ผมอยู่ที่ไหนกันเนี่ย  รอบตัวผมเห็นเพียงความมืดมิด ผมค่อย ๆ ผละสายตาไปทางซ้าย มีเพียงความมืด เมื่อเพ่งพินิจดี ๆ แล้วมันมีเพียงต้นไม้ที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว  และผมกำลังเคลื่อนที่ไปด้านหน้า ผมกำลังนั่งอยู่บนรถคันหนึ่งที่แล่นด้วยความเร็ว รายรอบทางมีเพียงความมืด ปกคลุม  นาฬิกาบนรถบอกเวลา ทุ่มสิบสามนาทีผมละสายตา เหลียวหันไปมองด้านขวา เห็นคนขับอยู่ในชุดเสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีดำ และเมื่อผมพยายามมองหน้าเค้าว่าเป็นใครแต่ในรถมันมืดมากจนไม่สามรถมองใบใบหน้าเค้าออกว่าเป็นใคร พริบตานั่นก็มีแสงจ้าสองมาอย่างกระทันหันจนผมต้องเหลียวไปมองด้านหน้า พริบตาสิ่งที่เข้ามากลับเป็นไฟจากรถบรรทุกขนาดใหญ่ ที่เข้ามาใกล้จนผมแทบลืมหายใจ

 อ๊าาาาากกกกกกก ตึงงงงงงง โอ๊ยยยยยยยยยย ผมเจ็บจนแทบไม่ลืมตาได้เลยผมกุมแขนอย่างเจ็บปวดที่สุด ผมหนาวไปทั้งตัว รู้สึกหนาวหลังอย่างที่สุด พอมองกลับไปจึงเห็นพัดลมเป่าลมมาทางผมอยู่ ผมจึงได้รู้ว่าที่ผมรู้สึกเจ็บแขนอย่างที่สุดเมื่อกี้เกิดจากการนอนตกเตียงนี้เอง แล้วสิ่งที่ผมรู้สึกว่าเหมือนอยู่ในรถนั่นมันก็เป็นสิ่งที่ผมฝันไปเท่านั้นเอง ผมเป่าปาก อย่างโล่งอกที่มันไม่ได้เป็นความจริง

 ผมเริ่มนึกย้อนตั้งแต่วันที่ผมฝันว่าผมจะถูกหวย และเหตุการณ์ต่าง ๆ ในความเป็นจริงมันก็เหมือนกับในฝันนั่นเลย เพียงแต่การกระทำบางอย่างของผมได้เปลี่ยนมันไปเท่านั้นเอง จนวันนี้ความฝันที่ถูกหวยกับความจริงมันเริ่มไม่ค่อยเหมือนกันเท่าไรแล้ว แต่ถึงอย่างไรผมก็ยังอยากให้ผมถูกหวยเหมือนอย่างในฝันล่ะนะ

 ความฝันที่ว่าผมถูกหวยนั่นมันเป็นฝันที่ยาวนานจริง ๆ จะว่าไปแล้วมันก็เหมือนกับการที่ผมมองเห็นอนาคตในอีก 1 ปีข้างหน้าว่าผมจะถูกหวย และผมก็ควรจะทำให้เหมือนอย่างในฝันนั่นด้วย และในฝันนั้นก็บอกเหตุการณ์ของวันนี้อย่างชัดเจนว่า วันนี้ผม…………จะถูกไล่ออก  และฝันยังบอกอีกว่าผมจะว่างงานไปอีกสักพักจนชีวิตมาเปลี่ยนเมื่อผมได้ซื้อล๊อตเตอรี่รางวัลที่ 1 อย่างไม่น่าเชื่อ  

 สิ่งที่ผมจะต้องทำในวันนี้ก็คือไปบริษัทรับซองขาวและก็กลับมานอนตีพุง รอถูกหวยรางวัลที่ 1 เหมือนในฝัน (ถ้าไม่มีอะไรมาเปลี่ยนความฝันของผมอีก) ผมวาดฝันไว้เลยว่าถ้าถูกหวยรางวัลที่ 1 แล้วจะเป็นอย่างไร แน่นอนสิ่งที่ตามมาอันดับแรก ฝูงญาติที่ไม่เคยสนิทกันเค้าจะมาสนิทด้วยทันที คนที่เค้าเคยไม่นับญาติกับเราจะมาญาติดีด้วย ประชาชีที่เคยรู้จัก จะมานิดหนม จนน่าสงสัย และแน่นอน ขึ้นหน้าหนึ่งเยี่ยงวีรชนผู้ทำคุณประโยชน์แก่ประเทศชาติ

 ตอนนี้ผมมาอยู่หน้าออฟฟิศแล้วตั้งแต่ออกจากคอนโด ทุกสิ่งที่ผมเห็นมันช่างเหมือนกับฝันที่จะทำให้ผมถูกหวย ผมจึงมั่นใจถึงซองขาวที่จะได้รับในวันนี้เป็นอย่างมาก ผมค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไปออฟฟิศก่อนจะตะลึงในภาพที่เห็น…………ผู้ชายทุกคนในออฟฟิศวันนี้ใส่ชุดสี………….ดำ

