ยอดดวงใจของผม

ผมยังไม่มั่นใจนักแม้แต่จะลากเส้นเขียนจดหมายฉบับนี้ถึงเธอ มันเป็นช่วงที่ถือว่า ถึงที่สุดจริงๆ และขีดจำกัดของคนเรานั้นมักจะแสดงออกมาอย่างใดอย่างหนึ่งเสมอ หรือเธอคิดเห็นต่างจากนี้ ชีวิตของผมช่วงนี้มันดูเหมือนกำลังเมา มันเป็นเหมือนอาการเมาหมัดของนักมวยที่กำลังโซเซบนเวที เคยผ่านกรรมการนับแปดมาแล้วหนหนึ่ง หากโดนคู่ต่อสู้ปล่อยหมัดฮุกเข้ามาอีกสักหมัด คงล้มหงายอย่างไม่เป็นท่า แม้อาการจะดูสาหัสแต่ก็ไม่ถึงกับหมดหนทางเอาเสียทีเดียว ผมยังมีโอกาสที่จะใช้หมัดบวกเป็นหมัดสุดท้ายในช่วงชุลมุน ถ้าคู่ต่อสู้เผลอโดนหมัดบวกอันสำคัญเข้าให้ ทางกรรมการผู้ให้คะแนนคงต้องกลับมาพิจารณากันใหม่อีกหน ชีวิตของผมอาจดูเหมือนพ่ายแพ้ ผิดหวัง แต่มันก็เป็นแค่ช่วงหนึ่งใช่ไหม หรือนี่เป็นเพียงการนึกปลอบใจตัวเองของผมเท่านั้น ผมมีคำถามมากมายที่อยากเค้นถามผู้กุมชะตาโลกนี้อยู่ บางคำถามเขาอาจตอบไม่ได้อีกคน ทำไมคนเราถึงเกิดมาแตกต่างกันนัก นี่ก็เป็นอีกคำถามหนึ่งที่ผมอยากทราบคำตอบเหมือนกัน เอาอย่างเธอกับผมนี่ก็แล้วกัน เธอกำลังก้าวไปตามความฝันของตัวเอง และมันอาจจะเป็นจริงขึ้นมาสักวันหนึ่งในไม่ช้านี้เอง ส่วนผมซิ มีฝันเช่นเดียวกันกับคนอื่นๆ เขาเหมือนกัน แต่ความฝันของผมมันไม่เหมือนใครๆ เลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากจะอาจหาญไปเปรียบเทียบกับเธอ ยังดีหน่อยที่ฝันของเธอเป็นไปตามวิถีของโลก คนส่วนใหญ่เขาก็มีความฝันคล้ายๆ กันกับเธอ เธอฝันอยากมีความมั่นคั่ง มั่นคงในชีวิต ความเป็นอยู่ จึงมักจะเกิดความทะเยอทะยานที่จะต่อสู้แย่งชิง หรือตามวิถีทางที่ได้เล่าเรียนมา เพื่อให้ได้มาซึ่งความมีอยู่ เป็นอยู่ของเธอที่ดีขึ้นและดีขึ้นไปเรื่อยๆ

ขอขอบคุณในความเข้าใจและรักผมด้วยดีเสมอมา แม้เธอปรารถนาที่จะให้เราได้เดินทางไปด้วยกัน อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ช่วยเหลือกันเมื่อพบอุปสรรค เป็นเพื่อน เป็นที่ปรึกษา หรือเป็นอะไรก็ได้ที่เราต่างอยากให้กันเป็น แต่นั่นมันเป็นความสุข ทุกข์ สมหวัง ผิดหวัง บนวิถีทางของเธอเท่านั้น ถ้าผมเลือกที่จะยอมเห็นแก่เรา มันก็อาจหมายถึง การที่ผมได้เดินทางไปบนโลกของเธอและด้วยความไม่ใช่โลกของผม ไม่เป็นผม มันอาจจะเป็นใครก็ได้ที่มาสิงสู่ร่างของผม มันเป็นคนใหม่ที่เข้าใช้ชีวิตของผมแทนผม แล้วผมคนนี้จะไปอยู่ที่ไหน ผมคนนี้จะต้องถึงจุดจบเพียงเท่าที่ต้องตัดสินใจออกเดินทางร่วมเคียงคู่ไปกับเธอเท่านั้นเองหรือ ชีวิตใหม่ของผมคนนั้นคงจะพบแต่เรื่องที่เกิดขึ้นบนโลกที่คล้ายดังภาพมายา มันคงเป็นเรื่องดังที่เกิดขึ้นในหนัง ในละคร ที่เรามักจะออกอารมณ์ที่พวกเขาแสดงได้สมบทบาท แต่แท้จริงนั้นพวกเขา เหล่านักแสดงทั้งหลายก็มีชีวิตจริงๆ ในโลก พวกเขาอาจแตกต่างจากในหนังที่เคยแสดงอย่างลิบลับก็เป็นได้

