ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ)       นกนางนวลเจ้าเอย                               ช่างกล้าหาญเหลือเกินมิกังขา ถึงบินอยู่โดดเดี่ยวแต่มีชีวิตชีวา                       ตาของเจ้าเป็นประกายแห่งเสรี มีบ้างไหมใครคิดหาญเช่นอย่างเจ้า                 ข้าจะเข้าไปบูชาความจองหอง แต่อนิจจาเจ้าต้องสยบจบทรนง                      เมื่อร่างองค์หมดกำลังร่วงลงทะเล    ลมทะเลในยามเช้าพัดผ่านหน้าต่างโรงพยาบาลเข้ามา     ฉันเหม่อมองเรือในอ่าวที่กำลังกลับมาจากเส้นขอบฟ้าโน้น    กลิ่นเค็มเกลือและแสงแดดอ่อนๆยามเช้าช่วยให้ฉันรู้สึกดีขึ้น    เคยอ่านในหนังสือบางเล่มได้ความว่าคนที่ใกล้ตายมักจะรู้สึกสบายขึ้น    แม่ตื่นและนั่งมองฉันเงียบๆอยู่อย่างนั้นนานแล้ว   สังเกตจากผมเผ้าที่หวีเรียบร้อยและใบหน้าที่ไม่มีคราบน้ำตาติดอยู่ “เป็นอย่างไรบ้างลูก”  น้ำเสียงของแม่อ่อนโยนเหมือนกับพูดอยู่กับเด็กทารก  ‘ดีขึ้นค่ะแม่’   ปากฝืนยิ้มแทนคำพูดข้างต้นได้ไม่นานก็ต้องเบ้เมื่อรู้สึกชาไปทั่วตัวหลังจากที่ลองขยับดู    แม่รีบเข้ามาห้ามไว้พร้อมตระคองกอดแผ่วเบา   น้ำตาของคนสองรุ่นหยดลงเตียงพร้อมกัน วันนี้ทุกคนดูจะเอาใจฉันเป็นพิเศษ   หมอแวะมาหาทุกครึ่งชั่วโมง   พยาบาลใจดีจัดแจกันดอกไม้ให้ใหญ่เป็นพิเศษ   ญาติทยอยกันเข้ามาเยี่ยมตลอดทั้งวัน   พี่ชายขอลาหยุดจากโรงเรียนในกรุงเทพฯมาหาพร้อมกับขนมสาลี่ก้อนใหญ่(ที่ฉันไม่มีปัญญาจะกินได้อีกแล้ว)  พ่อเอาปลาตะเพียนสานพวงใหญ่ที่ย่าทำให้มาแขวนข้างๆนกกระดาษ(คงจะหมายถึงอยากให้ฉันจากไปอย่างสงบเย็น)  น้องสาวคอยเอาผ้าซับน้ำอุ่นเช็ดหน้าฉันตลอด   น้ากับอากลับจากเมืองนอกมาหาฉันโดยเฉพาะ    นั่น......ยายนั่งรถเข็นคุยกับแม่ที่มุมห้อง   ภาพที่เห็นอยู่นี้ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าพวกเขากำลังตั้งใจจะมาส่งฉันไปยังโลกหน้าที่ๆทวดและปู่ของฉันล่วงหน้าไปอยู่ก่อนแล้ว         บางที.......การตายดูจะเป็นเรื่องปกติเหลือเกิน  หรือว่าพวกเขาตั้งใจจะทำให้มันดูเป็นปกติกันนะ    เหนือขอบหน้าต่างห้องของฉันมีนกนางนวลคู่หนึ่งมาทำรังอาศัยอยู่    ฉันรับรู้เอาได้ก็เพียงจากการได้ยินเสียงของพวกมันร้องเช้าค่ำและเห็นมันโผบินออกจากขอบหน้าต่างและกลับมาอีกครั้งในตอนเย็นเท่านั้น    นี่คงจะเป็นอีกหนึ่งฤดูกาลแล้วที่พวกมันอพยพมาจากดินแดนทางเหนืออันไกลโพ้นเพื่อมาหากิน จับคู่  ทำรัง  และวางไข่ตลอดทั่งทั้งแนวชายฝั่งทะเล   ระหว่างการเดินทางอาจจะมีทั้งนกที่ตายและเกิดใหม่สลับกันไป   แต่เผ่าพันธุ์ของพวกมันก็จะคงอยู่   ในวันนี้ถึงฉันจะตายไป    โลกก็ยังคงต้องหมุนต่อไปเพื่ออีกหลายพันล้านชีวิตที่ยังเหลืออยู่       เวลาล่วงเลยมาจนถึงสี่โมงเย็น   ฉันอยู่นอนกลางวงของญาติๆ  รู้สึกแน่นหน้าอกกับท้องมากขึ้น   แขนขาเริ่มเกร็งเล็กน้อย   ตัวหนักขึ้นเรื่อยๆเหมือนกับจะฝังจมลงไปในเตียงขณะที่อายตนะภายในรู้สึกได้ถึงกลิ่นคาวเลือดแน่นขึ้นมาถึงคอหอยแทนจมูกที่ไม่รับรู้กลิ่นแล้ว   หมอคนที่ดูแลฉันมาตลอดเดินเข้ามากดบริเวณท้องที่แข็งเหมือนหินครู่หนึ่งก้จับมือพ่อกับแม่มากุมมือฉัน "คุณพ่อกับคุณแม่มีอะไรจะพูดกับน้องเขาก็พูดกันตอนนี้เถอะครับ"      แม่ยกมือฉันขึ้นไปแนบหน้าเปื้อนน้ำตา  ส่วนพ่อกุมไว้บนหน้าผาก  ยายนั่งอยู่บนรถเข็นอีกด้านพยายามยกมืออันเหี่ยวแห้งขึ้นมาลูบหน้าผากฉันแผ่วเบาแล้วพูดด้วยเสียงสั่นเครือ "ยายคิด.......