ความคิดเห็นที่ 1 จูลี่โบกมือให้เด็กหนุ่มสองคน และเด็กสาวที่เดินตามกันมาบนทางเดิน เด็กหนุ่มทั้งคู่สวมหมวกเบสบอลกลับหลัง เสื้อยืดเขลอะ ๆ และกางเกงตัวโคร่งที่แทบจะซ่อนกองทหารปืนใหญ่กองเล็ก ๆ ได้ทั้งกอง ส่วนเด็กสาวอยู่ในเสื้อตัวสั้นเล็กที่เผยให้เห็นสะดือ กับกางเกงขาสั้นผ้าฝ้ายหยาบ ๆ ที่ทำให้เห็นตลอดช่วงขาของเธอ ทั้งหมดโบกมือกลับให้จูลี่ “เธอรู้จักพวกเขาเหรอ” ซาร่าถามอย่างประหลาดใจ “ดูไม่ออกเลยหรือไงจ๊ะพี่สาวที่รัก ฉันน่ะมันศิลปินไส้แห้งที่ตะเกียกตะกายทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เงินมาของแท้ดั้งเดิมเลยแหละ” “แต่ตอนนี้เธอก็มีเงินแล้วนี่” “ฉันรู้น่า” จูลี่ย่นจมูกราวกับว่าจริยธรรมในการทำงานของเธอทำให้เธอรู้สึกผิดกับเงินที่ได้มา “ก่อนหน้านี้ฉันเคยตะเกียกตะกายทำทุกอย่างที่จะถมให้ไส้ตัวเองไม่แห้ง บางทีฉันก็ไปทำงานที่เวปไซต์เอ็กซ์ ที่ ๆ เด็กพวกนี้รวมกลุ่มกันอยู่ทางเหนือสุดของเมืองโน่น ฉันก็เลยบังเอิญได้รู้จักกับเด็ก ๆ หลายคนหน่อยเท่านั้นแหละ” แล้วจูลี่ก็โบกมือเป็นเชิงให้เปลี่ยนเรื่องพูด “เอาล่ะกลับเรื่องเดิมดีกว่า เท่าที่ฉันจำได้นะรู้สึกว่าหลานชายของผู้หญิงเจ้าของโรงละครที่ฆ่าตัวตายนั่นได้โรงละครกับสมบัติอื่น ๆ ของแกเป็นมรดก เขาเปิดโรงละครนี่ต่อไปอีกสักระยะหนึ่งได้มั้ง บังเอิญเขาเป็นพวกติดการพนันหรือไงนี่แหละ ท้ายที่สุดก็เลยสูญทุกอย่างไปกับการพนัน และก็ลงท้ายด้วยการฆ่าตัวตายเหมือนกัน” “หลังจากนั้นที่นี่ก็ถูกปิดไปใช่ไหม” ซาร่าซัก “ก็ไม่เชิงหรอก มีคนอีกหลายคนผลัดกันมาเป็นเจ้าของที่นี่ แต่ละคนต่างก็พยายามจะทำให้มันรุ่งเรืองขึ้นมาใหม่โดยปรับปรุงมันเป็นโรงหนัง แต่ทุกคนก็ลงเอยด้วยโชคร้ายเหมือน ๆ กันหมด รู้สึกจะมีผู้หญิงคนหนึ่งตั้งใจจะปรับปรุงให้มันเป็นสวนอาหาร แต่แล้วจู่ ๆ เธอก็หัวใจวายตายไปเสียอย่างนั้น ทั้งที่เธอไม่เคยมีประวัติการเป็นโรคหัวใจมาก่อน” จูลี่หยุดพูดไปนิดหนึ่ง “แล้วก็อย่างที่พวกเราเห็นนั่นแหละ มีไฟไหม้ที่นี่ครั้งหนึ่งตรงห้องฉายหนัง แค่นี้ก็ทำให้ทุกคนใจฝ่อไม่กล้าเอาเถิดเจ้าล่อกับที่นี่แล้วแหละ” “ไฟที่ไหม้นั่นน่าจะแสดงให้เห็นว่าที่นี่ไม่มีอาถรรพ์อะไร เพราะถ้าที่นี่ต้องสาปจริงอย่างที่เล่าลือกัน ป่านนี้มันน่าจะเป็นเถ้าธุลีไปแล้วล่ะ” ซาร่าออกความเห็น “หรือไม่บางทีผีที่สิงสู่อยู่ที่นี่อาจจะไม่อยากให้มันเป็นเหยื่อของพระเพลิงก็ได้” จูลี่แหย่ ซาร่าส่ายหน้าแต่ก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้ “เธอไปได้ยินเรื่องบ้าบอทั้งหมดนี่มาจากไหนน่ะจูลี่” “บางทีฉันก็ไปช่วยทำโน่นทำนี่ให้ผู้เฒ่าผู้แก่ในเมืองนี้แหละ คนแก่พวกนี้ชอบเล่าจะตาย บางคนก็รู้จักกับคุณยายวิมานลอย หญิงแก่เจ้าของโรงละครตัวจริงด้วยนะ” “อย่าบอกนะว่านี่ก็เป็นหนึ่งในงานที่ศิลปินไส้แห้งตะเกียกตะกายเพื่อที่จะถมไม่ให้ไส้ตัวเองแห้งตายอีก” “หึ ไม่ใช่หรอก เป็นการช่วยเหลือเจือจานกันต่างหาก ฉันชอบอยู่กับคนเฒ่าคนแก่จะตาย” จูลี่ยิ้มพลางใช้มือปัดตุ๊กตากบตาโตที่ทำจากพลาสติกซึ่งแขวนอยู่ที่กระจกหน้ารถให้หมุนไปมาอย่างนึกสนุก “และฉันก็คิดว่าวันหนึ่งฉันคงจะต้องเป็นแบบพวกเขา บางทีฉันอาจจะเป็นสาวแก่ขึ้นคานที่มีชีวิตหมดไปวัน ๆ กับแมวอีกสิบเจ็ดตัวก็ได้” จูลี่ไม่ได้เลี้ยงแมว อพาร์ตเมนต์ที่เธออยู่มีกฎห้ามเลี้ยงสัตว์ในที่พักโดยเด็ดขาด แต่ปกติแล้วเธอมักจะไปให้อาหารแมวจรจัดที่อาศัยอยู่ตามแนวโขดหินใกล้กับสะพานท่าเรือ “เธอไม่มีทางเป็นสาวแก่แน่ ๆ” ซาร่ารับรองอย่างแข็งขัน “อย่างน้อยเธอก็มีแฟนนี่ เขาชื่ออะไรนะ โดโนแวน ใช่ไหม” “โดโนแวน โมแรน ชื่อโดโนแวนเป็นชื่อของปู่ของเขาน่ะ เขาบอกกับฉันว่าตอนนี้ครอบครัวเขาเริ่มนึกเสียใจที่ตั้งชื่อให้เขาตามปู่ เพราะเขาเป็นแกะดำที่ใคร ๆ ในครอบครัวก็ไม่ยอมรับไปซะแล้ว” “แล้วเมื่อไรฉันจะได้พบเขาล่ะ” “เขาอยู่ที่เมืองโกลด์บีช ฉันกับเขาก็เลยไม่ได้เจอกันบ่อยนัก ความจริงเขาก็ดีแหละ แต่ก็มี ปัญหาอยู่เหมือนกัน” จูลี่เป็นคนช่างคุย เธอพูดคุยกับทุกคนได้ในทุกเรื่อง แต่พอมาถึงเรื่องของโดโนแวน โมแรนทีไร ดูเหมือนเธอจะกลายเป็นคนสงบปากสงบคำอย่างเห็นได้ชัด และการเม้มปากแน่นของเธอก็ดูเหมือนจะทำให้ซาร่าเดาได้ว่าเธอยังไม่อยากพูดเรื่องของเขาต่อไปในตอนนี้ “มีใครเคยเล่าให้เธอฟังบ้างไหมว่าทำไมโรงละครนี่ถึงได้มีชื่อประหลาด ๆ แบบนี้” ซาร่าถามเพื่อเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกว่าตอนแรกโรงละครนี่จะไม่ได้ใช้ชื่อนี้นะ ฉันจำไม่ได้ว่ามันชื่ออะไรแต่เป็นชื่อแบบโรงละครทั่วๆ ไป เดอะ บิล็อกซี่ หรือไม่ก็ร็อกซี่ อะไรทำนองนั้นแหละ แต่หลังจากที่เกิดเหตุฆาตกรรมปริศนานั่น