ความคิดเห็นที่ 1 สุเมธะอุปราชเเสร้งเเย้มสรวลประหนึ่งรับข้อเสนอจากวัชชีอย่างเต็มพระทัย ทรงทราบวัชชีมิได้หวังเพียงเสมอกัน มีหรือวงศ์วัชชีราชจักลืมความคั่งเเค้นที่มคธยาตราทัพสู่นครวิสาลีจนต้องยอมเเพ้อย่างสิ้นทางสู้  เเล้วหากทรงมีชัยต่อมคธสิ่งที่ลิจฉวีราชผู้อหังการ์ ประสงค์คือทอดพระเนตรความหายนะเเห่งเมืองศัตรูเเละรวมมคธเป็นเมืองบริวาร ครอบครองทั้งภารตประเทศ "เเล้วใยเล่า ข้าจักยอมให้มันหลอกใช้ หึ..ข้ารอวันที่ขวากหนามบนทางเดินสู่บัลลังก์ทองหมดไป..เมื่อวงศ์วัชชีราชยาตรากองทัพโค่นล้มฉัตรเเก้วเเห่งมคธ.  .วันนั้น ข้าจักประกาศตนเป็นกษัตริย์ เเล้วค่อย ใช้อำนาจราชะอันเปี่ยมบารมี เสือกไสพวกวัชชีให้พ้นเเผ่นดินมคธ"  ทรงตรองการในพระทัยชั่วครู่ ทั้งโถงกว้างเงียบสงัดเป็นเวลานานล่วงเลยไปกว่าหลายนาที จนราชทูติเเห่งวัชชีค่อยๆเอ่ยทูลถาม "จักทรงร่วมมือกับวัชชีหรือไม่"   ครานั้น..ผู้เป็นเจ้าเเห่งคฤหาสถ์ค่อยๆคลี่โอษฐ์สรวลเยือกเย็น "หากข้ามิประสงค์จักร่วมมือด้วย ป่านนี้ท่านเเละบริวารคงถูกลากไปประหารเสียตั้งเเต่เมื่อครู่เเล้วกระมัง" .      ณ. วโนทยาน สวนบุปผาอันตระการเเห่งองค์วาสุเทวะ ศาลาไม้ตำหนักใหญ่โดดเด่นบนเนินพื้นหญ้าซึ่งคล้ายกับพรมสีเขียวสดริมบึงน้ำตกใสเย็น ท่ามกลางมวลมาลาหลากสีสรรรายล้อมรอบอุทยานราวกับเม็ดมณีที่ประดับสวนสวรรค์วิมานเเห่งองค์อัมรินทร์เทพ       เสียงสรวลระรี่กังวาลใสของเหล่านารีคลอเคล้าเสียงทุ้มนุ่มหวานของวิจิตรวีณา เเละขลุ่ยอ้อดังเเว่วมาจากศาลาบนเนิน  ทำให้ผู้มาเยือนที่กำลังมุ่งหน้ามายังวโนทยานทราบได้ทันทีว่ายามนี้องค์กษัตริย์เเห่งมคธกำลังเสวยสุขสำราญสักปานใด "องค์ลิจฉวีราชเเห่งวัชชี ทรงรู้พระทัยเสด็จพี่ดีเเท้"     องค์สุเมธะอุปราชลอบตรัสบ่นเบาๆ เเล้วอย่างนี้จักให้มคธราชมัวเมาจนละทิ้งราชกิจได้ อย่างไรเล่า ทรงสำราญเถิดราชะ .เพื่อพระองค์จักต้องลิ้มรสเเห่งความทุกข์ทรมาในกาลต่อไป    ครั้นเมื่อทรงสาวพระบาทเข้าไปใกล้ตำหนักน้อย บนทางเดินหินอ่อนเบื้องพระพักตร์ปรากฏร่างของทหารยามสองคนที่คอยเฝ้าอยู่ด้านนอก   เมื่อทั้งสองรู้ว่าผู้มาเยือนเป็นผู้ใดจึงค่อยๆทรุดกายลงจรดบาททำวันทาอย่างนอบน้อม ก่อนที่หลีกทางให้อย่างรวดเร็ว     ม่านบางกั้นบานทวารค่อยๆถูกรวบออกเป็นทางให้องค์อุปราชผู้อนุชาเสด็จเข้าไปด้านใน