ต้องขออภัยค่ะ ที่มาต่อให้ไม่เร็วนัก  แต่ก็ไม่ช้านะคะ  แค่สามสี่วันเอง ( แหะ ๆ  ยังจะแก้ตัวอีก )

ช่วงนี้ฝนตกตลอดค่ะ  อารมณ์สุนทรีย์ในการเขียนเลยไม่ค่อยจะบังเกิด ( ยังจะแก้ตัวต่อ แหะ ๆ )

เอาเป็นว่าตอนนี้อาจสั้นไปนิด  แต่ก็ใกล้จบแล้วอ่ะค่ะ อีกสัก ตอนหรือสองตอนเท่านั้น

คงให้อภัย เจนเนศ  นางเอกสาวน้อยตาใส ๆ คนนี้นะคะ


ติดตามตอนก่อน ๆ ได้ที่นี่ค่ะ....................    



~@~@... เรื่องมันมีอยู่ว่า...@~@~

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2367677/W2367677.html


~@~@... เรื่องมันมีอยู่ว่า...( ตอน 2.. ซวยซ้ำซวยซ้อน )@~@~

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2369041/W2369041.html


~@~@... เรื่องมันมีอยู่ว่า...@~@~ ( ตอน 3.. ความซวยยังคงไม่จบ )

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2371005/W2371005.html


~@~@... เรื่องมันมีอยู่ว่า...@~@~ ( ตอน 4.. โชคดีจะมีมาบ้างไหมนะ )

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2375042/W2375042.html


~@~@... เรื่องมันมีอยู่ว่า...@~@~ ( ตอน 5.. จะโชคดีตลอดวันที่เหลือนี่มั้ย )

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2379807/W2379807.html



พบกับตอนสั้น ๆ ของวันนี้กันเลยค่ะ...............





ตอนที่ 6.. ตอนนี้นึกอะไรไม่ออก




เจนเนศยังคงตะลึงจ้องมองชายหนุ่มที่กำลังวิ่งใกล้เข้ามา  ตอนนี้เธอคิดอะไรไม่ออกทั้งนั้น

นอกจากความจริงที่ว่า เขาไม่ใช่ใครที่ไหน  เขาคือ หนุ่มในฝัน ที่กลับมาเป็นฝันร้ายของเธอนี่เอง



เหตุการณ์เมื่อเช้ายังคงตามหลอกหลอน  ข้อความในกระดาษแผ่นนั้น  อับอายขายหน้าจริง ๆ

เมื่อสาวสวยระดับ( ที่เธอคิดเอาเองว่าเป็น )ดาวคณะอย่างเธอ  ต้องมาพบกับเหตุการณ์เช่นนี้

เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกัน ( คงต้องเอาไว้ที่เดิมนั่นแหละ )  โธ่….เจนเนศเอ๋ยเจนเนศ ……..



ถ้าหากเธอมีเวทมนต์ล่ะก็ เธออยากจะสาป ” นายตัวซวย “ นี่ให้กลายเป็นหมาหรือแมวไปซะเลย

จะได้ไม่ต้องพูดอะไรอีก( แม้ว่ายังไม่ได้พูดอะไรสักคำ ) มันไม่ใช่ความผิดของเธอเลยนะที่มาเจอเขา

( ยังคงมั่นใจสุด ๆ ตามเคย )  เจนเนศนึกแค้น ๆ ทำไมเขาถึงต้องตามมาเจอเธอที่นี่ด้วยนะ



อย่าเข้ามาเชียวนะ นายตัวซวย  หยุดอยู่ตรงนั้นนั่นแหละ  เจนเนศร้องห้าม ( อยู่ในใจ )

แต่อะไรก็คงห้ามเขาไม่ได้  ถึงแม้ว่า เจนเนศ จะพยายาม( เพ่งกระแสจิต )ไล่เขาสักเท่าใดก็ตาม


อดีตหนุ่มในฝันของเธอกำลังเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ ไม่แม้แต่จะลังเล เขาก้าวเข้ามา ใกล้เข้ามา


