ความคิดเห็นที่ 1 ฮือ....จะโพสเรื่องลงเน็ตมันยากอย่างนี้นี่เอง จัดหน้าตั้งนาน เล่นเอามึนไปเลย ลืมโพสไปเลยครับ กลอนนี้ ชื่อ "ณ ยามสายัณห์"  ของสุภร ผลชีวิน นะครับ (จะเติมไว้ข้างบน จัดหน้าไปจัดหน้ามา ลืมไปเลย) จริงๆแล้วเป็นงานที่อ.สั่งให้ทำครับ  แต่งเรื่องสั้นอย่างไรก็ได้ให้เข้ากับกลอนนี้ เผอิญว่ากำลังอยากเขียนเรื่องสั้นพอดี ก็เลยออกมาอย่างที่เห็นแหละครับ เป็นเรื่องแรกที่ผมลองเอามาโพสต์ในเน็ตครับ ถ้าเป็นไปได้ อยากให้ทุกท่านที่อ่านแล้วช่วยวิจารณ์ด้วยนะครับ จะได้นำไปปรับปรุงแก้ไข (และที่สำคัญ ยังไม่ได้ส่งอาจารย์ครับ แหะๆ  :P ) จากคุณ : กังหันน้อย - [ 31 ก.ค. 46 20:25:17 A:203.113.36.8 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 โอ๊ะ..โอ...ที่แท้ก็หาคนตรวจต้นฉบับให้ก่อนส่งอาจารย์นี่เอง อย่างงี้ต้องฟ้อง.... แบบว่า..อรก็อยากจะช่วยนะค้า แต่ว่ามันเลยวัยมามั่กๆแล้ว ไม่สามารถค่ะ (ขนาดตัวเองยังเอาไม่รอดเรย..) อ่านจบแระ ต้องขอแว๊บไปก่อนนะคะ อิอิ.. จากคุณ : อรพิม - [ 31 ก.ค. 46 21:26:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านแล้วชอบพี่แคนจังเลยค่ะอยากมีพี่ชายแบบนี้มั่ง แต่ดูเหมือนยังไม่จบเลยนี่คะ(เขียนเรื่องแรกเหมือนกันงั้นช่วยวิจารณ์เรื่องแอนโดรเมด้าด้วยนะคะ ขอบคุณค่า) จากคุณ : คิวปิด - [ 31 ก.ค. 46 21:39:34 A:169.210.102.18 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 อืม ถ้าจำไม่ผิดฉันท์บทนี้อยู่ในหนังสือแบบเรียนมัธยมนะนี่ โอ นานมาแล้วจริงๆ คณาเนื้อนวลก็ครวญคลอขับ ระริกแคนรับสลับเสียงใส กำลังนึกว่า หญิงสาวคนนี้ชื่อแปลกดี ที่แท้มีที่มา : ) จริงๆก็เข้ากันแล้วนะคะ อืม แต่รู้สึกว่ามันสั้นไปนิดนึง :) จากคุณ : เจ้าหญิงน้อย - [ 31 ก.ค. 46 21:57:11 A:203.113.61.197 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 ได้ลงเรื่องแรกแล้ว ลงเรื่องต่อไปก็จะง่ายขึ้นล่ะ อือ .. พอเอากลอนมาไว้ข้างท้าย ส่วนตัวรู้สึกมันไม่เข้ากับโทนของเรื่องเท่าไหร่ล่ะค่ะ จากคุณ : scottie - [ 31 ก.ค. 46 22:44:43 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ว้า.....ขออนุญาตทำแบบนี้ละกันนะครับ ปัญหาสำคัญของเรื่องนี้คือ .การใช้ บุพบท  สันธาน และวิเศษณ์ ..กับการเชื่อมคำเชื่อมความในแต่ละประโยค ..การขยายความในส่วนที่ต้องการเน้นย้ำและตัดทอนส่วนที่เยิ่นเย้อจนแลพะรุงพะรัง .. และต่อไปนี่เป็นเพียงตัวอย่างการจัดลำดับถ้อยคำ .