“สวัสดีค่ะ เรากลับมาพบกันอีกครั้งแล้วนะค่ะ กับช่วงไลฟ์ สไตล์วันนี้แองเจิ้ล ก็จะพาเพื่อนๆ ไปตลาดท่าเมียงกันค่ะ  ที่นี่เขาขายเสื้อผ้าราคาไม่แพง แถมยังมีคุณภาพด้วยนะคะ   เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาเพื่อนๆ ตามแองเจิ้ล มาเลยค่ะ”  ภาพเด็กสาวลูกครึ่ง นัยตาคมเข้ม รูปคิ้วสวยงามดั่งเนรมิต จมูกโด่งเรียวเป็นสัน เส้นผมสีน้ำตาลทองล้ำสมัยรับกับใบหน้าเนียนขาวดั่งเนื้อทรายบริสุทธิ์    
เธอสวมชุดสบายๆ  เสื้อเข้ารูปกับกางเกงสีน้ำเงินสามส่วน     เสียงเพลงจังหวะกระชับหูแว่วดังเป็นระยะ  สอดรับภาพพิธีกรสาวเดินเล่น หยิบเลือกของที่ริมทางเดินของตลาด เธออยู่ตรงกลางเส้นขนานของร้านขายสินค้า  ลูกเล่นภาพมุมมองสายตา  พลิกเอียงไปมาเพื่อให้ดูทันสมัย
“นี่ไงเจอแล้ว    ถึงแล้วค่ะ ร้านนี้ไง ที่แองเจิ้ลมาซื้อเสื้อผ้าบ่อยๆ ชุดที่แองเจิ้ลสวมอยู่ก็ซื้อมาจากร้านนี้ค่ะ นำมาตกแต่งนิดหน่อยก็กลายเป็นเสื้อสวยตามสไตล์ของตัวเองแล้ว อย่างเช่นชุดนี้(น้องแองเจิ้ลก้มหน้าเล็กน้อยพร้อมกับหมุนตัว  โชว์ชุดที่สวยใส่อยู่) สวยไหมคะ ที่สำคัญนะคะราคาไม่แพง อย่างเช่นตัวนี้ราคา...” น้องแองเจิ้ลเว้นจังหวะการพูด เบี่ยงสายตาคู่กลมไปที่ป้ายราคา
“...89 บาท  ไม่แพงเลยใช่ใหม่คะเพื่อนๆ”
เธอหยิบเสื้อสีแดงตัวจิ๋วมาทาบที่ตัว ก้มลงมอง บิดตัวซ้ายขวาสองสามที  แล้วยิ้มหวานเจือน่ารักผ่านกล้อง
“วันนี้เรามาตกแต่งเสื้อตัวนี้กันคะ”
พูดจบเธอเดินเข้าใกล้เข้ามาทีหน้ากล้อง  ก่อนเธอจะแวบหายไป ภาพตัดมาอีกที    น้องแองเจิ้ลนั่งอยู่ที่ม้านั่งยาวไม่มีพนักพิง    มีเสื้อสีแดงตัวเดิมวางอยู่บนโต๊ะ    เบื้องหน้าเธอมีอุปกรณ์ตกแต่งเสื้อผ้าชิ้นเล็ก ชิ้นน้อย  วางเรียงรายอยู่เต็มไปหมดไม่ว่าจะเป็นเข็ม  ด้าย กรรไกร  ลูกปัด เศษผ้าสีต่างๆ
เธอพร้อมแล้ว
“ตอนนี้ก็มาถึงขึ้นตอนการตกแต่งเสื้อให้เป็นเอกลักษณ์ของตัวเองแล้วนะค่ะ  เริ่มจากนี่เลย กรรไกรเอามาตัดเศษผ้าอย่างนี้นะคะเพื่อนๆ  วันนี้แองเจิ้ลก็จะตกแต่งเสื้อตัวนี้ด้วยเศษผ้ารูปดาวนะค่ะ” เธอหยิบเศษผ้ามาตัดเป็นรูปดาวอย่างคล่องแคล่ว ไม่ถึงอึดใจเศษผ้าหลากสีกลายเป็นดาวห้าแฉก ขนาดย่อม
“แล้วเราก็นี่เลย  นำดาวมาเย็บกับเสื้อที่เตรียมไว้”  พูดจบเธอก็หยิบเสื้อขึ้นมา เอาดาวห้าแฉกวางทาบไว้ที่ด้านล่างของตัวเสื้อ  เข็มและด้ายในอุ้งมือถูกร้อยเรียงประสานผ้าสองชิ้นให้ยึดติดเป็นชิ้นเดียวกัน
