ความคิดเห็นที่ 1          ร่างบางในชุดนอนผ้าฝ้ายสีขาว นั่งคุดคู้อยู่บนเตียงสีดอกลาเวนเดอร์ ซุกหน้าอยู่กับหมอนสีเข้าชุดกัน นึกถึงใบหน้าคุณธาดล และ นายบดีสลับกันไปมา สุดท้ายก็ผล็อยหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้          ...” ยาหยี ... ”          “ หือ ” สาวร่างบางทำเสียงขึ้นจมูก ก้มหน้าลงมองชายหนุ่มที่นอนเอกขเนกอยู่บนพื้นสนามหญ้าสีเขียวชอุ่ม          “ ถ้าผมตาย ... ยาหยีของผมจะทำยังไง ? ” คนถามหันมองหน้าคนฟังอย่างต้องการคำตอบ          “ ถามบ้า ๆ ” หญิงสาวตอบ “ ถ้าดลตาย ... หยาจะตามดลไปด้วย ไม่ปล่อยให้เหงาหรอก “          “ ยาหยีที่รัก ... ถ้าผมตาย อย่าตามผมมาเลยนะ ผมอยู่คนเดียวได้ ... และจะคอยเฝ้ามองยาหยีของผมอยู่เสมอ ... ยาหยีต้องอยู่อย่างมีความสุขเผื่อผมด้วยนะ ”            “ ติ๊ด ๆ ๆ ๆ ”           เสียงนาฬิกาปลุกทำหน้าที่ของมันตามปกติ หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากห้วงฝัน มือเรียวควานกดปุ่มสีแดงเพื่อจะปิดเสียง ปาดน้ำตาออกจากแก้มเนียนใส ก่อนจะฟุบหน้าลงบนหมอนใบใหญ่          ...ฝันอีกแล้วเหรอ ... เศร้าจัง...ความฝันที่แสนเศร้า ... มันแจ่มชัดจนเกินไป ... จนไม่รู้ว่าอะไรมันเป็นความจริง            ไม่มีเหลือสักอย่าง มองไม่เห็นสักอย่าง            มันหมดแล้วทุกอย่าง รอบตัวฉันไม่มีใคร            มีแต่สายลมแผ่ว มีแต่เสียงความเปลี่ยว            มีแต่ฉันคนเดียว กับน้ำใส ๆ ปลายตา             อยากได้ยินเสียงเวลาเธอคุย เธอพูดจา           อยากมองเวลาที่เธอเอนข้างกาย           อยากได้ยินเสียงเวลาที่เธอนั้นหายใจ อยากทำให้เหมือนวันวาน            แต่กลับมีฉันคนเดียว และ ห้องที่ว่างเปล่า            กับความเงียบเหงา กับเรื่องราวที่ฝังใจ            ได้ยินเพียงเสียงตัวเอง คือ เสียงลมหายใจ            แผ่วเบาและช้าเต็มที ... ฉันไม่เหลือใครเลย * *+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*          “ ยาหยีจ๋า ... ไปหม่ำ ๆ มื้อเที่ยงกะเค้าน๊า ... ตะเอง ” ชายหนุ่มหน้ากวนโอ๊ยคนเดิมนั่งคุกเข่ากับพื้น เกาะขอบโต๊ะทำงานของหญิงสาวผู้ถูกชักชวน จ้องหน้าหล่อนด้วยสายตาวิงวอน กะพริบตาปริบ ๆ            “ เอ๊ะ ... บอกกี่ครั้งแล้วว่าถ้านายไม่ใช่คุณดล อย่ามาเรียกหยาด้วยชื่อนั้น ” คนตัวเล็กตวาดแหว           “ แล้วก็ไม่ต้องมาชวนด้วย ... รำคาญ ! ยังไง ๆ หยาก็ไม่ไปกะนายหรอกย่ะ “ กระแทกเสียงใส่ แถมแลบลิ้นปลิ้นตาซ้ำ           “ ไปหน่อยเหอะน่า หยา ” วรรณษารีบปราม ส่ายศีรษะอย่างเอือมระอา           “ แฟนอุตส่าห์มาชวนทั้งที ” หยอกนิดหยอกหน่อย ... ไม่ว่ากันนะจ๊ะ หยา            “ ยัยษา ... ” คนตัวสูงน้อยกว่าใครเพื่อนขึ้นเสียงกระเง้ากระงอด