@@ แฟลตพยาบาล  ร.พ.เต่างอย  @@


                จนกระทั่งลงเวรบ่าย  อริสสราอาบน้ำอาบท่าเสร็จเตรียมตัวจะเข้านอน  พรุ่งนี้ตื่นสายๆได้  เพราะเข้าเวรบ่าย  ไม่ต้องรีบตื่นนอนไปไหน  มีเวลานอนกันทั้งวัน....

                ก่อนนอน...ไม่ลืมที่จะเปิดโทรศัพท์มือถือเครื่องที่เธอปิดมันเอาไว้ตั้งแต่ตอนสี่ทุ่มเศษๆ  เพราะความรำคาญที่มีมาก่อนหน้านี้  ขึ้นมาเพื่อตั้งปลุก....ในตอนเช้าของวันใหม่

                ถึงแม้จะไม่เคยตื่นตามนาฬิกาปลุกเลยก็ตามที  แต่ก็ต้องตั้งปลุกเตือนเอาไว้ก่อนล่ะ  ว่า..ขณะนี้มันเวลาเท่าไรแล้ว   จะนอนได้อีกยาวนานแค่ไหน....

                และ...สุดท้ายก็เดินไปกดนาฬิกาปลุกเรือนอื่นๆที่วางเรียงรายตามโต๊ะเครื่องแป้ง  โต๊ะเขียนหนังสือ  และหัวเตียงนอน  เพื่อให้นาฬิกาแต่ละเรือนได้ทำงานของมันเมื่อถึงเวลาถึงเอาไว้....

                วันไหน...ที่รู้สึกว่า...ร่างกายเพลียมากๆๆ...เธอจะหลับลึก  หลับอย่างสนิท  และหลับยาวนาน...จนบางครั้งอาจจะลืมเวลาที่ต้องขึ้นทำงานเลยก็มี...

                 ฉะนั้น..นาฬิกาปลุกพวกนี้ช่วยได้...เมื่อถึงเวลาขับขันเช่นนั้น...เพราะฉะนั้นเธอจะตั้งปลุกเอาไว้เวลาเดียวกัน...เพื่อที่จะให้มันปลุกเวลาเดียวกันเมื่อถึงเวลา....ให้มันส่งเสียงดังลั่นแฟลตไปเลย...ไม่งั้นก็คงไม่ตื่น...แน่ๆ....ทำยังไงก็คงไม่ตื่น...แม้จะเป็นคนที่นอนหลับยาก...แม้เหนื่อยจัดยังไง...เวลามันจะไม่ยอมตื่นมันก็ไม่ยอมตื่นง่ายๆเช่นกัน....ฉะนั้น...จำเป็นต้องใช้เครื่องทุ่นแรงกันหน่อยนึง...

                 พอเปิดเครื่องรับโทรศัพท์ขึ้นมาเท่านั้นล่ะ  ก็มีสายเรียกเข้าเข้ามาเลยเชียว  ก็ไอ้เบอร์เดิมๆที่โทร.มาก่อนหน้านี้น่ะล่ะ อริสสรา มองดูเบอร์โทร.แล้วก็ชักหงุดหงิด...ขึ้นมาตะหงิดๆๆๆ  ขนาดเวลาจะนอน...ยังโทร.มากวนอยู่ได้นะ....อะไรกันนักกันหนานะ....

                "เอ๊.....โทร.มาอยู่ได้.......ใครว้า...."

                 อริสสราบ่นอย่างหงุดหงิด  และเริ่มรู้สึกรำคาญ  ติดจะฉุนๆ ขึ้นมาอีกรอบ  ทั้งที่มันเพิ่งจะสงบไปเมื่อสีกหนึ่งชัวโมงมานี้เอง

                คนเพิ่งจะอาบน้ำมา  อารมณ์กำลังเย็นๆๆ  ดีๆๆ  นี่...วอน....จะทำให้อารมณ์เสียก่อนนอนหรือยังไงนะ....  เอ้า...รับซะหน่อย...อุตส่าห์เลี่ยงๆๆมาตั้งหลายครั้งแระ

                "สวัสดีค่ะ....."