ภาพกิจกรรมของเธอถูกเร่งให้เร็วขึ้นด้วยเทคนิคการตัดต่อ น้ำเสียงเสนาะหูของต้นเสียงถูกบีบอัดจนกลายเป็นเสียงรัวเร็ว  แหลมเล็ก จนฟัง    เกีอบไม่ทัน  ภาพและเสียงกลับสู่สภาพเดิมเมื่อเธอร้อยดวงดาวเข้ากับเสื้อสำเร็จ
“เป็นยัง ไงบ้างค่ะเพื่อนๆ ไม่ยากเลยใช่ไหมละ  ขั้นตอนต่อไป แองเจิ้ลก็จะเอาลูกบัดที่เตรียมไว้มาร้อยที่ชายเสื้อ อย่างนี้นะค่ะ”  เทคนิคพิเศษถูกนำมาใช้อีกครั้ง  ลูกปัดหลากสีถูกร้อยระโยงอยู่ที่ปลายเสื้ออย่างรวดเร็ว
“เสร็จแล้ว   สวยไหมค่ะเสื้อฝีมือแองเจิ้ล” เธอชูเสื้อตัวจิ๋วสีแดง มีผ้ารูปดาวขนาดไม่เท่ากันห้าดวงที่ปลายเสื้อ และที่ชายเสื้อมีลูกปัดหลากสีร้อยโยง ระยางอยู่  เธอยกเสื้อขึ้นมาอยู่ระดับเดียวกับใบหน้าแล้วยิ้มให้กล้อง
ภาพตัดไปที่สวนหย่อมแห่งหนึ่ง น้องแองเจิ้ล แปลงโฉมเป็นนางแบบ เธอสวมเสื้อผ้าที่เธอออกแบบแต่งเติมด้วยตัวเอง บางตัวก็สวยบางตัวก็แปลกตา เสื้อผ้าสี่ห้าชุดผ่านสายตาไปอย่างรวดเร็ว ด้วยมุมภาพที่ชวนปวดหัว เสียงดนตรีจังหวะเร้าใจเริ่มดังขึ้นจนเป็นเสียงหลัก
โชว์ชุดนี้ใช้เวลาไม่นานนัก
ทุกอย่างกลับสู่สภาพปกติ น้องแองเจิ้ล นั่งอยู่บนม้านั่งยาวกลางสวนหย่อม เธอสวมชุดเดิมชุดเดียวกับช่วงเปิดรายการ ระยะที่เธอนั่งอยู่ไกลจากสายตาพอสมควร มุมภาพถูกเลื่อนเข้าไปใกล้จุดที่เธอนั่งอย่างช้าๆ จนหยุด  ตรงจุดที่สามารถมองเห็นอิริยาบทของเธออย่างชัดเจน
“เป็นอย่างไรบ้างละค่ะเพื่อนๆ…” เธอคายประโยดเปิดตัวการสนทนาที่เตรียมมา    “…เสื้อผ้าที่แองเจิ้ลทำขึ้นเอง     ถ้าเพื่อนๆสนใจอยากใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ด้วยการประดิษฐ์เสื้อตัวเก๋ ซึ่งแปลกและไม่ซ้ำกับใคร   มีเอกลักษณ์และยังเป็นตัวเดียวในโลกด้วย จะนำวิธีของแองเจิ้ลไปใช้ก็ได้นะคะ...”  เธอลุกขึ้นจากม้านั่งยาว  เดินก้าวสั้นๆไปตามทางเท้า มือทั้งสองประสานกันในระดับเอว กล้องตามจับภาพในมุมมองที่สบายตา
“…ส่วนเพื่อนๆที่ไม่ถนัดแบบแองเจิ้ล   ก็สามารถใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ด้วยวิธีอื่นก็ได้นะคะ  ไม่ว่าจะเป็นการเล่นดนตรี เล่นกีฬา หรือกิจกรรมอื่นๆที่เป็นประโยชน์อีกมากมาย แต่ที่สำคัญต้องไม่ยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดนะค่ะ       วันนี้แองเจิ้ลต้องขอตัวไปก่อนนะคะ   สวัสดีค่ะ  บ๊าย บาย...... ”    หมดช่วงของน้องแองเจิ้ลแล้ว     กล้องซูมระยะภาพออกน้องแองเจิ้ลตัวเล็กลง เล็กลงเรื่อยๆ    