คุณยายวิมานลอยของเราก็เปลี่ยนชื่อมันใหม่เป็นเนเวอร์มอร์ บางทีเธออาจจะเป็นแฟนเรื่องลึกลับสั่นประสาทของโพ* พอๆ กับที่ชื่นชอบนางเอกในหนังสงครามกลางเมืองก็ได้” “เท่าๆ ที่ฟังมานี่ส่วนใหญ่ทุกเรื่องเกิดขึ้นในอดีตนี่” ซาร่าชะเง้อตัวมองไปที่กรอบประตูอันโย้เย้หน้าตัวอาคารที่ยังมีตัวหนังสือซีดๆ จางๆ พอมองให้เห็นได้ลางๆ ติดอยู่ “ก็ไม่ทั้งหมดหรอก” จูลี่เอ่ยปากเบาๆ อย่างลังเล “เมื่อปีที่แล้ว มีคู่แต่งงานคู่หนึ่งคิดแบบเดียวกันกับที่เราคิดตอนนี้ พวกเขาคิดจะเปลี่ยนโรงละครนี่ให้เป็นศูนย์สินค้าสำหรับพ่อค้าของเก่า และก็ช่างฝีมือทั้งหลาย อุตส่าห์ย้ายข้าวของรวมทั้งเรือลำใหญ่อีกลำมาจากซีแอตเติ้ล ด้วยเชียวนะ แต่โชคร้าย วันหนึ่งขณะที่พวกเขาเอาเรือออกไปล่องทะเล เกิดอะไรบางอย่างผิดปกติกับเรือจู่ ๆ มันก็ระเบิดเสียอย่างนั้นแหละ” “ระเบิดเหรอ แล้วจู่ ๆ มันจะระเบิดได้ยังไงล่ะ” ซาร่าอุทาน “แก๊สรั่วหรืออะไรสักอย่างนี่แหละ พวกเขาไม่รอด สัญญาขายก็เลยเป็นโมฆะไป” จูลี่ใช้มือเหน็บเศษผมที่เรี่ยอยู่ข้างแก้มไปไว้หลังหู “พอมีเรื่องนี้เข้าอีกเรื่อง มันก็เลยดูเหมือนกับว่าเรื่องร้าย ๆ มักจะเกิดขึ้นกับคนที่มาเกี่ยวข้องกับโรงละครเนเวอร์มอร์นี่ทุกคน” สำหรับคนที่เชื่อถือในไสยศาสตร์ เหตุการณ์สะเทือนขวัญที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้น่าจะถูกจับมาโยงรวมกันเข้าโดยง่าย และก็คงกลายเป็นข่าวใหญ่พาดหัวในหนังสือพิมพ์ได้สบาย ๆ “วิญญาณร้ายสิงสู่ในทุกหน้าประวัติศาสตร์ของโรงละครร้าง” ซาร่าแทบจะนึกถึงรายละเอียดของคำพาดหัวและข่าวของมันได้โดยทันที แต่เธอไม่ใช่คนที่งมงายกับเรื่องพวกนี้ “ฉันรู้สึกเสียใจกับทุกคนที่บังเอิญต้องประสบเคราะห์ร้ายที่นี่นะ แต่ฉันก็ไม่คิดว่าเรื่องพวกนี้จะมีอะไรที่เกี่ยวข้องกับเราสองคน และแผนการบูรณะที่นี่ของเราด้วย” เธอบอกด้วยเสียงหนักแน่น “มันก็เหมือนกับที่สเตฟานี่ แฮร์ริสันพูดนั่นแหละ ก็แค่เหตุการณ์ประหลาด ๆ ที่เกิดขึ้นต่อเนื่องกันที่โรงละครนี่เท่านั้นแหละ” “ช่ายแล้วล่ะ แต่ถ้าสมมติว่าที่นี่มีอาถรรพณ์ หรืออำนาจมืดสิงอยู่จริง ๆ ล่ะก็ ” จูลี่หยุดพูด และซาร่าก็รู้สึกได้ทันทีว่าจูลี่กำลังมีแผนที่จะ “สำแดงทีเด็ด” ของเธออีกแน่ ๆ จูลี่มักจะมีแผนการดี ๆ ที่เปิดโอกาสให้ตัวเธอเองได้ “สำแดงทีเด็ด” อยู่เสมอ ๆ อย่างตอนที่เธอได้คิดค้นขนมหวานสูตรพิเศษที่เธอเรียกมันว่า “ขนมหวานในเปลวเพลิง” ผลก็คือเปลวเพลิงที่ว่านั้นได้เผาคิ้วของเธอเสียจนหงิกงอไปหมด แถมยังทำให้สัญญาณเตือนไฟดังลั่นอีกด้วย หรืออย่างตอนที่เธอบังคับให้ซาร่าไปที่ชายหาดตอนเที่ยงคืนเป็นเพื่อนเธอโดยให้เหตุผลว่าเธออยากจะอวด “พรายทะเลขึ้นมาเริงระบำใต้แสงจันทร์” ให้ซาร่าได้ทึ่งเลย ทว่าสุดท้ายก็ลงเอยด้วยการนั่งหง่าว ไม่เห็นพรายทะเลสักตัวเท่าที่พวกเธอเจอก็คือเมือกเหลวๆ ของแมงกะพรุนที่หยุ่นๆ น่าขยะแขยงใต้เท้าเท่านั้น หลังจากที่เงียบไปครู่หนึ่ง จูลี่ก็หันมามองเธอด้วยแววตาที่มีเลศนัย ซึ่งช่วยยืนยันข้อสันนิษฐานของซาร่าไม่ผิดเพี้ยน “เข้าไปข้างในกันดีกว่า ฉันมีทีเด็ดอะไรจะสำแดงให้เธอได้ยลสักหน่อย ” จากคุณ : ประไพ การุณวงศ์ - [ 10 ก.ค. 46 12:44:26 A:202.129.57.3 X: ]

ความคิดเห็นที่ 1 จูลี่โบกมือให้เด็กหนุ่มสองคน และเด็กสาวที่เดินตามกันมาบนทางเดิน เด็กหนุ่มทั้งคู่สวมหมวกเบสบอลกลับหลัง เสื้อยืดเขลอะ ๆ และกางเกงตัวโคร่งที่แทบจะซ่อนกองทหารปืนใหญ่กองเล็ก ๆ ได้ทั้งกอง ส่วนเด็กสาวอยู่ในเสื้อตัวสั้นเล็กที่เผยให้เห็นสะดือ กับกางเกงขาสั้นผ้าฝ้ายหยาบ ๆ ที่ทำให้เห็นตลอดช่วงขาของเธอ ทั้งหมดโบกมือกลับให้จูลี่ “เธอรู้จักพวกเขาเหรอ” ซาร่าถามอย่างประหลาดใจ “ดูไม่ออกเลยหรือไงจ๊ะพี่สาวที่รัก ฉันน่ะมันศิลปินไส้แห้งที่ตะเกียกตะกายทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เงินมาของแท้ดั้งเดิมเลยแหละ” “แต่ตอนนี้เธอก็มีเงินแล้วนี่” “ฉันรู้น่า” จูลี่ย่นจมูกราวกับว่าจริยธรรมในการทำงานของเธอทำให้เธอรู้สึกผิดกับเงินที่ได้มา “ก่อนหน้านี้ฉันเคยตะเกียกตะกายทำทุกอย่างที่จะถมให้ไส้ตัวเองไม่แห้ง บางทีฉันก็ไปทำงานที่เวปไซต์เอ็กซ์ ที่ ๆ เด็กพวกนี้รวมกลุ่มกันอยู่ทางเหนือสุดของเมืองโน่น ฉันก็เลยบังเอิญได้รู้จักกับเด็ก ๆ หลายคนหน่อยเท่านั้นแหละ” แล้วจูลี่ก็โบกมือเป็นเชิงให้เปลี่ยนเรื่องพูด “เอาล่ะกลับเรื่องเดิมดีกว่า เท่าที่ฉันจำได้นะรู้สึกว่าหลานชายของผู้หญิงเจ้าของโรงละครที่ฆ่าตัวตายนั่นได้โรงละครกับสมบัติอื่น ๆ ของแกเป็นมรดก เขาเปิดโรงละครนี่ต่อไปอีกสักระยะหนึ่งได้มั้ง บังเอิญเขาเป็นพวกติดการพนันหรือไงนี่แหละ ท้ายที่สุดก็เลยสูญทุกอย่างไปกับการพนัน