รถจักรยาน



"ศรัทธาของฉันไม่คลอนแคลน"

ปีแห่งการปฏิวัติ ฉันต้องลงมือ

ดังนั้น ฉันจำต้องละทิ้งชะตาแห่งผู้พยากรณ์(prophet)ไว้ชั่วคราว

"วันนี้ชั้นคือเช คูวารา"

"ฉันคือฟิเดล"

"และชั้นอยากเป็น ทรอทสกี้"

ฉันและเพื่อน ๆ เราไปประท้วงกันที่สนามหน้าบ้าน

"ล้มล้างกษัตริย์ ๆ" พวกเราร้องพร้อมกันขณะเดินวนหน้าบ้าน

"การปฏิวัติก็เหมือนกับจักรยาน เมื่อลอไม่หมุนมันก็ต้องล้มลง"

ฉันบอกขณะเรานั่งพักกันใต้ต้นไม้

"พูดได้ดี" เพื่อนคนหนึ่งชม

และเช่นเดียวกับการปฏิวัติที่เกิดในประเทศฉัน




888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888





ภายหลังจากการหลับไหลมาสองพันห้าร้อยปี

ในที่สุดการปฏิวัติก็ได้มาปลุกประชาชนให้ตื่นขึ้นมา

อย่างที่คุณพ่อฉันกล่าว "สองพันห้าร้อยปีแห่งการจำนนศิโรราบแก่ทรราช"

เริ่มแรก  จักพรรดิของพวกเรา

แล้วพวกอาหรับก็บุกรุกมาทางตะวันตก

ตามมาด้วยการรุกรานของพวกมองโกลจากด้านตะวันออก

สุดท้ายก็จักรวรรดินิยมสมัยใหม่


เพื่อให้ฉันเข้าถ่องแท้ฉัน พวกท่านสู้ซื้อหนังสือหนังหามาให้

ฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเด็ก ๆ ชาวปาเลสไตน์

เกี่ยวกับฟิเดลคาสโตร

เกี่ยวกับวัยรุ่นชาวเวียตนามที่ถูกสังหารโดยชาวอเมริกัน(ในสงคราม?)

เกี่ยวกับการปฏิวัติในบ้านเมืองฉัน

แต่หนังสือเล่มโปรดที่ชวนให้ฉันหัวเราะมีชื่อว่า "Dialectic Materialism"

ในหนังสือฉันพบมารกซ์กับเดการท์

"โลกวัตถุไม่มีตัวตน มันเป็นเพียวแค่ภาพสะท้อนของจินตนาการของเรา" เดการท์บอก

"พูดมาได้" มารกซ์ค่อน





888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888





อากาศจะร้อนถึงเจ็ดสิบห้าองศาฟาเรนไฮต์ในร่ม" พระเจ้ากล่าว

"จุ๊ ๆ รอสักเดี๋ยวนะคะ" ว่าแล้วฉันก็เงี่ยหูแอบฟังพ่อแม่คุยกัน




888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888




"พวกมันเผาโรงหนังเร็กซ์คืนนี้"

"โอ้ พระเจ้าช่วย" คุณแม่อุทาน

ประตูทุกบานถูกล๊อคจากด้านนอกก่อนเพลิงไหม้ไม่กี่นาที

พวกตำรวจก็อยู่ตรงนั้น

พวกเขาห้ามผู้คนไม่ให้เข้าไปช่วยพวกที่ถูกขังไว้ข้างใน

แล้วพวกเจาก็ไล่ตีชาวบ้าน

นักดับเพลิงไม่ได้โผล่มาเลยจนล่วงไปสี่สิบนาทีให้หลัง

สถานีวิทยุบีบีซีประกาศว่ามีผู้เคราะห์ร้ายสี่ร้อยคน ชาห์ทรงกล่าวว่านั่นเป็นพวก
กลุ่มคลั่งศาสนาที่ฆ่าตัวตายหมู่ แต่ผู้คนต่างรู้ดีว่า มันเป็นความผิดขององค์ชาห์




888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888



"พรุ่งนี้จะมีการเดินประท้วงอีก" คุณพ่อบอก

"จริง ๆ นะเรายอมให้เกิดเรื่องอย่างนั้นไม่ได้"

"หนูจะไปด้วย" ฉันบอกพระเจ้า

"ท่านว่าไหมว่าหนูเหมือนเช คูวารา"

"ท่านอยูไหน"

"ท่านอยู่ตรงนั้นหรือเปล่า"ฉันร้องถามพลางหาตามใต้โต๊ะ



888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888




ก๊อก!  ก๊อก!   ก๊อก!  ก๊อก!

ฉันเดินไปทุบประตูห้องพ่อแม่

"หนูจะไปกับท่านด้วยพรุ่งนี้"

"ไปไหน?" ทั้งสองลุกขึ้นมาถามพร้อมกัน

"ไปประท้วงที่ถนน หนูเบื่อและเซ็งที่จะเดินอยู่แต่ในสวนแล้ว"

"มันอันตรายนลูก พวกมันยิงคนนะ" คุณพ่อกล่าว

"เพื่อปฎิวัติให้สำเร็จ พลเมืองทั้งหมดต้องร่วมด้วยช่วยกัน" ฉันประกาศ

"หนูจะร่วมด้วยก็ได้แต่เอาไว้ทีหลังนะ" คุณแม่ห้าม

"แน่ล่ะสิ ๆ เมื่อมันจบแล้วนี่คะ"

ฉันตัดพ้อ แล้วเข้าไปกอดคุณแม่ พลางอ้อนว่า "แม่ขา ได้โปรดนะคะ"

"ไม่นะไม่" คุณพ่อว่าพลางก้มหน้าซบลงบนฝ่ามือ




888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888





"พระเจ้าขาท่านอยู่ไหน"





คืนนั้นท่านไม่มา

แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 46 06:26:36

แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 46 06:25:35

แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 46 06:23:10

แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 46 06:21:23