ตอนที่1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W2393549/W2393549.html (ขอโทษด้วยนะคะยังทำลิงค์ไม่ได้ พอดีทางพันทิพปิดรับสมัครสมาชิกชั่วคราว ค่ะ)

******

“แต่รักครั้งนี้ของข้าก็คือ…” เขากระซิบพลางเอียงคอไปเพื่อพูดให้แอนโดรเมด้าได้ยินเพียงคนเดียว

"นี่ท่านหลงรักนางเหรอ แต่นางเป็นแม่หม้ายนะ แล้วนางก็อายุมากกว่าท่านตั้งหลายปี“ เธอพูดด้วยน้ำเสียงไม่เห็นด้วย

“นางอายุมากกว่าข้า 17 ปี” เขาพูดน้ำเสียงราบเรียบราวกับมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

“ตั้ง 17 ปี ถ้าท่านอายุ 60 นางก็ตั้ง 77 แล้วนะ” เธอพยายามเตือนสติเขา

“นางยังดูสาวและสวยกว่าอายุจริงของนางมากนะ” เขาไม่ได้ฟังที่เธอพูดเลย

“เอาน่ายังไงเจ้าก็ไปสืบเรื่องของนางมาแล้วกัน” เขาตัดบท

"มันจะไปยากอะไรล่ะก็นางเป็นอดีตภรรยาของหัวหน้าเทวดาองค์ก่อนนี่" เธอพูดรู้สึกขัดใจเล็กน้อยที่เขาไม่ฟังสิ่งที่เธอพยายามห้าม

"พูดเบาๆหน่อยได้มั้ย เดี๋ยวใครก็มาได้ยินเข้าหรอก" เขาดุเธอพร้อมกับเอามือใหญ่ๆของเขาปิดปากเธอ

"ไม่เป็นไรหรอกที่นี่เป็นฐานลับของข้า ไม่มีใครรู้นอกจากข้า แล้วก็ท่านผู้เฒ่า  อ้อแล้วก็ท่านอีกคน" เธอพูดอย่างภูมิใจในฐานลับของเธอ

"ข้าอยากให้เจ้าช่วยสืบเรื่องของนาง แล้วเรื่องอื่นข้าจะจัดการเอง เจ้าเป็นแค่ที่ปรึกษาก็พอ" เขากำชับกับเธอ แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่ใจในฐานลับของเธอเท่าไรนัก

หลังจากนั้นแอนโดรเมด้าก็ให้ความช่วยเหลือและให้คำปรึกษาแก่ซาฮาราเรื่อยมาเป็นเวลาเกือบ 2 ปี แต่ที่แปลกก็คือเธอไม่เคยมีความรักอีกเลย และนางฟ้าของซาฮาราก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเขาบ้างเลย

วันหนึ่งขณะที่แอนโดรเมด้าเดินทางไปถึงที่ฐานลับของเธอ(กับซาฮารา) เพื่อรอพบซาฮารานั้น เธอก็ต้องแปลกใจเมื่อพบใครคนหนึ่งอยู่ที่นั่น  เขาเป็นผู้ชายร่างสูงใหญ่มองเพียงแว้บเดียวเธอก็รู้ทันทีว่าเขาเป็นเทวดา

"ขอโทษนะ ท่านผู้เฒ่าส่งท่านมาที่นี่เหรอ" เธอพูดเสียงเบา

"ที่นี่สวยดีนะ" เขาถามโดยไม่ใส่ใจจะตอบคำถามของเธอ ไม่แม้แต่จะหันมามอง

"ที่นี่เป็นที่ของข้านะท่านไม่มีสิทธิ์เข้ามาตามอำเภอใจ" เธอพูดเสียงดังและแข็งกร้าว  คราวนี้เขาหันหน้ามา มองเธอด้วยดวงตาสีฟ้าสดใสของเขา แล้วเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ

"ข้าไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ของเจ้า ข้าเห็นมันสวยดีเลยเข้ามาดู" เขาพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด

แล้วชายลึกลับก็จากไปเธอก็รอซาฮาราแล้วก็ทำกิจวัตรประจำวันของเธอตามปกติ นั่นคือนั่งคุยกับซาฮารา เรื่องต่างๆ เกี่ยวกับตัวเขาและเรื่องนางฟ้าของเขา แต่วันนี้พิเศษหน่อยเพราะเป็นวันเกิดของแอนโดรเมด้า ซาฮาราจึงมีของขวัญเล็กๆน้อยๆมาให้เธอ