ซึ่งไม่ได้หมายจะเปลี่ยนแปลงแนวความคิดหลักหรือบรรยากาศใดๆ ในเรื่องที่ผู้เขียนวางไว้ เป็นแต่เพียงการนำถ้อยคำเหล่านั้นมาเรียบเรียงใหม่ ตัดทอน เน้นย้ำ..ในสิ่งที่ควรแล้วมันก็ออกมาเป็นอย่างนี้ . ณ  กลางราตรี   แสงดาวใหญ่น้อยกำลังส่องประกายประชันความวิบวับแวววาวแก่กัน   หญิงสาวนั่งนิ่งแหงนมองยังเบื้องบน  แม้แววตาของเธอจะดูโศกเศร้า แต่ก็ยังคงทอประกายแห่งความมุ่งมั่นและเข้มแข็ง ราวพร้อมจะนับทุกดวงดาวให้ได้ในคืนนี้................. . เมื่อเย็น . รวงข้าวสีทองที่ลิบตายังโอนไหวล้อแรงลม เป็นสัญญาณบอกถึงฤดูเก็บเกี่ยว... เสียงกระเดื่องตำข้าวดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอไปทั้งลานบ้าน  วันลงแขกเกี่ยวรวงเวียนมาถึงบ้านคณา จึงไม่ใช่เรื่องแปลกเมื่อคนทั้งหมู่บ้านจะมาชุมนุมกัน ณ ที่แห่งนี้เพื่อช่วยเหลือลงแรง    หญิงสาวมองไปยังหนุ่มสาวชาวบ้านไม่กี่คนซึ่งกำลังช่วยกันตำข้าวพร้อมกับร้องเล่นเพลงอย่างสนุกสนานร่าเริง จนพลอยเผลอยิ้มออกมาอย่างลืมตัว  จนหัวใจของเธอถึงกับขยับตามจังหวะของเสียงที่ตำลงไป ...ความสุขเกิดขึ้นอย่างง่ายๆ ด้วยการมอบน้ำใจให้แก่กัน...อย่างที่พี่แคนบอก... “เหม่ออะไรอยู่ คณา...ส่งกระด้งมาให้พี่เร็ว” เธอหันขวับไปยังต้นเสียง   รีบส่งกระด้งให้พร้อมรอยยิ้มเขิน  เจ้าของเสียงรีบรับมันไป ....พี่แคนนั่นเอง เขาอายุแก่กว่าคณาสองปี เป็นคนใจดี และเป็นพี่ชายที่แสนดีของคณามาตลอด  ยังจำได้ติดตาเมื่อครั้งโดนพวกเด็กผู้ชายแกล้ง พี่ชายคนนี้จะโผล่เข้ามาปกป้องเธอทุกครั้งไป คราวที่คณามีปัญหาไม่สบายใจ  ก็มีพี่แคนช่วยให้คำปรึกษาและคอยปลอบโยน และก็พี่ชายคนนี้อีกนั่นเอง ที่บอกคณาว่าเมื่อเราอธิษฐานสิ่งใดได้ครบสามครั้งเมื่อดาวดวงหนึ่งแล่นตกจากท้องฟ้า สิ่งนั้นจะสมปรารถนา นับแต่นั้น ทุกครั้งที่เธอเห็นดาวตก หญิงสาวจะรีบอธิษฐานทุกครั้ง .เพื่อใครบางคน พี่แคนรักที่นี่มาก เคยพูดให้คณาฟังบ่อยๆ ถึงหนุ่มสาวในหมู่บ้านที่ปัจจุบันพากันออกไปทำงานยังเมืองกรุง พี่แคนบอกว่าไม่ชอบเพื่อนพวกนี้เลย พวกเขาเลือกจะแสวงหาความเจริญโดยละทิ้งบ้านเกิดของตนเอง และส่วนใหญ่ ก็มักจะหลงไปกับแสงสีของเมืองใหญ่ จนลืมแสงดาวแสงเดือนเสียสิ้น พี่แคนเคยบอกกับคณาว่า สิ่งที่พี่ต้องการมากที่สุด  คือให้คนเหล่านี้เลือกที่จะอยู่รับความสุขและสร้างความเจริญให้กับแผ่นดินที่เกิด