 แน่นอนทุกคนใส่ชุดสีดำผมจำได้  ในฝันที่ผมถูกหวยก็เป็นเช่นนี้ แต่ในฝันที่ผมฝันเมื่อเช้านี้ รถคันที่ผมไปด้วยและเกิดอุบัติเหตุคนขับก็ใส่เสื้อสีดำโทนนี้เหมือนกัน ผู้รู้สึกใจหวิว ๆ ยังไงไม่รู้…………อ้าวที่แท้ผมลืมรูดซิปกางเกงมิน่า หวิว ๆ ชอบกล

 “วิว เจ้านายเรียกแกว่ะ ไม่รู้มีเรื่องอะไร” นายแม๊กเพื่อนเกลอของผมกล่าวเหมือนในฝันเลย และผมก็รู้ว่าเจ้านายเรียกผมไปรับซองขาวนั่นเอง

 “วิว นายก็รู้ใช่ไหมว่าการลางาน หลาย ๆ วันนี้มันดูไม่ค่อยดี และที่สำคัญบริษัทเราเนี่ยมีการประเมินพนักงาน ๆ ทุก ไตรมาสด้วย นายก็รู้บริษัทเราเป็นบริษัทฝรั่งวัดคนตามผลงาน และผลงานของนายก็ไม่มี ทางบริษัทคงไม่สามารถจ่ายเงินเดือนพนักงานที่ทำงานได้เท่าเด็กฝึกงานหรอกนะ เสียใจด้วยวิว” เจ้านายผมยื่นซองขาวให้แม้นผมจะรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ แต่อดใจไม่ได้ที่จะ……………..เอานิ้วจิ้มรูจมูกมัน พร้อมกับดึกขนจมูกมันมาแล้วตบซ้ายทีขาวที นี้แนะ อีตาบ้า คนผีทะเล และผมก็เตะสกอร์เปียนคิกมันพร้อมกับ…………

 “วิว เหม่ออะไรอยู่นะ ฉันไล่แกออกแล้วโว๊ย” แน่นอนผมไม่ได้ทำอย่างนั่นผมแค่คิดเท่านั้น ใช่ม่ะใครจะไปทำให้เสียมือ อีโธ่ (จริง ๆ แล้วไม่กล้า)

 ผมค่อย ปิดประตูห้องเจ้านายพร้อมกับเดินออกมาในมือถือซองขาว เพื่อนรวมงานทุกคนเห็นผมถือซองขาวก็เข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ทุกคนมะรุมมะตุมเข้ามาปลอบโยนผม มันทำให้ผมตื้นตันใจมาก  ทุกคนพูดจากถามไถ่ผมกันใหญ่ว่าจะไปทำอะไรต่อ “จะไปทำงานที่ไหน” “เปิดธุรกิจส่วนตัวไหม?” “ไปขายกล้วยแขกแข่งกับยายประนอมเป็นไง” “กลับไปเทียมเกวียนไถนาเป็นไง” “หาฝรั่งแก่ ๆ รวย ๆ แล้วไปแต่งงาน” “ถ่ายวีดีโอไฮโซลับเฉพาะ” ทุกคนดูห่วงใยมาก ถามกันวุ่นวายจนผมไม่รู้จะตอบยังไง แต่อยู่เสียงก็เงียบกริบ นั่นก็เพราะนายเจมส์เดินผ่าฝูงชนเข้ามานั่นและ ทุกสายตาจับจ้องที่นายเจมส์ ว่าจะ:-)ดันผมยังไง

 “วิว นี้นามบัตร บริษัทเพื่อนพ่อฉัน ถ้านายไปสมัครรับรองว่าฉันจะช่วยพูดให้ ถึงฉันจะชอบ:-)ดันนายแต่ฉันไม่ได้เกลียดนายเลย จะว่าไปแล้วจริง ๆ แล้วฉันนะอิจฉานายในความเป็นคนอารมณ์ดี ของนาย บางครั้งทำให้ฉันแสดงออกไม่ดีนัก นายอย่าถือเลยนะ” ผมค่อย ๆ  หยิบนามบัตรนั่น ด้วยความตื้นตันใจ คนเราจะวัดความเป็นเพื่อนได้ยามเมื่อเราลำบาก ในวันที่ผมเห็นผมละอายใจจนพูดไม่ออก แต่ตอนนี้ผมจะพูด

 “เจมส์ นายเป็นคนที่เก่งในการทำงานมาก ฉันก็รู้สึกอิจฉานายตรงจุดนี้นะ จากนี้ไปฉันคงไม่ได้มาให้นาย:-)ดันแล้ว นาย:-)ดัน แม๊กไปก็แล้วกัน ฮะ ฮะ ฮะ ฉันล้อเล่นนะ ผมรู้สึกดีใจจริง ๆ ที่ได้เจอนาย”

 ผมนั่งที่โต๊ะทำงานของผมที่กำลังจะเป็นอดีต แม้นจะทำงานที่นี้ได้ไม่นาน แต่ผมก็รู้สึกผูกพันกับโต๊ะตัวนี้ เก้าอี้ตัวนี้ ทิวทัศน์ ที่มองตรงนี้ ผมค่อย ๆ เก็บข้าวของส่วนตัวและพร้อมที่จะไปจากบริษัทแห่งนี้

