ความคิดเห็นที่ 1 วันต่อมาฉันได้เขียนจดหมายหนึ่งฉบับ พร้อมกับคำพูดพรรณนาทั้งหลายแหล่ที่จะทำให้เขาไม่คิดมาก แล้ววันต่อมาฉันก็ได้รับจดหมายตอบกลับ เขาเขียนกลับมาราวกับว่า ความผูกพันฉันพี่น้องของเราจะจบแล้วอย่างนั้นแหละ เขาเขียนมาว่า “จำได้ว่า ครั้งนึงพี่เคยบอกเราไปแล้วว่า เทอมหน้า พี่ต้องไปฝึกงาน และก็บอกด้วยว่า อาจจะไม่ได้เล่น เน็ตบ่อย ๆ อีกแล้ว พี่ต้องทำงาน อาทิตย์ละ 6 วัน เหลืออีก 1 วัน คงต้องสะสางงานที่คั่งค้าง และทำรายงานส่ง พี่เองยังไม่รู้เลยว่า จะมีเวลาออกไปเดินเที่ยวชมแสงสีของเมืองศิวิไลได้บ้างหรือเปล่า นี่แหละคือความเป็นจริง อาทิตย์ ละ 7 วัน ละ 24 ช.ม. ทุกคนมีเท่าๆกัน แต่ ทุกคนใช้ไม่เหมือนกัน พี่คงได้เจอกันอีกแค่ 2-3 วันเท่านั้น เวลา 4 เดือน จะว่านานก็นาน จะว่ามันแป๊บเดียว ก็คงใช่ ถ้าเกิดว่า ตลอด 4 เดือนนี้ พี่ไม่มีโอกาสได้แตะ เน็ตเลย พี่ก็เลยคิดว่า เราจะลืมพี่มั้ยเนี่ย เฮ้อ ที่คุยกันครั้งที่แล้ว มันไม่ได้แปลกไปหรอก แต่มันมาจากความรู้สึกมากกว่า จะได้คุยกันอีกหรือเปล่า ??? มันเป็นเรื่องของอนาคต พี่คงตอบไม่ได้ พี่ก็เลยอยากพูดเผื่อเอาไว้ พูดในสิ่งที่อยากพูดไง ช่องว่าง เกิดขึ้นเพราะอะไรน่ะหรือ คงเป็นเพราะ เราไม่ได้มีเวลาพูดคุยกันเหมือนเคยมั้ง ต่างมีสิ่งที่ต้องทำ ต้องทุ่มเท เวลาที่เคยมีให้กัน ก็จะถูกเบียดเข้าไปทุกทีๆ แต่สำหรับพี่แล้ว ขอบของช่องว่างทางฝั่งของพี่ไม่มีปัญหาอะไรแน่นอน [/b]พี่อาจจะไม่มีเวลาเหมือนก่อน แต่พี่ตอกตะปูที่ขอบของช่องว่างฝั่งพี่ไปเรียบร้อยแล้ว มันจะไม่ห่างออกไปอีก คราวนี้ ก็คงขึ้นอยู่กับขอบของช่องว่าง ทางฝั่งเราแล้วล่ะ ว่าจะอยู่ตรงที่เดิมหรือห่างออกไปไกลแค่ไหน พี่เองก็ไม่รู้ ที่จริงนะเวลามันไม่ได้ผิดอะไรเลย ที่ผิดน่ะคือคนมากกว่า ที่ใช้เวลาไม่เป็น[/b] เฮ้อ ถ้าแบ่งเวลาให้ดีๆ อย่างน้อยพี่ก็คงจะมีเวลาสักนิดนึงที่จะ mail หาเราได้บ้าง ^_^ อืม และก็อีกอย่างนะที่อยากจะบอก พี่เคยบอกเราไปแล้วว่าไม่ว่ายังไงพี่ก็ยังเห็นเราเป็นน้องสาวคนนึงเสมอ เพระฉะนั้นเราจะไม่มีวันเสียพี่ชายคนนี้ไปอย่างแน่นอน I promise ตลอดเวลากว่า 8 เดือนที่รู้จักกันมา พี่ว่ามันมีค่าเกินกว่าที่จะลืมเราไปง่ายๆ ก็...