ละอองฝนบางเบาจากท้องฟ้าสีทึมหม่นมัว ยังคงมีมาไม่ขาดระยะ ทั้งที่ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้า ฝนห่าใหญ่เพิ่งตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา
ฝนห่าใหญ่มากับเสียงคำรามลั่น พร้อมกับการบดบังแทบจะทุกสรรพสิ่ง มืดฟ้ามัวดินจนคล้ายกับว่า ผืนฟ้าจะถล่มทลายลงมาเสียอย่างนั้น
ดูเหมือนเป็นธรรมดาเหลือเกิน ที่ฝนฟ้าจะแปรปรวนไม่แน่ไม่นอน แม้ว่า จะยังไม่ถึงฤดูของมันก็ตาม
ข่าวที่ได้ยินได้ฟังมา ก็บอกแค่ว่า มันมีมรสุมเข้ามา
มรสุมบ้าอะไรก็ไม่รู้ เข้ามาแต่ละที ก็ทำให้วุ่นวายไปเสียหมด
ค่ำคืนนี้ รถราจอแจ ผู้คนขวักไขว่เต็มไปหมด เหมือน ๆ กับทุก ๆ ครั้ง ที่ฝนกระหน่ำเทลงมา
ดูเหมือนว่า ทุก ๆ คนเร่งรีบ ที่จะไปให้ถึงจุดหมายของตัวเองอย่างเร็วที่สุด เท่าที่จะทำได้
ก็คงเหมือน ๆ กันกับฉันนั่นแหละ
ฉันไม่อยากเอ้อระเหยลอยชาย และก็คงไม่มีใครบ้าทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อน ในช่วงเวลาขมุกขมัววุ่นวายเช่นนี้หรอก
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ทำไมมันนานอย่างนี้นะ ทุกทีเลย ฝนตกทีไร รถเมล์ก็ไม่ค่อยอยากจะวิ่งกันเลย ฉันคิดอยู่ในใจดัง ๆ จนแสดงออกมาทางสีหน้า หลังจากเหลือบตามองดูเวลาที่ข้อมือ
เวลาเดินทางไปเร็วเหลือเกิน ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว ยังไม่มีรถเมล์มาสักคัน
ไม่มีรถเมล์มาสักคัน ไม่ว่าจะสายไหน
.
คนรอรถเมล์มีเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งคนที่มารออยู่ก่อนกับคนที่มาใหม่ และต่างก็แสดงอาการกระวนกระวาย จนออกนอกหน้า
เวลาเดินทางไปอย่างรวดเร็ว ตรงกันข้ามกับคนที่รอคอยอยู่
ความรู้สึกก็คงประมาณว่า สิ่งที่รอคอยมันเนิ่นนานเหลือเกิน และเชื่องช้าเหลือเกิน
ฉันรู้สึกได้ถึงความร้อนใจของคนรอบ ๆ ตัว ที่ก็คงไม่ต่างอะไรกับฉัน
แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไร ไม่มีใครว่าอะไร นอกจากการพูดคุยกับตัวเองอยู่ในใจเท่านั้น
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
วันนี้ สำหรับฉัน ก็เหมือนกับทุก ๆ วัน และเหมือนกับทุก ๆ คน ที่ต้องตื่นเช้า เพื่อแย่งกันขึ้นรถเมล์มาทำงาน
ทุกอย่างต้องเร่งรีบไปหมด ก็รู้กันดีอยู่ว่า ถ้าไม่ทันเวลาอะไรจะเกิดขึ้นบ้าง
เดือนที่ผ่านมานี่ ฉันเข้าทำงานสายถึงห้าครั้ง ทำเอาเพื่อน ๆ ที่ทำงานออกอาการไม่ค่อยพอใจ
แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับปฏิกริยา ของหัวหน้าหน่วยงานของฉันหรอก
ฉันไม่อยากให้หัวหน้าหน่วยงาน มีทัศนคติเชิงลบ จนต้องเพ่งเล็งฉันเป็นกรณีพิเศษเลย
ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริง ก็คงจะแย่ไม่น้อยทีเดียว เพราะมันจะไม่ได้หมายถึงความเจริญก้าวหน้า ในอาชีพการงานเพียงอย่างเดียว
แต่มันยังหมายถึงอนาคตในการทำงาน ที่อาจจะดับวูบไปเฉย ๆ วันใดวันหนึ่งก็ได้
ถึงจะเป็นมนุษย์เงินเดือน ที่ชักหน้าไม่ถึงหลังทุกเดือน ก็ยังดีกว่าต้องตกงานเป็นแน่
ก็นี่แหละที่ทำให้ฉันต้องอยู่ทดเวลาเจ็บ จนดึกดื่นถึงตอนนี้ เพื่อสะสางงานเก่าที่คั่งค้าง
แล้วอีกอย่างก็คือ หัวหน้าของฉันยังทำงานอยู่ ไม่ได้ออกไปทำธุระที่ไหนเสียอีกด้วยสิ
ก็อาจจะแย่หน่อย สำหรับเพื่อนร่วมงาน ที่จำต้องอยู่ทำงานต่อ ทั้งที่หมดเวลางานแล้ว แต่ก็ช่วยไม่ได้จริง ๆ
ฉันยังไม่อยากตกงานเร็วนักนี่นา
วันนี้ ก็เลยเป็นวันที่เหนื่อยล้าทั้งกายและใจ หมดแรงจนแทบสิ้นลมเอาเสียจริง ๆ
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ปิ๊นนนนน ปิ๊นนนนนนนน
เสียงบีบแตรยาว ๆ ฝ่าละอองสายฝนมาเข้าหู พร้อมกับแสงไฟสลับสูง-ต่ำ มาตกกระทบดวงตา บอกให้รู้ว่า มีรถเมล์คันหนึ่ง กำลังจะเข้าป้าย
ฉันผลักตัวเองออกไปยืนบนถนน เพื่อชะเง้อดูหมายเลขรถ จนรถเมล์คันนั้น พุ่งตรงมาที่ป้าย พร้อมกับเสียงเบรคเอี๊ยดแหลมเสียดสีสองหู
จากนั้น ฉันก็พบตัวเองอยู่บนรถเมล์คันนั้นเรียบร้อย
พร้อม ๆ กับเพื่อนร่วมทางอีกหลายคน ที่แทรกตัวเองขึ้นมาอย่างอลหม่าน
เฮ้อ ! ได้ขึ้นรถกลับบ้านเสียที ฉันคิดในใจ พร้อมกับคิดต่อไปว่า คนอื่น ๆ ก็คงคล้าย ๆ กันกับฉัน
โชคคงยังดีอยู่บ้าง เพราะคนร่วมทางในรถเมล์สายนี้ ไม่แน่นหนามากนัก
อีกไม่นาน ก็คงจะถึงบ้านเสียที ฉันคิดอยู่ในใจ พร้อม ๆ กับการเคลื่อนตัวของรถเมล์ ที่พุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว สลับกับการโยกซ้าย-ขวา ตามอารมณ์ของคนขับ
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด เสียงเบรคยาว ๆ มาอีกแล้ว รถเมล์เข้าป้ายแต่ละที ทำเอาคนบนรถเล่นกายกรรมไปตาม ๆ กัน
ชิดในด้วยนะคร้าบบ เดินสองแถวนะคร้าบบ เสียงกระเป๋ารถโหวกเหวก พร้อมกับการขยับกล่องเก็บเงิน เป็นเสียงแก๊ป ๆ ตามจังหวะมือ
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
จากคุณ :
ผู้งมงายในรัก
- [
31 ก.ค. 46 20:10:19
A:203.154.97.197 X:129.0.1.70
]
๐๐๐ที่เห็นและหายไป๐๐๐