เมื่อร่างขององค์สุเมธะปรากฎต่อเบื้องพระพักตร์เเห่งองค์วาสุเทวะ กษัตริย์ผู้พระเชษฐาจึงตรัสเอ่ยถามอย่างเเปลกพระทัย "ลมอะไรหอบเจ้ามาถึงนี่ สุเมธะ" "ข้าเป็นห่วงเสด็จพี่ ได้ยินว่าเมื่อเช้ามิได้ออกว่าราชการ คิดว่าจะทรงประชวรเสียอีก"   ครั้นอนุชาตรัสจบ  มคธปติผู้เอนองค์เอกขเนกอยู่บนเเท่นทองรองด้วยฝูกไหมนิ่มนุ่มถึงกับสรวลลั่น "หึ ลองมองไปรอบๆสิ สุเมธะ รอบกายข้ามีเเต่เรื่องสำราญ เเล้วจักป่วยไข้ได้ด้วยเหตุใด"      องค์อนุชากวาดสายพระเนตรทอดทั่วทั้งตำหนักใหญ่  องค์ประมุขเเห่งมคธเอนองค์อย่างสบายพระทัยบนอาสนะนุ่ม ในหัตถ์ขวาขังทรงถือถ้วยน้ำจัณฑ์ทองเหลืองใบน้อย ที่ถูกรินโดยนางกำนัลร่างงามที่นั่งถวายงานอยู่เคียงองค์       ที่ปลายบาททั้งสองกำลังถูกนวดเฟ้นด้วยเหล่าสตรีโสภาทั้งสี่นางซึ่งกำลังประจบเอาพระทัยเอ่ยทูลถ้อยคำหวานสรรเสริญพระองค์อย่างมิขาดปาก เเละดูเหมือนว่า องค์วาสุเทวะจักยินดีในรสถ้อยวาจาเช่นนั้น    "เอาเถิดไหนๆเจ้าก็มาเเล้ว ดูการเเสดงร่ายรำจากบรรดานารีวัชชี เสียก่อนเถิดเเล้วค่อยไป"       ครั้นตรัสจบ..ก็ทรงตบหัตถ์ฉาดฉานเรียกนางรำผู้งดงามกว่าสิบนางที่อยู่ ณ ที่นั้นให้มาหมอบเรียงเเถวอยู่เบื้องพระพักตร์ เมื่อดนตรีเริ่มบรรเลง เหล่านารีทั้งหลายจึงเเสดงการฟ้อนร่ายรำอย่างงดงามเพื่อถวายความสำราญเเก่องค์วาสุเทวะ จนเมื่อเพลงทอดทำนองเนิบช้าจวนจบร่างเเบบบางของนาฏนารีจึงค่อยๆก้มกราบลงเเทบบาทเเห่งเทวะอีกคำรบหนึ่ง    " โอ เสด็จพี่ช่างงดงามยิ่งนัก" ผู้น้องเเสร้งตรัสเอ่ยชม หากเเต่ในพระทัยกำลังคิดการณ์บางอย่างไว้     " ถูกต้องเเล้ว .ข้าว่าในเเผ่นดินนี้คงไม่มีนางใดร่ายรำได้งดงามเท่า.." ทรงสรวลพลางตบหัตถ์อย่างพอพระทัย    " เเต่ว่า..ขออภัยเถิดเสด็จพี่ ..พวกนางเหล่านี้คงมิใช่ผู้ร่ายรำได้งามที่สุดในจักรวรรดิ์มคธ ข้าเคยเห็น..นางหนึ่ง รูปโฉมงดงามเเละมากด้วยลีลานาฏยะเทียบเท่าหรืออาจยิ่งกว่าเหล่านารีจากวัชชีเสียด้วยซ้ำ"   องค์ราชะถึงกับผุดองค์ขึ้นประทับนั่งฟังอย่างสนพระทัย "นางนั้นคือผู้ใด .จงบอกข้ามา.." "สตรีที่ข้าเอ่ยถึง..นางนั้นมีนามว่า นฤตยา .."     "หากเจ้ามีความเห็นเช่นนั้น สุเมธะ..ในราตรีนี้ข้าปราถนาจักได้ชมการร่ายรำประชันระหว่างเหล่านารีเเห่งวัชชี เเละสตรีที่เจ้าว่า..