โชคดีครับ จากคุณ : Handyman - [ 26 ก.ค. 46 02:49:17 ]

ความคิดเห็นที่ 50 อันนี้มาปะแทนลุงวลีอะค่ะ ลุงบอกมะค่อยว่าง อิอิ ------------ คัดมาจาก วารีดุริยางค์ อะค่ะ           แทบฝั่งธารที่เราเฝ้าฝันถึงเสียงน้ำ    ซึ่งกระซิบสาดปราศจากเสียง จักรวาลวุ่นวายไร้สำเนียง                           โลกนี้เพียงแผ่นภพสงบเย็น            เพื่อชื่นชมรมณีย์กับชีวิต                 ที่จะคิดที่จะทำตามคิดเห็น ระเรื่อยเรื่อยเฉื่อยฉ่ำลืมลำเค็ญ                      ลืมความเป็นปรัศนีของชีวิต            หางนกยูงระย้าเรี่ยคลอเคลียน้ำ         แพนดอกฉ่ำช้อยช่อวรวิจิตร งามดั่งเปลวเพลิงป่ามานิรมิต                        สร้อยโสภิตอภิรุมพุ่มหัวใจ            เพรชน้ำค้างค้างหล่นบนพรมหญ้า     เย็นหยาดฟ้ามาฝันหลงวันใหม่ เคล้าเคลียหยอกดอกหญ้า                            อย่างอาลัยเมื่อแฉกดาวใบไผ่ไหวตะวัน            มโหรีจากราวป่ามาเรื่อยรี่                ราชินีแห่งน้ำค้างจะห่างหัน ฝักต้อยติ่งแตกจังหวะประชันกัน                    จักจั่นจี่เจื้อยรับเรื่อยร้อง            ลมระเริงลู่หวิวพลิ้วระลอก                สัพยอกยอดไม้ไปลิ่วล่อง แล้วใบไม้ก็ไหวส่าย ขึงข่ายกรอง                   ทอแสงทองทอดประทับซับน้ำค้าง            ดอกไม้ป่าปรุงกลิ่นประทิ่นป่า            อบบุหงามาลัยทั่วไพรกว้าง หอมจนหอบหัวใจไปเคว้งคว้าง                      เคลิ้มถวิลกลิ่นปรางอบกลางทรวง            ผีเสื้อสวยแต้มสีที่กลีบแก้ม                 ชมพูแย้มแดงระยับสลับม่วง ก้านเกสรอ่อนฉ่ำน้ำผึ้งรวง                            หยาดหยดพวงพุ่มระย้าจากคาคบฯ จากคุณ : นักเดินทาง(skeczys) - [ 27 ก.ค. 46 13:39:51 A:202.28.179.70 X:unknown ]

ความคิดเห็นที่ 51 วารีดุริยางค์เหมือนกันค่ะ ชอบบทนี้ๆ -------------            สงสารใจ ใจเจ้าเอ๋ยไม่เคยนิ่ง วนและวิ่งคืนและวันหวั่นและไหว เหมือนถูกกายกำบังกักขังใจ ใจจึงได้ดิ้นรนทุกหนทาง            กลางคืนคอยเป็นควันอั้นอัดไว้ ครั้นกลางวันก็เป็นไฟไปทุกอย่าง ร่างกายถูกผูกพันสรรพางค์ เป็นสื่อกลางแก่ใจรับใช้การ จากคุณ : นักเดินทาง(Skeczys) - [ 27 ก.ค. 46 13:41:42 A:202.28.179.70 X:unknown ]

ความคิดเห็นที่ 52 ขออีกหน่อยๆ อันนี้โดนท่องตอนสมัยเรียนอะค่ะ --------            ขอกายเจ้าจงเป็นเช่นต้นไม้ ยืนอยู่ได้โดยภพสงบนิ่ง เพื่อแผ่ร่มและเป็นหลักให้พักพิง แต่งดอกพริ้งผลัดฤดูอยู่ชั่วกาล            และใจเจ้าจักเป็นเช่นสายน้ำ ใสเย็นฉ่ำชื่นแล้วไหลแผ่วผ่าน เพื่อเลี้ยงชีพชโลมไล้ให้เบิกบาน เพียงพ้องพานผิวแผ่วแล้วผ่านเลย จากคุณ : นักเดินทาง(Skeczys) - [ 27 ก.ค. 46 13:43:52 A:202.28.179.70 X:unknown ]