ทำหน้างง เพราะไม่เข้าใจว่าเพื่อนของหล่อนแปรพรรคไปตั้งแต่เมื่อไหร่              “ บอกแล้วไงว่ามันไม่ใช่ ” หล่อนยืนยันซ้ำ             หลายต่อหลายครั้งแล้วที่วรรณษาพยายามยัดเยียดหล่อนให้ไปไหนมาไหนกับผู้ชายคนนี้ หนักเข้าก็ตู่เอาเองว่าหล่อนเป็นแฟนกับเขา ... นายบดี ชายหนุ่มรวยอารมณ์ขัน ผู้มีรอยยิ้มสดใสเป็นอาวุธ              “ เหอะน่า ... คุณธาดลเค้าไม่ว่าอะไรเธอหรอก เค้าคงจะดีใจซะอีก ถ้าเธอจะไปมีความสุขกับแฟนใหม่ซะที ... ดีออกนา ลืมเรื่องเศร้า ๆ ไปซะ ... คุณดลก็คง ...”              “ หยุด ! หยุดนะ ! ” ย่าหยาชี้กราดไปที่เพื่อนสาว แทบจะกรีดร้องออกมาทันใด ... หล่อนไม่ต้องการให้ใครอีกคนเดินเข้ามาในชีวิตหล่อน เพื่อเหตุผลที่ว่า หล่อนจะได้ลืมคุณธาดลเสียที ...             ทั้งโกรธ ทั้งเจ็บใจคนทั้งสอง ที่ไม่ยอมเข้าใจความรู้สึกของหล่อนบ้าง ... สองมือปัดแฟ้มเอกสารบนโต๊ะตกลงบนพื้นดังโครม ซัดเอกสารที่อยู่ใกล้มือใส่หน้าชายหนุ่มและเพื่อนสาวคนละกอง              “ หยา ขอโทษ... “ คำขอโทษแผ่วเบาหลุดลอยออกมา ด้วยนึกขึ้นได้ว่าทำให้คนสองคนเจ็บตัวเพราะความโมโหและไม่มีเหตุผลของตัวเอง ก่อนจะรีบผลุนผลันออกจากห้องสี่เหลี่ยมน่าอึดอัดนี้ไป ~~~          “ คอยเดี๋ยวซิ ... ” ชายหนุ่มหอบแฮ่กด้วยความเหนื่อย เพราะวิ่งตามหญิงสาวตั้งแต่ชั้น 7 ลงมาจนถึงลานจอดรถ เพิ่งรู้วันนี้เองว่า แรงโกรธของหล่อนไม่ต่างไปจากพายุทอร์นาโดลูกย่อม ๆ           “ ตามมาทำไม ” หญิงสาวตวาด ไม่หันกลับไป สองเท้ายังก้าวต่อไปเรื่อย ๆ จนชายหนุ่มต้องเข้าไปคว้าแขนเรียวเล็กไว้ เพื่อรั้งไม่ให้สาวแรงสูงวิ่งหนีไปไหนอีก             เห็นท่าจะไม่ได้การ ชายหนุ่มรีบพูดเพื่อให้หล่อนได้คิด ได้คลายความว้าวุ่นลงบ้าง             “ ฟังผมหน่อยนะ หยา  - - เพราะลืมเขาไม่ได้ ? จะโศกเศร้าแค่ไหนมันก็เท่านั้นแหละ ... เขาก็ไม่อยู่แล้ว จะจมทุกข์ไปตลอดชาติเลยรึไง “             ใช่ ... ย่าหยารับรู้มาโดยตลอด... แต่ไม่เคยยอมรับ ... ธาดลของหล่อนจากไปราวปีกว่าแล้ว ด้วยอุบัติเหตุรถชน ... หล่อนมักหลอกตัวเองเสมอว่าเขายังอยู่ ... ที่ไหนสักแห่งบนโลกใบนี้ ... เพียงแต่เขาไม่เคยส่งข่าวมาให้หล่อนรับรู้ก็เท่านั้น            “ หยา... หักห้ามใจเถอะนะ แล้วมองไปข้างหน้า ลืมเขาซะดีกว่า ... เถอะนะ ... ผมขอร้อง ” ชายหนุ่มพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ            หญิงสาวหันขวับ ใช้กระเป๋าสะพายของหล่อนฟาดลงกลางศีรษะชายหนุ่ม น้ำใสปริ่มคลอเต็มตาคู่สวย           “ นายไม่รู้อะไรก็อย่ามาพูดดีกว่า ... นายไม่มีวันเข้าใจ ” หล่อนกรีดร้อง สะอื้นฮัก น้ำเสียงสั่นจับความได้ยากนัก            “ งั้น... ที่หยาร้องไห้ยังงี้ แล้วเขาปลอบไม่ได้ กอดก็ไม่ได้ เขาจะยังเป็นคนที่น่าอาลัยอาวรณ์ตรงไหน ! ... หยาร้องไห้เพราะเขาแท้ ๆ ...