จงไปตามนางมาให้ข้าได้ยลทีเถิด " มคธปติตรัสถามเร่าเร้า ด้วยหทัยกระหายใคร่รู้ ในดวงเนตรฉายเเววประกายมาดหมาย "หากเป็นพระประสงค์ของเสด็จพี่มีหรือ..น้องคนนี้จักขัดได้เล่าพระเจ้าข้า"  สุเมธะอนุชาทูลตอบพลางถวายบังคมลา พร้อมกับซ่อนรอยสรวลเหยียดเยียบเย็นไว้ในวงพักตร์ .. ๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑         เเดดกระอุในยามเที่ยงทิวาวัน สาดเเสงราวกับจะเเผดเผาเม็ดกรวดบนทางลูกรังให้ร้อนเร่าประดุจท่อนถ่านฟืนลุกเเดงในเตาไฟ      ทรมานฝ่าเท้าเปล่าเปลือยของ นางทาสีซึ่งได้รับมอบหมายจาก ผู้ประมุขเเห่งเคหาสถ์ องค์อุปราชสุเมธะ ให้นำสิ่งของในห่อผ้าพร้อมด้วยพระบัญชาจากพระองค์ ส่งไปถึง สตรีผู้หนึ่ง ซึ่งอาศัยอยู่ในย่านคณะระบำ..อันอยู่ท้ายตลาดใหญ่ประจำเมือง                     " เรือนของนฤตยาอยู่ที่ใด"  นางดาราพลางกวาดส่ายสายตาหา ทว่าในย่านอันเเออัดเช่นนี้ย่อมมีอยู่หลายหลังคาเรือน       ที่ปลูกชิดติดกัน  ด้วยว่าที่เขตพักพิงของเหล่าศูทระย่อมมิมีมากนัก เเต่ผู้อยู่มีมากมายราวกับมดปลวกที่เดินขวักไขว่ชุลมุนอยู่บนทางเกวียนขรุขระ               เเม้ว่าจะล่วงเลยเทศกาลเเห่งพระคงคาอันครึกครื้นมาได้หลายวันเเล้ว เเต่ที่ย่านนี้ยังคงมีเสียงพิณดีดคลอขลุ่ยอ้อจากมุมหนึ่งของเรือนตับไผ่ มุงจาก ริมถนน สลับเสียงโม่เเป้งผ่าฟืนจากครัวไฟที่มีควันดำลอยคลุ้ง..        ฝูงชนเเละขบวนโคเดินผ่านไปผ่านมา ดูวุ่นวายสับสน ไร้ระเบียบผิดเเผกจากในรั้วเวียงวังที่นางคุ้นชิน..เมื่อมีทีท่าว่าจักหาเรือนของ สตรีนางนั้น มิพบ จึงหลบแรงเเดดเข้าไปยังชานเรือนของสตรีสูงวัยนางหนึ่งซึ่งกำลังตากผ้าวางราบอยู่บนพื้นดิน "ข้าอยากทราบว่า เรือนของนฤตยาอยู่ที่ใด"  ผู้ถาม เอ่ยอย่างมิค่อยเต็มเสียงคล้ายกึ่งรังเกียจ..นางเชื่อ..การสนทนากับศูทระย่อมนำความมัวหมองมาสู่ตน คล้ายกับสิ่งสกปรก น่าขยะเเขยงยิ่ง "โน่น..ท้ายหมู่บ้านตรงเเนวไม้ใกล้เนินเขานั่นอย่างไร"  ครั้นเเม่เฒ่าชรากล่าวจบ ผู้มาเยือนจึงเร่งฝีเท้าจากไปตามทางอย่างมิเหลียวหลังโดยมิได้เอ่ยขอบคุณเเม้สักคำ *********************       รั้วไผ่ขัดสานหยาบกั้นบริเวณของกระท่อมไผ่ที่เเยกโดดเดี่ยวใกล้เนินเขา ..