ตัดกลับมาที่ห้องส่งของรายการTeen มัน มันส์    

คุณโจนาทาน พิธีกรวัยรุ่นยอดนิยม  เขาเป็นชายหนุ่มหน้าตาดี  ผิวขาวเรืองๆดูสะอาด  บนศรีษะทรงผมถูกจัดแต่งเป็นมันวาวแหลมชี้เหมือนปลายเข็ม     เส้นผมด้านหน้าบางส่วนทิ้งปลายเข็มลงมาปรกที่หน้าผากและคิ้ว เขาใส่เสื้อคมกลมสีแดงสด ในระดับอกมีตัวอักษรภาษาอังกฤษสีดำจารึกว่า Just say no
คุณโจนาทานนั่งในท่าโน้นตัวไปข้างหน้า    เขาหันด้านข้างลำตัวให้กับกล้อง ศอกทั้งสองข้างทิ้งน้ำหนักทั้งหมดลงที่หัวเข่าทั้งสอง      มือซ้ายขวาแบประสานกันแบบหลวมๆ นิ้วมือทั้งสิบเหยียดตรง   เขาสะบัดผมหนึ่งครั้งก่อนเอียงคอมาทางซ้ายเล็กน้อยเพื่อพูดคุยกับตัวกล้อง
“เป็นยังไงกันบ้างละครับเพื่อนๆ...”  ประโยคคุ้นหูถูกพ่นออกมาอีกครั้ง  “...กิจกรรมยามว่างดีๆ   ไลฟ์ สไตล์ของน้องแองเจิ้ล   น่าสนใจใช่ไหมครับ ถ้าเพื่อนๆมีกิจกรรมดีๆน่าสนใจ ก็ลองแนะนำกันเข้ามาได้นะครับ  เพียงเพื่อนๆส่งจดหมายบอกเล่ากิจกรรมยามว่างของเพื่อนๆมาตามที่อยู่ที่ขึ้นข้างล่างนี้…” ตัวเลข  ตัวอักษรสีดำสามบรรทัด วิ่งมาจากด้านซ้ายของจอทีวี และหยุดพักตรงกลางจอพอดี  ก่อนจะวิ่งไปหายทางด้านขวาของจอ  
“...หรือเพื่อนๆจะส่งอีเมล์มาตามที่อยู่นี้ก็ได้นะครับ...”  ตัวอักษรภาษาอังกฤษบรรทัดยาว ถูกผลักมาจากด้านซ้าย หยุดพักตรงกลางจอ แล้ววิ่งหายไปทางขวาของจอเช่นเคย

“ช่วงหน้ามาพบกับมิวสิควีดีโอใหม่ล่าสุดของ  วงฟรีพรีด กลุ่มนักดนตรีที่ได้รับความนิยมสูงสุดในตอนนี้ กับเพลงใจมาสาย  เพลงฮิตอันดับหนึ่งที่ได้รับความนิยมสูงสุดในขณะนี้  ที่สำคัญออกอากาศที่นี่เป็นที่แรก...     ....พลาดไม่ได้ครับ”   คุณโจนาทานกล่าวแนะนำช่วงต่อไปก่อนตัดเข้าโฆษณา  พร้อมมีตัวอย่างรายการช่วงหน้าเรียกน้ำลายผู้ชมให้ติดตามชมกันอีกด้วย

“โฆษณาอีกแล้ว”
น้องเจนนี่ละสายตาจากหน้าจอโทรทัศน์  เอื้อมหยิบรีโมทเบื้องหน้า กดปุ่มลดระดับเสียงลงเล็กน้อย โฆษณาชวนเชื่อหลายสำนักถูกประเคนสู่ประสาทตาน้องเจนนี่  แต่น้องเจนนี่เบื่อโฆษณา เพราะมันทำให้เธอไม่ได้ดูรายการ Teen มัน มันส์   ได้อย่างต่อเนื่อง  ทำไมต้องมีโฆษณา น้องเจนนี่เคยถามตัวเองหลายรอบ แต่คำตอบที่ได้ก็ไม่ทำให้เธอหายข้องใจได้สักเท่าไหร่  