                "โอย.........นี่แม่คู้ณ.....ณณณ....จะงอนกันไปถึงไหเนี่ย......."

                "ผมโทร.มาตั้งหลายครั้ง...แล้วนะ...ทำไมไม่ยอมรับสายอ่ะ...จะบ้าแล้วหรือไงนะ....ให้เราโทร.อยู่ได้"

                เสียงชายหนุ่มทางโน้น  โวยวายมาตามสายเสียงดังลั่น  จนอริสสราต้องรีบยกหูโทรศัพท์ของเธออกจากใบหูอย่างรวดเร็ว   ด้วยความงวยงง.....ก่อนจะยกมันแนบหูอีกครั้งหนึ่ง....

                "ทำมาย....ยยย  งอนไรผมนักหนาอ่ะห๋า....าาา  ง้อมาเป็นชาติแล้วหนา.....าาา"

                เมื่อฟังชัดๆอีกครั้ง  อริสสราจึงรู้ละว่า  คนที่โทร.มานั้นท่าทางจะเมา.....หรืออาจจะกำลังเมาๆๆ  มึนๆๆอยู่  ก็เลยทำให้กดเบอร์โทรศัพท์มาผิด  จนมาติดเบอร์โทรศัพท์ของเธอเข้า....นี่กระมัง

                "คุณค่ะ..... "

                "อริสสราพยายามจะอธิบายให้ชายหนุ่มที่โทร.มารับรู้ว่าเขาโทร.มาผิดเบอร์  แต่...ท่าทางคนทางโน้นก็อัดอั้นน่าดู...ก็คงอัดอั้นทั้งวันนะล่ะ...ก็เลยไม่ยอมรับฟังอะไรทั้งนั้น....พอโทร.ติดก็....ร่ายยาวเชียว..

                "ทำมาย...ยยย  โกรธไรผมนักหนาเหรอ....ไม่ยอมพบหน้า  ไม่ยอมคุย  ไม่ยอมรับ  โท-รา-สับ ผมเลยอ่ะ  โกรธผมไรอ่ะ...."  

                "ผมผิดมากเหรอ  ผิดมากจนคุณให้อภัยไม่ได้เลยเหรอ......อ้วก...กก...เอิ๊ก....เอิ๊ก........"

                คนเมาทางโน้นยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆ

                "นี่คุณค่ะ......ฟังดิฉันสักนิดนะคะ.....คุณโทร.มาผิดเบอร์แล้วล่ะค่ะ"

                อริสราพยายามจะอธิบาย  แต่คนเมาสายทางโน้นก็หาหยุดฟังไม่

                "ถึงผมจะชอบใครต่อใครอีกหลายต่อหลายคนอ่ะนะ....เอิ๊ก....กก"

                "แต่ที่ผมรักและเทิดทูน  เป็นเพื่อนรักที่ดีที่สุด  และคนรักที่รักสุดก็มีคุณ  มีเพียงคุณคนเดียวนะที่รัก.....ที่รัก....."

                "ได้ยินปะ....คนที่ผมรักที่สุด..นะคือคุณนะ ผม-รัก-คุณ....ได้ยินมั้ย  เอิ๊ก....กก....ได้ยินมั้ย..นาตาชา...."  

                ชายหนุ่มทางโน้นสารภาพออกมาเสียงดัง  อริสสรา...ก็เลยได้แต่ยืนงงไปพัก....ด้วยอึ้งๆๆ ....และไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี...เอาล่ะสิ... ตาบ้าเนี่ย...ก็เกิดมาสารภาพอะไรกับเธอ.....ท่าทางจะบ้า....ไม่เต็มเต็ง....ไม่ฟังอีร้าค่าอีรม..มีคนรับสายปุ้บ...พูดๆๆๆๆ.....อย่างเดียว

                อ้อ....ไอ้ที่โทร.กระหน่ำเมื่อสักครู่นะ...พ่อคุณคงตั้งใจจะโทรศัพท์มาง้อสาว...

