คืนมืดที่ไร้เมฆ ท้องฟ้าที่เป็นสีดำทมิฬ ฝนที่ตกลงมาอย่างประปราย น้ำฝนหยาดหนึ่งค่อย ๆ พริวลงมาจากท่องฟ้า กระทบสู่หน้าชายวัยกลางคนใส่เสื้อโค้ดสีดำ ที่เพิ่งออกมาจากรถตำรวจ

 “กระจายกำลังปิดล้อมทางเข้าออกตึกร้างแห้งนี้ไว้ให้หมด ไม่มีกล้อง ไม่มีนักข่าว ห้ามคนภายนอกเข้าใกล้ และห้ามเปิดปากพูดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นภายในตึกแห่งนี้” ตำรวจผู้มาทีหลัง และเป็นหัวหน้าตำรวจนับร้อยที่รายรอบตึกร้างกำชับลูกน้องอย่างเข้มแข็ง

 ภาพตึกร้างมองดูน่ากลัวในยามที่ฟ้าไร้ดาว แสงสว่างรอบดึกร้างในชั้นที่ 1 ล้วนมาจากไฟของรถตำรวจหลายสิบคัน ที่สว่างไสว หัวหน้าตำรวจมองดูตึกด้วยแววตาที่สับสน เหงื่อและน้ำฝน หลั่งรินจากใบหน้าเค้า

 “captain มีโทรศัพท์สายพิเศษ มาครับ” ตำรวจชั้นผู้น้อยเรียกเสียงสั่นก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้
 “ผมหัวหน้า ESP คุณใหญ่ที่สุดในเขตนั่นใช่ไหม? เรากำลังจะส่งมือดีไป ช่วยให้ความสะดวกแก่คนของเราด้วย” หัวหน้าตำรวจฟังเสียงพร้อมกับขมวดคิ้วอย่างสงสัย
 “คุณจะยิ่งใหญ่มาจากไหนไม่รู้ แต่คดีที่เกิดในเขตผม ผมจะดูแลเอง”หัวหน้าตำรวจตะคอกเสียงแข็ง ก่อนจะได้ยินเสียงที่ฟังดูไม่ยีหระกับคำพูดของนายตำรวจ
 “เมื่อมือดีของผมไปถึงคุณจะรู้เองว่าพวกเค้าได้ไปถึงแล้ว” ปี๊ด ปี๊ด ปี๊ด สายได้ถูกตัดไปแล้ว
 ตำรวจใหญ่ โยนมือถือกลับไปให้ลูกน้องตนรับพร้อมกับกล่าว
 “คราวหลังไม่ต้องรับสายพวกมัน ไอ้พวก ESP นี้มันจะมายุ่งอะไรเรื่องนี้ฟะ” นายตำรวจใหญ่มองกลับไปบนตึกร้างก่อนจะได้ยินเสียงพูดข้างหลัง แต่เมื่อหันกลับไปกลับไม่เห็นผู้ใด แต่ด้านซ้ายและขวาของนายตำรวจถูกขนาบไว้ด้วยชายสองคน

 “ผมก็คือคนที่คุณต้องรู้ว่าเป็นใคร” เสียงมาจากชายที่ยืนด้านขวามือของตำรวจ ชายในโค้ดยาวสีขาว เสื้อและกางเกงล้วนขาวโพลน ไว้ผมที่ยาวและเป็นสีขาว ถูกรวบไว้ด้วยผ้าสีขาวเชกเช่นสีผม แววตาสีฟ้า ดวงตาประดุจเหยี่ยว รับกับโครงหน้าที่ดูคม คะเนจากภายนอกอายุน่าจะราว ๆ 30
 “เราคงมีเวลาไม่มากใช่ไหม บอกสถานการณ์มาทีคุณตำรวจใหญ่” คราวนี้เสียงมาจากทางซ้ายของนายตำรวจ ผู้เอ่ย เป็นชายวัยประมาณยี่สิบต้น ๆ ในโค้ดยาวสีดำ กางเกงยีนส์ เสื้อยืดสีขาว ผมสีดำเข้ม มาพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูเป็นธรรมชาติ  แววตาสีดำเข้ม

