++ เข้าหอ(2) ++

                 กลับมาแล้วค่ะ  วันนี้หนูยีกลับมาเล่าเรื่อง เข้าหอ ต่อจากคราวที่แล้ว ตามสัญญา  (ใครๆที่รอเรื่องชายหนุ่มใจดี ก็เตรียมอ่านได้เลยค่ะ)

    +++++
    (( เหตุการณ์ต่อจากเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนะคะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2365991/W2365991.html    ))

                 เช้าวันใหม่ที่สดชื่น หลังจากที่หนูยีได้ไปปลดปล่อยทุกข์(เบา)  ออกไปแล้ว  หนูยีก็ต้องเตรียมตัว ไปเรียน …. วิชาแรกของวันนี้ ก็ทำให้หนูยีหงายเก๋งไปแล้ว   ก็เพราะเจอวิชาที่แสนเกลียด “ฟิสิกส์”      สารภาพเลยค่ะว่าหนูยีเรียนไม่รู้เรื่อง  แล้วพอเรียนไม่รู้เรื่องก็พาลให้ไม่ตั้งใจเรียน(อย่าเอาอย่างนะคะ)  

                 แถมวิชานี้ยังเรียนตั้งเกือบ 3 ชม.แนะคะ…ทรมานเหลือเกิน  ไม่ไหว….   แล้วตอนบ่ายยังมาเรียนวิชาเลขอีก…. ไม่รู้เป็นไงนะคะ   ฟังอาจารย์สอนไม่รู้เรื่อง แต่มาอ่านหนังสือเอง  รู้เรื่องกว่าที่อาจารย์สอนอีก (อันนี้ไม่ใช่ยีคนเดียวนะคะที่เป็น  ทั้งเอกยีเลยค่ะ ที่เป็นกัน)    หลังจากหมดชม.นี้แล้ว เพื่อนๆยี ต่างก็หมดสภาพไปตามๆกัน   ไม่มีใครยอมทำอะไรอีก   ถามใครก็พากันแต่จะบอกว่า จะกลับหอ ไปนอนแล้ว  ง่วงมาก….
    หนูยีก็ง่วงนอนนะคะ  แต่ว่า..หุ หุ หุ    พอออกจากห้องเรียนแล้ว มนต์นิทรา ของอาจารย์ ก็เสื่อมค่ะ….กลับมาสดใสร่าเริงเหมือนเดิม….    

                 หลังจากเลิกเรียนวิชาสุดท้ายได้สักพัก   เสียงโทรศัพท์ของหนูยีก็ดังขึ้น…มองดูเบอร์ที่โชว์อยู่  อุ๊ยๆ  พี่ไก่ค่ะ  พี่ไก่โทรมา …   หุ หุ หุ  อยากรู้ละสิว่าโทรมาทำไม…   เดี๋ยวหนูยีถอดเทปมาให้อ่านกัน..หุ หุ

                 “ฮัลโหล สวัสดีค่ะ”    

                 “เรียนเสร็จหรือยัง”  

                 “เสร็จแล้ว  ทำไมหรอค่ะพี่”

                 “เดี่ยวเย็นนี้พี่ไปหา  จะพาไปร้านหนังสือ เอาไหม”

                 “อุ๊ยๆไม่ต้องหรอกพี่ไก่  เกรงใจค่ะ  แล้วอีกอย่างร้านหนังสือเห็นแล้วละ ว่าอยู่ตรงไหน”

                 “อืม..ไม่เป็นไร พี่ว่าง  ..งั้นเดี๋ยวพาทัวร์ม.เลยก็ได้…จะไปไหนละ…ห้องสมุดเอาเปล่า ไปมายัง”

                 “ห้องสมุดหรอ  ยังเลย”

                 “ดี งั้นเดี๋ยวพี่พาไป  ไงเอาใบเสร็จมาด้วยก็ดี  เพราะเดี๋ยวจะพาไปทำบัตรห้องสมุดเลย”

                 “เอางั้นหรอพี่  ไปก็ได้ ห้องสมุดนะ  งั้น 5 โมงครึ่งเจอกันที่หน้าหอนะคะ   บ๊ายบายคะ”

                 ก็เป็นอย่างบทสนทนาข้างบนนั่นละคะ  หนูยีก็กลับหอเตรียมตัว  เตรียมจะเข้าห้องสมุดให้เรียบร้อยก่อน..    


