~~@#รักไม่รู้ตัว#@~~

    เอ่อ แถลงล่วงหน้า เรื่องสั้นต่อไปนี้ ห่างไกลกับประสบการณ์ แต่เป็นผลพวงมาจากความเครียด และแค้นจากการสอบในวันแรก บวกกับจากที่อ่านเรื่องสั้นในบอร์ดต่างๆ คลายเครียดตอนอ่านหนังสือสอบ ดังนั้น เนื้อหาอาจจะห่างไกลจากตัวจริง และความเป็นจริงไปบ้าง

    *-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

    ‘คุณเคยคิดบ้างไหม ว่าในวันนี้คุณจะได้พบกับใครบางคน ที่จะก้าวเข้ามาในชีวิตคุณโดยที่คุณไม่รู้เนื้อรู้ตัว และมามีอิทธิพลต่อชีวิตคุณอย่างที่ไม่เคยมีใครทำได้มาก่อน?’

    คำถามนี้ฉันเคยถามเพื่อนเล่นๆ เวลาอยู่ในอารมณ์เพ้อฝัน หรือในทางกลับกัน เพื่อนก็มักถามฉัน (แต่ว่าในโอกาสอะไรไม่ขอบอกนะ เพราะเป็นเรื่องสิทธิส่วนบุคคลของเพื่อน ฉันคงไม่เอามาบอกหรอก ไม่ว่ากันนะ) ฉันมักคิดว่าเป็นคำถามช่างฝันเสียเหลือเกิน และฉันก็ฝันอยากให้ชีวิตฉันเป็นแบบนั้นบ้าง แต่ใครจะไปนึกล่ะว่าคำถามนี้จะมีคนๆหนึ่งถามฉัน ในโอกาสพิเศษ ที่ทำให้ชีวิตของฉันเริ่มต้นใหม่ในอีกรูปแบบหนึ่ง

    จุดเริ่มต้นของคำถามนี้ ถ้าให้บอกก็คงง่ายๆว่า มีคนพิเศษของฉันคนหนึ่ง นัดฉันไปพบในร้านที่เราเคยเจอกัน ด้วยเหตุผลบางประการ แต่ถ้าพูดจริงๆแล้วก็ต้องนึกย้อนไปตั้งแต่แรกเริ่มที่เรารู้จักกันต่างหาก ใช่ มันเริ่มต้นในวันปกติธรรมดาของฉันเอง และเริ่มต้นโดยที่ฉันไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้างต่อมา

    ในวันธรรมดาวันหนึ่ง ฉันนั่งอยู่ในร้านอาหารเล็กๆ แต่หรูมีสไตล์ แถมเปิดเพลงเบาๆ(โอ๊ย โรแมนติก) ร้านแห่งนี้มีมุมสบายๆ เรียบๆ เป็นส่วนตัว สำหรับทานของหวานหรือพักผ่อนด้วย ตรงนี้แหละที่ฉันนั่งอยู่ เป็นมุมโปรดของฉันเลย ฉันมักมาคลายเครียดที่นี่ สั่งขนมเครื่องดื่มมาทานพร้อมๆกับฟังเพลง หรืออะไรก็ได้ที่ช่วยให้ฉันคลายเครียดหลังจากคร่ำเคร่งกับแลป และการเรียนตลอดทั้งวัน แล้วตอนนี้ฉันกำลังทำอะไรอยู่น่ะเหรอ? ก็อ่านหนังสือไง แต่ไม่ได้ขยันหรอกนะ ถึงฉันกำลังอยู่ในวัยเรียนและเรียนอยู่ในคณะที่สำหรับฉัน ข้อสอบมันยากเหลือเกิน และเป็นปีที่หวาดเสียวกับการรับใบรับรองการสอบผ่าน หรือพูดง่ายๆว่าปริญญานั่นแหละ แต่บอกแล้วไง ว่าตอนนี้กำลังพักผ่อน หนังสือที่ฉันอ่านแทนที่จะเป็นหนังสือเรียนสำหรับทบทวนบทเรียน(ตามแบบฉบับที่ใครๆก็คิดว่าฉันน่าจะทำแบบนั้นหลังเลิกเรียน) แต่กลับกลายเป็นหนังสือคลายเครียด ที่ฉันเช่ามาจากร้านเช่า และการ์ตูนอีก 3-4 เล่มที่วางซ้อนกันอยู่ข้างๆ และในวันนี้ เหมือนเป็นโชคดีของชั้นหรือไงก็ไม่รู้ เพราะว่าปกติที่ร้านจะมีคนเยอะมาก แต่ในวันนี้ อาจจะเป็นเพราะฉันมาที่ร้านเร็วกว่าปกติก็ได้ จึงมีลูกค้านอกจากฉันแล้วเพียง 2 โต๊ะเท่านั้น