เจนเนศ รู้สึกเหมือนหัวใจเธอกำลังจะหยุดเต้นลง ในสักวินาทีใดวินาทีหนึ่งข้างหน้าที่กำลังมาถึง

เธอหลับตาลง รวบรวมพลังใจ  เพื่อเผชิญกับเหตุการณ์ภายหน้า เธอจะไม่ยอมแพ้แก่โชคร้าย



เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เธอก็เห็น “ นายตัวซวย “  เดินเข้ามาจนถึงที่หน้าศาลาริมน้ำนี่แล้ว




ญดา  รู้สึกถึงความผิดปกติของเพื่อนสาวที่เงียบไป เธอหันไปมองแล้วก็พบว่า เจนเนศ

กำลังจ้องมองไปทางด้านที่ผู้คนมาวิ่งออกกำลังกาย  และเมื่อมองตามสายตาของเพื่อนไป

ญดาก็เห็นชายหนุ่ม( แน่ล่ะ หล่อ ) อีกคนหนึ่งกำลังเดินตรงเข้ามา จนถึงหน้าศาลาริมน้ำนี่แล้ว




“ หยุดนะ  อย่าเข้ามานะ ไม่งั้น ไม่งั้น “ เจนเนศพึมพำกับตัวเองเบา ๆ  รู้สึกใจหวิว ๆ บอกไม่ถูก


และก่อนที่เจนเนศจะตัดสินใจทำอะไรลงไป………………….  







“ อ้าว  …พี่อาร์ต   มาทำอะไรแถวนี้ คะ “  


เสียงของญดาทักทายคนคนหนึ่งขึ้นอย่างดีอกดีใจ  และมันจะเป็นใครที่ไหนไปได้เล่า

ถ้าไม่ใช่ คนที่ถูก เจนเนศ ลดระดับจาก ” หนุ่มในฝัน ” ลงมาเป็นแค่ “ นายตัวซวย “ เท่านั้น

ก็มีกันอยู่แค่นี้ สี่คน และบุคคลที่ห้า ที่ย่างกรายเข้ามาก็คือ นายคนนั้นนั่นแหละ จะมีใคร




เจนเนศนิ่งงันทำอะไรไม่ถูก เมื่อชายหนุ่มผู้มาใหม่ เดินใกล้เข้ามา และเขายังคงมองมาทางนี้

เธอไม่อาจพูดอะไรได้ นอกจากใช้สายตาวิงวอนเขา  อย่าพูดอะไรได้ไหม นะ  …ขอร้องล่ะ

อย่าพูดอะไรกับใครในที่นี้  อย่าแม้แต่คำเดียว ได้โปรดเถอะนะ เธออ้อนวอนเขาด้วยแววตา




แต่เขาไม่ได้มองหรือสบตาเธอเลยแม้แต่น้อย  กลับเดินเข้ามาหาญดา ด้วยท่าทางประหลาดใจ





“ อ้าว  ดาเองเหรอเนี่ย  มาเดินเล่นเหรอ มาไกลเชียวนะ “ ( ไม่น่าเชื่อว่าเสียงก็หล่อพอ ๆ กะตัว )


ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่า พี่อาร์ต ยกมือขึ้นยีหัว ญดา อย่างเอ็นดู เหมือนกับว่าสนิทและคุ้นเคยกันดี

เขาไม่ได้หันมาสนใจเจนเนศเลยสักนิด    ไม่แม้แต่จะปรายตามองมาทางเธอเสียด้วยซ้ำไป



เจนเนศ อึ้ง ๆ บอกไม่ถูกว่าจะรู้สึกดีใจหรือเสียดายดี ที่เขาทำเหมือนไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย

เธอจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาอิจฉาปนริษยา  แต่คนสองคนที่ยังคุยกันอยู่คงไม่รับรู้ด้วยหรอก

ทำไม ญดา ถึงรู้จักกับเขานะ   และทำไมท่าทางสนิทสนมกันจัง  ทำไม ๆ ๆ … โอ๊ย   อยากรู้  