แล้วเขาล่ะ  เขาสนใจหยาบ้างรึเปล่า ! ” ชายหนุ่มยังไม่เข้าใจว่าทำไมความตั้งใจที่ว่าจะปลอบ กลับเปลี่ยนเป็นปลุกเร้าให้หล่อนยิ่งโกรธ            “ ไม่ .....!!!!! “ ร่างบางตะโกนก้องจนสุดเสียง ดิ้นเร่า ๆ ราวคนสติแตก ฟาดฟ่ามือเรียวลงบนใบหน้าคนตัวสูงดังเพียะ !           ชายหนุ่มอดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป กระชากร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมแขน โน้มตัวลงบดขยี้ริมฝีปากบางของหญิงสาวอย่างสุดแค้นและแสนรัก คนตัวเล็กกว่าตบหน้าชายหนุ่มอีกครั้ง รีบผละออกจากตัวเขาโดยพลัน วิ่งหนีไปโดยไม่สนใจอะไรอีกต่อไป +*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+ จากคุณ : ธีร์วรา (ธีร์วรา) - [ 26 ก.ค. 46 21:21:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2          ตกเย็น... ฟ้าครึ้ม เมฆหม่น สายฝนเริ่มกะปริบกะปรอยกระเซ็นเป็นสายมาให้เห็นบ้างแล้ว ...ชายหนุ่มเดินฉับ ๆ ออกจากสำนักงานอย่างหัวเสีย ... ก้าวขึ้นบันไดรถเมล์อย่างฉุน ๆ ...นึกน้อยใจที่หญิงสาวไม่เคยสนใจเหลียวมองเขาบ้าง ... นึกเสียใจที่เขาไม่สามารถทำให้หล่อนหลุดพ้นจากความทุกข์ทรมานที่หล่อนกำลังเผชิญอยู่ได้เลย          จู่ ๆ เสียงโทรศัพท์เคลื่อนที่ของเขาดังขึ้น          “ บดีพูดอยู่ ” กรอกเสียงทุ้มลงไปอย่างห้วน ๆ          “ ช่วยเราหน่อยนะ ... บดี ” วรรณษาส่งเสียงร้อนรนมาตามสาย          “ อะไรอีกล่ะ ...” น้ำเสียงยังเรียบเฉย ด้วยเพราะรู้ว่าการขอร้องให้ช่วยเหลือของวรรณษามักจะเป็นการไหว้วานให้ซื้อโน่นซื้อนี่ แปลกหน่อยก็ขอให้มาช่วยหล่อนทำความสะอาดบ้าน          “ ตอนนี้ไม่ว่างแล้วนะเว้ย อยู่บนรถ ... จะถึงบ้านแล้ว ”          “ ยังก่อน ... นายยังกลับบ้านไม่ได้ ... ตะกี้หยามันโทรมา บอกว่าจะไปหาคุณธาดล ... ษากลัวมันจะไปฆ่าตัวตาย ” น้ำเสียงครวญคราญจากทางโน้น ส่งผลให้คนทางนี้รู้สึกร้อนรุ่มกลุ้มใจไม่แพ้กัน          “ ที่ไหน ... เมื่อไหร่ “ เขารีบถาม น้ำเสียงต่างจากเมื่อครู่อย่างเห็นได้ชัด          “ ษาไม่รู้ ... หยามันโทรมาแล้วก็รีบวางเลย ... บดีช่วยเราด้วยนะ หาหยาให้เจอด้วย ”          ชายหนุ่มรีบกระโจนลงจากรถอย่างรวดเร็ว เสียงพนักงานเก็บค่าโดยสารตะโกนโหวกเหวกไล่หลังมาเป็นระยะ ๆ ยังคงแว่วอยู่ในหู แม้แต่สายฝนที่ทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ หรือน้ำฝนที่ขังตัวเจิ่งนองตามทางที่เขาวิ่งผ่าน เขาก็ไม่ยี่หระ ...