    ขณะที่ชั้นกำลังเพลิดเพลิน อยู่ในโลกส่วนตัวของตัวเองอยู่นั่นแหละ จู่ๆก็มีบางอย่างเข้ามารบกวนความสงบสุขในโลกส่วนตัวที่ฉันกำลังเพลิดเพลินอยู่ รบกวนยังไงเหรอ? ก็ไม่มีอะไรมากหรอกถ้าไม่ใช่ว่าผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาพร้อมกับชายหนุ่มคนนึง และเสียงของคุณเธอก็ช่างเบาและนุ่มนวลเหลือเกิน จนแก้วหูฉันเต้นระบำแล้ว ฉันขมวดคิ้วกับเสียงแหลมๆผู้หญิงคนนี้ แล้วก็ลองเหลือบและเหล่สายตาไปมองที่โต๊ะข้างๆด้วยความอยากรู้อยากเห็น

    และแล้วฉันก็ต้องตกตะลึง!!!

    ทำไมนะเหรอ ก็เพราะผู้หญิงคนนี้สวยมาก จริงๆนะไม่ได้ประชด สวยจริงๆ ผมเธอยาวเป็นลอนสีน้ำตาลอ่อน รูปร่างของเธอก็นางแบบเลย หน้าตาเธอก็หมดจดจริงๆ ผิวขาวอมชมพู แต่อืม...แต่งหน้ามากไปหน่อยนะ แล้วเธอนั่งลง โดยหันหลังให้กับฉันเลย ส่วนตรงข้ามมีผู้ชายคนนึง(ฉันคิดว่าน่าจะเป็นแฟนกันมั้ง เพราะเห็นคุณผู้หญิงเธอมองฝ่ายชายซะหวานซะน้ำผึ้งเดือนห้ายังยอมแพ้) ที่หล่อมากๆ เท่าที่คนคนนึงจะหล่อได้ หน้าตาคมเข้ม ผิวเกรียมแดด อยู่ในชุดสูทเนี้ยบเชียว เสป็คฉันเลยนะเนี่ย แต่ เอ่อ... หน้าตาไหงขรึม บูดจังอ่ะ ไปฟัดกับใครมาหรือป่าวเนี่ย... เอ แต่ว่า นึกไปนึกมา ตานี้หน้าคุ้นๆแฮะ มันคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเจอมาก่อนด้วยนี่ อ๊ะ หรือว่าจะเกิดทฤษฎีโลกกลมอีกแล้ว... ไม่มั้ง ฉันคงจำคนผิดเหมือนที่จำผิดบ่อยๆ อืม... ช่างเหอะ

    แต่ก็เหมือนตาหน้าบูดนั่นจะรู้ตัวว่าฉันเหล่จ้องสำรวจอยู่ เลยหันมามองทางฉัน แต่ขอโทษก็เพราะเหล่ไง ไม่ได้เอี้ยวคอด้วย ก็แค่ปรับสายตามาอยู่ที่หนังสือเหมือนเดิม โฮะๆๆ ฉันก็แผนสูงนะ แต่ว่า รู้สึกเหมือนสายตาของตาหน้าบูดนี่มันคมๆ แฮะ ขนลุก บรรยากาศเริ่มไม่ดี ไปดีกว่า ถึงอยู่ก็มีหวังอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง ไหนจะเสียงของคุณผู้หญิงผู้สวยเลอเลิศ ไหนจะตาดุๆ คมๆ ขอตาหน้าบูดอีก