ลานหน้าเรือนถางเตียนเรียบโล่งมีผ่าหลากชนิดตากเรียงเเถวอย่างเป็นระเบียบ   เชิงชานตับจากพอให้เงาร่มสำหรับสตรีต่างวัยสองนาง    ผู้หนึ่งคือมารดาซึ่งกำลังร่อนข้าวที่คั่วใหม่สีกระด่างกระดำในตระเเกรงไผ่สาน  เคียงข้างกับบุตรสาวที่กำลังตวงข้าวที่ร่อนเเล้วใส่ลงในหม้อดินเผาปั้นหยาบใบใหญ่สูงเทียมเอว อย่างเบื่อหน่าย "เเม่ พอเถิด เเค่เพียงเท่านี้ก็พอกินได้ทั้งเดือนเเล้ว" ร่างเเบบางที่คัดข้าวอยู่บนเเคร่ บ่นพลางกรอกเม็ดข้าวคั่วลงในปากหม้อ "เอาอีกสักหน่อย ให้หมดตระเเกรงนี้ก่อน" มารดาผู้สูงวัยตอบพลางปาดเหงื่อที่พรายอยู่เต็มใบหน้าอันเหี่ยวย่น "คราวนี้คงต้องมากหน่อย " "ทำไมล่ะเเม่ หรือเราจะต้องตุนเสบียงเตรียมเดินทางย้ายครัวไปที่อื่นอีกหรือ"    นฤตยาชะงักมือที่ตักข้าวชั่วครู่ เอ่ยถามอย่างรวดเร็ว "เมื่อวาน พ่อหารือกับคณะละครเเล้ว เราจักย้ายครัวไปทางใต้ก่อนฤดูฝน"  คนถามพลันใจหายวูบ..หากต้องไปจากราชคฤห์ในครั้งนี้ เเล้วเรื่ององค์สุริยะราเชนทร์เล่าจักทำอย่างไร เเล้วเมื่อใดจักได้พบกันอีก นางก็สุดรู้ โอ..จักต้องจากกันทั้งยังอาวรณ์เช่นนี้หรือ **************   "นั่นผู้ใด"  สตรีมากวัยพยายามชะเง้อคอมองไปยังนอกรั้วไม้ไผ่ ทว่าสายตาฝ้าฟางเเค่พอเห็นผู้มาเยือนได้รางเลือน "ข้าก็มิรู้ ประเดี๋ยวข้าจักไปเปิดประตูให้นางเข้ามา"  นฤตยาผุดตัวลุกขึ้นยืนโดยเร็ว พลางรวบชายผ้าฝ้ายสีเทาที่พันเอวไว้หลวมๆตวัดขึ้นคล้องไหล่ให้เรียบร้อย ก่อนที่จะเร่งเท้าออกไปยังลานกว้าง "เจ้าคือ นฤตยาใช่หรือไม่" ผู้ที่อยู่นอกรั้วไผ่ร้องถามทันทีที่เห็นสตรีร่างบางในอาภรณ์สีเทาเดินดุ่มเข้ามายังตน "ใช่ เชิญเข้ามาข้างในเถิด" เจ้าของบ้านเชื้อเชิญ หากนางนั้นปฏิเสธบ่ายเบี่ยง ..กวาดสายตาไปรอบๆเรือนละม้ายหมิ่นเเคลนในความเเร้นเเค้นของผู้ร่วมวรรณะที่ยากจนกว่า.. "ไม่ต้องหรอก..ข้ามีธุระเพียงเล็กน้อยเท่านั้น" คนมาเยือนรีบเข้าเรื่องกิจของตนโดยไว "ข้าชื่อดารา เป็นทาสีเเห่งองค์อุปราชาสุเมธะ  มีหน้าที่จักต้องนำความมากล่าวเเก่เจ้าว่า   ในราตรีนี้..องค์ราชะทรงจัดให้มีการประชันนาฏยะ..การร่ายรำ..ระหว่างนางบาทบริจาริกาจากวัชชี เเละ นางรำในเเคว้นมคธะ ว่าผู้ใดจักเลิศล้ำกว่ากัน" "เเล้วเกี่ยวอันใดกับข้าเล่า"  สตรีเจ้าของดวงหน้านวลละมุนเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ "ก็ทรงโปรดให้เจ้า ไปเเสดงการร่ายรำในคืนนี้"  "ข้าน่ะหรือ มิควรหรอก..