ชีวิตของเราเป็นอยู่เพื่ออะไร นี่เป็นคำถามอีกข้อหนึ่งที่เขาควรให้คำตอบที่แท้จริงกับเรา มิใช่เอาคำตอบของคนใดคนหนึ่งที่กำลังประสบชะตาเดียวกับพวกเราอยู่บนโลกนี้ เขาเหล่านี้ ผมหมายถึงคนหรือที่เรียกว่ามนุษย์ประเภทเดียวกับเรานะ พวกที่มีทุกข์ มีสุข ธรรมดาตามประสาของโลกอย่างเราๆ นี่แหละ พวกเขาก็เหมือนกันนั่นแหละคิดออกมาได้ว่านั่นเป็นหนทางที่แท้จริง เป็นคำตอบที่สำคัญต่อผู้คนบนโลก ดูลำพังตัวเขาเองยังทำไม่ได้อย่างที่เขาพูดเลย แล้วจะให้ไปเชื่อคำของเขาได้อย่างไรกัน เธอว่าไหม ส่วนชีวิตของเธอเป็นอยู่เพื่ออะไรกัน เธอให้คำตอบกับผมไว้แล้วดังที่เธอกำลังดำเนินอยู่ ใช่ไหม ผมได้คาดหมายเทียบเคียงเอาตามจุดหมายของชีวิตแห่งเธอว่าเธอเป็นอยู่เพื่ออะไรนั่นเอง ส่วนของผมซิ… ทุกคนย่อมรู้จักตัวเอง ใช่ไหม ดังนั้นในส่วนของผม ผมจึงอาจสรุปได้ว่า ชีวิตของผม มิใช่ซิ มันอาจเลยลงไปถึงจิตวิญญาณของผมทีเดียว ผูกพันมั่นยึดอยู่กับความศรัทธาอย่างหนึ่ง เธออาจจะเห็นได้จากการแสดงออกในบางอย่างของผมบ้างแล้ว อย่างเช่น ความคิด ความเป็นอยู่ที่ดูสมถะ เรียบง่าย ไม่ได้เป็นไปด้วยความฟุ้งเฟ้อเห่อเหิม ผมมักไม่มีการปรุงแต่งตามแบบอย่างของยุคสมัย ผมไม่นิยมเสื้อผ้าสวยๆ สมัยใหม่ ราคาแพงๆ แม้แต่เครื่องแป้ง เครื่องหอม ผมยังไม่เคยใช้มันเลย ความเป็นอยู่ที่ผมเคยชิน และเป็นมาเช่นนี้ มันปลูกฝังให้ผมมีทัศคติต่อโลกนี้อย่างนี้ มันเป็นพื้นฐานที่เกิดขึ้นมาพร้อมชีวิตผม มันเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไรผมมิอาจรู้ได้ อาจเป็นมาตั้งแต่ครั้งที่ผมยังจำความไม่ได้ก็ได้

ความศรัทธาของผมที่มีนั้น มันเป็นความศรัทธาที่ยากจะทำการแก้ไข อาจเปรียบได้ดังคำ ๆ หนึ่ง คือ :-) คำว่า:-) นั้นเป็นอุปนิสัยที่มีมาแต่กำเนิด แต่ใช้กับความหมายที่สื่อในทางไม่ดีเท่านั้น ยากยิ่งที่จะทำการแก้ไข ความศรัทธาที่เกิดขึ้นกับผม มันก็เกิดขึ้นตั้งแต่กำเนิดเหมือนกัน มันจึงยากที่จะทำการแก้ไข มีหนทางเดียวก็คือ ให้มันดับลงไปพร้อมจิตวิญญาณ หรือไม่ก็ให้ผมจบชีวิตลงนั่นเองถึงจะเสมือนว่าได้ทำการแก้ไขมันแล้ว


ที่ว่ามาทั้งหมดนี้ เป็นเพียงตัวอย่างเท่านั้นที่ผมยกขึ้นมา ว่ามันยากที่จะตัดสินใจว่าจะดำเนินชีวิตไปอย่างไรต่อ ด้วยความรักที่ผมมีต่อเธอมันมากล้นเหลือเกิน แต่ตามประสาสัตว์มันก็ย่อมรักชีพของมันเป็นธรรมดา มนุษย์เขาก็ถือว่าเป็นสัตว์ประเภทหนึ่งเช่นกัน ผมอาจปล่อยให้ชีวิตของผมจบลงอย่างที่ว่าไปแล้วนั้น ด้วยการทำลายวิญญาณที่เคยเชื่อมั่นและศรัทธา แต่ผมมิอาจล่วงรู้หรอกว่าหนทางไหน มันเป็นสิ่งที่ถูกต้องหรือดีงามสำหรับผม หากผมจะเลือกดำเนินตัวเองไปตามทางของเธอ เราจะพบกับสิ่งใดบ้าง ผมก็คงมิอาจคาดเดาได้เช่นเดียวกัน ผมจึงทำไม่ได้ ที่จะยอมทำลายจิตวิญญาณอันเป็นที่รักของผม ความศรัทธาอันแน่วแน่เต็มเปี่ยมที่เกิดขึ้นมาพร้อมกับชีวิตของผมมันยังยึดแน่นเต็มที่อยู่ มันพร้อมที่จะก้าวต่อไปตามดวงไฟแห่งศรัทธาที่โชติช่วงนี้ ถึงแม้ว่าสักวันหนึ่งดวงไฟจะต้องมอดดับลงอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ผมก็ยอมที่จะเป็นเหมือนผู้ถูกหรอก ในดวงศรัทธาแห่งชีวิตและจิตวิญญาณของผม ผมจะไม่เสียใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้น ผมจะต้องภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองได้ดำเนินไปนั้น เพราะถือว่าผมได้บรรลุจุดมุ่งหมายแห่งความเป็นไปในชีวิตของผมแล้ว ผมถือว่าผมได้กระทำหน้าที่ของผมตามชีวิตของผม หัวใจของผม และตลอดจนถึงดวงวิญญาณของผมได้อย่างสมบูรณ์แล้ว