                แต่ด้วยบังเอิญว่า..เบอร์ที่ว่ามันก็ดันมาสลับกับเบอร์ของเธอเข้า...และประกอบกับเมา...เอาการ..ก็เลยไม่ทันดูให้ดีกระมังว่า..เป็นเบอร์ใคร  เป็นเสียงใคร  พอไม่รับก็ Redial อยู่อย่างนั้น  พอเธอรับสายเท่านั้นล่ะ.......พ่อก็พูดซ้า...าา......

                เฮ่ย....แบบนี้...มันใช้ไม่ได้.....เมาแล้วจะมากวนเวลาหลับเวลานอนของเธอไม่ได้  ยิ่งนอนน้อยยิ่งอายุสั้นไปกันใหญ่....ในหนังสือคลีโอฉบับเดือนมิถุนายน ปีนี้เค้าบอกเอาไว้อย่างนั้น...และเธอก็ไม่อยากจะอายุสั้น...ฉะนั้น..โทร.มารบกวนเวลาหลับนอนของเธอ.....ไม่มีเจตนาจะโทร.มาผิดก็เถอนะ....

                "นี่คู้ณ....จะบ้าเรอะ.......เมาแล้วก็ไปนอนซะ....."

                "นี่ไม่ใช่เบอร์โทร.ยายนาตาชาอะไรของนาย....."

                "อยากจะพูด...อยากจะสารภาพความในใจอะไรก็โทรไปเบอร์อื่น"

                "ไม่ใช่เบอร์นี้.....เข้าใจมั้ย...ไอ้โรคจิต....ตตต"

                ประโยคสุดท้าย......อริสสราตั้งใจตะโกนอย่างสุดเสียง  และแกมจะตั้งใจด้วยซ้ำ  ด้วยหวังว่า...ระดับเสียงที่ว่าจะไปกระแทกโสตประสาทคนเมาทางโน้นให้รู้สึกตัว  ก่อนจะปิดเครื่องโทรศัพท์ทันทีที่พูดจบประโยค.....

                เอาน่า...เพื่อความปลอดภัย...และให้แน่ใจว่า...จะไม่โดนคนทางโน้นตะโกนกรอกหูกลับเอาบ้าง...มันก็เท่านั้นเองล่ะ....ปลอดภัยไว้ก่อน......

                รู้ตัวหรอกนะว่า...ไอ้การกระทำเมื่อสักครู่นะ....มันไม่ควรจะทำ  ไม่สมควรจะกระทำด้วย....แต่วันนี้เธอก็ทั้งเหนื่อยทั้งเพลียมาทั้งเวรแล้ว....เมื่อถึงเวลาพักผ่อนก็อยากที่จะพักเช่นคนอื่นๆๆบ้าง...ไม่ใช่....มาฟังใครที่ไหนที่เธอไม่รู้จักพูดพร่ำพรรณา.....อะไรก็ไม่รู้....อ่ะนะ.........

                ดังนั้น...เมื่อปิดโทรศัพท์แล้ว...อริสสราก็กระโดดขึ้นเตียงนอน  และนอนหลับอย่างสบายใจ  เอาน่า....อัดอั้นมาตั้งนาน...กับการโทร.กระหน่ำไปเมื่อตอนดึกล่ะ.....ได้ด่าคนก่อนนอน...คงสบายใจนอนตาหลับล่ะน่า......