เเม้เเต่อาภรณ์ที่จักสวมไปเข้าเฝ้าก็ยังมิมี"   นฤตยาหัวเราะเบาๆ พลางหมุนกายไปรอบๆให้ดาราเห็นสภาพอันยากเเค้นของตน เเม้เเต่ผ้าที่นางใส่ยังเป็นผ้าฝ้ายทอหยาบๆซึ่งมีรอยปะเล็กๆ เเทบทั้งผืน    "อย่างห่วง องค์สุเมธะ ทรงประทานสิ่งนี้มาให้เจ้า" ดารายื่นห่อผ้าส่งให้ เเลดูว่าเล็กเเต่ค่อนข้างหนักนัก เมื่อผู้รับลองคลี่ปมมัดดูก่อนถึงกับรีบส่งคืน เพราะข้างในคือผืนผ้าไหมเนื้อเนียนสีชมพูอ่อนปักเลื่อมลายด้วยเส้นทองเเพรวพรายสามพับ เเละตลับเครื่องประดับศิราภรณ์ดันงดงามจำนวนหลายชิ้น "โอ..ของมึค่าเช่นนี้ข้ามิอาจรับไว้ได้" "รับไว้เถิด..ทรงทราบว่าเจ้าจักต้องใช้จึงทรงประทานมาให้ หากเจ้าคิดตอบเเทนพระองค์ คืนนี้ก็จักต้องร่ายรำให้งามที่สุด เพื่อให้สมกับสิ่งที่ทรงประทานมา"  ครั้นกล่าวจบผู้มาเยือนจึงหันหลังกลับไปอย่างรวดเร็ว ประหนึ่งว่าได้สะสางกิจอันยุ่งยากพ้นตัวไปแล้ว  ปล่อยให้สตรีเจ้าเรือนยังคงงุนงงกับสิ่งที่นางได้รับ "ข้าต้องไปเข้าเฝ้าองค์มคธปติ คืนนี้หรือ ."   นฤตยาคิดครุ่นขณะสาวเท้าเข้ามายังชานเรือน ซึ่งมารดาของนางนั่งคอยอยู่บนเเคร่ยาวอยู่ก่อนเเล้ว   "นางเป็นผู้ใด" "ดารา ทาสีเเห่งองค์สุเมธะ..นำความมาบอกว่า องค์ราชะทรงประสงค์ที่จักทอดพระเนตรการร่ายรำของข้า ประชันกับนางกำนัลจากวัชชีในคืนนี้.."   มือน้อยวางห่อผ้าพับลงกับเเคร่พลางคลี่ออกดูด้านใน ผ้าผืนงามถูกคลี่ออกอวดลายปักเส้นทองวาววับ พร้อมด้วยศิราภรณ์ในตลับสีเดียวกันกับผืนอาภรณ์   เม็ดมณีสีชมพูเข้มจัดทอกระกายใสพราวสะท้อนเเดดระยับ "องค์สุเมธะประทานมาให้ข้า..สวมใส่ไปเข้าเฝ้า" ผู้เป็นมารดาอดตื่นตกใจกับสิ่งของที่องค์อุปราชาประทานมามิได้ พลางลูบไล้เนื้อผ้าเนียนละมุนมืออย่างทนุถนอม "เเม่ .ข้ามิอยากไปในงานคืนนี้..ข้าชักสังหรณ์ใจว่าจักมีเรื่องมิดี" บุตรีเอ่ยเบาๆคล้ายมีลางประหลาดผุดขึ้นมา "เเต่บัญชาเเห่งองค์เทวะ..จักหาญหักได้หรือลูก.." ผู้เป็นมารดากล่าวปรามเตือนเบาๆ เกรงว่าจักมีผู้ใดมาได้ยิน  "หากเป็นเช่นนั้น ข้าก็คงจักต้องไป" *********************** จากคุณ : อชันฏา - [ 10 ก.ค. 46 23:44:30 A:203.107.210.67 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 กว่าจะทำเสร็จ...นานเป็นเดือน.. ลืมกันรึยังคะ ช่วงนี้เรียนหนัก(มาก) เลยไม่ค่อยได้ทำทำต่อบ่อยๆเหมือนปิดเทอม ... เเต่ก็พยายามขยันอยู่.. อาจารย์ จีคะ..