แต่คนสองคนตรงหน้า  จะหันมาสนใจเธอบ้างหรือก็หาไม่ ( เป็นครั้งแรกที่ไม่มีคนสนใจ เลยรู้สึกแย่ ๆ )

ญดา กับ หนุ่มในฝันของเธอ ( ยอมคืนตำแหน่งให้ชั่วคราว ) ยังคงทักทายพูดคุยกันไม่หยุดปาก

 


“ พี่อาร์ตมาวิ่งที่นี่ด้วยเหรอคะ  แหม…ไม่เจอกันตั้งนานเลยนะเนี่ย  “ ญดายังคงคุยเสียงใส


“ อืม…..พอดีพี่ทำงานแถว ๆ นี้น่ะ  พอเลิกงานก็มาวิ่งที่นี่  อากาศดี “  พูดไปยิ้มไป ( ยังคงหล่อ )


“ แหม ๆ ๆ  ….ตั้งแต่พี่นะ ไปเรียนต่อเมืองนอก  ดาก็เลยไม่ได้เจอพี่อาร์ตอีกเลยนะ

ดานึกว่าพี่อาร์ตจะลืมน้องสาวคนนี้ซะแล้ว ”  ญดายังคงตัดพ้อต่อว่า ชายหนุ่มตรงหน้า


พี่นะ ที่เธอเอ่ยถึง ก็คือ นราธิป พี่ชายสุดหล่อ ( อีกแล้ว ) ของ ญดา เพื่อนรักของเจนเนศน่ะเอง



“ ฮะ ๆ ๆ  ใครจะไปลืมยายดาตัวแสบได้ลง “  ชายหนุ่มหัวเราะ  ใบหน้านั้นยิ่งน่าดูเหลือเกิน



เจนเนศอดไม่ได้ที่จะตะลึงมอง หนุ่มในฝัน ( ที่ถูกลดตำแหน่งเป็น นายตัวซวยไปหลายตอน )

โอ..ยามยิ้ม หัวเราะ  เขาหล่อยิ่งกว่า เจอรี่ เอฟโฟร์ อีกนะเนี่ย ( คิดดูละกันว่าหล่อขนาดไหน )


แต่…ก็ต้องสะดุดใจ( ที่กำลังจะเคลิบเคลิ้มอีกรอบ ) เมื่อคิดถึงข้อความในกระดาษเมื่อเช้า

เค้าไม่ใช่ “ แมน “ นี่นา  ทั้ง ๆ ที่ท่าทางก็ออกจะแมน สมาร์ท แถมหล่อสุด ๆ   อย่างนี้แท้ ๆ


เธอคิดพลางพินิจพิจารณา หนุ่มในฝัน( ที่อาจถูกลดกลับมายังตำแหน่งนายตัวซวย )อีกครั้ง


ใบหน้าหล่อ คิ้วเข้ม ตาคม  เฮ้อ.. ใจจะละลาย( ด้วยความเคลิ้มซึ่งไม่ใช่ครั้งแรก ) อีกแล้ว  

เสียดายนะ เสียดาย  ถ้าเขาเป็นอย่างนั้นจริง ๆ  น่ะนะ  ว้า….ยิ่งเห็น ยิ่งคิด ก็ยิ่งเสียดาย

แต่ว่าคนที่ถูกมองและประเมินค่าทางสายตา( มาหลายรอบแล้ว )ก็ยังคงไม่รู้สึกตัวอยู่ดี





“ แล้วดามาไงล่ะเนี่ย  พี่มาวิ่งบ่อย ๆ ไม่เห็นเคยเจอกันเลย “   ตอนนี้เขาหยุดหัวเราะแล้ว


“ อ๋า... ลืมสนิทเลย มัวแต่คุย เฮ้อ…  ดาเนี่ยแย่จริง ๆ “   ญดาทำท่าตกใจ  

พร้อมกับหันมาทางบุคคลอีกสามคน( ที่ถูกลืมไปพักใหญ่ )ซึ่งกำลังนั่ง( หัวโด่ )อยู่นานแล้ว


