น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลอาบสองแก้มขาวเนียน ใบหน้าที่ปกติจะดูสดใสร่าเริงอยู่เสมอบัดนี้ดูเศร้าสร้อยอย่างบอกไม่ถูก ดาวสดใสเต็มฟ้าราวกับกำลังมองลงมาที่เธอด้วยความเอ็นดู พระจันทร์กลมโตสีเหลืองนวล ที่จะดูกลมโตอยู่เสมอหากมองจากที่นี่ หิ่งห้อยหลายสิบตัวบินโฉบไปมา แข่งกันส่องแสง ราวกับดาวดวงเล็กๆที่แอบหนีลงมาเที่ยวเล่นบนโลก ระลอกคลื่นเล็กๆ ซัดเข้าสู่ฝั่งที่เต็มไปด้วยดอกหญ้าเป็นปุยสีขาว ลมเย็นพักมาเอื่อยๆ เส้นผมสีเขียวอมเงินปลิวไปตามแรงลม มองดูราวกับเส้นไหมที่ยังไม่ได้ถักทอ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอต้องมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้ ที่ซึ่งเธอคิดว่าเป็นฐานลับของเธอเป็นที่นั่งเล่นเพื่อคลายความทุกข์ใจ เป็นที่สำหรับวิ่งเล่นเมื่อยามสุขใจ
เมื่อท่านผู้เฒ่าหาเธอไม่เจอก็จะรู้เสมอว่าสามารถพบเธอได้ที่ไหน ภาพที่เธอนั่งอยู่บนก้อนหินก้อนใหญ่ก้อนหนึ่งที่แช่อยู่ในน้ำนั้นดูจะเป็นภาพที่ชินตาสำหรับเขาไปเสียแล้ว แต่วันนี้ต่างออกไปเพราะท่านผู้เฒ่ารู้ว่าเธอกำลังเศร้าเสียใจกับความรักที่ผิดหวังของเธอ จึงปล่อยให้เธอนั่งกอดเข่าร้องให้อยู่คนเดียวบนก้อนหินก้อนเดิม เธอคิดว่าตัวเธอนั้นเป็นคิวปิดที่ไม่มีความสุขที่สุดในโลก ก็จะเพราะใครซะอีกล่ะถ้าไม่ใช่พ่อแม่ของเธอ ที่แหกกฎสวรรค์พ่อของเป็นเทวดาแต่แม่มนุษย์ธรรมดา ท่านผู้เฒ่าเคยบอกแบบนั้น และท่านยังบอกอีกว่าที่เธอไม่สมหวังในรักก็คงเป็นเพราะผลมาจากคำสาป
"เจ้าคือแอนโดรเมด้าใช่มั้ย" เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้เจ้าของชื่อสะดุ้งจนตัวโยน เมื่อเธอหันไปก็พบกับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่มีใบหน้าที่งดงามราวกับใบหน้าของผู้หญิง ผมสีฟ้าอ่อนดูเย็นตายาวประบ่า แต่เพียงแค่สบตาเขาสีแดงเพลิงคู่นั้นของเขาเธอก็รู้ว่าเขา ไม่ใช่มนุษย์ หรือเทวดา
"ใช่ข้าเอง" เสียงที่เบาจนเกือบจะเป็นเสียงกระซิบ แต่เสียงนั้นสั่นเครือ ด้วยความกลัว
"ข้าต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า" เขาพูดโดยไม่แยแสท่าทางกลัวเกรงของแอนโดรเมด้าเลยสักนิด
"แต่ท่าน...เป็น..." คราวนี้เสียงเธอเบาลงไปอีก