ไม่ต้องคิดมากนะ ถ้ามีโอกาสต้องได้เจอกันอีก แน่ๆ LUV U sister ” ฉันกังวลใจเหลือเกิน กลัวว่าความผูกพันที่มีมาทั้งหมดนี้จะหายไปในทันใด ทำไมนะ พี่ ๆ เพื่อน ๆ ของฉันก็มีตั้งหลายคน แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครที่ทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้ได้เลย เราคุยกันราวกับใช้ชีวิตทั้งหมดบนโลกแห่งจินตนาการแห่งนี้อยู่เพียงสองคน “พี่ชาย และ น้องสาว” และแล้วมันก็ถึงวันที่เขาต้องไปฝึกงานเสียที จากวันนั้น ฉันก็ไม่ได้พบเขาออนไลน์อีกเลย “เขาคงจะยุ่งมาก ๆ เลยสินะ แย่จัง” เวลาผ่านไป ประมาณเกือบ 1 เดือน ฉันก็คิดถึงเขาแทบแย่เสียแล้ว ฉันส่ง จดหมายอิเลคโทรนิค ถึงเขาเกือบทุกวัน หรืออาจจะเป็นทุกครั้งที่ฉันเข้าไปใช้ อินเตอร์เน็ต ฉันตรวจเมลล์ทุก ๆ สัปดาห์ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันหายคิดถึงเขาได้เลย ทำไมกันนะ ทุก ๆ ครั้งที่ฉันตรวจอีเมลล์นั้น ถ้าวันใดที่มีชื่อของเขาปรากฎอยู่ ฉันก็จะดีใจแทบตัวลอยเลยทีเดียว แต่หนึ่งเดือนมานี้ ไม่มีวี่แววของเขาเลย ฉันก็คงทำได้แต่รอ และหวังเพียงแค่เขาจะเปิดอ่านจดหมายของฉันที่ส่งไปบ้าง ก็เพียงแค่นั้น เย็นวันเสาร์วันหนึ่ง หลังจากที่ฉันกลับมาจากที่เรียนพิเศษ แล้ว หน้าที่ที่ฉันปฏิบัติอยู่ทุกวันก็อยู่ข้างหน้านี่เอง “คอมพิวเตอร์” ฉันต่อเข้าไปออนไลน์อีกครั้ง ที่นั่น ยังคงไม่มีใครคนนั้นที่ฉันอยากจะคุยด้วย คนที่ฉันไม่ได้เจอมาหนึ่งเดือน คนที่ฉันคิดถึงมาก เสียงดังขึ้นจาก window หน้าหนึ่ง นั่นไง! อีเมลล์เขา! เขาออนไลน์แล้ว! ฉันกดพิมพ์คำว่า “hi” ไปสามครั้ง แล้ว send เพื่อส่งข้อความนั้นไปที่เขา แต่สิ่งที่คนฝั่งนั้นตอบกลับมา มันไม่ใช่เป็นการทักทาย เขาพิมพ์กลับมาเป็นภาษาอังกฤษมีใจความว่า “คุณเป็นใคร??” อะไรนี่! นั่นไม่ใช่เขาหรอกหรือ? จากคุณ : invisible_TJ - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 21:13:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฉันตอบกลับไปด้วยความอยากรู้ว่าเขาลืมฉันแล้วหรือ “ก็น้องของพี่ไง” แต่ข้อความที่ส่งกลับมานั้น มันไม่ใช่! มันไม่ใช่เขานี่! “I don’t know about you” (ฉันไม่รู้จักคุณ) ฉันเริ่มสงสัยแล้วสิ “นั่นไม่ใช่พี่ หรอไง?” “Nope” (เปล่า) ฉันชักปักใจเชื่อว่าคนที่นั่งอยู่หน้าคอมฯตรงนั้นไม่ใช่เขา จึงได้กล่าวขอโทษไป “อ้าว! แล้วนั่นไม่ใช่เมลล์ของพี่คนนั้นหรอ?” แต่ยังไงก็ยังไม่ได้เชื่อทั้งหมด “เฮ้ย ๆ อย่ามาเล่นงี้นะ” ความสงสัยทวีคูณขึ้นเรื่อย ๆ “Tell me about your relative ” (บอกความสัมพันธ์ระหว่างคุณทั้งสองมานะ) “หา?! อะไรกัน ก้อแค่น้องสาวคนนึงเท่านั้นแหละนะ” ฉันปฎิเสธ ในใจก็คิดว่า นั่นแฟนเขาหรือ? และเขาก็พิมพ์กลับมาเพื่อบอกว่า “I’m a person who well known about ur bros.” (ฉันนี่แหละที่รู้จักพี่ชายของคุณดีที่สุด) และพร้อมด้วยประโยคตบท้ายที่มีใจความว่า เขานั้นสนิทกับพี่ชายของฉันมากที่สุดด้วย สิ่งเหล่านี้ทำให้ฉันเชื่อขึ้นมาว่า คนที่นั่งพิมพ์อยู่นี้ เป็นแฟนเขาจริง ๆ และแล้วทุก ๆ อย่างก็คลี่คลาย เขาพิมพ์ประโยค ประโยคหนึ่ง ที่ฉันคุ้นเคย และแน่นอน มีแค่เราสองคนเท่านั้น ที่รู้ความหมายของประโยคประโยคนี้ ฉันตกใจขึ้นมา พร้อมกับต่อว่าเขา “อะไรกันคะ คิดถึงมาก แล้วยังจะมาเล่นแบบนี้กันอีก ไม่สงสารเราบ้างเลยหรอไง” ฉันเริ่มงอนแล้ว “Becuz of loving you so I played with you. Don’t take it serious naaaa ” (ก็เพราะรักไงถึงเล่นน่ะ อย่าจริง จังไปหน่อยเลยน่า นะ นะ) “อื้ม ก็ได้ ” ฉันให้อภัยเขา เพราะยังไงเขาก็เป็นคนนึงที่ฉันรักมากที่สุด การสนทนาวันนั้น ฉันมีความสุขมาก เขาเล่าให้ฉันฟัง เกี่ยวกับงานที่เขาได้รับ ความเหนื่อย ความยากของงาน เราแลกเปลี่ยนเรื่องราวที่เกิดขึ้นตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาซึ่งกันและกัน เรามีเวลาคุยกันแค่ หนึ่งชั่วโมงครึ่งเท่านั้น เวลาที่เขาล้อเล่นกับฉัน ก็หมดไปแล้ว เกือบ ครึ่ง ช.ม. ดังนั้น ทุก ๆ วินาทีของหนึ่งชั่วโมงที่เหลือ จึงมีความสำคัญมาก เพราะที่เข้ามาเล่นได้ครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรก และไม่รู้ว่าจะได้เข้ามาเล่นแบบนี้ได้อีกครั้งเมื่อไหร่ ด้วย หนึ่งชั่วโมงครึ่งนั้น ก็หมดไปแล้ว หนึ่งชั่วโมง ก็เหลือแต่เพียง ครึ่งชั่วโมงหลังเท่านั้น เขาเตือนฉัน “19.30” เพียงแค่ตัวเลขสี่ตัว ก็สามารถบ่งบอกว่าเวลาในวันนั้นเดินไปเร็วมาก “อย่าย้ำสิ ยิ่งมีเวลาน้อย ๆ อยู่” ฉันไม่อยากให้เวลาหมดเพียงแค่นั้นเลย แต่นั่นก็เป็นเพียงครั้งแรกที่ได้คุยกันหลังจากที่เขาไปฝึกงาน และแล้วเวลาก็หมดไป เขา ล็อกอ็อฟ ออกไป ส่วนฉันก็เช่นเดียวกัน จากวันนั้น ฉันก็ส่งเมลล์ถึงเขา ถี่ขึ้นเรื่อย ๆ อยากให้เขาได้อ่านจดหมายของฉันทุกฉบับ เลย ในบางครั้ง จดหมายที่ฉันส่งไปก็เพื่อระบายถึงสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น ไม่ว่า ผลสอบ หรือเรื่องต่าง ๆ ในโรงเรียน แต่จดหมายที่ส่งไปนั้น ก็ไม่ได้รับการตอบกลับเลยแม้แต่ฉบับเดียว