เขาไม่สนใจสิ่งใดอีกต่อไปแล้ว ... เวลานี้ ในหัวของเขามีเพียงเรื่องเดียว ต้องตามเธอกลับมาให้ได้ ... เธอผู้เป็นหัวใจรักของเขา ... ย่าหยา *+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*           ท่ามกลางสายฝนโปรย หญิงสาวร่างบางเนื้อตัวเปียกปอน นั่งยอง ๆ อยู่หน้าฮวงซุ้ยของชายผู้เป็นที่รัก คลี่ยิ้มสดใส           ...ดลคะ...หยามาหาแล้วนะ ... เป็นไงบ้าง ... สบายดีรึเปล่า ... หนาวมั้ย ? ฝนในฤดูหนาวเนี่ย ใช่ย่อยเลยเนอะ           ดลก็คงคิดเหมือนนายบดีใช่มั้ย ... อยากให้หยาลืมดลเร็ว ๆ แต่ดลรู้มั้ย ไม่ว่าจะจำหรือจะลืม หยาก็เจ็บอยู่ดี จนแล้วจนรอดก็เลยลืมไม่ได้ ลืมไม่ลง           ... ดับฟืนดับไฟน่ะ ดับได้ทันที แต่การที่หยาจะลืมดล มันไม่ต่างไปจากการดับพระอาทิตย์ ดับพระจันทร์ ใครจะไปทำไหว ...           ขอโทษจริง ๆ นะ ดล ... จะให้หยามีความสุขโดยไม่มีดลน่ะ เป็นไปไม่ได้หรอก ... ไม่มีใครจะมาแคร์หยาได้เท่าดลอีกแล้ว ... คนที่เป็นห่วงหยาเท่าดล - - ไม่มีอย่างแน่นอน             ดล ... หยาทรมานจัง หยาอยากเจอดลมาก ๆ เลยนะ             “ หยา .. ” เสียงทุ้มแว่วแผ่ว ร้องเรียกขึ้นมาอย่างดีอกดีใจ ...ดีใจ - - ที่ตามหาจนเจอ              หญิงสาวหันไปตามเสียงเรียก นายธาดลที่เธอร่ำร้องเรียกหาไม่ได้มาปรากฏกายตรงหน้า กลับเป็นนายบดีที่ตอนนี้มีเพียงความเคร่งขรึมคร่ำเครียดฉายให้เห็นชัดบนใบหน้า แต่ยังระบายรอยยิ้มน้อย ๆ พอให้เห็นแววขี้เล่นตามวิสัยของเขา              ชายหนุ่มยื่นมือใหญ่แข็งแรงมาตรงหน้าหญิงสาว มองหล่อนอย่างเอ็นดูรักใคร่ ด้วยเห็นสภาพของหล่อนที่ตัวเปียกมะล่อกมะแล่กไม่ต่างจากตัวเขาเท่าใดนัก            “เป็นห่วงนะ ... หนาวมั้ย ... กลับบ้านเหอะ ”            หล่อนค่อย ๆ เบือนหน้าหนี ... ใจนึก...นายบดี ... นายวิ่งฝ่าฝนเป็นลูกหมาตกน้ำมาเพื่อเรื่องเท่านี้เองเหรอ ...            “ กลับบ้านกันนะครับ ” เขาย้ำ ร่างบางไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบแต่อย่างใด            “ ได้ยินมั้ย ... หยา ” ซ้ำอีกครั้ง            หล่อนชันกายขึ้น หันมาตะคอกใส่เขา            “ ไม่ ... ยังไงหยาก็ไม่กลับ ... หยาจะอยู่กับดล ! ”             ชายหนุ่มกระชากร่างหญิงสาวให้หันกลับมาเผชิญหน้ากับเขาตรง ๆ แล้วเขาก็ได้เห็น ... ปอยผมที่เปียกชื้นไปด้วยสายฝน ดวงตาที่แดงช้ำไปด้วยคราบน้ำตา พอจะลดแรงโมโหของเขาลงไปได้บ้าง             “ ต้องให้ผมทำยังไง ... ต้องให้ผมห่วงหยาอีกมากแค่ไหน ... ต้องให้ผมคอยหยาอีกนานเท่าไหร่ .. แล้วต้องให้ผมบอกหยาตรง ๆ มั้ย ว่าผมรักหยามากกว่าใคร ” พยายามพูดจาอย่างนิ่มนวลที่สุด  ... แต่สุดท้ายก็คล้ายเป็นต่อว่าแกมวิงวอน              ท้องฟ้ามืดมน เสียงฟ้าร้องครืนคราน สายฟ้าแลบฟาดผ่าแปลบปลาบ สายฝนกระหน่ำซัดสาดเทลงมาอย่างไม่ขาดสาย ไม่สนว่าทั้งหญิงสาวและชายหนุ่มจะเหน็บกายหนาวใจมากมายสักเพียงใด             