คิดมาตลอดว่าหลานจะเป็นคนที่คอยปิดเปลือกตาให้ยายตอนตาย   ทำไมต้องเป็นหลานด้วยที่ไปก่อนยาย......."     ฉันหูอื้อ   ไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากนี้   รู้สึกเหมือนกลิ่นคาวเลือดคลุ้งอยู่รอบตัวแน่นไปหมดจนอยากสำลัก   ร่างกายทุกส่วนกำลังจะหยุดทำงาน    เสียงหัวใจตึกตักดังก้องอยู่ภายในกำลังช้าลง   ลมหายใจขาดห้วงแต่ไม่รู้สึกทรมาณ   ฉันตาลอยมองไปที่พวงปลาตะเพียนสานและพวงนกกระดาษที่ห้อยอยู่ปลายเตียงอย่างไร้ความหมาย   บางทีฉันคงสับสนอยู่    ต่อแต่นี้ไปฉันจะได้พักผ่อนตลอดกาลหรือจะได้เริ่มต้นการเดินทางอันยาวนานไไปยังอีกโลกหนึ่งกันแน่   และแล้วตาของฉันก็ค้าง  ทุกอย่างดับสนิทเหมือนปิดโทรทัศน์  ระหว่างที่ญาติกำลังร่ำไห้กับการจาไปของฉัน   จะมีใครสังเกตบ้างไหมว่าในรังนกนางนวลเหนือขอบหน้าต่างห้อง   มีไข่ฟองหนึ่งในจำนวนหลายๆฟองที่พ่อแม่ของมันฟักเอาไว้เริ่มถูกดันปริออกมา      หนึ่งชีวิตจากไปในขณะที่อีกหนึ่งชีวิตกำลังเกิด   จะแปลกกันตรงไหนระหว่างคนกับนก   ต่อไปลูกนกที่ออกจากไข่ฟองนี้จะเริ่มเติบโตและหัดบิน   เมื่อปีกของมันกล้าแข็งพอมันก็จะบินออกหาอาหารเอง   เมื่อท้องมันอิ่มแล้วมันก็อาจจะเริ่มนึกถึงเสรีภาพและนิยามในการดำรงอยู่   และมันก็จะออกบินไปสู่โลกกว้างหาคำตอบด้วยตัวของมันเอง               ยายจ๋า  แม่จ๋า   พ่อจ๋า.......ฉันบินได้แล้ว                                                                                               16  ธันวาคม   2542. จากคุณ : ลูกแม่ปิง - [ 20 ก.ค. 46 23:22:43 A:202.57.177.98 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 สำนวนการเขียนอ่านแล้วทำให้ผมเพ้อหลายนาทีเลยครับ.. ผมชอบ.... ^_____________________________________________^ ปล. อ่านชื่อเรื่องตอนแรกผมนึกถึงนวลนางอะ... (^^')> จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 20 ก.ค. 46 23:44:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อูว...เขียนครับ ติตรงจัดหน้านิดนึงนะครับ...มึน จากคุณ : ooo(๑_๑) (น๋อนหนังสือ) - [ 21 ก.ค. 46 00:23:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ชอบจังค่ะ T_T จากคุณ : ธราธร - [ 21 ก.ค. 46 03:15:16 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ชอบด้วยค่ะ :) จากคุณ : โคอาร่า - [ 21 ก.ค. 46 08:26:28 A:202.44.216.20 X:202.44.216.152 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บรรยายได้ดีจังค่ะ :)  ‘สามวัน?   ฉันมีเลือดตกใน?   ฉันจะตายในสองวัน?’ ประโยคข้างบนนี้ น่าจะเป็นสองวันมากกว่าสามวันนะคะ จากคุณ : scottie - [ 21 ก.ค. 46 13:26:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณทุกความเห็นครับ คุณ scottie ช่างสังเกตดีนะครับ   ผมอาจจะรีบเขียนไปหน่อย เขียนไว้ตั้งแต่ปี 2542 แล้วครับ  ตอนเรียนปีสุดท้ายมีวิชาการเขียนเรื่องสั้น  ก็เลยเป็นงานเขียนส่งอาจารย์   ดองไว้นานก็เพิ่งหาเจอเลยเอามาลงเล่นๆครับ จากคุณ : ลูกแม่ปิง - [ 21 ก.ค. 46 20:19:31 A:202.57.182.150 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบนะ อ่านแล้วนึกถึงคุณยาย บรรยายได้เห็นภาพดีค่ะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 24 ก.ค. 46 22:08:10 ]