 นายตำรวจใหญ่เหงื่อค่อยๆ  หลั่งรินจากหน้าผาก  แววตาเผยให้เห็นถึงความระทึก ในจิตใจมีเพียงคำถาม “มันมาจากไหนว่ะ และเข้ามาได้ยังไง และตอนนี้มันขนาบตัวเราอยู่โดยที่เราไม่ทันรู้ตัวเลยด้วยซ้ำนี้หรือพวก ESP ที่อยู่ในอีกโลกหนึ่งที่ไม่มีผู้ใดรู้จัก” เมื่อเจอคนที่พิเศษ และไม่ธรรมดา ตำรวจผู้นี้ได้แต่เพียงทำตาม

 “สถานการณ์ตอนนี้ มีผู้ร้ายไม่ทราบจำนวน จับตัว ลูกสาวท่านผู้ว่าฯ รัฐนี้อยู่ และ ทางเราได้กันสื่อทุกแขนงไว้หมดแล้ว แต่หากคลี่คลายเหตุการณ์ได้ช้าเรื่องต้องบานปลาย เราจะคุมสื่อไม่ได้ ซึ่งนั่น่ไม่ใช่สิ่งที่ดีแน่ ตอนนี้ลูกน้องของผมล้อมที่นี้ไว้หมดแล้ว คุณทั้งสองต้องการให้เราช่วยด้านใดบ้าง” นายตำรวจใหญ่กล่าว

 ชายชุดขาวเหมือนไม่สนใจฟังสิ่งใด ๆ เดินตรงดิ่งไปทันที ส่วนชายชุดดำเหลียวกลับมาบอกนายตำรวจใหญ่ว่า “สิ่งที่จะให้ช่วยก็คือ ช่วยบอกทางผู้ว่าฯ ด้วยว่าผมชอบคำปราศัยของท่านนะ” พอพูดจบชายวัยรุ่นชุดดำก็ตามชายชุดขาวเข้าไปในตึก

 บรรยากาศภายในตึกช่างดูไม่สว่างนัก และเมื่อเดินเข้าไปลึก จากประตู ความเงียบก็เข้ามาเยือน เสียงฝีเก้าแต่ล่ะก้าวต่างได้ยินชัดเจน ชายชุดดำเอ่ยกับชายชุดขาวว่า

 “Master. White คุณรู้ใช่ไหมว่าคนร้ายคนนี้ก็เป็นแบบเดียวกับเรา” ชายชุดดำพูดเสียงแผ่วเบา
 “เมมวาร์  เราถูกล้อมไว้แล้วรู้ตัวบ้างรึเปล่า” ชายชุดดำพูดเสียงเรียบ ๆ

 ชายในชุดเสื้อยืดสีดำค่อย ๆ เดินออกมาจากเงามืด เผยให้เห็นใบหน้าที่แห้งกร้าน แก้มที่ตอบ คิ้วที่เข้ม และเสยผมเรียบ แววตาตก ดูน่ากลัว

 “ฮะ ฮะ ฮะ พวกตำรวจทำอะไรอยู่ถึงได้ส่งไอ้โง่สองคนเข้ามาในรัง ฉันแบบนี้ ฉันไม่อยากพูดซ้ำสองนะแต่ถ้าฉันยังไม่ได้เงินสด ตามที่ต้องการพรุ่งนี้เช้าผู้ว่าอาจไม่ได้เห็นลูกสาวตัวน้อย ๆ อีก” โจรร้ายพูดเสียงแหลมจนน่ารำคาญ และเมื่อมันมองมาในแววตาของชายชุดขาวมันก็ตะลึงพร้อมกับกล่าว
 “แก แก ก็เป็นเหมือนฉันสินะ พวกมีพลังพิเศษ” พริบตาที่พูดจบ ชายชุดขาวพุ่งตัวอย่างเร็วยืนหมัดตรงไปด้านหน้า
 หมัดขวาของไวท์ที่พุ่งมาแต่ไกลโดนปัดด้วยหลังมือซ้าย หมัดซ้ายตามซ้ำวายร้ายอย่างเร็ว โดยปัดอีกครั้งด้วยหลังมือขวา เพลงหมัด สลับซ้ายขาว รัวอย่างรวดเร็วทั้งคนปัดและหมัดคนชก นับหลายสิบหมัด จับภาพอย่าช้า ๆ มาที่หมัดขาวของไวท์ ค่อย ๆ ถูกปล่อยไป วารร้ายหมุดตัวคว้างหลบ พร้อมกลับพลิกตัวลอยคว้าง กลางอากาศ เตะด้วยท่าจรเข้พาดห้าง ปลายเท้าค่อย ๆ เลื่อนมาไกลจนดูเหมือนไวท์หลบไม่ทัน พริบตานั่นเอง ไวท์ใช้มือขวาแตะที่ขาคนร้าย และดีด ตัวขึ้นหมุนลอยคว้างกลางอากาศแล้วจระเข้พาดหางกลับ  ผัลวะ  วายร้ายกระเด็นตามแรงเตะพุ่งชนเสากลางห้อง