"ปีศาจ ถ้าเจ้าหมายถึงอย่างนั้นละก็ ใช่" เขาตอบยังคงเพิกเฉยต่อความรู้สึกกลัวของเธอ
"ท่านเองก็รู้กฎดีไม่ใช่รึว่าข้าไม่สามารถช่วยท่านได้" คราวนี้เธอสามารถสะกดกลั้นความกลัวไม่ให้ออกมาทางน้ำเสียงของเธอได้แล้ว
"กฎน่ะ ข้ารู้ แต่ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะช่วยข้าไม่ได้" น้ำเสียงและท่าทางบ่งบอกถึงความเบื่อหน่ายที่จะต้องตอบคำถาม
"งั้นท่านก็ช่วยบอกเหตุผลที่ข้าควรจะช่วยท่านหน่อยสิ" เธอพูดบ่ายเบี่ยงเพราะถ้าหากเธอต้องการจะช่วยใคร เขาคงเป็นคนสุดท้ายที่เธอคิดอยากจะช่วย
"เพราะมันเป็นหน้าที่ของเจ้าไง" เขาพูดพลางเตะน้ำเล่นโดยนึกไม่ถึงว่าคำพูดของเขาจะทำให้เธอเปลี่ยนใจ
"... นั่นสินะ แล้วชื่อของท่านล่ะ ข้ายังไม่รู้ชื่อของท่านเลย" เธอถามคำถามที่เขาไม่อยากได้ยินมากที่สุด เพราะรู้ว่ามันจะต้องมีคำถามต่ออีกมากมายแต่ก็ตอบว่า
"ซาฮารา" เขาพูดเสียงเบาตั้งหนักแน่นและชัดเจน
"งั้นท่านก็คือคนนั้นในตำนาน ท่าน... ท่านคือคนที่..." ดูเหมือนว่าคราวนี้เสียงของเธอไม่เพียงเบากว่าเสียงกระซิบแต่ยังถูกกลืนหายลงไปในลำคออีกด้วย
"ใช่ข้าคือคนที่ถูกทำนายไว้ว่าจะเป็นคนเปลี่ยนแปลงโลกให้เป็นในทางที่เลวลง" แล้วนี่ก็เป็นคำตอบที่ซาฮาราไม่ต้องการจะตอบเลย แต่เมื่อเขาต้องการความช่วยเหลือจากเธอก็ต้องจำใจบอก
"พ่อข้าเป็นเทพ แต่แม่ข้าเป็นปีศาจ พ่อแม่ของข้าก็แหกกฎสวรรค์เช่นเดียวกับพ่อแม่ของเจ้าแอนโดรเมด้านั่นคือเหตุผลว่าทำไมข้าจึงเลือกให้เจ้าเป็นคนช่วยข้า" เขาเล่าอธิบายด้วยท่าทางเหมือนกับกำลังโกรธ
"งั้นท่านก็ช่วยเล่าเรื่องความรักของท่านให้ฟังหน่อยสิ" เธอเริ่มเข้าเรื่องที่เขาต้องการ
"รักแรกของข้าคือปีศาจ แต่นางก็ทิ้งข้าไปหาปีศาจตนอื่น เพราะคำทำนายบ้าๆนั่น" เขาพูดด้วยท่าทีเกรี้ยวกราดจนเกือบจะเรียกได้ว่าเป็นการคำรามมากกว่าการพูด
**********
ค่ะ เป็นไงบ้างคะคราวนี้เขียนใหม่แต่พยายามไม่ให้ต่างจากเดิมมากแล้วก็แก้ไขข้อผิดพลาดไปได้บางส่วนแล้ว(มั้งคะ) ยังไงก็อยากให้ช่วยเข้ามาอ่านแล้วติ(มากๆก็ได้ค่ะ)หรือชม ด้วยนะคะเพิ่งเคยเขียนเป็นเรื่องแรกค่ะ ขอบคุณค่า
จากคุณ :
คิวปิด
- [
31 ก.ค. 46 21:19:11
A:169.210.102.18 X:
]
แอนโดรเมด้า ตอนที่ 1 (ขอแก้ตัวอีกทีนะคะ เพิ่งเคยเขียนเรื่องแรกค่ะ)