                 อ๊ะๆๆๆๆ   อย่าพึ่งคิดนะคะว่าหนูยีจะไปกับพี่ไก่สองต่อสอง   หนูยีรู้หรอกว่าอะไรควร อะไรไม่ควร    
    หนูยีก็ชวนเพื่อนหนูยีไปด้วยอีกคน  ให้ไปเป็นเพื่อน  ไปทัวร์ห้องสมุดด้วยกัน…ฮิ ฮิ ฮิ    

                 พอถึงเวลานัด  หนูยีก็เดินไปตรงจุดที่นัด  เพื่อนหนูยีที่จะไปด้วยลืมของหนูยีเลยเดินมาก่อน
    มาถึงที่นัดหมาย  ก็เห็นพี่ไก่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว…  พอเรียกเท่านั้นละคะ…

                                                    อุ๊ย!!  

                 พี่ไก่!!   ไหงตางี้บวมฉึ่ง  ใต้ตาหมองๆ  หัวดูยุ่งๆ  หน้าซีดๆ ดูง่วงนอนไงงี้อะ   ครั้งแรกที่เจอ หน้าตาพี่ยังสดใสปิ๊งปั๊งอยู่เลย   ไม่เจอกันไม่ถึงเดือน  เปลี่ยนไปมากนะนี่….      หนูยีก็ไม่เก็บความสงสัยไว้กับตัวค่ะ  ถามพี่เขาไปเลย

                 “พี่ไก่ ไปทำไรมาอะ  ไหงดูโทรมจัง”

                 “โทรมมากเลยหรอ..”  ขณะถามยังดูงัวเงียเลยคะ

                 “อืมจิคะ…เหมือนคนอดนอนอะ   ยีว่าไม่ต้องไปแล้วพี่  พี่ไปนอนเถอะ”

                 “ไม่เป็นไร ๆๆ ก็แบบนี้ละช่วงนี้ พี่สอบไง  ได้นอนวันละ 2-3 ชม.เองก็เลยเป็นแบบนี้”

                 “งั้นก็ไม่ต้องไปแล้วพี่  ไปอ่านหนังสือต่อเถอะค่ะ  พี่จะสอบนี่”

                 “ไม่เป็นไร  พี่บอกว่าจะพาไปก็พาไปสิ  แล้วอีกอย่าง  พักด้วย อ่านมาเยอะแล้ว”

                 “ไปไหวแน่นะพี่  ไม่ใช่ไปล้มกลางทางนะ  ยีทิ้งพี่ไว้ตรงนั้นเลยนะ ไม่พากลับด้วย”  

                 “อืมสิ  พี่ไม่ล้มหรอก  ไปกันยังละ”

                 “รอเพื่อนยีอีกคนนะคะ  เพื่อนยีจะไปด้วย  อ๊ะนี่มาแล้ว  ไปค่ะ”   เพื่อนยีเดินมาสมทบพอดี แล้วขบวนทัวร์ย่อยๆ ก็ออกเดินทางไปสู่ห้องสมุดคะ  ระหว่างเดินทางพี่ไก่ก็ทำหน้าที่เป็นแนะนำสถานที่ต่างๆไปตลอดทาง  
    ว่าตรงจุดนี้เรียกว่าอะไร  ตรงนี้อยู่ตรงไหน  ฯลฯ  

                 พอถึงหอสมุด   บรรยากาศช่างเงียบสมกับเป็นห้องสมุดเหลือเกินค่ะ   คนก็ไม่ค่อยมี  ต้นไม้ก็เยอะ  ยังดีที่ยังไม่มืดนะคะ   ไม่งั้นก็คงมีบรรยากาศวังเวงน่ากลัวกว่านี้     พวกเราขึ้นลิฟท์ไปชั้น 3 ของหอสมุดแห่งนี้  แล้วพี่ไก่ก็ให้มาดูการทำบัตร  ต่อบัตรใหม่ (นศ.ทุกคนต้องทำการต่อบัตรใหม่ทุกภาคเรียน)   พวกเราจะเดินดูรอบก็ไม่ทันแล้ว  เพราะเวลาในการปิดหอสมุดแห่งนี้  คือเวลา 18.00 น. คะ   เลยได้แค่มาดูวิธีการทำบัตรห้องสมุด แล้วก็เดินดูรอบๆได้นิดหน่อย  

