Riptide คลื่นมนุสส์ ตอนที่ 1

    ลงมือเสียคืนนี้เลยดีไหม?
      เขาคิดขณะเร่งความเร็วรถไปตามถนนใหญ่ก่อนจะหยุดเมื่อสัญญาณไฟสว่างขึ้น  จากจุดนั้นเขาสามารถมองเห็นเฮเลน แม็กซ์เวลนั่งนิ่งอยู่ตรงด้านหลังเคาน์เตอร์เก็บเงินของคาลิโก้แพนทรี่  เสื้อสีชมพูจัดจ้าตัวนั้นทำให้ร่างผอมแห้งของหล่อนดูมีเนื้อมีหนังขึ้นมาอย่างน่าประหลาด ส่วนผมดัดของหล่อนก็เป็นลอนสลวยจนดูราวกับมีรัศมีสีเทาเปล่งประกายอยู่รอบศีรษะ
      ความรู้สึกทั้งโกรธทั้งกลัววาบแปลบขึ้นมาราวกับตะกอนที่ถูกกวนให้ขุ่นเมื่อเขาเห็นหล่อนขยับตัวเพื่อเปิดลิ้นชักเก็บเงิน  นังแก่วายร้าย อีพวกมือถือสากปากถือศีล หนอย…คิดจะแฉเรื่องทั้งหมดอย่างนั้นหรือ!  เขาหักนิ้วไปมาอย่างเขม่นเข่นเขี้ยว รู้สึกร้อนวาบไปทั้งตัวด้วยความโกรธจนอยากจะออกไปจัดการกับหล่อนให้สิ้นซากเสียเดี๋ยวนั้น
      แต่…เดี๋ยวสิ เขาฉุกคิดขึ้นมาได้ก่อนที่จะยั้งอารมณ์ไว้ไม่อยู่ ถ้าผลีผลามทำอะไรลงไปตอนนี้แผนที่วางไว้ทั้งหมดมีหวังล่มแน่ๆ   เขาสู้อุตส่าห์เสียเวลาวางแผน หาทางหนีทีไล่มาตลอดอาทิตย์ และถ้าหากทุกอย่างเป็นไปตามที่คาดการณ์ไว้ก็คงจะดีไม่น้อย  ตอนนี้ ปืนกับชุดพรางตัวถูกซ่อนไว้อย่างแนบเนียนใต้เบาะรถเรียบร้อยแล้ว  เขาก็แค่เดินอาด ๆ เข้าไป กวาดเงินจากลิ้นชักเก็บเงิน และก็เป่านังแก่นั่นเสีย  แล้วก็หาพยานสักคนที่จะยืนยันว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นแค่การปล้นชิงทรัพย์อย่างอุกอาจที่เลยเถิดไปในทางเลวร้าย แค่นี้ก็จบเรื่อง คงไม่มีใครคิดว่ามีเหตุผลอื่นซ่อนเร้นในเหตุการณ์รุนแรงแบบนี้ไปได้แน่ๆ
      ที่เหลือก็คือทางสะดวก ไม่มีรถผ่านไปมามากพอที่จะสังเกตเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดได้  อากาศที่เป็นใจ  และก็รถว่าง ๆ สักคันในลานจอดรถ
      แต่ดูเหมือนทุกอย่างจะไม่เป็นไปอย่างที่เขาต้องการสักนิด  ท้องฟ้าในคืนนี้ไม่มืดสนิทอย่างที่หวังไว้    พระจันทร์เสี้ยวลอยเด่นตระหง่านท่ามกลางดวงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับกระจัดกระจายไปทั่วฟ้า  อากาศก็ดูจะสดชื่นผิดฤดูไปสักนิดสำหรับค่ำคืนในเดือนพฤศจิกายนของเมืองชายฝั่งโอเรกอน  ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือในลานจอดรถของคาลิโก้แพนทรี่ ยังมีรถจอดอยู่อีกสี่คัน สองในสี่เป็นรถกระบะโฟร์วีลคันใหญ่  เด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งกำลังเกาะกลุ่มกันอยู่ที่มุมด้านหนึ่งใต้ไฟถนน  คนหนึ่งในกลุ่มดูโดดเด่นกว่าเพื่อนเนื่องจากศีรษะที่ถูกโกนจนโล้นเลี่ยนราวกับลูกโบว์ลิ่ง