ทำไมต้องมีโฆษณา
เพราะพี่เจจะได้พักกินน้ำบ้าง  เพราะเมื่อตะกี้ทั้งร้องทั้งเต้นไปตั้งหลายเพลงพี่เจคงจะเหนื่อย หลังโฆษณาพี่เจก็คงหายเหนื่อยร้องเพลงเพราะๆให้น้องเจนนี้ได้ฟังเหมือนเดิม   (วันอาทิตย์ตอนสิบเอ็ดโมง  น้องเจนนี่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับคอนเสริ์ตของพี่เจ นักร้องขวัญใจวัยรุ่น และเธอก็ชื่นชอบเป็นพิเศษ)
ทำไมต้องมีโฆษณา
พี่นาน่าคงกำลังไปเติมแป้งอยู่ละมั้ง  หน้าพี่นาน่าเริ่มจืดแล้ว ดูสิเหงื่อเต็มหน้าพี่นาน่าเลย  (วันเสาร์ รายการท้าตะลุยทั่วไทย รายการนี้น้องเจนนี่พึ่งเคยชมเป็นครั้งแรก ความจริงน้องเจนนี่ก็ไม่อยากดูสักเท่าไหร่หรอก แต่บังเอิญ   พิธีกรรายการเป็นดาราที่น้องเจนนี่ชื่นชอบ )
ทำไมต้องมีโฆษณา
คุณแม่สั่งให้มี เพราะเธอไม่ยอมกินข้าว ดูแต่ทีวีคุณแม่เลยทำโทษให้มีโฆษณาขั้นรายการที่เธอกำลังดูอยู่  (วันจันทร์ตอนหนึ่งทุ่ม รายการ  วัยทีนก่อนข่าว น้องเจนนี่ชมรายการนี้ทุกครั้งที่แย่งรีโมทจากเงื้อมมือ คุณพ่อกับคุณแม่ได้)
ทำไมต้องมีโฆษณา
น้องเจนนี่บอกให้มีเองแหละบอกให้มีเยอะๆด้วย   เพราะน้องเจนนี่เบื่อคุณพ่อคุณแม่ที่เอาแต่ดูรายการอะไรก็ไม่รู้ มีแต่เรื่องที่น้องเจนนี่ไม่เข้าใจ  พิธีกรก็แก่ คนถูกสัมภาษณ์ก็ไม่สวย พูดอะไรกันก็ไม่รู้ ไม่ทันสมัยเลย สู้รายการของพี่ปีเตอร์ก็ไม่ได้(วันอาทิตย์ตอนสามโมงเย็นคุณพ่อและคุณแม่   ดึงรีโมทจากอุ้งมือของน้องเจนนี่  เปลี่ยนช่องรายการที่เธอกำลังดูอยู่ น้องเจนนี่โมโหมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้)

พักคำถามน่าเบื่อในสมอง  น้องเจนนี่ผลักตัวเองออกจากโซฟาตัวโปรดในห้องนั่งเล่น อีกนานกว่าโฆษณาจะหมดเธอคิดในใจ  น้องเจนนี่เดินเข้าห้องส่วนตัวควานสายตาหาสมุดเปล่าและปากกาภายในห้อง       เขียนจดหมายไปคุยกับพี่โจนาทานดีกว่าน้องเจนนี่บอกกับตัวเอง
หลังจากที่ได้อุปกรณ์ในการเขียนจดหมายแล้วน้องเจนนี่พาตัวเองกลับมาที่หน้าจอทีวี   ขณะนี้เธอไม่ได้นั่งบนโซฟาเหมือนเคยแต่เธอนั่งลงบนพื้นกระเบื้อง   แผ่นหลังน้องเจนนี่พิงส่วนล่างของโซฟา  ด้านหน้าเป็นโต๊ะรับแขกขนาดย่อม  น้องเจนนี่วางสมุดกับปากกาลงบนโต๊ะรับแขกซึ่งตอนนี้ถูกเปลี่ยนสถานะเป็นโต๊ะเขียนหนังสือของเธอชั่วคราว   น้องเจนนี่ขยับปากกาถ่ายทอดความในใจลงสมุด