ผมต้องกล่าวคำขอโทษสำหรับการสรุปชีวิต ความสัมพันธ์ของเราลงแต่เพียงเท่านี้ สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วมาก็ขอให้เก็บมันไว้นั่น ถ้าหากว่าเธอไม่ลำบากใจที่จะคบกับผมคนเดิมนี้ ผู้ที่มักจะถูกมองจากสังคมทั่วไปว่าไม่เป็นที่น่านับถือ ไม่เป็นที่น่าพึ่งพา เพราะขาดหลักแหล่ง ขาดหลายสิ่งหลายที่ผู้คนเขามีกัน ผมก็ยอมที่จะให้มันเป็นไป เธออาจมีทางเลือกใหม่สำหรับการคบหาหรือแม้กระทั่งความเป็นอยู่ตามประสาโลกของเธอ เธออาจจะต้องเจ็บปวดบ้างต่อการเป็นอยู่ของเราที่มีแต่ความแตกต่างในเบื้องหน้า ผมเชื่อแน่ว่าเธอคงทุกข์ ทรมานเพียงชั่วเวลาหนึ่ง ไม่นานเกินไป เธอก็คงกลับมาใช้ชีวิตไปตามโลกของเธอ มีความสุขประสาโลกของเธอต่อไป ส่วนเรื่องอื่นๆ เธอก็คงสามารถที่จะแก้ปัญหา ฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ ได้ไม่ยาก มันก็เหมือนกันกับคนอื่นๆ นั่นเอง ตามแนวทางของเธอมีผู้คนมากมายอยู่แล้วที่จะคอยให้คำตอบ ให้คำปรึกษาแก่เธอ ขึ้นอยู่กับว่าเธอเองพร้อมที่จะรับฟังหรือเปล่าเท่านั้น

ขอให้จดหมายฉบับนี้แทนความมุ่งหมายถึงการพบหน้าเธอเป็นครั้งสุดท้าย หากเธอเห็นควรว่าจะทำตามคำแนะนำของผมนั้น หรือหากเธอประสงค์ที่จะพบพานกับผมบ้างก็ค่อยส่งข่าวถึงผมก็แล้วกัน ผมให้คำมั่นว่าจากนี้ต่อไป ผมจะยังเป็นผมคนเดิม มิอาจแปรผันไปไหนได้ เพราะผมมีอยู่เพียงเท่านี้ และไม่คิดที่จะมีอีก


รักเธอด้วยดวงใจอันบริสุทธิ์เสมอ ผู้ที่เธอเคยรัก




ข้าพเจ้าเดินเข้ามาในสำนักงานเมื่อตอนเย็นก่อนเลิกงานสักหน่อย สังเกตเห็นความเป็นไปที่ผิดปกติกว่าเคย เพื่อนของข้าพเจ้านั่นเอง เดินคอตกสวนผมทางออกไปข้างนอก ข้าพเจ้าร้องถามตามหลัง
“เฮย…จะกลับแล้วหรือวะ”
“เออ”
ได้รับคำตอบเหมือนลมแผ่ว แต่ข้าพเจ้าก็มิได้ซัก ไซร้ไล่เรียงต่อ จึงตรงเข้ามายังหน้าโต๊ะคอมฯ เพื่อที่จะเก็บงานในส่วนที่เหลือ พอคลิกลงไปยังปุ่ม Start และเลื่อน Mouseไปยังแถบ Documents เพื่อจะเข้าสู่หมวดเอกสารที่เคยทำค้างไว้ เห็นชื่อไฟล์ๆ หนึ่งที่มีชื่อแปลกไปกว่าไฟล์งานอื่นๆ “จดหมายถึงเธอ” เพื่อนของข้าพเจ้าคนเมื่อครู่นั่นเอง เขาคงลืมลบเมื่อพิมพ์จดหมายเสร็จ ข้าพเจ้าได้แต่ภาวนาให้หลังว่า “ขอให้นายทำตามหน้าที่ของนายให้สมบูรณ์ก็แล้วกันนะ”