โดยเลิกหวังจะไปทนแออัดยัดเยียดขอเจียดความเจริญในมหานคร    คนหนุ่มคนสาวจะช่วยกันสืบสานวัฒนธรรมพื้นถิ่นและดำรงรักษาภูมิปัญญาปู่ย่าตายายให้คงไว้สืบไป “แม้มันจะดูธรรมดาเหลือเกิน แต่นี่แหละ ความฝันของพี่” เธอเองก็ภูมิใจกับความใฝ่ฝันของเขาเช่นกัน ถึงบางคนจะบอกว่ามันช่างเป็นความฝันอันเลื่อนลอยและยากจะเป็นจริง   ซึ่งเท่าที่หญิงสาวเฝ้ามองจำนวนหนุ่มสาวอันกำลังลดลงจนน่าใจหาย ก็อดไม่ได้ที่กังวลใจว่า ความฝันของพี่แคนจะไม่มีวันเป็นจริง . จนคณาต้องเร่งมองหาดาวตกสักดวงในคืนนี้  คืนที่เดือนหงายกระจ่างฟ้า  จุนเจือแสงนวลให้ดวงดาวใหญ่น้อยได้แข่งกันกระพริบพร่างพราว .แม้น้ำตาจะยังไหลอาบแก้ม.....หญิงสาวก็รีบปาดทิ้งเสียทุกคราวที่มันจะพาให้ภาพดาวสักดวงพร่าเลือน.................. เมื่อหัวค่ำ . “พี่ตัดสินใจแล้ว ...พี่จะไปกรุงเทพฯ....” คณายังไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่พูดประโยคนี้จะเป็นพี่แคน  เธอเพ่งมองไปยังดวงตาคู่นั้นของพี่ชาย พร้อมส่งคำถามคาดคั้นคนที่อยู่ตรงหน้าให้พูดใหม่อีกครั้ง ..... พี่แคนน่ะหรือจะไปกรุงเทพฯ ..... ทั้งที่พูดมาตลอด ว่าความฝันควาวหวังของพี่ คือการให้คนหนุ่มสาวทุกคนมีสำนึกรักถิ่นฐานบ้านเกิด ไม่ไปหมกมุ่นอยู่กับความเจริญจอมปลอมที่เมืองกรุง ...คณาไม่เข้าใจ... ทำไม... คนตรงหน้าส่งคำยืนยันมาด้วยแววตามุ่งมั่น กับคำพูดที่เพิ่งจะเอ่ยออกมา .จนเธอต้องหันไปหาพ่อกับแม่เพื่อท่านช่วยยืนยัน ว่าตนไม่ได้ละเมอเพ้ออยู่ในฝัน แต่แล้วคำตอบกลับมากลับตอกย้ำความเจ็บปวดให้ยิ่งหนักหนา สิ่งที่พี่แคนพูดเป็นความจริง   ความจริงที่โหดร้ายเหลือเกินสำหรับคณา ...ทำไมเล่า...หากคณาไม่ได้หูฝาด...หรือสติฟั่นเฟือนไปเอง ทำไม...พี่แคน...ถึงกำลังจะต้องไป...ไปกรุงเทพ...ไปที่ๆ พี่แคนไม่อยากให้ใครทุกคนย่างกรายเข้าไป... ..หรือนี่จะเป็นความฝัน?... .................. ดวงดาวบนท้องฟ้ายังคงส่งแสงระยิบระยับเป็นประกาย คณามองไปยังดาวดวงหนึ่ง ที่กำลังเร่งพุ่งตัวทอดแสงเป็นลำยาว แล้วก็ดับวับไป .................. “พี่ไม่ได้อยากไป ไม่ได้อยากทำลายความฝันของพี่ แต่มันจำเป็น” ก็อะไรล่ะคือความจำเป็นของพี่ .คณาไม่เข้าใจ .ความจำเป็นนั้นมันสำคัญนักหรือ จึงถึงกับทำให้พี่ละทิ้งความใฝ่ฝันความหวังทั้งหมดของพี่ลงได้   จนเหมือนกับแสงของดาวดวงนั้น ที่ ..เลือนหายไป ...