ร่างบางเริ่มหยุดคิด ตรึกตรองอย่างมีเหตุผล ไม่ใช้อารมณ์มาเป็นเครื่องบั่นทอนความรู้สึกของชายหนุ่ม             “ ขอบคุณมากนะ บดี ... หยาขอบคุณจริง ๆ สำหรับความเป็นห่วงเป็นใยและความรักที่บดีมีให้หยา ... แต่บดีเลิกคอยหยาเหอะนะ ... อย่าคอยผู้หญิงแบบหยาเลย ... ผู้หญิงที่ไม่เคยมองเห็นค่าในรักของบดี ”  หญิงสาวสะอื้นตัวโยน น้ำฝนน้ำตาปนเปกันจนแยกไม่ออก             “ หยาขอโทษ ... ไม่ว่าจะเป็นวันนี้ พรุ่งนี้ หรืออีกนานแค่ไหน หยาก็รักบดีไม่ได้ ... หัวใจหยามีดวงเดียว ... หยาให้ดลไปหมดแล้ว ... ถ้าหยาจะรักใครอีกครั้ง หยาจะให้ทั้งหมด ไม่ใช่แค่เสี้ยวใจ ...หยาไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัว ... บดีอย่ารับของเหลือจากคนที่จมอยู่ในอดีตแบบหยาเลยนะ ” กระแสเสียงของหล่อนสั่นเครือ           ชายหนุ่มเอื้อมมือไปปาดน้ำตาออกจากดวงหน้าเรียวมนของหญิงสาว             “ พอเถอะ บดี ” หล่อนปัดมือเขาออก             “ มีผู้หญิงที่ดีกว่าหยากำลังรอคอยบดีอยู่ ... ไปตามหาเขาเถอะนะ... ถ้าเจอ ... อย่าลืมบอกหยาเป็นคนแรกเลยนะ “ ย่าหยาเงยหน้ามองคนฟัง ใช้นิ้วเรียวยาวปาดน้ำตาลูกผู้ชายออกจากใบหน้าคมสัน             ชายหนุ่มโผเข้าตระกรองกอดร่างบางอย่างทนุถนอม ก้มลงจุมพิตหน้าผากเนียนอย่างแผ่วเบา ...มองหญิงสาวในอ้อมกอดด้วยสายตารักใคร่ ...อยากจะพูดออกมาตรง ๆ ว่าเขาไม่ต้องการตามหาใครคนไหนอีก ... นอกจากคนตรงนี้ ... คนที่กำลังซุกหน้าลงบนแผ่นอกกว้างของเขา               “ บดี ..... อย่ายึดติดกับอะไรให้มากนักเลยนะ ... เพราะถ้าสิ่งนั้นหลุดลอยไป ไม่เป็นไปอย่างตั้งใจ บดีจะได้ไม่ทุรนทุราย ... เหลือไว้เพียงแค่ความเสียดาย ... แล้วเริ่มต้นใหม่ได้ด้วยใจที่เป็นสุข ...ไม่เหมือนหยาในตอนนี้ไง “ หญิงสาวเอ่ย ยิ้มทั้งน้ำตา            “ ในฐานที่ผมเป็นแค่ ‘คนแอบรัก’ ผมยินยอมที่จะเดินไปจากชีวิตหยา ... แต่ในฐานของมิตรภาพผมยังอยู่ใกล้ ๆ หยาเสมอ ... แต่มีสิ่งหนึ่งที่อยากให้หยารู้ไว้ ... ผมจะคอยหยาเสมอ ... คอยจนวันที่หยาพอจะมีหัวใจมอบให้ใครคนนึง ... วันนั้นผมจะเดินเข้าไปหาหยา ทวงถามถึงสิทธิ์ของผม เผื่อว่ารักของผมมันจะไม่ใช่แค่รักข้างเดียวอีกต่อไป ... ”            เขายิ้ม ฝืนแกะร่างบางออกจากอ้อมกอด หันหลังเดินจากหญิงสาวไปอย่างยากเย็น แต่ละก้าวที่เขาย่างเหยียบไป ไม่ต่างไปจากการเหยียบย่ำหัวใจตัวเองเลย             “ หยา สัญญา ... ” หญิงสาวตะโกนไล่หลัง  มองร่างสูงเดินจากไปจนลับตา             ... บดี คอยหน่อยนะ ... ไม่นานเกินรอหรอก ...สักวันนึง หยาจะเดินออกมาจากอดีต ไม่เก็บเรื่องเศร้ามาทำร้ายตัวเอง เหลือไว้เพียงแต่เรื่องสุข ... เก็บไว้เป็นความทรงจำที่สวยงาม... เก็บไว้ให้อยู่ตรงมุมหนึ่งในหัวใจ แล้ววันนั้น ... เราจะเอาหัวใจมาแลกกันนะ - - บดี             ... ดลคะ เอาใจช่วยหยาด้วยนะ ...             ... ร่างบางแหงนหน้ามองฟ้า ...แม้น้ำตายังคลอคลองเต็มสองตา... แต่น้ำฟ้าหยุดแล้ว ท้องฟ้าโปร่งใส ฤดูแห่งความหนาวเหน็บกำลังจะจากไป ...ฤดูร้อน... ฤดูแห่งความสดชื่น สดใสกำลังจะผ่านเข้ามา ... หญิงสาวสัญญากับตัวเองว่าจะต้อนรับมันอย่างดีที่สุด ... หล่อนภาวนากับท้องฟ้าและสายลม ... ขอให้แต่ละวันที่คืบคลานไปเป็นการเริ่มต้นที่ดี           พรุ่งนี้จะดีกว่าเดิม ... ให้เธอมั่นใจ           ยากแค่ไหน แต่ฉันไม่ท้อ ไม่หวั่น           จะให้คู่ควรกับเธอ กับรักที่มอบให้กัน           และชีวิตจากนี้ ... ฉันจะทำให้เธอภูมิใจ ** จากคุณ : ธีร์วรา (ธีร์วรา) - [ 26 ก.ค. 46 21:27:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3           จิบน้ำชาท้ายเรื่องนะคะ อันที่จริงเรื่องนี้เขียนไว้นานแล้ว แต่ไม่กล้าเอามาลง รู้สึกว่าตัวเองห่วย ... คนอื่น ๆ เขียนออกมาดีมาก อ่านจบ ไม่ร้อง อื้อหือ ก็ อ้าหา หุหุ แล้วเรื่องของเรา ในสายตาคนอื่นล่ะ เป็นยังไงมั่งหว่า จะว่า จะด่า รึจะชม (อันนี้ท่าจะหายาก) ยินดีน้อมรับทุกอย่างเล๊ย.... ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ ปล. ขอบคุณเพลงห้องที่ว่างเปล่า ของ ตอง ภัครมัย และ เพลงพรุ่งนี้จะดีกว่าเดิม ของ ปราโมทย์ วิเลปะนะ ที่ทำให้เรามีแรงบันดาลใจที่จะเขียนเรื่องนี้ขึ้นมา แก้ไขเมื่อ 26 ก.ค. 46 21:40:46 แก้ไขเมื่อ 26 ก.ค. 46 21:37:54 จากคุณ : ธีร์วรา (ธีร์วรา) - [ 26 ก.ค. 46 21:34:11 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แฮ่ ๆ ผ้มวิจารณ์ไม่เก่ง เด๋วให้คนที่เค้าเก่ง ๆ มาเล่าให้ฟังนะคับ.. ^_____________________________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด - [ 26 ก.ค. 46 22:27:01 ]

ความคิดเห็นที่ 5 วิจารณ์ไม่เป็นเหมือนกันค่ะ ^_^ นางเอกชื่อแปลกจัง เขียนได้ชวนอ่านค่ะ ไม่รู้ว่า ถ้าธาดล รับรู้สิ่งต่างๆ บนโลกนี้ได้ จะดีใจหรือ หนักใจนะคะที่ยาหยียังแน่วแน่มั่นคงกับเขา ฮืมมม จากคุณ : O-HO - [ 26 ก.ค. 46 22:57:59 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ^________________________________^ เป็นกำลังใจ   แล้วมาเขียนให้อ่านกันอีกนะคะ จากคุณ : หนูยี - [ 27 ก.ค. 46 00:47:43 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ส่วนตัวชอบที่จบแบบนี้นะคะ ไม่ใช่แบบว่าตัดสินใจรับรักบดีไปเลย ทุกเรื่องคงต้องใช้เวลา นานๆ ไป ย่าหยาอาจจะพร้อมที่จะมองบดีอีกมุม :) จากคุณ : scottie - [ 27 ก.ค. 46 01:07:43 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มี ตบ..จูบ ด้วยแฮะ ชื่อตัวละครมันส์ดี จากคุณ : Psycho man - [ 27 ก.