เรื่องสั้น คั่น เวลา “ อยากเกิด ”

    ตอนฉันเกิด ฉันเกิดก่อนกำหนดไปสองเดือน กะเต็มที่ อยากเห็นโลก ที่สดใสสุดแรง เลยเร่งแม่ โดยแกล้งให้แม่ปวดฉี่ แต่อุดท่อฉี่ของแม่  แม่ฉี่ไม่ออกทั้งวัน ทั้งๆที่ปวดจนทนไม่ไหว แม่… ทรมานมาก (หลังจากนั้น แม่ก็ต้องผ่าตัดเปลี่ยนไต!)

    หมอจึงตัดสินใจ ฉีดยาเร่งคลอด เพื่อช่วยชีวิตแม่!

    อยู่ๆ ตัวอะไรก็ไม่ทราบ ลักษณะคล้ายแย้ตากแห้ง ได้ผลุบออกจากท้องแม่ หมอไม่งง รีบจัดการตามหลักการณ์แพทย์ทันที

    ตามหลักการณ์ เด็กที่คลอดจากท้องแม่ และผ่านการดูดน้ำต่างๆออกจากปากแล้ว ต้องร้องจ๊ากหรือไม่ก็เจี๊ยก  แต่นี่… เงียบ เงียบ ใช่! ฉันสิ้นชีวิตแล้ว

    หมอผู้เมตตาไม่สิ้นหวัง ตะโกนลั่นให้พยาบาลปฏิบัติหน้าที่ด่วนจี๋ แม่ได้ยินเสียงโกลาหล อยู่รอบๆตัวแม่    “เด็กไม่หายใจ เอาอ๊อกซิเจนมา”    ได้ยินแค่นั้น แม่ก็สลบเหมือด ด้วยความอ่อนเปลี้ยเพลียแรง

    หลังจาก ที่หมอได้ให้อ๊อกซิเจน และปั๊มหัวใจแย้น้อย จนวิญญาณฉันเข้าร่าง และฟื้นคืนชีวา ฉันก็ต้องอบตัวอยู่ในตู้อบเป็นเดือนๆ

    หลังจากนั้น ฉันก็สร้างความรันทดให้แม่ไม่สร่างซา

    หลังจากที่คลอดแย้ออกจากร่าง แม่ก็ป่วยอยู่หนึ่งเดือนเต็มๆ เท่านั้นยังไม่พอ ฉันยังเป็นเด็กผิดมนุษย์

    “เด็กอาไร้ เลี้ยงยากเลี้ยงเย็น นมก็ไม่กิน กินแต่น้ำ ไม่รู้โตมาได้ไง..??” แม่เล่าให้ฟัง เมื่อสักหนึ่งปีมานี่เอง

    พอเริ่มกินข้าวได้ ก็ดันจะกินแต่ข้าว กับน้ำปลาพริกป่น และต้องเผ็ดจัด ไม่เผ็ด กินไม่ได้ เนื้อสัตว์ ไม่ยอมกิน ผู้ใหญ่บังคับให้กิน ฉัน…จอมเจ้าเล่ห์ชี้ที่ฟัน ทำหน้าบ้องแบ้ว แล้วปรารภว่า “มานติดฟานง่ะ”  แต่ความจริง ฉันไม่อยากทานเนื้อสัตว์ มันคงไม่อร่อย (ตอนนั้น)

    ฉันทานแต่ข้าว พริกและผัก ตัวฉันผอม บักโกรก จนประชาชนรุมกันเวทนา และบังเอิญ ฉันมีน้องสาวที่ตัวใหญ่มาก ฉันเลย กลายเป็นผีซี่โครงบาน ประจำท้องถิ่น

    ที่จริง บ้านฉัน เป็นบ้านที่อ้วน ทุกคนเป็นคนตัวใหญ่

    พอฉันเข้าวัยรุ่น ฮอร์โมนเปลี่ยน ก็กินแหลก อ้อ…ลืมเล่า ฉันเป็นเด็กประหลาด ไม่กินหวานเลย

    ยามผู้ใหญ่พาฝูงเด็กไปกินไอติม ฉันจะรันทดชีวิตมาก เพราะกลัวโดนบังคับให้กิน ฉันเห็นการกินของหวานเป็นเรื่องทรมานสาหัส และไม่เข้าใจว่า เด็กๆ ทำไมจึงชอบไอติม ผู้ใหญ่ที่ลอบมองฉัน ก็ไม่เข้าใจว่า อีเด็กคนนี้มันแปลกเด็ก!

