เสียงคลี่นทีสาดซัดเข้าหาฝั่งอยู่ตลอดเวลา นานนับชั่วโมงทีตรังนั่งอยู่ตรงนี้เค้าไม่สนใจว่าแดตอนบ่ายๆจะร้อนแค่ไหน หรือแม้แต่น้ำทะเลทีซัดเข้ามาตลอดเวลา ตรังยังคงนั่งดื่มเบียร์ กลิ่นอายของทะเลเหมือนเป็นกับแกล้ม  ทรายตรงนี้ขาวละเอียดและเต็มไปด้วยขวดเบียร์ทีตรังทิ้งเกลือนไปหมดละมีใครบางยืนมองดูตรังอยู่เงียบๆ และเดินไปหาตรัง

            “ขอนั่งด้วยคนนะ” ชายคนนั้นนั่งลงข้างๆตรัง  

           “รู้ได้ไงฮะว่าตรังอยู่ทีนี่” ตรังยกเบียร์ขึ้นดื่ม

           “มีใครบ้างละทีไม่รู้ว่าเราชอบหลบมาทีนี่เสมอๆ”

ในเวลาทีตรังไม่สบายใจหรือมีอะไรทีแก้ไม่ตกตรังมักจะหลบมาอยู่ทีนี่ ทะเลเป็นเหมือนบ้านของตรัง เค้าสบายใจเสมอๆทีมาทีนี่

          เก่งจังเลยเตามหาจนเจอ แล้วพี่วอนนึกยังไงถึงมาหาตรังทีนี่”

พี่วอนเป็นพี่ชายของวา เค้าเป็นชายหนุ่มทีหล่อเอามากๆ มีสาวๆหลายคนชอบผู้ชายคนนี้เอามากๆ เป็นคนมีเสน่ห์ตรงทีตา ผิวของเค้าเข้ม ล่ำสัน  ตรังกับพี่วอนรู้จักกันมานานมากเป็นเหมือนเพื่อนสนิท

    “พี่มาตามให้เรากลับกรุงเทพ พรุ่งนี้วาจะแต่งงานแล้วนะ”

 พอตรังได้ยินของผู้หญิงทีเคยรัก เหมือนมีอะไรทิ่มแทงใจ ตรังได้แต่ถอนหายใจแล้วยกเบียร์ขึ้นดื่ม เหมือนกับว่าตรังกำลังดื่มน้ำอย่างกระหาย

      วอนเห็นสภาพของตรังแล้วทนดูไม่ได้ เค้าไม่อยากให้ตรังเป็นแบบนี้ ไม่ต้องการเห็นตรังทำร้ายตัวเอง ในที

     สุดวอนก็คว้าขวดเบียร์ทีตรังถือไว้อยู่ เค้าขว้างขวดเบียร์ลงไปในทะเล  สายตาของตรังมองวอนด้วยความโกธร

     “เลิกทำตัวแบบนี้ ตรังดื่มไปก็เท่านั้น มันไม่ช่วยให้ตรังดีขึ้นมาหรอกนะ ถ้าวารู้ว่าตรังทำตัวแบบนี้”

วอนยังพูดอะไรไม่จบ  ตรังก็สวนขึ้นมาว่า

     “กรุณาอย่าพูดถึงผู้หญิงคนนั้นอีกเลย ตรังกับเธอคนนั้นไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว”

      “ยอมรับความจริงบ้างสิ แม้วาจะไม่ได้เป็นแฟนกับตรังอีก ก็ยังเป็นเพื่อนกันได้นะ”

      “พูดง่ายจังเลยพี่ ตรังรับสิ่งทีเกิดขึ้นกับตรังไม่ได้หรอก”

ตรังลุกขึ้น แต่สภาพของตรังควบคุมตัวเองไม่อยู่ เหมือนจะล้มแต่วอนเข้ามาประคองไว้ สายตาประสานกัน แล้วตรังก็สะบัดตัวนี้

         “อย่าแตะต้องตัวตรัง”

ตรังพูดแล้วหันหน้าหนี เดินกลับทีพัก น้ำตาของตรังไหลอีกครั้งอย่างเงียบ ทำไมต้องมารบกวนเราอีกเมือไรจะจบ