และก็ลงท้ายด้วยการฆ่าตัวตายเหมือนกัน” “หลังจากนั้นที่นี่ก็ถูกปิดไปใช่ไหม” ซาร่าซัก “ก็ไม่เชิงหรอก มีคนอีกหลายคนผลัดกันมาเป็นเจ้าของที่นี่ แต่ละคนต่างก็พยายามจะทำให้มันรุ่งเรืองขึ้นมาใหม่โดยปรับปรุงมันเป็นโรงหนัง แต่ทุกคนก็ลงเอยด้วยโชคร้ายเหมือน ๆ กันหมด รู้สึกจะมีผู้หญิงคนหนึ่งตั้งใจจะปรับปรุงให้มันเป็นสวนอาหาร แต่แล้วจู่ ๆ เธอก็หัวใจวายตายไปเสียอย่างนั้น ทั้งที่เธอไม่เคยมีประวัติการเป็นโรคหัวใจมาก่อน” จูลี่หยุดพูดไปนิดหนึ่ง “แล้วก็อย่างที่พวกเราเห็นนั่นแหละ มีไฟไหม้ที่นี่ครั้งหนึ่งตรงห้องฉายหนัง แค่นี้ก็ทำให้ทุกคนใจฝ่อไม่กล้าเอาเถิดเจ้าล่อกับที่นี่แล้วแหละ” “ไฟที่ไหม้นั่นน่าจะแสดงให้เห็นว่าที่นี่ไม่มีอาถรรพ์อะไร เพราะถ้าที่นี่ต้องสาปจริงอย่างที่เล่าลือกัน ป่านนี้มันน่าจะเป็นเถ้าธุลีไปแล้วล่ะ” ซาร่าออกความเห็น “หรือไม่บางทีผีที่สิงสู่อยู่ที่นี่อาจจะไม่อยากให้มันเป็นเหยื่อของพระเพลิงก็ได้” จูลี่แหย่ ซาร่าส่ายหน้าแต่ก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้ “เธอไปได้ยินเรื่องบ้าบอทั้งหมดนี่มาจากไหนน่ะจูลี่” “บางทีฉันก็ไปช่วยทำโน่นทำนี่ให้ผู้เฒ่าผู้แก่ในเมืองนี้แหละ คนแก่พวกนี้ชอบเล่าจะตาย บางคนก็รู้จักกับคุณยายวิมานลอย หญิงแก่เจ้าของโรงละครตัวจริงด้วยนะ” “อย่าบอกนะว่านี่ก็เป็นหนึ่งในงานที่ศิลปินไส้แห้งตะเกียกตะกายเพื่อที่จะถมไม่ให้ไส้ตัวเองแห้งตายอีก” “หึ ไม่ใช่หรอก เป็นการช่วยเหลือเจือจานกันต่างหาก ฉันชอบอยู่กับคนเฒ่าคนแก่จะตาย” จูลี่ยิ้มพลางใช้มือปัดตุ๊กตากบตาโตที่ทำจากพลาสติกซึ่งแขวนอยู่ที่กระจกหน้ารถให้หมุนไปมาอย่างนึกสนุก “และฉันก็คิดว่าวันหนึ่งฉันคงจะต้องเป็นแบบพวกเขา บางทีฉันอาจจะเป็นสาวแก่ขึ้นคานที่มีชีวิตหมดไปวัน ๆ กับแมวอีกสิบเจ็ดตัวก็ได้” จูลี่ไม่ได้เลี้ยงแมว อพาร์ตเมนต์ที่เธออยู่มีกฎห้ามเลี้ยงสัตว์ในที่พักโดยเด็ดขาด แต่ปกติแล้วเธอมักจะไปให้อาหารแมวจรจัดที่อาศัยอยู่ตามแนวโขดหินใกล้กับสะพานท่าเรือ “เธอไม่มีทางเป็นสาวแก่แน่ ๆ” ซาร่ารับรองอย่างแข็งขัน “อย่างน้อยเธอก็มีแฟนนี่ เขาชื่ออะไรนะ โดโนแวน ใช่ไหม” “โดโนแวน โมแรน ชื่อโดโนแวนเป็นชื่อของปู่ของเขาน่ะ เขาบอกกับฉันว่าตอนนี้ครอบครัวเขาเริ่มนึกเสียใจที่ตั้งชื่อให้เขาตามปู่ เพราะเขาเป็นแกะดำที่ใคร ๆ ในครอบครัวก็ไม่ยอมรับไปซะแล้ว” “แล้วเมื่อไรฉันจะได้พบเขาล่ะ” “เขาอยู่ที่เมืองโกลด์บีช ฉันกับเขาก็เลยไม่ได้เจอกันบ่อยนัก ความจริงเขาก็ดีแหละ แต่ก็มี ปัญหาอยู่เหมือนกัน” จูลี่เป็นคนช่างคุย เธอพูดคุยกับทุกคนได้ในทุกเรื่อง แต่พอมาถึงเรื่องของโดโนแวน โมแรนทีไร ดูเหมือนเธอจะกลายเป็นคนสงบปากสงบคำอย่างเห็นได้ชัด และการเม้มปากแน่นของเธอก็ดูเหมือนจะทำให้ซาร่าเดาได้ว่าเธอยังไม่อยากพูดเรื่องของเขาต่อไปในตอนนี้ “มีใครเคยเล่าให้เธอฟังบ้างไหมว่าทำไมโรงละครนี่ถึงได้มีชื่อประหลาด ๆ แบบนี้” ซาร่าถามเพื่อเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกว่าตอนแรกโรงละครนี่จะไม่ได้ใช้ชื่อนี้นะ ฉันจำไม่ได้ว่ามันชื่ออะไรแต่เป็นชื่อแบบโรงละครทั่วๆ ไป เดอะ บิล็อกซี่ หรือไม่ก็ร็อกซี่ อะไรทำนองนั้นแหละ แต่หลังจากที่เกิดเหตุฆาตกรรมปริศนานั่น คุณยายวิมานลอยของเราก็เปลี่ยนชื่อมันใหม่เป็นเนเวอร์มอร์ บางทีเธออาจจะเป็นแฟนเรื่องลึกลับสั่นประสาทของโพ* พอๆ กับที่ชื่นชอบนางเอกในหนังสงครามกลางเมืองก็ได้” “เท่าๆ ที่ฟังมานี่ส่วนใหญ่ทุกเรื่องเกิดขึ้นในอดีตนี่” ซาร่าชะเง้อตัวมองไปที่กรอบประตูอันโย้เย้หน้าตัวอาคารที่ยังมีตัวหนังสือซีดๆ จางๆ พอมองให้เห็นได้ลางๆ ติดอยู่ “ก็ไม่ทั้งหมดหรอก” จูลี่เอ่ยปากเบาๆ อย่างลังเล “เมื่อปีที่แล้ว มีคู่แต่งงานคู่หนึ่งคิดแบบเดียวกันกับที่เราคิดตอนนี้ พวกเขาคิดจะเปลี่ยนโรงละครนี่ให้เป็นศูนย์สินค้าสำหรับพ่อค้าของเก่า และก็ช่างฝีมือทั้งหลาย อุตส่าห์ย้ายข้าวของรวมทั้งเรือลำใหญ่อีกลำมาจากซีแอตเติ้ล ด้วยเชียวนะ แต่โชคร้าย วันหนึ่งขณะที่พวกเขาเอาเรือออกไปล่องทะเล เกิดอะไรบางอย่างผิดปกติกับเรือจู่ ๆ มันก็ระเบิดเสียอย่างนั้นแหละ” “ระเบิดเหรอ แล้วจู่ ๆ มันจะระเบิดได้ยังไงล่ะ” ซาร่าอุทาน “แก๊สรั่วหรืออะไรสักอย่างนี่แหละ พวกเขาไม่รอด สัญญาขายก็เลยเป็นโมฆะไป” จูลี่ใช้มือเหน็บเศษผมที่เรี่ยอยู่ข้างแก้มไปไว้หลังหู “พอมีเรื่องนี้เข้าอีกเรื่อง มันก็เลยดูเหมือนกับว่าเรื่องร้าย ๆ มักจะเกิดขึ้นกับคนที่มาเกี่ยวข้องกับโรงละครเนเวอร์มอร์นี่ทุกคน” สำหรับคนที่เชื่อถือในไสยศาสตร์ เหตุการณ์สะเทือนขวัญที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้น่าจะถูกจับมาโยงรวมกันเข้าโดยง่าย