                 แล้วพวกเราก็พากันจะออกจากหอสมุด   ตอนลงนี่สิคะปัญหา…ขามาขึ้นลิฟท์มา  ขากลับก็จะลงลิฟท์ กลับ     แต่ลิฟท์เจ้ากรรม… ขามาก็ดีๆอยู่ไฟในลิฟท์สว่างไสว  แต่ขากลับนี่ไหงใครมาปิดไฟในลิฟท์อย่างนี้ละนี่  
    ยืนลังเลกันอยู่ครุ่นึงว่าจะขึ้นลิฟท์นี่ลงหรือว่า เดินลงบันไดดี    

                 “เอ๊า  ขึ้นลิฟท์กันได้แล้ว”  พี่ไก่เร่ง

                 “ขึ้นลิฟท์หรอพี่  ไฟมันทำไมดับแบบนี้ละ  ขึ้นแล้วแน่ใจหรอว่าไม่ค้างนะ”  ยียังแหย่งๆคะ ไม่กล้าขึ้น  ก็ดูน่าไว้ใจขนาดไหนละ..

                 “นั่นสิพี่  ดูแล้วไม่น่าไว้ใจเลยนะแบบนี้”  เพื่อนยีที่มาด้วยกันสนับสนุน

                 “โอ๊ยน้อง  ไม่ต้องกลัว  ลิฟท์ที่ดีที่สุดใน ม. นี้ก็คือลิฟท์ที่หอสมุดนี่ละ  ไม่มีค้าง ยังไม่มีประวัติเสียนะ”  

                 “แน่ใจนะพี่  แต่ไฟมันทำไมดับแบบนี้ละ”
     
                 “ดับก็ยังใช้ได้น่า   คงมีใครมาปิดไฟละ  เอาขึ้นๆไปเร็วจะได้ลงไปข้างล่างกัน” ว่าแล้วพี่ไก่ก็ต้อนพวกเราเข้าลิฟท์  ไป  

                 ตอนแรกก็ยังไม่รู้สึกกลัวเท่าไหร่ เพราะยังมีแสงไฟจากภายนอกเข้ามาอยู่ แต่พอลิฟท์ปิดนี่สิคะ  ยีนึกว่าจะมีแสงลอดเข้ามาบ้าง  แต่ที่ไหนได้   ภายในลิฟท์นี่ ..มืดสนิท  มองไม่เห็นรอบข้างเลยคะ   แล้วตาพี่ไก่ยังปากดีอีกว่า..

                 “หึ หึ หึ (หัวเราะเสียงต่ำๆ)”

                 “ระวังนะ   ระวังจะมีคนที่ 4 มายืนอยู่ข้างๆ”      

     
                 งะ  แง้..งงงง       หนูยีเครียด..จิแบบนี้   เสียวสันหลังวาบเลยง่ะ  ตอนพี่ไก่พูดเสร็จ
    พี่จะบ้าหรอ  มาพูดอะไรตอนอยู่ในลิฟท์(ที่ไม่น่าไว้ใจ)มืดๆแบบนี้   น่ากลัวนะเฟ้ย…แง้……  
    อยากจะร้องค่ะ  แต่ร้องไม่ออก  ได้แต่อึ้ง  คิดเจริญพรพี่ไก่อยู่ในใจ    พอดีกับที่ลิฟท์เปิดออกให้เห็นแสงสว่างยามเย็นสลัวๆ  เข้ามา ให้บรรเทาอาการเกร็ง + กลัว ได้  

                 สิ่งแรกที่หนูยีทำก็คือ  มองสำรวจก่อนว่า  มีใครเกินมาอยู่ข้างๆหรือเปล่า   เมื่อเห็นว่า ครบ ก็ค่อยโล่งใจหน่อย    นี่ถ้าเกิดว่ามีเกินมานี่   หนูยีคงช๊อค หัวใจวายตายไปแล้วแหงเลย….

