เขากำลังนั่งลุ้นระทึกอยู่หน้าจอทีวีที่กำลังเสนอข่าว
เกี่ยวกับการแพร่ระบาดของโรคทางเดินหายใจเฉียบพลัน
หรือที่เรียกกันว่า โรคซาร์ส ตามรายงานข่าวแจ้งว่า
ขณะนี้มีการแพร่ระบาดอย่างหนักไปทั่วโลกโดยเฉพาะ
ประเทศจีนที่กำลังเผชิญหน้ากับการระบาดอย่างรุนแรงที่
สุด ดูเหมือนความน่าสะพรึงกลัวของโรคซาร์สจะยิ่งทวีมาก
ขึ้น เมื่อองค์การอนามัยโลกได้เผยแพร่ผลการศึกษาใหม่
ล่าสุดของคณะวิทยาศาสตร์ในฮ่องกง ญี่ปุ่น เยอรมนี
และกรุงปักกิ่ง มีการเปิดเผยความลับของเชื้อร้ายไวรัส
“โคโรนา” ซึ่งสาเหตุของโรคซาร์สและถือว่ายังเป็นปริศนา
ที่ดำมืดอยู่ นับตั้งแต่มีการแพร่ระบาดของโรคร้ายใน
มณฑลกวางตุ้ง ซึ่งอยู่ทางภาคใต้ของจีนตั้งแต่ปลายเดือน
พฤศจิกายนปีก่อน นักวิทยาศาสตร์เหล่านี้กำลังค้นพบว่า
เชื้อไวรัสที่ก่อให้เกิดโรคร้ายนี้สามารถที่จะอยู่นอกร่างกาย
มนุษย์ในสภาพอุณหภูมิห้องได้นานถึง ๒๔ ชั่วโมง อีกทั้ง
อยู่ในอุจารระของผู้ใหญ่ได้นาน ๖ ชั่วโมง และหากคนๆ
นั้นมีอาการท้องร่วงด้วยแล้ว เชื้อจะยิ่งมีอายุยืนยาวมาก
ขึ้น เพราะสามารถมีชีวิตอยู่ในอุจจาระได้นานถึง ๔ วันที
เดียว นักวิทยาศาสตร์ขององค์การอนามัยโลกนายหนึ่งได้
กล่าวแสดงความชื่นชมสำหรับความก้าวหน้าในการค้นพบ
ครั้งนี้อย่างยิ่ง…

“แม่ง ไม่มีอะไรคืบหน้าเลยวะ”

สำหรับสถานการณ์การแพร่ระบาดของโรคซาร์สเมื่อช่วง
สัปดาห์ที่ผ่านมา จีนยังคงครองแชมป์ประเทศที่มีผู้เสียชีวิต
และติดเชื้อมากที่สุดในโลก… ส่วนประเทศไทยยังคงสถิติ
ผู้ที่เสียชีวิตจากการติดเชื้อมาจากสิงคโปร์จำนวน ๒ ราย
และมีผู้ติดเชื้อจำนวน ๕ ราย รักษาให้หายแล้ว ๒ ราย
และมีข้อสรุปว่าประเทศไทยไม่ได้เป็นประเทศที่จัดอยู่ใน
กลุ่มเสี่ยงต่อการแพร่ระบาดของเชื้อโรคร้ายแต่อย่างใด

“ประเทศไทยแม่งมั่ว ไม่ยอมรับความจริงเสียเลย”

“ขนาด gu โดนกักบริเวณอยู่นี่ แม่งไม่เอาไปรวมอยู่ในสถิติของผลกระทบที่เกิดขึ้น”

“มันก็ได้แต่ ๕ คน ๕ คน อยู่เหมือนเดิม ตั้งแต่แรกแล้ว ปานนี้ไม่รู้ว่ากำลังแพร่ระบาดหนักแค่ไหน”

เขาบ่น หรือเขาสบถด้วยผรุสวาทใด ๆ มีความหมายแทบ
ไม่ต่างกัน เพราะเขาอยู่ในบ้านหลังใหญ่เพียงคนเดียว
ตั้งแต่วันจันทร์ นี่ก็ได้เกือบหนึ่งสัปดาห์พอดี ไม่มีการพูด
คุย ไม่มีใครได้ยินในถ้อยคำที่เขาเปล่งออกมา เขาทำได้
แค่เพียงคุยกับทีวี กับตัวเอง หรือไม่ก็เทวดาฟ้าดินแล้วแต่
ผู้ใดพอที่จะรับรู้ ภรรยาและลูกทั้งสองคนถูกย้ายออกไป
ก่อนที่เขาจะถูกนำตัวมาที่กักบริเวณที่บ้าน ให้อยู่เพียงคน
เดียว เขาไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่าการเตรียมตัว…