และก็คงกลายเป็นข่าวใหญ่พาดหัวในหนังสือพิมพ์ได้สบาย ๆ “วิญญาณร้ายสิงสู่ในทุกหน้าประวัติศาสตร์ของโรงละครร้าง” ซาร่าแทบจะนึกถึงรายละเอียดของคำพาดหัวและข่าวของมันได้โดยทันที แต่เธอไม่ใช่คนที่งมงายกับเรื่องพวกนี้ “ฉันรู้สึกเสียใจกับทุกคนที่บังเอิญต้องประสบเคราะห์ร้ายที่นี่นะ แต่ฉันก็ไม่คิดว่าเรื่องพวกนี้จะมีอะไรที่เกี่ยวข้องกับเราสองคน และแผนการบูรณะที่นี่ของเราด้วย” เธอบอกด้วยเสียงหนักแน่น “มันก็เหมือนกับที่สเตฟานี่ แฮร์ริสันพูดนั่นแหละ ก็แค่เหตุการณ์ประหลาด ๆ ที่เกิดขึ้นต่อเนื่องกันที่โรงละครนี่เท่านั้นแหละ” “ช่ายแล้วล่ะ แต่ถ้าสมมติว่าที่นี่มีอาถรรพณ์ หรืออำนาจมืดสิงอยู่จริง ๆ ล่ะก็ ” จูลี่หยุดพูด และซาร่าก็รู้สึกได้ทันทีว่าจูลี่กำลังมีแผนที่จะ “สำแดงทีเด็ด” ของเธออีกแน่ ๆ จูลี่มักจะมีแผนการดี ๆ ที่เปิดโอกาสให้ตัวเธอเองได้ “สำแดงทีเด็ด” อยู่เสมอ ๆ อย่างตอนที่เธอได้คิดค้นขนมหวานสูตรพิเศษที่เธอเรียกมันว่า “ขนมหวานในเปลวเพลิง” ผลก็คือเปลวเพลิงที่ว่านั้นได้เผาคิ้วของเธอเสียจนหงิกงอไปหมด แถมยังทำให้สัญญาณเตือนไฟดังลั่นอีกด้วย หรืออย่างตอนที่เธอบังคับให้ซาร่าไปที่ชายหาดตอนเที่ยงคืนเป็นเพื่อนเธอโดยให้เหตุผลว่าเธออยากจะอวด “พรายทะเลขึ้นมาเริงระบำใต้แสงจันทร์” ให้ซาร่าได้ทึ่งเลย ทว่าสุดท้ายก็ลงเอยด้วยการนั่งหง่าว ไม่เห็นพรายทะเลสักตัวเท่าที่พวกเธอเจอก็คือเมือกเหลวๆ ของแมงกะพรุนที่หยุ่นๆ น่าขยะแขยงใต้เท้าเท่านั้น หลังจากที่เงียบไปครู่หนึ่ง จูลี่ก็หันมามองเธอด้วยแววตาที่มีเลศนัย ซึ่งช่วยยืนยันข้อสันนิษฐานของซาร่าไม่ผิดเพี้ยน “เข้าไปข้างในกันดีกว่า ฉันมีทีเด็ดอะไรจะสำแดงให้เธอได้ยลสักหน่อย ” จากคุณ : ประไพ การุณวงศ์ - [ 10 ก.ค. 46 12:44:27 A:202.129.57.3 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 เพิ่งสังเกตเห็นนามปากกาค่ะว่ามาจากสามเกลอ รอตอนต่อไปนะคะ อ้อ .. ตอนหน้า รบกวนบอกว่าแปลจากเรื่องอะไรด้วยนะคะ :) จากคุณ : scottie - [ 10 ก.ค. 46 16:56:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตามอ่านอยู่ครับ แหม นึกว่าใคร รู้สึกว่าจะเป็นแฟนของนายนิกร จอมทะเล้น ใช่หรือเปล่านี่ หรือกิมหงวนกันแน่ ชักเบลอๆๆ จากคุณ : GTW - [ วันอาสาฬหบูชา 16:07:27 A:202.133.172.233 X: ]