                 “พี่ไก่อะ…ที่หลังอย่าเล่นแบบนี้นะ  เกิดโผล่ออกมาจริงๆจะทำไงหา…” หลังจากเดินออกจากลิฟท์เจ้าปัญหานั้นแล้ว  หนูยีก็เริ่มปากเก่ง  ต่อว่าพี่ไก่ไปตลอดทาง     ตาพี่ไก่นี้ ก็ไม่สนใจ  หัวเราะชอบใจอีกต่างหาก  คิดดูจิคะ   ทำแบบนี้ได้ไง… .    แล้วครั้งเดียวไม่พอ   ยังมีครั้งสองอีก  

                 เย็นของอีกวันคะ   พวกเพื่อนๆหนูยีไปออกกำลังกายกัน…  ตาพี่ไก่นี้ขอไปด้วย  แล้วพวกเราก็ออกกำลังกายกันเพลิน   จนเริ่มมืด   แล้วจึงเดินกลับหอพัก  บรรยากาศตอนนั้นมืดๆ มีเพียงแสงไฟจากตึกไกล และไฟจากเสาไฟฟ้าที่ระยะทางระหว่างเสาไฟก็แสนไกล  แค่พอให้เห็นทางเท่านั้น ระหว่างทางเดินกลับหอพัก ผ่านตึกวิศวะพี่เขา

                 “นี่ๆ มองที่ตึกพี่สิ”   พี่ไก่ชวนมอง

                 “ไหนๆมีอะไร” พวกเราหยุดเดินแล้วมองตามมือที่พี่ไก่ชี้

                 “ตรงหน้าต่างนะ เห็นมีเงาคนหรือเปล่า”

                 “อืม…ยีเห็นแล้วละ”

                 “ไหนอะ ไม่เห็นเลย” เพื่อนที่ไปออกกำลังกายด้วยกันพูดขึ้น

                 “นี่ไงๆ  เห็นเปล่า มองแล้วจะเหมือนมีเงาคนอยู่นะ” หนูยีก็ใจดีชี้ให้ดูอีก  

                 “ไม่เห็นนะ  ว่าแต่เห็นแล้วทำไมหรอ” เพื่อนคนเดิมก็ยังยืนยันว่าไม่เห็นแล้วหันไปถามพี่ไก่

                 “ก็ไม่ทำไมหรอก  แต่เขาบอกว่า ใครที่เห็นเงาคนที่ตึกวิศวะนี่อะ   ครั้งต่อไปก็จะเห็น  แล้วมันจะตามไปหา”    

                 ยีก็เริ่มหน้าซีดสิคะ   ได้ยินแบบนี้แล้ว..ไม่ซีดได้ไงไหว  

                 “พี่ล้อเล่นใช่ไหมพี่ไก่   ยีไม่เชื่อหรอก  เรื่องหลอกเด็ก”  บอกไปด้วยเสียงสั่นๆ

                 ตาพี่ไก่ยังทำหน้าขรึมๆ พูดด้วยเสียงจริงจังว่า..

                 “ก็พี่หลอกนะสิ     55555555”     เสียงหัวเราะนี้เก๊กแตกคะ  แถมยังหัวเราะชอบใจแล้วบอกกับเพื่อนยีว่า  ดีใจที่มีคนตกหลุมที่หลอกไว้ด้วย  


                 คิดดูจิ คิดดู๊      มาแกล้งกันแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน  ….   ฮึม…พี่ไก่อย่าพลาดขึ้นมาบ้างแล้วกัน   พวกขี้ แกล้งคนอื่นๆด้วย(ระวังตัวไว้ในดี)  อย่าให้พลาดขึ้นมานะ  ฮึม..ยีจะเอามาเขียนให้เสียๆ เลย  ฮึม..ฮึม……

                 
                 
                 







    จากคุณ : หนูยี (หนูยี) - [ 19 ก.ค. 46 15:29:32 ]