ค. 46 08:25:30 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เอ ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองหรือเปล่าคะ แต่คนเขียนตั้งใจเล่นกับเสียง "หย-"  หรือเปล่าเอ่ย อ่านแล้วรู้สึกว่าเพราะมากเลยค่ะ อย่างชื่อตัวเอง หยา- ยาหยี โบกมือหยอยๆ เคี้ยวหยุบหยับ ๆ - ท้องฟ้ายามเย็น >> อันนี้เห็นในช่วงแรก อันหลังๆ ก็พอเห็นบ้างแต่น้อย ลองหาคำที่ทำนองนี้มาใส่เยอะๆ ดู - - ก็ท้าทายดีนะคะ :) ไหนๆ ก็นางเองชื่อน่ารักน่าเล่นคำอยู่แล้ว ชอบจังนะ หยา กับ ยาหยีเนี่ย สำนวน ... ความไหลลื่น ดีถึงดีมากเลยค่ะ :D จากคุณ : นารูมิ - [ 27 ก.ค. 46 15:41:33 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาอ่านค่ะ นึกว่าจะจบแบบเศร้าซะแล้ว :) จากคุณ : nat_LiV - [ 27 ก.ค. 46 16:22:47 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ชอบ บดี อ่ะค่ะเป็นคนดีจังเลย จากคุณ : คิวปิด - [ 27 ก.ค. 46 20:19:33 A:169.210.102.50 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12   น้ำลายบูด ยิ้มกว้างจังเลยค่า ทำเอาเราต้องยิ้มแข่งด้วย ^______________________^ ขอบคุณที่แวะมาหานะคะ   O-HO ค่า ไม่เป็นไรค่า แค่แวะมา ให้กำลังใจก็พอ ชื่อนางเอก เอามาจากตัวการ์ตูนเรื่อง ซน แสบ ใส ของคุณเอ๊าะ ผดุง ไกรศรี ค่ะ แต่ของเค้าชื่อ ... ยะหยา พอเปิดพจนานุกรม ย่าหยา - เป็นชื่อเรียกหญิงสาวที่อยู่แถบมลายู แล้วก็ ... บ้าบ๋า - เป็นชื่อเรียกชายหนุ่มที่อยู่แถบมลายู ค่ะ จะให้พระเอกชื่อ บ้าบ๋า ก็กระไรอยู่เนอะ   หนูยี สาวยิ้มกว้างอีกคน ขอบคุณนะคะ สำหรับกำลังใจ ตอนนี้กำลังโกยใส่กระบุงอยู่ค่ะ   scottie ดีใจจังค่ะที่ชอบ แล้วแวะมาทักทายกันอีกนะคะ   Psycho man ตบ จูบ มาตรฐานละครไทยค่า อิอิ ขอบคุณที่เห็นว่า 'มันส์ดี' นะคะ   นารูมิ โอ๊ย!!! อยากจะกรี๊ดซักหลายตลบ คุณนารูมิ นักเขียนขวัญใจเราแวะมาอ่านงานเราด้วย เย้ว เย้ว ... ตรงที่ใช้อักษรนำ ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้นหรอกค่ะ ถ้าคุณนารูมิไม่บอก เราก็ไม่รู้นะเนี่ย หุหุ แต่ถ้าจะใส่แบบตั้งใจจริง ๆ คงยากอ่ะค่ะ ขอบคุณสำหรับคำชมค่ะ   nat_LiV   โฮ่ ๆ ทีแรกก็กะจะให้เป็นแบบนั้นล่ะค่ะ แต่ว่า ... ไม่เอาดีกว่าเนอะ   คิวปิด ใช้ชื่อพระเอกว่า บดี ... เพราะรู้สึกว่า ไม่ว่าเค้าจะทำอะไร มันก็ไม่ได้ดีในสายตานางเอกบ้างเลย ก็เลยชื่อ บดี บ่ดี ... ไม่ดี อ่ะค่ะ แฮ่ ๆ เกี่ยวกันมั้ยเนี่ย สุดท้าย ท้ายสุด ขอบคุณคนอ่านทุกคนเลยนะคะ ไม่ว่าจะอ่านแต่ย่อหน้าเดียว บรรทัดเดียว หรือประโยคเดียว ก็นับว่าเป็นกำลังใจกองเบ้อเริ่ม สำหรับนักเขียนมือใหม่อย่างเราแล้วล่ะ ขอบคุณจากใจจริงค่า จากคุณ : ธีร์วรา (ธีร์วรา) - [ 27 ก.ค. 46 22:53:35 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ้าว เจ้าของเรื่องแวะมาปิดกระทู้ซะแหล่ว อิอิ มาลงชื่อไว้ เผื่อคุณธีร์วรามาดูอีกที จะได้เห็นว่ามีคนมาอ่านเพิ่มอีกคน อิอิ จากคุณ : TSURUGI - [ 28 ก.ค. 46 19:42:53 ]