“ความหวังบ้าๆ บอๆ ความหวังลมๆ แล้งๆ ที่ไหนกันวะมันจะเกิดเป็นจริงได้”

“คงเหลือเวลาอีกไม่มากแล้วซินะ” เขาพร่ำอย่างท้อแท้
และสิ้นหวังกับชีวิต มันไม่เหมือนความสิ้นหวังที่เกิดจาก
เรื่องใดๆ ในชีวิต หรือในโลกนี้เท่าความ ความท้อแท้สิ้น
หวังกับเรื่องที่ต้องมารู้ว่าตัวเองจะต้อง…ตาย… ภายในอีก
ไม่กี่วันข้างหน้า เขาติดเชื้อโรคร้ายที่ยังมืดมนในการรักษา
ให้หายได้จากประเทศสิงคโปร์เมื่อต้นสัปดาห์ที่แล้ว ความ
หวังอันเลือนรางที่เขาได้คอยฟังจากข่าวทีวีซึ่งมีแต่จะ
เหยียบย่ำจิตใจของเขาให้เลวร้ายลงเรื่อยๆ

เขาเดินออกจากหน้าจอทีวีในห้องนั่งเล่น ตรงเข้าไปยังห้อง
ที่พวกเขาเรียกว่า ห้อง ฟิตเนส ที่นั่นเขามักจะเดินเข้าไปทำ
กิจวัตรประจำวันเสมอ แม้นว่าเขาไม่ค่อยจะคุ้นชินกับมันก็
ตาม แต่สถานการณ์ตอนนี้บีบบังคับให้เขาต้องเข้ามาที่ห้อง
นี้ทุกวัน การรักษาสุกขภาพให้แข็งแรงเป็นอีกวิธีหนึ่งที่ทำ
ให้เชื้อโรคร้ายที่อยู่ในร่างกายตอนนี้มิอาจกำเริบขึ้น เขาจะ
ต้องออกกำลังการอย่างสม่ำเสมอ และเขาก็ตั้งใจอย่างจริง
จังที่จะหมั่นออกกำลังกาย เพื่อให้ร่างกายของเขามีเวลาอยู่
ได้นานกว่าการที่จะให้มันเป็นไป แน่นอนทุกคนย่อมรัก
ชีวิตของตัวแม้จะรู้ล่วงหน้าตัวเองจะต้องอยู่บนโลกใบนี้นาน
ไม่ได้ อย่างไรก็ตามต้องขออยู่ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้
นอกจากกิจกรรมออกกำลังกายที่ห้องนี้แล้ว ยังมีเครื่องชั่ง
อีกเครื่องหนึ่งที่เขาหมั่นตรวจสอบความเปลี่ยนแปลงของ
ร่างกาย

“แม่ง ลดลงอีกแล้วหรือวะ” ทั้งๆ ที่รู้เขาก็ยังนึกแปลกใจ
ด้วยคุณวุฒิปริญญาโท และระดับรองศาสตราจารย์
มหาวิทยาลัย เขาก็อาจประเมินได้ว่าการที่คนเราน้ำหนักลด
นั้น เกิดจากสาเหตุใดบ้าง ข้อนี้เขาเองรู้เช่นกัน เขานั่ง
กังวล และคิดมากทั้งวันแบบนี้น้ำหนักไม่ลดนั่นแหละถึงจะ
เรียกว่าแปลก เขาเคยเตือนภรรยาและลูกๆ ว่าขอให้หัก
ห้ามใจในสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปภายหน้าให้จงได้ ขอให้คิด
และวางแผนว่าจะแก้ไขอย่างไรต่อไปดีกว่าถ้าหากว่าไม่มี
เขาไปแล้ว ทั้งยังกำชับผ่านทางภรรยา หรือแม้กระทั่งคน
อื่นๆว่าอย่าได้พยายามที่จะติดต่อกับเขาอีกเลยถ้าหากไม่มี
ความจำเป็นจริงๆ เขาอยากอยู่คนเดียว และต้องการคิด
พิจารณาว่าจะเตรียมตัวรับมืออย่างไรเมื่อวันนั้นมาถึง พักนี้
เขามักจะเรียนรู้บางสิ่งบางอย่างที่เขาเคยละเลยและมอง
ข้าม นั่นคือ เรื่องภายในของเขานั่นเองที่เขาสนใจที่จะ
ศึกษาให้ละเอียดถึง ร่างกายที่เกิดขึ้นมาเป็นเขา จิตใจของ
เขา ตลอดจนสิ่งแวดล้อมที่เขาได้รับรู้ได้สัมผัสอยู่เสมอนั่น
เอง ตลอดชีวิตของเขาที่เคยศึกษามานั้นไม่มีสิ่งใดเป็น
ประโยชน์ที่พอจะช่วยให้เขารอดพ้นจากภาวะที่จะมาถึงใน
เวลาอันสั้นนี้ เขาจึงไม่เลือกที่จะค้นคว้าจากตำรามากมาย
ในห้องสมุดส่วนตัวที่เขามีอยู่ แน่นอนเขาต้องการอยู่คน
เดียวเพียงลำพังจริงๆ