      เขาวกรถกลับที่บริเวณชมทิวทัศน์ริมทะเลซึ่งตั้งอยู่ปลายสุดทางทิศใต้ของเมือง และก็ขับวนผ่านหน้าคาลิโก้แพนทรี่อีกครั้ง  ไม่ดีกว่า คืนนี้ฤกษ์ไม่ดีซะแล้ว
      แต่ถึงกระนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะปล่อยมือข้างหนึ่งจากพวงมาลัยทำเป็นรูปปืนชี้ไปที่ตัวร้านแทนปืนของจริง
     “ปัง” เขาร้องออกมาเบาๆ
        แทบจะอดใจรอไม่ไหวแล้วจริงๆ
    ------------------------------------------

     “สวัสดีจ้ะ จูลี่”
      ซาร่า แมคอินทอชปิดประตูรถ พร้อมๆ กับที่หญิงสาวในชุดรัดรูปโบกมือให้ขณะเดินปราดๆ มาตามทางเดินจากหน้าสถานออกกำลังกายที่ตั้งอยู่ปลายสุดของอาคาร โดยมีสุนัขขนปุกปุยสีน้ำตาลวิ่งเหยาะๆ ตามติดมาด้วย
      ซาร่าเริ่มชินกับการทักผิดตัวแบบนี้ตลอดทั้งอาทิตย์ที่เธออยู่ในจูลส์เบิร์ก และก็เริ่มสนุกกับการเล่นเกมที่เธอกับจูลี่ไม่มีโอกาสได้เล่นในช่วงเวลาที่แยกกันเติบโตขึ้นมา  เธอยิ้มพลางโบกมือตอบกลับไปให้หญิงสาวเจ้าของเสียงเรียกนั้น
      เจ้าของเสียงเรียก ซึ่งซาร่าคิดว่าน่าจะเป็นสเตฟานี่ แฮร์ริสัน* หยุดรออยู่ที่ประตูทางเข้าของ “สำนักงานนักสืบแฮร์ริสัน” ด้วยท่าทางกระตื้อรือล้นเป็นพิเศษ
    “เอาภาพมาหรือเปล่า…ฉันอยากให้ไรอันได้เห็นมันจนทนไม่ไหวแล้วล่ะ”    “ภาพอยู่ข้างในค่ะ ฉันแค่ออกมาหยิบน้ำมันตกแต่ง บังเอิญมีรอยถลอกที่กรอบรูป
    นิดหน่อยน่ะค่ะ” ซาร่าชูขวดน้ำมันและเศษผ้ากะดำกะด่างในมือประกอบคำอธิบาย
     “เธอไปตัดผมมาใช่ไหม”     หญิงสาวรูปร่างบอบบางคนเดิมพูดพลางพยักพเยิด
    อย่างพึงพอใจกับผมที่ซอยสั้นเป็นปอยเล็กๆ รอบวงหน้าของซาร่า
      ไม่ใช่แค่ทรงผมหรอก  ซาร่าคิด แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากยิ้มให้คนพูด
     “ฉันว่ามันดูดีเชียวล่ะ และมันก็ทำให้ฉันนึกขึ้นมาได้ด้วยว่าฉันควรให้ลิซ่าเล็มผมให้ฉันซักหน่อยก่อนที่ฉันกับไรอันจะไปเที่ยวกัน”
      แล้วหล่อนก็เบี่ยงตัวหลีกทางให้ซาร่าก้าวเข้าประตูไปก่อน  แต่ทันทีที่ก้าวตามเข้ามา  สเตฟานี่ก็ต้องชะงักนิ่งเมื่อมองเห็นร่างเพรียวกับผมซึ่งถูกรวบขมวดไว้เป็นหางม้าที่คุ้นเคยกำลังยืนอยู่บนเก้าอี้ใต้ภาพที่เพิ่งจะถูกแขวนที่ผนัง
     “อุ๊ย! นี่มันอะไรกัน…”
     “เหมือนเห็นภาพหลอนใช่ไหมจ๊ะที่รัก  ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่ของชมรมช่วยกันตาฝาดแห่งจูลส์เบิร์กจ้ะ   แต่ก่อนอื่น ขอบคุณมากสำหรับภาพงามๆ ชิ้นนี้ มันช่วยเพิ่มรสนิยมให้สำนักงานของผมมากทีเดียวเชียวล่ะ ผมชอบมันมากจ้ะ” ทันทีที่พูดจบ ไรอัน แฮร์ริสันก็ดึงภรรยาเข้ามาจูบที่แก้มอย่างรักใคร่ ก่อนจะหันมาพูดกับซาร่าว่า