ความคิดเห็นที่ 53 แวะมาขอโทษที่ยังไม่ได้คัดอะไรมาเพิ่มเติมให้ เพิ่งได้หนังสือเล่มใหม่มา ก็ยังไม่ได้แตะ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 27 ก.ค. 46 14:41:28 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ขอบใจมาก ครับ .. สาวน้อย .... มาเพิ่มเติม กันสักน้อย นะครับ .. จาก # 50 อย่างไรเสีย ขอวาน ท่านจอมยุทธฯ กล่าวเพิ่มเติม อีกสักน้อย นะครับ ๐๐๐ วารีดุริยางค์ เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ..            แทบฝั่งธารที่เราเฝ้าฝันถึง เสียงน้ำซึ่งกระซิบสาดปราศจากเสียง จักรวาลวุ่นวายไร้สำเนียง โลกนี้เพียงแผ่นภพสงบเย็น            เพื่อชื่นชมรมณีย์กับชีวิต ที่จะคิดที่จะทำตามคิดเห็น ระเรื่อยเรื่อยเฉื่อยฉ่ำลืมลำเค็ญ ลืมความเป็นปรัศนีของชีวิต            หางนกยูงระย้าเรี่ยคลอเคลียน้ำ แพนดอกฉ่ำช้อยช่อวรวิจิตร งามดั่งเปลวเพลิงป่ามานิรมิต สร้อยโสภิตอภิรุมพุ่มหัวใจ            เพรชน้ำค้างค้างหล่นบนพรมหญ้า เย็นหยาดฟ้ามาฝันหลงวันใหม่ เคล้าเคลียหยอกดอกหญ้าอย่างอาลัย เมื่อแฉกดาวใบไผ่ไหวตะวัน            มโหรีจากราวป่ามาเรื่อยรี่ ราชินีแห่งน้ำค้างจะห่างหัน ฝักต้อยติ่งแตกจังหวะประชันกัน จักจั่นจี่เจื้อยรับเรื่อยร้อง            ลมระเริงลู่หวิวพลิ้วระลอก สัพยอกยอดไม้ไปลิ่วล่อง แล้วใบไม้ก็ไหวส่าย ขึงข่ายกรอง ทอแสงทองทอดประทับซับน้ำค้าง            ดอกไม้ป่าปรุงกลิ่นประทิ่นป่า อบบุหงามาลัยทั่วไพรกว้าง หอมจนหอบหัวใจไปเคว้งคว้าง เคลิ้มถวิลกลิ่นปรางอบกลางทรวง            ผีเสื้อสวยแต้มสีที่กลีบแก้ม ชมพูแย้มแดงระยับสลับม่วง ก้านเกสรอ่อนฉ่ำน้ำผึ้งรวง หยาดหยดพวงพุ่มระย้าจากคาคบ            และเราลิ้มรสหวามของความหวาน จากสายธารที่ไหลไม่รู้จบ จากสายใจไหลย้อนซอกซอนซบ เงียบสงบระงับลงตรงมุมนี้            เลิกความคิดขันเข่งปรุงแต่งจิต เลิกชีวิตวุ่นวายในทุกที่ เลิกเดือดร้อนดิ้นรนคนไยดี ไม่ต้องมีปรารถนาในอารมณ์            ฟังต้นไม้สายน้ำย้ำให้หยุด หยุดเสียทีเถิดมนุษย์หยุดสะสม หยุดปรุงแต่งแสร้งตามความนิยม สร้างสังคมโสโครกโลกจึงร้อน            จงหยุดชมชื่นใจในใจเถิด ทุกสิ่งเกิดก่อไว้ในใจก่อน สมมติจากหัวใจไปทุกตอน ใจจึงซ่อนทุกสิ่งจริงลวงไว้                                                        สงสารใจ ใจเจ้าเอ๋ยไม่เคยนิ่ง วนและวิ่งคืนและวันหวั่นและไหว เหมือนถูกกายกำบังกักขังใจ ใจจึงได้ดิ้นรนทุกหนทาง            กลางคืนคอยเป็นควันอั้นอัดไว้ ครั้นกลางวันก็เป็นไฟไปทุกอย่าง ร่างกายถูกผูกพันสรรพางค์ เป็นสื่อกลางแก่ใจรับใช้การ            เมื่อใจทุกข์กายก็ต้องทนครองทุกข์ ครั้นใจสุขกายก็สุขสนุกสนาน วนเวียนหว่างทุกข์สุขทุกวันวาร แล้วสะสมสันดารการเป็นคน             ทุกวิถีที่ใจได้เที่ยวท่อง ล้วนขึ้นล่องอยู่ระหว่างกลางปลายต้น ที่โคจรของใจไม่เคยจน ไม่เคยพ้นไม่เคยพรากจากวงจร            ใจจึงหน่ายจึงเหนื่อยจึงเมื่อยล้า วุ่นผวาว่อนไหวถูกไล่ต้อน เกิดแล้วก่อล่อแล้วเร้นเย็นแล้วร้อน ไม่พักผ่อนเพียงสักคราวเฝ้าแฟบฟู            รู้และเห็นเป็นไปตามใจอยาก จึงเหมือนฉากขวากขวางกำบังอยู่ หยุดเสียทีหยุดเสียเถิดเปิดประตู เพื่อได้รู้และได้เห็นตามเป็นจริง            ขอกายเจ้าจงเป็นเช่นต้นไม้ ยืนอยู่ได้โดยภพสงบนิ่ง เพื่อแผ่ร่มและเป็นหลักให้พักพิง แต่งดอกพริ้งผลัดฤดูอยู่ชั่วกาล            และใจเจ้าจักเป็นเช่นสายน้ำ ใสเย็นฉ่ำชื่นแล้วไหลแผ่วผ่าน เพื่อเลี้ยงชีพชโลมไล้ให้เบิกบาน เพียงพ้องพานผิวแผ่วแล้วผ่านเลย            อิสระเสรีที่จะไหล ด้วยเพลงไพเราะล้ำร่ำเฉลย ชมดอกไม้สายลมพรมรำเพย และชื่นเชยกับชีวิตทุกทิศทาง            วงของน้ำทำประกายกับสายแดด ร้อนจะแผดเผาทรายพริบพรายพร่าง ราวกากเพชรเกล็ดโปรยโรยระวาง หาดกรวดกว้างกลางน้ำเริ่มคร่ำครวญ            ไม่ใยดีปรีดาประสาโลก ไม่ทุกข์โศกเสียใจหรือไห้หวน มีความสุขอยู่ทุกยามตามที่ควร ไม่ปั่นป่วนไปตามความเร่าร้อน             รู้จักเพียงพอดีที่จะรับ ความเกิดดับธรรมดาอุทาหรณ์ พร้อมรู้สึกตามวิสัยไปทุกตอน เหมือนทุกก้อนกรวดทรายย่อมคล้ายกัน ๐๐๐   ... แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 46 22:10:36 แก้ไขเมื่อ 27 ก.ค. 46 21:19:28 จากคุณ : วลี.. - [ 27 ก.ค. 46 19:41:17 ]