ผ่านไปสองเดือนกว่า ๆ แล้ว ก็ยังไม่เจอเขา จนมีอยู่มาวันหนึ่ง ฉันก็ได้รับจดหมายจากเขา เขาบอกว่าจะหาเวลาออนไลน์ให้ได้ในวันเสาร์ ไม่ก็ อาทิตย์นี้ ฉันดีใจมาก จนวันเสาร์ หลังจากเลิกเรียน ฉันเข้ามารอเขา 2 ชั่วโมงผ่านไป เขาก็ยังไม่มา ฉันจึงตัดสินใจ ยกเลิก ออกไป มาวันอาทิตย์ ฉันก็ยังคงไม่เจอเขาเช่นกัน จึงเขียนจดหมายอีกครั้ง วันต่อมา จดหมายนั้นก็ได้ตอบกลับพร้อมกับสัญญาที่จะออนไลน์ในวันอาทิตย์หน้า ก็ขอให้ฉันได้คุยกับเขาจริง ๆ เสียทีเถอะนะ และแล้ว วันอาทิตย์นั้นก็มาถึง ฉันเข้าไปรอเขาเช่นเดิม อ่า นั่นไง! เขามาออนไลน์จริง ๆ ด้วย ฉันเป็นฝ่ายทักเขาก่อน ก็ด้วยความที่คิดถึงมากนี่ เราคุยกันไปเรื่อย ๆ พูดถึงเรื่องงาน เรื่องเรียน และเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาสองเดือนที่ผ่านมา แต่มันก็แค่ 1 ชั่วโมงเท่านั้น เขายังมีงานต้องทำอีกเยอะ ทั้ง รายงาน และ งานสรุป สำหรับการฝึกงานที่ผ่านมา “ว่าแต่เราล่ะ ไม่มีอะไรมาจ้อให้ฟังแล้วหรือ?” เขาถามด้วยความที่อยากจะฟังฉันเล่าเรื่องของฉันบ้าง ฉันเลยเล่าข่าวร้ายขอฉันตั้งแต่ต้นจนจบ คะแนนของฉันไม่ดีเลย แย่มาก ๆ ในคราวนี้ ฉันบอกคะแนนของฉันให้กับเขาได้รับรู้ ความคิดเห็นของเขาถือว่าคะแนนที่ฉันได้นั้น โอเคแล้ว “แค่นั้นน่ะนะ โอเคแล้ว?? - - ห้องหนึ่งนะคะ” แต่ฉันคิดว่ามันไม่โอเคนี่นา “แล้วทำไมต้องยึดติดขนาดนั้น ห้องหนึ่งเนี่ย ไม่ใช่คนหรือไง?” “เป็นพระเจ้าเหรอ ถึงจะไม่รู้จักผิดพลาด” ฉันรู้สึกว่าทั้งสองประโยคมันแทงใจดวงน้อย ๆ เข้าอย่างจัง นั่นสิ เราไม่ใช่คนหรอ ถึงไม่รู้จักผิดพลาดเนี่ย?? ฉันถามตัวเอง “อีกอย่างนะ มันเป็นอดีตไปแล้ว เราแก้ไขอะไรไม่ได้ คิดถึงอนาคตจะไม่ดีกว่าหรอ?” คำพูดของเขาทำให้ฉันต้องอ่อนตาม อืม นั่นสินะ เราจะกลับไปแก้ไขอะไรในอดีตได้ล่ะ? “เครื่องจักรยังรู้จัก Error แล้วนับประสาอะไรกับมนุษย์ตัวเป็น ๆ” นั่นเป็นคำที่เขาพูดกับฉันในวันนั้น ฉันอึ้งมาก และนั่น คงเป็นประโยคที่น้องสาวคนนี้จะจำไปอีกนาน “เนอะ งั้นใช้ความคิดว่าจะแก้ตัวกับพ่อแม่ยังไงดีกว่า” ฉันเริ่มเปลี่ยนเรื่อง “ก็ถอดเสื้อผ้าออก เอ๊ยยย” นั่นไง! เขาปล่อยฮาออกมาแล้ว “โหห ไม่เจอกันนานยังไม่เดิมนะคะ ไม่เอานะไม่ดี มุกมันแพงนะ” ขอเล่นบ้างและกัน “55555 นาน ๆ ที ก็ไม่ได้คุยกับเราแบบนี้มานาน คิดถึ๊ง คิดถึง” “ใช่ค่ะ นาน นานมากด้วยนะ” เขาบอกกับฉันว่า