ในเช้าวันที่อากาศแจ่มใสอีกวันหนึ่ง หลังจากที่เขาตื่นแต่
เช้าเพื่อออกกำลังกาย เขามักจะเดินเล่นในบริเวณส่วนย่อม
หน้าบ้านเพื่อรับแสงแดดอ่อนยามเช้า และแวะไปเอา
อาหารปิ่นโตที่ถูกเตรียมไว้แล้วที่หน้าประตู

“คงเป็นอาหารมื้อสุดท้ายแล้วซินะ” เขาคิดในใจ เหมือนว่า
เขากำลังล่วงรู้อะไรบางอย่าง เขาเริ่มรู้สึกว่าพละกำลังของ
ตัวเองลดลงไปมาก แต่เขาก็ตั้งใจที่จะไม่ฟุ้งซ่าน หงุดหงิด
สำหรับวันนี้ เขาตั้งใจที่จะดำรงสติให้ดีที่สุด เท่าที่จิตใจของ
เขาจะผสานร่างกายให้มันทำได้ เหมือนว่าเขาได้ตัดสินใจ
แล้ว เหมือนว่าเขาได้เลือกแล้ว และเหมือนว่าเขากำลังตั้ง
มั่นที่จะพบกับสิ่งใหม่ที่กำลังจะเกิดขึ้นนี้ได้แล้ว เขาคิดว่า
เขาพร้อมที่จะเดินไปสู่ความตายอย่างสุขคติแล้ว…

สายของนั้นเอง เขารู้สึกปรอดโปร่งไปกับอากาศที่แจ่มใส
เขารู้สึกโล่งตลอดลมหายใจเข้าออก ความร่มรื่นในสวน
หลังบ้านของเขาทำให้รู้สึกถึงความเบาหวิวและบอบบาง
ละเอียดอ่อน แน่นอนเขาไม่เคยสัมผัสถึงความรู้สึก
ประหลาดเช่นนี้มาก่อน เขาได้หยิบกระดาษชุดหนึ่งและ
ปากกาอีกด้ามหนึ่งเดินออกมานั่งที่โต๊ะหินใต้ร่มไม้หลัง
บ้าน และเขียนสิ่งที่เขาได้ทบทวนคร่าวๆ ไว้ในใจตั้งแต่ต้น
แล้ว


ถึง คนที่ผมรักทุกคน

ตอนนี้ผมรู้สึกสบายดีอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ผิดกับวันที่
ได้รับการตรวจและควบคุมตัวหลังเดินทางกลับจาก
สิงคโปร์ ทุกคนจงอย่าได้กังวลต่อสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับผมใน
เบื้องหน้า และมันคงมาถึงแน่นอนในเร็ววันนี้ ผมได้เรียนรู้
โลกของความเป็นจริงทุกประการที่เกิดขึ้นกับผม ด้วยตัว
ผมเอง ผมมีความมั่นใจอย่างที่สุดต่อองค์ความรู้ของผมอัน
นี้ ตลอดระยะเวลากว่าครึ่งชีวิตที่ผมอยู่และเติบโตขึ้นบน
โลก ผมพยายามเรียนรู้ตามกระบวนการเหมือนคนอื่นๆ ทั่ว
ไป พวกเรามักจะนำความรู้มาสร้างสรรค์สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับ
ตัวเอง แต่ทั้งหมดทั้งปวงแล้วมันเป็นไปได้เพียงชั่วครั้งชั่ว
คราว จากตัวอย่างที่ผมกำลังประสบกับตัวเองอยู่นี้สอนให้
ผมรู้ว่ามิใช่สิ่งที่ถูกต้องที่สุดสำหรับพวกเรา ผมได้พยายาม
ทุ่มเทแรงกำลัง ทั้งทางกายและสติปัญญาสร้างตัวเองขึ้น
มาจนถึงระดับหนึ่ง ผมสามารถบันดาลหลายๆ สิ่งให้เกิดขึ้น
ได้ มีอยู่เพียงสิ่งเดียวเท่านั้น ที่ผมต้องยอมรับว่ามิอาจมีผู้
ใดหลีกเลี่ยงยกเว้นมันได้เลย แม้แต่ผู้เดียว… แน่นอนที่
สุด ความตายนั่นเอง คนเรามักกลัวสิ่งนี้เมื่อรู้ว่ามันกำลังจะ
คืบคานเข้ามา โดยเฉพาะผม ในตอนนี้ ผมรู้สึกถึงความแน่
นอนว่ามันจะเกิดขึ้นกับผม ไม่มีสิ่งใดในโลกนี้แน่นอนไป
กว่าสิ่งนี้อีกแล้ว และผมก็ขอรับรองว่า ผมพร้อมแล้ว
สำหรับการเปลี่ยนแปลงใหม่ ในครั้งนี้ สำหรับความตายที่
จะเกิดขึ้นในเบื้องหน้า ขอเตือนทุกๆ คนด้วยเหมือนกันว่า
พวกเราทุกคนอย่าได้ตื่นกลัวไปเลย เราจะต้องได้พบกับ
มันทุกคน ขอให้เวลาที่เหลืออยู่ของแต่ละคนนั้นถูกใช้ให้
เกิดประโยชน์มากที่สุด ขอให้คิด ทบทวนในการกระทำ
ของตัวเองทุกครั้ง ขอให้ดำเนินชีวิตด้วยความรู้ตัวทั่วพร้อม
ว่าเรากำลังทำอะไร เป็นอยู่เพื่ออะไร และจะต้องดำเนินไป
อย่างไร เพียงเท่านี้ทุกคนก็สามารถดำรงอยู่ได้อย่างมี
ประสิทธิภาพแห่งความเป็นมนุษย์แล้ว