อาทิตย์ต่อมาท่านผู้เฒ่าก็เรียกเธอเข้าไปพบ
"ตอนนี้เจ้าก็มีประสบการณ์มากพอแล้วนะ ข้าคิดว่าเจ้าควรจะกลับไปเรียนหนังสือต่อได้แล้ว โรงเรียนเจ้าก็ใกล้จะเปิดเทอมแล้วนี่ใช่มั้ย " ท่านผู้เฒ่าถามสีหน้าจริงจังเคร่งขรึมตามแบบของท่าน

"ค่ะ ท่านผู้เฒ่า" เธอตอบเสียงอ่อย เพราะใจหนึ่งก็ยังไม่อยากกลับไปเรียน

"งั้นเจ้าก็กลับไปเรียนอาทิตย์หน้าเลยนะ"  ทั้งที่ตอบไปอย่างนั้นแต่เธอก็รู้สึกใจหาย เพราะถ้ากลับไปเรียนเวลาว่างที่จะได้เจอซาธาราก็จะน้อยลงก่อนที่เธอจะเดินพ้นประตูกระท่อมของท่านผู้เฒ่า

“อ้อ แล้วช่วงนี้ ข้าหมายถึงจนกว่าเจ้าจะเรียนจบเทอมนี้ ข้าไม่อยากให้เจ้าพบกับซาฮาราอีก” ท่านผู้เฒ่าพูดน้ำเสียงราบเรียบ แต่มันไม่ได้ทำให้แอนโดรเมด้ารู้สึกอย่างนั้นเลย ถึงแม้ว่าอีกแค่เทอมเดียวเธอก็จะเรียนจบแล้วแต่เทอมนึงมันก็ตั้ง 3 ปี นั่นก็หมายถึงเธอกับซาฮาราจะไม่ได้เจอกันอีก 3 ปี  หลังจากที่พายเรือกลับมาที่บ้านของตัวเองแล้ว แต่ก็ยังไม่รู้สึกอยากนอนเลย ในที่สุดเธอจึงตัดสินใจว่าจะติดต่อกับเขาด้วยจดหมาย

หลังจากนั้นซาฮาราจึงให้เครื่องรางแก่เธอ เขาบอกว่าเมื่อเธอต้องการความช่วยเหลือก็ให้เรียกชื่อเขาดังๆที่เครื่งรางอันนี้ไม่ว่าเธออยู่ที่ไหนเขาก็จะไปช่วยทันที เครื่องรางนี้สวยงามมาก ส่วนที่ไว้สำหรับจับทำจากทองคำขาว และส่วนบนเป็นเพชรที่ประกอบกันเป็นรูปดอกไม้ เธอรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก และคิดว่าจะพกเครื่องรางนี้ติดตัวอยู่เสมอ
**************

วันแรกที่กลับไปเรียนที่โรงเรียน แอนโดรเมด้าก็สร้างวีรกรรมซะแล้ว
"แอนโดรเมด้าระวังนะ ว้ายๆๆ" เพื่อนๆผู้หญิงของเธอร้องกันเสียงหลง

"ไม่เป็นไรหรอกน่า ข้าน่ะยิงธนูแม่นอยู่แล้ว เจ้ายืนนิ่งๆสิ เดี๋ยวแทนที่จะโดนแอ๊ปเปิ้ล ก็โดนหัวเจ้าแทนหรอก" แอนโดรเมด้าพูดอย่างมั่นใจในฝีมือของตัวเอง

 ฟึ่บบบบ แล้วลูกธนูของแอนโดรเมด้าก็ก็ปักกลางลูกแอ๊ปเปิ้ลบนหัวของเพื่อนอย่างสวยงาม

"เห็นมะ ไม่เห็นมีอะไรเลยข้าบอกแล้วว่าข้าน่ะยิงธนูแม่น คราวนี้ข้าจะปิดตายิงละนะ" เธอพูดอย่างคะนองและยิ่งรู้สึกมั่นใจในฝีมือการยิงธนูของตัวเองมายิ่งขึ้นไปอีก

"พอเถอะแอนโดรเมด้า เดี๋ยวศาสตราจารย์มาเห็นก็โดนดุหรอก มันผิดกฎไม่ใช่เหรอ" เพื่อนชายคนหนึ่งปราม

"ช่างเหอะน่า เจ้าไม่เคยได้ยินเหรอ ว่ากฎเค้ามีไว้แหกน่ะ" แอนโดรเมด้าตอบพร้อมหัวเราะร่า