    พออายุสิบสอง สังเกตตัวเองว่ากินจุ เพราะฮอร์โมนสาวทำเหตุ และนั่น………คือจุดกำเนิด ของตำนาน “อึ่งอ่างหน้าหวาน”

    (ช่วง อด วัด ใจ) – ฉันอ้วนๆผอมๆ อยู่ตลอดเวลา ซึ่งไม่ดีเลย ฉันใช้ทั้งยาสารพัด แน่นอน ใช้ยา จะเจอ โยโย เอฟเฟค นึกเสียใจนิดหน่อยว่า ถ้าฉันไม่ใช้ยา ฉันคงจะไม่เบ่งบานขนาดนี้

    แต่มีช่วงหนึ่ง ฉันแกล้งอด อดสนิท! ไม่กินอะไรเลย สามวันรวด วัดใจ! ทรมานสุดขีด ด้วยความหิว แต่เผลอดันหยิบหนังสือตำราอาหารมาเปิด เลยเคลิ้ม……  พอหลุดจากภวังค์ นึกขึ้นได้ว่า นี่ฉันดันมานั่งดูรูปอาหาร ถึงว่าสิ มันทรมานมากผิดปกติ เลยรีบปิดรูป และนั่งทรมานต่อ……………..

    หลังจากนั้น ฉันเริ่มตัวเหม็น เหม็นตัวเองมาก กลิ่นซากศพที่ฉันกินเข้าไป ไหลวนเวียน อยู่ในระบบรับกลิ่น แต่ฉันยังทนเหม็นได้อย่างน่าชื่นชม

    พอวันที่สาม ความทรมานทั้งหมดจางหาย สบาย แต่ดันเริ่มกินอาหาร แต่ไม่กินมาก ไม่อยากอะไร น้ำหนักลดไป สองกิโล เหนาะๆ

    กาลผ่านไป………………

    ยามนี้ฉันแก่(แต่ยังสวย) จะทำอย่างนั้นอีก คงไม่ได้แล้ว ว่าแล้ว ก็เปลี่ยนวิธี เป็นการออกกำลังกาย

    ฉัน… สาวมั่นคง ต่อทรง ของตัวเอง ถึงแม้จะออกกำลังกายอย่างหนักบ้าง ไม่หนักบ้างแต่ทรงก็ไม่เปลี่ยนเลย มีแต่ ตัวแข็งๆ เท่ไปอีกแบบ ถึงแม้ ทรง ไม่ลด ก็บ่ยั่น ฉันตั้งปณิธานหนักหน่วงว่า จะไม่ยอมอ้วนมากไปกว่านี้ เพราะ……………

    ฉันหวนระลึกถึงวันวาน  เมื่อสองปีที่ผ่านมา ฉันป่วยหนัก เดินแทบไม่ได้ ฉัน… ได้ลั่นวาจา ลอยๆ กับ แม่ ว่า “สือจะไม่อ้วนอีกแล้ว” แล้วฉันก็ค่อยๆลดความอ้วน

    แต่คนเรา ย่อมมีช่วงเผลอใจ ฉันเผลอใจสวาปามยามดึกมานาน  

    ตอนนี้ ฉันนึกถึงคำสัญญาลอยๆ ที่แม่… อาจไม่ได้ยินฉันพูดด้วยซ้ำ แต่ฉันยึดมั่น ว่า “นั่น! เราดันไปสัญญา กับแม่ คิดได้แค่นี้ ก็ฮึดสู้ ฮึ๊บ!!”

    สุขภาพเป็นเรื่องสำคัญ ฉันผ่านมรสุมโรคมามาก ย่อมรู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดรวดร้าว ฉันจะไม่ยอมเป็นคนแก่ที่ ยักแย่ ยักยัน ฉันจะสู้ออกกำลังกาย โดย หาเป้าหมาย ที่เป็น Instructor หนุ่ม หุ่นแมนล่ำรูปหล่อ ไว้ล่อใจให้ไปอกกำลังกายบ่อยๆ และคอยสังเกตสาวสวย ที่เขาหุ่นดีเหลือเกิน เหล่าเธอ แต่งตัวโชว์สัดส่วนยวนยี ฉันพยายาม อย่างสุดความสามารถ ที่จะสร้าง “แรงริษยา มารศรี” เพื่อให้ฉัน ได้หมั่นเพียรจนเจียนตาย เป้าหมายคือหุ่นสาวสวย เลือดฝาดท่วมหน้า และไม่ลืม!!! ที่จะ หา Instructor เพื่อล่อใจตัวเอง ไม่ใช่อะไร ฉันเป็นคนที่ขี้เกียจอกกำลังกายมาก ต้องหาแรงลูกถีบ สารพัด เพื่อให้รักการออกกำลังกายให้จงได้

    ท่านทั้งหลาย อ่านแล้ว หากหยิบยก ประโยชน์อะไร จากเรื่อง บ้าๆ บอบอ ของฉันมาใช้ได้บ้าง ฉันจะยินดีมาก

    ว่าแล้ว เดี๋ยวออกไปหาของอร่อยๆกินดีกว่า ก็คนมันหิว!



    จากคุณ : น้าสือสาว - [ 19 ก.ค. 46 14:36:02 A:203.149.41.174 X: ]