แล้วเมื่อไหร่แสงดาวอันสดใสนั้นจะกลับคืนมา... .................. อีกครั้งที่แสงหนึ่งพุ่งวูบผ่านม่านน้ำตาอย่างรวดเร็ว คราวนี้หญิงสาวไม่ยอมปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไป .................. ขอให้ฝันของพี่เป็นจริง.... ขอให้ฝันของพี่เป็นจริง...ขอให้ฝันของพี่.... .................. ...น้ำตายังคงเอ่อท้นไม่รู้จะหยุดได้อย่างใด ..หวั่นใจว่าดาวนั้นจะไม่ทันฟังคำอธิษฐานสุดท้าย  หรือกระทั่งอาจปฏิเสธอย่างไม่ไยดี เสียงสรวลเสเฮฮาของหนุ่มสาวที่ยังหลงเหลือในห้วงคำนึงดังแว่วผ่านเข้ามา ทุกจังหวะทุกท่วงทำนอง .ล้วนเริงรื่น .ชวนชื่นอารมณ์ . .................. ตะแล้กแต้กแต้ก ตะแล้กแต้กแต้ก ตะแล้กแต้กแต็ก  ตะแล็กแต้กแต้ก ณ ยามสายัณห์ตะวันยิ่งย้อย    แน่ะเร่งเท้าหน่อยทะยอยเหยียบหนา ตะแล้กแต้กแต้กจะแหลกแล้วจ้า   กระด้งรีบมาเถอะรับข้าวไป คณาเนื้อนวลก็ครวญคลอขับ    ระริกแคนรับสลับเสียงใส กระเดื่องตำข้าวก็กราวเสียงไกล   สนุกน้ำใจสมัยสายัณห์ ตะแล้กแต้กแต้กตะแล้กแต้กแต้ก  กระเดื่องดังแทรกสำรวลสรวลสันต์ มินานนักข้าวก็เปลือกร้าวพลัน   บุรุษรีบดันกระด้งส่งมา ประเพณีไทยสมัยก่อนเก่า    ก็คงมีเค้าจะเนานานถ้า ดรุณลูกหลานสถานท้องนา    สมัครรักษาขนบธรรมเนียม ตะแล้กแต้กแต้ก    ตะแล้กแต้กแต้ก ตะแล้กแต้กแต้ก   ตะแล้กแต้กแต้ก .. เถิดพี่ ..แม้ดาวดวงนั้นจะไม่ไยดีกับคำกล่าววิงวอน เถิดพี่ ..แม้ความจำเป็นนั้นจะสำคัญกว่าความฝันความหวังทั้งมวล เถิดพี่ ..คณาคนนี้แหละ..จะเป็นคนสานฝันนั้นให้เป็นจริง เมื่อสายันณ์วันพรุ่ง คณาคนนี้แหละนะพี่ . ที่จะสานฝันนั้นให้ได้ .ด้วยตัวคนเดียว ................................ เอ่อ............อันนี้เป็นแค่ความเห็นส่วนตัวครับ...ไม่จำเป็นต้องเชื่อก็ได้นะจ๊ะ จากคุณ : นายปะ..ฉะ...ดะ - [ 1 ส.ค. 46 03:17:10 A:203.121.147.5 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ฮิ ฮิ มาให้กำลังใจค่ะ... เอาน่าเขียนได้แล้ว.. ต่อไปก็เอามาลงอีกนะคะ.. จะไปส่งอาจารย์แล้วก็  แก้ไขข้อบกพร่องของตัวเอง ให้เป็นสำนวนของตัวเองนะ..( กลัวเหมือนกันว่าจะไปรับอิทธิพลของคนข้างบนมา )   แล้วเดี๋ยวก็ดีเองคะ.. จากคุณ : หนูยี - [ 1 ส.ค. 46 10:03:01 ]