 เสียงปรบมือ แป๊ะ แป๊ะ มาจากมุมมืออีกด้าน คนที่ตบมือค่อยเดินออกมาเผยให้เห็นหน้าตา ไม่น่าเชื่อเจ้าวายร้ายคนเดิม นั้นเอง เสียงปรบมือ ดังอีกครั้ง แป๊ะ แป๊ะ มาจากอีกด้านหนึ่ง และยังมาจากวารร้ายคนเดิมอีก อะไรกันแฝดสามงั้นเหรอ คราวนี้เสียงปรบมือ ดังก้องจากทั่วทางห้อง เผยให้เห็น วายร้ายที่ดูเหมือนเป็นแฝดกันสัก 10 คนเดินมาจากคนล่ะทิศทาง และกล่าวว่า “คราวนี้ของจริง”

 วายร้ายนับสิบล้อมชายทั้งสองไว้ และวิ่งเข้ามาคนล่ะทิศทาง ไวท์ หมุนตัว ชายโค้ดยาวสบัดพลิ้วไหว พร้อมกับตั้งท่ารับศึก

 หมัดแรกพุ่งใส่หน้าไวท์อย่างเร็วเค้าใช้มือขวาปัดหมัดผ่ามือซ้ายกระแทกวายร้ายเซไปเล็กน้อย ก่อนพลิกมือขาวที่ปัดเปลี่ยนเป็นจับข้อมมือศัตรูพร้อมเหวียงไปชนศัตรูอีกคน แล้วพุ่งตัวถีบศัตรูด้านซ้ายก่อนยืมแรงปะทะดีดตัวถีบศัตรูด้านขวา ก่อนลอยตัวกลางอากาศ หมุนตัวเตะศัตรูที่พุ่งเข้าหา

 เมมวาร์ สบัดแขนซ้าย ขวา สยายเสื้อคลุม ดุจปีกพญาหงส์ ยิ้มอย่างละมุน เหมือนไม่สนใจศัตรูที่พุ่งเข้ามาล้อม พริบตาเดียวเค้าถูกล้อมด้วยศัตรูทั้งสี่ด้าน แต่กลับเป็นศัตรูทั้งสี่ที่กระเด้งกลับ เผยให้เห็นด้านหลัง
เมมวาร์สที่ถือดาบไม้สองมือ อยู่ในท่าที่สง่างาม สองมือยกดาบสูงด้านขวาง  แนวดาบอยู่ในระดับเดียวกับสายตา เมมวาร์ค่อย ๆ ลดดาบลงจากระดับสายตา เผยให้เห็นแววตาดุดันที่เปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลอ่อน เสียงเปลี่ยนไปราวเป็นคนละคน

 “อาวุธสงคราม เพลงดาบไรจินโต” เมมวาร์ ค่อย ๆ ยื่นมือซ้ายไปด้านหน้า มือขวาถือดาบระดับสายตา ชี้ปลายดาบไปที่มือซ้าย ก่อนพุ่งตัวดุจศร วิ่งพาดผ่านศัตรูร้ายทั้งสามที่ประจัญหน้าอยู่ และผ่านทะลุไปเหมือนไม่มีอะไรเกินขึ้น “ สิบสามดาบ “ เมื่อเสียงพูดของเมมวาร์จบ ศัตรูทั้งสามล้วนล้มลง