หลังจากหาผ้ามาปิดตาตนเองได้แล้ว แต่เพราะไม่มีใครคนไหนกล้าพอจะเป็นเป้าให้อีกต่อไปเธอจึงต้องนำเป้าแบบปกติมาใช้วางไว้ตรงประตูทางเข้า ขณะที่เธอกำลังจะปล่อยลูกธนูนั้น ศาสตราจารย์ก็เดินเข้ามาพร้อมใครคนหนึ่งเพื่อนๆตกใจจึงเงียบและวิ่งไปนั่งที่ ขณะที่ลูกธนูพุ่งออกจากแหล่งนั้นแขกของอาจารย์ก็เดินเข้ามา ลูกธนูพุ่งตรงไปที่เขาแต่ดีที่เขาใช้หนังสือรับไว้ทัน "แอนโดรเมด้า !" เสียงเข้มของศาสตราจารย์ทำเอาเธอสะดุ้งสุดตัวแอนโดรเมด้ารีบดึงผ้าปิดตาออกอย่างรวดเร็ว ถึงแม้มองผ่านๆก็ยังดูออกว่าหน้าเธอนั้นซีดเผือด เธอก้มหน้านิ่งไม่กล้าสบตาอาจารย์

"ไปพบข้าที่ห้องพักครูเดี๋ยวนี้ !" อาจารย์สั่งเสียงเข้มกว่าเดิม "ท่านเอเดนข้าขอเชิญท่านที่ห้องพักข้าด้วย" อาจารย์หันไปพูดกับแขกของเขา

แอนโดรเมด้าจึงเงยหน้าขึ้นเพราะอยากเห็นหน้าแขกของอาจารย์ "ท่าน !"   "เจ้า!" สองคนพูดขึ้นพร้อมกัน แขกของอาจารย์ก้คือคนที่เธอพบที่ฐานลับนั่นเอง

"เจ้า 2 คนรู้จักกันด้วยรึ" อาจารย์ถาม

"รู้จักครับ ข้าไม่ติดใจเอาความท่านไม่ต้องลงโทษนางหรอก" เขารีบพูด ก่อนที่แอนโดรเมด้าจะทันคิดอะไร

"งั้นก็แล้วไป" อาจารย์พูด แอนโดรเมด้ารู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกที่ไม่ต้องถูกไล่ออกตั้งแต่วันแรกที่เปิดเรียน และยังรู้สึกติดหนี้บุญคุณชายคนนี้อีกด้วย

"เอ้า เจ้าก็เข้าไปนั่งที่ให้เรียบร้อยซะทีสิ" อาจารย์สั่ง แอนโดรเมด้าจึงเดินไปนั่งที่

"ข้าจะแนะนำให้พวกเจ้ารู้จักกับอาจารย์คนใหม่เขาชื่อ เอเดน เป็นเทพแห่งลมจะมาสอนวิชาประวัติศาสตร์สวรรค์ให้พวกเจ้า" อาจารย์แนะนำแขกของเขาแอนโดรเมด้ารู้สึกผิดและอยากขอโทษแต่ก็ยังไม่มีโอกาส

"เขาจะเริ่มสอนตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เพราะฉะนั้นพวกเจ้าคงรู้แล้วสินะว่าเทอมนี้เรียนประวัติศาสตร์"

'ว้า ไม่อยากจะเชื่อเลยเทอมนี้เรียนต้องประวัติศาสตร์ทั้งเทอมงั้นก็น่าเบื่อแย่นะสิ ก็ข้าน่ะเกลียดวิชานี้ที่สุด'เธอคิด  
แล้วเอเดนก็เริ่มสอนวิชาของเขา แต่มันก็ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่เธอคิด เขาสอนสนุกมาก และเพื่อนๆของเธอก็ดูจะคิดอย่างนั้นเช่นกัน เพราะไม่มีใครมีท่าทางเบื่อหรือทำท่าง่วงนอนกันเลย พอพักเที่ยงหลังจากกันอาหารเที่ยงเสร็จก่อนถึงเวลาเข้าเรียนภาคบ่ายเขาก็เรียกเธอเข้าไปพบบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย
เมื่อเข้าไปในห้องพักเขา เธอก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนเจ้าระเบียบมากทีเดียว เพราะหนังสือต่างๆของเขาจัดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เอ๊ะหรืออาจเป็นเพราะเขาเพิ่งย้ายมาก็ได้ อาจจะมีคนจัดให้ก็ได้ เขาที่กำลังพยายามหยิบหนังสือบนชั้นหันหลังให้เธอ

"ขอโทษนะ" เขาจึงหันหน้ามาเห็นเธอที่กำลังยืนเก้ๆกังๆอยู่ที่ประตู

"มาแล้วเหรอ เข้ามานั่งก่อนสิ" เขาบอกเธอ ไม่มีทีท่าว่าจะโกรธเลย

"เอ่อ... ข้า ข้าขอโทษด้วยนะที่ยังธนูใส่ท่าน " เธอกล่าวขอโทษด้วยความรู้สึกอายอย่างมาก

"เจ้าไม้ได้ยิงข้า เจ้ายิงหนังสือข้าต่างหาก" เขาบอกแต่น้ำเสียงก็ไม่ได้แสดงว่าโกรธเช่นเคย มีรอยยิ้มอ่อนโยน ปรากฏบนใบหน้าที่ดูดีนั้น