ความคิดเห็นที่ 55 มาเซฟไปอ่านครับ ขอบคุณท่านจอมยุทธฯ และทุกท่าน ครับ จากคุณ : พิราบเงิน - [ 4 ส.ค. 46 18:58:31 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ขอบคุณคะ ทุก ๆ คน ข้อมูลทั้งหมดจัดเป็นรูปเล่มรายงานส่งอาจารย์เรียบร้อยแล้วค่ะ   หวังว่าคะแนนคงเต็มแน่ ๆ *****อยากเลี้ยงอะไรตอบแทนจังค่ะ***** จากคุณ : mickey - [ 27 ส.ค. 46 19:36:04 A:203.107.206.247 X: ]

ความคิดเห็นที่ 57 เอ่อพี่คับ ผมแปลเรื่องวารีดุริยางค์ไม่ออกอ่ะคับ... พี่ช่วยแปลให้ผมหน่อยได้ไหมคับ ต้องส่งอาจารย์วันจันนี้แล้ว ผมแปลยังไงก็ไม่เป็นเรื่องซะที... ช่วยผมหน่อยนะคับ จากคุณ : Not... - [ 28 ส.ค. 47 17:27:39 A:203.113.81.74 X: ]

ความคิดเห็นที่ 58 ... ไม่มีคนช่วยเลย... จากคุณ : Not... - [ 29 ส.ค. 47 22:00:38 A:203.113.81.74 X:203.150.217.114 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ช่วยแปลนิราศนรินทร์ให้ผมหน่อยได้ไหมคับ อาจารย์สั่งยังไม่ได้ส่งเลยคับ ทุกบทเลยคับนิราศนรินทร์//โอ่งสงกรานต์ จากคุณ : drreamkab@hotmail.com - [ 30 ก.ค. 48 10:57:45 A:203.113.67.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 60 dreamkab@hotmail.com จากคุณ : drreamkab@hotmail.com - [ 30 ก.ค. 48 11:00:46 A:203.113.67.6 X: ]

ความคิดเห็นที่ 61 ขอรบกวนหน่อยนะค่ะ ใครสามารถแปลโครงนิราศนรินทร์ได้ช่วยแปลให้หน่อยนะค่ะ ต้องการด่วนค่ะ จากคุณ : pack_ty@hotmail.com - [ 13 พ.ย. 48 17:21:27 A:158.108.210.5 X: ]