 ศัตรูนับสิบ หากไม่นับที่ล้มลงนอน ตอนนี้เหลือเพียงหนึ่ง และกำลังจะหนี “พวกแกมันปีศาจ
ชัด ๆ” หลังกล่าวจบวายร้ายได้รีบวิ่งหนีไปแต่ มันกลับได้ยินเหมือนเสียงกระซิบที่ข้างหูว่า “ช้าชะมัด” และเมื่อวายร้ายมองไปตรงหน้าก็เห็น ไวท์ ยืนอยู่

 เมื่อเข้าตาจนวายร้ายสบัดมือซ้ายขวา ร่ายรำเพลงหมัดเข้าใส่อย่างรวดเร็ว ไวท์เพียงสบับมือขาวเพียงอย่างเดียวและไม่ขยับกายแม้นแต่น้อยแต่นั่นก็เพียงพอที่จะปัด เพลงของวายร้ายได้ทั้งซ้ายขวาพร้อมทั้งกล่าว “ช้าจริงๆ ช้าจริง ๆ “

 ใบหน้าวายรายแสดงให้เห็นถึงความสิ้นหวัง พลางคิดในใจ “อะไรวะไม่โดยเลยสักหมัดเหรอเนี่ย” ในสายตาไวท์ก็มีเพียงหมัดซ้ายขวาที่เคลื่อนอย่างช้า ๆเท่านั้นเอง  ไวท์ค่อยๆ ยื่นฝ่ามืออย่างช้า ลอดผ่านกำแพงหมัดของศัตรูไปประทับกลางอก ร่างของศัตรูก็ลอยลิว กระแทกกำแพง ดัง ตึง
 “นี้ฉันจับลูกสาว ท่านผู้ว่าเป็นตัวประกันแกจะไม่สนใจเลยเหรอ” วายร้ายค่อยออกจากมุมมือในมือถือปืนจ่อเด็กหญิงผมบรอนส์ ตัวน้อย ๆ ไว้
 “ความสามารถแบ่งภาคเพียงเท่านี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก อาวุธในมือนายยังดูน่าสนใจกว่าซะอีก”
 วายร้ายมองดู ไวท์ อย่างเคียดแค้น พร้อมกับหันกระบอกปืนมาทางไวท์แล้วยิ่งไม่นับจนหมดแม๊ก กระสุนพุ่งไปอย่างรวดเร็ว แต่ไวท์กับเดินเข้ามามัน และเมื่อวิถีกระสุนใกล้ มันกลับค่อย ๆ ช้าลง ๆ  ไวท์มองกระสุนที่เข้ามานับสิบ พร้อมกับสบับมือ เอานิ้วกลางดีด กระสุน นับสิบออกห่างตัว และ พุ่งตัวเข้าหาวายร้ายพร้อมกับประทับฝ่ามือ บนอก วายร้าย เปราะ เสียงกระดูกหักดังอยากชัดเจน ก่อนวายร้ายจะทิ้งร่างลงกับพื้น
 ตืดดดดด ตืดดดดดด เมมวาร์ ค่อย ๆ ล่วงหยิบโทรศัพท์มือถือในโค้ดสีดำออกมารับสายเรียกเข้า
 “หนุ่ม ๆ พวกเธอเสร็จธุระทางนั่นแล้วใช่ไหมรีบกลับ ESP  ทันทีเลย” สาวเสียงใสกล่าวผ่านโทรศัพท์
 “เฮ้ ฟาร์ซาย คุณรุ้ได้ยังไงว่าผม เสร็จธุระแล้วนะ” เมมวาร์แย้ง
 “คุณลืมไปแล้วเหรอว่าพลังพิเศษของฉัน ฉันเห็นทุกสิ่ง” ฟาร์ซาย เอ่ย
 “หวังว่าคุณคงไม่เคยแอบดูผมอาบน้ำด้วยหรอกนะ” เมมวาร์พูดต่อ
 “อย่ามาตลกตอนนี้ นีโอรัสเซียน สร้างปัญหาใหญ่ให้เราแล้ว รีบกลับมาโดยด่วน”
 เมมวาร์ กับ ไวท์ มองหน้าและพูดพร้อมกันว่า
 “ G – VIRUS”