     “ตรังเดี๋ยว”เสียงของวอนเรียกให้ตรังหยุด และเค้าวิ่งมาหาตรัง

   “เอานี่ไปอ่านซะแล้วจะเข้าใจอะไรมากขึ้น” วอนส่งซองจดหมายให้กับตรัง แล้ววอนก็เดินไป

     ตรังเปิดจดหมายอ่าน


           ถึงตรัง

                    พรุ่งนี้แล้วสิทีวาจะเข้าพิธีแต่งงาน  วาคงไม่ได้ยินคำอวยพรจากตรังแน่ๆ ขอโทษสักกี่ครั้งตรัง ถึงจะยกโทษให้  วาขอโทษนะค่ะทีทำร้ายความรู้สึกดีๆของตรังมาตลอด  วารู้ตัวเองว่าผิดทีทำร้ายคนทีรักวาอย่างหมดใจ  และความผิดอีกเรื่องก็คือว่าปิด เรื่องความสัมพันธ์ทีวาตบกับคุณมาตลอด2ปีไม่ให้ตรังได้ล่วงรู้

       เมือตรังอ่านถึงตรงนี้กำมือตัวเองแน่น ขบกรามตัวเอง เธอทำกับเราได้อย่างไร  เหมือนคนโง่เลย

               คุณเชน เป็นผู้ชายคนแรก ทีเข้ามาในชีวิตของวา นอกจากพี่วอนแล้ว คุณเชนเป็นคนดีและอบอุ่น

              วาอยู่กับเค้าแล้วสบายใจไม่เครียด วาบอกถึงความสัมพันธ์ ของวากับตรังให้เค้ารู้  คุณเชนยอมรับในสิ่งทีวาเคยผ่านมา  ไม่รังเกียจ  เค้าบอกว่าคนเราต้องอยู่ในโลกของความเป็นจริง  เค้าสอนวาหลายอย่าง ไม่รู้สิว่าทำไมถึงอ่อนไหวไปกับผู้ชายคนนี้ คุณเชนเป็นผู้ใหญ่ทีน่านับถือมากๆ ถึงแม้เค้าจะไม่ใช่ผู้ชายทีละเอียดอ่อนก็ตาม  มีบางอย่างทีเค้าไม่เหมือนตรัง แต่ตรังก็เป็นคนดีสำหรับวาเสมอๆนะ


        เมือคุณเชนขอวาแต่งงาน มันเป็นความรู้สึกทียิ่งใหญ่มากๆของลูกผู้หญิง วาทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะบอกให้ตรังเข้าใจได้อย่างไร  ผู้หญิงทุกๆคนมีความใฝ่ฝันทีอย่างแต่งงานด้วยกันทั้งนั้น  อยากสวมชุดเจ้าสาว อยากมีความสุข  และมีครอบครัวทีสมบูรณ์  วาก็เหมือนผู้หญิงทั่วๆไปทีต้องการสิ่งเหล่านี้

        ถึงตรงนี้ตรังอาจจะไม่เข้าใจและมองว่าไม่ใช่สิ่งสำคัญสำหรับตรัง  วาอยากลองกับชีวิตใหม่ๆ  อยากมีทางเลือกทีถูกต้อง  เราสองคนก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้วย่อมมีความคิดทีดี วาอาจจะเหมือนคนเห็นแก่ตัว ทีทิ้งตรังไปเพราะอยากแต่งงาน  ขอให้กลับไปสู่โลกของความเป็นจริงเถอะ


       และขอให้รู้อย่างหนึ่งว่า วายังรักตรังอยู่เสมอๆ ถึงแม้ร่างกายของวาจะเป็นของใครแต่หัวใจของวาเป็นของตรังเสมอ  และมีใจของตรังติดตัวไปตลอดเวลา

