และแล้วเวลาแห่งการตัดสินใจก็มาถึง ราจินกลับมาที่นี่อีกครั้ง เขาไม่รอให้เสียเวลาแม้แต่นาทีเดียว

                  “มิสเตอร์ลาโดร่า เราต้องการคำตอบของคุณ”

                  “ก่อนอื่นผมขอถามบางเรื่องก่อนได้ไหมครับ” เชก้าถาม

                  ราจินพยักหน้า เชก้าจึงเริ่มเล่า สิ่งที่เขาคิดว่ามันเป็นแค่ความฝันที่เกิดจากการคิดฟุ้งซ่านของเขาให้ราจินฟัง ตลอดเวลาที่ได้ฟังราจินไม่มีทีท่าแปลกใจ เขาฟังด้วยความตั้งใจ พอเล่าจบ

                  “ผมอยากทราบว่าสิ่งที่ผมเห็นเป็นแค่ความฝันใช่ไหมครับ” เชก้าถามทั้งๆที่เขาก็ไม่มั่นใจว่ามันเป็นแค่ความฝัน

                  ราจินสรุปสิ่งที่เกิดกับเชก้าด้วยประโยคสั้นๆเพียงประโยคเดียว

                  “เทพนิมิต” ราจินเอ่ย

                  “อะไรนะครับ” ทั้งเชก้าและเซริกเอ่ยข้นพร้อมๆกัน

                  “มันเป็นนิมิตจากเทพ เป็นการเปิดจิตใต้สำนึกที่ฝังลึกในตัวคุณ เป็นการเปิดจิตรับรู้ของคุณ” ราจินอธิบาย

                   ‘เปิดจิตรับรู้ เจ้าจักได้พบ ข้าผู้หลับไหลภายในเจ้า’ประโยคที่เชก้าเคยได้ยินคล้ายจะสะท้อนกลับไปกลับมาในหัวของเขา

                   เชก้าพยักหน้ารับ เขาไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเชื่อในสิ่งที่ราจินบอกอย่างเต็มหัวใจได้อย่างไร ทั้งๆที่มันออกจะเหลือเชื่อไปหน่อย เทพนิมิตมีจริงหรือ

                    “คำตอบของคุณคืออะไร” ราจินถามซ้ำ

                    “ผมจะสู้ ผมจะไม่ยอมหลบซ่อนตัวอยู่อย่างปลอดภัยโดยปล่อยให้คนอื่นต้องตายเพื่อปกป้องผมหรอกครับ ผมขอเลือกทางสุดท้าย” เชก้าตอบอย่างเด็ดเดี่ยว

                    “เราดีใจที่ได้ยินคำตอบนี้ ไม่ใช่ดีใจที่เจ้าต้องเสี่ยงอันตราย แต่ดีใจที่ได้ยินคำตอบที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นแบบนี้อีกครั้ง”

                    “ได้ยินอีกครั้งหรือครับ” เชก้าทวนคำ

                    “ใช่ ได้ยินอีกครั้ง เราคือ 1 ในสักขีพยานในวันที่อดีตของคุณ - หัวหน้าเผ่าแห่งเทพมังกรถวายคำสาบาน”

                    เงียบไปนานไม่มีใครพูดอะไร ทั้งสามต่างจมลงสู่ห้วงความคิดของตนเอง แสงสีส้มจางๆ เริ่มสาดส่องเข้ามา ราจินเป็นคนแรกที่เอ่ยขึ้น

                    “นี่ก็รุ่งสางแล้ว คุณต้องออกเดินทาง”

                    “แล้วผมต้องไปไหนครับ” เชก้าเอ่ยถาม

                    “มิอาร์ติก” ราจินตอบ

                    “ผมขอเดินทางไปกับเชก้าได้ไหมครับ” เซริกเอ่ย

                    “มิสเตอร์อัลเฟอดี้ นั่นเป็นหน้าที่ที่เรากำลังจะมอบหมายให้แก่คุณ” ราจินยิ้ม

                      เซริกยืนตรงเหมือนทหารที่เข้ารับคำสั่งจากผู้บัญชาการ

                     “คุณเป็นนักเรียนที่ดีที่สุดของคาเซไมการ์ ในเวลาเช่นนี้คณาจารย์ของเราไม่สามารถละทิ้งคาเซไมการ์ไปได้ ดังนั้นหน้าที่นี้จึงต้องขอให้คุณช่วยปฏิบัติอย่างเต็มความสามารถ” ราจินกล่าว

                      “ครับ ผมจะปกป้องเชก้าด้วยชีวิตของผม” เซริกรับคำอย่างหนักแน่น เลือดในกายของเขาสูบฉีดอย่างแรงด้วยความรู้สึกต่างๆนานา ทั้งตื่นเต้น ดีใจ ภาคภูมิใจราวกับเขาได้รับหน้าที่ที่เขาเฝ้ารอมาตลอดชีวิต

           ---------------------------------------------

                       การเดินทางเริ่มต้นเมื่อดวงอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้า ทั้งเซริกและเชก้าต่างก็มีสัมภาระเพียงแค่เป้คนละใบ พาหนะของพวกเขาเป็นม้าสีขาวพันธุ์ดี 2 ตัว

                       ทันทีที่ก้าวพ้นประตู เชก้าก็ถามในสิ่งที่ข้องใจ

                      “ท่านราจินเป็นใครหรอ”

                      “1 ใน 3 จอมเวทย์ขาว” เซริกตอบ เชก้าเลิกคิ้วเล็กน้อย เซริกคงสังเกตเห็นจึงพูดตัดบทขึ้นมา

                      “เราต้องรีบเดินทางแล้วล่ะ”

                       เชก้าหันหลังกลับไปมองเพื่อเก็บภาพคาเซไมการ์ไว้ในความทรงจำ แต่สิ่งที่เขาเห็นกลับเป็นเพียงหมอกควันจางๆไม่มีวี่แววของสิ่งก่อสร้างใดๆในบริเวณนี้ ไม่มีคาเซไมการ์ทุกอย่างช่างเหมือนฝัน สิ่งเดียวที่ยืนยันได้ว่าทุกอย่างเป็นความจริงอยู่ต่อหน้าเขา-เซริกเป็นเครื่องยืนยันที่ดีที่สุด

                       “เร็วเถอะเชก้า เราต้องถึงมิอาร์ติกก่อนพลบค่ำ” ว่าแล้วเซริกก็ควบม้านำไปอย่างรวดเร็วโดยมีเชก้าตามมาติดๆ ทั้งคู่เดินทางด้วยความรวดเร็วดุจพายุพัด

                                              การเดินทางได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

                        ----------------------------------------------------------------------------------------