“ ดามากับเพื่อนค่ะ  เพื่อนรัก และก็เพื่อนใหม่  ฮิ ๆ  แหม..วันนี้ ดาโชคดีจัง เจอแต่คนดี ๆ “

ญดา หัวเราะอย่างรื่นรมย์  แต่เจนเนศไม่ขำด้วย  เธอกำลังคิดว่า วันนี้เธอซวยจัง ต่างหาก



“ เจน ๆ  นี่พี่อาร์ต  เพื่อนสนิทของพี่นะ  ที่ดาเคยเล่าให้ฟังบ่อย ๆ ไงล่ะ   “  เสียงญดาแนะนำ

แล้วเธอก็หันไปแนะนำกับชายหนุ่มต่างชาติ( หล่อเช่นกัน )อีกสองคน  เป็นภาษาอังกฤษ


เจนเนศเห็นหนุ่มในฝัน( ที่แอบคืนตำแหน่งให้ชั่วคราวและอาจถาวร ) หันมาทางเธอ พร้อมกับยิ้ม



ซวยแล้ว…เจนเนศนึกในใจ  แล้วรีบยกมือขึ้นมาปิดปากจมูกพลางทำเป็นไอ ค่อก ๆ แค่ก ๆ  


ทำไงดี( ฟะ )  นึกหาทางแก้ปัญหา  จะไอไปตลอดคงไม่ดี ( คนเขาจะนึกว่าเธอเป็นวัณโรคไปซะ )

หรือจะทำเป็นลมดี เธอคิดไปถึงอิมเมจ นางเอกนิยาย ที่สวย อ่อนแอ บอบบาง น่าทนุถนอม


หวาย..เค้าจ้องเธอใหญ่เลย  เธอรีบหลบตาคู่นั้น  ไม่รู้จะทำยังไงดี นอกจากทำเป็นไอ ต่อไป



“ เจนเป็นไรอ่ะ  ไม่สบายเหรอ “ เพื่อนสาวรีบเข้ามาลูบหลังลูบไหล่เจนเนศด้วยความเป็นห่วง


“ เอ่อ  ไม่เป็นไร  น้ำลาย เอ๊ย…. น้ำมูกไหลน่ะ “

พูดพลางก็ก้มหน้าก้มตารื้อค้นในกระเป๋าสะพาย  แล้วก็คว้าผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาจากกระเป๋า

จากนั้นก็เอาปิดปากไว้  ทำเป็นเช็ดและก็ไอไปบ้างพอกล้อมแกล้มไม่ให้ถูกสงสัย( แต่คงไม่พ้น )



“ ไปหาหมอไหมครับ คุณเจน “ วาทิน ชายหนุ่มลูกครึ่งไทยฟิลิปปินส์ มองมาด้วยสายตาเป็นห่วง


“ ไม่เป็นไรค่ะ  เดี๋ยวก็หาย “  เจนเนศตอบไปด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง จนน้ำตา( เกือบจะ )คลอ

โถ..พ่อคุณ ..นอกจากจะหล่อ รวย พูดไทยได้ ทั้งสุภาพใจดี พ่อยังมีน้ำใจเป็นห่วงกันอีก



แต่..เมื่อหันไปดูปฏิกิริยาหนุ่มในฝันของเธอ  ( แอบ )หวังว่าจะเห็นแววตาห่วงใยอาทรกันบ้าง

เธอก็ต้องผิดหวัง  เขามัวคุยอยู่กับนาธานและญดา  ไม่สนใจเธอ( เป็นครั้งที่สอง )เลยสักนิด



เธอไม่รู้จะดีใจหรือเสียดายดี ที่เขาไม่สนใจ  เขาไม่มีทีท่าว่าจะจำเธอได้ด้วยซ้ำ….

เธอคงกลายเป็นนางเอกที่ถูกลืมไปซะแล้ว……

*** *** ***

จบตอนที่ 6