ช่วยสอนวิธีทำลิงค์หน่อยได้ไหมคะ (ทำเเล้วไม่สำเร็จ) จากคุณ : อชันฏา - [ 10 ก.ค. 46 23:48:32 A:203.107.210.67 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 Well, you just have to be a member of Pantip and then after login, it will make a link for you automatically ka. Prologue http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2165495/W2165495.html Chapter1/1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2171860/W2171860.html Chapter1/2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2187693/W2187693.html Chapter2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2200525/W2200525.html Chapter3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2222520/W2222520.html Chapter4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2253686/W2253686.html Chapter5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2278081/W2278081.html แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 46 01:30:42 แก้ไขเมื่อ 11 ก.ค. 46 01:27:23 จากคุณ : wayvy - [ 11 ก.ค. 46 01:26:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หายไปนานจริง ๆ ด้วยค่ะ ยินดีที่ได้พบกันใหม่....5555....^o^ จากคุณ : aap - [ 11 ก.ค. 46 06:09:06 A:203.155.10.97 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 หายไปนานน้าน....นาน.. กลับมาแต่งนิยาย..ทิ้งท้าย..ด้วยความยุ่งยาก... โอโฮ่..... ^^' จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 11 ก.ค. 46 11:00:10 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ใช่ คราวนี้ยุ่งแน่ๆ ล่ะ จากคุณ : scottie - [ 11 ก.ค. 46 11:08:43 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ทำตามคำแนะนำคุณ wayvy อิอิ ใช่แล้วต้องสมัครเป็นสมาชิกก่อน ภาษาสวยและได้บรรยากาศดีจัง ยังไม่ลืมหรอกครับ เพราะเรื่องแนวนี้มีไม่มาก และมีลิงค์ย้อนกลับทบทวนความจำได้ง่ายๆ อิอิ จากคุณ : GTW - [ 12 ก.ค. 46 07:54:52 A:202.133.172.82 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 www.pantip.com จากคุณ : iron bridge - [ 11 ก.พ. 49 14:39:36 ]