    ว่าแล้วฉันก็เก็บของลงกระเป๋าเป้ใบใหญ่ ตามสไตล์ชอบแบกของ อ๊ะๆ ไม่ใช่ว่าฉันเป็นพวกใช้เรงงานนะ แต่เป็นเพราะหนังสือที่ชั้นหลงไหลนี่แหละ ที่ฉันมักจะขนติดตัวไปตลอดเวลา จะให้ถือเองตลอด ก็กลัวว่าจะไปวางลืมไว้ ตามนิสัยขี้ลืมอีกนั่นแหละ แต่พอฉันกำลังจะเดินออกจากโต๊ะ ก็ต้องชะงัก เป็นเพราะว่าโต๊ะของฉันอยู่ติดหน้าต่าง และมุมสุดของร้าน และโต๊ะที่ชายหญิงคู่นี้อยู่ถัดจากโต๊ะที่ฉันนั่ง และตอนนี้ผู้หญิงสาวสวยคนนี้นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ปิดทางเข้าออกโต๊ะที่ฉันนั่งพอดี และฉันก็ไม่ได้ผอมเพรียวถึงขนาดที่จะกระดึ๊บๆเลียบไปตามช่องว่างอันมีอยู่น้อยนิดนั้นได้ แต่ฉันจะบอกเธอคนนี้ยังไงดีล่ะ ในเมื่อ ชายหญิงคู่นี้เหมือนกำลังหวานซะมดตามเข้าร้านมาหลายสิบรังแล้ว เฮ้อ... เอาเถอะ ใครจะว่าเราเป็นมารขัดความสุขก็ได้เอ้า ไม่งั้นไม่ได้กลับบ้านแน่ๆ  

    “เอ่อ ขอโทษค่ะ คือช่วยเลื่อนเก้าอี้ซักนิดได้มั้ยคะ” ฉันกระซิบอย่างแผ่วเบากับหญิงสาวผู้นั้น แต่เธอไม่ได้สนใจเลย แง๊ แล้วฉันจะออกไปยังไงล่ะทีนี้

    “เอ่อ ขอโทษนะคะ ช่วยเลื่อนเก้าอี้ซักนิดได้มั้ยคะ ดิฉันออกไปไม่ได้ค่ะ” ฉันพูดเสียงดังขึ้นอีกนิด แต่ฝ่ายหญิงเพียงแค่หันมามองอย่างขัดใจ แล้วก็สะบัดหน้าเชิดกลับไปพร้อมพึมพำอะไรบางอย่าง ซึ่งฉันก็เป็นคนหูดีซะด้วยจึงได้ยินชัดเจนเลยว่า

    “อ้วนหรือยะ ทางตั้งกว้างถึงออกไม่ได้ มาขัดจังหวะอะไรตอนนี้”

    นั่นล่ะค่ะ แค่นั้นเหมือนมีใครเอาค้อนมาทุบหัวเลย หนอยๆ เรื่องอะไรมาว่าฉันอ้วนยะ ฉันไม่ได้หุ่นนางแบบเหมือนเธอนี่นา หนอยๆ แล้วทางกว้างตรงไหนกัน กว้างมากนะยะ แมวยังเดินผ่านไม่ได้เลย

    แต่ก่อนที่ฉันจะเริ่มความปากจัด ทำลายมารยาทเรียบร้อยเปลือกนอก ก็เหมือนสวรรค์ทรงโปรด เมื่อชายหนุ่มหน้าบูดที่นั่งตรงข้าม บอกหญิงสาวคู่เดทของตนเอง

    “มีมี่ครับ เขยิบเก้าอี้ให้เด็กคนนี้ซักหน่อยเถอะครับ ผมว่าเธอต้องการจะออกไปนะครับ” ชายหนุ่มบอกคู่เดทอย่างหวานเชื่อม ส่วนฉันน่ะเหรอ หึๆ ใครเด็กยะ ฉันบรรลุนิติภาวะแล้วย่ะ แล้วก็ไม่ได้ใช้คำนำหน้าเป็นเด็กหญิงด้วย แต่เอาะเถอะ เห็นว่าเราเป็นเด็ก อืม แสดงว่าหน้าเด็ก ดีกว่าหน้าแก่แล้วกัน

    แต่ก็เพราะเสียงบอกของชายหนุ่ม ฝ่ายคุณผู้หญิงจึงยอมเขยิบเก้าอี้ ให้เหลือช่องว่างพอที่ฉันจะออกไปได้ ฉันก็รีบเดินออกไป ก้มหัวขอบคุณ แต่พอเงยหน้าขึ้นมา ง่ะ... ตาหน้าบูดไหงจ้องฉันอยู่ได้อ่ะ แล้วทำไมมันหนาวๆร้อนๆพิกลอ่ะ ถ้าร้อนเฉยๆจะไม่งงเลย เพราะตอนนี้ฤดูร้อน แต่หนาวๆนี่ล่ะ มาจากไหน หรือว่าฉันจะเป็นหวัดไปแล้ว ด้วยอาการผิดปกติที่เกิดขึ้น ดังนั้น ฉันจึงรีบเดินออกไป โดยไม่สนใจชายหญิงคู่นั้นอีกเลย...

    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
    (มีต่อค่ะ)

    จากคุณ : Flora - [ 28 ก.ค. 46 23:04:49 A:203.113.77.100 X: ]