                 ทางด้านชายหนุ่มผู้เคราะห์ร้าย....หลังจากถูกกรอกหูด้วยระดับเสียงมากกว่า 120 เดซิเบลแล้วก็รู้สึกมึนตึบ  และตื้อ  อื้อ  อึงไปหมด....ทั้งรูหูเลยทีเดียว...ก็ยายคนนั้น..ตะโกนกลับมาเสียงดังซ้า..... เฮ้อ....ไม่รู้ว่าเยื่อแก้วหูส่วนในจะทะลุไปบ้างหรือเปล่านะ

                "ยายบ้าเอ้ย......ไรว่ะ....ตะโกนมาได้...ใครว่ะ"
 
                 นายแพทย์ปองพลบ่น  หลังจากที่คนทางโน้นวางสาย  และตัดช่องน้อยโดยปิดโทรศัพท์เบอร์นั้นไปด้วย...เพราะเมื่อเขาโทรกลับไปอีกครั้ง...หวังจะโต้กลับเช่นกันกับที่เธอตะโกนมาเมื่อสักครู่...ก็ไปเจอกับยายโอเปอร์เรเตอร์ไปซะนี่  

                 ดังนั้น...เมื่อตอบโต้ไม่ได้  ประกอบกับทั้งเมาและมึน เขาจึงวางโทรศัพท์เครื่องเล็กจิ๋วของตนลงกับโต๊ะข้างๆโซฟาตัวที่ยึดปักหลักนอน  รวมไปถึงกุญแจรถ  นาฬิกา  และแว่นตา  กองรวมๆเอาไว้....

                 นับจากกลับมาจากผับของเพื่อนหนุ่ม  เขาก็มานั่งละเลียดเบียร์ต่อที่คอนโดมิเนียมหรูหราของน้องชาย  ที่วันๆๆนับตั้งแต่เรียนจบกลับมา...ก็พบหน้าค่าตากันไม่กี่ครั้ง  นอกนั้นก็เอาเวลาส่วนใหญ่ไปขลุกที่ร้านเช่าวีดีโอของแฟนสาว..ที่ชื่อว่า "ไอลดา"  คนนั้น...จนค่ำมืด.....ทุกวัน....แต่ก็ดี...ดีกว่ามันควงใครไม่ซ้ำหน้าก็แล้วกัน...

                 จากนั้น...ชายหนุ่มก็หลับยาว.....บนโซฟาตัวนั้น....
 
                 ธราธิปกลับเข้ามาในห้องหลังจากที่พี่ชายคือนายแพทย์ปองพลหลับไปเรียบร้อยแล้ว  แอบส่ายหน้าเล็กน้อยกับสภาพเมามายของพี่ชาย  ที่นับตั้งแต่ทะเลาะกับแฟนสาวที่คบกันมาตั้งแต่เป็นนิสิตแพทย์  ก็เอาแต่  กินเหล้า  เข้าผับ  แล้วก็มาปักหลักนอนยาวที่คอนโดมิเนียมของเขา  เพราะเห็นว่า..มันใกล้ที่ทำงานที่สุด ไปมาสะดวก  และง่ายต่อการติดตามในกรณีที่ต้องกลับไปดูแลคนป่วยฉุกเฉินที่คลีนิคและร.พ.ที่ทำงานอยู่  และเป็นเช่นนี้มาเกือบๆๆอาทิตย์หนึ่งแล้ว....

                 ธราธิปเองก็ไม่ได้บ่นว่าอะไรพี่ชาย  เพราะรู้ว่า...พี่ชายออกจะจริงจังกับชีวิตมากพอควร  แล้วพี่นาตาชาคนที่ว่า...ก็เป็นทั้งเพื่อนและแฟนที่คบหามานาน...แม้ว่าตัวชายหนุ่มจะมีสาวๆๆที่คบๆๆเอาไว้ในทำนองเดียวกันนี้อีกสองสามคน  แต่ที่สนิท  และรักที่สุดก็คงเป็นแพทย์หญิงนาตาชาคนนี้กระมัง....