"งั้นข้าก็ขอโทษที่ทำหนังสือท่านเป็นรู ฝากขอโทษหนังสือท่านด้วยแล้วกัน" เธอบอกรู้สึกโล่งใจมากที่เขาไม่โกรธ

"ได้แต่หนังสือคงไม่ยกโทษให้ถ้าเจ้าไม่ทำอะไรเพื่อไถ่โทษ" เขาบอก

"แล้วท่านจะให้ข้าทำอะไรล่ะ" เธอถามรู้สึกหนักใจเล็กน้อย แล้วถ้าเขาให้ข้าทำอะไรที่ไม่ดีล่ะ เธอคิด

"เจ้าต้องให้ข้าไปที่ที่ของเจ้าเมื่อไหร่ก็ได้ที่ข้าต้องการ" เขาบอกน้ำเสียงเป็นต่อ เธอรู้สึกหนักใจมากเพราะเธอรู้สึกว่าฐานลับนั้นเป็นที่ของเธอกับซาฮารา แต่เธอก็ตอบไปว่า

"ได้สิ"

แอนโดรเมด้ารู้สึกผิดต่อซาฮาราที่ยอมให้เอเดนไปที่ฐานลับได้ เพราะเธอรู้สึกว่าซาฮาราเองก็มีสิทธิ์ที่จะตัดสินใจมากเท่าๆกับเธอ แต่แล้วเธอก็นึกขึ้นได้ว่าท่านผู้เฒ่าไม่อนุญาตให้ซาฮาราไปที่ฐานลับอีกจนกว่าแอนโดรเมด้าจะเรียนจบ และเพราะจะไม่ได้พบกันอีกนานเธอกับเข่าจึงตกลงกันว่าจะใช้จดหมายติดต่อกันเธอจะเอาจดหมายใส่ในกล่องที่ทำจากหิน ทิ้งลงในน้ำแล้วให้กระแสน้ำพัดไปยังถ้ำของเขาซึ่งถ้าจะให้พัดไปที่บริเวณหน้าถ้ำของเขาได้ต้องส่งในเวลาก่อนค่ำเท่านั้น  ส่วนเขาจะนำจดหมายไปวางไว้หน้าบ้านของเธอเองขณะที่เธอไปโรงเรียน อย่างนี้ก็ไม่ถือว่าฝืนคำสั่งท่านผู้เฒ่าเพราะไม่ได้เจอหน้ากัน

หลังจากกลับจากโรงเรียนในเย็นวันแรกเธอก็รีบเขียนจดหมายถึงเขาทันที

ถึง ซาฮารา

วันนี้ข้าไปโรงเรียนวันแรกก็ก่อเรื่องซะแล้ว เราะข้าฝืนกฎโรงเรียนแอบยิงธนูในห้อง (จริงๆก็ไม่ได้แอบหรอก) แล้วเล่นพิเรนท์ไปหน่อย คือปิดตายิงเลยเกือบโดนอาจารย์คนใหม่เข้า แต่เขาใช้หนังสือบังไว้ทัน ไม่งั้นป่านนี้ข้าคงเป็นฆาตกรไปแล้ว ดีที่เขาไม่ติดใจเอาความ แต่เขาขอให้ข้ายอมไปที่ฐานลับเป็นการไถ่โทษ ข้าตอบตกลงไปแล้ว ข้าขอโทษนะที่ไม่ได้ถามท่านก่อน เทอมนี้ข้าต้องเรียนประวัติศาสตร์ อาจดูเหมือนน่าเบื่อนะแต่อาจารย์คนใหม่ของข้าสอนได้สนุกมากเลยล่ะ ขนาดข้าเกลียดประวัติศาสตร์ยังรู้สึกสนุกไปด้วยเลย อาจารย์ของข้ายังหนุ่มอยู่เลยล่ะ อายุคงมากกว่าท่านไม่เท่าไหร่ แถมยังดูดีมากด้วย เพื่อนข้าหลายคนก็ชอบเขา แล้วท่านล่ะเป็น ไงบ้าง เขียนมาเล่าให้ข้าฟังบ้างนะ
   
       เหงาจัง
                    แอนโดรเมด้า

ปล. ขอโทษทีที่เขียนสั้นนะข้ามีเวลาเขียนน้อยกลัวจะส่งไม่ทันเดี๋ยวกะแสน้ำจะเปลี่ยนทางไปก่อน

*******
ค่าคือไม่แน่ใจว่ายาวรึยังไม่รู้อ่ะค่ะว่ามันน่าจะยาวขนาดไหน แต่ก็จะพยายามต่อไปค่ะ