                                                                                                        วา


เมือตรังอานจดหมายจบเค้าฉีกทิ้งลงกับพื้น เศษกระดาษปลิวเมือลมพัดมา


ความยุติธรรมสำหรับตรังอยู่ตรงไหน  ตรังทำผิดอะไรทีเกิดมาเป็นหญิงรักหญิง  คนทีเคยรักแต่งงานกับผู้ชาย เพียงเพี่อทีจะได้สวมชุดเจ้าสาว และได้รับการยอมรับจากสังคม  เท่านี้ทีผู้หญิงต้องการ  ทำไมสังคมถึงยอมรับว่าผู้หญิงกับผู้ชายแต่งงานกันเป็นสิ่งทีถูกต้อง และสิ่งทีตรังเป็นละ สังคมคิดอะไร  คนเราก็เหมือนแต่ใยต้องกำหนดว่าเราจะต้องเป็นสิ่งทีให้สังคมยอมรับ  คนเราก็คนเหมือนกัน แต่ทำไมต้องมีคนกำหนดด้วย  ทั้งทีเราก็อยู่ในโลกของความเป็นจริงเหมือนกัน

           
             ค่ำคืนทีท้องทะเลสงบเงียบ มีเพียงคลื่นทีสาดซัดเข้าฝั่งเบา ท้องฟ้าคืนนี้มืด มีดาวไม่กี่ดวงแขวนอยู่บนนั้น

    ตรังนอนเล่นอยู่บนเตียงผ้าใบ ยุงวนเวียนอยู่ใกล้ ตรังพยายามทีจะตบยุงแต่ไม่สำเร็จ  เค้ากำลังนอนคิดถึงอนาคตตัวเองว่าจะทำอย่างไรต่อไป จะอยู่อย่างนี้เหรอ

       “ตรัง”มีคนตะโกนเรียกตรัง ตรังลุกขึ้นไปดู วอนกำลังเดินขึ้นมา

     “มีอะไรหรือพี่”ชายหนุ่มชูถุงใส่อาหารแล้วนั่งลงกับพี้น ตรังหาจานชามให้วอนแล้วเทกับข้าวใส่จานให้กับชายหนุ่ม

         “ตรังทานข้าวหรือยัง”

          “เรียบร้อยแล้วฮะ”

         ว๊า”แย่จังพี่อุตส่าห์จะมาทานข้าวเป็นเพื่อน” สีหน้าของเค้าดูละห้อยไป แต่ด้วยความหิววอนตักข้าวใส่ปากตัวเอง โดยมีตรังนั่งอยู่เป็นเพื่อน และทุกครั้งทีตรังนั่งอยู่ตรงนี้มีสายตาของใครคนหนึ่งชอบมองตรังอยู่ตลอดเวลา

ทำให้ตรังรู้สึกอึดอัด จนตรังต้องลุกขึ้นจากทีแล้วเดินไปทีรั้วชานบ้านมองดูทะเลเงียบ

    “พี่ถามอะไรหน่อยสิ” ตรังหันมามองชายหนุ่ม

     “มีอะไรหรือฮะ”

     วอนไม่รอช้าทีจะป้อนคำถามใส่ตรัง เค้ารอโอกาสนี้มานาน วันนี้เค้าตัดสินใจทีจะต้องพูด เพาระเค้าแอบชอบตรังมานาน แต่ผู้หญิงคนนี้ใจแข็งมากๆ

    “ตรังไม่คิดทีจะเปลี่ยนตัวเองบ้างหรือจ๊ะ ตรังดูสวยออก”

คำพุดของพี่วอนทำให้ตรังสะดุ้งและจ้องตาของวอน เหมือนทีจะหาคำตอบมากกว่านี้

       “ตรังเหรอสวย” ตรังเอานิ้วชีตัวเอง แล้วขำกับพูดนายวอน

      “หัวเราะทำไมละเราสวยจริงนะ”

     “หัวเราะพี่ทีมองตรังว่าสวย ตรังว่าตัวเองธรรมดามากกว่า แล้วอีกอย่างนะตรังเป็นของตรังแบบนี้

      จะมาเปลี่ยนแปลงตัวเองทำไมฮะ ในเมือตรังไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้กับใคร”

      “ตรังไม่คิดทีจะชอบผู้ชายบ้างหรือ”