วันที่ 8 นี้ การฝึกงานของเขาจะสิ้นสุดแล้ว และบางทีเขาก็อาจจะได้คุยกับฉันเหมือนแต่ก่อนด้วย ฉันดีใจสุด ๆ เลย เราคุยกันอย่างสนุกสนานไปเรื่อย ๆ เขาหัวเราะ ผลัดกับฉัน ที่อารมณ์ในวันนั้นและหัวเราะบ้างในบางครั้ง เขาพิมพ์บอกเวลามาอีกครั้ง “19.51 ไวจัง” “โธ่ ๆ อย่าย้ำสิ” ทำไมเวลามันช่างเดินไปเร็วอย่างนี้นะ “เอาอีกและ” “ทำไมเราต้องคิดมากกับสิ่งที่ผ่านไปแล้วด้วย ทำไมไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจล่ะ” เขาพูดเสริม “ก็มันทำยากนี่” ฉันแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ “คิดแล้วได้อะไรขึ้นมา ในเมื่อทำไปแล้ว??? ไว้ไปคิดถึงเรื่องราวข้างหน้าดีกว่านะ มันเปลืองสมอง” “ค่ะ ค่ะ”  “Five minutes” เฮ้อ เอาอีกแล้วนะ แต่ ห้านาที ก็ห้านาทีวะ เขาถามฉันมีอะไรจะพูดกับเขาอีกมั้ย ฉันตอบว่ามี และนั่นก็คือ “Love you Bros.” จากนั้นเราก็ร่ำลากันและเฝ้ารอคอยวันที่ 8 ที่เราจะได้คุยกันนาน ๆ อีกครั้ง บทสนทนาในวันนั้น จบลงด้วยประโยคเดิม ๆ ประโยคที่ฉันจำได้แม่น ประโยคที่มีเราเพียงสองคนที่รู้ความหมายของมันเท่านั้น นั่นแหละ คือเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับฉัน ฉันได้พบกับพี่ชายที่ฉันต้องการมานาน พี่ชายที่สามารถจะให้ความอบอุ่น ความรักกับฉันได้ และไม่นาน คุณอาจจะได้พบพี่ชายดี ๆ เหมือนกับฉันเช่นกัน ส่วนใครที่มีพี่ชายแล้ว รักเค้าให้มาก ๆ นะคะ ถึงแม้การแสดงออกของเขา คุณอาจจะมองไม่ออกว่ามันแฝงความห่วงใยน้องมากเพียงใดก็ตาม แต่พี่ชายก็คือพี่ชาย เป็นคำนิยามที่ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงความหมายของมันได้       I love you, Brother       จากน้องสาวคนหนึ่ง จากคุณ : ต้นหญ้าเอื้อมฟ้า (invisible_TJ) - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 21:15:52 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอให้มิตรภาพระหว่างพี่ขน้องคู่นี้ยั่งยืนต่อไปนะคะ :) จากคุณ : scottie - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 21:43:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ความรู้สึกดีๆ มีให้ต่อกัน ไม่เสียหลาย จากคุณ : O-HO - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 22:48:48 ]

ความคิดเห็นที่ 5 น่ารักจังเลยค่ะ อ่านไปยิ้มไป.  ฮิ ฮิ จากคุณ : หนูยี - [ 2 ส.ค. 46 02:07:53 ]