สุดท้ายแห่งความปรารถนาของผมที่อยากจะฝากไปยังทุก
คนที่ผมรัก ไม่มีอื่นใดอีกแล้วนอกไปเสียจากการเก็บถ้อย
คำย้ำเตือนของผมไว้ เพื่อการคิดทบทวนให้เกิดประโยชน์
และสำคัญที่สุดผมขอภาวนาให้ทุกคนจงพบแต่ความสุข
สมหวังทั้งเบื้องนี้ และเบื้องหน้าสืบไป

ด้วยรัก
พ่อ และเพื่อนชีวิตของเธอ


หลังจากที่ได้รับความอิ่มเอิบมาตั้งแต่เช้า และจนกระทั่งได้
อ่านทบทวนในสิ่งที่ตัวเองได้เขียนถึง เขาก็เดินกลับเข้ามา
ในบ้าน และตรงเข้ามายังห้องทีวีที่กำลังเสนอข่าวที่ครึก
โครม มันเป็นข่าวที่มีความเข้มข้นและอึกทึกยิ่งกว่าข่าวของ
การสูญเสียและแพร่ระบาดของโรคร้าย ทางเดินหายใจ
เฉียบพลัน หรือโรคซาร์ส นั่นคือ ข่าวเกี่ยวกับการค้นพบ
วัคซีนที่ใช้กำจัดไวรัส โคโรนา ตามรายงานข่าวแจ้งว่า นัก
วิทยาศาสตร์ขององค์การอนามัยโลกกำลังเผยแพร่วัคซีน
ป้องกันและรักษาโรคร้าย และในเมืองไทยเองที่ก่อนหน้า
นี้มีการแถลงข่าวจากทางรัฐบาลว่าไม่มีผู้ติดเชื้อในประเทศ
ไทยรายอื่นนอกเหนือจากที่ได้ควบคุมตัวและประกาศไป
นั้น ยื่นความจำนงขอความช่วยเหลือจากอนามัยโลกว่า
ประเทศไทยกำลังถูกคุกคามจากเชื้อโรคร้ายอย่างรุนแรง
ไปทั่วภูมิภาคโดยเฉพาะในกลุ่มของนักศึกษาที่ตกเป็นกลุ่ม
เสี่ยงต่อการติดเชื้อ หลังจากการที่องค์การอนามัยโลกได้
ทำการตรวจสอบและศึกษาในเบื้องต้น พบว่ามีการระบาด
หนักในประเทศไทยจริง จึงได้จัดส่งผู้เชี่ยวชาญลงมาดูแล
และเร่งรีบรักษาผู้ติดเชื้อเป็นลำดับต่อไป


เมื่อเขาได้ฟังข่าวดังกล่าว เขาไม่รีรอที่จะติดต่อไปยัง
กระทรวงสาธารณสุข และเขาก็ได้แจ้วความจำนงที่จะขอ
รับวัคซีน แน่นอนเขาเป็นผู้ป่วยอีกรายหนึ่งที่ถูกปกปิด
ข้อมูลจากทางรัฐบาล และเขาได้รับการติดต่อจากหน่วย
แพทย์ที่ใกล้ชิดทันที


เขายกกระดาษเมื่อเขาเขียนขึ้นสักครู่นั้น กวาดสายตาผ่าน
บรรทัดแรกจนถึงบรรทัดท้ายสุดภายในเวลาไม่ถึงนาที เขา
จึงรวบรวมความคิดและรวบกระดาษนั้นให้ย่นเข้ามาอยู่ใน
กำมือเหมือนเป็นกระดาษที่พร้อมจะถูกปาลงในถังขยะ...