    ความคิดทีจะชอบผู้ชายไม่เคยอยู่ในสมองของตรังมาก่อน ตรังไม่รังเกียจผู้ชาย เหมือนเพื่อนมากกว่า ตรังชอบผู้หญิงมาตั้งนาน ผู้หญิงอบอุ่นและอ่อนโยน เข้าใจกันมากกว่าไม่รู้สิตรัง ไม่ชอบผู้ชายไม่นิ่มนวล และตรังสงสัย
จังอยู่ดีๆทำไมนายวอนถึงถามเรี่องนี้กับตรัง

   “ถามจริงๆเถอะพี่ทีพี่ถามตรังมทั้งหมดมีอะไรหรือปาว”

  “พี่แอบชอบตรังมานานแล้วนะ” ตรังตกกะใจและอุทานออกมาว่า

  “หา” และรู้สึกขำอยู่ในใจ ไม่ได้รู้สึกหวั่นไหว

 “เปลี่ยนความคิดเถอะพี่ ตรังไม่ได้เกิดมาเพื่อผู้ชาย และตรังก็ไม่ใช่คนทีอ่อนไหนอะไรง่ายๆนะ

สีหน้าและท่าทีของวอนดูจะผิดหวังทีตรังพูดออกมา ผู้หญิงคนนี้ใจแข็งนะจะให้เธอเปลี่ยนตัวเองในวันนี้คงเป็นไปได้ยากทุกอย่างมันต้องใช้เวลา

  “พี่รอเราได้เสมอนะ” วอนพูดได้เท่านี้

 “อย่ารอเลยเสียเวลาเปล่าๆ ตรังก็จะเป็นตรังแบบนี้ตลอดไป พี่ทานข้าวเสร็จยังฮะ ตรังจะนอนแล้ว”

ตรังไล่ผู้ชายคนนี้แบบดื้อๆ เพาระไม่อยากคุยมากกว่านี้และนี่ก็ดึกมากแล้ว และดูเหมือนว่าเค้าจะอิ่มแล้วตรังเก็บ

ขานชาม และวอนลุกขึ้นทันเอเจ้าของบ้านไล่แบบตรงๆ

 “ไม่เปลี่ยนใจแน่หรือตรัง”วอนพูดในขณะทีลุกขึ้นยืน  

เฮ้อ ๆถอนหายใจและยิ้มให้กับชายหนุ่ม และชี้นิ้วให้เค้าลงกระไดไป วอนยังมองตรังด้วยสายตาละห้อย และไม่กล้ายืนอยู่นาน และวอนลงกระไดไป ตรังยื่นส่งอยู่หน้ากระได เมือชายหนุ่มยืนอยู่ข้างล่าง เค้าตะโกนเรียกตรัง

“ตรังตกลงพรุ่งนี้จะกลับกรุงเทพพร้อมพี่หรือเปล่า”
ตรังส่ายหน้า เหมือนเป็นคำตอบว่าเค้าไม่กลับไปกรุงเทพอีก และเมือวอนรู้คำตอบ เค้ายิ้มให้กับตรังและหันหลังเดินจากบ้านของตรังไปกลับสู่ทีพัก

   ความเงียบคืบคลานเข้ามาหาตรังอีกครั้งหลังจากทีนายวอนกลับไปแล้ว ตรังยังคงนั่งอยู่ทีเตียงผ้าใบ นั่งอยู่นอกห้อง ฟังเสียงคลื่น ตรังกำลังนั่งคิด พรุ่งนี้แล้วสินะทีวาจะแต่งงาน เธอคงมีความสุขกับสิ่งทีเธอต้องการมานาน

เหตุทีตรังไม่กลับไปกรุงเทพ เพาระไม่อยากเห็นรอยยิ้มของคนทีเคยเป็นคนรัก มันจะทำให้ตรังเศร้ามากกว่านี้
เคยรักมากแค่ไหนก็ใจจะต้องตัดให้ได้  พรุ่งนี้แล้วสินะและมันถึงเวลาทีเราจะต้องเริ่มต้นใหม่  ตรังหลับจาให้กับ
ความอ่อนล้า และเหมือนะมีน้ำตาซึมไหลออกมา