                 แต่ที่ทำให้อาการ hurt เอาการอยู่เนี่ยคงเป็นเพราะว่า....แทนที่จะเลิกกันเฉยๆๆ  พี่นาตาชาคนที่ว่ากลับไปคบกับนายแพทย์ปฏิพัตร  คนที่เป็นคู่อริ..อริเค้าไปทุกเรื่องตั้งแต่การเรียน  การทำงาน  สุดท้ายก็คนรัก.....จะเป็นใครก็ไม่ว่า...ทำไมต้องไปลงเอยกับนายคนนี้ให้แสลงใจก็ไม่รู้.....

                 มันก็เลยทำให้พี่ชายของเขาพล่าน....และทำทุกอย่างที่จะขอคืนดีกับแฟนสาว....อย่างน้อยๆๆก็กู้หน้าตัวเองกลับคืนมา....ไม่ใช่ให้นายปฏิพัตรมันเย้ยเอาเช่นนี้..ยอมไม่ได้......

                 แต่ก็เหมือนถูกแกล้ง...เพราะนอกจากจะเลิกคบกันแล้ว...ทั้งสองยังจะแต่งงานกันในเร็ววันอีกด้วย....เจ็บนะไม่เท่าไร  แต่ไอ้เสียหน้านี่สิ...แย่.....

                 มันก็เลยมีสภาพอย่างที่เห็น.....ทุกวันนี้...ทำไมน้า...พอของมีค่าอยู่กับตัว...ไม่เห็นรู้สึกถึงคุณค่าของมัน  พอไปเป็นของมีค่าของคนอื่นกลับรู้สึกว่าสุดแสนจะเสียดาย...ทั้งเสียดายของ  ทั้งเสียดายความรู้สึกที่ผ่านๆๆมานั้นด้วย.....
       
                 ส่วน..ความรักของเขากับไอลดา...ความรักมันเพิ่งจะเริ่มต้น...ยังต้องอาศัยเวลาอีกยาวไกลและยาวนานกว่าที่จะเรียนรู้กันและกัน...และกว่าจะถึงบทสิ้นสุด...

                  แม้..ไอลดาจะมีท่าทีโอนอ่อนมาทางเขาบ้างแล้ว  แต่เธอก็ยังไม่อาจปักใจลงเอยซะทีเดียว  เพราะด้วยวัยที่ห่างกันแม้จะไม่มาก  และหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบ  แต่ธราธิปเองก็พร้อมที่จะพิสูจน์ตัวเขาเองให้เธอได้เห็นและรับรู้  เพราะตัวเขาเองก็ดูจะติดใจ...และชอบนิสัยใจคอเธอเอาการอยู่....ไม่เช่นนั้น..คงไม่บ้าจี้...ทำตามคำยุยงของพี่ชาย..ที่จะพิชิตหัวใจ  "ยายจอมงก  " ดูสักครั้ง....

                  จนสุดท้าย...เขาต้องตัดสินใจสารภาพความในใจออกมา..และขอคบ  ขอศึกษาหัวใจเธออย่างเป็นเรื่องเป็นราวน่ะล่ะ.....

                 บางที....เขาอาจจะเริ่มจริงจังและจริงใจกับความรักบ้าง  และอาจจะมากพอๆๆกับพี่ชายไปแล้วก็ได้  ก็ช่วยไม่ได้นี่นะ...รักเล่นๆๆมาก็นานแระ...เรียนก็จบแล้ว...หาที่ลงหลักปลักฐาน....ของหัวใจบ้าง...จะเป็นไรไปนะ.......

      (มีต่อ)

แก้ไขเมื่อ 19 ก.ค. 46 18:27:50

แก้ไขเมื่อ 19 ก.ค. 46 18:21:39

แก้ไขเมื่อ 19 ก.ค. 46 17:58:02

แก้ไขเมื่อ 19 ก.ค. 46 17:33:43