     “เผื่อว่าคุณยังไม่รู้ ภาพนี่เป็นของขวัญวันเกิดของผมน่ะครับ”
      จริงอย่างที่ไรอันว่า ภาพเด็กผู้หญิงที่ยืนนิ่งอยู่ใกล้กับบ้านหลังเก่าบนชะโงกผาของจูลี่ช่วยทำให้สำนักงานที่ดูเคร่งขรึมมีสีสันมากขึ้นกว่าก่อนอย่างเห็นได้ชัด เด็กหญิงในภาพสวมหมวกลายดอกไม้ และกระโปรงยาวกรอมเท้าแบบโบราณจนดูราวกับว่ามันเคลื่อนไหวไปตามแรงลมรอบตัวเธอ  นัยน์ตาของเด็กหญิงในภาพเหม่อมองออกไปที่ท้องทะเลอย่างกึ่งโหยหากึ่งเพ้อฝัน    และถ้ามองให้ดีๆ แล้ว ก็อาจจะสังเกตเห็นได้ว่าใบหน้าของเด็กหญิงคนนี้ดูคล้ายกับจูลี่และซาร่าอยู่ไม่ใช่น้อยเลย
     “ฉันดีใจมากค่ะที่รักที่คุณชอบภาพๆ นี้”  สเตฟานี่บีบต้นขาของสามีอย่างหนุ่มสาวคู่แต่งงานใหม่ทั่วไปก่อนจะตัดบทด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมขึ้น
     “เอาล่ะทีนี้ ใครก็ได้ช่วยบอกทีว่าฉันไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม…ฉันคิดว่าที่ฉันเห็นนี่ไม่น่าจะใช่โคลนนิ่งของจูลี่หรอก…แต่”
     “เราสองคนมีอะไรเด็ดๆ กว่าโคลนนิ่งแยะเลยแหละ” จูลี่ขัดขึ้นพร้อมกับกระโดดผลุงลงจากโต๊ะจนกระโปรงผ้าลูกฟูกกระเพื่อมไปมา และกำไลข้อมือที่ทำจากทองแดงของเธอก็กระทบกันดังกรุ๋งกริ๋ง เธอชี้นิ้วชี้ที่มีแหวนวงโตสวมอยู่ไปที่ซาร่า  “เราสองคนเป็นอะไรที่ไม่เหมือนกันเลยสักนิดเดียว       ฉันเลินเล่อ     แต่เธอเจ้าระเบียบ  ฉันมันพวกไมโครเวฟลิซึ่ม แต่เธอเป็นพวกชอบปรุงรสด้วยมือ และเธอก็ชอบทำความสะอาด เธอดูดฝุ่นซะเหี้ยนจนเจ้าตุ๊กตากระต่ายเขลอะฝุ่นใต้เตียงฉันขยาดไปเลย  เธอเป็นพวกมัธยัสถ์อดออม แต่ฉันมันพวกชอบจับจ่าย  แล้วฉันก็ชอบดูภาพรวม ในขณะที่เธอสนใจดูรายละเอียด เราสองคนรวมกันแล้วสมดุลกันดีไม่มีใครเกิน”
      หลังจากที่พร่ำอธิบายคุณสมบัติที่แตกต่างกันของเธอทั้งสองคนเสียเป็นคุ้งเป็นแควแล้ว จูลี่ก็เปลี่ยนมาแนะนำซาร่ากับสเตฟานี่ด้วยท่าทีที่แข็งขันเป็นทางการมากขึ้น
     “สเตฟานี่ ขอแนะนำให้รู้จักกับพี่สาวฝาแฝดของฉัน  ซาร่า แมคอินทอชจ้ะ  ซาร่าจ๊ะ นี่สเตฟานี่ แฮร์ริสัน เจ้าของสถานออกกำลังกายฟิตแอนด์ฟันที่อยู่ติดกัน ส่วนนี่ก็สามีของเธอ
    ไรอัน นักสืบคนเดียวในเมืองของเรา ที่เห็นทุกอย่าง ได้ยินทุกเรื่อง และรู้ทุกสิ่ง”

    จากคุณ : ประไพ การุณวงศ์ - [ 10 ก.ค. 46 10:04:17 A:202.129.57.3 X: ]