 นายแม๊กเดินมาทางผมพร้อมกับพูดว่า
 “วิว นายจะรอตอนเย็นแล้วกลับบ้านพร้อมฉันไหมฉัน จะขับรถไปส่ง เหมือนอย่างเคย”

                ผมควรจะกลับไปซะตอนนี้เพื่อให้เหมือนในฝันและผมจะได้ถูกหวย ถ้าหากผมกลับกับนายแม๊กก็หมายถึงว่าผมได้เปลี่ยนแปลงอนาคตที่ควรจะเป็นอีกแล้ว ซึ่งมันได้เพี้ยนไปเยอะแล้ว ผมไม่ควรจะเปลี่ยนมันอีก ซึ่งมันไม่ดีแน่ถ้าต้องตกงานและไม่ถูกหวยรางวัลที่หนึ่งเหมือนในฝัน

                “ไม่ล่ะแม๊ก เดี๋ยวฉันจะกลับเลย” ผมตอบนายแม๊กไป แต่ผมรู้สึกขนลุกทั้งตัวและคิดไปถึง……….ฝันเมื่อตอนกลางคืน………

                   ถ้าในคืนนี้จะต้องมีคนเกิดอุบัติเหตุขึ้น เหมือนในฝัน และถ้าเป็นแม๊กเพื่อนผมล่ะ  เค้าก็ใส่ชุดดำเหมือนในฝันนั่นเลย หรือต่อให้เป็นใครก็ตามในออฟฟิศ นี้ ผมคงรู้สึกเศร้าใจที่ไม่สามารถช่วยได้ทั้ง ๆ ที่เห็นอนาคตที่จะเกิดขึ้นแล้ว……….ใช่แล้ว ผมควรจะเตือนทุกคนให้ระวัง แต่ถ้าผมไม่กลับตอนนี้ก็จะเป็นว่าได้เปลี่ยนฝันที่จะรวยเลยนะสิ  ในใจของผมแบ่งออกเป็นสองด้าน ด้านดีกล่าวว่า “วิว ถ้านายไม่อยู่เตือนอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นอาจทำให้ใครบางคนเผอิญอันตราย” ใจด้านไม่ดีคิดว่า “ไม่เอาน่า มันคงไม่เป็นจริงมั่ง กลับบ้านเถอะ ถึงอยู่ก็ไม่แน่ว่าจะช่วยได้ แต่ที่แน่ ๆ อาจเสียอนาคตที่จะรวยนะ” ด้านดีกล่าวต่อ “ช่วยคนกุศลแรงนะ และถ้าทำดีสวรรค์ต้องเห็นใจให้ถูกหวยอยู่ดีแหละ” ด้านไม่ดี ก็กล่าวต่อ “จะไปสนคนอื่นทำไม นายไปช่วยไม่แน่อาจจะเหมือนในฝัน เจออุบัติเหตุไปด้วย”  

                   ตอนนี้ใจผมสับสนไปหมดไม่รู้จะทำยังไงดีถ้าอยู่ช่วยคนอาจทำให้อนาคตหวยเงินล้านเปลี่ยนและก็ไม่มีหลักประกันว่าจะช่วยได้ เพราะไม่รู้ว่าเป็นใครรู้เพียงเสื้อสีดำ แต่ถ้าหากกลับไปโดยไม่สนใจ อาจต้องมานั่งเสียใจที่ไม่ยอมช่วยเพื่อน และทำตัวเยี่ยงคนบาป โธ่เอ๊ย ผมควรจะทำอย่างไรดี………………

                 “วิว ตกลงนายจะกลับเลยใช่ไหม” แม๊กถามย้ำผมอีกครั้ง และคำตอบของผมครั้งนี้แหละจะกำหนดว่าจะอยู่หรือไป

                   “แม๊ก……..ขอบใจนะที่จะไปส่งฉัน แต่ คงไม่กลับไปกับนายหรอกนะ………….เพราะฉันกำลังลุ้นให้สาวแผนกอื่นชวนฉันกลับโว๊ยยยย ฮะ ฮะ ฮะ ฉันล้อเล่นนะ เดี๋ยวเลิกงานค่อยว่ากัน” ผมคงไม่ให้อภัยตัวเองแน่หากทิ้งเพื่อนให้เผอิญอันตรายเพียงลำพัง ถึงแม้นผมจะยังไม่รู้ว่าคน ๆ เป็นใคร แต่ชีวิตทุกชีวิตมีคุณค่าผมมองเพียงผ่านไม่ได้หากว่าจริง ๆ แล้วผมสามารถช่วยได้
                   “เป็นคนดีมีแต่โดนเอาเปรียบ” ตลอดชีวิตผมไม่เคยเชื่อคำคำนี้เลย “เป็นคนดีให้ถึงที่สุด แม้นจะยากแต่ก็เป็นความภูมิใจในชีวิต” นั่นแหละผมล่ะ