ความคิดเห็นที่ 14 งานดีจังค่ะ  อ่านแล้วสนุกมาก  ออกจะอิจฉานางเอกเล็ก ๆ ที่ได้รับความรักดี ๆ จากผู้ชายตั้งสองคน เหอ เหอ เขียนอีกนะค่ะ  จะรออ่านผลงานต่อไปค่ะ จากคุณ : เอ๋ค่ะ - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 00:51:32 A:203.113.34.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 15 เคยมีเพื่อนคนนึงเรียกแฟนตัวเองว่า ยาหยี เหมือนกัน ตอนนั้นฟังแล้ว อึ่ย!! แกเรียกเข้าไปได้ไง  ห๊า แต่พออ่านเรื่องนี้ กลับกลายเป็นน่ารักจัง จากคุณ : kekajung - [ 30 ก.ค. 46 11:56:45 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เป็นคนวิจารณ์ไม่เก่ง เขียนไม่เป็น ดีแต่อ่าน แต่เราชอบอ่านแนวเรื่องสั้น อยากบอกว่าตอนจบมันแปลก แต่บอกไม่ได้ว่าแปลกตรงไหน ตรงที่บดีมาเจอหยาที่สุสาน เนื้อเรื่องมันเหมือนเปลี่ยนไปไงก็ไม่รู้ค่ะ จากคุณ : xyz - [ 30 ก.ค. 46 13:37:51 A:203.170.150.97 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 . . . อ่านแล้ว ชอบค่ะ . . . จากคุณ : O'.'O (nOthinG_o) - [ 30 ก.ค. 46 20:45:56 ]

ความคิดเห็นที่ 18 //coffee   TSURUGI หุหุ ดีใจจังเลยที่ยังมีคนแวะเข้ามาอีก ยังหรอกค่ะ ยังไม่ปิดกระทู้หรอก แวะเข้ามาเปิดดูอยู่เรื่อย ๆ ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ //แตงโม   เอ๋ค่ะ ดีใจจังค่ะที่คุณชอบ อืม...อันที่จริง เราก็อิจฉานางเอกใช่ย่อยเหมือนกันแหละ แหะ แหะ //ไข่ดาว   kekajung ไม่รู้สินะคะ แต่เราว่า เรียก "ยาหยี" ดูท่าจะเลี่ยนน้อยกว่าเรียกว่า "ที่รัก" หลายเท่าตัว อ้อ...ลืมไป คนอ่านก็น่ารักเจ้าค่ะ //ครัวซอง  xyz แหะๆ มือใหม่หัดแต่งค่ะ ครั้งหน้าจะเอาให้เนียนกว่านี้นะคะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ //cigar   O'.'O (nOthinG_o) ถ้าชอบล่ะก็ ครั้งหน้าแวะมาอุดหนุนอีกนะคะ ถือโอกาสจองลูกค้าล่วงหน้าซะเลย หุหุ จากคุณ : ธีร์วรา - [ 30 ก.ค. 46 21:19:43 A:203.149.31.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 19 ชอบที่สุด นี่คงจะหนีไม่พ้นชื่อเรื่องครับ ตั้งได้เก๋มาก (ขอถือโอกาสเอาไปตั้งเป็นชื่อตอนในนิยายผมบ้างจะได้ มั้ยครับ ประมาณว่าโดนจริง ๆ ฮิ ฮิ) ปล ช่วงนี้ตกสำรวจบ่อย จิง ๆ ผม มาไม่ค่อยจะทันชาวบ้าน เค้าเลย จากคุณ : ม้าไม้ไผ่ - [ 31 ก.ค. 46 13:28:51 ]

ความคิดเห็นที่ 20 แงะ หนุกดี น่ะค่ะ วันหลังแต่งมาให้บ้างอีกน่ะค่ะ จากคุณ : me - [ 9 ต.ค. 46 18:57:53 A:202.57.168.142 X: ]