ความคิดเห็นที่ 8 **คุณ อรพิม ง่าา อย่าฟ้องนะครับ อย่าฟ้อง เด๋วโดนอ.จับตีก้น T.T เอ แต่จะว่าไป อ.ท่านก็ไม่ได้ห้ามคนอื่นช่วยนิครับ แบบนี้ไม่ผิดกฏ อิๆ แหะๆ ส่วนหนึ่งก็คงเป็นเพราะอยากได้ comment ไปแก้ไขด้วยครับ คิดว่าเขียนเองอ่านเอง คงจะทำไม่ได้เลยลองเอามาแปะไว้ที่นี่ฮับ ^^ อีกอย่างคืออยากเขียนเรื่องลงเว็บมานานแล้วครับ คงเป็นเพราะได้อ่านเรื่องสั้น/นิยาย ลงเว็บแล้วชอบมากๆ เลยอยากลองทำบ้าง ^^ **คุณ คิวปิด จริงๆแล้วตอนแรกผมกะจะเขียนให้แคนกับคณาเป็นคนรักกันครับ หลังจากเขียนไปจนถึงตอนที่คณาเรียกแคนว่าพี่ ก็เปลี่ยนความคิด (กะทันหัน) เลยเปลี่ยนโครงเรื่องไปเกือบหมด จบลงแค่นี้แล้วแหละครับ ส่วนที่เหลือเว้นไว้ให้คิดต่อเอาเองไง  ว่าพี่แคนของน้องคณาจะกลับมารึเปล่า :D **คุณ เจ้าหญิงน้อย ปิ๊งป่อง^^ ฉันท์บทนี้อยู่ในแบบเรียนวรรณสารวิจักษณ์เล่ม 3 ของ ม.5 ฮับ ^^ ตอนแรกก็หาชื่อตัวละครอยู่พักใหญ่เหมือนกันครับ นึกไม่ออก อ่านกลอนไปอ่านกลอนมา เอ้ะ เอาสองคำนี้มาก็ได้ อ่านในนี้ผมก็รู้สึกว่าสั้นเหมือนกันครับ แต่พิมพ์ออกมาจริงๆตั้งสองหน้า A4 แน่ะ >.< จริงๆอยากแต่งให้ยาวกว่านี้เหมือนกันครับ แต่กลัวจะยาวเกินไปครับ (ไม่ได้ขี้เกียจเลยนะครับ อิๆ) **คุณ scottie ขอบคุณฮับ ผมกะว่าต่อไปจะลองนำมาลงบ่อยๆ จะได้ปรับปรุงการเขียนให้ดีขึ้น เคยคิดอยากจะเขียนนิยายแฟนตาซีเรื่องยาวน่ะครับ แต่ตอนนี้รู้สึกว่าทักษะในการเขียนยังไม่พร้อม เลยอยากฝึกให้ดีก่อนค่อยเขียน ส่วนตรงที่กลอนไม่ค่อยเข้ากับโทนเรื่องนี่ ผมเองก็กลัวตรงนี้ครับ แต่ยังไม่แน่ใจ ที่คิดไว้ คือจะแก้ตรงส่วนของตอนจบนิดนึงครับ ให้เป็นฉากพี่แคนกลับมา แล้วก็เป็นฉากตำข้าวอีกครั้ง (ถ้าโรคขี้เกียจไม่กำเริบ แหะๆ)   **คุณ นายปะ..ฉะ...ดะ ขอบคุณมากๆเลยครับ ^____^ ลองอ่านตัวอย่างดูแล้วครับ รู้สึกดีกว่าเก่าขึ้นเยอะเลย  จะลองนำคำแนะนำของคุณ ปะฉะดะ ไปปรับปรุงดูนะครับ ^^ **คุณ หนูยี ขอบคุณครับ ^^ มีคนมาอ่าน คนเขียนก็ใจชื้นขึ้นเยอะแหละครับ ตอนแรกกลัวว่าจะไม่มีคนอ่าน เลยไม่แน่ใจว่าจะลงดีรึเปล่า แต่คิดไปคิดมาเห็นว่าลงไปก็ไม่เสียอะไร ต้นฉบับก็อยู่ในเครื่องแล้ว แค่จัดหน้านิดหน่อย เลยลองนำมาลงไว้ดู ปกติชอบเขียน(พิมพ์)อยู่แล้ว แต่มักจะพิมพ์เอง อ่านเอง (และก็ลงไปเอง) ต่อไปจะนำมาลงบ่อยๆครับ ^^ ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ ผมกะว่าจะลองเปรียบเทียบดูว่าอะไรคือสาเหตุของปัญหา แล้วนำไปประยุกต์เข้ากับวิธีเขียน ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านมากครับ ^_^ จากคุณ : กังหันน้อย - [ 2 ส.ค. 46 12:30:32 A:203.113.37.10 X: ]